de oude ziel

het is geen verhal dat door mij zelf is geschreven, maar het stond in één van mijn lievelingsboeken en het is zo mooi...


De diepste gevoelens
verbergen zich het verst weg
tussen de onuitgesproken woorden.


Er was eens een zeer oude ziel, die vele, vele mensenlevens op aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten, ja, weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de Eeuwigheid vult en deel van hem gaan uitmaken.
Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de lege ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende Samensmelting. Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op de aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten.
Ik wil erheen, zei de oude ziel. Ik heb nog een behoorlijke portie vreugde in mij. Ik wil erheen om die aan hen te geven. Maar je tijd tot aan de Samensmelting is erg kort, waarschuwde de Wachter. Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent, doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat.
Ik weet het, zei de oude ziel. Toch is dat wat ik wil. Ik wil hun zoveel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen.
Zo geschiedde het dan, zei de Wachter en liet de zeer oude ziel gaan.
Daarop kreeg een mensenpaar op aarde het kind dat ze al heel lang gewenst hadden. Het was een allerliefst kind, dat vanaf de dag dat ze geboren werd, hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar vol verrukking herkennen van de Eeuwigheid.
Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over? fluisterde de ziel van de mamma tegen de oude ziel van het kleine meisje.
De tijd is kort, maar de vreugde groot, antwoordde de zeer oude ziel.
Alhoewel de moeder hun gesprek niet hoorde, bracht dat gefluister een onrustig gevoel teweeg, ze zette de deur op een kier voor het weten dat we op aarde niets bezitten, niet elkaar, niet eens onszelf. Alles zal ons uiteindelijk afgenomen worden, alles waardoor we lijden, al onze dierbaren en ten slotte ook ons leven en ons lichaam.
Maar het meisje groeide op en door de vreugde die ze bracht deed ze haar moeder dergelijke gedachten vergeten. En ook de vader was bij hen en ook hij was verheugd. Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had.
Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort en het uur sloeg waarop de Samensmelting plaats zou vinden. De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de plechtigheid en moest gehoorzamen.
Voor de mensen leek het alsof het meisje een onverwachte dood stierf. Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had. Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had.
Er dus werd het in het vervolg gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste grote vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hadden, in plaats van hen hun laatste restje tijd te laten uitzitten in de lege ruimte. Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke verdriet, kunnen de mensen dragen door de kracht die ze tevens gekregen hebben en mettertijd kunnen ze het in iets goeds omzetten.


Uit: Ik mis je, ik mis je! door Peter Pol (gebaseerd op de ervaringen, brieven en dagboeken van Kinna Gieth)

[tampaszta]

Ja, vond ik ook een erg mooi stukje.

En dit:

De diepste gevoelens
verbergen zich het verst weg
tussen de onuitgesproken woorden.

Trapt natuurlijk wel een open deur in, maar is toch erg mooi.

[stroopwafel]

von ik ook heel mooi ja