Oud 16-10-2002, 16:22
Lindatje
Avatar van Lindatje
Lindatje is offline
Gevangen Zielen

Ik wil je vertellen hoe erg ik je haat, maar je wil niet naar me luisteren. Ik blijf recht voor je neus staan maar jij loopt telkens weg. Ik krijg de kans niet om te zeggen dat het afgelopen moet zijn. Ik wil van je af, geen liefde meer alleen maar haat. Waarom kun je me niet loslaten dan?
Ik wil je vertellen hoe de wereld in elkaar steekt, ik wil je slaan tot je erbij neervalt, totdat je me eindelijk met rust laat. Maar nee, jij bent telkens weg als ik in je buurt probeer te komen. Je bent niet te bereiken, maar je achtervolgt me toch als een spion. Als je me zo lief hebt, waarom kun je dat dan niet tonen? Dan kan ik je eindelijk laten zien hoe ik over jou denk…..

Aan mijn beste maatjes…..

Een maandag morgen. Een ochtend zoals elke ochtend. Ik sta op een kleed me langzaam aan. 40 seconden heb ik. Ik kijk op de klok, ik moet opschieten anders haal ik het niet. En ik wil vandaag wel eens een normale dag hebben. Al heb ik het idee dat die niet eens meer bestaan. Maar het zal wel zo horen, zulke dingen gebeuren nou eenmaal. Nog 20 seconden. Alleen mijn trui nog aan en mijn sokken en schoenen. Die trui is zo aan, dan mijn sokken, alles verloopt vlekkeloos vandaag. Ik begin een beetje te lachen. Wie had dat gedacht. Ineens word het zwart voor mijn ogen: waar zijn mijn schoenen? Nog 5 seconden… Waar zijn die klote schoenen? Ineens bedenk ik me dat ik ze gisteren schoongemaakt heb en dat ze nog beneden staan. Ik wil naar beneden rennen en kijk op de klok: te laat. Mijn hoofd voelt zwaar en mijn hart slaat bijna uit mijn borst. Ik zak op bed en sla hard tegen de muur. Klotezooi.




Ik moet het kwijt….ik moet het kwijt….wat moet ik doen? Ik pak het stuk papier op en loop naar mijn eigen kamer. Ik ga zitten en veeg de tranen uit mijn gezicht. Nogmaals lees ik de paar regels die op het kleine stuk papier staan. Vol emoties begin ik ineens alles over te schrijven. Ik moet het kwijt….
‘Sorry paps en mams, wat een klote kanker wereld is dit. Ik wil zo niet meer door. Alles wat ik opbouw word voor mijn neus weer afgebroken. Ik wil jullie geen zeer doen maar de enige oplossing die ik heb is de trein. Ik neem het niemand kwalijk maar ik kan gewoon niet meer. Hier is geen oplossing voor. Liefs Mike.’
Trillend zet ik de letters opnieuw op papier. Ik moet dit overschrijven, ik weet niet waarom maar ik kan zo’n geheim niet meedragen. Mijn eigen broer…mijn eigen broer wil niet meer leven. Waarom heb ik altijd zo’n ruzie met hem gemaakt? Waarom wil hij niet meer leven? Ik snap het niet. Ik frot de tekst die ik geschreven heb ineen en stop het papiertje in mijn broekzak. Het origineel leg ik netjes terug op de plek waar ik het gevonden heb. Ik voel me een verrader, misschien mocht ik dit helemaal niet lezen? Misschien is er helemaal niks aan de hand. Maar wat als er wel wat aan de hand is? Ik wil het niet op mijn geweten hebben en dus stop ik het papiertje verder weg. Veilig. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht en fris mezelf op in de badkamer. Even mijn gedachten ergens anders. Vanavond gaan we immers gezellig met de groep film kijken en ik word over een paar minuten opgehaald.


‘Waar is Bjorn?’Vraag ik aan Emy en Jules die me op komen halen. ‘Die moet oppassen bij de buren en kan vanavond niet mee’, vertelt Emy me. ‘Fuck’, zeg ik zacht. ‘Hoezo, waarom heb je hem nodig dan?’, vraag Jules daarna. ‘Ow niks, ik zou nog een cd voor hem meenemen maar dat moet dan maar een andere keer’, verzin ik snel. Ik spring op de fiets en we fietsen richting Jules. Wat baalde ik hiervan. De enige die ik net vertrouwde in deze nieuwe vriendengroep was Bjorn. We kenden elkaar allemaal pas net. Een paar weken terug was het feest in het dorp met optredens van lokale bandjes en via via leerde wij elkaar allemaal kennen die dag. Heel toevallig allemaal maar het klikte meteen en sinds die dag gingen we vaak leuke dingen doen samen. Met Bjorn had ik direct al een bepaalde band. Ik voelde me aangetrokken tot hem, en dan niet in de zin van liefde maar in de zin van vriendschap. Het voelde vertrouwd, warm. Iets wat ik eerder niet voelde, maar het zou wel goed zijn. Hij had nou eenmaal bepaalde eigenschappen die anderen niet hadden en we konden gewoon goed met elkaar over weg. Hij was de enige die ik dit geheim mede wou delen. Ik kende geen van de nieuwe vrienden goed, maar zijn ogen zeiden: mij kun je vertrouwen. Het was puur een gevoel.
Bij Jules aangekomen merkte ze wel duidelijk dat er iets was. ‘Waar zitten jou gedachten meis?’vroeg Jules aan me. ‘ Ach nergens, het is niks, ben niet zo lekker vandaag’, antwoordde ik. Maar er was wel degelijk iets, alleen kon ik hen dat op de een of andere manier niet vertellen. Ik moest naar Bjorn toe…. ‘Willen jullie iets voor me doen?’, vroeg ik in de pauze van de film. ‘Hoezo, wat dan?’, vroeg Emy me. ‘Nou ik wil effe naar Bjorn toe, ik moet effe met hem praten snap je? Niet dat ik jullie niet vertrouw maar het is iets tussen hem en mij en dat moet ik effe kwijt, wil een van jullie mij even brengen?’ ‘Ik breng je gerust even hoor, als je maar weet dat wij er ook voor je zijn als er iets is.’’Ja dat weet ik wel, maar het heeft met hem en mij te maken, niks ergs maar het zit me niet lekker, ik vertel het jullie nog wel een keer ok?’’Ja tuurlijk is goed, kom dan breng ik je even.’, zei Jules. Zo gezegd, do gedaan en een paar minuten later stond in voor de deur van Bjorn zijn oppasadres. Eigenlijk durfde ik niet aan te bellen, maar het hoefde niet lang te duren dus ik schraapte alle moed bijeen en drukte op de knop. Triiiinnngggg….. Jules stond voor bij de oprit. Ik wou niet dat hij iets kon horen dus dat was eigenlijk wel mooi. ‘Niet te lang hč.’, zei Jules. ‘Emy zit nog alleen bij ons thuis.’ Ik knikte van nee en toen ging de deur open. Bjorn keek me een beetje verward aan en vroeg wat wij kwamen doen. Ik zei niks en haalde het frotje uit mijn broekzak en gaf het aan Bjorn. Hij pakte het papiertje aan en begon te lezen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij het niet helemaal kon volgen tot hij de aan het einde was en de naam van mijn broer las. Ondertussen stond ik met tranen in mijn ogen. Gelukkig kon Jules dat daar aan het begin van de oprit niet zien. Ik wou dat verder niemand er wat van te weten zou komen. ‘Tjee, kom anders even binnen meis’, zei Bjorn. Ik vertelde hem dat Jules op me stond te wachten en dat Emy alleen bij Jules thuis zat. Bjorn kwam uit de deur en liep richting Jules. ‘Niks zeggen’, zei ik tegen hem. ‘Nee, nee.’ Bjorn zei iets tegen Jules en liep daarna weer de oprit op. Hij sloeg een arm om me heen en leidde me naar binnen. Ik zag dat Jules wegreed. Ik schrok een beetje van die arm van Bjorn. Ik kende dat helemaal niet zo, maar het voelde vertrouwd en goed en ik had het nodig dus ik zei er verder niks van. Hij opende de kamerdeur en zei dat ik maar even op de bank moest gaan zitten en een paar seconden later kwam hij terug met een glas water. ‘Hier, doe maar eens rustig aan. Ik heb alle tijd. De kindjes liggen toch al op bed, dus maak je geen zorgen.’ Ik pakte het glas water aan en nam een slok. Het koude water deed zeer in mijn droge keel maar luchtte wel op. ‘Ik snap er niks van’, stamelde ik. En weer kreeg ik een arm om mij heen. Ineens wist ik het: dit moet vriendschap zijn. Het was voor mij onbekend maar ik had het op dat moment o zo nodig. De avond van de waarheid. De avond van de verandering….


Ik werd wakker van het warme zonlicht dat de kamer binnenviel en ik zag dat mijn luxaflex zijn beste tijd ook gehad had. In een roes besefte ik ineens dat ik me stukken beter voelde dan gisteren. Ik had Bjorn verteld wat ik had gevonden en dat ik niet wist wat ik ermee moest. Hij kon me dat natuurlijk ook niet vertellen. Maar gewoon het idee dat er iemand voor me was en wie even naar het had geluisterd zorgde ervoor dat ik me al stukken beter voelde. Ik stond op en trok mijn badjas aan. Daarna liep ik naar beneden. Als uitzondering was ik dit keer als laatste wakker. Iedereen was al naar beneden en Mike was alweer naar de buurjongen om een spel te spelen. Mijn ouders zaten aan tafel. Ik smeerde een boterham met hagelslag en ging bij hem zitten. Het was stil. Toen ik mijn boterham op had zei mijn moeder: ‘Ik weet wat je gisteren gelezen hebt meissie, dat moet schrikken geweest zijn. Maar ik heb je daarna ook niet meer gezien omdat je al in bed lag toen wij thuiskwamen. Je moet weten dat dat van dat briefje al opgelost is. We hebben met Mike gepraat en dat komt allemaal wel goed. Hij heeft echt geen plannen om een einde aan zijn leven te maken, dus maak je alsjeblieft geen zorgen meisje.’ Ik voelde een zware last van mijn schouders vallen. Maar aan de andere kant was ik boos, had ik daar gisteren heel de avond voor niks bij Bjorn zitten janken. Mijn woede was toch snel voorbij en ik wist niet hoe snel ik Bjorn op moest bellen. Ik liep naar boven om me aan te kleden en daarvoor belde ik Bjorn op met het goede nieuws. ‘Zo dat is mooi, wat een geruststelling. Ik maakte me echt zorgen om je. Je bent een te lief meisje voor zoiets. Als er een keer iets is kun je altijd komen ok?’ Ik antwoordde dat ik dat wel zou doen en hing op. Gelukkig…..

Ik zat op mijn kamer en pakte mijn dagboek erbij. Ik had al een tijd niet meer geschreven en besloot om nu eens over mijn nieuwe vriendengroep te schijven. Ik pakte een pen en ging aan mijn bureau zitten. Ik sloeg het dagboek open een begon te schrijven.
Het Besef.
Ineens werd het zwart voor mijn ogen. Ik werd misselijk en duizelig. Allerlei beelden schoten door mijn hoofd. Ineens werd gisteren heel groot, heel werkelijk. Ik besefte ineens dat ik gisteren een echte vriend had ‘gemaakt’. De tranen schoten in mijn ogen. Ineens was het daar, ineens bekroop het me, het besef. Al die jaren alleen geweest met maar een maatje. En nu ineens… Ik volgde het niet meer en moest even op adem komen. Ineens werden mijn ogen geopend. Mijn leven was niet zo normaal als ik dacht. Mijn leven was niet zo perfect als dat ik dacht. Eigenlijk was ik maar een onzeker zielig hoopje kind, geen besef van de wereld en moederziel alleen. Mijn hart werd direct op de feiten gedrukt. Wat er de afgelopen jaren was gebeurd en dat ik niet kon plaatsen was helemaal niet normaal. Ik snapte er niks van, hoe kon ik me ineens zo voelen? Waarom voelde ik me ineens zo rot? De Dag…. Alles veranderde…

Het Besef was gekomen: die jarenlange pesterijen waren niet normaal geweest. Dat hoorde helemaal niet zo. Dat dacht ik alleen maar. En wat was dat dan wat ik telkens deed vroeger: dat in 40 seconden aankleden? Ik kon het allemaal niet plaatsen. Maar een ding was duidelijk. Dit was niet normaal. Ik zou me goed moeten voelen met deze nieuwe vrienden, maar dat voelde niet zo. Ik wist niet meer wat de werkelijkheid was.

Een aantal weken later was ik bekomen van alles en wist ik eindelijk wat er aan de hand was. Al die jaren had ik niet doorgehad dat ik telkens gepest werd. Ik dacht altijd dat het normaal was als ze je uit zaten te kutten op school en dacht dat dat bij iedereen gebeurde. Maar nu ik vrienden had en als 15 jarig meisje op mijn kamer had gezeten kwam ineens dat besef; niet normaal. Ik moest naar Bjorn toe. En snel. Ik pakte de telefoon en draaide zijn nummer dat ik inmiddels al wel uit mijn hoofd wist. De laatste weken waren snel gedaan en we hadden erg veel leuke dingen gedaan met de groep. ‘Met Bjorn Versteden.’ Hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Mijn keel zat dicht, ik durfde niks te zeggen. ‘Hallo?’ ‘Hey’, zei ik zacht. “Hey Linda, hoe is het ermee?’Vroeg Bjorn en ik antwoordde dat het wel goed ging. Ik vroeg wat hij vandaag ging doen en mij vertelde me dat hij nog geen afspraken had gemaakt. Ik nodigde hem uit om langs te komen. Leek me wel gezellig.
Een half uur later stond Bjorn op de stoep. Hij was al vaker bij ons geweest maar dit keer voelde het zo vreemd. Alsof er iets in mij drukte. Ik liet Bjorn binnen en we gingen naar mijn kamer. Ik zette de tv aan en we kletsten wat. Na een aantal minuten kwam het nummer van Blof op tv: Wat zou je doen? Ineens barstte ik in tranen uit. Bjorn keek mij nogal verward aan en vroeg wat er was. Ik wilde hem vertellen waar ik mee zat maar het kwam er op de een of andere manier niet uit. Hij sloeg een arm om me heen en ineens voelde ik me niet meer alleen. ‘Hey meissie, vertel eens, wat is er aan de hand?’ Na nog een aantal minuten stilte zuchtte ik een keer diep en ik begon te praten…

‘Ik heb het nooit beseft, ik snap er niks van. Ik dacht altijd dat het normaal was Bjorn. En nu ineens besef ik dat dat helemaal niet zo is. Ik voel me zo alleen en zo klein. De laatste jaren op de basisschool ben ik heel erg gepest en ik heb het nooit geweten totdat ik jou leerde kennen. Jij liet mij zien wat vrienden zijn en dat kende ik helemaal niet. Ik wist niet dat dat kon. Ik dacht echt dat het normaal was.’ Meer zinnigs kwam er niet uit. Maar ik kreeg het idee dat Bjorn precies snapte wat ik bedoelde. Hij hielde me vast en zei helemaal niks. Zijn aanwezigheid was genoeg. En zo bleef het…..

Drama…Ellende begonnen….
Een aantal weken later merkte ik ineens dat ik echt wat losgemaakt had in mezelf. Of; dat ZIJ wat in mij los hadden gemaakt. De beelden vlogen door mijn hoofde: ineens kon ik alles een naam geven: dwanghandelingen. Waarom heb ik dat nooit gezien. Dat in 40 seconden aankleden is toch niet normaal? Geen een mens hoeft toch alleen op de rode tegels te lopen om een goede dag te hebben? Maar ja ik kon niks en ik stelde niks voor. Ik was niet meer dan een jankert en een aanstelster. Dat was me wel duidelijk gemaakt op de basisschool. Ik voelde me rot en ik haatte mezelf. Vanaf toen ging het bergafwaarts…zo moest het zijn.

Huilend rende ik de trap op. Waarom was er nu niemand thuis? Ik kon niet tegen alleen zijn en iedereen had vandaag iets te doen. Op mijn kamer aangekomen pakte ik mijn speldjes en begon in mijn arm te krassen. Eerst zacht, daarna steeds harder. Ik haatte mezelf. Zo kon ik lekker mezelf pijn doen en had ik niet zoveel last van het verdriet in mijn hoofd. De eerste rode schrammen verschenen op mijn armen. Het brandde, ik lachte. Ik vergat alles om me heen. Toen de pijn steeds meer verdween werd ik boos. Ik moest pijn lijden. Dat was toch het enige dat ik verdiende. De speldjes waren niet scherp genoeg. Ik liep naar de badkamer en draaide de deur op slot. Ik zocht in de kastjes en vond daar uiteindelijk de schaar. Ik zette de schaar op mijn arm en haalde hem wild over mijn arm heen. Zo, dit was een veel betere manier. Mijn arm bloedde flink en de tranen rolde over mijn gezicht. Ondertussen bleef die glimlach maar op mijn gezicht staan. Klotewereld. Kutwijs, bitch, wat stel je nou voor? Gedachten spookte door mijn hoofd. Het moest maar eens afgelopen zijn. Ik stapte onder de douche om ervoor te zorgen dat ik zo geen vlekken achterliet in de badkamer. Ik dook ineen en ging in de douchebak zitten. Weer zette ik de schaar op mijn arm en begon nu nog wilder te krassen. Als een bezetene ging ik door en door. Tot het zwart werd voor mijn ogen.

Hoe lang lag ik hier al? Was er al iemand thuis? Wat moest ik doen? Ik stond langzaam op en liet nog even het water over me heen lopen om daarna de douche uit te zetten. Ik stapte uit de douchebak. Mijn hoofd bonkte aan alle kanten. Ik moest zitten. Met een handdoek om me heen liep ik de badkamer uit en droogde me op mijn kamer af. Mijn hoofd voelde zo licht aan dat ik het idee had dat ik ieder moment flauw kon vallen. Langzaam kwam ik bij. Ik trok mijn pyjama aan en voelde ineens steken in mijn arm. Ik keek en ik besefte nu pas wat ik met mezelf had gedaan. Mijn armen zaten vol sneeën, krassen en striemen. Mijn god, dacht ik. Waar ben ik mee bezig? Ik ging op bed liggen en viel in slaap.
‘Wat is er toch met je aan de hand?’, vroeg Bjorn. ‘Je bent de laatste tijd zo stil en sinds wij dat gesprek hadden ben je zo veranderd, waarom zeg je het niet als er iets is?’ Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden en besloot alles op te biechten. Ik stroopte de mouwen van mijn trui op en toonde Bjorn mijn polsen. ‘Godverdomme, wat heb jij gedaan? O nee meis, je doet toch geen gekke dingen he? Hoe kom je daaraan?’ ‘Ik kan er niet meer tegen Bjorn, ik haat mijn leven, ik haat mezelf en ik ben jou en de rest toch alleen maar tot last’. ‘Hoe kom je daar nou bij? Dat heb je me toch nooit horen zeggen? Je bent een van mijn beste vriendinnen, ik sta altijd voor je klaar.’Weer stroomde de tranen over mijn gezicht en ik had nu al spijt dat ik iets gezegd had en besloot het er verder niet meer over te hebben. Niemand hoefde dit te weten, ik wou niemand lastig vallen met mijn gezeur.
‘Het is niet zo erg, ik was een beetje boos, maar nu is het goed, ok?’’Ik weet niet of ik dat wel moet geloven’, antwoordde Bjorn hierop. Ik wilde het niet maar toch gebeurde het, ik vertelde weer wat me allemaal dwars zat en dat ik het echt niet meer zag zitten.
‘Ik weet hoe laat ze rijden Bjorn, ik kan het je precies vertellen, het moet afgelopen zijn.’
‘Wat moet afgelopen zijn? Wie rijdt waar? Wat bedoel je?’
‘De treinen Bjorn…de treinen…’
Het werd stil. Ik zag dat ik Bjorn had laten schrikken en de tranen stonden in zijn ogen. Wat had ik nou weer aangericht. Stomme trut die ik was, zie je nou dat je mensen toch alleen maar zeer doet? Ik boog mijn hoofd omlaag en zei minutenlang niks. Ineens pakte Bjorn me vast en omhelsde me. ‘Ik wil niet dat jou iets overkomt meissie, daar ben je veel te goed voor, jij verdient dit leven helemaal niet, jij verdient beter. Jij hebt hier geen schuld aan. De mensen die jou gepest hebben hebben schuld en niet jij! Ja hoor je dat? Jij gaat nergens heen maar jij gaat voortaan met mij praten als er iets is. Ik heb jou ook nodig meissie…..’ Hij keek in mijn ogen en opeens voelde ik weer die warmte. Ik was niet alleen.

19.36… nog 5 minuten. De dag van gisteren was ik alweer vergeten. Ik was de volgende dag weer net zo kut opgestaan als altijd en ik was het beu. Niet alleen mijn armen maar ook mijn benen zaten nu onder de krassen Het deed zeer maar dat deerde niet. Het zou zo toch afgelopen zijn. Ik was een kwartier geleden van huis weggereden en had een hele mooie afscheidsbrief geschreven voor al mijn familie en vrienden. Nu stond ik hier, zeker van mijn zaak. Dit was het einde. Nog 4 minuten. Ik gooide mijn fiets op de grond. Het was hier afgelegen. Niemand zou het merken. Niemand zou het zien. Ik keek naar de paar auto’s die voorbij reden. Als er dadelijk maar geen auto’s langs kwamen. Meestal was het hier in de avond niet druk. Nog 1 minuut. Ik liep richting spoor en heel ver in de verte zag ik hem aankomen. Mijn Lot. Ik kreeg het benauwd, maar ik was nog steeds erg zeker van mijn zaak. Ik wilde gewoon niet meer leven. De trein kwam steeds dichter bij maar voor mij leek her uren te duren. Ik stond daar maar te wachten. De trein was nu op 10 seconden afstand ongeveer en ik zette nog een stap verder. Ineens stond ik daar. Stokstijf. Geen beweging in te krijgen en er vloog een windvlaag op. Ik sloot mijn ogen. Over….voorbij… Kut, godverdomme waarom durf ik nu niet? Ik wil toch weg uit deze kutwereld? Waarom spring je dan niet stomme bitch? Nog even bleef ik stokstijf staan en toen nam ik kleine stapjes terug. Als met een enorme knal voelde ik ineens dat het misschien nog iets te vroeg was. Dit was niet de beste manier. Ik kon alleen maar aan die machinist denken. Ik wil hem geen trauma bezorgen…

Ik vertelde niks tegen iemand over dit voorval. Zelf niet tegen Bjorn. Hij zag me al aankomen. Ze denken toch alleen maar dat ik me aanstel. En ik heb al zo vaak bij Bjorn staan janken, dat wil ik niet meer. Iedereen ziet me nu toch al als een miezerig watje. En dat ben ik ook. Dat weet ik wel dus waarom zou ik het hen vertellen? Nee ik hield mijn mond wel dicht.
Bjorn wist goed zat wat er aan de hand was maar hij kon er toch niks aan veranderen ik was daar veel te eigenwijs voor. Dat wist ik zelf ook wel maar dat kom me niks schelen. Mijn leven stelde toch niks meer voor en zij vonden mij nu ook vast al niet meer leuk dus ik gaf alles maar op. Ik deed net alsof alles in orde was en acteerde als geen betere. Ik kon zo in de cast van een of andere bestseller. Ik zorgde er precies voor dat mijn planning nu beter was. Weken van tevoren had ik was ik aan het plannen. Hoe het zou moeten gaan. Ik liet iedereen goed merken dat het ontzettend goed met me ging. Daarna begon ik aan brief nummer twee. De eerste had ik verscheurd na mijn zelfmoordpoging. Maar nu had ik hem wel nodig. De weken gingen langzaam voorbij en ik wist dat er een moment zou komen maar nog niet wanneer. Het enige dat ik wist was dat niemand het door zou hebben. De rest zag ik wel. Misschien duurde het nog wel een jaar voor ik de moed echt opgaf. Tot nu toe bracht ik het er nog redelijk van af en had ik telkens een beetje meer hoop.
Tot die dag.

Ineens stortte heel mijn wereld in. Alle opgekropte emoties vlogen eruit. Ik mepte alles tegen de vloer aan van wat maar kon op mijn kamer. Door het dolle heen kraste ik nog wat sneeën in mijn arm met een schaar. Ik was niet meer te bedaren. Ik rende de trap af en pakte een mes en een fles terpentine. Ik vloog weer naar boven en draaide de knop van mijn volume drie kwart open. Ik huilde maar er kwamen geen tranen. Die waren op. Alles was op, ook ik. Ik draaide de dop van de fles af en zette hem op mijn bureau. Daarna pakte ik het mes en legde dat er naast.
Mijn deur vloog open. ‘Waar ben jij in godsnaam mee bezig?’, Bjorn stond ineens in mijn kamer. Ik schrok zo dat ik kei erg over de zeik ging. Rot op! Laat me met rust!
Daarna was het stil. Ik was betrapt. Nu kwamen de tranen wel weer. Bjorn pakte me vast en schudde me door elkaar. Ik zakte ineens en kwam op de grond te zitten. Bjorn ging meteen naast me zitten en vroeg wat ik gedaan had. “Wat heb je op?’ ‘Niks’, stamelde ik. ‘Weet je het zeker? Wat was je dan aan het doen hier?’vroeg jij daarna. ‘Niks, ik was alleen de verf van mijn kastje aan het halen en toen voelde ik me alleen effe rot en zette daarom de muziek harder en toen vloog jij ineens binnen.’ ‘Lul niet meis, ik heb je wel door. Waarom zeg je al die tijd dan niks? Ik kan niet zonder je dat weet je toch? Je hoeft jezelf niks aan te doen…’ Bjorn begon te huilen en ik deed net zo hard mee. Zo hebben we wel een half uur in elkaars armen op de grond gezeten. Ik wist het echt niet meer. En Bjorn ook niet. Hij was zo geschrokken.

Na een half uur tilde hij me op en zette me op bed. ‘Ik weet iemand die je misschien kan helpen, Anouk. Ik zit bij haar op school en zij zit al een paar jaar hoger. Zij heeft veel verstand van dit soort dingen, en bovendien heeft ze zelf ook zat meegemaakt. Zal ik haar voor je bellen?’ Ik wist niet wat ik zeggen moest want ik wou eigenlijk helemaal geen hulp. Ik kan het zelf wel dacht ik. Maar ik stemde toch toe, dit was ook niks zo.
Bjorn pakte me nog een keer stevig vast en heeft me daarna ook nooit meer losgelaten….





Mijn leven, Mijn verhaal, Mijn verleden. Niet niks. Na dit alles heb ik inderdaad met Anouk afgesproken. Zij, Bjorn en natuurlijk mijn ouders die later ook op de hoogte zijn gebracht hebben mijn leven totaal veranderd. Bjorn heeft mijn leven gered, zo mag ik het wel stellen en daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn. Na deze moeilijke tijd is er weer een nieuwe tijd, die niet minder moeilijk was aangebroken. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en dat heeft achteraf toch wel geholpen al zag ik dat op dat moment niet. Ik ben heel trots op mezelf dat ik hier uit ben gekomen. Die pesterijen hebben zo’n impact gehad op mijn leven. Ik heb er ontzettend veel van geleerd en besef nu hoe mooi het leven kan zijn. Door verschillende mensen die ik hierna heb leren kennen is mijn leven compleet geworden. Mijn weg is nog steeds niet af. Ik ben er bijna maar nog niet helemaal en ik denk dat ik aan deze periode nog mijn hele leven herinnerd zal worden. Dat is lang niet altijd makkelijk. Soms heb ik het er nog best moeilijk mee en voel ik me schuldig. Vooral tegenover Bjorn. Ik weet wel dat dat niet nodig is maar toch. De periode hierna heb ik veel moeten praten, veel gedacht, gehuild en vooral geleerd. Het leven is mooi. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten. Maar ik ben al lang blij dat ik met deze ervaring andere mensen kan helpen. Ik heb dit alles op papier gezet omdat ik het af wil sluiten. Ik zeg niet dat dat zal lukken met het opschrijven van dit verhaal. Maar het draagt misschien wel een steentje bij. En ik weet dat er een dag zal komen dat ik compleet gelukkig ben. Want zelfs nu scheelt dat niet veel meer. Ik dank God op mijn knietjes dat ik er nog ben en dat ik zulke goede vrienden heb mogen leren kennen. Anders was ik hier misschien niet meer geweest. Vooral Bjorn heeft een speciaal plekje in mijn hart. Naar mijn idee is onze band niet meer zo hecht maar ik zal nooit vergeten wat hij voor me gedaan heeft. Hij heeft mij nooit losgelaten op de momenten dat anderen dat wel deden en al hebben we een keer een beetje ruzie: dat blijft niet want dat kan gewoon niet. BJORN BEDANKT! LOVE YA! YOU KNOW HOW...
Ook mijn ouders zal ik eeuwig dankbaar blijven. Door deze periode is mijn band met mijn ouders veel hechter geworden. Hiervoor en tijdens kon ik niet goed met mijn ouders praten. Nu wel. Ze cijferen zichzelf af en toe weg en dat is geweldig. Ze hebben ontzettend veel voor ons over. Ik kan wel zeggen dat de opvoeding is geslaagd al ben ik nu pas 18!

Laatst gewijzigd op 16-10-2002 om 16:28.
Advertentie
Oud 16-10-2002, 19:53
NecroDopey
Avatar van NecroDopey
NecroDopey is offline
Hej

Es zien waar te beginnen, was me ff een lap tekst dat we ons voorgeschoteld hebben gekregen!
Eerlijk gezegd heb ik echt totaal niets met de hoofdpersonage. Ze komt me ongelooflijk dom en kortzichtig over, zonder enig relativeringsvermogen. Het stoort me dan om haar gedachtenwereld voorgeschotelt te krijgen.
Aan de andere kant schrijf je wel erg lekker weg, paar plotwendingen waardoor ik toch bleef lezen en ik op een gegeven moment mijn hoop vestigde op een luguber einde waarbij ironisch genoeg het meisje wel zou springen ipv der broer toen der tijd, maar deze climax bleef echter uit. Het hartverwarmende einde deed echter zelfs mijn hartje smelten, vooral omdat je heel erg het gevoel hebt dat dit echt gebeurt is. Ben benieuwd of dit werkelijk een deel van je biografie is.

Nog ff opmerking omtrend dit onderwerp, waarom snijden al die meiden van 15,16,17 uberhaupt in zichzelf? Er zijn best een paar meiden die genoeg reden kunnen vinden om zich zwaar kut te voelen, maar ik hoor en zie bij tig meiden dat ze dat doen, tis net alsof ze elkaar aansteken. Zou bijna denken dat je er niet bijhoort wanneer je, ironisch genoeg, niet het gevoel hebt dat je er niet bij hoort (oef! moelijke zin)
__________________
The optimist proclaims we live in the best of all possible worlds, and the pessimist fears this is true. -James Branch Cabell
Oud 17-10-2002, 15:40
Lindatje
Avatar van Lindatje
Lindatje is offline
Citaat:
NecroDopey schreef:
Hej

Es zien waar te beginnen, was me ff een lap tekst dat we ons voorgeschoteld hebben gekregen!
Eerlijk gezegd heb ik echt totaal niets met de hoofdpersonage. Ze komt me ongelooflijk dom en kortzichtig over, zonder enig relativeringsvermogen. Het stoort me dan om haar gedachtenwereld voorgeschotelt te krijgen.
Aan de andere kant schrijf je wel erg lekker weg, paar plotwendingen waardoor ik toch bleef lezen en ik op een gegeven moment mijn hoop vestigde op een luguber einde waarbij ironisch genoeg het meisje wel zou springen ipv der broer toen der tijd, maar deze climax bleef echter uit. Het hartverwarmende einde deed echter zelfs mijn hartje smelten, vooral omdat je heel erg het gevoel hebt dat dit echt gebeurt is. Ben benieuwd of dit werkelijk een deel van je biografie is.

Nog ff opmerking omtrend dit onderwerp, waarom snijden al die meiden van 15,16,17 uberhaupt in zichzelf? Er zijn best een paar meiden die genoeg reden kunnen vinden om zich zwaar kut te voelen, maar ik hoor en zie bij tig meiden dat ze dat doen, tis net alsof ze elkaar aansteken. Zou bijna denken dat je er niet bijhoort wanneer je, ironisch genoeg, niet het gevoel hebt dat je er niet bij hoort (oef! moelijke zin)

Hey, Thanx voor je reactie.
Het is inderdaad een deel van mijn eigen biografie. Namen zijn veranderd maar verder is eigenlijk alles for real. Daarom vond ik het wel grappig om te lezen dat je de hoofdpersoon kortzichtig, dom en zonder enig relativeringsvermogen vind. Dat klopt dus niet helemaal, hi hi. Maar ik denk wel dat ik weet waardoor dit komt. Ik heb onwijs veel moeite gehad met het opschrijven van dit verhaal. Ik denk dat je dan toch dingen anders opschrijft. Ik ben het expres niet gaan herschrijven omdat dit een gevoel is: recht uit het hart.
Ik weet ook niet of ik het wel aan ga passen want zou ook niet goed weten hoe.

En de vraag waarom meiden snijden? Geen idee, het is toch wel iets vrouwelijks denk ik. Ik heb het overigens niet lang gedaan. Maar het voelde goed, psychische pijn neem je weg door fysieke pijn. En op den duur weet je niet beter, tot je op een punt komt dat mensen het merken en dat je zelf ook in de gaten krijgt dat er iets niet klopt. In mijn situatie voelde ik me minderwaardig, tegenover welk persoon of ding dan ook. Zelfverminking is een soort bescherming, terwijl je er echt niet mooier van wordt en toch voelt het goed.... Meer heb ik hier niet over te zeggen, ik ben er vanaf en daar ben ik erg blij mee. Van de hele situatie bedoel ik dus.
Tja en waarom meiden het dus doen: minderwaardigheid heeft er zeker mee te maken, maar dat is een syptoom van een probleem dat dieper ligt en dat kan voor iedereen verschillen!
nogmaals bedankt voor je reactie!
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Levensbeschouwing & Filosofie Andere kijk op het geloof
Moonlight fairy
5 26-12-2004 10:44


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 03:58.