verhaaltje: voorbestemd of stom toeval!?

[Ronella]

Voorbestemd, of stom toeval!!??

‘Mijn god, wat is het hier een rotzooi!’
Ik schrok wakker uit mijn gedachten… en keek waar de stem vandaan kwam. Het was Lotte, mijn beste vriendin sinds de basisschool. Met tegenzin strompelde ik naar de keuken, waar ik de altijd vrolijke Lotte vond. ‘Waar ben je mee bezig zeg!’, ze keek me vragend aan en wees naar mij. ‘Wat, laat mij toch eens lekker met rust.’, zei ik geërgerd.
‘Hè, hè, een beetje vriendelijker mag wel. Ik ben je vriendin, weet je nog wel! Ik ben speciaal voor jou hierheen gekomen. Ik ben wel benieuwd of het hier nog steeds zo gezellig is als vroeger.’ Lotte keek me vriendelijk aan.
‘Ja, ja. Bevalt het leven een beetje in de grote stad?’ vroeg ik, waarna ik met tegenzin tegenover Lotte aan de keukentafel ging zitten.
‘Kom op Sarah, zo ken ik jou helemaal niet! Moet je nou eens zien hoe je er bij loopt,’ zei Lotte wijzend op mijn lichtblauwe ochtendjas en mijn verwarde haar.
Ik keek lusteloos voor me uit. ‘Het is vakantie, mag ik dan niet even lekker thuis hangen.’
‘Het is al bijna twee uur. Waar is dat gezellige ochtendmens gebleven? Vroeger als je bij mij kwam logeren stond je om zeven uur al vrolijk op je bed te springen. En moet je nou eens zien hoe je erbij loopt! Je doet dit toch niet alleen vanwege die stomme vent. Je moet er gewoon even lekker uit.. gewoon gezellig..’ Lotte stond enthousiast op om de houten lamellen van de keukenramen open te doen. Zonlicht viel de keuken binnen en ik moest mijn ogen dichtknijpen, nog steeds zat ik er slaperig bij en keek toe hoe Lotte vrolijk mijn keuken opruimde. ‘Hup, hup. Ga jij je even lekker opfrissen, dan zorg ik ervoor dat je huis er weer een beetje leefbaar uitziet.’
‘Maar ik.. Je hoeft dit niet te doen. Laat me nou gewoon maar!’ spartelde ik tegen.
Maar Lotte had me al uit mijn stoel getrokken en richting de trap naar boven geduwd.
‘Zie ik je over een uurtje beneden. Heb je alle tijd om je klaar te maken. Je moet jezelf niet zo aanstellen… we gaan er een mooie dag van maken.’ Ik hoorde hoe Lotte vrolijk fluitend aan het werk ging en ik verdween naar boven.

‘Zo ken ik je weer zeg, voel je je nu ook niet veel beter!?’ Lotte keek me glimlachend aan en wees op mijn outfit. ‘Netjes hoor!’
‘Kom, we gaan lekker naar buiten, eindje wandelen of zo….’
Stil zwijgend liepen we langs elkaar door het park. ‘Lotte…’ zei ik aarzelend.
‘Ja, vertel het eens.’
‘Zullen we anders even daar gaan zitten?’ zei ik, gebarend naar een rond bankje om een boom.
‘Weet je nog dat we vroeger ook altijd gingen wandelen, als er problemen waren?’ zei Lotte.
‘Ja, ik weet het nog. Ik ben echt hartstikke blij dat jij mijn vriendin bent. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten’ zei ik oprecht.
Lotte sloeg een arm om me heen. ‘Hé, kom op. Als er iets met mij is, dan ben jij er ook altijd voor mij. Ik doe het graag! Ik maak me gewoon zorgen om je nu. Ik bedoel, je gaat haast nooit meer mee uit. Je zit maar thuis en sja.. ik weet niet.’
‘Ik weet het. Dat is het stomme, je hebt gewoon gelijk. Alleen nadat het uitging met Chris, had ik het gewoon helemaal gehad. Ik wist gewoon zo verschrikkelijk zeker dat hij de ware was, dat ik met hem zou gaan trouwen en toen opeens…’ ik keek bedroefd en kon moeilijk uit mijn woorden komen. Lotte sloeg troostend een arm om mijn schouder.
‘Ik ben ook zo hopeloos romantisch, verschrikkelijk gewoon. Net alsof er zoiets bestaat als ware liefde!?’ ik lachte.
‘Ja, ik weet het’ zei Lotte. ‘Weet je nog die keer dat je tegen een jongen aanliep in de stad en je je tas liet vallen? Hij hielp je met je tassen en later kwam je erachter dat jullie tassen verwisseld waren. Je was er toen zo zeker van dat het lot had beslist en dat hij de ware was. We zijn hem toen een heel eind achtervolgd. Totdat…’ Ik maakte haar zin verder af ‘Ja, totdat hij bij een huis aanbelde en hij al een vriendin bleek te hebben…’ We lachten.
Daarna volgde een stilte. ‘Ik ben blij dat je weer kan lachen!’ Lotte klopte me op mijn schouder. ‘Kom, gaan we weer. Zullen we ergens wat gaan drinken?’
‘Ja, goed. Gaan we naar het stamcafé, kunnen we weer herinneringen van vroeger ophalen..’

Gearmd stapten we even later onze stamkroeg binnen en we namen plaats aan het tafeltje voor het raam.
‘Wist je dat mensen als ze eenmaal ergens gezeten hebben, vaak weer op diezelfde plek gaan zitten?’ Ik klopte op het houten tafeltje. ‘Echt? Hoe oud zou dit tafeltje wel niet zijn. We kwamen hier al toen we 16 waren, dit tafeltje heeft veel te verduren gehad!’ zei Lotte
‘Ja, dat waren nog eens tijden, zeg!’ riep ik.
‘Zo, nu voel ik me pas oud zeg! We zijn pas 30, jij doet net als of we onze beste jaren al gehad hebben!’ Ik moest lachen om wat Lotte zei. Zij was tenslotte een van die mensen die het erg vond om ouder te worden en haar verjaardag liever niet vierde, omdat ze dan weer herinnerd werd aan het feit dat ze ouder werd.
Ik stak mijn hand in de lucht en riep de ober die net langs liep. ‘We willen graag wat drinken.. twee witte wijn?’ Ik keek vragend naar Lotte, om te checken of haar drinkgedrag niet veranderd was. Ze knikte instemmend, waarop we in koor zeiden ‘ twee droge witte wijn graag’ We keken elkaar aan en lachten. De ober keek ons verbaasd aan en glimlachte.
‘Hoe lang blijf je in de buurt? Ik zou maar uitkijken dat je man je niet gaat missen,’ zei ik spottend.
‘Ik heb de hele dag! We kunnen ’s avonds ook nog iets leuks gaan doen, als je wilt. Misschien komen we nog wel een leuke man voor je tegen..’ zie Lotte
‘Och, alsjeblieft. Geen mannen voor mij meer!’ zei ik. Ik meende er niet veel van. Ik miste gewoon iets in mijn leven. Ik had mijn werk, mijn vrienden, een gezellig huisje, maar ik moest toegeven dat mijn leven niet compleet was.
We kletsten nog een tijdje over vroeger en besloten daarna weer richting mijn huis te lopen.

Het bezoek van Lotte had me echt goed gedaan, ik was weer helemaal opgeleefd.
‘Zo’ zei ik toen we thuis gekomen waren. ‘Lotte, jij hebt nu genoeg voor mij gedaan, neem lekker plaats in de bank. Dan ga ik mijn specialiteit voor je koken!’ Lotte keek me vreemd aan. ‘Hoor ik dat goed!!?? Ga JIJ koken!? Ik wist helemaal niet dat je dat kon.’
‘Moet jij eens opletten dan.’
Ik ging actief aan het werk in de keuken. Na een uur had ik een overheerlijke pasta bereid.
We namen plaats aan de houten tafel in de keuken, die ik voor de gelegenheid extra netjes had gedekt. Lotte nam een hapje van mijn pasta. ‘wow, ik ben echt onder de indruk van je kookkunst! Dat mag je vaker doen.’
Onder het eten praatten we over van alles en nog wat.
Ik was echt blij dat Lotte er nu was.

‘Schiet eens op!’ riep Lotte naar boven.
‘Ja, wacht. Ik kom er aan. Ik weet niet of het wel zo’n goed idee is!?’ riep ik aarzelend terug.
‘Je gaat me toch niet zeggen dat die hele metamorfose voor niks is geweest, laat mij eens kijken dan!’
Ik daalde langzaam de trap af, me erg ongemakkelijk voelend in de strakke jurk en hoge hakken. Ik moest voorzichtig lopen om niet te vallen.
‘Wow, Sarah. Je ziet er echt goed uit! Je houdt dit gewoon lekker aan tijdens het stappen!’
Vrolijk verlieten we het huis, op weg naar het nachtleven…
In de stad aangekomen voelde ik me opeens wel erg oud.. Ik keek Lotte aan, om te kijken of zij er ook zo over dacht. Maar zij stapte zelfverzekerd tussen de groepen jongeren door.
We stapten binnen in een grote discotheek. ‘Voel je je niet oud, ik bedoel. Iedereen lijkt veel jonger!’ zei ik
‘Kom mee, dit wordt leuk!’ Lotte sleepte me mee de dansvloer op.
Ik zette mijn verstand op nul en liet me meeslepen met de muziek. Het werd een overweldigende avond, met veel drank.
Later die avond kwamen we luid lachend de discotheek uit. ‘Zo, dit was me het avondje wel hè?!’ ik keek Lotte glimlachend aan. ‘Ja, ik weet het. Hoe kan je nou zeggen dat we te oud zijn. Ging toch best goed, of niet dan’ Lotte lachte. Vrolijk zingend liepen we terug naar huis.
‘Blijf je logeren’ vroeg ik aan Lotte. ‘Ja’, antwoordde Lotte enthousiast. ‘Wordt het weer net zo als vroeger!’
Eindelijk thuisgekomen, gingen we aan de keukentafel zitten om na te praten over de avond.
Het was echt lang geleden dat ik zo veel plezier gehad had en ik had de hele avond niet aan Chris gedacht.
Ik haalde wat dekens en een luchtbed naar beneden. Lotte lachte toen ze me aan zag komen. ‘Laat me raden, jij op de bank, ik op het luchtbed!’ Ik keek haar lachend aan. ‘Ja, we mogen dan wel een paar jaartjes ouder zijn, ik ben niet veranderd hoor! Jij wel dan?’
Na nog even gekletst te hebben, vielen we in slaap.
De volgende morgen had ik ontzettende hoofdpijn. Op de klok zag ik dat het pas 7 uur was. Ik moest Lotte toch gelijk geven, ik ben echt een ochtendmens! In mezelf lachend liep ik naar de keuken om wat tegen mijn hoofdpijn te zoeken.
Een paar uurtjes later was Lotte ook wakker, met dezelfde klachten, ook hoofdpijn!
‘Ik zei je toch dat we te oud waren voor dit soort activiteiten. Ik ben die drank echt niet meer gewend, zeg!’ zei ik.
Vrolijk babbelend maakten we voor onszelf een ontbijtje klaar.
Om 2 uur kondigde Lotte aan, weer terug te moeten keren naar huis.
‘Ja, ik begrijp het. Ik vond het echt heel gezellig. Moeten we vaker doen!’ zei ik toen ik afscheid nam van Lotte.
‘Ja en jij. Je weet wat ik heb gezegd hè! Ga nou maar lekker ontspannen en niet zo hopeloos op zoek gaan naar het lot, jij vindt jouw man nog wel!’

Toen ik in de bank zat, dacht ik nog na over wat Lotte gezegd had. Ze had gewoon gelijk! Hoe lang was het nou al geleden dat het uit ging met Chris!!? Werd het niet tijd om verder te kijken en te stoppen met mijn onrealistische hopeloos romantische noodlotsituaties.
Ik sloeg de krant open en begon te lezen. Mijn oog viel op een kleine advertentie. Ik dacht dat op de eerste pagina van de krant nooit contactadvertenties stonden!!?? Was dit, zou dit dan toch een teken zijn, aandachtig bestudeerde ik de advertentie…..

[duivelaartje]

Whihihihi leuk! Ik heb er volgens mij niks op aan te merken. Gewoon een leuk, luchtig verhaaltje. (Iets voor in de Libelle ofzo. )