Is er nog kans voor mensen met een verknipte jeugd?

[DarkCat]

Op de een of andere manier is je jeugd de basis voor je hele leven. Wat nu als je kindertijd een hel was. Is er dan nog een mogelijkheid dat je goed terecht komt een een redelijk tevreden, evenwichtige volwassene wordt?
Ik geloof daar wel in, maar ik vind het heel moeilijk. Ik ben bij wijze van spreke huizen aan het bouwen op drijfzand.

Ik wil weten waar jullie in geloven, hoe en wat.

Cat

[lana]

Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat de jeugd een basis vormt voor de rest van je leven.

Bijvoorbeeld mensen die veel gepest zijn zullen voor altijd een stukje (of een groot stuk) onzeker zijn.....ook al verbergen sommige mensen dit beter dan anderen.

[Andora]

ik denk het wel, als ze goede hulp krijgen en hun jeugd kunnen verwerken.

[starbelliedboy]

natuurlijk wel.
er zijn mensen met wie het nooit meer goedkomt en er zijn mensen die gewoon een bijna (helemaal alles vergeten kan niet, ermee leren leven wel.) normaal leven krijgen. hangt gewoon van de persoon en zn wilskracht af.

[DEChengst]

Dat kan heel lastig zijn, als de basis verrot is kan er nooit iets op een goede manier op steunen. De stelling dat de tijd alle wonden heelt vind ik dan ook niet terecht.

[Rah Digga]

Mijn jeugd was absoluut een hel, kan er boeken vol over schrijven, maar wil er hier op het forum niet al te gedetailleerd
op ingaan.
Eigenlijk is het tot ongeveer m`n 21e heel erg moeilijk geweest
& daarna werd het ietsje makkelijker met flinke pieken en dalen.
Ik vertelde m`n verhaal weken geleden aan een vriendin van me
& zij vond het vooral onvoorstelbaar dat ik nog steeds door wil
gaan. Ik moet wel eerlijk zeggen, dat er zeker momenten zijn
geweest dat ik daar aan getwijfeld heb, maar ik denk dat ik
een enorme overlevingsdrang heb.
Eén van de dingen die ik mezelf heb aangeleerd is niet te ver
vooruit kijken. Ik heb net een heel leuk weekend achter de rug
& wat er morgen op mijn pad komt zie ik dan wel weer.
Ik ben gestopt met toekomstplannen maken, omdat mijn
ervaring is dat ik die steeds moest bijstellen en daardoor
gefrustreerd en teleurgesteld raakte. K heb wel doelen voor
mezelf, allemaal dingen die ik tussen nu en 3 maanden wil bereiken.
Daarna komen er nieuwe doelen, sluit ik iets af, of blijft er iets
staan voor de komende maanden..
Ehm..verder ben ik egoïstischer en harder geworden. Ik wil een
bepaald soort mensen om me heen hebben. Mensen die daar
niet aan voldoen (ook familie) die zijn bij mij niet welkom, daar
investeer ik niet in. Voordelen hiervan zijn dat de mensen die ik
om me heen heb, mensen zijn die ik echt vertrouw, waar ik echt
een band mee heb en de kans dat ik door hen teleurgesteld word
is vrij klein. Verder probeer ik een balans te zoeken tussen
optimisme en realisme. K probeer iedere dag positief te zien,
maar ik maak me geen mooie illusies over de toekomst..
We zien wel..
Tot slot probeer ik me zoveel mogelijk te kijken naar wat ik
allemaal op eigen houtje bereikt heb, ondanks alles; eigen
huis, rijbewijs, auto, leuke baan, leuke mensen om me heen,
assertief zijn, mezelf mooi vinden etc etc
Haha, ik ben echt teveel aan t typen nu gloof ik...

Ik geloof daar wel in, maar ik vind het heel moeilijk. Ik ben bij wijze van spreke huizen aan het bouwen op drijfzand.

Wat bedoel je hier precies mee?

[Rah Digga]

Desecrator schreef:
Dat kan heel lastig zijn, als de basis verrot is kan er nooit iets op een goede manier op steunen. De stelling dat de tijd alle wonden heelt vind ik dan ook niet terecht.

Je kan dan idd niet steunen op je jeugd, maar wel op de persoon
die er ondanks alles nog steeds is & dus alleen daarmee al
heel veel bereikt heeft imo.
Op andere mensen leunen en steunen is sowieso niet nuttig,
tis veel leuker om trots te zijn om jezelf

[Evito]

Als je er al zo over na wil denken als jij doet, DarkCat,
is een goede toekomst de logische volgende stap.

[DarkCat]

Rah Digga schreef:
Wat bedoel je hier precies mee?

Behalve haat en klerezooi heb ik weinig om op terug te vallen. Ik heb geen basis, geen vertrouwen, geen vastigheid, geen veiligheid.

Je kan dan idd niet steunen op je jeugd, maar wel op de persoon
die er ondanks alles nog steeds is & dus alleen daarmee al
heel veel bereikt heeft imo.
Op andere mensen leunen en steunen is sowieso niet nuttig,
tis veel leuker om trots te zijn om jezelf

Ja, ik vind dat ik wel een hoop bereikt heb. Ik heb dan wel geen geld voor een auto en een huis, maar ik leef nog steeds, ik doe mijn best, heb een opleiding.. ik kan nog steeds lachen en weet hoe warmte en liefde voelt
Als mensen me zwak noemen, omdat ik emotioneel op iets reageer of juist verbitterd, dan bedenk ik me dat zij niet weten wat ik doorstond en probeer te doorstaan. Ik beschouw mezelf als redelijk sterk, ondanks het restje zelfhaat dat nog steeds blijft hangen.

[DarkCat]

Evito schreef:
Als je er al zo over na wil denken als jij doet, DarkCat,
is een goede toekomst de logische volgende stap.

Ik zal waarschijnlijk nooit kinderen kunnen opvoeden en ik geloof niet in trouwen, ik doe een kutopleiding, maar ik denk niet dat een goede toekomst alleen van gezin en geld afhangt. Dus ja, er is hoop voor me, denk ik

[Quiana]

Denk het wel, je zal er alleen
meer moeite voor moeten doen..
(en t hangt ook wel van je eigen
instelling af denk ik)

bijnaampje schreef:
maar aan de andere kant kan je t ook al iets positeifs zien... mensen met een moeilijke jeugd worden dan al sterk en kunnen de druk later beter aaan,

Hoeft niet persé.
Het kan ook dat je juist zwakker
word daardoor,
sneller depressies ed hebt,
sociale problemen ed krijgt.
Mja, hangt ook wel vd persoon af imo.

[Rah Digga]

DarkCat schreef:
Behalve haat en klerezooi heb ik weinig om op terug te vallen. Ik heb geen basis, geen vertrouwen, geen vastigheid, geen veiligheid.

Ja, ik vind dat ik wel een hoop bereikt heb. Ik heb dan wel geen geld voor een auto en een huis, maar ik leef nog steeds, ik doe mijn best, heb een opleiding.. ik kan nog steeds lachen en weet hoe warmte en liefde voelt
Als mensen me zwak noemen, omdat ik emotioneel op iets reageer of juist verbitterd, dan bedenk ik me dat zij niet weten wat ik doorstond en probeer te doorstaan. Ik beschouw mezelf als redelijk sterk, ondanks het restje zelfhaat dat nog steeds blijft hangen.

Je hebt absoluut wel iets om op terug te vallen, iets heel belangrijks imo; zelfkennis
Jouw basis: weten dat je een hoop bereikt hebt & ondanks alles
nog steeds de positieve kanten van jouw leven in kunnen zien.
Dat vind ik een hele goede basis
En je hebt helemaal gelijk m.b.t mensen die geen begrip kunnen
opbrengen voor jouw gevoelens; die zijn jouw dus niet waard,
punt uit.
Er blijft bij mij ook altijd een klein duiveltje aanwezig dat me vertelt dat ik onmogelijk iets waard kan zijn gezien de vele
mensen die me in t verleden pijn hebben gedaan..een deel dat
denkt, ergens zal ik dat wel verdient hebben, zal toch wel een
rotmens zijn dan... Maar dan denk ik aan de mensen die mij
wel door dik en steun steunen & de mensen die mij een heel
leuk persoon vinden & dan denk ik aan alles wat ik bereikt heb
en dat weet ik weet dat ik er toch mag zijn.
Ik denk dat je een heel eind op de goede weg bent DarkCat.

[DEChengst]

Rah Digga schreef:
tis veel leuker om trots te zijn om jezelf

Ik zie daar echt geen reden toe.

[Rah Digga]

Desecrator schreef:
Ik zie daar echt geen reden toe.

Want?

[DEChengst]

Rah Digga schreef:
Want?

Alles dat ik zogenaamd bereikt heb is me in de schoot geworpen. Daarnaast lukt het me niet om aan de eisen die ik aan mezelf stel te voldoen.

[DarkCat]

Rah Digga schreef:
Je hebt absoluut wel iets om op terug te vallen, iets heel belangrijks imo; zelfkennis
...
Er blijft bij mij ook altijd een klein duiveltje aanwezig dat me vertelt dat ik onmogelijk iets waard kan zijn gezien de vele
mensen die me in t verleden pijn hebben gedaan.
...

Ik denk dat wij wat dat betreft behoorlijk op 1 lijn zitten. Ik vind het alleen heel erg moeilijk te geloven in een toekomst, ik had uberhaupt nooit verwacht dat ik deze leeftijd zou bereiken.
Ik heb inmiddels gesprekken bij het riagg om een beetje van dat idee af te komen. Ik heb momenteel geen serieuze problemen, alleen een hoop verleden en een aantal moeilijkheden. Zoals het slecht vertrouwen van mensen en het nemen van bepaalde risico's; ik zou beter op mezelf moeten letten.
Ik weiger alleen om op te geven. Ik kan soms een nacht liggen janken dat ik het even helemaal niet meer weet, maar dat komt niet zo vaak meer voor. Ik moet mezelf nog steeds bewijzen, ik ben er nog niet, ik vind dat ik alles moet kunnen overleven. Ik weet alleen nu dat ik daar nooit respect voor zal krijgen, behalve dan van mijzelf. Andere mensen snappen er geen kont van dat het voor mij al een overwinning is om vrolijk te kunnen zijn zonder iets gebruikt te hebben; "het is toch logisch dat je eigenlijk altijd vrolijk bent?"
Ik heb vaak gehoord dat ik niet zo moest zeiken, daardoor ben ik wel onzeker geworden; het zal wel meevallen met mijn verleden, ik zal wel de grote aanstelster zijn, er is niets om trots op te zijn, ik ben gewoon een mislukkeling. Omdat er altijd mensen zijn die meer hebben meegemaakt en daar beter mee omgaan.

Er is niemand die mij kan vertellen in hoeverre dingen gewoon aan mezelf liggen, voor hoever ik nu een held ben of gewoon een mislukking. Ik lig er soms over na te denken, maar ik kom er niet uit. Wat is mijn schuld, waar kon ik niks aan doen, en als ik er niets aan kon doen, had ik er dan op zn minst niet normaal mee om kunnen gaan?

[DarkCat]

Desecrator schreef:
Alles dat ik zogenaamd bereikt heb is me in de schoot geworpen. Daarnaast lukt het me niet om aan de eisen die ik aan mezelf stel te voldoen.

Ligt er maar aan wat voor eisen je aan jezelf stelt.

[moenbase]

Mijn antwoord op de stelling: Ik denk dat je alleen een kans krijgt als je er zelf aan durft/kan/wil werken. Dus, wanneer jij jezelf dus de moeite waard vind om zich goed te mógen voelen. Ongeacht wat het verleden met je gedaan heeft, 'ieder' mens/kind heeft reacht op een mooie en goede toekomst.

[Rah Digga]

DarkCat schreef:
Ik denk dat wij wat dat betreft behoorlijk op 1 lijn zitten. Ik vind het alleen heel erg moeilijk te geloven in een toekomst, ik had uberhaupt nooit verwacht dat ik deze leeftijd zou bereiken.

Jap, ik weet precies wat je bedoelt. Ik vind het nu nog
heel moeilijk om me voor te stellen dat ik er volgend jaar nog ben.
Vandaar dat ik met 3 maandelijkse doelen werk, zo hou ik het
overzicht.

Goed van je dat je naar het Riagg gaat. Daar heb ik ook 3 jaar
gelopen (psycho & regressie therapie gehad) & dat heeft mij
wel heel goed gedaan.

Ik weet alleen nu dat ik daar nooit respect voor zal krijgen, behalve dan van mijzelf. Andere mensen snappen er geen kont van dat het voor mij al een overwinning is om vrolijk te kunnen zijn zonder iets gebruikt te hebben; "het is toch logisch dat je eigenlijk altijd vrolijk bent?"

Weer een herkenningspunt. Moet wel zeggen dat ik het geluk heb
2 vriendinnen te hebben, die erg op mij lijken & het echt wel begrijpen.
Maar over het algemeen is er weinig begrip idd.
Ik denk dat je het erg frustrerend vindt, dat je vaak/altijd het gevoel hebt, dat je alles alleen moet doen of hebt moeten
doen. Klopt dat?
Dat gevoel is heel frustrerend, soms zou je willen dat je je
"pakket" problemen zo in iemand`s handen kon duwen:"alsjeblieft ga het maar oplossen voor me"
Maar ik denk dat het een grotere prestatie is dat je het allemaal
zelf hebt gedaan. Probeer dat in te zien & jezelf dat compliment
te gunnen.

Ik heb vaak gehoord dat ik niet zo moest zeiken, daardoor ben ik wel onzeker geworden; het zal wel meevallen met mijn verleden, ik zal wel de grote aanstelster zijn, er is niets om trots op te zijn, ik ben gewoon een mislukkeling. Omdat er altijd mensen zijn die meer hebben meegemaakt en daar beter mee omgaan.

Er zijn weinig mensen die mijn verhaal volledig kennen,
omdat het heel heftig is, heb nooit het gevoel gehad dat het meeviel of zo.
Het feit dat er mensen zijn, die mss ergere dingen hebben
meegemaakt, staat daar voor mijn gevoel los van.
Jij bent degene die jouw leven moet leiden, met alle moeilijke
dingen die daarbij komen & jij zal daar zelf de juiste manier in
moeten vinden om er mee om te gaan. Er bestaat geen beste
of slechtste manier..wat geweldig kan werken voor mij, kan funest
zijn voor jou.

Er is niemand die mij kan vertellen in hoeverre dingen gewoon aan mezelf liggen, voor hoever ik nu een held ben of gewoon een mislukking. Ik lig er soms over na te denken, maar ik kom er niet uit. Wat is mijn schuld, waar kon ik niks aan doen, en als ik er niets aan kon doen, had ik er dan op zn minst niet normaal mee om kunnen gaan?

Ik persoonlijk kan je daar ook geen
antwoord op geven, aangezien ik je niet ken, maar ik denk dat
je moet proberen om van het gevoel af te stappen dat bepaalde
dingen jouw schuld zijn & dat je er normaal mee om moet gaan.
Wat is normaal? Wederom, doe wat goed voor jou is & als je
nu niet meer tevreden bent met dingen die je vroeger gedaan
hebt..laat het los & bedenk je dat je als je inziet dat dat niet
de juiste manier is voor jou, je in het vervolg anders zult handelen.
Om even heeeel "psychologisch" te praten: kijk niet naar je
onmogelijkheden, maar naar je mogelijkheden.

[Rah Digga]

Desecrator schreef:
Alles dat ik zogenaamd bereikt heb is me in de schoot geworpen. Daarnaast lukt het me niet om aan de eisen die ik aan mezelf stel te voldoen.

Niets wordt in je schoot geworpen.. de keuzes die je dus
aangepakt hebt, waren wel jou keuzes..je had het ook
af kunnen slaan Dus het is wel jouw prestatie.
Misschien stel je te hoge eisen & moet je ze bijstellen of d.m.v
makkelijkere doelen met een omweg je grote doel bereiken?

[Sannetje]

ik denk dat je eerst moet gaan leren om nieuwe, stevige basis voor jezelf te maken. Dus leren hoe je jezelf veiligheid, geborgenheid etc kunt geven. Daarna kun je verder met het bouwen van je huis...

[DEChengst]

Rah Digga schreef:
Misschien stel je te hoge eisen & moet je ze bijstellen

Dat zou wel de ultieme vorm van zwakheid zijn, aan jezelf mindere eisen stellen dan aan een ander.

of d.m.v makkelijkere doelen met een omweg je grote doel bereiken?

Right, ik zou niet weten hoe.

Desecrator schreef:
Dat kan heel lastig zijn, als de basis verrot is kan er nooit iets op een goede manier op steunen. De stelling dat de tijd alle wonden heelt vind ik dan ook niet terecht.

De tijd heelt niet alle wonden maar je krijgt wel de gelegenheid om er mee om te leren gaan.
Ik bedoel, je kan de rest van je leven in een hoekje gaan zitten kniezen of je kan zeggen: Het is gebeurd, daar moet ik mee leven. Maar ik moet wel verder met m'n leven. Dat is vaak een probleem.

Het is lastig om iets op een rotte basis laten steunen maar het is aan jezelf om deze basis te verstevigen.
Een rotte jeugd is heel erg en zal je leven beinvloeden, maar je moet het er niet door laten bepalen.

*hm. Ik mag m'n eigen advies wel eens opvolgen.*

[notbonefish]

het fundament is mischien verrot, maar je kunt het stutten, er aan toevoegen, mischien zelfs proberen te herbouwen. met een beetje werk blijft de rest iig nog goed staan.

ik denk t wel,als t niet zo is, dan voel je je op een of ander manier fijn zoals je leven dan is, wil je t niet dan verander je t echt wel hoor

[Last Resort]

Ja, het kan zeker. Mijn jeugd was ook nogal verknipt en ik heb totaal geen basis, maar daar werk ik op het moment hard aan. Maar een kennis heeft een jeugd gehad die nog vele malen erger was dan de mijne, en met hem is alleen helemaal goed gekomen, hij is zelfs een van de meest evenwichtige mensen die ik ken.

Als je maar echt aan jezelf wilt werken, en niet 'bang' bent hier hulp voor te vragen en die ook krijgt kan het wel goed komen denk ik. Mijn vader is dus juist ook zo'n persoon die niet om hulp durft te vragen........, en dus nog steeds in de shit zit, hetgeen ook weer de reden van mijn shit is. Als het kan, moet je er dus wat aan doen!

[Kazanka]

Een verknipte jeugd betekend een onstabiele basis, als deze basis met proffesionele hulp wordt omgezet tot een stabiele basis, dan is er een goede kans dat dit soort jongeren weer normaal kunnen functioneren in de maatschappij

[DarkCat]

Kazanka schreef:
Een verknipte jeugd betekend een onstabiele basis, als deze basis met proffesionele hulp wordt omgezet tot een stabiele basis, dan is er een goede kans dat dit soort jongeren weer normaal kunnen functioneren in de maatschappij

Jij klinkt als iemand van 48.. "dit soort jongeren".. "maatschappij".. stabiele basis"..
Een basis kan je niet stabieler maken op die manier, maar je kan er wel dingen omheen bouwen later.. in ieder geval, zo zie ik het.

edit:
verder heb je gewoon gelijk, en spineshank is fijne muziek.

[Kazanka]

DarkCat schreef:
Jij klinkt als iemand van 48.. "dit soort jongeren".. "maatschappij".. stabiele basis"..
Een basis kan je niet stabieler maken op die manier, maar je kan er wel dingen omheen bouwen later.. in ieder geval, zo zie ik het.

edit:
verder heb je gewoon gelijk, en spineshank is fijne muziek.

als ik 48 zou zijn, was me vader 4 jaar oud toen hij mij verwekte maarjah mijn taalgebruik zal wel voortkomen uit mijn opleiding : | kan der oowk nix aan doen


maar ik geloof dat we ongeveer hetzelfde bedoelen. De oorspronkelijke basis is erg onstabiel, maar door deze basis uit te breiden zal deze stabieler worden. Zoals jij zegt, "Je bouwt er dingen omheen", zoals ik bedoelde: Je past de basis zo aan dat deze stabiel wordt...

Ja, aldus Psychologie Magazine: "de invloed van de jeugd op een volwassene is kleiner dan men zou denken" (stukje over veerkrachtige persoonlijkheden)

Nee, aldus AD Magazine: "ervaringen uit de jeugd brengen permanente wijzigingen in de hersenen aan (gewijzigde serotine, adrenaline, etc gehaltes .. de hypothalamus en amygdala kunnen gestoord worden in hun ontwikkeling)".

Oh well. Paradoxaal, ons wereldje.

[Just Johan]

******** schreef:
Nee, aldus AD Magazine: "ervaringen uit de jeugd brengen permanente wijzigingen in de hersenen aan (gewijzigde serotine, adrenaline, etc gehaltes .. de hypothalamus en amygdala kunnen gestoord worden in hun ontwikkeling)".

Ja, dat las ik ook.

[Eend]

Ik kan hier gewoon niet op antwoorden...

Ten eerste heb ik ook een niet zo fijne jeugd gehad
en Ten Tweede ben ik als de dood voor de toekomst

mjah...ik wou dat ik dit kon beantwoorden, maar er over nadenken leidt bij mij tot spanningen en in t ergste geval tot suicidaalheid
Tis maar beter dat ik de vraag ff laat liggen.

Maar denk dat iedereen wel een redelijke toekomst heeft, als alle leven-verot-makende-mensen maar wegzijn of zo

[dromerig elfje]

Blackdolfin schreef:
ik denk het wel, als ze goede hulp krijgen en hun jeugd kunnen verwerken.

daar ben ik het mee eens,
hoewel sommige dingen in een persoonlijkheid/karakter niet te veranderen zijn...

[BlackMystery]

k maybe raar antwoord
maar ik denk juist dat dat meestal betere mensen gaan worden
zun weten hoe het allemaal voelt zoiets mee te maken
en als ze bv kinderen hebben
zouden de meeste met een rotjeugd er voor willen zorgen dat hun kinderen niet hetzelfde mee moeten maken

[DarkCat]

Mmmz, ik ben nu wel weer behoorlijk fucked up.. Ik ben bezig met verhuizen, ga naar een andere stad, dat werkt ook spanningen op.. en gisteren ging het helemaal fout. Ik voelde me de hele dag klote op mn werk, liep af en toe weg om stiekem te janken enzo.. nahja goed ik was in staat om mezelf iets aan te doen, ik weet niet waar het vandaag kwam. Ik heb geprobeert niks te laten merken, maar gistermiddag werd ik ontslagen.
Nu weet ik dat dat laatste niet perse aan mij lag, want ze verwachtten gewoon veel te veel van mij als stagiare, dat kon ik gewoon niet bijbenen. Maarja nu heb ik dus helemaal weinig vertrouwen in mezelf.. ik heb het 'zie-je-nou-wel-ik-ben-nog-steeds-waardeloos' gevoel..

DarkCat schreef:
Maarja nu heb ik dus helemaal weinig vertrouwen in mezelf.. ik heb het 'zie-je-nou-wel-ik-ben-nog-steeds-waardeloos' gevoel..

Mjah dat had ik gisteravond ook. Iemand vroeg wat ze aan mij had en ik kon geen enkel zinnig antwoord bedenken :/

Het enige wat je kunt proberen is dingen relativeren. Als je bijvoorbeeld onder spanning staat, kun je je er doorheen slaan door te denken dat het maar tijdelijk is en dat dingen weer op hun pootjes terecht komen.

En tsja, ontslagen worden is natuurlijk een klap in het gezicht. Dat geeft je een algeheel gevoel van "ik ben niet goed genoeg voor ze", maar als je weet dat dit gevoel een logisch gevolg is van de gebeurtenis, weet je ook dat dit maar tijdelijk is

Dus.. kop op! Je vindt heus wel weer een nieuwe baan En dan zul je merken dat je je gelijk weer wat beter / nuttiger voelt.

Sterkte.

[vrolijkevlinder]

Ik weet 't niet echt eigenlijk. Als ik naar mijn buurjongen kijk die nooit echt een vader heeft gahad. En een zelfmoordneigende moeder zie ik alleen een bodemloze put frustraties.

Hij heeft nu al vanaf zijn 12de bij de psychiater rondgelopen en hij is nu 25. Hij zegt dat ie jaloers is op me omdat ik m'n emoties kan laten zien en hij niet. Hij is benadert alles rationeel en denkt over alles na. Maar diep van binnen is alles dood. Geloof niet dat hij er ooit nog bovenop komt.

Probeer hem zo veel mogelijk op te vrolijken.

[smilegirl]

ja ik weet zeker dat er wel hoop is voor die mensen...
zelf ben k tot me 13e door een hel gegaan....die helemaal over was op me 14...en dan wel vanaf dat ik een kleine baby was...
maar als mensen hulp krijgen...is er zeker een kans voor die mensne...
ik denk ook dat mensen die door een hel zijn heen gegaan..om wat voor reden dan ook....dat je weet hoe sommige dingen niet moeten en dat je er dus wel van leert..
natuurlijk zou je jeugd je leven lang bij blijven...
het is een basis voor je "volwassenheid"
maar aan de andere kant...hebbu die mensen natuurlijk minder vertrouwen in het leven en in mensen...
en zien ze niet dat het leven ook anders kan zijn dan alleen een hel...en dan heeft alleen de jeugd hun hele leven omgegooid..
ik hoop dat dit allemaal duidelijk is...
en dat je er wat aan hebt...

kus smilegirl

[//ItsJustMe\\]

Belangrijkste tijd van je leven, natuurlijk
Waarneer is je jeugd verknipt?
Tuurlijk is er een kans
Hoe groot is de kans dat het ook allemaal goed gaat?
Hangt van nogal wat dingen af
- jezelf
- vrienden
- ouders
- omgeving
- maatschappij
- mogelijkheden

(een paar overlappen elkaar natuurlijk en ze zijn met elkaar verbonden, idee is duidelijk d8 ik)

Ik denk dat je jezelf het makkelijkst kan veranderen als je maar wil en hulp krijgt.

[NVIP]

Natuurlijk is er hoop voor iedereen, je moet ervoor zorgen dat mensen met een verknipte jeugd niet in het verleden blijven hangen en niet op dezelfde weg door gaan.

Iedereen kan veranderen.
( Ik denk soms als ik het niet zie zitten: Je bent wie je denkt dat je bent..... en uit die gedachte put ik weer nieuwe kracht. )
Misschien helpt het ook voor anderen...

[battlestar]

natuurlijk is er nog een kans voor mensen met een verknipte jeugd.. maar ik denk wel dat dat voor minstens 80% in je eigen handen ligt.
met zelfmedelijden kom je nergens, ik denk dat het belangrijk is om te relativeren, vooruit te kijken, te kijken naar wat je hebt, bereikt hebt. gewoon positief denken dus. probeer jezelf niet te vergelijken met anderen.
ik denk ook dat het belangrijk is om te accepteren dat er maar heel weinig mensen zijn die je werkelijk zullen begrijpen en dat je die andere mensen het dan ook niet kwalijk zijn dat ze je niet begrijpen, ook al zeggen ze van wel.

Mijn moeder had een shit jeugd en nu heeft ze volgens mij een leuk leven. Natuurlijk moet er eerst de verwerking komen en littekens vervagen maar stukje bij beetje....

[DarkCat]

*BattleStar* schreef:
ik denk ook dat het belangrijk is om te accepteren dat er maar heel weinig mensen zijn die je werkelijk zullen begrijpen en dat je die andere mensen het dan ook niet kwalijk zijn dat ze je niet begrijpen, ook al zeggen ze van wel.

Daar was Cat allang achter

Ik ben niet de persoon die zelfmedelijden heeft. Ik vind mezelf niet zielig, ik kan niet zeggen dat het allemaal wel meevalt, want dat is niet zo, maar het valt allemaal wel mee
Maar ik vind soms dat mensen er best rekening mee mogen houden dat ik nog bepaalde dingen heb, zoals eens in de twee weken therapie, terwijl ik niet echt problemen heb.

vrolijkevlinder schreef:
Hij heeft nu al vanaf zijn 12de bij de psychiater rondgelopen en hij is nu 25. Hij zegt dat ie jaloers is op me omdat ik m'n emoties kan laten zien en hij niet. Hij is benadert alles rationeel en denkt over alles na. Maar diep van binnen is alles dood. Geloof niet dat hij er ooit nog bovenop komt.

Ach je weet het nooit..

Een paar jaar geleden keek ik ook dood uit mijn ogen volgens mijn familie. Niets deed me wat, ik had niet eens zin om met andere mensen om te gaan, enzovoorts. Althans, dat ontkende ik tegen mezelf. In de tussentijd bleef het maar eten van binnen..

Inmiddels ben ik een heel stuk opener en ga ik ook regelmatig met mensen om En ik kan ook weer genieten van de kleinere dingen. Het beredeneren en analyseren wordt ook steeds minder, dingen gaan meer spontaan.

Dus ja, er hoeft maar iets te gebeuren. Misschien komt die wel de liefde van zijn leven tegen en is ineens alles anders? Je weet het nooit

[Miss Helena]

Ik denk dat t zeker kan. Het zal moeilijk zijn, omdat je er zelf hard aan zou moeten werken, maar ik denk dat t met een sterke wil, goede vriend(inn)en familie wel moet lukken.

[Dashja]

DarkCat schreef:
Op de een of andere manier is je jeugd de basis voor je hele leven. Wat nu als je kindertijd een hel was. Is er dan nog een mogelijkheid dat je goed terecht komt een een redelijk tevreden, evenwichtige volwassene wordt?
Ik geloof daar wel in, maar ik vind het heel moeilijk. Ik ben bij wijze van spreke huizen aan het bouwen op drijfzand.

Ik wil weten waar jullie in geloven, hoe en wat.

Cat

Ik geloofde echt niet in leven na de hel..
En mijn jeugd was echt een hel... zou er idd zoals eerder gezegt
ook boeken over kunnen schrijven.
Ik heb al lang in therapie gezeten, maar echt de resultaten
mogen er zijn! Ik ben echt veel sterker geworden, kan veel beter
met mezelf overweg, weet hoe ik moet handelen etc.

Ik zeg niet dat ik niet meer terug val, want dat doe ik continu,
maar ik kan mezelf veel beter staande houden,
ja er is echt hoop voor mensen met een verknipte jeugd!!
Maar dan moet je zelf ook daarvoor willen vechten!!!

Sterkte!
Dashja

[schizofrenic]

( ik heb alleen het begin gelezen )

nou ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar in ieder geval zijn mijn ouders sinds kort pleegouders geworden.. We hebben al 3 verschillende kinderen in huis gehad.. Ik zou echt niet weten of het met deze kinderen allemaal goed zou komen. Twee ervan zijn mishandeld geweest. En het andere meisje is het huis uitgezet door verschillende redenen en ik denk niet dat ze ooit goed terecht zou komen. (Het is wel heel raar om dit over iemand te zeggen die 3 maand bij je in huis heeft gewoond.) Maar ik denk dat er voor bepaalde kinderen het allemaal wel goed komt, zeker niet voor allemaal, maar als ze net op tijd goed worden opgevangen, hebben ze vast wel een kans..

ik heb ook nog wel een vraagje, ik weet alleen niet zo goed of het hier hoort maar..
ik zou wel in contact willen komen met anderen, waarvan hun ouders ook pleegouders zijn. je moet dan wel weten dat ik hier niet zo blij mee ben dat er allemaal vreemde kinderen in "mijn" huis wonen. iedereen mag reageren. schizofrenic1@hotmail.com

nou in iedergeval kon ik een beetje mijn verhaal kwijt...

[battlestar]

DarkCat schreef:
Daar was Cat allang achter

Ik ben niet de persoon die zelfmedelijden heeft. Ik vind mezelf niet zielig. Maar ik vind soms dat mensen er best rekening mee mogen houden dat ik nog bepaalde dingen heb, zoals eens in de twee weken therapie, terwijl ik niet echt problemen heb.

Good for you over dat zelfmedelijden . Maar wat ik bedoelde te zeggen toen ik het had over het accepteren dat mensen je niet begrijpen, doelde ik niet zo zeer op het feit dat mensen rekening met je houden, maar meer op het echt begrijpen van je gevoelens enzo. Wat leg ik dit weer lekker duidelijk uit.. Maargoed, wat je zei over dat rekening houden heb je ook groot gelijk in.

[smilegirl]

schizofrenic schreef op 08-03-2003 @ 19:15:
( ik heb alleen het begin gelezen )

nou ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar in ieder geval zijn mijn ouders sinds kort pleegouders geworden.. We hebben al 3 verschillende kinderen in huis gehad.. Ik zou echt niet weten of het met deze kinderen allemaal goed zou komen. Twee ervan zijn mishandeld geweest. En het andere meisje is het huis uitgezet door verschillende redenen en ik denk niet dat ze ooit goed terecht zou komen. (Het is wel heel raar om dit over iemand te zeggen die 3 maand bij je in huis heeft gewoond.) Maar ik denk dat er voor bepaalde kinderen het allemaal wel goed komt, zeker niet voor allemaal, maar als ze net op tijd goed worden opgevangen, hebben ze vast wel een kans..

ik heb ook nog wel een vraagje, ik weet alleen niet zo goed of het hier hoort maar..
ik zou wel in contact willen komen met anderen, waarvan hun ouders ook pleegouders zijn. je moet dan wel weten dat ik hier niet zo blij mee ben dat er allemaal vreemde kinderen in "mijn" huis wonen. iedereen mag reageren. schizofrenic1@hotmail.com

nou in iedergeval kon ik een beetje mijn verhaal kwijt...

ik woon nu bijna 6 jaar bij mijn pleegouders...ze hebbu alleen mij als pleegkind...het word ook wel een projechtgezin genoemd..
mijn pleegzus(dus hun eigen dochter) vond het in het begin heel moeilijk dat ik er zomaar kwam enz enz..we hebbu dan ook de nodige ruzies gehad...maar nu kunnen we niet meer zonder elkaar..ik snap wat je bedoelt me dat mijn huis..maar bedenk dat die pleegkinderen ook nie graag van het ene naar het andere gaan..en ja het is voor elk kind verschillend of ze goed terecht komen maar vaak is het al te laat....

waarom zou er geen kans zijn voor mensen met een verknipte jeugd? het gaat toch om hoe je je ontwikkeld?