ouders

[KissMyJackass]

Heej!!
Ik ben al een tijdje depressief, door een minderwaardigheidscomplex en angststoornis enzo. Daarvoor loop ik nu bij een psycholoog, en gelukkig gaat het vaak al veel beter, ben zelfs al wel weer eens gewoon onbezorgd vrolijk!!
En wanneer ik dat niet ben, heb ik wel een aantal mensen waarmee ik erover kan praten, of zou kunnen praten, want als ik me dan rot voel hou ik meestal mn mond tegen personen waar ik juist wel goed mee kan praten.
Maar het probleem zijn mn ouders... of eigenlijk meer ik in verhouding tot mijn ouders. Vooral mijn moeder, want mijn vader bemoeit me niet heel veel met me. Het is opzich best een lief mens, ze weet natuurlijk van mn problemen af, en wil me daar ook supergraag mee helpen. Ja, ze zeurt wel eens, en dan krijgen we ruzie, maar dan komt ze al snel huilend naar me toe dat ze het allemaal niet zo bedoelt, en geen ruzie wil enzo, maar gewoon bezorgd is. Ze zegt ook dat ze begrijpt hoe ik me voel, dat is denk ik ook wel zo. Maar ik kan gewoon niet met haar praten.
Zonet ook, mijn wiskundelerares had opgebeld omdat het slecht ging bij mij met wiskunde, vroeger ging het meestal best goed, maar nu opeens zakken mijn cijfers naar diepe onvoldoendes en weet ik niks meer in te vullen. Mijn moeder was absoluut niet boos, en begreep het wel, maar wou het er toch even met mij over hebben. Maar dat 'over hebben' houdt van meestal in dat zij eindeloos tegen me aan zit te lullen over dat ze het snapt, en wat de oplossingen kunnen zijn enzo, en ik zeg niks. Terwijl alles wat ze wil is gewoon een goed gesprek met mij hebben, om te weten of het wel goed met me gaat, en of zij het wel goed doet allemaal enzo. Maar als ze dan weer tegen me praat weet ik gewoon echt niks om terug te zeggen... Nouja, ik weet wel iets, maar ik zeg het gewoon niet. Ik kan het simpelweg niet. Dus die 'gesprekken' eindigen meestal met dat ik een beetje geirriteerd zeg dat ik t wel snap, en ze het nog een tijd blijft proberen, maar dan maar weggaat.
Opzich wil ik ook best met haar praten hoor, maar ik kan het gewoon niet!! Met vriendinnen enzo heb ik dit probleem helemaal niet, daar kan ik meestal juist goed mee praten. Het is alleen met mijn ouders zo.
Heeft iemand hier ervaring mee?? Of weet wat ik eraan kan doen??
Want ik vind het zo lullig voor mn moeder, die begint zelf al weer depressief te worden, gewoon om mij

[sweedy]

Ik snap het wel.
Alleen mijn moeder wilt het niet snappen en gaat daar over zeuren..,maar daar hebben we het niet over.

De meeste kinderen/jongeren hebben dat wel hoor, dus het is niet raar. Ik praat ook fijner met vrienden/vriendinnen..
Maar ik denk dat je moeder wilt weten wat er in je 'rondspookt'.
Heb je er al eens over gehad dat je er soms gaat irriteren aan dat 'ik-snap-je'-gedoe?
Of dat ze dat niet iedere keer hoeft te zeggen?..

[Ciskaatje]

Ik zou toch proberen het haar te vertellen. Je hebt geluk dat zij erover begint te praten, want het begin is meestal het moeilijkst. Probeer haar te zeggen wat je hier hebt getypt. Het is misschien moeilijk, maar ik denk dat je blij bent als je het hebt gezegt.

Ik weet dat je dit heel moeilijk zal vinden. Ik kan zelf ook niet goed met mn moeder praten dus ja.
Je zegt dat je niet echt met je moeder kan praten (dat je niks terug weet te zeggen) maar zou je wel met haar wíllen praten? Of wil je dat eigenlijk liever ook niet? Ja je zegt dat je best met haar zou willen praten, maar wil je dat voor jezelf, of wil je dat voor haar?

Ja dit is misschien niet het antwoord dat je graag wilt horen, vaak hoop je op een oplossing die alles op een makkelijke manier oplost. Maar op dit moment zou ik geen makkelijkere weten. (wie weet iemand anders)

Het is misschien even moeilijk om met haar te praten, maar (als je met haar wilt praten) went het denk ik wel. Je moet dan even door dat begin heen. Ja je zou kunnen proberen om beetje bij beetje iets terug te zeggen, ik denk dat als je eenmaal dingen terugzegt, het vanzelf wel makkelijker gaat.
En anders zou ik haar proberen te vertellen wat je hierboven hebt verteld, dan begrijpt ze het misschien ook meer.

Nouja ik ken jou moeder verder ook niet, dus je moet altijd doen wat jou het beste lijkt. En ik denk dat het ook nog verschil maakt of je wel wíl praten, of eigenlijk niet.

Succes

[gothicje]

ken het wel een beetje, ik heb zelf ook flink wat problemen en loop ook bij een psycholoog...
mijn moeder is zelf ook depressief gelukkig niet meer zo erg als 2 jaar geleden...
ze zegt ook steeds ik begrijp en ik wil je helpen en ik wil het ook wel maar kan het niet onder andere omdat: het voor haar dan alleen maar moeilijker word, ik het gevoel krijg dat ze me wilt controleren maar ook omdat sinds ze ook maar een klein beetje wat van mijn gevoelens af weet ze heel aardig doet echt slijmen (nou ja in mijn ogen dan)
wij zien alles heel anders dan onze ouders en dat snappen ze niet en vrienden wel, ze leven in een zelfde soort wereldtje en zijn even oud, doen dezelfde dingen en hebben ja tuurlijk ook weer ouders (klinkt vaag, naja)
het is gewoon allemaal een wereld van verschil...
leg het je moeder gewoon een beetje uit ze zal het uiteindelijk wel snappen al zal ze het natuurlijk niet fijn vinden...
ouders willen hun kinderen beschermen en helpen maar dat gaat gewoon niet altijd...
succes

sorry voor dit onbenullige gebabbel

[KissMyJackass]

sweedy schreef:
Heb je er al eens over gehad dat je er soms gaat irriteren aan dat 'ik-snap-je'-gedoe?
Of dat ze dat niet iedere keer hoeft te zeggen?..

Ik erger me niet speciaal aan dat ze vaak zegt dat ze me snapt, zo vaak zegt ze het nou ook weer niet namelijk... Meer aan dat ze gewoon elke keer met me gaat praten over die dingen terwijl ik daar gewoon geen behoefte aan heb

[KissMyJackass]

Ciskaatje schreef:
Ik zou toch proberen het haar te vertellen. Je hebt geluk dat zij erover begint te praten, want het begin is meestal het moeilijkst. Probeer haar te zeggen wat je hier hebt getypt. Het is misschien moeilijk, maar ik denk dat je blij bent als je het hebt gezegt.

Ik weet dat je dit heel moeilijk zal vinden. Ik kan zelf ook niet goed met mn moeder praten dus ja.
Je zegt dat je niet echt met je moeder kan praten (dat je niks terug weet te zeggen) maar zou je wel met haar wíllen praten? Of wil je dat eigenlijk liever ook niet? Ja je zegt dat je best met haar zou willen praten, maar wil je dat voor jezelf, of wil je dat voor haar?

Hmm nee, ik wil ook niet echt met haar praten, ik heb er gewoon geen behoefte aan. Ik hou het wel voor mezelf, wat trouwens ook slecht is, of heb het er met iemand anders over. Dus als ik met haar zou praten zou ik het inderdaad voor haar doen... Misschien moet ik het dus indd maar zeggen, maar je hebt gelijk dat is erg moeilijk...

Ja dit is misschien niet het antwoord dat je graag wilt horen, vaak hoop je op een oplossing die alles op een makkelijke manier oplost. Maar op dit moment zou ik geen makkelijkere weten. (wie weet iemand anders)

Ik had de hoop op een makkelijke oplossing al opgegeven eigenlijk, wist al wel dat die hiervoor niet echt bestond. En als ie dr is, ben ik de enige die m weet

Dankje iig