Columnwedstrijd: Van luchtkasteel naar droompaleis

[Ieke]

Van luchtkasteel naar droompaleis

Volgens mij is het nog nooit iemand zo makkelijk gelukt om een kamer te vinden. Aangezien het ouderlijk huis zo’n 10 km van de universiteit verwijdert ligt, gaf ik mezelf weinig kans een kamer te vinden via de reguliere weg; je aansluiten bij de wachtlijsten die je dan voor de komende twee jaar ene plek garanderen. Een plek in de rij welteverstaan. Nee, dat leek me zinloos aangezien mensen van ver ook nog een voorgaan. Om toch niet bij de pakken neer te gaan zitten kroop ik achter de computer en maakte een mooie advertentie die ik vervolgens in de eerste buurtsuper die ik tegenkwam ophing. Ik was het hele avontuur alweer vergeten toen ik een week later gebeld werd. De dochter uit een Turks gezin belde dat haar ouders een bovenverdieping te huur hadden. Het idee alleen al aan een hele bovenverdieping voor mij zelf alleen maakte dat ik door het dolle heen was. En na ene bezoek aan de kamer, of beter gezegd, de etage, was ik om. Drie ruimte kamers, waaronder een woonkamer met grote ramen, een slaapkamer en iets wat een keuken kon worden! Helemaal te gek. Ik zag me zelf al zitten en had alles in m’n hoofd al drie keer ingericht. Het weekend erop ging mijn vader, die toch wat meer verstand heeft van dit soort dingen, mee om ook even te keuren. We waren allebei even enthousiast tot, de dochter die ik eerder aan de telefoon had gehad de door haar vader genoemde huurprijs uit het Turks vertaalde. Slik. Dat was wel erg veel. Voor een student dan. Nu zag ik mezelf niet meer relaxt in mn eigen woonkamertje zitten, maar dag en nacht krom liggen om met de meeste vreselijke baantjes deze huurprijs te kunnen opbrengen.
Daar moest thuis nog eens even over gepraat worden. Wat niet, zoals je misschien denkt, mijn vaders woorden waren, maar die van mij. Want mijn vader zag het probleem niet echt. Hij denkt namelijk een x bedrag aan huur is een x – je studiefinanciering gedeeld door je uurloon aantal werkuren. Paps vergat daarbij in te calculeren dat ik, ik ben tenslotte ook maar een mens, af en toe een hapje eten ook wel lekker vind en dat ik, ik ben ook maar ene vrouw, zo af en toe ook wel eens een nieuw kledingsstuk wil aanschaffen. ‘Nou dat zal allemaal wel goed komen’ en voor ik het wist was de timmerman bezig een keuken in te bouwen. Dubbel slik. Maar goed, ondertussen was ik natuurlijk wel ontzettend blij met mijn toekomstige paleisje, wat ik nu dus in het echt kon gaan inrichten.
En kosten nog moeite werden gespaard, want pa en ma stonden erop dat ik geld van hun zou lenen om me alles naar de zin te maken en ineens zag ik hoe groot mijn vriendenkring was als iedereen kwam helpen verven en behangen. En het was het waard! Als er nu iemand bij mij binnenkomt, dan ziet die gene iets was op en top mijn smaak is. Een klassieke keuken, een stijlvolle woonkamer in zachte tinten, en een slaapkamer die volgepropt staat met kasten, die op hun beurt weer uitpuilen van de kleren. Want zo ben ik namelijk ook; een ontzettende sloddervos. Wat me in het gein nog wel eens de das om deed, als ik weer eens thuis kwam en bijna letterlijk m’n nek brak over rondslingerende schoenen en tijdschriften. Maar dat bleek een kwestie van de handige Ikea opbergsystemen op mijn verjaardagsverlanglijstje zetten.
Al met al kan ik dus wel zeggen dat ik het allemaal heel aardig gefikst heb! Het enige lastige is eigelijk dat mijn ‘huisbaas’ en zijn vrouw gene woord Nederlands spreken. ‘Oh, ik zou wel een spoedcursus Turks gaan volgens’ zei ik stoer als mensen mij handgebarend zagen duidelijk maken dat ik die avond laat thuis zou zijn, dus dat ze niet hoefden te schrikken als ze ’s nachts wat hoorden. Dat is nog best lastig als je al nooit aanleg voor hints had.
Die cursus Turks, daar is het helaas nooit van gekomen. Want naast mijn studie lig ik krom om de huur te kunnen betalen en kleding te kunnen kopen. En af en toe iets te eten. Maar ik mag niet klagen, want als ik ’s avonds laat afgepeigerd thuiskom, doe ik dat wel in een ontzettend gaaf huis!