Verhaal: Loud Pipes

[(PiTT)]

Onderstaand verhaal is geschreven met het nummer Loud Pipes van Ratata als inspiratiebron. Zet dit nummer dus vooral op als je het verhaaltje leest!

http://www.youtube.com/watch?v=64liF2VuLxI

Het is 11 uur ‘s avonds. Als ik de deur uitstap, de gure regen in, sla ik direct rechtsaf de Amsterdamsestraatweg in. Diep in mijn capuchon gedoken, loop ik langs Turkse bakkers, Marrokaanse shoarmatenten, Utrechtse snackbarren, Surinaamse kappers en een Russische nachtwinkel. Mijn reflectie in de ramen, een knipperende TL-buis. Tegen een lantaarnpaal ligt een kapot getrapte scooter, in de verte hoor ik de politie op pad met sirene loeiend op het dak. Gordijnen zijn gesloten. Op de hoek staan gasten die ik wil ontwijken. Waar ze altijd staan te loeren, op zoek naar problemen. Met een mes op zak en coke in de achterbak, er komt er een aangelopen. Hij kijkt mijn kant op. Ik steek de straat over met m’n kankerkop en loop door zonder me te storen. Mijn route is bepaald voor vanavond, ik heb hem zelf uitgezet. Geen afspraken voor nodig, niet bellen vantevoren maar doorlopen en dat het regent maakt dan niet uit.
Ik steek de Weerdsingel over, de Nieuwekade op. Langs het gitzwarte water van de Vecht. Ik zie er lijken in mijn ogen, dansen op het vloeibaar asfalt. Ze verdrinken maar komen telkens weer boven. Schaduwen afgeworpen door de felle lampen van auto’s aan de overkant. Maar onder de brug blijven ze zitten, rillend in hun jassen van katoen met rafels en gaten. Daar zitten de mannen die niet meer kunnen dansen, alleen nog verdrinken. Baarden als zeemannen maar nog geen vlot om op te slapen. Eenmaal aan de overkant ben ik ze vergeten. Net als ieder ander; mijn eigen zorgen maar verzekerd van een morgen. De Freak sluit net zijn deuren maar ik weet me nog binnen te praten.
Met mijn gram op zak loop ik verder, links de Voorstraat in. Mensen lopen mij twee aan twee tegemoet. De bioscoop uit, de binnenstad in. Op weg naar de kroeg of samen het einde van de avond beleven. De nacht begint voor mij nooit vroeg. Bij het stoplicht wacht ik tot de rode man groen wordt. Gevangen in het licht spreidt hij zijn benen en marcheert voor me uit, straffe tikken bepalen het metrum van mijn stappen.
Bij 23 bel ik aan, gezoem scheurt door de verlaten ruimte. Ik duw de deur open. Een mengeling van wasmiddel en schimmel walmt me tegemoet, door de wasserette heen loop ik naar achteren. De ijzeren machines gapen me aan met hun mond halfopen en hun ene oog gesloten. Muziek valt over me heen als ik de trap op loop. Lome bassen op doffe beats, een mix van electronische muziek en hiphop. Even waan ik me in een stereotype Amerikaanse achterstandswijk, of wat ik daarvan ken uit films en tv series. De donkere treden van een afgesloten appartementencomplex, een verlaten project. Niemand die er nog wil wonen omdat het slecht gebouwd en nog slechter onderhouden is. Een vage urinelucht en naalden in de hoek. Aan het einde van de gang een schim van een mens. Liggend op de grond, zijn rug tegen de muur. Onderuitgezakt alsof hij slaapt. Als ik langs hem loop zie ik een pistool in zijn hand en zijn vinger op de trekker. De haan staat strakgespannen, hij wijst met de loop naar zijn slaap. Verwilderde, lichtblauwe ogen kijken dwars door me heen. Zijn lippen prevelen één zin, keer op keer achter elkaar. Een onophoudelijk smeekbede om verlost te worden van de angst, de pijn, en de illusie dat het ooit nog anders zal zijn. Ik draai me om als hij verdwijnt.
In de deurpost blijf ik staan, zachtjes duw ik het kralengordijn opzij en stap de ruimte binnen. Ik kijk tegen de ruggen van een aantal jonge gasten aan. Eentje draait zich om, zijn tanden ontbloot in een lach. De herkenning in zijn ogen laat me ontspannen, ik trek mijn jas uit en gooi deze over de kapstok. Ik zak op een stoel met mijn natte kleren naast de warme kachel. Mijn vrienden om me heen. Ik vind rust in de gedachte dat ik hier kan zijn wie ik ben. Zij zijn wie ik ben.