Van Christiaan, zijn anorexia-kater en Fred

Met dank aan Fred...



Van Christiaan, zijn anorexia-kater en Fred


Elke avond voor dat hij gaat slapen leest zijn stiefvader hem voor uit een heel dik boek. Hoeveel bladzijden het heeft weet Christiaan niet, maar het lijkt wel alsof het boek nooit uitgelezen kan worden. Hij denkt dat er wel honderdduizend bladzijden in het boek zitten.
Het boek gaat over een hond en een kater, Calo en Cala genaamd. Hij snapte nog steeds niet dat Calo en Cala het zo goed konden vinden samen. Immers, horen honden en katten niet elkaars vijanden te zijn?
Calo en Cala beleefden tal van avonturen en tijdens elk verhaal ging hij helemaal op in het kattenkwaad van de twee. Hij was al bijna 12, maar kon nog niet zo goed lezen. Sommige kinderen in zijn klas vonden het kinderachtig dat hij nog werd voorgelezen in groep 8, maar dat kon hem niets schelen. Eigenlijk kon niemand hem iets schelen in de klas. Ze deden alleen maar stom tegen hem en er kwam nooit iemand bij hem spelen. En hij kon zelf ook nergens spelen. Als hij het aan iemand vroeg hadden ze altijd al wat of 'mocht het niet van hun moeder'.
Er was een verhaal waar Chris constant aan moest blijven denken. Het verhaal waarin Calo en Cala een nieuwe vriend kregen. De vriend was naar hun toe gekomen omdat ze een radio in hun mand hadden gekregen. Christiaan beeldde zich constant in hoeveel vrienden hij wel niet zou krijgen met een Playstation 2, of met een cool huisdier. Hij had zijn ouders al een hele tijd gek gezeurd om een piranha of een slang. Daar zouden zijn klasgenoten pas echt van opkijken. Zijn ouders vonden dat alleen niet zo een goed idee. Snapten ze dan niet hoe belangrijk het was?
Die nacht droomde hij zoet en lang en toen hij wakker werd had hij een geweldig idee. Hij zou zijn klasgenoten vertellen dat hij een ongelooflijk cool huisdier had, uniek op de hele wereld!
Zo gezegd zo gedaan. Opgewekt als nooit te voren liep hij de klas in. Een big smile, een opgeheven hoofd... zijn klasgenoten herkenden hem niet meer terug. Hij hoorde het gefluister om hem heen maar hij liet niets merken. Ze vroegen hem niets.
Enigzins teleurgesteld begon hij aan de les totdat de juf hem bij wijze van dagopening vroeg waarom hij zo'n grote smile had.
'Nou,' zei hij. 'Er is gister en vandaag zoiets grappigs gebeurd. Mijn lievelingskat, Jimmy, wordt al een hele tijd steeds magerder en we zijn er achter gekomen dat hij anorexia heeft'.
Bij het woord 'anorexia' slaakten alle meisjes in de klas een gilletje. De jongens barstten vooral in lachen uit. Chris liet zich niet van de wijs brengen en ging door.
'We betrapten hem er op dat hij zijn poot in zijn keel stak en zo het eten er weer uitgooide. We zijn met hem naar een dierendokter geweest en de dokter denkt dat hij jaloers is op mijn andere kat, die altijd al dun was en dat hij daarom net zo dun wilde worden.'
De kinderen in zijn klas zaten met open mond te luisteren en wisten niet of ze het nou moesten geloven of niet. Hij probeerde het wat logischer te maken.
'Maar vanochtend was Jimmy dus flauwgevallen. Ik was heel erg geschrokken, maar de dierenarts heeft hem weer bij laten komen. En hij moet nu verplicht elke dag een taartje eten. En mijn moeder heeft mij beloofd dat ik in plaats van groente ook elke dag een taartje krijg!'
'Geen wonder dat je zo'n big smile hebt', zei de juf. 'Sla nu jullie boek open op bladzijde 57 en maak eerst maar som 2, 3 en 6, hebben jullie dat begrepen?'
Het werd wat rustiger in het lokaal, maar er werd veel meer gefluisterd dan normaal. Al eerder dan Chris hoopte, in de pauze, kwamen de eerste kinderen naar hem toe.
'Hey Chris, alles goed?' vroegen Emily en Sander. Zo aardig hadden ze nog nooit tegen hem gedaan.
'Wat willen jullie?' zei Chris quasi achterdochtig.
'Eigenlijk... we zouden graag je kat eens willen zien. Je weet wel, Jimmy?' 'Maar hij is nog heel ziek. Eigenlijk kan het niet. En hij moet nog best vaak naar de dokter, maar als je vanavond komt om 5 uur zal hij er wel zijn denk ik.'
'Cool man,' zei Sander. 'Tot vanmiddag dan!'
'Tot vanmiddag', zei Chris terug, maar Sander en Emily waren al weg. Hij was best trots op zichzelf. Voor het eerst in vier jaar kwamen er weer klasgenoten naar zijn huis. Alleen Fred, zijn beste (want enige) vriend kwam af en toe langs. Maar, hoe ging hij dat doen als ze er achter kwamen dat hij helemaal geen huisdier had? Hij beet eens flink op zijn lippen en kwam toen op een idee.

Die middag stonden Sander en Emily al om kwart voor vijf op de stoep. Hij zat nog op zijn kamer toen zijn moeder hem enthousiast riep. En verbaasd. Hij was zo trots dat zijn moeder kon zien dat hij eindelijk vrienden maakte.
Zijn moeder bracht ze wat chips en cola en liet ze alleen.
'Luister', zei Chris. 'Ik moet jullie iets vervelends vertellen'. Hij ging er heel ernstig bij zitten, zoals hij zijn vader ook altijd ziet doen als hij hem een preek wil geven.
'Helaas gaat het nog niet zo goed met Jimmy. Hij moet vanavond bij de dierenarts blijven. Het is echt heel jammer, want je kan altijd zo'n lol met hem hebben. Vorige week nog heb ik zelfs basketbal met hem gespeeld! Maar, het spijt me, Jimmy is er nu niet. Ik snap het best als jullie weer naar huis willen...
'Nee joh', zei Sander. 'Daar kan jij toch ook niets aan doen? Laten we een leuk spelletje doen. Wat dacht je van ezelen?'
En zo speelde Christiaan voor het eerst een echt spel met klasgenoten. Hij was dolgelukkig. Lang leve Calo en Cala. Lang leve zijn kat met anorexia.

De hele rest van de week kwamen er elke dag wel een paar kinderen langs om Jimmy of zijn andere kat te zien. Helaas kwamen ze altijd net als zijn katten lagen te slapen, bij zijn échte vader waren, als zijn moeder ze aan het uitlaten was of als ze op een revalidatiecentrum voor katten waren. Ondertussen leerde Christiaan het ene spel na het andere en begonnen zelfs de grootste pestkoppen aardig tegen hem te doen. En hij vertelde elke dag enthousiast verhalen over wat hij allemaal met Jimmy deed. Dat hij gister de Tango had geleerd aan Jimmy en dat Jimmy daarna een barbie had gepakt en ritmisch met haar had lopen swingen. Wat Ken kan, ken ik ook, moet hij gedacht hebben.
Hij voelde zich zo blij en populair. Maar, de volgende middag werd hij in de pauze opeens van achteren in zijn nekvel gegrepen. Het was Fred.
'Fred, ik schrik me rot. Wat is er aan de hand?'
'Dat kan ik beter aan jou vragen. Denk je nou echt dat iedereen al die stomme verhalen van je blijft geloven'?
'Waar heb je het over? Het is écht waar hoor!'
'Ik geloof er niets van, laat em maar eens zien dan!'
Christiaan moest even slikken. Hoe zou Fred er achter zijn gekomen dat het niet waar was? Zouden andere kinderen het al weten? Zou Fred het doorvertellen? Hij kende Fred nog niet zolang, maar hij had Fred vanaf het begin al aardig gevonden. Hij was eigenlijk de enige tegen wie hij echt zichzelf kon zijn, maar nu durfde hij niet de waarheid te spreken.
'Kom vanmiddag maar langs, dan laat ik je Jimmy zien, ok?'

Christiaan liep alleen uit school en bedacht zich dat hij zo snel mogelijk ergens een kat vandaan moest halen om de vriendschap met Fred niet kwijt te raken. Toen zag hij plots een man een kat aan een boom vastbinden en daarna even verderop de supermarkt binnenlopen. Hij keek goed om zich heen, voelde zijn hartslag over zijn hele lichaam tegen de oppervlakte bonken en probeerde de kat los te maken. Het kostte hem erg veel moeite en hij was dan ook ontzettend opgelucht toen het hem eindelijk was gelukt. Hij wilde de kat meenemen toen hij opeens vanaf de overkant hoorde roepen. 'Hee, dat is mijn kat!' Het klonk heel boos. Christiaan was doodsbang en zette het op een rennen, met de kat in zijn handen. De kat was op zijn beurt ook bang in de armen van deze vreemde en om dat duidelijk te maken zette hij zijn nagels maar eens flink in Chris' armen. Chris stopte de kat rennend in zijn tas en vluchtte via de achtertuin zijn huis in.
'Waar kom jij zo haastig vandaan' vroeg zijn moeder.
'Fred komt zo en ik wil eerst nog even mijn e-mail checken' zei hij, terwijl hij zo snel mogelijk de trap opging.
'Waar heb je die wondjes van op je hand?' vroeg zijn moeder nog.
'We hebben vandaag rugby gespeeld op school. De meisjes hadden hun nagels expres niet geknipt', antwoordde hij. En dat was dat.
Om vier uur was Fred er dan en Christiaan was opgetogen. Het was eindelijk gelukt en hij kan Fred zijn Jimmy laten zien.
Hij nam Fred mee naar zijn kamer en daar liet hij hem kennis maken met Jimmy.
'Ooh, wat is hij cool', zei Fred. 'Het spijt me, ik heb het verkeerd ingeschat. Ik dacht echt dat je helemaal geen kat had. Hij is wel dik voor een kat met anorexia.'
'Het is al goed. Maar, als je het niet erg vindt wil ik even huiswerk gaan maken, ik zie je morgen op school, ok?'
Christiaan wilde de kat weer terugzetten waar hij hem had gevonden. Hij liep met Fred naar de deur van zijn kamer totdat hij opeens openzwaaide. Daar zag hij een ontzettend boos gezicht van zijn moeder, een wanhopig gezicht van een man en een norse politieagent.
'Jij hebt mij volgens mij heel wat uit te leggen', zei zijn moeder.
Christiaan barstte in snikken uit. 'Ik wilde het helemaal niet', huilde hij. Hij gaf de kat meteen terug aan de man en de politieagent zei dat hij aannam dat dit een eenmalige vergissing was geweest.
'Je mag niet zomaar andermans katten meenemen, zeg. Waar zouden we heengaan met deze wereld als iedereen alsmaar elkaars spullen meeneemt?'
Hij vertelde het verhaal aan zijn moeder, die er wel een beetje om moest lachen, maar in haar hoofd voelde ze zich ontzettend schuldig en verdrietig dat haar zoontje zich zo ontzettend alleen voelde op school. En zij had nooit iets erover gevraagd aan hem. Ze had het zelf ook zo druk met haar werk. Ze gaf hem voor de vorm maar een week huisarrest.

Toen waren alleen Christiaan en Fred nog op de kamer. Fred was ontzettend boos op Christiaan.
'Waarom heb je het me niet gewoon eerlijk verteld?' vroeg Fred.
'Ik durfde niet! Ik was zo bang dat je boos zou worden. Jij bent mijn enige echte vriend. Ik zou... ik wil je niet kwijt...'
Fred was nog steeds boos. Christiaan voelde zich zo schuldig. Hij wilde alleen maar dat mensen hem aardig zouden vinden. Hij deed het niet expres. Alles ging fout. Hij bedoelde het toch goed?
'Fred, alsjeblieft. Ik wil niet dat je boos bent' zei hij nog.
Maar Fred liep weg.

En Christiaan begon aan een lange huilbui. Hij dacht dat hij nooit meer zou ophouden met huilen. Nu zou hij weer helemaal alleen zijn in zijn klas. En van zijn moeder had hij huisarrest gekregen, zijn kat was hij kwijt en zijn enige echte vriend, de enige die écht belangrijk voor hem was wilde hem niet meer zien.
Wat was hij ontzettend stom geweest. En hij zou het nooit meer goed kunnen maken. Zijn huilbui duurde vier uur en vijfenvijftig minuten. Toen viel hij in een diepe slaap. Een week lang durfde hij niet naar school. Hij voelde zich ook hartstikke beroerd. Hij had zelfs koorts en zijn moeder heeft hem elke ochtend ziekgemeld. Als het aan hem lag zou hij nooit meer zijn huis uitgaan. Het had toch geen zin meer, zeker nu Fred hem niet meer wilde spreken. Hij had hem nog gebeld, maar hij had de hoorn er al snel weer opgegooid. Het deed hem zo veel pijn. Wist Fred maar hoe hij zich voelde...


Toen hij de volgende ochtend wakker werd stond Fred opeens voor zijn bed. 'Je bent best wel dom geweest he, Chrisje?' zei Fred, met een amicale glimlach.
'Praat me er niet van', zei Christiaan. 'Het spijt me zo verschrikkelijk'.
'Het is al goed. Maar doe dit alsjeblieft nooit en nooit meer!'
Eindelijk verscheen er weer een glimlach op het gezicht van Christaan, voor het eerst in meer dan een week.
Samen fietstsen ze naar school. Vlak voordat ze het klaslokaal binnenliepen vroeg Fred aan hem:'
'Christiaan, kom je vanmiddag met me mee naar huis? Ik heb een hond thuis die kan schaken. Je gelooft je ogen niet! Hij heeft al drie keer van mijn vader gewonnen!'
Christiaan lacht... hij heeft zijn lesje geleerd...

Aardig verhaal, leuk om te lezen. Soms zijn er zinnen die met 'en' beginnen, die je makkelijk aan de vorige zin kunt plakken. Sommigen kunnen beter staan om het effect te behouden.
Je schrijfstijl komt mij vrij kinderachtig over, maar dan, maaaaar dan, kom ik ineens amicale tegen. Kan ik weer lekker gaan opzoeken wat het precies betekent. Flauw hoor!

De kinderachtige schrijfstijl past wel goed bij de doelgroep die je voor ogen hebt (?) en in ieder geval bij de leeftijden uit dit verhaal.

Grim

[Giovanna]

Ik vind het wel een leuk verhaal
Maar waarom heet Christiaan soms Sebastiaan?

Giovanna schreef op 23-08-2004 @ 09:10 :
Maar waarom heet Christiaan soms Sebastiaan?

Ik vroeg me hetzelfde af.

[duivelaartje]

Hoi!

Maar ok, leuk verhaal. Ik denk dat je Christiaan eerst Sebastiaan noemde, maar later dacht: 'Ik vind Christiaan toch leuker.'? Gewoon even verbeteren, staat nu een beetje slordig.

Het verhaal is leuk bedacht, goed verzonnen. Je stijl van schrijven spreekt me wel aan, alleen komt het wat kinderlijk over. Maar zoals Grimmie al zei; misschien is dit verhaal voor een bepaalde doelgroep. Als dat zo is moet je nog wel een paar moeilijke woorden weglaten.
Zinnen met "en" beginnen staat niet zo mooi, die kan je gewoon aan de vorige plakken hoor!

Conclusie: Goed verhaal.

Duivelaartje

Haha, cool. Ik vond het een leuk verhaal, mooi hoe je de dingen verteld hebt. De achterliggende boodschap is er ook nog eens een waarmee je mensen (kinderen?) een les kan leren, namelijk dat ze zich niet anders voor moeten doen dat ze zijn. Leuk verhaal.

[Gwenniej]

Het is een leuk verhaal.
En ik vind t waarschijnlijk leuker als andere maar je snapt wel waarom.

lief
kusje.

[FIEloSOOF]

grappig

Giovanna schreef op 23-08-2004 @ 09:10 :
Ik vind het wel een leuk verhaal
Maar waarom heet Christiaan soms Sebastiaan?

Ik weet het niet. Ik was er niet helemaal bij. ik heb verhaal ter plekke bedacht en geschreven in het topic-venster, zoals je ziet was het vrij laat toen ik dit schreef. Er is geen opzet in het spel.
Ik heb het in ieder geval verbeterd. Misschien was Christiaan wel zijn tweede naam?

Gwenniej schreef op 23-08-2004 @ 12:21 :
Het is een leuk verhaal.
En ik vind t waarschijnlijk leuker als andere maar je snapt wel waarom.

lief
kusje.

dankjewel... kusje.

[Nijn*]

Wel grappig geschreven, al word er met serieuse dingen op een rare wijze gespot, maar goed ik ben in een zeikbui, dus ik houd mijn hoofd wel..
Soms beetje kinderachtig, maar opzich wel leuk geschreven, leuk ook met zo'n moraal erin

[Hamkaastostie]

loik loik loik, net een modern sprookje! echt een stijl waar ik van houd!

[Anneee]

Af en toe klopt het niet helemaal: zinnen die ineens in de tegenwoordige tijd staan, terwijl je het verhaal in de verleden tijd vertelt, maar het is leuk om te lezen: de titel maakte me al erg nieuwsgierig.

Hamkaastostie schreef op 23-08-2004 @ 22:42 :
loik loik loik, net een modern sprookje! echt een stijl waar ik van houd!

wil je er nog een?

James_25cm_Bond schreef op 24-08-2004 @ 09:24 :
wil je er nog een?

Go for it

Grim schreef op 24-08-2004 @ 19:46 :
Go for it

nog even wachten.. deze up is voor Kristoph trouwens