Oud 07-12-2003, 14:46
Type
Avatar van Type
Type is offline
Deel drie in de serie, De Detective.

Hij is wat langer dan de vorige, vandaar dat ik hem in hoofdstukjes post.
Dit is het eerste deel dus, er komt meer, maar dat moet nog even omgezet worden tot nulletjes en 1'tjes

Uw ongezouten mening graag...

- - -

De zon op mijn gezicht, in mijn ogen schijnend, door mijn kamerbrede raam, wekt mij 's ochtends eigenlijk net iets te vroeg voor een zaterdag. Maar in ieder geval heb ik nog het vooruitzicht op een lichte en zorgeloze vrije dag.
Geen verplichtingen, maar eerlijk gezegd ook niets te doen.

Na nog een tijdje heerlijk lui te hebben liggen draaien besluit ik me toch maar aan te kleden om aan de dag te beginnen. Met een knallende koppijn, overgehouden van een avondje doorzakken met wat vrienden gister, klim ik mijn bed uit, loop ik mijn kamer door, zet ik de ketel op en pak ik mijn shagbuil. Geen beter begin van de dag dan een bakkie leut en een shaggie, beiden genuttigd op mijn balkon, vanaf veertien hoog uitkijkend op een nog slapende stad.

Ik lik mijn vloeitje dicht, hoor mijn koffiezetapparaat klikken, en bemerk de perfecte timing van het geheel. 'Als door de ogen van een detective'.
Dat zinnetje schiet nu al wekenlang door mijn hoofd, meestal net op het moment dat ik iets opmerk van de kleine dingen van het leven. Maar waarom eigenlijk?
Zou het een stil verlangen kunnen zijn nar een avontuurlijker leven, zoals beschreven in mijn films? Een leven van blues, mystiek en six-shooters dan wel. Maar eerst koffie, want na die zes shooters van gisteren lijkt mijn hoofd wel uit elkaar te willen spatten.

Twee suiker, geen melk, sterke bak. Het normale recept. 's Avonds af en toe een scheutje vanille-aroma erbij, vooral wanneer een fręle dame zich weer heeft neergevleid op de bank tegenover mijn.
Of, eigelijk is het andersom. Zij kiest de bank terwijl ik wat te drinken pak -een zoet wijntje, een kopje koffie, op nieuwjaarsavond een Martini Asti, een zoete champagnette- en dan betrek ik de bank tegenover haar.Wat daarop volgt is vaak een gezellige avond, soms nacht, waarna ik mezelf, wanneer zij de deur uit is, vaak met een peuk in de hand op mijn balkon aantref, twijfelend of ik nu wel goed heb gedaan aan al het voorgaande.
Ongeveer een week geleden was het weer raak. Een lief, onschuldig meisje, ongeveer mijn leeftijd, kwam binnen met de meest lieftallige glimlach op haar gezicht, een glimlach die ik nu nog tot in de details voor me kan halen.
Ik had een rustig bluesmuziekje opgezet, zoiets wat je nog terug zou kunnen vinden in een achteraf-bar in Chicago, waar eenzame lui en melancholieke muzikanten zitten te luisteren naar een van hun eigen soort. Ik zag het hele tafereel voor me terwijl ik wijn voor haar neerzette, een fris, zacht zoet wijntje, rood, uit het jaar 1986

"Wat zie je?" vroeg ze aan me, wetend via die vriend die ons aan elkaar had voorgesteld dat ik regisseur en beeldend kunstenaar ben, en vaak enthousiaster over de wereld op het scherm dan de wereld om ons heen.
"Jazz, blues, melancholie...", antwoordde ik zacht, bijna onhoorbaar, bang dat het idee zou breken als er te triviaal over gedacht zou worden.
"Een mooi beeld", zei zij, even zacht, aarzelend. Had ze de toon in mijn stem zo perfect geďnterpreteerd dat ze bijna in mijn hoofd kon kijken?

We hebben gepraat. Zachte, stille gespreken, met pauzes van soms een paar minuten, waarin zij mijn kamer bekeek, analyseerde. Het gasmasker schuin boven de open haard, de bouwlampjes, al dan niet met kleurenfilter, die lugubere artikelen en schatten, overgehouden van enkele projecten, belichtten. De leren pakken, aangetrokken bij modepoppen, waarvan het haar speciaal gestileerd is door een vriend van me, niets minder dan een genie met klei.

Hoe zal het allemaal op haar overgekomen zijn, vraag ik me nu af, zittend op mijn balkon, de kop ochtendkoffie nog maar half vol, de peuk al op.Veel mensen schrikken, wanneer ze mijn huis binnenkomen, dat realiseer ik me ook wel. En mijn huis is ook wel angstaanjagend, op een speciale manier.Ze leek in ieder geval niet bang, zat alleen heel stilletjes en lief in een
hoekje van de bank tegenover mij, de rode. Twee kussens in de rug, haar wijntje op tafel... Ze was knap, zeer knap, met een spoor van een wipneusje en een paar sproeten centraal op haar gezicht.
Ik giet de laatste slok van mijn koffie mijn keel binnen, loop naar mijn zitkamer, verlos mij ondertussen van de last van het kopje door het op een klein tafeltje tegen de muur aan te laten staan. Het zal nu waarschijnlijk weken blijven staan op dat kleine tafeltje, ooit een keer voor een drama op een rommelmarkt op de kop getikt. Er zitten ook nog steeds blonde haren op
mijn rode bank, blonde haren van een flink aantal centimeters lang.

"Ik bel jou wel, dat vind ik fijner" had ze gezegd toen ik rond een uur of vier, vijf 's nachts bij de deur stond omdat ze naar huis ging.
"Ik neem mijn telefoon nooit op.Ik heb er zelfs bijna nooit tijd voor...", antwoordde ik bedeesd.
"Voor mij maak je wel tijd, toch? Toch?" sprak ze, met een glimlach op haar gezicht, een mysterieuze blik in haar ogen, net voor ze mijn deur achter zich dichttrok.
Een mysterieuze blik in haar ogen, inderdaad. Dat is de enige manier waarop ik het kan omschrijven, en is de enige reden dat ik ging twijfelen aan hoe ze echt is. Ze is meer dan na een nacht praten blijkt. Zij is het type meisje wat je jaar na jaar nog telkens zal verrassen.
En dat zag ik. "Als het leven van een detective." Ik zal het toen ook wel gedacht hebben...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 11-12-2003, 21:41
Type
Avatar van Type
Type is offline
Toch even een subtiel tikje naar boven toe...

>>
En natuurlijk kan ik er dan ook wel even een stukje aan toevoegen.

Even wachten, even overtypen en door de spellcheck halen, en dan krijgen jullie weer wat leesvoer...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now

Laatst gewijzigd op 11-12-2003 om 21:43.
Met citaat reageren
Oud 11-12-2003, 22:03
Type
Avatar van Type
Type is offline
Een volgende stukje. Maar het is nog lang niet af.
Het is zelfs nog niet eens echt begonnen...!

- - -

Het is nu kwart over twee, en ik heb nog niets gedaan. Bijna niets dan, want die vijf tot tien minuten dat ik achter mijn tekentafel heb gezeten zijn ook niet al te productief geweest.
Zal ik haar bellen? Of ze model wil staan, want ik moet vandaag nog wel wat werk verzetten. En ik moet haar fotograferen.

“Ja?” Haar opgewekte stem klinkt schel in mijn oor, gedeeltelijk omgevormd door de telefoon, maar toch komen al haar perfecties en imperfecties weer direct haarscherp voor mijn ogen, het uitzicht op de stad naar de achtergrond duwend.
“Met mij”, antwoord ik zo normaal mogelijk.
“Ik zou jou toch bellen?”, zegt ze plagerig. Ze heeft mijn stem herkend. Een vonk van vreugde laait even op in mijn maag, dooft weer meteen omdat ik me besef dat het een misplaatste blijdschap is.
“Ja, ik weet het”, een korte pauze, ik zucht, “maar ik moest je wat vragen. Euhm, beroepsgericht.” Ze kon waarschijnlijk wel raden dat mijn shirt al bijna doorweekt was op dit moment.
“Beroepsgericht? Wat bedoel je?”
“Ik eh… ik heb het over een fotosessie, als je wil. Een serie over celestialiteit”. Ik schud het uit mijn mouw, allemaal, maar dat maakt niet uit.
“Ik voel me vereerd. Is goed, natuurlijk. Wat moet ik aantrekken?”
“Zo min mogelijk?” Ik probeer het als een grapje te laten klinken.
“Grapjas.”
“Al m’n hele leven. Maar even serieus; het liefst witte, losse, fladderige dingen. Of een scherp zwart-wit contrast. Maar houd het simpel en elegant. En ja, ik ben veeleisend.”
“Oh, daar heb ik hier het perfecte outfit voor hangen. Iets chinees-achtigs wel.”
“Is goed, is goed. Wanneer ben je hier? Het moet nog wel licht zijn, natuurlijk licht werkt mooier.”
“Je ziet me wel verschijnen. Ik ben niet graag tijdgebonden.”
Een klik, en ze heeft opgehangen. Maar ze heeft toegestemd, dus ze zal er zijn.

Mijn huiskamer was een bende, de avond dat ze langskwam. Ik was de hele dag in de weer geweest met cameramannen en lichtmensen op de set, was doodmoe toen ik eenmaal thuiskwam, en had absoluut geen zin meer om die stofzuiger tevoorschijn te halen. Zo zou ze me gewoon zien zoals ik in het echt ben.
Ze was geschrokken, toen ze naar binnen stapte, dat had ik wel gezien. Ze liep zelfs bijna tegen mijn duiker aan, schrok alweer toen ze de hap uit ijn been zag, en natuurlijk het bloed dat er zo heerlijk luguber af droop. Iedereen schrikt van dat ding, en toch krijg ik altijd een warm gevoel van binnen als ik weer een druppeltje naar beneden hoor vallen.

De bel ging net, ik doe de deur open. Daar staat ze, gekleed in een wit, fladderig, inderdaad een beetje oriëntaals aandoend gewaad, haar haar in een knot, de schoenen in de hand.
“Ja, zonder schoenen past wat beter. Je moet bij zoiets namelijk geen gympen aantrekken”, verklaart ze, voor ik mijn mond zelfs open had gedaan.
“Logisch, natuurlijk ja…”, stamel ik, leek wat betreft mode.
“Wil je… iets te drinken?” Ik krijg de vraag maar net uit mijn keel. Absurd eigenlijk. Het was een doodnormale vraag, vooral voor een gastheer.
“Heb je jus?”
“Tuurlijk, tuurlijk”, mompel ik terwijl ik aanstalten maak naar de koelkast te lopen.
In mijn ooghoek zie ik haar de witte tas die ze altijd bij lijkt te hebben neerzetten, en daarna kordaat naar mijn kamergrote raam lopen.
“Verdomme”, sist ze tussen haar tanden, zacht, intens.
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 00:32
Type
Avatar van Type
Type is offline
volgende stukje.
Wordt nog lang zo...

- - -

Waarschijnlijk was het niet haar bedoeling geweest dat ik het zou horen. Ik pak haar glaasje jus van het aanrecht, kijk een keer naar mijn onherkenbare koffiezetapparaat, zie dat het nog lang niet doorgelopen is, en zet enkele passen in haar richting.
Als een wervelwind draait ze zich om en loopt op me af. Ze pakt het glaasje jus met een knikje en een glimlach uit mijn handen.
“Mag ik weer op de rode bank gaan zitten?” Ik zie een fonkeling in haar ogen.
“Met twee kussens achter je, je benen opgetrokken, je jus op tafel…”, verzucht ik, “déjŕ vu. Straks dan.”
“Wat was dat laatste?”
“Oh niets, niets. Let maar niet op mij joh, ik praat wel vaker tegen mezelf.” Het klonk weer meer als een zucht dan een zin.
“Maar je bent leuk om op te letten, om te bekijken. Met je verstrooide hoofd.” Ik kijk verbluft op, en staar recht naar een glimlach. Gelukkig, het was luchtig bedoeld.

Ze zit daar precies zoals toen, haar benen opgetrokken, schoenen net niet op mijn bank. Het is mooi, vooral door het model, maar ook door het diepe rood wat geweldig contrasteert met haar kleding. Een extra lichtstraal op haar haar, van achter, het puntje van haar neus nog net belichtend om het wel speels te houden, en het zou perfect zijn.

“Mag ik deze jaloezieën openmaken? Even kijken hoe dat er uit komt te zien.”
“Ja hoor, zolang je me maar even tijd geeft nog in de spiegel te kijken voor je foto’s gaat nemen…”
“Nergens voor nodig. Je ziet er zo ook al betoverend uit.”
“Wat lief… Vleier.”
“Hmm…” Ik voel dat ik bloos. “Zullen we beginnen?”

Ik loods haar mijn slaapkamer binnen, nu wel opgeruimd en verzorgd, en sluit de gordijnen.
“Moment, ik pak mijn koffer even. Mijn eerste spiegelreflex denk ik.”
“Je wat?”
“Ik ga je fotograferen met mijn allereerste camera”, zeg ik zoet, melancholiek.
“Blues?”
“Wat?”
“Je leek weer afwezig… Dacht je weer aan blues, jazz, melancholie?”
“Nee, aan iets saais, aan een vervlogen tijd. En ik zet iets anders op dan blues.” Hier past dat niet moet je weten. Blues is te beladen, te zwaar, te deprimerend. Mooi op een avond waarin je in je eentje ergens op een stoel of bank gezakt bent, te moe of verdrietig om zelfs op te staan.
Nee, nu moet er iets lieflijks, iets lichts, misschien ietwat zwoelere muziek opstaan.
Ik loop naar het Cd-spelertje dat in mijn slaapkamer staat, pak zonder te kijken een cd uit mijn rek, en heb meteen wat ik hebben wil. Keltische muziek, rustig en zacht. Celestiaal.
“Mmm, mooi.”
“Goddelijk. Polytheďstisch trouwens.” Antwoord ik ad rem, zwaaiend met mijn vinger als een schoolmeester.
“Zo zo mijnheer, ik deel uw mening”, zegt ze met een bekakt stemmetje.
“Foto’s?”
“Foto’s.” Ze knikte erbij.

Ik zet de lampen aan, laat ze even warm worden, en pak mijn camera uit zijn koffer. Filters zijn niet nodig, het licht is goed. Ik kan wel beginnen.
“Foto’s”, mompel ik terwijl ik mijn camera scherpstel. “Doe maar waar je zin in hebt, maar maak het niet te pornografisch”, zeg ik, verstrooid kijkend. “En beweeg niet te snel.”
“Sir, yes sir.” Ze kijkt er ondeugend bij…

- - -

“Nog een jus?”
“Wat neem jij?”
“Zes uur, te laat voor een Cup-a-Soup”, zeg ik laconiek. “Ik pak denk ik een koffie en wat junkfood.”
“Mag ik met je meedoen?”, vraagt ze zo lief en smekend mogelijk, me met grote ogen aanstarend.
“Tuurlijk. In de wereld van junkfood is iedereen gelijk”, zeg ik, met een stem die intense binnenpret verraadt.

Even later zitten we met z’n tweeën te smullen van een bakje half bevroren, naar plastic smakende lasagne, met een groot glas cola erbij.
“He, eh, ik kan niet al te lang meer blijven, ik heb vanavond nog een afspraak.”, verontschuldig ze zich.
“Geen probleem. Jij hebt natuurlijk ook je leven te leiden. En tot die tijd mag je zorgen dat je jezelf thuis voelt.”
“Ik blijf tot een uur of acht denk ik, dan fiets ik vanuit hier wel naar mijn afspraak”, denkt ze hardop. Ik zie haar ogen weer naar mijn raam draaien, dan snel weer terug.
“Wat is er eigenlijk zo interessant aan mijn raam?”, hoor ik mezelf vragen, en meteen besef ik me dat het onbeschoft is voor mij zoiets te durven vragen. Ik heb niets te zoeken in haar privé-leven, ik moet niet rond gaan neuzen in haar zaakjes.
“Niets, niets. Gewoon een stalker ofzo”, antwoordt ze met een pijnlijk glimlachje. Ik loop naar het raam, tuur even de duisternis in.
“En welke van hen is jouw stalker dan?”, zeg ik quasi-laconiek.
“Ik denk niet dat’ie er nog zal zijn hoor, nu jij daar zo voor het raam staat.”
“Zou hij bang geworden zijn van mijn brede borst dan?” Een vraag en een gniffel.
“Eerder van die boventronie van je!” schatert ze ondeugend.


“Het was heel gezellig, en als je de foto’s ontwikkeld hebt wil ik ze zeker een keer zien, maar ik moet nu echt gaan.“
Het is kwart over acht, een kwartier geleden zou ze eigenlijk al vertrekken, maar ze vond het te gezellig. Ik ben er blij om dat ze toch nog even gebleven is, dat ik nog iets langer naar haar heb mogen kijken, luisteren.
“Is goed. Helaas, maar ik ga je niet tegenhouden. Niet mijn plaats in het leven”, mompel ik, zoals altijd.
“Ik kom snel weer terug hoor”, zegt ze zacht en lief.
We lopen naar de deur, ik pak de knop alvast.
“Tot ziens dan maar…”, stotter ik een beetje, terwijl ik haar mijn hand aanbied.
“Joh, niet zo formeel. Handje schudden, tsk.”, zegt ze zacht, en ze kust me op mijn wang. Ik voel dat ik rood word, en ik krijg een vreemd gevoel in mijn maag.
“Zie je wel, dat is toch veel leuker, en gepaster?”
“Ja… ja…”, antwoord ik, zwevend in een droomland.
“He, ik laat jou lekker over aan je blues, ok?”
“Ja… Tot… ziens.”, stamel ik, nog steeds de druk van haar lippen op mijn wang voelend.
Nadat de deur in het slot is gevallen loop ik naar mijn koffie.

Bij het raam staand, turend in de verte, met een flauw zwaaiend handje, terwijl zij wegfietst. Het is een heerlijk tafereel…
Ik heb een kopje koffie in mijn linkerhand, de rechterarm omhoog, en ik kijk naar haar.

Dan plots een flits van lichten, een scheurende motor, en met piepende banden schiet er een auto uit een steegje. Een paar meter verder stopt hij, vlak voor haar fiets, en er stapt een grote man in een strak zwart pak uit.
Hij grijpt haar beet en duwt haar ruw in de auto.
“Inge!”, schreeuw ik, en ik ren naar mijn deur. Het nog halfvolle kopje koffie komt half op en half naast een kast neer, en zal vast in tientallen scherven liggen als ik terugkom. Maar dat interesseert me niet. Het ergert me zelfs dat ik er überhaupt over nadenk!
Ik vlieg de trap met vier treden tegelijk af, beuk de voordeur met brute kracht open, en ren naar de plaats waar de auto net stond.
Nu ligt er alleen nog een fiets, en twee rode lampen verdwijnen in de verte.
“Stop! Stop godverdomme!”, schreeuw ik zo hard ik kan, maar het is te laat. De auto draait de bocht om, de rode lampen raken uit zicht, en het geluid van de ronkende motor sterft weg. Alles wat er overblijft is een lege straat met een fiets, en de echo van die piepende banden in mijn hoofd.

Stil loop ik naar de fiets, en pak hem op. Ik laat mijn hand langzaam over het zadel glijden, alsof ik de fiets wil troosten.
Traag, verstomd loop ik terug naar de voordeur van mijn flat, waar een buurman staat te wachten.
“Wat was da l’waai am’mal nč?”, vraagt deze boerenlul met Twents accent heel rustig aan me. “Had da iets mee jou van doen?”
“Ja, er is ieamnd zojuist gekidnapt meneer. Een vriendin van me”, verzucht ik. “Stalkers.”
“Dčn moe je de p’lisie bellen, niewŕr?”
“Jazeker meneer, jazeker. Maar eerst een bakje koffie”, zeg ik met een zucht van vermoeidheid, terwijl ik langs hem heen loop en Inge’s fiets stal in het halletje van mijn flatgebouw.
“Eerst koffie en blues”, mompel ik voor mezelf, en ik loop naar boven.

- - -
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now

Laatst gewijzigd op 13-12-2003 om 01:40.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 12:21
Orchid
Avatar van Orchid
Orchid is offline
Citaat:
Type schreef op 07-12-2003 @ 14:46:

De zon op mijn gezicht, in mijn ogen schijnend, door mijn kamerbrede raam, wekt mij 's ochtends eigenlijk net iets te vroeg voor een zaterdag. [...]En dat zag ik. "Als het leven van een detective." Ik zal het toen ook wel gedacht hebben...
Eerste stuk vind ik echt goed. Heel leuk hoe de informatie via verschillende kanalen binnenkomt. (Haar observatie, wat hij denkt over haar, wat zij zegt tegen hem, wat hij denkt dat ze denkt, etc.) Ik vind alleen het "enkele projecten" vaag. Maar misschien komt dat nog. Anders zou ik er een korte uitleg aan toevoegen.

Ik ben benieuwd.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 12:32
Orchid
Avatar van Orchid
Orchid is offline
"Zal ik haar bellen? Of ze model wil staan, want ik moet vandaag nog wel wat werk verzetten. En ik moet haar fotograferen."

Die directe rede is hier een beetje raar. Ik zou denk ik iets doen in de trant van: Ik zou haar kunnen bellen. Of ze model wil staan.
En dan iets over het werk en ik denk dat "ik moet haar fotograferen" dan overbodig is, omdat er later ook al iets staat over een doorweekt t-shirt.

“Ik eh… ik heb het over een fotosessie, als je wil. Een serie over celestialiteit”. Ik schud het uit mijn mouw, allemaal, maar dat maakt niet uit.

Idem. Ik denk dat het door dat moeilijke woord wel duidelijk is dat hij het verzint.

"Mijn huiskamer was een bende, de avond dat ze langskwam. Ik was de hele dag in de weer geweest met cameramannen en lichtmensen op de set."

Leuk, nu weet je meteen wat voor werk hij doet. Zonder dat hij het direct vertelt.

“Logisch, natuurlijk ja…”, stamel ik, leek wat betreft mode.

'Leek wat betreft mode' is een beetje een kromme zin. En het wordt al duidelijk dat hij er weinig van weet. O.a. door 'natuurlijk'.

“Wil je… iets te drinken?” Ik krijg de vraag maar net uit mijn keel. Absurd eigenlijk. Het was een doodnormale vraag, vooral voor een gastheer.

Idem. Volgens mij volstaat: 'Dat was toch een doodnormale vraag voor een gastheer.' Of je moet een hekel hebben aan vrije indirecte rede.


“Heb je jus?”
“Tuurlijk, tuurlijk”, mompel ik terwijl ik aanstalten maak naar de koelkast te lopen.
In mijn ooghoek zie ik haar de witte tas die ze altijd bij lijkt te hebben neerzetten, en daarna kordaat naar mijn kamergrote raam lopen.
“Verdomme”, sist ze tussen haar tanden, zacht, intens.

Leuk. Heel natuurlijk.
En dat geldt eigenlijk voor iedere passage die ik niet noemde.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 12:53
Orchid
Avatar van Orchid
Orchid is offline
Aargh. Nu had ik de hele laatste passage ook gedaan, kan ik het niet posten. Alles weg.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 12:54
Orchid
Avatar van Orchid
Orchid is offline
Nou ja, het kwam erop neer dat je een aantal dingen dubbel zegt. Die dan overduidelijk worden en afdoen aan het natuurlijke karakter van het verhaal. En dat is zo zonde, want het is zo goed.

Ik zou zeggen: lees het eens over en streep alles weg wat niet noodzakelijk is.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 13:06
Type
Avatar van Type
Type is offline
Citaat:
Orchid schreef op 13-12-2003 @ 12:21:
Ik vind alleen het "enkele projecten" vaag. Maar misschien komt dat nog. Anders zou ik er een korte uitleg aan toevoegen.[/B]
Citaat:
Type schreef op 07-12-2003 @ 14:46:
"Wat zie je?" vroeg ze aan me, wetend via die vriend die ons aan elkaar had voorgestelddat ik regisseur en beeldend kunstenaar ben, en vaak enthousiaster over de wereld op het scherm dan de wereld om ons heen.
Regisseur dus. "Projecten" betekenen dus filmpjes, fotosessies, brainstormpraktijken, fotobewerkingen.
Citaat:
Orchid schreef op 13-12-2003 @ 12:32:
[B]"Zal ik haar bellen? Of ze model wil staan, want ik moet vandaag nog wel wat werk verzetten. En ik moet haar fotograferen."

Die directe rede is hier een beetje raar. Ik zou denk ik iets doen in de trant van: Ik zou haar kunnen bellen. Of ze model wil staan.
En dan iets over het werk en ik denk dat "ik moet haar fotograferen" dan overbodig is, omdat er later ook al iets staat over een doorweekt t-shirt.
Doorweekt shirt -> zenuwachtigheid. Ik wil de lezer duidelijk laten merken dat hij haar wel meer dan leuk vindt

Citaat:
“Ik eh… ik heb het over een fotosessie, als je wil. Een serie over celestialiteit”. Ik schud het uit mijn mouw, allemaal, maar dat maakt niet uit.

Idem. Ik denk dat het door dat moeilijke woord wel duidelijk is dat hij het verzint.
Celestialiteit is toch geen moeilijk woord? Celestiaal == hemels.
het "eh..." zou eerder aangeven dat hij het allemaal ter plekke verzint


Citaat:
"Mijn huiskamer was een bende, de avond dat ze langskwam. Ik was de hele dag in de weer geweest met cameramannen en lichtmensen op de set."

Leuk, nu weet je meteen wat voor werk hij doet. Zonder dat hij het direct vertelt.
Het is dus al een keer direct verteld.

Citaat:
“Logisch, natuurlijk ja…”, stamel ik, leek wat betreft mode.

'Leek wat betreft mode' is een beetje een kromme zin. En het wordt al duidelijk dat hij er weinig van weet. O.a. door 'natuurlijk'.
Heb je helemaal gelijk in...

Citaat:
“Wil je… iets te drinken?” Ik krijg de vraag maar net uit mijn keel. Absurd eigenlijk. Het was een doodnormale vraag, vooral voor een gastheer.

Idem. Volgens mij volstaat: 'Dat was toch een doodnormale vraag voor een gastheer.' Of je moet een hekel hebben aan vrije indirecte rede.
Alweer heb je helemaal gelijk...

Citaat:
“Heb je jus?”
“Tuurlijk, tuurlijk”, mompel ik terwijl ik aanstalten maak naar de koelkast te lopen.
In mijn ooghoek zie ik haar de witte tas die ze altijd bij lijkt te hebben neerzetten, en daarna kordaat naar mijn kamergrote raam lopen.
“Verdomme”, sist ze tussen haar tanden, zacht, intens.

Leuk. Heel natuurlijk.
En dat geldt eigenlijk voor iedere passage die ik niet noemde.
Bedankt
Citaat:
Orchid schreef op 13-12-2003 @ 12:54:
Nou ja, het kwam erop neer dat je een aantal dingen dubbel zegt. Die dan overduidelijk worden en afdoen aan het natuurlijke karakter van het verhaal. En dat is zo zonde, want het is zo goed.

Ik zou zeggen: lees het eens over en streep alles weg wat niet noodzakelijk is.
het probleem is dat ik de verstrooide geest van de 'ik' ook een beetje wil laten uitkomen. Dus sommige dingen moeten of mogen dubbel, of spreektaal, of krom zijn... (zoals deze zin, loopt ook niet echt soepel )

En het probleem met strepen vind ik dat je ook altijd de sfeer een beetje weghaalt.

Maar ik zal kijken wat ik kan doen. Je hebt namelijk op zich wel gelijk...
Bedankt voor de feedback.
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Oud 13-12-2003, 13:09
Orchid
Avatar van Orchid
Orchid is offline
Graag gedaan.

Oh trouwens. "Schrijven is schrappen" heb ik eens geleerd. Omdat een tekst een eindproduct moet worden.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
Met citaat reageren
Oud 23-12-2003, 11:37
Type
Avatar van Type
Type is offline
3.4

- - -

“Politie Utrecht, zegt u het maar?”, klinkt een zware bromstem aan de andere kant van de lijn.
“Ik heb… Er is… Ik wil aangifte doen van een ontvoering.”
“Da’s niet mis meneer.”
“Nee inderdaad. Ik moet toegeven dat ik hier ook nog sta te trillen als een rietje.", zeg ik zo rustig mogelijk. En het is waar. Ik sta zo erg te beven dat mijn hele huis bijna meetrilt, en ik zie nog steeds twee rode lampen voor me, een voor elk oog.
“Ja, dat snap ik. Was het een bekende?”
“Ze is een vriendin van me, en model.”Ik weet niet waarom ik het erbij zeg. Geloofwaardigheid?
“Dan ga ik aanraden nu nog wat te drinken te pakken, en rustig te gaan slapen, en dan komt u morgen naar het bureau, en dan maken we morgen wel een proces verbaal op. Wat zegt u daarvan meneer? Dan kunt u eerst even bijkomen.”
“een mooi voorstel”, zeg ik traag, terwijl mijn hand al naar de fles whiskey grijpt.
“Als u morgen dan vraagt naar Johan, of Jan de Korte, dan zie ik u morgen. Afgesproken?”
“Afgesproken.”


Een grote man met een volle, imposante snor komt met uitgestoken hand op me aflopen. Agent de Korte, ongetwijfeld, en hij is precies het tegenbeeld van wat zijn naam je doet verwachten.
“Jan de Korte. Wij hadden elkaar over de telefoon al gesproken gister?” vraagt hij, terwijl mijn hand moedig de ijzeren greep van zijn kolenschep probeert te doorstaan.
“Dat waren wij ja. Ik in ieder geval, van u kan ik het niet verifiëren.”
“Neemt u mijn woord erop?”
“Maar natuurlijk. Politiemannen moet je toch kunnen vertrouwen, niet?”
“Zo is het meneer. Komt u maar mee.” Hij zwaait zijn hand richting een deur, waar hij even later zelf doorheen loopt.
Ik volg hem rustig, een beetje zenuwachtig, om het gebeurde en om het feit dat ik nu in een politiebureau ben voor serieuze zaken. En ik moet zeggen dat dat ook niet een alledaagse zaak voor me is.
We lopen een klein kamertje binnen met witte muren, enkele posters over fietsverlichting aan die muren, een hout-met-blauwe inrichting, rechtstreeks van de IKEA. In de hoek staat een plant die een wanhopige poging doet de kamer toch een huiselijke sfeer te geven.

“Zo, daar zitten we dan”, zegt agent Jan hartelijk. “wat ik nu ga doen is zoveel mogelijk details opschrijven, zodat we aan de hand daarvan zo goed mogelijk kunnen opsporen waar uw vriendin is, of wie haar meegenomen heeft. En ik moet u vragen of u de ouders van het slachtoffer al gebeld heeft.” Het slachtoffer, wat klinkt dat eng.
“Nee, ik heb haar ouders nog niet gebeld. Ik ken haar ouders zelfs niet, en heb ook geen telefoonnummer van haar ouderlijk huis. Maar ik ken wel iemand, een gemeenschappelijke vriend van haar en mij, die dat wel eventueel heeft”, zeg ik kordaat, plotseling alle zenuwen kwijt.
“Dan geven we hem straks even een belletje. Vertel eerst uw verhaal maar eens, ook de kleine dingetjes die onbelangrijk lijken”, zegt hij vriendelijk, maar dringend, en ik begin te vertellen.

Ik vertel van toen, van gister, waarom ze bij mij was, hoe lang en tot hoe laat ze bij mij was, hoe ze eruit ziet, hoe ze heet, hoe ik heet, hoe ik haar ken, van alles. En af en toe krijg ik het idee dat ik meneer de Korte een beetje begraaf onder mijn woorden.
“…en toen schoot er een auto uit een steegje, groot, zwart, ik denk een BMW 7-series of iets wat daar op lijkt.”
“Heeft u een kenteken?:”
“Wat zegt u?”
“Heeft u het kenteken van de auto gezien?”
“Nee…”, stamel ik, overrompeld door de vraag. Ik had zoveel details verteld, zoveel frames nog haarscherp in mijn geheugen zitten, maar iets belangrijks als het nummerbord van de auto in kwestie vergeet ik…
“N… nee. Ik stond boven toen ik het zag gebeuren, en voordat ik beneden was, was de auto al praktisch de straat uit.”
“Dan kunnen wij moeilijk zoeken natuurlijk. U begrijpt ook wel dat wij niet elke zwarte BMW tot staan kunnen houden, om te kijken of een man als die u beschrijft er in zit.”, zegt hij op een zelfde rustige toon als waarmee hij zou vragen of ik nog een kopje koffie zou lusten.
“Nog een kopje koffie?”

Ongeveer twee uur nadat ik agent de Korte ontmoet heb sta ik weer buiten de deuren van het politiebureau, met een afspraak dat hij haar ouders zou bellen, en ik zo snel mogelijk terugkom met een foto waarop Inge’s gezicht goed te zien is, zodat er een opsporingsbevel kan worden aangemaakt. Mits Inge’s ouders erin toestemmen haar als vermist op te geven…
Dan maar foto’s gaan ontwikkelen, die hebben ze nodig.
Thuisgekomen gooi ik mijn jas op een stoel, en duw ik mijn koffiezetapparaat aan. Ik moet ontspannen. Dat viel wel te merken aan de fietstocht van ‘het bureau’, zoals de Korte het liefkozend noemde, tot mijn flat, waarin ik overal dacht Inge te herkennen.

- - -
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now

Laatst gewijzigd op 23-12-2003 om 16:16.
Met citaat reageren
Oud 24-12-2003, 18:55
Type
Avatar van Type
Type is offline
3.5, laatste deel hoofdstuk 1 denk ik

- - -

Ongeveer twee uur nadat ik agent de Korte ontmoet heb sta ik weer buiten de deuren van het politiebureau, met een afspraak dat hij haar ouders zou bellen, en ik zo snel mogelijk terugkom met een foto waarop Inge’s gezicht goed te zien is, zodat er een opsporingsbevel kan worden aangemaakt. Mits Inge’s ouders erin toestemmen haar als vermist op te geven…
Dan maar foto’s gaan ontwikkelen, die hebben ze nodig.
Thuisgekomen gooi ik mijn jas op een stoel, en duw ik mijn koffiezetapparaat aan. Ik moet ontspannen. Dat viel wel te merken aan de fietstocht van ‘het bureau’, zoals de Korte het liefkozend noemde, tot mijn flat, waarin ik overal dacht Inge te herkennen.

Ik zak weg in een grote paarse lappensofa, die wel honderd jaar oud lijkt maar nog steeds heerlijk zit en hangt. Hij heeft een open te klappen leuning waar ik altijd enkele sigaren en een doosje lucifers in bewaar. En het is mijn leedstoel. Altijd als er iets is gebeurd waar ik van baal, waar ik verdrietig om ben, kwaad om ben, dan zoek ik deze stoel op, zet ik een double-malt whiskey on the rocks voor mijn neus, pak ik een sigaar uit het geheieme vakje, en prevel ik zacht woordjes tegen onze Here God die in mijn gedachte zijt. Ik heb zoiets soms nodig, zonder reden, met reden, of in dit geval met een verdomd goede reden.
Zondag, twaalf uur. Een mooie tijd voor lunch, maar ik heb geen puf meer om iets gezonds te maken. Dan maar weer junkfood.
Na nog minstens een uur in mijn sofa, met voor me nu een leeg bord waar ooit mijn lunch op lag, hef ik me op en loop naar buiten. De vier trappen weer naar beneden die nu al zo gewoon zijn geworden, de brievenbussen onderaan in de hal, recht naast de deur. Maar daar valt me nu ineens iets vreemds op. In mijn brievenbus steekt een klein blaadje waarvan slechts het puntje zichtbaar is, en waarvan ik zeker weet dat het er gistermiddag nog niet was. Zou het… van Inge kunnen zijn?

Ik sprint bijna naar mijn brievenbus en trek aan het puntje. Een A4-blad komt tevoorschijn met daarop een aarzelend vrouwenhandschrift.

“Als er iets vreemds is gebeurd, ben dan niet bang.
Je hoeft ook niet naar de politie te gaan.
Dit zijn problemen die ik zelf op moet lossen.
Stalkers…

Liefs, Inge”

Het briefje komt aan als een klap in het gezicht. Niets doen? Niets doen?! Ze wordt voor mijn neus een auto in gesleurd door een maffioso met een speknek, en ik mag niets doen van mevrouw?! Ik voel het bloed naar mijn wangen schieten. Woedend bijna, met een brok in mijn keel, zet ik een stap naar buiten.
“GODVERDOMME!” schreeuw ik door de doodstille straat. Een hond slaat aan, in de verte toetert een auto, en als door de ogen van een detective merk ik op dat dit hele schouwspel angstaanjagend nutteloos is. Plotseling heb ik het koud, en ik sjok terug naar binnen…

- - -

“Hey man.”
“Hoi. Ik moet je spreken, over Inge.”
“Heeft de politie al iets kunnen doen? Of zijn die nog steeds donuts aan het eten?”
“Zij zouden Inge’s ouders bellen, om haar als vermist op te geven. Dat mocht ik niet doen, omdat ik geen familie ben, of zoiets. En ze zouden uitkijken naar… Maar ja, er zijn duizenden blondjes met een wipneusje, en duizenden zwarte BMW’s. Dus daar hoop ik ook maar niet op.”
“Logisch man, logisch. Je vindt haar leuk hč?” En daar had’ie me voor het blok gezet. De jongen die ik aan de telefoon heb is een vriend van me, en van Inge. Hij heet Ruud, spreekt iedereen aan met ‘man’ of ‘gast’, heeft rood haar, en lijkt daardoor erg op Willie Wortel. Zijn studie Natuurkunde aan de Universiteit versterkt dat imago alleen maar. Ruud was ook degene die me aan Inge voorstelde, en was ooit mijn kamergenoot toen ik in Amsterdam studeerde. Ruud en ik zijn vrienden, echte vrienden, maar nu zet hij me vast.
“Ja man, geef maar gewoon toe. Je zou anders echt niet zo kapot zijn nu, en zo actief aan het zoeken naar haar. Hey, niet dat je anders steenhard en koud zou zijn geweest ofzo hoor.”
“Nee, ik snap je. En ja, ik vind haar leuk. Ik heb niet voor niets gevraagd of ze voor me wilde poseren”, zeg ik met enige hooghartigheid.
“Poseren? En, heb je d;r al naakt gezien?” plaagt hij.
“Puber”, antwoord ik, met een glimlach.
“Zo lang als’t kan”, is het zonnige antwoord.
“Maar serieus man, ik ben echt bezorgd.“
“Kan ik begrijpen. ’t Is ook niet niks om zoiets voor je neus te zien gebeuren. Niet bepaald niks…”
“En toenstraks vond ik weer een briefje van haar. Had ze vantevoren in mijn brievenbus gestopt denk ik. Dat ik de politie niet mocht bellen, en dat ze het zelf op zou lossen. Maar ik vertrouw het niet. Weet jij misschien of ze problemen had met iets of iemand die dit kan regelen?”

- - -
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Oud 02-02-2004, 18:56
Type
Avatar van Type
Type is offline
.6 - de eerste aanwijzing. Hoofdstuk 2 trouwens...

- - -

Ik word wakker, dinsdagochtend, alweer met barstende koppijn en een verlangen naar verdovende middelen. Het is tegenwoordig koud buiten, al zo’n weekje lang, en overal blijft de mist tot ver in de middag hangen. Als ik zou moeten kiezen, zou ‘guur’ het beste woord zijn voor dit weer, dit sfeertje. Sinds ze weg is, is het zo eigenlijk.
Maar ja, sinds ze weg is, is er wel meer gebeurd. Inge’s ouders zijn bij me op bezoek geweest, die trouwens verbluffend genoeg al van mijn bestaan wisten.
“Ja, de fotograaf toch? Vertel eens, hoe lang hadden jullie eigenlijk al verkering? Oh, die kinderen toch hč, Piet.”, hoor ik nog steeds in mijn oor rinkelen met de oorverdovende snerpstem van Inge’s moeder. Blijkbaar wisten zij er meer van dan ik, die nog nooit gehoord had van een relatie. Maar ach, ik speelde het spelletje maar mee natuurlijk.
“Ach, nog niet zo lang”, had ik geantwoord, met afgewende blik.
“Ze heeft afgelopen zaterdag nog voor me geposeerd trouwens. En… als u wilt, heb ik de foto’s nog hier. Ik zou graag hebben dat u even keek.” Het was geen leugen of beleefdheidsverzoek. Ik wilde inderdaad laten zien wat er van de sessie was geworden, om de puur practische reden dat ik samen met hen kon beslissen welke foto het meest geschikt was aan de politie te overhandigen, als dat al een van deze foto’s zou worden. Zij kenden Inge immers het langst en het best, en konden dus beter kiezen dan ik.
Met een zuur mondje zat Inge’s moeder naar de stukjes papier te kijken, alsof ze op elk moment haar dochter zou kunnen vervloeken en beledigen dat ze dit had kunnen doen. Ze had ze teruggegeven met de woorden dat het haar speet, dat ze geen van alleen mooi vond, dat ze ook niet snapte wat haar dochter bezielde zich zó te laten fotograferen. Niet persoonlijk bedoeld hoor, ze vond me een goede jongen, met een goed oog voor fotografie. Ze vond het alleen ‘geen stijl voor een jongedame als Inge’. Pa zat ondertussen nog wat verstrooid met de foto’s op zijn schoot, één in zijn hand, met een doordringende blik op zijn dochter’s schouderblad te kijken.
“Zeg eens, jongen, is dit nu een fotomanipu… dinges, je weet wel…?”

- - -

Jan de Korte moet ik spreken. Zeg maar dat het over de ontvoering gaat”, riep ik, zodra de hoorn werd opgenomen.
“Wie kan ik zeggen dat er belt?”
“Onbelangrijk… hij kent me wel zodra het woord ‘ontvoering’ valt.”, antwoordde ik snel, helemaal in een adrenalinerush.
“Ik bel hem even, een momentje.”

“… de Korte, goedendag?”, zei de sonore stem die me tegenwoordig zo vaderlik in de oren klinkt tegen me. Ik verbeeldde me dat ik zijn snor tegen de hoorn kon horen borstelen.
“Agent de Korte, ik heb meer informatie betreffende de ontvoering van Inge van de Stenen.”
“Ja, dat had ik al doorgekregen van de meldkamer. Is dit over de telefoon te bespreken, of…”
“Ik zie geen reden waarom niet”, kapte ik hem af. “U heeft de serie foto’s al ontvangen? En ik zou u nog bellen na mijn gesprek met Inge’s ouders”, ratelde ik in een adem door.
“Dat klopt, u zou mij nog bellen om aan te geven met welke foto de ouders van het slachtoffer instemden. En ik heb de map hier voor me liggen.”, sprak hij met een afwezige stem, die pas bij de laatste paar woorden resoluut werd. Op de achtergrond hoorde ik een archieflade dichtslaan. Haar dossier. Voor Agent de Korte lag nu alles wat het ziekenhuis van haar wist, wat ik en Inge’s ouders hem hadden kunnen vertellen, en natuurlijk de serie foto’s die nu ineens zo belangrijk geworden was.
“Foto nummer veertien”, zei ik kort in de telefoon, terwijl ik ook door mijn eigen stapeltje rommel.
“Op foto nummer veertien is Inge’s rechterschouder te zien. En nu zweer ik dat de foto’s, zowel als haar lichaam, niet verder bewerkt zijn nadat zij bij mij binnen stapte op de dag van de shoot.”
“Waar wilt u naartoe meneer?”
“Op haar schouder staat, heel klein, een tatoeage. Ik heb de foto hier uitvergroot liggen, en hier is duidelijk een draakje te zien, bijna in haar nek…”

- - -

Tell me...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Oud 08-02-2004, 17:00
Type
Avatar van Type
Type is offline
Ik ga deze toch even schoppen. Het is namelijk een belangrijk verhaal voor me, een deel hiervan heb ik opgestuurd naar de Filmacademie, om me aan te melden voor de scenario-opleiding.

Dus ik zou heel graag feedback hebben op dit verhaal. Dan weet ik een beetje wat ik kan verwachten...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Oud 21-03-2004, 22:33
Type
Avatar van Type
Type is offline
.7 is geschreven...

- - -

Behulpzaam vond hij me, en het was mooi te zien dat ik zo te doen had met 'de zaak' zoals hij het noemde.
"Ja, wat wil je dan?" had ik geantwoord, "een vriendin van me is spoorloos verdwenen."
"Dat snap ik meneer, ik bedoelde meer... nou ja, ik vind uw medeleven en drang mee te werken mooi om te zien. Aandoenlijk, zeg maar..."
"Ja, ja. Maar, agent de Korte, als ik u even wat mag vertellen; ik wordt er wel gek van. Ik weet echt niet wat ik moet doen."
"Wel meneer, het probleem is dat u weinig kunt doen, behalve bedenken wat er achter zou kunnen steken. En laat het detectivewerk maar aan ons over", antwoordde de Korte me met een gniffeltje aan het eind van zijn zin.
"Ik hoef ook geen revolverheld te zijn hoor", zei ik rustig, uitgeblust. Hoewel mijn maag zich op dat moment omdraaide.

En nu weer zit ik emt een vreemd gevoel in ijn buik thuis in mijn luie stoel, en ik wil iets doen. Haar gaan zoeken, en vinden. Want ik geef niet op voor ik haar blozende wangen en blonde lokken weer voor me zie. Ik moet de onderwereld van Utrecht in, of weet ik waar. Ik ga de onderwereld van Utrecht in!

- - -

"Hey Rooie!" roep ik in de hoorn.
"Hey man", klinkt het even hard en opgewekt terug, terwijl bonkende muziek een ruis veroorzaakt waardoor hij bijna niet te verstaan is.
"Ruud, kan je die herrie even zachter zetten?!"
"Tuurlijk man, tuurlijk. Jij wil natuurlijk weer serieus praten, of niet?" Het gebonk op de achtergrond wordt minder.
"Eigenlijk wel. Eigenlijk.... Ik word er gewoon gek van namelijk, weet je wel."
"Ja, snap ik. Niets horen, niets van de politie, niets van haar. Haar ouders over de vloer... Ik ken haar moeder, geloof me, ik weet dat dat een hel is", grapt Ruud.
"Tja..." Ik begin te praten, roep losse kreten waar zo'n beetje een rode draad in zit die met Inge te maken heeft...

Lusteloosheid, daar zouden ze een zonde van moeten maken. Kijken of ik me er dan iets van aan zou trekken. Met een graai in mijn broekzak haal ik mijn portefeuille tevoorschijn. Het geldvakje knipt open, en mijn oude kruisje blinkt me tegemoet. Toch som dat ik, altijd al de atheďst van de familie, de enige was met een bijbel in zijn kast en een kruisje om zijn nek. Maar ach, er bestaan gekkere dingen in de wereld. Op de achtergrond speelt dezelfde keltische muziek als tijdens de fotosessie, en het mooie dubbelle eraan is dat terwijl ik er helemaal gek van word en het me alleen maar meer aan Inge doet denken, dit het enige is dat me rustig kan houden op het moment.
Ik ben te moe er iets aan te doen, heb overal en nergens zin in, en kan alleen maar gefixeerd naar mijn eigen kruisje kijken lijkt het wel. Mijn lippen gaan nog steeds op en neer, mijn hand heeft de telefoon nog steeds vast, en ik vermoed dat Ruud nog wel aan de lijn is, maar ik hoor hem niet. Ik hoor mezelf niet eens...

Met de muziek die steeds harder in mijn hoofd dreunt en mijn hand die steeds vaster om mijn kettinkje heen komt te zitten, komt ook mijn eigen stem een beetje terug...
"En dan houd ik het gewoon niet meer, weet je wel. Oh, ik wil iets doen, niets doen. Ik wet het allemaal niet meer. Hoe dan ook lijkt het of de tijd steeds langzamer gaat. Super slow motion, maar dan in het echt. Ik heb zo al zoveel dingen geschreven en beschreven, maar nu het mezelf overkomt... Ja, dan sta je gewoon met je mond vol tanden. Als ze het liefje van die, hoe heet'ie, van Baantjer zouden ontvoeren, nou, dan zou hij ook een aflevering lang thuis zijn verdriet verzuipen hoor, terwijl de politie haar terug probeer te vinden. En zoiets heb ik nu ook, hoewel ik geen de Cock ben natuurlijk. Ohja, zo heette hij, de Cock. Toch? Ach, niet interessant ook. Net als ik trouwens, ik ratel, ik praat teveel, veel te veel. Ben je daar nog?"
Dat laatste kleine zinnetje kwam eruit met een zucht, zoals alles tegenwoordig, of in ieder geval zoals alles vandaag, want ik... heb nergens zin in. Het is me teveel geworden, en ik ben doorgeslagen, dat is 't 'm denk ik.
"Ja man, ik ben er nog. Ik had ondertussen wel een vijf-gangen diner kunnen verorberen, maar dat doet er niet toe. Maar serieus, je zit echt in de put, of niet? Je bazelt over van alles, klinkt of je al twee weken non-stop dronken bent, of elk moment in janken kan uitbarsten. Ik begin medelijden met je te krijgen man. Weet je wat? Ik ga je helpen. We gaan gewoon met z'n twee zoeken, want aan die Korte heb je ook niets geloof ik. Ik ben ook al naar dat bureau geweest omdat die gast dar vroeg. Ging hij me interviewen. Of ik haar haarkleur wist! Wat... ze is weg, en hij gaat me zoiets vragen?!"
Ondertussen was er weer een kleine glimlach op mijn gezicht getoverd, de grauwe kleur was van mijn wangen. Hier klonk vriendschap uit oprechte verontwaardiging. Prachtig.
"Dus wij gaan gewoon zo snel mogelijk twee van die lange jassen kopen, mooie jaren '30 hoeden, en een paar blaffers erbij, en dan op pad man. Wij, haar vrienden, zijn toch degenen die haar moeten helpen, niet dan?"
En bij het laatste stukje zin sloeg zijn stem twee octaven over.
"Je hebt helemaal gelijk Ruud, helemaal gelijk", roep ik de hoorn in, met een glimlach om mijn mond en trots in mijn stem.
Het vuur in mijn hart is weer aangewakkerd. De nacht wordt van ons, en we zullen haar terug halen, koste wat kost!

- - -

Ik heb de tekst trouwens opgestuurd naar de Filmacademie, en ben uitgenodigd voor een gesprek.
Over minder dan een week verwachten ze me daar... Moet ik al zenuwachtig worden?
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Een treinbrief ( beetje lang weer )
Verwijderd
14 15-09-2004 15:45
Psychologie Problemen met mezelf, de wereld, studie en nog veel meer.
SpaRood
28 19-08-2004 03:11
Verhalen & Gedichten Spijt, een nieuw begin.
Ingetjuhh
13 16-07-2004 17:23
Levensbeschouwing & Filosofie De hemel als 'eindstation'?
wondersbestaan
151 23-03-2004 10:35
De Kantine [gouwe ouwe] wat staat er onder je ctrl+V ???
damaetas
582 27-01-2003 19:11
Huiswerkvragen: Cultuur, Maatschappij & Economie hier zijn bijna alle antwoorden van De Stad...
0 22-03-2001 20:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 19:43.