Ik heb hulp nodig! Monoloog voor drama over pesten!

[Anne]

De dag dat het allemaal begon herinner ik me nog goed. Ik was mijn eerste dag op mijn nieuwe school begonnen en ’s middags fietste ik naar huis. Alles ging goed, totdat ik in mijn woonplaats kwam. Ik zag mijn oude klasgenoten fietsen. Snel ging ik naar het andere fietspad, maar ze hadden me al gezien. Ze scholden me uit en kwamen achter me aan. Ik ben heel hard naar huis gefietst en ik hoorde ze lachen.
Thuis bedacht ik dat zij toch wel een leuk leven moesten hebben. Ze konden altijd naar buiten toe en ze zouden zelfs in het donker kunnen fietsen, zonder dat ze bang hoefden te zijn. Want ze stonden boven de jongeren die bij mij in de buurt woonden. Ze stonden boven mij. Iedereen was bang voor hen. Ik was altijd bang. Ik was bang dat ze op zouden duiken, en dat ze me zouden pesten. Het was een vreemde gedachte, ik weet het nu, maar ik dacht dat mijn leven ook leuk zou worden als mensen bang voor mij zouden zijn.
Die avond ging ik thuis eens kijken hoe ik het voor elkaar moest krijgen dat mensen bang voor mij zouden worden. In de buurt zou het me niet lukken, want daar stond ik bekend als het schuchtere en verlegen meisje. Maar op mijn nieuwe school kende niemand me nog. Daar zou ik mijn zelfvertrouwen omhoog kunnen halen en dan zou het in de buurt ook vanzelf goed komen. Dat dacht ik.
En de volgende dag zocht ik mijn eerste slachtoffer uit. Het was een meisje, net zo oud als ik en ze was net als ik erg verlegen. Ze had mijn vriendin kunnen worden als ik niet zo stom was geweest om te denken dat mijn leven perfect zou worden. Ik begon met haar zachtjes uit te schelden. Ik plakte briefjes op haar rug en ik vond mezelf erg stoer, maar de klas vond dat niet. Twee meisjes namen het voor haar op. Ik voelde me bedreigd en na schooltijd liet ik stiekem hun banden leeglopen.
Ik moest en ik zou een ander slachtoffer vinden, want ik was er inmiddels van overtuigd dat ik zo mijn leven voorgoed kon verbeteren. Het werd een meisje uit een lagere klas dan ik. Ik vond dat makkelijker. Ik had niets te maken met haar klasgenoten en ze was jonger. Ik voelde me veel beter dan zij.
Ik pakte haar tas af en gooide hem uit het raam. Ik schold haar uit en ik stopte briefjes in haar zak, waarin ik haar bedreigde. Ze was bang voor me en ik voelde me machtig.
Thuis werd het niet beter. De jongens in de buurt scholden me uit en ze wachtten me vaak op als ik uit school kwam. Soms sloegen ze me. Ik ging me er niet beter door voelen en ik raakte vaak gefrustreerd. Mijn woede begon ik af te reageren op het meisje. Ik wachtte haar soms op na schooltijd en sloeg haar dan zomaar in elkaar, maar ik lette er wel op of niemand het zag. Na afloop voelde ik me dan vreemd en ik begreep niet hoe ik me zo had kunnen laten gaan. Het meisje ging uiteindelijk van school af.
In mijn klas stond ik alleen. Niemand vond me aardig, ze lieten goed merken dat ze me haatten. Uit onzekerheid en angst dat ze me zouden pesten, probeerde ik de klas te terroriseren. Ik kreeg het vaak voor elkaar dat leraren boos op hen werden en niet op mij. Ik begon een jongetje uit mijn klas te pesten. Een klier, die zichzelf geweldig vond. Ik vond hem stom, omdat hij mij een keer had laten struikelen. Dat had hij expres gedaan. Ik was bang dat hij me zou gaan pesten, dus probeerde ik hem voor te zijn. En dat was me gelukt.
Opeens was de hele klas het met me eens. Ik deed iets dat zij nooit hadden gedurfd, tegen het kliertje in gaan. Iedereen keerde zich tegen hem en ik werd populair. Even was mijn leven geweldig!
Tot vandaag. Ik heb die jongen zien huilen. De hele klas moest om hem lachen. Hij had tranen in zijn ogen. Een jongen liet hem struikelen en hij viel, vlak voor mij. Hij keek me bang aan, tranen stroomden over zijn wangen. En ik voel me rot. Omdat hij zich net zo voelt als ik. Bang. Ik weet nu hoe het is om gevreesd te worden. Ik heb zelfvertrouwen gekregen, maar ik voel me schuldig. Ik had het liever op een andere manier gekregen. Maar ik niet meer stoppen, want dan haat mijn klas me weer en dan is mijn leven voor altijd verpest…

[ekki]

ja, hij is goed.
ik denk dat het wel een beetje standaard is dat 't zo gebeurt, maar ik vind 't goed opgeschreven. het is erg duidelijk, er zitten gevoelens in, erg goed denk ik.

[laula]

Wow, hij is goed! Kreeg zelfs tranen in mijn ogen. Ik vind dat je in dit verhaal het dubbele gevoel heel goed verwerkt, en (wat volgens mij precies je bedoeling was), ik zelfs een beetje medelijden met de pester.
Een stuk beter dan je vorige verhaal, vind ik.

x
Lau

[Anne]

laula schreef:
Wow, hij is goed! Kreeg zelfs tranen in mijn ogen. Ik vind dat je in dit verhaal het dubbele gevoel heel goed verwerkt, en (wat volgens mij precies je bedoeling was), ik zelfs een beetje medelijden met de pester.
Een stuk beter dan je vorige verhaal, vind ik.

x
Lau

Ja, hij is beter, dat vind ik ook. Mijn pogingen om een goede tekst te schrijven gaan steeds meer lukken. Ik ben hier nog niet tevreden mee, maar het is een basis waar ik verder aan kan schrijven.

Kreeg je echt tranen in je ogen?



Liefs, Anne

[stroopwafel]

gaat het nog verder??

[Anne]

stroopwafel schreef:
gaat het nog verder??

Nee, want het mag niet te lang duren. Ik moet het namelijk spelen. Misschien dat ik voor mezelf nog verder ga, maar niet voor mijn monoloog.