Ik weet ff niet wat ik moet doen. Het begon toen ik een jaar of 15 was, en een keer (vriendschappelijk) iets met een jongen afsprak (bij hem thuis, film kijken). Ik had het gewoon eerlijk aan m'n ouders verteld, maar die reageerden nogal overdreven. Het leek erop dat ze me niet vertrouwden, want ik werd tot op de bodem uitgehoord. Ook hadden ze me (toen ik bij die jongen was) opgebeld, maar ik had geen bereik, dus zij kregen de voicemail eraan. Toen ik 's avonds thuiskwam begon het pas echt, want m'n ouders dachten dat we met heel andere dingen bezig waren geweest, en dat daarom m'n gsm uitstond. Ik heb toen uitgelegd dat ik geen ontvangst had, maar het leek er niet echt op dat ze me geloofden.
Tussen mij en die jongen klikte het eigenlijk wel, dus we spraken vaker iets af; altijd bij hem thuis of op een andere plaats, nooit bij mij thuis. Gewoon omdat ik mijn ouders uit de weg wilde gaan eigenlijk. Als ik naar hem ging, dan loog ik er gewoon over, en zij dat ik ergens anders was. Ik wilde wel, maar ik durfde het gewoon niet te vertellen, omdat ik het rot vond dat m'n ouders er heel andere dingen van dachten, terwijl dat helemaal niet het geval was. Uiteindelijk is dat contact met die jongen een beetje verwaterd. Het gekke was dat ik daar best opgelucht over was omdat ik er dan tenminste niets meer over hoefde te liegen tegen m'n ouders.
Het probleem is nu eigenlijk, dat ik nu al zo'n 2 jaar niets meer aan m'n ouders durf te vertellen wat betreft jongens. Ik heb dan ook nooit een serieuse relatie gehad, omdat ik telkens op een bepaald moment afhaak ivm m'n ouders.
Sinds een tijdje ken ik een jongen, waarmee het eigenlijk heel goed klikt. Vorige week zijn we samen uitgegaan en nu willen we dus nog een keer iets afspreken. Maar het probleem is dus alweer duidelijk, wat moet ik met m'n ouders? Ik heb het gisteren al geprobeerd aan m'n moeder te vertellen, maar telkens als ik m'n mond open wil doen komt het er gewoon niets uit. Verder vind ik het niet leuk dat m'n ouders (als ik er iets over zeg) meteen weer de gekste dingen gaan denken. Verder denken ze als ik ook maar de naam van een jongen valt, meteen dat dat m'n vriend is, en het erge is nog dat ze het ook nog aan familie vertellen. Het lijkt me dus duidelijk dat ik hier niet goed van word, en ik vraag me dan ook af of dat eigenlijk wel normaal is. En ja, mijn vraag is dus eigenlijk of iemand dit ook al eens zo ongeveer heeft meegemaakt, en hoe jullie dat hebben opgelost.
|