sprookje

[muckymouse]

Meisje Grijns

Ooit was er eens een mooi klein meisje. Ze had lieve ouders en woonde in een normaal huis in een normale buurt in een zeer normale stad. Het meisje had zoals je al kunt merken een heel “normaal” leventje. Maar wanneer je beter naar de situatieschets kijkt, zie je dat het meisje allesbehalve normaal was. Er was iets heel vreemd met het meisje aan de hand, het meisje kon niet lachen.
Niemand had het meisje ooit met een glimlach op haar gezicht gezien. Haar gezicht kon het gewoon niet opbrengen om een grijns te produceren. Alle mensen in de normale stad vonden het meisje dan ook maar vreemd en wilden het liefst niets met haar te maken hebben. Ze dachten: Een meisje met zo’n zuur gezicht zal vast een vervelend gezelschap zijn en als gevolg van deze conclusie had het meisje dan ook geen vrienden en was ze altijd alleen.
Eigenlijk maakte dit haar vrij weinig uit, ze had inmiddels haar buik vol van alle opmerkingen zoals: Wat kijk je boos! en Lach eens! Het meisje kon al deze grappenmakers wel schieten, door alle pesterijen was haar motivatie om te lachen al helemaal als sneeuw voor de zon verdwenen en keek ze zelfs nog bozer dan normaal.

De arme ouders van het meisje maakten zich zorgen, ze dachten dat hun dochter nooit iets zou kunnen bereiken in het leven als ze nooit een lachje zou kunnen opbrengen. Gelukkig had haar vader vele goede contacten en zo wist hij voor zijn immer zuurkijkende dochter een baantje bij de lokale slager te regelen.
Het meisje was blij met haar baantje, tussen alle worsten en hamlappen voelde ze zich best op haar gemak, men zei zelfs dat ze het beste slagersmeisje was in de wijde omgeving. Alsof ze ervoor geboren was slachtte ze menig koe, schaap en varken en met een chirurgische precisie sneed ze de dierlijke kadavers in fijne reepjes

Maar ook al had ze het erg naar haar zin bij de slager, lachen deed het meisje nog steeds niet.
Op een goede dag kwam er een oud vrouwtje de slagerij inlopen.
” Goedemorgen liefje” zei het oude kromme vrouwtje met haar krakerige stem, en ze wrong haar knokige handjes in elkaar. “ Ik wil graag een rookworst, liefje”.
Gehoorzaam begon het meisje een worst voor het oude rimpelige vrouwtje in te pakken, met haar strakke boze gezicht wikkelde ze het vette stuk vlees in een papiertje.
“Kan er geen lachje vanaf liefje? Heb je zo’n hekel aan de wereld?” vroeg het vrouwtje ineens een stuk feller aan het meisje. In haar ogen leek een soort boosaardigheid te fonkelen.
” Ik lach nooit mevrouw” beantwoorde het meisje geïrriteerd. Alle vragen over haar afwezige glimlach begonnen haar inmiddels echt de neus uit te komen.
” Lach je zelfs niet eens naar een oud dametje” zei het oude vrouwtje en op haar gezicht verscheen nu een kwaadaardige grijns.
Nu werd het meisje kwaad “Nee mevrouw, ik lach zelfs niet voor zo’n vervelende oude tang als u!”
De grijns van het oude vrouwtje verdwijn om vervolgens plaats te maken voor een zinderende woede.
” Dat zal je berouwen meisje, jij leert je lesje nog wel, let op mijn woorden!” met deze laatste woorden verscheen er een oogverblindende flits in de slagerij en was het vrouwtje plotseling verdwenen.

Het meisje keek verbaasd rond, waar was dat oude wijf nou? Hoe kon ze nou ineens verdwijnen? Het meisje was echter niet dom en besefte dat er iets ernstigs aan de hand was. Het oude vrouwtje was vast een verveelde gepensioneerde heks die erop uit was onschuldige meisjes te pesten. Opeens voelde ze iets veranderen in haar gezicht. Langzaam krulden haar mondhoeken omhoog en werd haar gebit ontbloot totdat het meisje een glimlach van oor tot oor op haar gezicht had. Verschrikt keek ze in de spiegel en wat ze zag was een grotere horrorscène dan alle hellraiser films op een rijtje. Het meisje lachte! Het was niet zomaar een lach. Het was het soort lach dat in de categorie Tellsell homeshopping reclames valt. Het soort lach dat geassocieerd wordt met domme blondjes en missverkiezingen. Het soort lach wat je alleen verwacht bij de naam Barbie en Ken. Het soort lach waar ieder mens nachtmerries van krijgt. Het meisje stond aan de grond genageld. Achter haar ogen begonnen de tranen al omhoog te borrelen maar haar lach bleef als versteend schilderij op haar gezicht staan. Van binnen was het meisje wanhopig in tranen maar van buiten zag ze er nog steeds uit als de nieuwe miss Amerika.

Zelfs na alle pogingen die het meisje waagde om haar lach te laten verdwijnen, bleef de grijns haar elke keer als ze in de spiegel keek aanstaren. Ze probeerde haar lach met haar handen weg te slaan, ze probeerde botox in haar lippen te spuiten en haar mond te verdoven met ijsklontjes. Ze probeerde zelfs haar lippen aan elkaar vast te nieten, maar elke poging eindigde in een groot fiasco. Haar grijns bleef en leek niet van plan te zijn snel weg te gaan. Elke dag stond ze met haar oogverblindende nepgrijns in de slagerij en elke avond ging ze huilend naar bed met kramp in haar kaken.

Het nieuws over het meisjes’ nieuwe grijns deed snel de ronde in het kleine stadje. Bijna niemand kon geloven dat het eerst zo boos kijkende meisje tegenwoordig niets anders deed dan grijnzen. De slagerij draaide dan ook een geweldige omzet doordat iedereen uit de stad het fenomeen met eigen ogen wilde aanschouwen. Meisje Grijns (zoals men haar inmiddels noemde) was door haar onfortuinlijke lot, de kermisattractie van de stad geworden. Ondanks dit alles bleef ze hard doorwerken in de slagerij. Tot op een dag het oude vrouwtje weer ten tonele verscheen.

“alstublieft mevrouw, het spijt me zo, wat moet ik doen om van deze afschuwelijke grijns af te komen?” smeekte het meisje.
”Ik heb je betoverd met de eeuwige grijnsspreuk omdat je niet eens voor mij kon lachen” antwoordde het oude vrouwtje. “Ik kan je ervan af helpen, maar ik heb een aantal voorwaarden”
”vertel het me alstublieft” zei het meisje wanhopig tegen het vrouwtje.
“Ten eerste wil ik de rest van mijn leven gratis worst en als tweede zal de betovering verbroken worden wanneer jij ten huwelijk wordt gevraagd door een echte prins”
Wat een belachelijke eisen, dacht het meisje, maar na al die ellemde en vernedering was ze haar grijns zo zat dat ze er echt alles ervoor over had om hem te doen verdwijnen. Ze beloofde het vrouwtje te doen wat er van haar verwacht werd, sindsdien kwam het kromme oude vrouwtje elke dag een gratis rookworst halen. De tweede opdracht bleek lastiger dan het in eerste instantie leek. Want welke prins wordt er nou verliefd op een boos meisje die de hele godganse dag met een barbieachtige neplach rondloopt.

De jaren verstreken en nog steeds liep het meisje rond met haar eeuwige grijns, een prins had ze echter nog niet gevonden. Ze had al verschillende adellijke types naar haar slagerij weten te lokken met de geur van verse ham, maar geen van allen hadden ze om haar hand gevraagd. Tot er op een dag een jongeman binnenkwam. Het grijnsmeisje wist meteen dat ze hem moest hebben omdat deze jongen net zo’n schaapachtige grijns op zijn smoelwerk had als zij. Over schaapachtig gesproken, de prins in kwestie had wel wat weg van deze viervoeter. Met zijn krullende haar en schaapachtige blik in zijn ogen werd hij meteen smoorverliefd op het meisje. Ze besloot na al die jaren de stoute schoenen aan te trekken en de prins zelf ten huwelijk te vragen, misschien zou de betovering dan eindelijk verbroken worden. Tot haar grote verbazing antwoordde hij lachend: JA ik wil!

Nog geen dag later stapten het grijnsmeisje en de schaapachtige prins in het huwelijksbootje en toen ze bij de huwelijksceremonie het jawoord uitwisselden voelde ze dat haar mondhoeken zich ontspanden, haar lippen naar beneden zakten en haar eeuwige lach verdween. Tussen het publiek dat zich in de kerk had verzameld zag het meisje het oude vrouwtje naar haar knipogen en ze besefte dat de betovering eindelijk was verbroken. Een grote last viel van haar schouders en voor het eerst in haar leven voelde ze zich echt bevrijd. Haar schaapachtige echtgenoot keek haar met zwijmelige verliefde ogen aan en zei: “Ik hou van je”
”Jaja het zal wel” antwoordde het meisje en haar harde gelaatstrekken keerden weer terug in haar gezicht.

Na de huwelijksnacht heeft niemand meer iets van de prins vernomen, men vermoedt dat hij voor losgeld is ontvoerd of is weggelopen nadat het meisje haar lach weer kwijt was. Wat wel duidelijk was, is dat hij zonder enig spoor is verdwenen en niemand heeft hem ooit nog teruggezien.

Het meisje stond zoals gewoonlijk weer elke dag vlees te verkopen in de slagerij, toen het oude vrouwtje weer binnenkwam.
” Wat spijtig om te horen dat je man nu al is verdwenen” zei het oude vrouwtje maar uit haar blik bleek niets van medelijden.
“Dankuwel voor uw medeleven” antwoordde het meisje.
“U komt weer voor uw gratis worst neem ik aan” vroeg ze.
“Dat heb je goed geraden liefje, wat heb je vandaag in de aanbieding voor me?”
“Vandaag heb ik een prinsheerlijke schapenworst mevrouw, van adellijke komaf en vers geslacht” zei het meisje opgewekt.
”Dat klinkt heerlijk liefje, doe mij maar een flink stuk” zei het oude vrouwtje met haar krakerige stem.
Gehoorzaam begon het meisje de glimmende worst in een papiertje te wikkelen.
” alstublieft mevrouw, geniet ervan” zei het meisje. Op haar gezicht lag een manische grijns en voor het eerst in haar leven lachte het meisje echt.








Ilses sprookje


Copyright Myrthe van Beest 16-09-2005

[muckymouse]

feedback iemand?

[Astuanax]

Ik vind het een heel leuk sprookje, hoewel het niet echt voor kinderen is denk ik. Het loopt vlot, heeft grappige elementen (de absurde eisen van de heks) en een leuk einde!
Misschien krijg je in het vervolg meer reacties als je de tekst wat meer verdeelt in verschillende posts. De mensen op letteren zijn lui

Ik vond het heel leuk, vooral deze zin:

muckymouse schreef op 16-09-2005 @ 16:10 :
“Ten eerste wil ik de rest van mijn leven gratis worst

[Roosje]

Blijheid. Leuk, leest lekker makkelijk weg, ziet er langer uit dan het is.

@ Astuanax: Noem mij niet lui.

[muckymouse]

Astuanax schreef op 19-09-2005 @ 12:31 :
Ik vind het een heel leuk sprookje, hoewel het niet echt voor kinderen is denk ik. Het loopt vlot, heeft grappige elementen (de absurde eisen van de heks) en een leuk einde!
Misschien krijg je in het vervolg meer reacties als je de tekst wat meer verdeelt in verschillende posts. De mensen op letteren zijn lui

bedankt ik zal er volgende keer aan denken

[Euryalo]

Wat een belachelijke eisen, dacht het meisje, maar na al die ellemde en vernedering was ze haar grijns zo zat dat ze er echt alles ervoor over had om hem te doen verdwijnen.

ellemde, ellende

mierenneukerij

ik weet het, vind het verhaal voor de rest

[muckymouse]

Euryalo schreef op 27-09-2005 @ 13:51 :
ellemde, ellende

mierenneukerij

ik weet het, vind het verhaal voor de rest

wat een stom foutje, echt totaal overheen gelezen

bedankt