'Haj zeehondje! Wat heb jij een mooie pels, die wil ik wel hebben!'

[Dark Psycho]

naar aanleiding van het NOS Nieuws

ik zag een zeehondje. een vent erachter aan met zn arm omhoog, klaar om het wegvluchtende diertje dood te knuppelen met zn geweer (oh damn wat ben je toch stoer met zo'n onding ). BAM BAM BAM een paar rake klappen op het arme beest, en dood is het. wat er daarna mee gebeurd is overduidelijk.

wat ik toen voelde, was zo'n enorme opborreling van een en al woede wat zich allemaal tegen zulke mensen keert. k denk dat jullie het wel kennen. op zulk moment heb k dan echt zin om de persoon zelf op te jagen en de huid ervan los te rukken en DAN pas dood knuppelen. zul je zien : dat stellen zij ook niet op prijs.

ik kan het gewoon niet bij mekaar krijgen in mn kop wáárom mensen zoiets doen. voor sport? GA DAN gvd TENNISSEN !
zoiets KUN je geen sport meer noemen ; dieren afslachten voor hun pels/vacht. dat is gewoon puur egoïstisch gedoe.


nah goed mijn mening is dus wel duidelijk.
how about yours?

Het is om ecologische redenen...

[Dark Psycho]

perseus schreef op 13-04-2004 @ 21:05 :
Het is om ecologische redenen...

ik wacht.....


ik kan zoiets trouwens niet erg milieuvriendelijk noemen

[Keyser Saus]

Meestal is dat voor het geld, en niet voor de sport. Natuurlijk is dat verschrikkelijk voor het zeehondje, maar we eten ook onze leuke koetjes op. Alleen worden die niet op die manier doodgemaakt.

[TechXP]

perseus schreef op 13-04-2004 @ 21:05 :
Het is om ecologische economische redenen...

[Souris]

tja er zijn er teveel.
ok dat zal best maar kunnen ze hem dan niet op een andere manier doden.
(als dat dan echt moet)

[Jaegermeister]

Dark Psycho schreef op 13-04-2004 @ 21:06 :
ik wacht.....


ik kan zoiets trouwens niet erg milieuvriendelijk noemen

Tussen Ecologische en milieuvriendelijk zit een wereld van verschil. Ze doen dit omdat er gewoon te veel zeehonden zijn en dat is slecht voor andere diersoorten.

[Jaegermeister]

TechXP schreef op 13-04-2004 @ 23:02 :Het is om economische redenen...

Kun je er zoveel geld mee verdienen dan?

[murwari]

Een pakkend verhaal (beetje lang) Over de zeehondenjacht in Canada.

Anno 2004: ooggetuigeverslag van een dierengenocide De Canadese zeehondenjacht


Sprakeloos van ontzetting stap ik uit de helikopter die zopas op de luchthaven van Charlottetown is geland. Het duurt even voor ik me realiseer dat ik me weer in de normale wereld bevind. Zoals beelden via een dia-apparaat automatisch op een scherm geprojecteerd worden, flitst de ene horrorscène na de andere minutenlang door mijn van zware droefenis volgelopen hoofd. Heb ik dat echt gezien? Drie kwartier later voelt het allemaal zo onwezenlijk aan. Alsof ik op een andere planeet was gedropt. Ik voel mijn voeten contact houden met de begane grond. Maar mijn geest zit nog helemaal vast op de walgelijk besmeurde Atlantische ijsvlakten van Noord-Canada. Het is de allereerste dag dat ik getuige ben geweest van de massamoord op totaal weerloze wezens. Ik zag gevoelloze barbaren zich telkens opnieuw vergrijpen aan de machteloze onschuld van hun slachtoffers, kleuters van twee tot twaalf weken. Keer op keer ging een stelletje arrogante geweldenaars zich straffeloos te buiten aan onmenselijke wreedheden, profiterend en genietend van hun grenzeloze almacht. De pijnen of doodsangsten van hun slachtoffertjes lieten hen volslagen koud. De dieren maken geen enkele kans. De zinloze jacht op honderdduizenden jonge zadelrobben is weer met alle geweld losgebroken. Vijf dagen lang heb ik gezien hoe de beschaving wordt verkracht met de onvergeeflijke medeplichtigheid van de Canadese overheid. Twintig jaar geleden was deze waanzin op sterven na dood. Het is de Canadese overheid, die de zeehondenjacht kunstmatig in leven houdt en een nieuw elan heeft gegeven. Bijna 1 miljoen zeehonden moeten er op drie jaar tijd aan geloven. De dieren die jonger zijn dan 12 dagen, de alom bekende witjassen, worden officieel gevrijwaard. Voorlopig. Ze krijgen een paar dagen respijt, tot het sneeuwwitte dons overgaat in diverse grijstinten. Zo wil het de Canadese regering. Zogezegd om te voorkomen dat er teveel zeehonden zouden komen, maar in feite om louter politiek opportunistische redenen, meer bepaald om een folklore in stand te houden. De keizers van Rome wisten het al: geef het volk bloed en spelen. Zo leid je zijn aandacht af van de echte oorzaken van de problemen. Geen vis meer door overbevissing en wanbeleid? Roep de zeehond uit tot zondebok, herhaal de fabel zo lang mogelijk tot zowat iedere Canadees het slikt. Wat ik daar anno 2004 heb zien gebeuren op uitnodiging van IFAW of het Internationaal Dierenfonds, staat voor altijd in mijn ziel gekerfd. Dit is het relaas van mijn trip naar een paradijs van natuurlijke stilte dat ik in een mum van tijd heb zien veranderen in een hel, de zeehondenhel.




De eerste sporen van wreedheid. Dag 1, woensdag, 24 maart, Charlottetown, Prince Edwards Island, Noord-Canada.


Het is 7 u 30 's ochtends en ik kuier wat rond in de lobby van George Inns. Elk uur van de nacht werd ik wakker. Dat ligt zeker niet aan mijn hotelkamer. Die lijkt op een rustiek decorstuk uit de legendarische Hollywoodfilmklassieker Gejaagd door de wind. Er is eigenlijk geen reden tot nervositeit want de jacht is nog niet begonnen, zo heeft het IFAW-team ons gemeld. Op het programma van vandaag staat een kennismaking met gelukkige zeehonden, die nog een zorgeloos bestaan leiden op het ijs. Mooi. Tijd zat om rustig te ontbijten. Maar dan wordt het programma abrupt gewijzigd. De jacht is toch van start gegaan. Een onaangename verrassing. Ik had me mentaal al ingesteld op een ontmoeting met zeehonden, die nog een zorgeloos bestaan leiden op het ijs. Vooraleer we vertrekken, moeten we eerst nog om een vergunning langs bij Roger Simon, een ambtenaar van de DFO, zeg maar het ministerie van Visserij en Oceanen. Zonder die vergunning mogen we het ijs niet op. Negen uur is de afspraak. De dag voordien liet de bevoegde ambtenaar senator Jean-Marie Dedecker, volksvertenwoordigster Magda De Meyer en andere Belgische gasten vijf uur wachten op hun vergunning. Dat belooft. Wij zijn met drieën, een journalist van Le Vif l'Express, Günther Pauls van IFAW in Brussel en ikzelf. Een voor een worden we apart ondervraagd. We zijn gewaarschuwd: Simon doet gemaakt vriendelijk maar verdedigt de jacht door en door. Volgens hem zou die zeer humaan verlopen. Tegen de verwachting in, gaat het deze keer bijzonder snel. Ik kom als laatste aan de beurt en neem me voor zo weinig mogelijk te zeggen. 'Wat is de reden van uw aanwezigheid hier?' 'Ik kom de zeehondenjacht bekijken.' 'U mag de jacht op geen enkele manier hinderen en u moet altijd op een afstand van tien meter van een jager blijven, zoniet trekken wij uw vergunning onmiddellijk in, hebt u dat begrepen?' Ik knik. 'Hoe komt het toch dat er zoveel Belgen zijn, dit jaar?' vraagt Simon me nog langs zijn neus weg. 'Vreemd, niet?' Ik glimlach even. 'OK,' zegt de ambtenaar, 'u mag gaan'. Dat ging vlot. Het ministerie is in een gulle bui. Het obligate groepsgesprek hoeft zelfs niet meer. So far, so good. Rond elf uur stijgen twee tot de nok gevulde helikopters op vanuit de luchthaven van Charlottetown. Door de hoofdtelefoon hoor ik alleen de gesprekken tussen de helikopterpiloten en de controletoren. Verder zeg niemand wat. De spanning valt te snijden. Ik probeer me mentaal voor te bereiden op wat ons te wachten staat. We vliegen over naaldbossen, afgewisseld met besneeuwde vlakke landstroken. We bereiken de ijsvlakten. Ik geef mijn ogen de kost: oneindige, maagdelijk witte tapijten bedekken het water van de Golf van Sint-Laurens. Adembenemend. Ineens valt mijn oog op mijn eerste zeehond. En ginder nog een. En nog twee, drie. Vanuit de lucht lijken de dieren wel wormpjes. Rebecca Arthworth, de gedreven IFAW-campagneleidster, wijst ons op een schip dat langzaam door het ijs breekt. De eerste schok laat niet lang op zich wachten. Grote rode vlekken met zwarte stippen besmeuren het tot dan toe onbevlekte ijsoppervlak dat in deze tijd van het jaar dienst doet als kraamkliniek voor zadelrobben en in mindere mate klapmutsen. De vlekken worden steeds talrijker. Naarmate de helikopter daalt, worden ze ook steeds groter. Van daaruit doorklieven lange, rode lijnen de witte vlakten. Het zijn de eerste zichtbare sporen van wreedheid, die me later nog in al hun huiveringwekkendheid door merg en been zullen snijden.


Meteen nadat beide helikopters op het ijs zijn geland, spoeden alle inzittenden zich naar wat er een eind verder op volop aan de gang is. Het zijn brede, verse bloedsporen, die ons tot daar leiden. We volgen ze enkele honderden meter ver. Daarbij kunnen we akelig genoeg niet anders dan in het bloed trappen. Opgelet, het ijs is verraderlijk. Voor je het goed en wel beseft, zak je erdoor. Dat ondervindt een geschrokken geluidsman van de VRT aan de lijve. Kletsnat tot aan zijn middel geraakt hij gelukkig snel weer op de been. In de verte zie ik de eerste barbaar in actie. Met beide handen heft hij zijn moordwapen in de lucht. De hakapik is een ongeveer anderhalve meter lange knuppel met aan het ijzeren uiteind een gebogen dikke kopspijker van wel 14 cm lang. Daarmee slaat hij meedogenloos toe. Als we bij die plek aankomen, zien we in een grote plas bloed zijn gevilde slachtoffertje liggen. De grote inktzwarte karbonkelogen lijken me aan te staren. Hallucinant. Een kleine tweehonderd meter daar vandaan bespeur ik vlakbij een ijsschots een levend zeehondje dat vredig ligt te zonnen, zich kennelijk van geen kwaad bewust. Tweehonderd meter is de afstand tussen leven en dood. Voor een zeehondendoder is dat in geen tijd overbrugd. Een drietal jagers hoopt de buit op: de gegeerde pelzen van drie weken jonge beaters, druipend van het bloed. We zien een boot naderen, die alles komt ophalen. Het schip draagt een naam en wat voor een: War Lord of Krijgsheer. De krijgsheer van dienst, de kapitein van het schip, verwaardigt zich om van uit de hoogte op eigen verzoek een interview af te staan. 'Kom toch dichterbij,' maant hij ons aan. We blijven op een afstand van tien meter. Jagers proberen wel eens een val op te zetten, waarbij ze de IFAW-mensen dichterbij willen laten komen om dan achteraf bij het ministerie aan te klagen dat de dierenbeschermers de regels overtreden hebben. De VRT-journalist stelt een vraag die bedoeld is om het ijs te breken. Waarop Jean-Marie Dedecker onmiddellijk inpikt: 'Waar u mee bezig ben, is geen jacht, maar babymoord.' 'Nu moet u mij eens uitleggen welk plezier u beleeft aan dit soort wreedheden', werp ik mijn aas uit. 'Die rotbeesten eten al onze vis op,' antwoordt de krijgsheer misprijzend. Voor hem is het oorlog, en de zeehond is de vijand. 'Flauwekul,' repliceert Jean-Marie terecht. 'Wij staan hier middenin de sporen van uw wreedheid,' werp ik de krijgsheer in het gezicht. 'Beseft u eigenlijk wel dat die dieren gevoelens hebben?' Ze hebben misschien wel gevoelens, maar ze voelen geen pijn,' debiteert de krijgsheer zijn onkunde. 'Een bioloog heeft me dat gezegd,' voegt hij er aan toe. 'En wat doen jullie dan? Door hier met die helikopters rond te vliegen, schrikken die beesten zich dood,' is zijn ultiem argument. Tja. Zijn laatste woorden vooraleer hij zich terugtrekt: 'Als jullie bloed willen zien, ga naar Irak.' Magda De Meyer wordt het teveel. Gisteren lieten zonnende zeehonden zich in alle rust haar strelingen welgevallen. Ze beleefde toen een intens gevoel van verbondenheid met een dier dat onze empathie doet ontluiken. Nu zit ze huilend neergeknield bij het gevilde zeehondje. Vredige dierlijke onschuld verkracht door onmenselijk bruut geweld. 'Hoe kan dat toch, dit is niet menselijk, hoe kan men zoiets toelaten,' herhaalt ze enkele keren zachtjes snikkend. Ik leg een troostende arm om haar heen. Zodra we weer bij de helikopters zijn gearriveerd, gaan we met zijn allen in een kring staan en nemen we mekaars handen vast. Om samen enkele ogenblikken van stilte in acht te nemen. Uit respect voor de dieren die amper een paar weken op deze wereld zijn en al op ongemeen gruwelijke wijze beroofd worden van hun leven en waardigheid.






Tweede vlucht in de namiddag. Dit keer vliegt ook een Mexicaanse filmploeg mee. Een helikopter van de kustwacht volgt ons al een hele tijd op de voet. We landen ergens op een plek waar op een paar honderd meter verder bij een of andere ophoping van ijs de hakapiks telkens twee tot wel drie keer op en neer gaan. In verspreide slagorde hakken groepjes jagers onafgebroken in op hun compleet weerloze vijanden die ze verachten. Met boothaken worden de dieren 'normaal' alleen versleept. Geen kustwachter die erom maalt als de ooit verboden 'gaff' ook als moordwapen dient, zoals ik nog meermaals zal vaststellen. Zeehonden worden in hun ogen niet bejaagd, op zeehond wordt er 'gevist'. De messen worden gescherpt en de dieren gevild. Ik nader op tien meter van twee jagers. Ik zie de ene enkele keren op een jong dier slaan. Het bloedend zeehondje leeft nog. De beul klemt het zieltogend dier als in een schroef tussen zijn benen vast en rijt zonder omzien zijn buik open. Naar verluidt maakt de 'vakman' op achtentwintig seconden het karwei af, deze knoeier doet er meerdere minuten over. Jean-Marie Dedecker zit er als een geslagen hond vol ongeloof naar te kijken. 'Stop met filmen,' schreeuwt plots de andere jager. 'Ik zeg, stop met filmen,' herhaalt hij. Enkele dreig- en scheldwoorden moeten zijn bevel kracht bijzetten. Niemand stoort er zich aan. Er wordt gewoon verder gefilmd. De schreeuwer mompelt dan iets tegen de knoeier, waarna ze er warempel mee ophouden. Ze maken rechtsomkeer en trekken zich terug naar hun schip. Op enkele meter van het zoveelste bloedbad heeft een zeehondje de dans ontsprongen. Ik stap er rustig naartoe en ga er gehurkt voorzichtig naast zitten. Zijn ogen, groot, pikzwart en vochtig, kijken me wat verdwaasd aan. 'Rustig, bazeke, rustig, niet bang zijn, hij is weg ' fluister ik hem toe. Ik raak hem aan, even maar. 'Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je het overleeft. Ik beloof je dat ik voor jullie al zal doen wat ik kan. Sorry dat ik hier nu niet meer kan doen voor jou. Sorry dat ik een mens ben...'




Ik probeer me te troosten met de gedachte dat onze aanwezigheid hier alvast één moordpartij heeft doen ophouden, voorlopig althans. Wat krijgen we nu? De kustwacht is geland. Ze komen onze vergunningen nakijken. Oh ja, aan die vergunningen hangt een prijskaartje vast: het kost 25 dollar om getuige te zijn van de slachtpartijen, en maar 5 dollar om een zeehond van kant te maken. In theorie maakt het toch wel enigszins uit hoe. Elke bejaagde zeehond moet volgens de Canadese overheid met een goed gemikte slag op de fontanel ogenblikkelijk dood zijn. De oogtest moet daarover duidelijkheid verschaffen. Als men het oog aanraakt en er komt geen reactie, weet men zeker dat het dier dood is. De jagers die ik in actie zag, heb ik dat in ieder geval geen enkele keer zien doen. En nu komt de kustwacht ons controleren terwijl ze de beulen hun gang laten gaan. Dat is nu toch wel het toppunt. 'Ik kom uit België en ik heb ook deze twee parlementairen meegebracht,' wrijf ik Jansen en Janssens onder de neus. 'Bij ons in België denkt men dat Canada tot de top van de beschaafde wereld behoort. Maar na wat we hier gezien hebben aan barbaarsheid, kan ik u verzekeren dat de Belgen hun mening zullen herzien. Wij worden gecontroleerd, terwijl u die beulen ginder geen strobreed in de weg legt. Een grof schandaal is het.' 'Ik kan daar geen commentaar op geven, mijnheer', antwoordt Janssen. 'Ik voer de opdrachten uit die mij opgedragen worden. Het is in Ottawa dat die zaken beslist worden.' 'Kan zijn, maar hier is nu geen minister. U vertegenwoordigt de overheid en dus zeg ik aan u wat ik van dit hele zootje denk. Geef de boodschap maar door aan uw superieuren.' Zo, lucht dat even op.





'We are the champions': crapuul in actie. Dag 2, donderdag 25 maart,vroeg in de namiddag. 's Morgens waren Magda en Jean-Marie getuige van een walgelijk laag staaltje smeerlapperij. Tientallen pups tegelijk werden met hakapik of bootshaak bewerkt tot wild spartelende hoopjes ellende. Al kloppend zong het crapuul uit volle borst 'We are the champions'. Boven de ijsvlakten van Oost-Canada, Atlantische Oceaan, ergens tussen Prince Edward Eiland en de Magdalena Eilanden, cirkelt een helikopter rond. De boten hebben de grote groepen zeehonden nog niet gevonden. In afwachting slachten ze zowat alle eerder geïsoleerde dieren of kleinere groepen af die ze op hun weg tegenkomen.We vliegen laag over een schip dat aangemeerd ligt. Vanuit de lucht zie ik een jager met zijn rechterhand in de plooi van zijn uitgestrekte linkerarm gedrukt met gebalde vuist een soort 'de pot op'-teken maken naar ons. Een iets vriendelijker gebaar dan de uitgestoken middelvinger, die ons enkele keren te beurt viel. Een eindje verder zie ik een bedenkelijk lid van Homo sapiens van de ene zeehondenpup naar de andere springen. De hakapik maait vliegensvlug op en neer. Zo slaat de springer er zeven (mogelijk en in de gegeven omstandigheden hopelijk) dood. Als we in zijn buurt komen, heeft hij net zijn jongste slachtoffer van kant gemaakt. Het diertje lijkt morsdood. Hij vilt het. 'Willen jullie dit?' roept de roofmens ons toe en gooit meteen het hompje zeehond naar ons hoofd. Bloed spat in het rond. Hij krijgt een ander slachtoffer in het vizier en rept er zich naartoe. Deze pup heeft minder 'geluk'. Met een geweldige uithaal boort de boothaak zich diep in het zeehondenlijfje. Het heftig bewegend diertje is niet dood. De roofmens gaat op de staart staan om zijn prooi in bedwang te houden. En dan sleept hij het zeehondje achter zich aan de haak voort. Onophoudelijk spartelend trekt het dier een tientallen meters lang bloedspoor. Er zit nog weinig leven in, wanneer het mes wordt bovengehaald.


Dierengenocide. Dag 3, vrijdagmorgen, 26 maart. Scooters rijden af en aan op het ijs naar en weg van de boot. Geen levende zeehond te zien. Deze groep killers heeft de hele vlakte tot waar het oog kan reiken al 'uitgezuiverd'. Ze gaan er vandoor en wuiven naar ons terwijl ze ons uitlachen. Barry, onze piloot, heeft iets ontdekt. We stappen er op af. De zwarte stippen doemen steeds volumineuzer op. Snel wordt duidelijk wat er gaande is: een massakerkhof. Tientallen opeengestapelde zeehondenkadavers drijven op een zee van bloed dat met ijs vermengd hier en daar tot vuile smurrie klontert. Rebecca wijst ons op een gevild zeehondje. De rechteroogbol hangt uit de kas. Duidelijk bewerkt met een boothaak en duidelijk ook niet met één slag op de fontanel ogenblikkelijk doodgeslagen, en evenmin in overeenstemming met de 'humane' aanbevelingen van de Canadese overheid. Ik kniel neer. Mijn lichaam wankelt. Even dreig ik mijn evenwicht te verliezen. Ik voel de tranen opwellen, probeer ze nog tegen te houden en geef me uiteindelijk over aan mijn emoties. Hoe laag kunnen mensen zakken? Welke monsters zijn tot zoiets in staat? Dit is dierengenocide. Ik grabbel al mijn moed bij mekaar en slaak een diepe zucht. Dan valt mijn blik op een verfrommeld leeg pakje chicklets vlak naast een afgehakte staart. Kan het nog banaler? De krijgsheer-roofmens uit de rand van de consumptiemaatschappij smijt zijn afval weg vlak naast de resten van wat eens een levend wezentje met gevoelens was, en dat hij even onverschillig als afval achterlaat. Het staat voor het grotesk gebrek aan eerbied voor een natuurlijke omgeving van een schoonheid waar de mens van moet afblijven. Jean-Marie Dedecker zegt geen woord. Hier zijn geen woorden meer voor. Ik zeg tegen Rebecca dat we onmiddellijk na onze terugkeer in België naar de drie bevoegde ministers stappen en nadien naar het Europees Parlement. Deze smeerlapperij moet stoppen. 'Thank you, Michel, thank you so much,' zegt ze. Ze pakt me stevig vast. Een omhelzing als ode aan de menselijkheid of wat er van overblijft.


's Avonds horen we Prof. Dr. David Lavigne, een van 's werelds grootste wetenschappelijke autoriteiten op het gebied van de biologie, het behoud en het gedrag van zeehonden beschrijven. Lavigne is speciaal uit Toronto overgevlogen om op onze vragen te antwoorden. Al veertig jaar bestudeert hij de dieren. Prof. Lavigne maakt brandhout van het zeehondenbeleid van de Canadese overheid. Kabeljauw maakt maar 3 % uit van het zeehondendieet. Dat er geen kabeljauw meer is, komt doordat Canada de vissers alle kabeljauw liet wegvangen. Nu krijgt de zeehond de schuld van een totaal verkeerde politiek. De Canadese overheid baseert haar jachtquota op een voorbijgestreefd model, op slechte wetenschap. Niemand weet echt hoeveel zeehonden er precies zijn. Hoe meer de zeehondenpopulatie uitgedund wordt, hoe meer zeehondenprooien die veel meer op kabeljauw jagen op hun beurt de al zwaar geteisterde vissoort zullen bejagen. Er zijn nog meer onzekerheden. Het regionale ecosysteem is een web van ontelbare en zeer ingewikkelde roofdier-prooirelaties. Je gaat in de fout wanneer je één soort isoleert van al de rest. Doordat het ijs steeds sneller blijkt weg te smelten, verdrinken meer en meer zeehonden voor ze hun zwembrevet hebben gehaald. Hoeveel er op die manier omkomen, weet ook niemand.


Hoed u voor Atilla the Hunter. Dag 4, zaterdag, 27 maart. Mijn diepe droefheid slaat om in kwaadheid waneer ik een trio sadisten aan het werk zie, die zich god wanen. Eén bijzonder robuuste kerel bereikt een dieptepunt van Danteske wreedheid. Ik noem hem Atilla the Hunter. Hij heft de hakapik omhoog, en slaat met volle kracht op een zeehondenpup, een, twee, drie keer, recht in het gezicht van het dier. Ik zie het bloed uit zijn kaak spuiten. Atilla gunt zijn slachtoffer geen blik waardig en rust uit. Dan kijkt hij weer om en weer slaat hij toe, een, twee, drie keer. En nog is de pup niet dood. Trekkend en spartelend verliest het dier zijn doodstrijd, zoveel is zeker. Maar wanneer? Atilla krijgt er weer zin in. Nog een slag hier, en nog een houw daar. Tien meter verderop ligt een andere pup half bewusteloos geslagen. Bloed sijpelt uit zijn kaak. Ik voel het mijne koken. Ik moet me beheersen, anders komen de mensen van IFAW zwaar in de problemen. Ik moet toch iets doen. Ik ga naar een drietal zeehonden. Voorzichtig, want ik moet over een plek waar het ijs verdacht dunner lijkt. Ik zet me stoïcijns neer in kleermakerszit, precies tussen de beulen en hoogst waarschijnlijk enkele van hun volgende slachtoffers. De beulen kijken naar mekaar en dan naar mij. Atilla heeft de boodschap begrepen. Hij pakt een afgehakte klauwtjesvin beet en gooit de homp recht naar mijn hoofd. Dan stappen ze in mijn richting. 'Achteruit, Michel,' hoor ik iemand van IFAW roepen, 'achteruit'. Er zit niet veel anders op. Met veel tegenzin wijk ik. Atilla en zijn bende stappen in een boog om mij en mijn beschermelingen heen. Ze trekken rechtdoor naar de volgende robbenfamilie, die ze ter plekke afslachten en villen. Van achter een kleine ijsschots heeft een zeehondje het allemaal gezien. Af en toe komt hij piepen. En dan gebeurt er iets dat op mij een grote indruk gemaakt heeft. Het zeehondje trekt ten aanval. U leest het goed. Met open bek schuifelt hij tot op een halve meter van de reusachtige Atilla. Ik hoor hem ratelend grommen. Het duurt enkele seconden eer Atilla doorheeft waar dat gegrom vandaan komt. En dan draait hij zich om. Het zeehondje geeft niet af. Manneke, toch. Dat word je dood. Atilla laat zijn hakapik liggen, pakt zijn mes en laat het vlakbij zijn eigen keel in een snijdend gebaar van links naar recht gaan. Nu maakt die smeerlap het beestje af, denk ik. Het zeehondje deinst een beetje achteruit en trekt zich dan weer vooruit. Hij blijft grommen. Atilla buigt zich voorover en doet vlak boven het zeehondenbekje zijn hand open en toe gaan zoals een eendensnavel. 'Kop dicht, jij', bedoelt de beul. Het maakt ons zeehondje nog kwader. Dit kan niet blijven duren. Hij heeft zijn doodvonnis al lang getekend, vrees ik. Atilla zal nog even laten begaan en dan slaat hij toe, verwacht ik. Net dat gebeurt niet. Atilla, die zich god waant, geeft het zeehondje gratie. Oef. Uit compassie? Dat denk ik niet. Gewoon uit almacht. Atilla beslist over leven en dood. Dat moet nogal een kick geven, straffeloos wreed kunnen moorden en dan er af en toe eentje nog wat langer laten leven. Ons zeehondje heeft de mensensoort leren kennen. Naar al wie erop lijkt, blaast en gromt hij, ook naar ons. Het ijs kleurt eens niet rood maar geel. Ons zeehondje plast van alle traumatische spanning. Hoed af toch voor dit toonbeeld van onverschrokken moed. Het leven is aan de durvers.


't Is toch niet waar, zeker. Daar zijn ze weer: kustwachtcontrole. Nu is er een politieman bij. Blijkt dat een jager informeel geklaagd heeft over ons. Onze helikopter zou te dicht over zijn boot gevlogen hebben. En alle zeehonden zouden in het water gesprongen zijn, en nog meer van dat soort onzin. 'No comment', is het antwoord op mijn reactie dat ze veel tijd over hebben om zich met zoiets bezig te houden, terwijl Atilla de Hunter en zijn sadisten vrij en vrolijk hun gang mogen gaan. Een paar uur later brengt het andere team verslag uit van jagers die een paar zeehondenpups gemarteld hebben. Ze maken ze zelfs niet af. Ze laten ze gewoon creperen. Hun doodstrijd duurt een uur. En de kustwacht? No comment.


Terug in het hotel, zoek ik de winkelstraten van Charlottetown op. Er valt mij iets op. Je ziet er zowat alle mogelijke diersoorten in knuffelbeestversie of van ander materiaal uitgestald. Tot zelfs kreeften toe. Maar nergens een zeehond te bespeuren. Tenzij in een stoffige winkel die zeer oude spullen verkoopt. Daar zie ik een beeldje van een glimlachende vergeelde ijsbeer met zijn voorpoot op een dode zeehond, zijn prooi. Zeehonden zijn taboe in Charlottetown. Men doet alsof ze niet bestaan en alsof er ook geen jacht is. Ik ben even gedesoriënteerd, letterlijk dan. Een vriendelijke inwoner wijst me de weg naar het hotel. Hij leidt er me zelfs persoonlijk naar toe. De man praat over koetjes en kalfjes. 'Wel, Michel, mooie omgeving, hé, vind je niet?' 'Zeker, behalve de zeehondenjacht.' De man klapt meteen dicht. Ik doe een poging: 'Wat vindt u van die jacht?' 'Ze eten alle vis op.' 'Een professor die ik gisteren hoorde, beweert nochtans het tegendeel.' 'Werkelijk?' 'En dan is er nog de wreedheid.' 'Oh, maar daarover ben ik het met je eens, Michel. Ik ben ook tegen de manier waarop.'


Mijn vriend Jimmie. Dag 5, zondag, 28 maart , laatste dag op het ijs. We vliegen over een ijsvlakte waar honderden pups vredig liggen te zonnen. De jagers hebben hen kennelijk nog niet gevonden. Ik vrees niet voor lang meer. Voor ons duiken de Magdalena-eilanden op. We landen op een ijsvlakte, in de buurt van een jagershelikopter, die af en aan vliegt met afgeslachte zeehonden. Op het ijs worden de dieren gevild en dan met een katrol in het schip geladen. Ik had me voorgenomen niet meer mee te gaan, ik heb genoeg gezien. Rebecca vroeg me mee. Ik had ook geen zin om alleen in het hotel achter te blijven. Het is ijskoud. Er waait een bijtende wind. Het ijs beweegt. Als je in de verte tuurt, zie je het op en neer gaan. De Atlantische Oceaan is wakker geworden. Ik krijg een zeehond in het vizier en stap op hem af. Hij ligt op zijn rug. De zonnestralen koesterend, knijpt hij zijn ogen dicht. Ik ga er voorzichtig bij neerliggen. Hij reageert niet. Zachtjes raak ik zijn buik aan. Ik strijk voorzichtig over zijn warme pels. Hij maakt grote ogen waarna hij zijn oogleden weer samenknijpt tot spleetjes. Hij laat het zich welgevallen. Opperste zeehondengelukzaligheid straalt over op mij. Ik hou zijn klauwtjesvin even vast in een lichte handdruk en los. Wat miljoenen jaren geleden ooit de poot van zijn evolutionaire voorouders was, vlijt tegen zijn zij. Vrijwel meteen beweegt hij zijn ledemaat weer in handdrukstand. Dan trekt hij zich rechter en rolt op zijn zijkant. Zijn onweerstaanbare ogen staan nu wijdopen en hij kijkt me aan met een nieuwsgierige blik. Dan trekt hij zich helemaal recht op zijn buik en waggelt richting ... jagers! Niet doen, jongen. Ik ga voor hem staan en met enkele armbewegingen probeer ik hem duidelijk te maken dat hij rechtsomkeer moet maken. Hij stopt en doet gelukkig wat ik van hem verlang. Ik zie hem langzaam verdwijnen achter een ijsschots. Ik heb een vriend gemaakt en noem hem Jimmie. Jimmie, de zeehond. Zal hij het overleven? Bedankt, Jimmie, dat je me even liet delen in je natuurlijk geluk. Het ga je goed, good luck.


Het ijs breekt geluidloos. In een mum van tijd ontstaan er steeds breder wordende beken tussen witte percelen. Tijd om terug te keren. Dit wordt gevaarlijk. Ik begeef me richting helikopter en spring over een paar kloven. Maar dan geraak ik nergens meer over. Rebecca en ik zitten vast. Geen paniek. De helikopters stijgen op. Eén sterke golf die het ijs omhoogdrukt kan een helikopter doen omvallen en doen zinken. Barry komt ons halen. Terwijl de schroeven draaien, lopen we gebogen naar de helikopter. Deur open, naar binnen en meteen opstijgen.
Op de luchthaven nemen we afscheid. Rebecca bedankt me. Ik wens haar het allerbeste. Ik zal het IFAW-team missen.

Een paar uur later. Het vliegtuig stijgt op richting Montreal. Ik denk aan Jimmie, de vriend die ik achterlaat. In Montreal vind ik wat ik zoek: zeehondenbeeldjes. Eindelijk terug in de normalere wereld.

[murwari]

Jaegermeister schreef op 14-04-2004 @ 09:01 :
Kun je er zoveel geld mee verdienen dan?

De vacht wordt zeker verkocht en ik neem aan dat dat wel wat opbrengt.
Mijn mening, ik ben tegen het verkopen van die vacht, het neerknuppelen van die dieren. Vind het verschrikkelijk, zeker als je nagaat op welke manier zoiets gebeurt ...

[Stefanie]

Ik snap het gewoon niet dat dit nog mag gebeuren. Het is verboden om bont in te voeren en TOCH maken ze die beestjes dood omdat er teveel van zijn en ze de vis opeten

Ik vind de mens echt vreselijk egoistisch als ze zeggen dat er teveel van zijn. Er zijn niet teveel zeehonden, maar teveel mensen. Laten we die eens even doodknuppelen. Ik kan er echt zo kwaad om worden.

[wizkid]

Ik vind dat geen enkele vorm van dierenmishandeling mag (want dat is het wel), en zeker niet voor economische redenen, we hebben zoveel dingen om de economie op peil te houden. Waarom moet je dan die arme beestje afslachten...ja voor een bontkraag aan je jas, maar dat is toch niet wat een mens nodig heeft. Hetzelfde is in japan met haaien, daar snijden ze de vinnen van dat arme beest af en laten hem dan weer in het water vallen zodat hij langzaam naar de bodem kan zakken (hij kan immers niet meer zwemmen) en daar lekker langzaam dood kan gaan. Ik vind dat alle landen dit moeten verbieden en dat als er van die stropers zijn die toch dat beestje dood willen hebben, ze die dan maar op de electrische stoel moeten zetten, zijn we tenminste van ze af. En wat nou er komen dan teveel zeehonden/haaien whatever, dat hoort toch bij de natuur, als we niet al die vissen/koeien/paarden/geiten/vogels zouden opvreten dan zouden er ook geen mogelijkheid kunnen komen dat er te veel zeehonden komen want dan zijn er ook nog lekker veel vissen/andere dieren, wij horen hier helemaal niet met onze stinkende auto's en chemische producten...
We moeten van die dieren afblijven

TechXP schreef op 13-04-2004 @ 23:02 :

Zo zou je het ook kunnen bekijken. Echter vloeit de ecologische reden hier in mijn ogen voort uit de economische reden om vissen te doden.

Jaegermeister schreef op 14-04-2004 @ 09:01 :
Kun je er zoveel geld mee verdienen dan?

Ga maar na, als je één zeehond doodknuppelt, scheelt dat op vrij korte termijn al echt honderden vissen (zie ook de voorpagina van het NRC van gisteren ). Het geld dat de pels opbrengt valt daarbij in het niet.

ik snap het gewoon niet, hoe kunnen mensen het over hun hart verkrijgen om zo'n beesje iets aan te doen
wat mij betreft mogen ze hetzelfde bij de jagers doen.

anniemoppie schreef op 14-04-2004 @ 15:59 :
ik snap het gewoon niet, hoe kunnen mensen het over hun hart verkrijgen om zo'n beesje iets aan te doen
wat mij betreft mogen ze hetzelfde bij de jagers doen.

Grapjas. Doe maar net als Volkert, maar dan met een apache.

[TechXP]

Jaegermeister schreef op 14-04-2004 @ 09:01 :
Kun je er zoveel geld mee verdienen dan?

Ja, :
- opbrengst van de bont en zeehondenpenissen in oosterse landen momenteel erg in
- wat perseus al zegt, veel zeehonden dood, dan is er meer vis. Te veel vis, is weer redenen om de quota van visvangst omhoog te schroeven etc.
- jagers krijgen meer inkomsten, jagers gaan meer geld uitgeven, economie bloeit in dorpjes etc

[Dark Psycho]

goed, sommige dieren worden afgemaakt om de populatie in toom te houden, maar dan heb ik zoiets van : waarom maken we dan ook niet gelijk een paar miloen mensen af?
een populatie van een groep dieren kunnen wij niet bepalen. dat recht verdienen we niet eens.

[Dark Psycho]

Jaegermeister schreef op 14-04-2004 @ 08:59 :

Tussen Ecologische en milieuvriendelijk zit een wereld van verschil. Ze doen dit omdat er gewoon te veel zeehonden zijn en dat is slecht voor andere diersoorten.

goh raar..

eco·lo·gisch (bn.)
1 betr. hebbend op de ecologie
2 milieuvriendelijk

[SuperSanne]

*kotst*

ik zou die jagers wel eens willen doodknuppelen . En dat niet omdat zeehondjs zo schattig zijn (hoewel... helemaal onbelangrijk is het niet) maar het feit dat ze gewoon worden gedood puur om de pels! Als het nou nog eskimo's waren die ook het vlees opaten, oké... maar dit!!!

[honour]

zorg maar dat ik die mensen nooit tegen kom. mij overleven ze niet. het is zielig gewoon. ze zijn zo verrot van binnen dat ze zich maar uitleven op onschuldige jonkies om ze zo maar even te noemen... ik kan niet eens naar zo'n reclame kijken op tv. ik wil de tekst nog niet eens horen... dan krijg ik al kotsneigingen en huilneigingen van agressie. het liefst zou ik ze allemaal hoogstpersoonlijk vermoorden.


*srry voor het taalgebruik, ik word er wanhopig van *

Dark Psycho schreef op 14-04-2004 @ 17:12 :
goed, sommige dieren worden afgemaakt om de populatie in toom te houden, maar dan heb ik zoiets van : waarom maken we dan ook niet gelijk een paar miloen mensen af?
een populatie van een groep dieren kunnen wij niet bepalen. dat recht verdienen we niet eens.

Nee, inderdaad. Eet jij trouwens vis? Voor iedereen die hier fel tegen is: eet dan geen vis die uit dat gebied afkomstig is. Vissen lijden trouwens (misschien wel) meer als ze gevangen worden dan zeehonden als ze doodgeknuppeld worden, dus dat is dan een goede reden om helemaal geen vis meer te eten.

Dark Psycho schreef op 14-04-2004 @ 17:14 :
(...)
eco·lo·gisch (bn.)
1 betr. hebbend op de ecologie
(...)

"eco·lo·gie (de ~ (v.))
1 leer van de betrekkingen tussen organismen en hun omgeving"

[Dark Psycho]

perseus schreef op 14-04-2004 @ 17:57 :
Nee, inderdaad. Eet jij trouwens vis? Voor iedereen die hier fel tegen is: eet dan geen vis die uit dat gebied afkomstig is. Vissen lijden trouwens (misschien wel) meer als ze gevangen worden dan zeehonden als ze doodgeknuppeld worden, dus dat is dan een goede reden om helemaal geen vis meer te eten.

Ik eet geen vis nee dat vind ik net zo'n stupide idee als dieren doodknuppelen om het geld.

[Dark Psycho]

honour schreef op 14-04-2004 @ 17:45 :
zorg maar dat ik die mensen nooit tegen kom. mij overleven ze niet. het is zielig gewoon.

zoiets had ik dus ook..

zeker weten, dat als ik erbij stond, dat ik zo enorm woest zou worden. out of control.

[Mindfields]

Het is kut en vreselijk om ermee geconfronteerd te worden, maar er worden ook dagelijks koeien en varkens geslacht. Een zeehondje ziet er schattiger uit, maar moet niks aan je gevoel veranderen lijkt me...

[honour]

Parallel schreef op 14-04-2004 @ 18:12 :
Het is kut en vreselijk om ermee geconfronteerd te worden, maar er worden ook dagelijks koeien en varkens geslacht. Een zeehondje ziet er schattiger uit, maar moet niks aan je gevoel veranderen lijkt me...

koeien en varkens worden geslacht. niet doodgeknuppeld

[Mindfields]

honour schreef op 14-04-2004 @ 18:14 :
koeien en varkens worden geslacht. niet doodgeknuppeld

Oh, dan is het zeker niet erg?

Dark Psycho schreef op 14-04-2004 @ 18:07 :
Ik eet geen vis nee dat vind ik net zo'n stupide idee als dieren doodknuppelen om het geld.

Zo denk ik er ook over.

honour schreef op 14-04-2004 @ 18:14 :
koeien en varkens worden geslacht. niet doodgeknuppeld

Koeien en varkens worden eerst in een veel te krappe vrachtwagen vervoerd, zien daarbij vaak zelfs voor het eerst het daglicht en zijn dus helemaal in paniek door die vreemde omstandigheden. Daarna worden ze in het slachthuis de vrachtwagen uitgedreven, om vervolgens naar een soort 'lopende band' te worden gedreven, dikwijls met geweld. Dan is het voor de dieren afwachten tot ze een pin tussen hun ogen krijgen, terwijl de penetrante geur van dood hun neuzen binnendringt en ze het gekrijs van dieren die al geslacht worden aan moeten horen. Dat is ook allemaal alles behalve fijn. Maar dat is weer een heel andere discussie.

Parallel schreef op 14-04-2004 @ 18:12 :
Het is kut en vreselijk om ermee geconfronteerd te worden, maar er worden ook dagelijks koeien en varkens geslacht. Een zeehondje ziet er schattiger uit, maar moet niks aan je gevoel veranderen lijkt me...

heb je gelijk in, maar voor mijn gevoel is een zeehondje net ff iets meer dier dan en koe of een varken, wat eigenlijk niet zo is.

[VirginVampiress]

perseus schreef op 14-04-2004 @ 19:57 :
Vissen lijden trouwens (misschien wel) meer als ze gevangen worden dan zeehonden als ze doodgeknuppeld worden, dus dat is dan een goede reden om helemaal geen vis meer te eten.

Ik hoor/lees altijd dat ze die vissen in een bak water doen een daarna hop de kop eraf. Waarom is dat zieliger dan het bewusteloos knuppelen van een zeehoondje en die dan levend villen?

Of ben ik nou heel naïef en heb ik me wat op de mouw laten spelden?

[erwtje]

perseus schreef op 13-04-2004 @ 21:05 :
Het is om ecologische redenen...

en dat is 1 van de honderden excuses die die canadesen losers voor dit gestoorde gedrag hebben.
echt waar maar ik vind dit echt heel ziek! amen

[Mindfields]

anniemoppie schreef op 14-04-2004 @ 19:10 :
heb je gelijk in, maar voor mijn gevoel is een zeehondje net ff iets meer dier dan en koe of een varken, wat eigenlijk niet zo is.

Komt dus waarschijnlijk toch de schattigheid.

VirginVampiress schreef op 14-04-2004 @ 19:15 :
Ik hoor/lees altijd dat ze die vissen in een bak water doen een daarna hop de kop eraf. Waarom is dat zieliger dan het bewusteloos knuppelen van een zeehoondje en die dan levend villen?

Of ben ik nou heel naïef en heb ik me wat op de mouw laten spelden?

Of die vissen nou in een bak gaan of niet, ze lijden sowieso wel pijn. Vissen worden namelijk lang niet altijd in bakken water gegooid. Daarnaast is er naast lichamelijke pijn ook nog zoiets als geestelijke pijn; die vissen gaan misschien soms wel dood van paniek, want vissen zijn erg gevoelig voor bijvoorbeeld kleine temperatuurverschillen en dat soort dingen, laat staan voor gevangen worden en vervolgens de verstikkingsdood sterven of in een bak met water gegooid worden.

erwtje schreef op 14-04-2004 @ 19:19 :
en dat is 1 van de honderden excuses die die canadesen losers voor dit gestoorde gedrag hebben.
echt waar maar ik vind dit echt heel ziek! amen

Zou je mijn andere reacties hier ook even door willen lezen? Ik ben het overigens met je eens hoor, daar niet van.

Parallel schreef op 14-04-2004 @ 19:39 :
Komt dus waarschijnlijk toch de schattigheid.

'k Moet toegeven dat ik zeehondjes zelf ook een stuk schattiger vind dan bijvoorbeeld een koe, maar het is wel behoorlijk hypocriet om dit zielig te vinden en ondertussen vlees te eten, maar er worden nou eenmaal ook nooit beelden die gemaakt zijn in slachthuizen uitgezonden op het nieuws.

[Mindfields]

perseus schreef op 14-04-2004 @ 19:46 :
Of die vissen nou in een bak gaan of niet, ze lijden sowieso wel pijn. Vissen worden namelijk lang niet altijd in bakken water gegooid. Daarnaast is er naast lichamelijke pijn ook nog zoiets als geestelijke pijn; die vissen gaan misschien soms wel dood van paniek, want vissen zijn erg gevoelig voor bijvoorbeeld kleine temperatuurverschillen en dat soort dingen, laat staan voor gevangen worden en vervolgens de verstikkingsdood sterven of in een bak met water gegooid worden.

Zou je mijn andere reacties hier ook even door willen lezen? Ik ben het overigens met je eens hoor, daar niet van.

'k Moet toegeven dat ik zeehondjes zelf ook een stuk schattiger vind dan bijvoorbeeld een koe, maar het is wel behoorlijk hypocriet om dit zielig te vinden en ondertussen vlees te eten, maar er worden nou eenmaal ook nooit beelden die gemaakt zijn in slachthuizen uitgezonden op het nieuws.

Jep, dat was dus ook mijn argument. En dan kunnen we er ook nog wel honger lijdende negers tegen aangooien en doodgereden hondjes, het is allemaal zielig. Wat een wereld. Maargoed, zeehondjes zijn dan weer schattig.

[TechXP]

VirginVampiress schreef op 14-04-2004 @ 19:15 :
Ik hoor/lees altijd dat ze die vissen in een bak water doen een daarna hop de kop eraf. Waarom is dat zieliger dan het bewusteloos knuppelen van een zeehoondje en die dan levend villen?

Of ben ik nou heel naïef en heb ik me wat op de mouw laten spelden?

Nou dan zijn ze denk al redelijk dood als dat gebeurd. Bij vissen worden de vissen op het dek gegooid nadat ze de netten hebben opgehaald. Deze sterven dus de 'verdrinkingsdood' (ze stikken dus).
Sommige worden geloof ook direct opengesneden.
Hieronder de verschillende manieren:

1. Verstikking
Anders dan veel mensen denken gaat een vis niet snel dood wanneer hij op het droge gebracht wordt. Haringen zijn bijvoorbeeld pas tot na 35 minuten gestikt, kabeljauwen en wijtingen tot na 60 minuten. Tongen en schollen doen er nog langer over. Tot na ongeveer 4 uur zijn ze pas dood.
2. Strippen
Het strippen houdt in dat de vis levend en wel wordt opengesneden om de organen en het bloed te verwijderen. De vis gaat hierdoor echter niet onmiddellijk dood. Haringen, tongen en scharren kunnen hierna nog tot 10, respectievelijk 30 en 35 minuten in leven blijven. Schollen houden het maximaal 50 minuten uit.
3. Verstikking samen met strippen
Deze dodingsmethode houdt in dat de vissen eerst gedurende 7 tot 20 minuten 'stikken' in de lucht, waarbij ze dus niet doodgaan omdat hun hersenen intact blijven. Vervolgens worden ze, nog levend, ontdaan van hun organen en bloed. Ze leven dan nog 10 tot 30 minuten totdat de dood intreedt.
4. Neksnede
Deze dodingsmethode wordt speciaal bij palingen toegepast. De paling krijgt een snee achter de kop waardoor het ruggenmerg wordt doorgesneden. De zuurstoftoevoer naar de kop blijft echter intact waardoor het dier niet doodgaat. Wanneer daarna het dier wordt opengesneden en van zijn organen ontdaan wordt, gebeurt dit dus bij bewustzijn.
5. Doodkruipen
Bij deze methode wordt over de levende paling zout gestrooid waardoor de huid ontslijmd wordt. De paling vertoont langdurig heftige zwembewegingen om het zout te ontvluchten. Dit zoutbad heeft op de huid van de paling een effect dat is te vergelijken met brandwonden bij de mens. Bovendien beschadigt het zout de kieuwen. Een uiterst pijnlijke methode dus. Wanneer de paling tenslotte ophoudt te bewegen, is hij nog bij bewustzijn en nog lang niet dood. Maar hij wordt dan wel van zijn organen ontdaan.

[TechXP]

perseus schreef op 14-04-2004 @ 19:46 :
'k Moet toegeven dat ik zeehondjes zelf ook een stuk schattiger vind dan bijvoorbeeld een koe, maar het is wel behoorlijk hypocriet om dit zielig te vinden en ondertussen vlees te eten, maar er worden nou eenmaal ook nooit beelden die gemaakt zijn in slachthuizen uitgezonden op het nieuws.

Ik heb vroeger vanalles van zeehonden gespaart. Allemaal beeldjes, posters, foto's en knuffels van zeehonden.
Vroeger zag ik ook wel het 'schattige' van de zeehond. Maar nu zie ik de zeehond als een dier, welke net zo een dier is als een koe, varken, en mens etc.

Interessant, TechXP, waar heb je dat vandaan?

[edit]

TechXP schreef op 14-04-2004 @ 20:13 :
Ik heb vroeger vanalles van zeehonden gespaart. Allemaal beeldjes, posters, foto's en knuffels van zeehonden.
Vroeger zag ik ook wel het 'schattige' van de zeehond. Maar nu zie ik de zeehond als een dier, welke net zo een dier is als een koe, varken, en mens etc.

Ah, wat schattig dat je dat spaarde.

[extinction]

Wat is dat trouwens altijd met hypocriet genoemd worden als je tegen bont bent maar wel vlees eet?

Ik geloof niet in die twee uitersten. Of je bent een milieuvriendelijke veganist of je bent een milieuvervuilende dierenmishandelaar...?

Ik mag blij zijn dat mijn vleesetende ouders ténminste bont en zeehondenknuppelen afkeuren.
Het lijkt me geen goede zaak dat je je pas zou mogen inzetten voor dierenbescherming als je stopt met vlees eten. Het gaat er niet om hoe consequent je zelf bezig bent, het gaat er om dat men stopt met het veroorzaken van dierenleed.

[TechXP]

perseus schreef op 14-04-2004 @ 20:13 :
Interessant, TechXP, waar heb je dat vandaan?

www.vissenbescherming.nl

Ah, wat schattig dat je dat spaarde.

Ik spaar nog steeds
Pas nog een zeehondje gekregen omdat ik lid ben geworden van het IFAW

[autodropje]

perseus schreef op 13-04-2004 @ 21:05 :
Het is om ecologische redenen...

Daar zijn ook genoeg andere oplossingen voor...

[Jaegermeister]

Dark Psycho schreef op 14-04-2004 @ 17:14 :
goh raar..

eco·lo·gisch (bn.)
1 betr. hebbend op de ecologie
2 milieuvriendelijk

Net zoals perseus duidelijk maakt heeft ecologisch niks met milieuvriendelijk te maken. Of de makers van jouw woordenboek hebben gedacht aan ecologische landbouw. Maar als je ecologische boer bent moet je aan meer dingen houden danmilieuvriendelijkheid.

Techxp schreef:5. Doodkruipen
Bij deze methode wordt over de levende paling zout gestrooid waardoor de huid ontslijmd wordt. De paling vertoont langdurig heftige zwembewegingen om het zout te ontvluchten. Dit zoutbad heeft op de huid van de paling een effect dat is te vergelijken met brandwonden bij de mens. Bovendien beschadigt het zout de kieuwen. Een uiterst pijnlijke methode dus. Wanneer de paling tenslotte ophoudt te bewegen, is hij nog bij bewustzijn en nog lang niet dood. Maar hij wordt dan wel van zijn organen ontdaan.

Jonge ik heb wel palingen geslacht en de kop/vel er afgehaalt en ze beweegten nog steeds toen ik ze bakte. Dus wat wordt hier bedoelt met de dood? Dat ze al hersendood zijn, maar nog steeds stuiptrekkingen hebben of zijn ze pas dood als de stuiptrekkingen zijn opgehouden(ja want dan kan het wel uren duren). Deze stuiptrekkingen komen ook voor bij de zeehonden(eigelijk bij alle dieren) als ze geslacht worden, daarom lijkt het bij een gewone stedeling dat deze zeehonden nog leven. Ik heb het zovaak mee gemaakt dat een eend of een haas een kwatier nadat hij was geschoten nog even met de poten schopte of nog een paar keer sloeg met de vleugels.

Ja, :
- opbrengst van de bont en zeehondenpenissen in oosterse landen momenteel erg in
- wat perseus al zegt, veel zeehonden dood, dan is er meer vis. Te veel vis, is weer redenen om de quota van visvangst omhoog te schroeven etc.
- jagers krijgen meer inkomsten, jagers gaan meer geld uitgeven, economie bloeit in dorpjes etc

Ze verdienen er wel geld mee, maar het is geen vet pot, wat je moet de pratronen kopen, diesel voor de boten, de vellen moeten gedroogt en bewerkt worden enz. enz.

Erwtje schreef:en dat is 1 van de honderden excuses die die canadesen losers voor dit gestoorde gedrag hebben.
echt waar maar ik vind dit echt heel ziek! amen

het is wel leuk hoe jullie nederlanders de wildbeheer in een ander land aan de andere kant van de wereld kunnen beargumenteren(eigelijk meer schelden en vloeken ). Terwijl sommige er nooit zijn geweest (ik ook niet) en nooit overleg hebben gehad met die jagers, vissers, natuurbeheerorganisatie en natuurbeschermingorganisatie daar. Nee ze horen dat er een paar honderd duizend zielige zeehonden worden doodgeschoten en ze roepen allemaal dood maken die jagers(wat eigelijk slaat op een tang op een varken).

[Jaegermeister]

TechXP schreef op 14-04-2004 @ 20:13 :
Ik heb vroeger vanalles van zeehonden gespaart. Allemaal beeldjes, posters, foto's en knuffels van zeehonden.
Vroeger zag ik ook wel het 'schattige' van de zeehond. Maar nu zie ik de zeehond als een dier, welke net zo een dier is als een koe, varken, en mens etc.

Speelde je ook vroeger met barbie poppen.

Ik was vroeger meer aan het vissen en aan het eizoeken.

[murwari]

Koeien en varkens worden geslacht, de manier waarop en damier waarop ze ervoor behandeld worden vind ik ook onacceptabel. Ik eet ook niets van vlees of vis.

Zeggen dat koeien, varkens en andere dieren ook geslacht worden is echter geen argument om dit te vergoelijken. Het is geen argument dat het minder erg maakt. Andere dieren worden ook slecht behandeld. Veel mensen krijgen dat eindelijk door, nog niet genoeg. Maar deze zeehonden worden ook vreselijk behandeld/mishandeld.

[RawTofu]

Hmm, ik snap er weinig meer van en hoor ook een hoop dingen die elkaar tegenspreken
Maargoed, voor zover ik dus begrijp mogen er nu zeehondjes afgemaakt worden omdat zij teveel vis eten?
Hoezo eten ze teveel vis dan? Waar is dat vis nogmeer nodig?
Voor vissers? En voor wie halen die vis dan? Voor de mens.
En hebben mensen vis nodig? Nee.
En hebben zeehondjes vis nodig? Ja.
Kortom, vis voor de zeehondjes!
Om nog maar te zwijgen over het hele idee achter bont

[TechXP]

Jaegermeister schreef op 15-04-2004 @ 08:51 :
Jonge ik heb wel palingen geslacht en de kop/vel er afgehaalt en ze beweegten nog steeds toen ik ze bakte. Dus wat wordt hier bedoelt met de dood? Dat ze al hersendood zijn, maar nog steeds stuiptrekkingen hebben of zijn ze pas dood als de stuiptrekkingen zijn opgehouden(ja want dan kan het wel uren duren). Deze stuiptrekkingen komen ook voor bij de zeehonden(eigelijk bij alle dieren) als ze geslacht worden, daarom lijkt het bij een gewone stedeling dat deze zeehonden nog leven. Ik heb het zovaak mee gemaakt dat een eend of een haas een kwatier nadat hij was geschoten nog even met de poten schopte of nog een paar keer sloeg met de vleugels.

Die stuiptrekkingen dat komt vaak voor. Ik heb daar geen verstand van, dus weet niet waarom die stuiptrekkingen gebeuren.

Ze verdienen er wel geld mee, maar het is geen vet pot, wat je moet de pratronen kopen, diesel voor de boten, de vellen moeten gedroogt en bewerkt worden enz. enz.

Het is een gouden handel. Als het echt niks zou opleveren zou men daar ook geen zeehondenbontlobby hebben die zeehonden voor bont willen bejagen etc. Men verdient er een hoop mee.

het is wel leuk hoe jullie nederlanders de wildbeheer in een ander land aan de andere kant van de wereld kunnen beargumenteren(eigelijk meer schelden en vloeken ). Terwijl sommige er nooit zijn geweest (ik ook niet) en nooit overleg hebben gehad met die jagers, vissers, natuurbeheerorganisatie en natuurbeschermingorganisatie daar. Nee ze horen dat er een paar honderd duizend zielige zeehonden worden doodgeschoten en ze roepen allemaal dood maken die jagers(wat eigelijk slaat op een tang op een varken).

Wat is er wildbeheer aan? Ik heb nog geen goed argument gehoord waarom de zeehonden afgemaakt moeten worden.
Het is vooralsnog voor 'economische redenen' geweest.
Het is de schuld geven aan zeehonden omdat de visvangst weer tegenvalt enzo.

[TechXP]

Jaegermeister schreef op 15-04-2004 @ 08:54 :
Speelde je ook vroeger met barbie poppen.

Ik was vroeger meer aan het vissen en aan het eizoeken.

Ik had wel actionman poppen

Ik was vroeger ook aan het vissen. Gelukkig ben ik daar mee gestopt.

[RawTofu]

Jaegermeister schreef op 15-04-2004 @ 11:50 :
Ze verdienen er wel geld mee, maar het is geen vet pot, wat je moet de pratronen kopen, diesel voor de boten, de vellen moeten gedroogt en bewerkt worden enz. enz.

Hmm, onzin.
Loop is een bontwinkel binnen, die jassen worden verkocht voor een dikke 800 euro p.s. al dan niet duurder..
De productiekosten zijn slechts een fractie van de opbrengst in deze industrie.

[TechXP]

RawTofu schreef op 15-04-2004 @ 12:01 :
Hmm, onzin.
Loop is een bontwinkel binnen, die jassen worden verkocht voor een dikke 800 euro p.s. al dan niet duurder..
De productiekosten zijn slechts een fractie van de opbrengst in deze industrie.

ehm..waarom staat mijn naam bij die quote??

[autodropje]

TechXP schreef op 15-04-2004 @ 12:13 :
ehm..waarom staat mijn naam bij die quote??

Ik denk omdat hij jou geqoute had in die post ofzo??? Geen idee wat het precies is, maar ik heb het even aangepast voor je

[VirginVampiress]

http://www.ifaw.org/ifaw/dimages/cus...ealHunt_hi.mov

Niet naar kijken als je er niet tegen kan, maar hier zie je dus zehhondjes geknuppeld worden.

Wat een vreselijk verhaal over die vissen btw, ik denk dat ik toch maar nu al met vis eten stop (wilde het eigenlijk doen als ik uit was gegroeid). Jakkes.

Knuppelen die beesten, puur om jullie milieufreaks dwars te zitten

Zeehonden doodmaken heeft een reden, namelijk milieubeheer.