De uitzondering die geen regel bevestigt

[Anathema]

Ik mis de avonden dat we niet naar de sterren keken en geen lieve woordjes tegen elkaar zeiden. We slenterden verloren door de lege straten omdat we daar ook niet thuis hoorden. Het was koud maar dat is het altijd. Ik raakte jou niet aan en jij gaf mij geen kusjes. Jouw winterhandjes lagen niet in de mijne. Je lange, blonde haren lagen los want dat vond ik mooi, mijn IJslandse prinses. Er gebeurde helemaal niets en dat vonden we leuk. We hadden alle tijd van de wereld. Alle tijd van de wereld hadden we.

Gisteren slenterde ik verloren en alleen door de lege straten omdat ik daar thuis hoor. Het was koud en ik had geen jas aan. Het was laat maar de stad sliep nog niet. Her en der klonk een schaterlach, geluiden van mensen die zich vermaakten of deden alsof. Ik voelde me niet op mijn gemak. Het licht maakte me bang. Het gevoel dat mensen me konden zien, alleen, schrok me af. De duisternis riep me. Ik zocht en vond ze voor een grote deur. “Nu zijn we één.” Nu ben ik alleen. Het was zo’n typisch moment waar je in een hoekje gaat zitten en begint te huilen. Begrijp me niet verkeerd, ik wou niet de uitzondering zijn die de regel bevestigt, maar omdat ik al sinds lange tijd er niet meer in slaag te huilen, kon ik niet anders.

“Wat wil je van mij?”. Een vraag die te vaak gesteld en te weinig beantwoord wordt. Ik heb al veel geprobeerd om jou tevreden te stellen maar tevergeefs. Wil je soms dat ik een pot Nutella over mijn reet uitsmeer en dan naakt over de markt loop al roepend dat het allemaal mijn schuld is dat de wereld zo’n shithole is? Tot nu toe heb ik altijd geprobeerd te doen wat juist is of juist lijkt, want juistheid is relatief. Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat dit vrij nutteloos is. Eigenlijk is proberen altijd nutteloos als je niet slaagt. Ik kan je niet recht in de ogen kijken en zeggen dat mijn pogingen om te ejaculeren louter door mij te concentreren nuttig zijn geweest. Ik ken iemand die dat wel kan, maar dat is een ander verhaal.

Ik ben gaan nadenken over jou en mij, jij en ik. Nog zo’n zinloze activiteit eigenlijk, maar als je erover nadenkt zijn er niet zo veel dingen die zin hebben. Eten, ja. Als je wil leven dan heeft dat wel zin. Mijn buurvrouw, die heeft ook altijd zin, maar dat is dan in de andere betekenis van het woord ‘zin’. Daar gaat het nu niet over. Het ging over ons. Ik geef jou de schuld van alles. Ik was lief en jij ook maar ik meer. Ik hield niet van jou en jij ook niet van mij maar ik meer. Ik had tijd voor jou en jij ook voor mij maar ik meer en jij nu niet meer. Ik schrijf infantiele zinnetjes en jij leest ze niet.
Weet je nog dat wij brieven naar elkaar schreven? Ik vertelde een beetje over mezelf en jij deed dat dan ook, over jou weliswaar. Ik pende idealistische uitstapjes neer waar we ons zouden bezatten in een donker parkje, liedjes zouden neuriën en zouden walsen tot we in de vijver donderden en dan zouden we heel hard lachen en ons te drogen leggen in het frisse lentegras met een cd’tje van Explosions in the sky op de achtergrond. Jij reageerde daar niet op, ik denk dat je die fantasietjes maar onzin vond – en terecht. Maar je wou het wel doen. Je schreef over een fles wijn die we nog altijd niet hebben leeggedronken. Ik heb ze nog allemaal, jouw brieven. Al zijn ze nu niet veel meer dan leugens op papier. De laatste die ik van je kreeg hing vol bloed. Eerst dacht ik dat je in één of andere gestoorde of kunstzinnige bui besloot wat maandstondenvocht of hoe je dat spul ook noemt op papier te kladderen om zo de boodschap te versterken – waarom niet? Ik had echter bij nader inzien mijn vinger ergens aan gesneden waardoor de brief in mijn broekzak met mijn bloed doordrenkt werd (ja, ik overdrijf). My blood, not yours.

Ik heb echter geen conclusies kunnen trekken. Momenteel dompel ik me onder in zelfmedelijden en de bittere troost van melancholie. Nog even en ik zal leven. Nog even.

--------------------------------------------------------------------------------

Puberaal geklaag maar dan met stijl? Reacties zijn welkom!

[Uice]

Je slaagt er in ieder geval in de indruk te wekken dat je zo'n wijnzuipende coltrui-dragende jazzfiguur bent, maar het is op sommige punten toch wat gemaakt. Ik werd dat pseudo-intellectuele gezeik op een gegeven moment goed zat. Proberen is eigenlijk altijd nutteloos als je niet slaagt, dat soort gedoe.

Bovendien treed je teveel in details die er niet toe doen. Je buurvrouw die altijd zin heeft, je kennis die kan ejaculeren door concentratie, en als dieptepunt die onzin over de deur van de abdijtoren. Who cares? Storend.
Ook vreselijk: Ik vertelde een beetje over mezelf en jij deed dat dan ook, over jou weliswaar. Misplaatste humor.

En het hoeveelste verhaal is dit wel niet dat begint met Ik mis de avonden dat we...? En dan ook nog een alinea die begint met Weet je nog dat wij brieven naar elkaar schreven?.

Het wekt als geheel de indruk van het oeverloze gemeimer van een melancholisch figuur die misschien wat teveel rosé op heeft. Het gevoel is er, mooie zinnen en zinscombinaties maken kun je ook wel, maar een stevig, interessant verhaal is het niet.

[Anathema]

Juice schreef op 11-05-2006 @ 21:58 :
Tekst

Ha, volledig terechte kritiek als je het mij vraagt. Al wil ik mijzelf nu wel niet voordoen als een wijnzuipende, coltrui-dragende jazzfiguur (doch lijkt het mij bij nader inzien nog niet zo'n slecht idee).

Dat ding over die abdijtoren is inderdaad echt overbodig, en dat ik ga wijzigen. De andere twee waren eerder humoristisch bedoeld (ik heb een erg slecht gevoel voor humor), deze ga ik dan ook maar laten staan.


Ik dank je in ieder geval voor het lezen en nog meer voor zo'n uitgebreide reactie te geven! Constructieve kritiek is altijd leuker dan de zoveelste "Oh, het is wel leuk"-reactie.