Weet niet meer wat ik wil enzow met lang verhaal eraan vast geknoopt.

[Black Sugar]

Ik doe nu voorberijdend jaar voor een Mbo opleiding op het roc en nu moet ik kieen welke ik nou precies wil gaan doen volgend jaar, maar ik kan echt absoluut niet kiezen. Ik wil graag naar de kunstacedemie maar dan? En ik kan wel de reclame in gaan maar dan? Wil ik dat met de rest van mijn leven? en wat wil ik eigenlijk met mijn leven. Een opleiding kiezen lukt me nu nog niet zo. Ik wil later gewoon een leuke baan en voor altijd zamen blijven met de vriend die ik nu heb. Zaterdag hebben we een half jaar en het gaat super goed. Een half jaar geleden lag alles nog zo voor de hand. Ik zou mijn havo afmaken en zou pas over een jaar moeten kiezen wat ik wilde gaan doen. Kunstacedemie wist ik eigenlijk wel zeker, gewoon omdat ik dat graag wil maar dan was ik wel 3 jaar jonger geweest dan waneer ik er nu aan begin.
Naa 2 maand school ongeveer kreeg ik erg veel last van de ziekte van pfeifer, in mijn bloed waren daar namelijk sporen van te vinden, ik droeg het dus al een tijdje bij me maar had er nooit eerder echt last van gehad. Mijn vader kreeg een beroerte en even dacht ik echt dat hij er geweest was. Mijn moeder kon het allemaal niet trekken en een ziek kind en een zieke man. Het was echt een puinzooi thuis. Ik had een hele hechte vrienden groep, kon altijd bij ze aankloppen met problemen en dat deden ze ook bij mij vooral een meisje (noem d'r even A) Maar toen gebeurde er iets wat ik nog steeds niet kan vatten. A en nog een meisje begonnen over msn heel lullig tegen mij te doen. Ze verweten mij ervan dat ik helemaal gaan ziekte van pfeifer had en dat ik maar deed alsof om maar niet naar school te hoeven en aandacht te krijgen. (tsja ik had het toch al gehad, nou nee dus ik had er nu pas last van) Verder zijden ze dat ze me niet meer geloofden, ik had alles maar aan elkaar gelogen en wilde gewoon zielig doen en aandacht krijgen. Tsja ik heb redelijk wat meegemaakt en dat heb ik ze allemaal verteld, maar ik kan dat soort dingen redelijk nuchter vertellen zonder in huilen uit te barsten ofow. Nou daarom geloofden ze me maar dus niet. het kwam er op neer dat ze me lieten stikken net nu ik wel wat vrienden kon gebruiken, ik raakte weer heel depressief en ben in totaal 3 maand aaneengesloten niet naar school geweest want die opleiding die ik nu doe begon pas in februarie. Gelukkig heb ik al die tijd Arjen gehad en de steun van mijn ouders. Dat heefd me weer op de been geholpen en het gaat nu weer stukken beter met me. Maar toch knaagt er nog iets van binnen, ik kan het niet zo goed onder woorden brengen. Mijn vader heeft pas weer een aanval gehad maar deze keer een epileptische een behoorlijk zware en hij is er nu nog heel ziek van. Ik was alleen thuis en toen het gebeurde dacht ik echt nu is hij er geweest, ik heb maar snel 112 gebeld en mijn moeder. En god zij dan is hij er nog. Verder gaat alles heel goed, ik doe het goed op school en heb en leuke klas. Een van die meisjes uit mijn klas ga ik buiten school ook mee om. Verder heb ik een best goede vriendin. Natuurlijk mijn vriend (toch een van de belangrijksten voor mij) en mijn ouders. en nog twee vage vriendinnen. Wat heb je te klagen ul je je dan afvragen, nou dat weet ik dus ook niet. Ik heb denk ik gewoon te veel achter de rug. Wat er voor dit alles is gebeurd ga ik nu niet allemaal opschrijven want dit is al zo'n lang verhaal. Ik weet ook niet wat ik nu voor een reacties hierop verwacht. Ik weet niet o wat ik hier nou mee wil. Tsja in ieder geval een teken dat iemand het heefd gelezen en me begrijpt of iemand die ook zoiets heefd.

[** Phoebe **]

Tja...ik weet ook niet wat ik hierop wil zeggen...maar geen reactie hierop geven dat is ook weer geen goede keuze vind ik.
Ik ben heel erg geschokken van je verhaal, vooral dat je vrienden je op zo´n moment hebben laten vallen.... Ze zijn volgens mij dan ook de naam vrienden niet waard...
Verder denk ik dat je je echt niet aanstelt wat betreft je vader....Het is echt onwijs erg wat er met hem allemaal gebeurt en dat moet je ook zeker niet onderschatten( als je begrijpt wat ik bedoel...je hebt een blijvende angst nu...van wat als hij er niet meer is enzo)
Mijn vader is 2 jaar geleden een keer neergevallen op de overloop. We dachten eerst ook dat hij een hartaanval had gekregen maar gelukkig was hij alleen heel zwaar flauw gevallen, maar ik heb er nu nog steeds moeite mee als hij ergens alleen heen moet en ik hou hem sterk in de gaten en heb vaak nog steeds nachtmerries er over....dus je moet het dus zeker niet onderschatten....ik zou er in ieder geval met iemand over praten.
Als je een erg goede band hebt met je vader misschien dan zelfs met hem...maar dat kun je zelf het beste aan voelen...
Je kan ook altijd met mij praten als je dat wilt.

Veel sterkte
xxxx
Phoebe

[Droomvlucht]

Ik ken iemand die ook ongeveer in zo'n situatie als jou verkeerd, maar ik zou nou niet 123 een gepaste reactie hierop weten te geven..

Ik heb een heel goed luisterend oor, maar echt helpen kan ik X. ook niet...

Zucht.. tis echt zo'n moeilijke situatie waar jullie inzitten......

Zorg iig dat je er niet teveel in wegglijdt...

Kiss

Laura

P.s... sorry voor deze onzinnige reactie, maar ik wilde toch "iets" neerzetten......