begin van verhaal

[The Fly]

Begin verhaal:

“Magisch realisme?” vroeg hij op een ogenblik. “O, nee” moest ik hem bekennen: “dat zeker niet. Tragisch realisme, dat is het.” Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Zelfs niet toen ik een traan langzaam zag groeien in zijn ooghoek, om op een gegeven moment, onafwendbaar als dat soort zaken zijn, naar beneden te rollen. Hij had kunnen vallen. (16 juni)

Proloog:
Eén zomer eerder

Een wisselvallige zomer was het. Dikwijls lagen we in zon, goedkoop bier te drinken, te filosoferen en te dromen. Minstens even vaak lagen wij op dezelfde plek, in de stromende regen eveneens goedkoop bier te drinken. En te filosoferen en te dromen. We leefden met zijn allen in een verlaten boerderij aan de rand van de stad. Elektriciteit hadden we niet en we moesten het ook zonder gas stellen. Water konden we vlakbij uit een kraantje halen. Het was voldoende. Twee bewoners hadden beschikking over een inkomen, en zodoende kwam de plaatselijke slijter elke 15e van de maand met een busje langs om goedkoop bier te brengen, voor het totale inkomen van die twee. In mei dubbel feest dus.
Meestal was het niet genoeg, en moesten we in de laatste week van ons bier gaan bedelen. Op een gegeven moment bedelden we maar de hele maand door; dan ging de voorraad iets rustiger en kwamen we precies uit. Op dagen dat er markt was hadden we zeker eten. Om stipt vijf uur zochten we alles dat eetbaar was bij elkaar omdat gezamenlijk op te eten. Doorgaans kookten we het eten niet. Was niet nodig. De rest van de dagen was het wat minder zeker. Toch zeker één keer per week konden we resten uit de container bemachtigen van de plaatselijke pizzeria. Meestal op zondag, dan vergat de kelner het slot op de container te sluiten. Het leek alsof hij het slot bewust vergat, maar als hij ons hoorde of zag schroomde hij niet om naar buiten te stormen en ons als een afvallige richting Hel te verwijzen. De gelegenheidschristen. Soms konden we ook wat eten bemachtigen uit containers van supermarkten, al waren deze meestal op slot. We hebben wel eens getracht een overeenkomst te sluiten met een supermarkt om één keer per week wat oud brood en wat restjes mee te krijgen. Maar nee, dat kon toch echt niet. Werk-schuw-tuig mompelde één van de aanwezige personeelsleden. De volgende dag was de complete supermarkt beschilderd met anti racistische leuzen. Zeker 8 hakenkruizen die op het punt stonden om in een geschilderde prullenbak gegooid te worden pronkten op de muur. In de brievenbus lag een briefje: misschien te schuw om te werken, maar niet om te schilderen. We voelden ons gekwetst en vonden dat we in ons recht stonden.
Het was vanaf juli dat er veranderingen aan kwamen. Ze kwamen sneller dan verwacht. Het was een half jaar lang zeker niet anders gegaan dan bier drinken, eten scoren, bedelen en af en toe wat neuken. Totdat we ineens werden opgeschrikt door een politie inval. Een compleet arrestatie team sleepten ons uit de boerderij en we werden allen in de tuin geplaatst. Onmiddellijk kregen we een zak over ons hoofd en werden, zo ver we het nog mee kregen, allemaal afzonderlijk weg gereden. De meeste van ons voelden toch wel wat paniek en begrepen niet goed waar het overging. We werden naar verschillende plekken in het land gereden en aan een grondig verhoor onderworpen. In beginsel begrepen wij niet goed waar de rechercheurs heen wilden en wat er nou aan de hand was. Steeds meer werd duidelijk dat het om een ernstige zaak ging. Uit eindelijk zijn we allemaal, op S. na, binnen negen dagen vrij gelaten. S. werd ingesloten voor tenminste 90 dagen. Hij werd er van verdacht producten te hebben vergiftigd met kwik en die in omloop te hebben gebracht. Een vrouw van 24 was overleden aan de gevolgen en een aantal mensen was erg ziek geworden. De rechercheurs hebben kwik gevonden in de matras van S. Het zag er niet goed voor hem uit. Eerder dan ik verwacht had zou ik hem weer zien.
Wonder boven wonder waren we onze boerderij niet kwijt. Nadat de politie deze had vrij gegeven zijn de eerste vrijgelatenen er weer ingetrokken. De sfeer was anders. De dagen niet. Toen was zij er. Uit het niets. Ze was niet speciaal. Maar ze was er wel.

[Vogelvrij]

Oeh, meer!!

Dikwijls lagen we in zon, goedkoop bier te drinken, te filosoferen en te dromen

de zon

Meestal was het niet genoeg, en moesten we in de laatste week van ons bier gaan bedelen. Op een gegeven moment bedelden we maar de hele maand door; dan ging de voorraad iets rustiger en kwamen we precies uit.

Dit stukje begrijp ik niet echt, het is wat te onduidelijk. En ik zou sowieso wat meer vertellen over met hoeveel ze zijn, want nu weet ik niet of ze met z'n vijfen of echt met z'n twintigen of zo zijn.

Verder moet je getallen onder de twintig eigenlijk uitschrijven. En tientallen ook, geloof ik

Ik wil meer lezen, ik vind het interessant

[The Fly]

Vogelvrij schreef op 22-05-2005 @ 13:48 :


de zon

idd


Dit stukje begrijp ik niet echt, het is wat te onduidelijk. En ik zou sowieso wat meer vertellen over met hoeveel ze zijn, want nu weet ik niet of ze met z'n vijfen of echt met z'n twintigen of zo zijn.

Lijkt mij toch wel redelijk helder. Het niet noemen het aantal personen is bewust gedaan.


Verder moet je getallen onder de twintig eigenlijk uitschrijven. En tientallen ook, geloof ik

Is ook waar ja


Ik wil meer lezen, ik vind het interessant

[The Fly]

Verbeterde + aangevulde versie:

“Magisch realisme?” vroeg hij op een ogenblik. “O, nee” moest ik hem bekennen: “dat zeker niet. Tragisch realisme, dat is het.” Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Zelfs niet toen ik een traan langzaam zag groeien in zijn ooghoek, om op een gegeven moment, onafwendbaar als dat soort zaken zijn, naar beneden te rollen. Hij had kunnen vallen. (16 juni)


Proloog:
Eén zomer eerder

Een wisselvallige zomer was het. Dikwijls lagen we in de zon, goedkoop bier te drinken, te filosoferen en te dromen. Minstens even vaak lagen wij op dezelfde plek, in de stromende regen eveneens goedkoop bier te drinken. En te filosoferen en te dromen. We leefden met zijn allen in een verlaten boerderij aan de rand van de stad. Elektriciteit hadden we niet en we moesten het ook zonder gas stellen. Water konden we vlakbij uit een kraantje halen. Het was voldoende. Twee bewoners hadden beschikking over een inkomen, en zodoende kwam de plaatselijke slijter elke vijftiende van de maand met een busje langs om goedkoop bier te brengen, voor het totale inkomen van die twee. In mei dubbel feest dus.

Meestal was het niet genoeg, en moesten we in de laatste week van ons bier gaan bedelen. Op een gegeven moment bedelden we maar de hele maand door; dan ging de voorraad iets rustiger en kwamen we precies uit. Op dagen dat er markt was hadden we zeker eten. Om stipt vijf uur zochten we alles dat eetbaar was bij elkaar omdat gezamenlijk op te eten. Doorgaans kookten we het eten niet. Was niet nodig. De rest van de dagen was het wat minder zeker. Toch zeker één keer per week konden we resten uit de container bemachtigen van de plaatselijke pizzeria. Meestal op zondag, dan vergat de kelner het slot op de container te sluiten. Het leek alsof hij het slot bewust vergat, maar als hij ons hoorde of zag schroomde hij niet om naar buiten te stormen en ons als een afvallige richting Hel te verwijzen. De gelegenheidschristen. Soms konden we ook wat eten bemachtigen uit containers van supermarkten, al waren deze meestal op slot. We hebben wel eens getracht een overeenkomst te sluiten met een supermarkt om één keer per week wat oud brood en wat restjes mee te krijgen. Maar nee, dat kon toch echt niet. Werk-schuw-tuig mompelde één van de aanwezige personeelsleden. De volgende dag was de complete supermarkt beschilderd met anti racistische leuzen. Zeker acht hakenkruizen die op het punt stonden om in een geschilderde prullenbak gegooid te worden pronkten op de muur. In de brievenbus lag een briefje: misschien te schuw om te werken, maar niet om te schilderen. We voelden ons gekwetst en vonden dat we in ons recht stonden.

Het was vanaf juli dat er veranderingen aan kwamen. Ze kwamen sneller dan verwacht. Het was een half jaar lang zeker niet anders gegaan dan bier drinken, eten scoren, bedelen en af en toe wat neuken. Totdat we ineens werden opgeschrikt door een politie inval. Een compleet arrestatie team sleepten ons uit de boerderij en we werden allen in de tuin geplaatst. Onmiddellijk kregen we een zak over ons hoofd en werden, zo ver we het nog mee kregen, allemaal afzonderlijk weg gereden. De meeste van ons voelden toch wel wat paniek en begrepen niet goed waar het overging. We werden naar verschillende plekken in het land gereden en aan een grondig verhoor onderworpen. In beginsel begrepen wij niet goed waar de rechercheurs heen wilden en wat er nou aan de hand was. Steeds meer werd duidelijk dat het om een ernstige zaak ging. Uit eindelijk zijn we allemaal, op S. na, binnen negen dagen vrij gelaten. S. werd ingesloten voor tenminste negentig dagen. Hij werd er van verdacht producten te hebben vergiftigd met kwik en die in omloop te hebben gebracht. Een vrouw van vierentwintig was overleden aan de gevolgen en een aantal mensen was erg ziek geworden. De rechercheurs hebben kwik gevonden in de matras van S. Het zag er niet goed voor hem uit. Eerder dan ik verwacht had zou ik hem weer zien.

Wonder boven wonder waren we onze boerderij niet kwijt. Nadat de politie deze had vrij gegeven zijn de eerste vrijgelatenen er weer ingetrokken. De sfeer was anders. De dagen niet. Toen was zij er. Uit het niets. Ze was niet speciaal. Maar ze was er wel.



*** ***


Het was weer eens een mooie zomersdag, dus ik moest maar eens op pad gaan. Met souplesse stapte ik in mijn zomerse outfit, pakten mijn sigaretten en ging er vandoor. Eigenlijk was ik van plan om naar een vriend toe te gaan. Toen ik nog even wat drinken ging kopen bij een supermarkt veranderde alles. O, hoe ter vergeefs ik het ook altijd hebben willen verdringen, het gebeurde. Er liepen een paar vreemde types rond en ineens kreeg ik een vreemd euforisch spanningsgevoel. Die mensen die daar stonden, dat moesten wel die mensen uit de krant zijn. Een groep autonomen waarvan er in ieder geval één voedsel had vergiftigd bij volgens hem niet verantwoorde etablissementen. Geen fast food type dunkt me. Ze woonden ergens in een boerderij aan de rand van de stad. Meer het leek wel alsof men koste wat het kost dat verborgen wilden houden voor de jongeren in de stad. Niemand leek te weten waar ze woonden. Het werd meestal zelfs ontkent. Nee, die zijn al lang niet meer hier. Ze waren er wel. Op nog geen tien meter van mij vandaan.

Langzaam liep ik achter ze aan door de winkel heen. Het gaf wederom een raar gevoel. Door dat kwik incident voelde ik me net een undercover agent die zijn prooi in de gaten aan het houden was. Toen ze de winkel uitliepen ben ik achter ze aan blijven lopen. Steeds heb ik een beetje versneld om zo dichterbij te komen. Na een tijdje liep ik gewoon met ze mee. Maar ik zei niets.

[Vogelvrij]

Met souplesse stapte ik in mijn zomerse outfit, pakten mijn sigaretten en ging er vandoor.

Pakte

Ter vergeefs, schrijf je dat echt zo? Is het niet gewoon tevergeefs?

Koste wat kost

Dat moet kost wat kost zijn, hoe vreemd het ook klinkt.

En meer mensen moeten hier reageren, want het is een goed verhaal

[I C U]

Idd, het is best een goed verhaal, ben ook zeer benieuwd waar je hiermee naartoe wilt. Het boeit. Ik ben niet in de juiste mood om fouten enz. eruit te gaan zitten halen, wie weet komt dan nog. Ook opbouwende kritiek komt misshcien later! Schrijf intussen maar lekker verder!

[The Fly]

Vogelvrij schreef op 23-05-2005 @ 13:51 :
Pakte

Inderdaad


Ter vergeefs, schrijf je dat echt zo? Is het niet gewoon tevergeefs?

Een ernstige fout. Het moest namelijk 'o, hoe vergeefs' zijn. Dit omdat het (voor mij iig ) refereert aan Jules Deelders:


'O, hoe vergeefs des doelmans hand
Zich strekte naar de bal
Die één minuut voor tijd
de Duitse doellijn kruiste
Zij die vielen, rezen juichend uit hun graf'

(het symbool oorlog)




Dat moet kost wat kost zijn, hoe vreemd het ook klinkt.


wist ik niet

En meer mensen moeten hier reageren, want het is een goed verhaal

dankje. Heb het iig aangepast in word. O ja, bedankt voor het fouten-speuren, ben ik zelf niet zo goed in

[Tovenaar]

Eerst even over de fouten in spelling en grammatica:

Sommige woorden schrijf je los terwijl ze volgens mij aan elkaar moeten, naast ''tevergeefs'' bijvoorbeeld ook een keer ''uit eindelijk'' inplaats van ''uiteindelijk. Je schrijft een keer ''politie inval'' terwijl het in mijn optiek ''politie-inval'' moet zijn. Verder doe je dit soort dingen ook een paar keer fout:

Het was weer eens een mooie zomersdag, dus ik moest maar eens op pad gaan. Met souplesse stapte ik in mijn zomerse outfit, pakten mijn sigaretten en ging er vandoor.

De ik-persoon pakte de sigaretten, dus die ''n'' moet weg. Dit heb je nog een paar keer gedaan, ik meen onder andere ergens in het begin. Je hebt nog wel wat meer spel- en grammaticafouten gemaakt, die zoek ik later misschien nog wel even op.

En je rommelt ook af en toe wat met de tijden:

Een vrouw van vierentwintig was overleden aan de gevolgen en een aantal mensen was erg ziek geworden. De rechercheurs hebben kwik gevonden in de matras van S. Het zag er niet goed voor hem uit. Eerder dan ik verwacht had zou ik hem weer zien.

Dat ''hebben gevonden'' moet ''hadden gevonden'' zijn, anders heb je een hele lelijke tijdsprong.

Over de inhoud: Je brengt het verhaal vanuit een originele invalshoek, ik zou wel oppassen dat je het niet te vaag gaat maken, af en toe wat meer duidelijk scheppen over de situatie waarin de personen verkeren. Dat hoef je niet feitelijk te doen, je kan het ook beeldend brengen. Ik ben wel benieuwd waar je heen wilt, dus zal zeker voorlopig blijven lezen.