Een afschuwelijke angst om dierbaren te verliezen.

[)Vampje(]

Ik maak mezelf er knettergek mee. Mijn ouders zijn gescheiden, en bijna altijd als ik bij m'n vader ben geweest denk ik: 'Wat zou het vreselijk zijn als hij doodging, wat zou ik dan door een hel gaan!' Hetzelfde geldt voor mijn moeder, en dan vooral op momenten dat het heel goed tussen ons gaat. En mijn opa, die is tenslotte ook al 76 (maar gelukkig kerngezond en nog heel actief).
Dan denk ik aan al die mensen die aan kanker overlijden, en al die mensen zonder vader en/of moeder. Ik heb er zo'n respect voor dat deze mensen verdergaan met hun leven, ik denk dat ik dat nooit zou kunnen. Ik zou doodgaan van verdriet als ik de begrafenis/crematie van een dierbare moest meemaken. Laatst is de moeder van mijn tante op 58-jarige leeftijd overleden aan kanker. Ik zag die vrouw maar zo'n 3 keer per jaar, maar toch lijkt het nu alsof ik meer met haar dood zit dan haar eigen naasten. Het is zo vreemd op een verjaardag zonder haar, dat heb ik maandag mogen ervaren. Ze was toen nog maar een week dood.
Ik heb dat trouwens niet alleen met personen, ook met bijvoorbeeld mijn kat, die ik al 10 jaar heb en die al ontzettend oud is. Ze takelt heel snel af nu, is nog maar een schim van wat ze was. Raar misschien, maar ik ben echt bang om haar te verliezen.
Ik probeer alles zo veel mogelijk op me af te laten komen, maar toch denk ik er regelmatig aan.
Herkenbaar? Adviezen?

[poesiefox]

Ja. Accepteer maar dat het ooit zal gaan gebeuren, en sta er voor het zover is niet bij stil. Niet aan denken. Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, ze zeggen het niet voor niets. Op het moment zelf ga je eerst door een hel, en dan ben je toch sterker en veerkrachtiger dan je dacht, echt.

[)Vampje(]

Dat zeiden ze ook over mijn relatie met Ludo: 'Kind, als het uit is voel je je naderhand echt stukken beter!' Nou, ik wacht nu al 4 maanden en ik voel me nog geen haartje beter. Crap.

Wat dat andere betreft heb je wel gelijk: niet aan denken. Maar ik moest het gewoon even van me afschrijven, ik haat het om dingen op te kroppen.

[Fade of Light]

Ik haal bij zoiets altijd weer de surinaamse (of grieks heb ik mij laten vertellen) begrafenis aan. Daar maken ze er een feest van als iemand begraven wordt.

Mensen gaan dood, je ouders, je beste vriend, jij zelf. Het gebeurt, niks aan te doen, behalve het te accepteren of het te vrezen. Als je het vreest, dan leidt je mogelijk eenklote leven voordat je dood gaat. Als je het accepteert dan denk je er meestal niet eens aan, want het komt toch wel een keer.

poesiefox schreef op 16-07-2003 @ 23:54:
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, ze zeggen het niet voor niets. Op het moment zelf ga je eerst door een hel, en dan ben je toch sterker en veerkrachtiger dan je dacht, echt.

Daar ben ik het wel mee eens...het vrezen is het ergste, wanneer het werkelijk gebeurd...tuurlijk is dat ook erg, maar je bent over het algemeen idd sterker en veerkrachtiger dan je dacht.

Vergeten en niet aan denken lukt misschien niet...maar zo min mogelijk aan denken en relativeren (iedereen gaat idd toch een keer dood ed) misschien wel... Als je er aan denkt afleiding zoeken misschien of juist er over praten. Ik denk dat heel veel mensen deze angst hebben of hebben gehad.

[Sweet Serenity]

DAT heb ik nou ook de laatste weken! Kzit er echt veel aan te denken hoor. Ik heb voor de rest geen familie dus als mijn ouders sterven ben ik alleen op de wereld weet je wel .......

Kben behoorlijk bang om zelf dood te gaan ook hoor, kgeloof niet dat er verder nog iets is, ksnap de dood niet . en ik haat het wanneer ik iets niet begrijp dus ......

[Anteverta]

Ik ben ook altijd bang dat er mensen dood gaan. Vooral omdat mijn zusje nu al bijna 7 jaar geleden is overleden. Ik denk niet dat ik het aan zou kunnen om nog meer mensen te verliezen.
Dus op dat gebied kan ik je eigenlijk geen advies geven.
Ik weet alleen dat hoe meer je er over na gaat denken hoe erger het word. dus probeer het beetje te minderen. Dan zal het misschien beter gaan.

Ik herken precies wat je zegt. Ik ben doodsbang om mensen uit mijn omgeving te verliezen. Mijn ouders, mijn zusje, mijn vrienden, mijn opa en oma.
Toch kan ik er niets aan doen. Ik moet accepteren dat de mogelijkheid er is dat ze kunnen overlijden. *Ze zullen uiteindelijk tóch doodgaan, maar ik bedoel op korte termijn*
Doordat ik in mijn omgeving veel mensen ken die ziek zijn en daarna doodgaan, ben ik wel altijd bang dat mijn naasten ziek worden, of misschien ik zelf ook wel. Dat lijkt me namelijk nog erger dan dat een persoon overlijdt. Dat is natuurlijk verschrikkelijk, maar voor de persoon in kwestie kan het een opluchting zijn om te overlijden; verlost van pijn, moeilijkheden, mislukkingen *op medisch gebied*.
Maar wanneer je nog maar pas te horen hebt gekregen dat je ernstig ziek bent, lijkt me dat heel moeilijk om voor jezelf te accepteren, maar ook voor je omgeving. Ze weten dat je ziek bent en misschien wel overlijdt. Iedereen probeert je zo veel mogelijk te helpen, of juist niet en laten je, door je ziekte, in de steek.
Het lijkt me erger om ziek te zijn, en te horen dat mensen in mijn omgeving ongeneeslijk ziek zijn, dan dat ze zouden overlijden, hoewel ik dat natuurlijk ook verschrikkelijk zou vinden. *Hoewel ik dit nu zeg en niet weet hoe ik in zo'n situatie zou reageren. *
Het spijt me, ik heb geen adviezen voor je. Bedenk dat het komt zoals het komt. Dat jij er niets aan kunt doen. Dat is heel moeilijk te accepteren, maar probeer het.
Sterkte!

[sinsere]

Vampiria schreef op 17-07-2003 @ 00:02:
Dat zeiden ze ook over mijn relatie met Ludo: 'Kind, als het uit is voel je je naderhand echt stukken beter!' Nou, ik wacht nu al 4 maanden en ik voel me nog geen haartje beter. Crap.

Wat dat andere betreft heb je wel gelijk: niet aan denken. Maar ik moest het gewoon even van me afschrijven, ik haat het om dingen op te kroppen.

Maar dat komt omdat dat ook nog steeds niet is afgesloten.

En verder herken ik precies wat je zegt, daar maak je jezelf helemaal gek mee. Mijn opa was overleden, de opa waar ik niet eens zo'n goede band mee had en ik draaide ook half door. Kun je nagaan als mn lieve opa en oma die ik nog heb doodgaan, of mn ouders of mn vriend. Ik denk dat ik dan helemaal gek word. Maar je kunt er beter niet teveel aan denken, zoals poesiefox al zei, omdat de angst voor de angst zelf het ergst is.

[Balance]

ja, ik herken het echt helemaal. ik ben ook waanzinnig bang om mijn dierbaren te verliezen. Vooral omdat er in mijn familie al 5 mensen zijn overleden en ik heb gezien hoe het kan gaan. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken en bij stil te staan, maar dat is echt heel moeilijk.
Wij hebben thuis de afspraak dat we elke avond m'n ouders welterusten zeggen. Dus óók als we ruzie hebben, óók als we eigenlijk te moe zijn om nog even naar beneden te lopen, gewoon áltijd. Mocht er 's nachts dan wat gebeuren met ze dan heb je tenminste nooit spijt ervan dat je een bepaalde ruzie niet had vergeten op dat moment of dat je niet netjes gedag had gezegd. Misschien zou je dit ook met jezelf af kunnen spreken? Gewoon nooit met ruzie ergens heen vertrekken, maak het goed, dat is ook goed voor je eigen gemoedsrust.
Verder weet ik het ook niet zo best, aangezien ik hetzelfde probleem als jij heb.

Vampiria schreef op 16-07-2003 @ 23:40:
Dan denk ik aan al die mensen die aan kanker overlijden, en al die mensen zonder vader en/of moeder. Ik heb er zo'n respect voor dat deze mensen verdergaan met hun leven, ik denk dat ik dat nooit zou kunnen. Ik zou doodgaan van verdriet als ik de begrafenis/crematie van een dierbare moest meemaken.

Volgens mij gaat het toch vanzelf. Je moet namelijk wel verder met je leven. Je moet eten, de hond moet uitgelaten worden en je moet naar school etc. Je hebt weinig keuze.

Bij mij ging het ook vanzelf. Mijn vader is overleden aan een hersentumor. Mijn moeder heeft al die tijd gedacht dat ik het niet zo trekken als mijn vader dood ging, ik was echt een super erg papa's meisje namelijk. Maar toch toen mijn vader overleden was ging het vanzelf, mss dat het er ook aan lag hoe de omgeving met mijn vaders dood omging. Mijn moeder had altijd zoiets van we gaan niet binnen zitten huilen, dit gebeurt nou eenmaal in het leven, het is jammer maar we kunnen er niks aan doen. Zo gingen we verder. We hadden een puppy in huis (die een maand voordat mijn vader overleed bij ons in huis kwam!). We hadden zelfs nog plezier, hoe erg het allemaal was!

En nu, we leven nog steeds en hebben het echt niet slecht. Ik, als papa'skind heb me maar veranderd tot moederskindje het is zelf zo erg dat de omgeving zegt dat het goed is voor me dat ik op kamers ga omdat ik zo aan mijn moeder plak.

Toch ben ik nu wel vaak bang om mijn moeder te verliezen. Dat zou ik volgens mij niet redden. Verder, dierbare zoals mijn opa en oma, ik zou er verdriet van hebben, maar ik zou dan wel verder kunnen leven. Maar bij mijn moeder, ik weet niet. Net zoals nu dan is zij met mijn broertje en zusjes op vakantie, ben ike cht als de dood dat ze een ongeluk krijgt. Maar dat is natuurlijk wel anders dan bij jou omdat jij angst hebt zonder een ouder te hebben verloren.

Ik zou je niet teveel druk maken erover. Op zo'n moment leef je er mee en kan je er makkelijker mee omgaan dan je nu zou denken.

ik denk dat dat er ook aan ligt op welke manier iemand doodgaat...
Kijk als iemand lang ziek is en je weet het ( klinkt raar ) kun je ernaar toeleven op een bepaalde manier...
Als iemand ineens weg is, dan is het een ander verhaal, ook omdat die persoon nooit een duidelijk afscheid had kunnen nemen oid...
Niet teveel aan denken lukt misschien niet, maar een manier zodat je het beter accepteerd helpt denk ik wel...

[In_stilte]

MevrouwM schreef op 22-07-2003 @ 16:40:
Ik zou je niet teveel druk maken erover. Op zo'n moment leef je er mee en kan je er makkelijker mee omgaan dan je nu zou denken.

Helemaal waar. Het is moeilijk te beseffen, maar juist wanneer je het van dichtbij meemaakt lijkt het wel of alles tochwel gebeurt. Je kan niet stoppen, je weet hoeveel pijn je er andere mee doet juist omdat je die pijn zelf ervaart. Ik denk dat ik het leven misschien wel meer ben gaan respecteren met het dood van mamma. Sterker nog dat weet ik.

De enige zekerheid in het leven is dat je zal sterven, dat iedereen sterft.

ik lees dit topic nu pas en damn ik herken het echt

mijn ouders zijn laatst vertrokken voor een weekje Italie en ik voelde ook een heel sterke angst dat ze niet heelhuids terugkeren. Als ik gewoon bij ze ben dan erger ik me maar dood en maak ik ruzie met ze, maar als ze er niet zijn maak ik me zorgen.

Niet alleen als ze op vakantie zijn, en niet alleen met mijn ouders. Gewoon als ik tijdeljk afscheid neem van iemand dan hoop ik dat ik hem ooit nog levend terugzie.

Dit gevoel is begonnen op mn 12e toen een klasgenoot opeens overleed. Toen besefte ik dat de dood dichtbij kan zijn en dat het iedereen kan overkomen. De eerste paar jaar was ik echt vreselijk bang. Als mn moeder 's avonds naar het zwembad ging om te sporten, dan was het het ergst. Nu heb ik het gevoel veel minder hoor, maar toen mijn ouders dus vertrokken naar Italie had ik het opeens weer...

Oja, dat je zegt dat je doodgaat van verdriet als het eenmaal zo ver is...tsja daar moet je gewoon nog niet aan denken. Je weet toch niet hoe het allemaal loopt en wie het eerste aan de beurt is zeg maar. En je kan ook niet zeggen hoe je je voelt. Toen mn opa overleed was ik vreemd genoeg helemaal niet verdrietig, terwijl ik dat wel heel erg verwacht had.

[Fantôme]

heey vampira

ik heb niet alle (eigenlijk geen) reacties gelezen.
maar jij hebt ook een andere topic dat je een kindje zou willen.
misschien hebben al meerdere mensen deze link gelegd.
maar heeft dit niet heel erg met elkaar te maken.
ik bedoel, als iemand dood gaat, zijn mensen meestal erg bedroefd, maar word er een kindje geboren ben je erg gelukkig.
bij jou zijn ze allebij erg extreem...
het is een verkeerd woord... maar is het voor jou een soort compensatie?

kus, wendy