[verhaal] Kanker

[Vlooienband]

Het is anders dan ik van mezelf gewend ben, maar ik dacht "heej, why not.".
Naar aanleiding van een melanoompje dat steeds groter en pijnlijker wordt voor mijn hond Sam heb ik kanker eens de hemel ingeprezen. Vraag me niet waarom.

Kanker.

Wat is het toch een fijne ziekte. Het helpt de overpopulatie uit te roeien. Nee, het helpt de populatie uit te roeien. Geweldig. Ik zelf hoor niet blij te zijn met kanker. Ik kom namelijk uit een kanker-familie. Leuk he. Een kankerfamilie. Dat houdt in dat één kwart van mijn familie dood is gegaan aan kanker, één kwart heeft inmiddels te horen gekregen dat hij of zij kanker heeft, één kwart heeft nog geen kanker en een ander kwart van de familie is nog in de maak. Ja, een kwart van het geslacht Vlooienband is nog in de maak. Wij zijn als konijnen.
Een echte Vlooienband zijnde, hoor ik hier niet blij mee te zijn. Ik hoor nu in tranen uit te barsten nu ik heb gehoord dat weer een familielid kanker heeft. Het keurslijf van beleefde regels trotserende ben ik naar de lieve schat toegestapt en heb gezegd: “Moeder, gefeliciteerd! Wat fijn dat je meedoet aan de familietraditie.”. Ze vond het oké.
Ik ben altijd al een rare Vlooienband geweesd.
Maar ja.

Kanker. Het blijft een goede ziekte. Nu krijg ik namelijk meer kansen. Ik, Vlooienbander zijnde, heb nu meer kansen me te ontplooien. Ik mag mijn kleine broertjes en zusjes vertellen waar ze aan zullen sterven. Het leven is fijn.
Niets is leuker dan de vrolijke gezichtjes van knurftjes van twee á drie jaar oud te mogen doen verbleken. En ik ben de trotse bezitster van drie zwarte pakjes. Getailleerd, want nu ik nog mooi ben, moet ik het laten zien. En dat doe ik.
Mijn lange, zwarte, lichtgekrulde haren dansen vrolijk over mijn schouders. Ik fleur de begrafenissen goed op.
Met stijl nog wel.

Kanker. Wij, van geslacht Vlooienband zijn een goede familie. We laten de bevolking niet vergrijzen. We fleuren het juist op! Wij zijn de pioniers van proefpersonen! Lichttherapie, radiotherapie, we proberen het allemaal uit. En we vinden het leuk. Het is ook leuk. De haren verliezen, ronddansen in de ziekenhuisjurken met de kont ontbloot, het is geweldig. Kanker is leuk. Wij hoeven namelijk, mochten wij ooit ook nog Anorexia Nervosa in de familiekwalen opnemen, nooit de vinger in de keel te steken. Want de therapiën laten ons al braken.
Sommige verbieden ons zelfs te eten. Ja, het is een fijne ziekte. We blijven mooi slank. Hoewel mooi natuurlijk een relatief begrip is.

Het leukste van ons Vlooienbanders vind ik, dat we openstaan voor nieuwe dingen. We doen al aan de nieuwste geneeswijzen, hoewel die nooit zonder bijwerkingen blijken te werken, maar we doen ook aan het steunen van andere nieuwe vindingen. We steunen bijvoorbeeld net beginnende bedrijfjes. We helpen hen een goed beginkapitaal te krijgen. En we helpen de wereld. Zo hebben mijn ouders, pa en ma Vlooienband, zeventien jaar geleden een klein kindje geadopteerd. Uit Kongo. Het arme ding had haar ouders verloren bij een oorlogje. En er was geen kanker in het land. De mensen stierven daar eer ze de kans kregen kanker te krijgen. En dat wilden mijn ouders voorkomen. Ze hebben het jungkje geadopteerd en vandaag hebben ze mij verteld dat ik nooit kanker zal krijgen. Ik heb geen erfelijke vorm. Ik ben geadopteerd. Helaas. Nu zal ik nooit kanker krijgen. Tenzij ik ga roken als een ketter, maar ik hou niet van roken. Het leven is geweldig en ik zal die geweldigheid nooit bereiken. Verdammt noch mal.

Kijk eens aan, een nieuwe tekst van Vlooienband. Die gaan wij eens even lezen en beoordelen. (Mwuahahaha.)

Over de eerste drie alinea's was ik eigenlijk helemaal niet zo te spreken. De formulering blijft wat hangen, je herhaalt veel, zegt weinig inhoudelijks en komt niet veel verder dan 'Kanker is fijn, want ...' en dan gooi je er een niet-onderbouwde, en maar soms grappige reden achteraan. Je hoofddoel is de lezer te schokken en je bent daar niet verfijnd mee bezig. Je trapt open deuren open en zegt geen dingen die we zelf niet hadden kunnen bedenken. Dat vin ik jammer.

Ik werd echter wel heel gelukkig van de laatste alinea. Wanneer je over dat geadopteerde kind begint wordt het steeds beter. De absurde visie tegenover kanker die je hanteerd wordt dan opeens erg grappig.

Mijn advies zou zijn om de eerste drie alinea's te herschrijven. Maak er een duidelijkere structuur in, verzin betere of anders grappigere argumenten waarom kanker voor jou zo geweldig is en formuleer het scherper. Dat kan je best, dus moet je het ook doen.

Nog wat lossen flodders:

De eerste drie á vier zinnen zijn mij te hortend en stotend. Het is fijner als we glad en rap het verhaal inglijden.

Kanker-familie of kankerfamilie. Je moet nu toch echt kiezen! Kies maar voor kankerfamilie, want die is goed.

Ik zelf - Ikzelf.

Leuk he. - Leuk hè?

"Ik, Vlooienbander zijnde, heb ...' - Is het nodig om voor de derde keer te zeggen dat je vlooienbander bent?

“Moeder, gefeliciteerd! Wat fijn dat je meedoet aan de familietraditie.”. - Die twee punten zien er wel heel erg raar uit. Vandaar dat ze ook niet hoeven. De laatste kan, mag en moet zelfs weg. Deze opmerking is trouwens wel grappig.

"Het leukste van ons Vlooienbanders vind ik, dat we ..." - '... is dat we ...'

LUH-3417

[Vlooienband]

Kanker.

Laten wij allemaal even een moment van bezinning nemen om die geweldige ziekte genaamd kanker, te waarderen. Kanker is zo’n fijne ziekte, als het de overpopulatie niet uitroeit, roeit het de populatie wel uit.
Ikzelf hoor echter niet blij te zijn met kanker, daar ik uit een kankerfamilie kom, hoor ik het niet te bejubelen, maar te beklagen. Als ik het geslacht Vlooienband moet opsplitsen in vier delen, is een deel aan kanker gestorven, heeft een deel te horen gekregen dat zij of hij kanker heeft gekregen en heeft een ander deel nog nét geen kanker. Het vierde deel van de familie is nog in de maak, dat wij Vlooienbanders weliswaar de productiecijfers van konijnen hebben wil namelijk nog niet zeggen dat de draagtijd minder dan negen maanden is.
Welnu, we hadden het over kanker en kankerfamilies. Ik hoor eigenlijk in tranen uit te barsten, nu ik heb gehoord dat weer eeb familielid kanker heeft. Het keurslijf van beleefde regels trotserende ben ik naar de lieve schat toegestapt en heb gezegd: “Moeder, gefeliciteerd! Wat fijn dat je meedoet aan de familietraditie.” Ze vond het oké.
Ik ben altijd al een rare Vlooienband geweest.


Het feit dat kanker reeds een kwart van mijn halve familie heeft uitgeroeit, mag niet baten. Wij blijven kanker een fijne ziekte vinden. Kanker geeft mij namelijk meer kansen, meer kansen me te ontplooien. Ik mag mijn kleine broertjes en zusjes vertellen waar ze aan zullen sterven. Het leven is fijn.
De familiebezoekjes zijn leuk. We zitten dan met een stuk of dertig man in de grote hal van het ziekenhuis te wachten tot de rest van de familie wordt aangereden. Oeps, ik bedoel voorgereden. Ik wilde jullie niet vertellen over de ontiegelijke lol die je kan hebben met een ziekenhuisbeddenrace. En niet te vergeten de haaruitval. Hoeveel patiënten, met name de BrEeZaH-sletjes met leukemie of kanker kopen pruiken? Het zijn er teveel. En allemaal komen ze in tranen naar de pruikenwinkel terug om de pukkels en puisten te laten zien die door de ondingen zijn gekomen. Ach en wee, wat hebben ze het toch moeilijk. Allemaal schijnen ze te vergeten dat ze nooit de bikini-lijn hoeven te laten doen. De benen hoeft met nooit meer te scheren. Epil-stop my ass! Wij hebben chemotherapie! Haha, wij hoeven niks te betalen voor een gegarandeerd succesvolle ontharing. Weer een punt voor kanker.

Wij, geslacht Vlooienband, laten de bevolking niet vergrijzen. We fleuren het juist op! Wij zijn de pioniers van proefpersonen! Lichttherapie, radiotherapie, we proberen het allemaal uit. En we vinden het leuk. En wie durft het tegendeel te bewijzen? Want wat is er nou leuker dan je haren verliezen, ronddansen in de ziekenhuisjurken met de kont ontbloot, ziekenhuisbedraces, het beste ontharingsmiddel ooit hebben en alle andere eindeloze voordelen van kanker? Ergo, kanker is leuk.
Wij hoeven namelijk, mochten wij ooit ook nog Anorexia Nervosa in de familiekwalen opnemen, nooit de vinger in de keel te steken. Want de therapiën laten ons al braken.
Sommige verbieden ons zelfs te eten. Ja, het is een fijne ziekte. We blijven mooi slank. Hoewel mooi natuurlijk een relatief begrip is.

Het leukste van ons Vlooienbanders is dat we openstaan voor nieuwe dingen. We doen al aan de nieuwste geneeswijzen, hoewel die nooit zonder bijwerkingen blijken te werken, maar we doen ook aan het steunen van andere nieuwe vindingen. We steunen bijvoorbeeld net beginnende bedrijfjes. We helpen hen een goed beginkapitaal te krijgen. En we helpen de wereld. Zo hebben mijn ouders, pa en ma Vlooienband, zeventien jaar geleden een klein kindje geadopteerd. Uit Kongo. Het arme ding had haar ouders verloren bij een oorlogje. En er was geen kanker in het land. De mensen stierven daar eer ze de kans kregen kanker te krijgen. En dat wilden mijn ouders voorkomen. Ze hebben het jungkje geadopteerd en vandaag hebben ze mij verteld dat ik nooit kanker zal krijgen. Ik heb geen erfelijke vorm. Ik ben geadopteerd. Helaas. Nu zal ik nooit kanker krijgen. Tenzij ik ga roken als een ketter, maar ik hou niet van roken. Het leven is geweldig en ik zal die geweldigheid nooit bereiken. Verdammt noch mal.



Herschreven en herschreven.
Komt dit wel in de buurt?

Een stuk beter. Ik moest alweer lachen om de zin 'De mensen stierven daar eer ze de kans kregen kanker te krijgen'. Bravo.

Wat ik nog op wilde merken gaat over de tweede alinea. Het lijkt een korte samenvatting, maar het is in het midden van de tekst. Je haalt een aantal dingen aan die eerder ook al aan bod zijn geweest, maakt een balans op, en noemt dan nog wat voordelen.
Aan het begin van derde alinea begin je (voor de tweede keer) over het uitproberen.
Kan je niet beter het begin van de tweede alinea aan de derde plakken (de twee uitprobeer stukken aan elkaar) en de opsomming van al het goede van kanker aan het einde van de eerste plakken? Het lijkt me vloeiender.

Ja, het stuk over het ontharen is goed.

Nog twee foutjes:

"Ikzelf hoor echter niet blij te zijn met kanker, daar ik uit een kankerfamilie kom, hoor ik het niet te bejubelen, maar te beklagen." - Dit zijn twee zinnen.

"Het feit dat kanker reeds een kwart van mijn halve familie heeft uitgeroeit, mag niet baten." - Heeft uitgeroeid.

LUH-3417

[Anne]

2e versie is beter dan 1e versie. Toch vind ik beide te simpel geschreven. Het trekt me niet, ik vond het zelfs saai maar mijn mening kan ook toegeschreven worden aan het feit dat ik écht uit een 'kanker-familie' (om het zo maar te noemen) kom. Maar goed, maakt niet uit. Ik heb wel beter van je gelezen, jammer!

[NecroDopey]

Is er ergens geen 'Catch 22' te bespeuren? Jullie zijn blij dat jullie kanker hebben zodat jullie nieuwe therapieen mogen ondergaan, maar de uitkomsten zullen er juist weer voopr zorgen dat mensen met kanker geholpen worden. Daar de tekst cynische bedoelt is maakt het niet uit verder, maar vraag me af hier bewust voor gekozen was.
Leuke uitdaging om iets dat vanzefsprekend slecht is de hemel in te prijzen, daar 'slecht' een relatief begrip is, gaat je goed af vinnik