Heb jullie tips voor mijn verhaal?

[Selina]

Hier een stuk van een verhaal dat ik geschreven heb.
Hebben jullie tips voor me? Ik heb nl geen inspiratie meer om verder te gaan.

De Queeste voor Camelot Hfd 1.

‘Hoi, Justin!’ Op weg naar haar Engelse les op Vrijdag, zwaaide Inge naar haar vriend, waar
ze een jaar geleden mee in contact was gekomen. ‘Hoi, Inge,’ zwaaide hij vrolijk terug om
daarna weer in de stroom van pubers te verdwijnen. ‘Wauw, coole jongen, Inge!’ zei Sabrina
met een kleine grijns op haar bruine gezicht. ‘Loop naar de maan, Sabrina.’ zei Inge, en vlug
snelde ze haar lokaal binnen, die zich vlakbij bevond. Je weet maar nooit wat er gebeurt als je
met Sabrina in aanraking komt. Ze is voor geen cent te vertrouwen. Inge luisterde vermoeid
naar het gedruis van leerlingen op de gang. ‘Hé joh! Wat doe je?’ hoorde ze haar oudste broer
Michael grinniken tegen een van zijn vele vrienden. Vlak daarna zei een slijmerig stemmetje:
‘O, dat is mijn broer maar. Je weet wel, veel spieren, maar geen hersens.’ Blijkbaar wilde
Jonny, haar jongste broer een meisje versieren. Dat lukt hem toch niet, wist Inge. Michael
was populair onder de leerlingen, en bijna de hele school kende hem. Hij was twee jaar ouder
dan haar en zat in zijn laatste schooljaar. Vorige maand was hij achttien geworden. Haar
andere broer Jonny was eigenwijzer en een stuk banger dan Michael. Hij is een jaar ouder dan
Inge. Zeventien jaar wordt hij over 9 weken.
En Inge zelf word pas zestien in juli als het schooljaar voorbij is. ‘Hoi, Inge!’ Inge zag
Andrea en Ellen voorbij het lokaal schieten, terwijl Andrea haar tas met beide handen
vasthield, zodat hij niet knapte. Teresa plofte snel naast Inge op haar vaste plaats neer.
‘Heerlijk, laatste les van de week! En dan... Vakantie!’ Inge draaide een lok blond haar achter
haar oor waarin een ronde, gedraaide, zilveren oorbel hing. ‘Voor jou wel, ja’ antwoordde ze.
‘Jij bent goed in Engels.’
‘En jij dan?’ zei Teresa, terwijl ze haar stoel omdraaide om Inge aan te kijken. ‘O, maar de
juffrouw is zo saai,’ zei Inge luchtig.
Plotseling sloeg de deur in de klas met een klap dicht en Inge en Teresa keken verschrikt op.
Het schoolhoofd en juffrouw Sillia stonden voor de deur. Er spoelde een golf van stilte door
het lokaal heen.
‘Er is geld gestolen,’ zei het schoolhoofd op sinistere toon. ‘Het lag op mijn tafel op de hoek.’
Twee paar scherpe ogen vlogen door het lokaal en wachtten op verdachte reacties. ‘Ik draaide
om om een pen te pakken... En daarna... lag het er niet meer.’ Inge kreeg een kriebel in haar
neus. ‘En op dat moment kwam deze klas voorbij!’ het schoolhoofd had haar stem verheft. De
kriebel zakte weer. ‘De dader kan nu naar voren stappen, en dan zal de straf zeker minder
streng zijn. Zo niet...’ Het schoolhoofd pakte de witte aanwijsstok van het bord en sloeg er
keihard mee op het bureaublad. Er klonk een knal als een zweepslag. De klas had het
begrepen. Toch gaf niemand een kik.
Plotseling vloog de deur open en kwam Juliana de klas inlopen. Ze gaf een briefje aan
juffrouw Sillia en liep naar haar plaats. Over zoveel rust en kalmte scheen het schoolhoofd
zich op te winden. Het moest wel heel belangrijk zijn dat haar geld gestolen was. ‘HOUD
DEZE KLAS HIER TOT IK DE DADER GEVONDEN HEB! OOK AL DUURT HET EEN
WEEK. ZE VERLATEN DIT LOKAAL NIET! BEGREPEN!’
Met enorm veel kracht sloeg het schoolhoofd de deur dicht en beende woedend door de
gangen. Juffrouw Sillia ging door alsof er niets was gebeurt. Inge wilde protesteren, maar in
zo’n toestand zouden ze nog denken dat zij er iets mee te maken had. Maar toen Marscha iets
aan de juffrouw vroeg, hoorde Inge een trilling door haar stem lopen toen ze antwoordde.
De tijd verstreek. Na het lesuur Engels moesten de leerlingen iets voor zichzelf doen totdat
het schoolhoofd haar geld had gevonden. Er werd een radio gebracht en zo rond een uur of
twee, drie kwartier nadat de school uit was, meldde de omroeper dat de hele school binnen
moest blijven in verband met het gestolen geld.
Inge pakte haar tas en probeerde het zichzelf in een hoekje gemakkelijk te maken. Ze bromde
iets toen Teresa naast haar kwam liggen. ‘Denk jij wat ik denk?’ vroeg Teresa en ze keek Inge
schuin aan. ‘Wat -’ Inge ging plotseling rechtop zitten. Zou Teresa op onderzoek uit willen
gaan? Daar was ze wel voor te vangen. ‘Vannacht?’ vroeg ze zo stil mogelijk, terwijl ze
opgewonden weer ging liggen. Teresa knikte. ‘Afgesproken.’
Het werd sneller donker dan Inge had gedacht. Ze verdreven de tijd met huiswerk maken en
spelletjes doen of gezellig babbelen over verschillende onderwerpen, waarbij ze steeds een
giechelbui kregen. Marscha, Fernando en Freddie hielden een komische show, Selina haalde
een pak koekjes uit haar tas dat ze die middag naar haar zieke vriendin had willen brengen en
deelde uit. James, Robert, Dave en Martijn zaten in een hoekje iets te overleggen of
bespreken. Af en toe ving Inge woorden op zoals: ‘Als we......zouden ze?.......geschiedenis...
zelf.........geld. Inge vertelde aan Teresa dat die jongens het geld wel eens gestolen konden
hebben. Teresa kon dat niet geloven. ‘Dat kan toch niet?’ vroeg ze, terwijl ze haar
geschiedenisboek weer in haar tas stopte nadat ze de opdrachten hadden gemaakt. Zo rond
vijf uur kwamen Michelle en Nick bij hen zitten, nadat ze bij ieder groepje in de klas van
verhalen hadden genoten. Michelle schudde telkens met haar korte, blonde haren als ze het
niet met Nick eens was, die dan zijn blauwe ogen ten hemel sloeg.
Om zes uur werd het geval met de Vreugdeschool opnieuw door de radio vermeld, en daarna
volgde een aantal verhalen van ouders, die graag hun kinderen wilden groeten.
Om zeven uur begon het te schemeren en de juffrouw kreeg toestemming om slaapzakken op
te halen bij het schoolhoofd. Inge’s horloge begon licht te geven naarmate het donker werd.
Verspreid in het lokaal klonk geroezemoes. Michelle en Nick waren bij Selina, Lisa en
Maartje gaan liggen die al de hele tijd heel stil waren geweest. Het werd steeds stiller in het
lokaal. Uiteindelijk hoorde Inge alleen nog het bonken van haar hart. Zo stil mogelijk tilde ze
haar hoofd op een boog zich over Teresa heen. ‘Hé, Teresa, het is tijd.’ Inge tikte met haar
vinger op haar horloge. Teresa knipperde met haar ogen. ‘Ummh, nu al?’ Ze wreef het slaap
uit haar ogen en rekte zich uit. Inge legde haar vinger op haar lippen ten teken dat ze stil
moesten zijn, James stond bekend als een enorm lichte slaper.
Teresa begreep haar en kwam doodstil uit haar slaapzak. Dat ze netjes teruglegde.
Inge volgde ongeduldig haar voorbeeld. Inge wees met haar de hoofd naar de kant van de
deur en sloop over andere leerlingen heen naar haar doel. Teresa sprong stilletjes over ieders
benen heen tot ze als eerste bij de deur kwam. Achter haar brandden Inge’s ogen in haar rug.
Ze opende de deur op een kier. De juffrouw draaide zich om in haar slaap. Inge duwde de
bruin gelakte deur verder open, de juffrouw werd met een schok wakker en ging rechtop
zitten, terwijl haar haar als een bos touw om haar heen zwierde.
Teresa gooide de deur open. ‘Rennen,’ gilde ze benauwd tegen Inge. Inge gooide deur met
een klap dicht en dwaalde achter Teresa aan door de grijze gangen. Uiteindelijk was de rust
wedergekeerd in het lokaal. Inge haalde haar agenda onder haar shirt tevoorschijn. Er zat een
pennetje aan vast. Terwijl ze door haar agenda bladerde dacht ze voetstappen ze horen. Maar
ze concentreerde zich op het zoeken tot ze de lesroosters van haar vrienden had gevonden.
Teresa keek haar even veelbetekenend aan en glimlachte stilletjes. Ze had kunnen weten dat
Inge niets zou ondernemen zonder haar lieve Justin.
‘Justin is in lokaal 47,’ begon Inge, en ze sloeg de bladzijde om. ‘En Ellen en Britney zijn in
lokaal 12, Michael zit in lokaal 24 en Jonny in lokaal 42.’ Inge sloeg opnieuw een bladzijde
om. ‘Maria bevindt zich in lokaal... 19.’ Inge schreef op een papiertje de lokalen en wie zich
daar bevond. Ze scheurde het blaadje in tweeën en gaf Teresa het blaadje met Ellen en
Britney en Maria. Inge zou de drie jongens halen.
Inge liep rechtdoor en nam afscheid van Teresa. Ze spraken af elkaar hier weer terug te zien.
Je mocht niet langer dan een uur wegblijven. Inge voelde zich een beetje verlaten in die kale,
grijze gangen. Schaduwen dansten rond. Ze had een zaklamp uit de kast van de juffrouw
moeten pakken. Plotseling hoorde ze weer die sluipende voetstappen. Ze stopte en draaide
zich geschrokken en lijkbleek om. Niets.
Inge was bij lokaal 24. Ze keek door het raam heen tussen de plantenbakken die op de kast
achter het raam stonden door. Ze probeerde tussen de jongenskoppen die van Michael te
ontdekken tot iets groots dat op vier naast elkaar aangeschoven lessenaars lag haar aandacht
trok. Inge moest inwendig lachen. Ze had kunnen weten dat Michael er een bende van zou
maken. Zijn ene arm zwaaide naast de tafels heen en weer, en zijn bruine haar zat als een
door elkaar gegooide zak veren. Inge opende zachtjes de deur en stak haar hoofd om de hoek.
Het lokaal was ook geel geverfd met groene kasten. Inge schoof voorzichtig naar Michael toe.
Michael lag half op zijn zij en als hij nog een kwart slag draaide zou hij op de grond vallen,
bovenop een jongen met bruinzwarte haren. Inge hoopte dat Michael niet zou schrikken van
haar plotselinge bezoek. ‘Hé, Michael, wakker worden!’ fluisterde ze. ‘Michael!!’ Inge begon
wanhopig te worden. ‘Michael!!!’
‘Wat?’ Michael opende zijn slaperige oogjes. ‘O, nee!’ Boem! Inge’s angst werd waarheid.
Michael zag alleen Inge’s ogen en dacht onmiddellijk aan de dief van het gestolen geld.
Michael was bovenop de jongen met de bruinzwarte haren gevallen die met een schok wakker
geworden was, terwijl de ander naast hem bijna stikte onder de slaapzak die Michael met zich
meegetrokken had. De anderen die wakker geworden waren van het lawaai lagen helemaal in
een deuk van het lachen. Michael kon het zelf ook niet laten nadat hij van de jongen
afgeklommen was. ‘Sorry, Peter. Het was m’n zusje maar.’ Peters ogen straalden, terwijl hij
Michael nijdig aankeek. Michael en Peter kregen plotseling een gigantische lachbui, waar
Inge het plezier niet van in kon zien. ‘Michael, straks wordt de juffrouw of meester of wie
dan ook nog wakker!’ ‘Maar onze juffrouw is hier niet. Ze is plaatsvervangend schoolhoofd,
weet je nog?’ vertelde Michael geruststellend.
‘Oké dan, maar kom mee... Als je zin hebt,’ zei ze, nadat ze hopeloos aan diens arm had staan
sjorren. Michael keek naar Peter. ‘Je mag pas gaan als ik mee mag,’ plaagde hij. ‘Michael
keek naar Inge, die haar hand op haar voorhoofd had geslagen en haar blauwgroene ogen ten
hemel richtte. ‘Oké,’ mompelde ze met tegenzin. Peter grijnsde en stond op. ‘Dag, Peter,’
snikte een meisje, en haar vriendin riep: ‘Dag, Michael! Wees voorzichtig!’ Er klonk
gegiechel onder de meisjes. Inge liep alvast naar de deur, ten teken dat ze op moesten
schieten met hun afscheid. Het was helemaal niet geruisloos gelopen, zoals ze had gewild.
Met een woedend gebaar deed Inge de deur open. En nadat de jongens met veel gezwaai uit
het lokaal waren gekomen, sloot ze die ook weer met een klap. ‘Nou geen gedonder meer. Ik
wil dat jullie stil zijn, terwijl we Jonny en Justin ophalen.’ ‘Hoe weet jij nou waar die zijn?’
vroeg Peter. Michael griste de agenda onder haar T - shirt vandaan. Hij vermoedde al dat daar
haar agenda zat. ‘Hier staat alles in,’ legde hij uit aan Peter. ‘Het is een soort dagboek zonder
slot, ik zou wel eens willen weten wat ze over mij -’ Inge haakte zijn voeten van achteren,
zodat Michael viel en pakte haar agenda en het pennetje op van de grond. ‘Houd je poten
thuis,’ gilde ze. Michael grinnikte. Uiteindelijk liepen ze gezamenlijk naar lokaal 42.
Plotseling hield Inge halt. Ze had weer die voetstappen gehoord. ‘Wat is er?’ vroeg Michael.
‘Voetstappen,’ zei Peter. ‘Ik hoorde voetstappen.’ ‘Ik ook,’ beaamde Inge. Bliksemsnel
draaiden ze zich om. Niets.
‘Er klopt iets niet,’ zei Inge, terwijl ze Michael argwanend aankeek. Maar hij kon het niet
gedaan hebben. Ze had die voetstappen al eerder gehoord. En toen hadden Michael en Peter
nog staan snurken, realiseerde Inge.
Toen ze bij lokaal 42 aangekomen waren was de stemming anders. Michael en Peter waren
wat stiller geworden toen ze merkten dat het menens was. ‘Waar ligt Jonny?’ vroeg Inge aan
Michael en Peter, omdat die een halve kop groter dan haar waren, en dus beter in het lokaal
konden kijken. ‘Geen idee, maar zijn meester ligt in de hoek te brommen,’ zei Peter. ‘O,
wacht, daar ligt hij!’ Michael wees naar de veste hoek van het lokaal. ‘Hij ligt helemaal in de
hoek! Hoe krijgen we hem daar vandaan?’
‘Of zullen we hem daar gewoon laten liggen?’ opperde Inge, omdat ze vond dat er al genoeg
jongens meegegaan waren. Plotseling draaide Michael zich om en rende de hoek om.
‘Michael, wat is er?’ vroeg Inge geschrokken. Michael kwam al snel terug en hield James vast
in zijn kraag. ‘Ik hoorde voetstappen,’ zei Michael, alsof dat het normaalste was van alles wat
er gebeurt was. ‘James!’ zei Inge geschrokken. ‘Waarom sloop je de hele tijd achter ons aan?’
‘Het avonturiersbloed stroomt in de aderen van een jongen,’ zei hij op dichterlijke toon. ‘Wat
doe ik hier dan?’ zei Inge, terwijl ze een wenkbrauw optrok. ‘Mag ik met jullie mee?’ vroeg
James, en stapte daarbij over op een heel ander onderwerp. ‘Mij best,’ zei Michael. ‘Het is
O.K.,’ vond Peter. Inge sloeg haar armen over elkaar. ‘Alles is beter dan iemand die achter je
aan sluipt, toch?’ zei Peter, en hij kon een glimlach niet weerhouden. Inge moest toegeven dat
hij gelijk had. ‘Goed dan, maar ik houd je in de gaten en als jij mee gaat, gaat Jonny niet mee.
Inge wendde zich tot Michael en zei tijdens een enorme geeuw van Jonny die zich in de hoek
omdraaide: ‘Als Jonny niet mee gaat zijn we met vier meisjes en vier jongens.’ ‘Dan lijkt het
me logisch dat Jonny wel mee gaat, want als de jongens met z’n vijven zijn, dan hebben de
jongens de overhand,’ plaagde Michael. ‘Je vergeet, dat Jonny omgekocht kan worden,’
kaatste Inge terug.
‘Laat maar zitten,’ zei Peter, lichtelijk gekwetst dat Michael zich liet overwinnen door een
meisje dat nog wel twee klassen lager zat.
James keek van de een naar de ander, en Inge voelde zich een beetje bedreigd tussen al die
lange jongens. Toch wist ze dat ze volkomen veilig was tussen haar broer en zijn vriend.
Inge probeerde hun aandacht te trekken en ze rende naar de hoek toe, terwijl ze hard met
haar Nike gymschoenen op de grond dreunde. ‘Gaan we nou nog of niet, er is al een half uur
verstreken, en Teresa staat tot 1 uur op me te wachten. Als we niet op tijd zijn, denkt ze dat er
wat gebeurt is en heb je kans dat ze op onderzoek uitgaat. Bovendien weet je niet hoe lang het
duurt voordat we Justin uit zijn lokaal hebben gehaald. De deur van Jonny’s lokaal kraakte,
en Jonny’s hoofd verscheen om de hoek. ‘Ik dacht al dat i - i - ik jullie hoorde,’ zei Jonny
met een enorme geeuw. Michael’s ogen twinkelden. ‘O, hallo Jonny! We gaan weer met z’n
allen achter de dader aan.’ ‘Ga je gang - wacht even. Met ons allen? Ook Teresa?’ Jonny was
plots klaarwakker. Michael knikte en Jonny sloot de deur. ‘Ik ga mee!’
Dat was niet precies wat Inge wilde. Ze keek nijdig toe hoe Jonny in de groep werd
opgenomen. James liep naar haar toe. ‘Zal ik hem zeggen dat hij niet mee mag?’ vroeg hij.
Inge schudde plotseling kwaad haar hoofd. ‘Natuurlijk niet! Hij is mijn broer! Weet je nog?!’
James hield zijn mond dicht tot ze bij het groene lokaal van Justin aangekomen waren.
Michael kon het niet laten Inge te plagen met het feit dat Jonny meeging. Maar Inge kon het
niets schelen. Als Justin bij haar is, is alles goed.
Peter meldde dat hij geen leraar of lerares kon ontdekken in het lokaal, maar omdat hij niet
kon zien waar Justin lag, besloten ze het lokaal in te gaan. Inge zocht zijn bruine krullekop
met sproeten, maar ze zag er geen. ‘Is hij eigelijk wel op school?’ vroeg Peter.
‘Ja, ik zwaaide nog naar hem voordat de laatste les begon.’ Inge werd onrustig. Ze wilde geen
avontuur zonder Justin beleven, want dan was het geen avontuur meer!
‘Heb je je van lokaal vergist?’ grinnikte Michael. Inge keek hem niet aan. Plotseling hoorde
ze een gedempte schreeuw van Michael. Peter klapte bijna dubbel van het geluidloze lachen
en vluchtte het lokaal uit. Inge moest van blijdschap zachtjes huppelen en James en Michael
zaten en beetje prompt te kijken. ‘Justin, waar was je?’ joelde Inge. Justin wees vrolijk naar
een openstaande kast, waar een nestje van jassen en schooltassen in lag. Inge keek Michael
met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Dat je hem niet hoorde aankomen!’ giechelde ze
plotseling. ‘Volgens mij ben je zo geschrokken dat je tong voor eeuwig aan je verhemelte vast
blijft plakken!’ Michael opende lichtelijk geïrriteerd zijn mond. ‘Wees blij dat ik geen lawaai
heb gemaakt, anders waren we er nu gloeiend bij!’
Peter stormde ineens het lokaal binnen en dook onder de dichtstbijzijnde tafel. ‘Ik hoorde het
schoolhoofd, ik weet het zeker! Ik zag haar platte bruine schoenen de hoek om komen,
verstop je!’ De vrolijkheid sloeg om in angst en paniek. Inge mocht van Justin mee de kast in.
Er was genoeg plaats. James, Jonny en Michael doken onder bureaus of ze probeerden
onzichtbaar tussen de andere jongens te liggen.
Peter had met zorg zijn plekje zo gemaakt, dat hij er haast onopvallend bij lag. Half onder een
bureau, half bij een van de jongens. Zijn hart had een sprongetje van schrik gemaakt toen hij
die dreunende voetstappen gehoord en gezien had. Hij wist niet waarom het schoolhoofd zo
laat nog liep te ijsberen. Hij was bang dat ze hem gezien had, het had maar een seconde
gescheeld. Hij keek even onder zijn wimpers door naar de ramen. Hij zag niets. Zou ze weg
zijn? Hij wilde Michael en de anderen roepen toen hij twee speurende, nijdige ogen door het
raam zag kijken, helemaal in de hoek. Even flitsten haar ogen deze kant op, en haar
voetstappen kwamen dichterbij. Peter sloot ogenblikkelijk zijn ogen. De deur ging op een
kier. Hij hoorde hoe Jonny die als een hoopje kleren opgerold onder een tafeltje lag zijn adem
inhield. Voor zijn neus verschenen plotseling twee bruine schoenen. ‘Jij daar!’
hoorde hij het schoolhoofd schreeuwen. Hij opende zijn ogen en zag hoe Jonny blauw en
groen van angst naar haar toeliep. ‘Waarom lig jij zo abnormaal onder die tafel?’ beet het
schoolhoofd hem toe, terwijl ze rond hem heen ging lopen. Jonny slikte eenmaal en probeerde
haar te overtuigen dat hij het koud had. Het schoolhoofd keek Jonny zo sluw aan dat Peter
niet begreep dat Jonny’s benen het niet begeven hadden. Peter geeuwde plotseling en kreunde
een beetje alsof hij net wakker werd. Hij probeerde zijn ogen zo slaperig mogelijk te laten
lijken en stond langzaam op. ‘Wat is er aan de hand, juffrouw,’ zei hij onschuldig.
Het schoolhoofd nam hem van top tot teen op. ‘Zit deze jongen in deze klas?’ vroeg ze.
Peter knikte. ‘Natuurlijk zit hij in onze klas. Dat mietje,’ voegde hij eraan toe. Het
schoolhoofd keek Jonny nijdig aan en liep met veerkrachtige passen weg terwijl ze de deur
keihard achter haar dicht sloeg. James kwam geschrokken overeind. ‘Dat was dapper, Peter!’
zei hij zachtjes, voor het geval het schoolhoofd nog in de buurt zou zijn. Jonny moest even
van de schrik bekomen en ging stilletjes op een tafeltje zitten. Michael dook op uit een paar
jongens en ergens hoorden ze dat een kastdeur geopend werd. Zodra ze allemaal bij elkaar
stonden wisten ze dat een nieuw avontuur begonnen was. Een nieuw avontuur, dat ze samen
zouden delen...

[Vlooienband]

Dit leest irritant. Wil je dat?
Kopiër en plak het anders eens in notepad, zorg dan dat 'automatische terugloop' niet staat aangevinkt, plak het dan weer in je post. Dit wil ik zo niet lezen.

[Selina]

Sorry dat het zo uitgekomen is!
Ik moet nodig wat meer achter de computer. Sorry van die typfouten!!

[Vlooienband]

Zal ik het even voor je wijzigen?

[Selina]

Hier is ie nog een keer.

‘Hoi, Justin!’ Op weg naar haar Engelse les op Vrijdag, zwaaide Inge naar haar vriend, waar ze een jaar geleden mee in contact was gekomen. ‘Hoi, Inge,’ zwaaide hij vrolijk terug om daarna weer in de stroom van pubers te verdwijnen. ‘Wauw, coole jongen, Inge!’ zei Sabrina met een kleine grijns op haar bruine gezicht. ‘Loop naar de maan, Sabrina.’ zei Inge, en vlug snelde ze haar lokaal binnen, die zich vlakbij bevond. Je weet maar nooit wat er gebeurt als je
met Sabrina in aanraking komt. Ze is voor geen cent te vertrouwen. Inge luisterde vermoeid naar het gedruis van leerlingen op de gang. ‘Hé joh! Wat doe je?’ hoorde ze haar oudste broer Michael grinniken tegen een van zijn vele vrienden. Vlak daarna zei een slijmerig stemmetje: ‘O, dat is mijn broer maar. Je weet wel, veel spieren, maar geen hersens.’ Blijkbaar wilde Jonny, haar jongste broer een meisje versieren. Dat lukt hem toch niet, wist Inge. Michael
was populair onder de leerlingen, en bijna de hele school kende hem. Hij was twee jaar ouder dan haar en zat in zijn laatste schooljaar. Vorige maand was hij achttien geworden. Haar andere broer Jonny was eigenwijzer en een stuk banger dan Michael. Hij is een jaar ouder dan Inge. Zeventien jaar wordt hij over 9 weken. En Inge zelf word pas zestien in juli als het schooljaar voorbij is. ‘Hoi, Inge!’ Inge zag
Andrea en Ellen voorbij het lokaal schieten, terwijl Andrea haar tas met beide handen vasthield, zodat hij niet knapte. Teresa plofte snel naast Inge op haar vaste plaats neer.
‘Heerlijk, laatste les van de week! En dan... Vakantie!’ Inge draaide een lok blond haar achter haar oor waarin een ronde, gedraaide, zilveren oorbel hing. ‘Voor jou wel, ja’ antwoordde ze. ‘Jij bent goed in Engels.’
‘En jij dan?’ zei Teresa, terwijl ze haar stoel omdraaide om Inge aan te kijken. ‘O, maar de juffrouw is zo saai,’ zei Inge luchtig.
Plotseling sloeg de deur in de klas met een klap dicht en Inge en Teresa keken verschrikt op. Het schoolhoofd en juffrouw Sillia stonden voor de deur. Er spoelde een golf van stilte door het lokaal heen. ‘Er is geld gestolen,’ zei het schoolhoofd op sinistere toon. ‘Het lag op mijn tafel op de hoek.’Twee paar scherpe ogen vlogen door het lokaal en wachtten op verdachte reacties. ‘Ik draaide me om om een pen te pakken... En daarna... lag het er niet meer.’ Inge kreeg een kriebel in haar neus. ‘En op dat moment kwam deze klas voorbij!’ het schoolhoofd had haar stem verheft. De
kriebel zakte weer. ‘De dader kan nu naar voren stappen, en dan zal de straf zeker minder streng zijn. Zo niet...’ Het schoolhoofd pakte de witte aanwijsstok van het bord en sloeg er keihard mee op het bureaublad. Er klonk een knal als een zweepslag. De klas had het begrepen. Toch gaf niemand een kik. Plotseling vloog de deur open en kwam Juliana de klas inlopen. Ze gaf een briefje aan juffrouw Sillia en liep naar haar plaats. Over zoveel rust en kalmte scheen het schoolhoofd zich op te winden. Het moest wel heel belangrijk zijn dat haar geld gestolen was. ‘HOUD DEZE KLAS HIER TOT IK DE DADER GEVONDEN HEB! OOK AL DUURT HET EEN WEEK. ZE VERLATEN DIT LOKAAL NIET! BEGREPEN!’
Met enorm veel kracht sloeg het schoolhoofd de deur dicht en beende woedend door de gangen. Juffrouw Sillia ging door alsof er niets was gebeurt. Inge wilde protesteren, maar in
zo’n toestand zouden ze nog denken dat zij er iets mee te maken had. Maar toen Marscha iets aan de juffrouw vroeg, hoorde Inge een trilling door haar stem lopen toen ze antwoordde. De tijd verstreek. Na het lesuur Engels moesten de leerlingen iets voor zichzelf doen totdat het schoolhoofd haar geld had gevonden. Er werd een radio gebracht en zo rond een uur of twee, drie kwartier nadat de school uit was, meldde de omroeper dat de hele school binnen moest blijven in verband met het gestolen geld.
Inge pakte haar tas en probeerde het zichzelf in een hoekje gemakkelijk te maken. Ze bromde iets toen Teresa naast haar kwam liggen. ‘Denk jij wat ik denk?’ vroeg Teresa en ze keek Inge schuin aan. ‘Wat -’ Inge ging plotseling rechtop zitten. Zou Teresa op onderzoek uit willen gaan? Daar was ze wel voor te vangen. ‘Vannacht?’ vroeg ze zo stil mogelijk, terwijl ze opgewonden weer ging liggen. Teresa knikte. ‘Afgesproken.’
Het werd sneller donker dan Inge had gedacht. Ze verdreven de tijd met huiswerk maken en spelletjes doen of gezellig babbelen over verschillende onderwerpen, waarbij ze steeds een giechelbui kregen. Marscha, Fernando en Freddie hielden een komische show, Selina haalde een pak koekjes uit haar tas dat ze die middag naar haar zieke vriendin had willen brengen en deelde uit. James, Robert, Dave en Martijn zaten in een hoekje iets te overleggen of bespreken. Af en toe ving Inge woorden op zoals: ‘Als we......zouden ze?...... .......geschiedenis...zelf.........geld.' Inge vertelde aan Teresa dat die jongens het geld wel eens gestolen konden
hebben. Teresa kon dat niet geloven. ‘Dat kan toch niet?’ vroeg ze, terwijl ze haar geschiedenisboek weer in haar tas stopte nadat ze de opdrachten hadden gemaakt. Zo rond
vijf uur kwamen Michelle en Nick bij hen zitten, nadat ze bij ieder groepje in de klas van verhalen hadden genoten. Michelle schudde telkens met haar korte, blonde haren als ze het niet met Nick eens was, die dan zijn blauwe ogen ten hemel sloeg.
Om zes uur werd het geval met de Vreugdeschool opnieuw door de radio vermeld, en daarna volgde een aantal verhalen van ouders, die graag hun kinderen wilden groeten.
Om zeven uur begon het te schemeren en de juffrouw kreeg toestemming om slaapzakken op te halen bij het schoolhoofd. Inge’s horloge begon licht te geven naarmate het donker werd. Verspreid in het lokaal klonk geroezemoes. Michelle en Nick waren bij Selina, Lisa en Maartje gaan liggen die al de hele tijd heel stil waren geweest. Het werd steeds stiller in het lokaal. Uiteindelijk hoorde Inge alleen nog het bonken van haar hart. Zo stil mogelijk tilde ze haar hoofd op een boog zich over Teresa heen. ‘Hé, Teresa, het is tijd.’ Inge tikte met haar vinger op haar horloge. Teresa knipperde met haar ogen. ‘Ummh, nu al?’ Ze wreef het slaap
uit haar ogen en rekte zich uit. Inge legde haar vinger op haar lippen ten teken dat ze stil moesten zijn, James stond bekend als een enorm lichte slaper.
Teresa begreep haar en kwam doodstil uit haar slaapzak. Dat ze netjes teruglegde. Inge volgde ongeduldig haar voorbeeld. Inge wees met haar de hoofd naar de kant van de
deur en sloop over andere leerlingen heen naar haar doel. Teresa sprong stilletjes over ieders benen heen tot ze als eerste bij de deur kwam. Achter haar brandden Inge’s ogen in haar rug. Ze opende de deur op een kier. De juffrouw draaide zich om in haar slaap. Inge duwde de
bruin gelakte deur verder open, de juffrouw werd met een schok wakker en ging rechtop zitten, terwijl haar haar als een bos touw om haar heen zwierde.
Teresa gooide de deur open. ‘Rennen,’ gilde ze benauwd tegen Inge. Inge gooide deur met een klap dicht en dwaalde achter Teresa aan door de grijze gangen. Uiteindelijk was de rust
wedergekeerd in het lokaal. Inge haalde haar agenda onder haar shirt tevoorschijn. Er zat een pennetje aan vast. Terwijl ze door haar agenda bladerde dacht ze voetstappen ze horen. Maar ze concentreerde zich op het zoeken tot ze de lesroosters van haar vrienden had gevonden.
Teresa keek haar even veelbetekenend aan en glimlachte stilletjes. Ze had kunnen weten dat Inge niets zou ondernemen zonder haar lieve Justin.
‘Justin is in lokaal 47,’ begon Inge, en ze sloeg de bladzijde om. ‘En Ellen en Britney zijn in lokaal 12, Michael zit in lokaal 24 en Jonny in lokaal 42.’ Inge sloeg opnieuw een bladzijde om. ‘Maria bevindt zich in lokaal... 19.’ Inge schreef op een papiertje de lokalen en wie zich
daar bevond. Ze scheurde het blaadje in tweeën en gaf Teresa het blaadje met Ellen en Britney en Maria. Inge zou de drie jongens halen.
Inge liep rechtdoor en nam afscheid van Teresa. Ze spraken af elkaar hier weer terug te zien.
Je mocht niet langer dan een uur wegblijven. Inge voelde zich een beetje verlaten in die kale, grijze gangen. Schaduwen dansten rond. Ze had een zaklamp uit de kast van de juffrouw moeten pakken. Plotseling hoorde ze weer die sluipende voetstappen. Ze stopte en draaide zich geschrokken en lijkbleek om. Niets.
Inge was bij lokaal 24. Ze keek door het raam heen tussen de plantenbakken die op de kast achter het raam stonden door. Ze probeerde tussen de jongenskoppen die van Michael te
ontdekken tot iets groots dat op vier naast elkaar aangeschoven lessenaars lag haar aandacht trok. Inge moest inwendig lachen. Ze had kunnen weten dat Michael er een bende van zou maken. Zijn ene arm zwaaide naast de tafels heen en weer, en zijn bruine haar zat als een door elkaar gegooide zak veren. Inge opende zachtjes de deur en stak haar hoofd om de hoek. Het lokaal was ook geel geverfd met groene kasten. Inge schoof voorzichtig naar Michael toe.
Michael lag half op zijn zij en als hij nog een kwart slag draaide zou hij op de grond vallen, bovenop een jongen met bruinzwarte haren. Inge hoopte dat Michael niet zou schrikken van haar plotselinge bezoek. ‘Hé, Michael, wakker worden!’ fluisterde ze. ‘Michael!!’ Inge begon wanhopig te worden. ‘Michael!!!’
‘Wat?’ Michael opende zijn slaperige oogjes. ‘O, nee!’ Boem! Inge’s angst werd waarheid.
Michael zag alleen Inge’s ogen en dacht onmiddellijk aan de dief van het gestolen geld.
Michael was bovenop de jongen met de bruinzwarte haren gevallen die met een schok wakker geworden was, terwijl de ander naast hem bijna stikte onder de slaapzak die Michael met zich meegetrokken had. De anderen die wakker geworden waren van het lawaai lagen helemaal in
een deuk van het lachen. Michael kon het zelf ook niet laten nadat hij van de jongen afgeklommen was. ‘Sorry, Peter. Het was m’n zusje maar.’ Peters ogen straalden, terwijl hij
Michael nijdig aankeek. Michael en Peter kregen plotseling een gigantische lachbui, waar Inge het plezier niet van in kon zien. ‘Michael, straks wordt de juffrouw of meester of wie dan ook nog wakker!’ ‘Maar onze juffrouw is hier niet. Ze is plaatsvervangend schoolhoofd,
weet je nog?’ vertelde Michael geruststellend.
‘Oké dan, maar kom mee... Als je zin hebt,’ zei ze, nadat ze hopeloos aan diens arm had staan sjorren. Michael keek naar Peter. ‘Je mag pas gaan als ik mee mag,’ plaagde hij. ‘Michael keek naar Inge, die haar hand op haar voorhoofd had geslagen en haar blauwgroene ogen ten hemel richtte. ‘Oké,’ mompelde ze met tegenzin. Peter grijnsde en stond op. ‘Dag, Peter,’ snikte een meisje, en haar vriendin riep: ‘Dag, Michael! Wees voorzichtig!’ Er klonk gegiechel onder de meisjes. Inge liep alvast naar de deur, ten teken dat ze op moesten schieten met hun afscheid. Het was helemaal niet geruisloos gelopen, zoals ze had gewild.
Met een woedend gebaar deed Inge de deur open. En nadat de jongens met veel gezwaai uit het lokaal waren gekomen, sloot ze die ook weer met een klap. ‘Nou geen gedonder meer. Ik
wil dat jullie stil zijn, terwijl we Jonny en Justin ophalen.’ ‘Hoe weet jij nou waar die zijn?’
vroeg Peter. Michael griste de agenda onder haar T - shirt vandaan. Hij vermoedde al dat daar haar agenda zat. ‘Hier staat alles in,’ legde hij uit aan Peter. ‘Het is een soort dagboek zonder slot, ik zou wel eens willen weten wat ze over mij -’ Inge haakte zijn voeten van achteren,
zodat Michael viel en pakte haar agenda en het pennetje op van de grond. ‘Houd je poten thuis,’ gilde ze. Michael grinnikte. Uiteindelijk liepen ze gezamenlijk naar lokaal 42. Plotseling hield Inge halt. Ze had weer die voetstappen gehoord. ‘Wat is er?’ vroeg Michael.
‘Voetstappen,’ zei Peter. ‘Ik hoorde voetstappen.’ ‘Ik ook,’ beaamde Inge. Bliksemsnel draaiden ze zich om. Niets.
‘Er klopt iets niet,’ zei Inge, terwijl ze Michael argwanend aankeek. Maar hij kon het niet gedaan hebben. Ze had die voetstappen al eerder gehoord. En toen hadden Michael en Peter nog staan snurken, realiseerde Inge.
Toen ze bij lokaal 42 aangekomen waren was de stemming anders. Michael en Peter waren wat stiller geworden toen ze merkten dat het menens was. ‘Waar ligt Jonny?’ vroeg Inge aan Michael en Peter, omdat die een halve kop groter dan haar waren, en dus beter in het lokaal konden kijken. ‘Geen idee, maar zijn meester ligt in de hoek te brommen,’ zei Peter. ‘O, wacht, daar ligt hij!’ Michael wees naar de veste hoek van het lokaal. ‘Hij ligt helemaal in de hoek! Hoe krijgen we hem daar vandaan?’
‘Of zullen we hem daar gewoon laten liggen?’ opperde Inge, omdat ze vond dat er al genoeg jongens meegegaan waren. Plotseling draaide Michael zich om en rende de hoek om.
‘Michael, wat is er?’ vroeg Inge geschrokken. Michael kwam al snel terug en hield James vast in zijn kraag. ‘Ik hoorde voetstappen,’ zei Michael, alsof dat het normaalste was van alles wat er gebeurt was. ‘James!’ zei Inge geschrokken. ‘Waarom sloop je de hele tijd achter ons aan?’
‘Het avonturiersbloed stroomt in de aderen van een jongen,’ zei hij op dichterlijke toon. ‘Wat
doe ik hier dan?’ zei Inge, terwijl ze een wenkbrauw optrok. ‘Mag ik met jullie mee?’ vroeg James, en stapte daarbij over op een heel ander onderwerp. ‘Mij best,’ zei Michael. ‘Het is O.K.,’ vond Peter. Inge sloeg haar armen over elkaar. ‘Alles is beter dan iemand die achter je aan sluipt, toch?’ zei Peter, en hij kon een glimlach niet weerhouden. Inge moest toegeven dat hij gelijk had. ‘Goed dan, maar ik houd je in de gaten en als jij mee gaat, gaat Jonny niet mee.
Inge wendde zich tot Michael en zei tijdens een enorme geeuw van Jonny die zich in de hoek omdraaide: ‘Als Jonny niet mee gaat zijn we met vier meisjes en vier jongens.’ ‘Dan lijkt het me logisch dat Jonny wel mee gaat, want als de jongens met z’n vijven zijn, dan hebben de jongens de overhand,’ plaagde Michael. ‘Je vergeet, dat Jonny omgekocht kan worden,’ kaatste Inge terug.
‘Laat maar zitten,’ zei Peter, lichtelijk gekwetst dat Michael zich liet overwinnen door een meisje dat nog wel twee klassen lager zat.
James keek van de een naar de ander, en Inge voelde zich een beetje bedreigd tussen al die lange jongens. Toch wist ze dat ze volkomen veilig was tussen haar broer en zijn vriend.
Inge probeerde hun aandacht te trekken en ze rende naar de hoek toe, terwijl ze hard met haar Nike gymschoenen op de grond dreunde. ‘Gaan we nou nog of niet, er is al een half uur verstreken, en Teresa staat tot 1 uur op me te wachten. Als we niet op tijd zijn, denkt ze dat er wat gebeurt is en heb je kans dat ze op onderzoek uitgaat. Bovendien weet je niet hoe lang het duurt voordat we Justin uit zijn lokaal hebben gehaald. De deur van Jonny’s lokaal kraakte,
en Jonny’s hoofd verscheen om de hoek. ‘Ik dacht al dat i - i - ik jullie hoorde,’ zei Jonny met een enorme geeuw. Michael’s ogen twinkelden. ‘O, hallo Jonny! We gaan weer met z’n allen achter de dader aan.’ ‘Ga je gang - wacht even. Met ons allen? Ook Teresa?’ Jonny was plots klaarwakker. Michael knikte en Jonny sloot de deur. ‘Ik ga mee!’
Dat was niet precies wat Inge wilde. Ze keek nijdig toe hoe Jonny in de groep werd opgenomen. James liep naar haar toe. ‘Zal ik hem zeggen dat hij niet mee mag?’ vroeg hij.
Inge schudde plotseling kwaad haar hoofd. ‘Natuurlijk niet! Hij is mijn broer! Weet je nog?!’
James hield zijn mond dicht tot ze bij het groene lokaal van Justin aangekomen waren. Michael kon het niet laten Inge te plagen met het feit dat Jonny meeging. Maar Inge kon het
niets schelen. Als Justin bij haar is, is alles goed.
Peter meldde dat hij geen leraar of lerares kon ontdekken in het lokaal, maar omdat hij niet kon zien waar Justin lag, besloten ze het lokaal in te gaan. Inge zocht zijn bruine krullekop met sproeten, maar ze zag er geen. ‘Is hij eigelijk wel op school?’ vroeg Peter.
‘Ja, ik zwaaide nog naar hem voordat de laatste les begon.’ Inge werd onrustig. Ze wilde geen avontuur zonder Justin beleven, want dan was het geen avontuur meer!
‘Heb je je van lokaal vergist?’ grinnikte Michael. Inge keek hem niet aan. Plotseling hoorde ze een gedempte schreeuw van Michael. Peter klapte bijna dubbel van het geluidloze lachen
en vluchtte het lokaal uit. Inge moest van blijdschap zachtjes huppelen en James en Michael zaten en beetje prompt te kijken. ‘Justin, waar was je?’ joelde Inge. Justin wees vrolijk naar een openstaande kast, waar een nestje van jassen en schooltassen in lag. Inge keek Michael
met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Dat je hem niet hoorde aankomen!’ giechelde ze plotseling. ‘Volgens mij ben je zo geschrokken dat je tong voor eeuwig aan je verhemelte vast
blijft plakken!’ Michael opende lichtelijk geïrriteerd zijn mond. ‘Wees blij dat ik geen lawaai heb gemaakt, anders waren we er nu gloeiend bij!’
Peter stormde ineens het lokaal binnen en dook onder de dichtstbijzijnde tafel. ‘Ik hoorde het schoolhoofd, ik weet het zeker! Ik zag haar platte bruine schoenen de hoek om komen, verstop je!’ De vrolijkheid sloeg om in angst en paniek. Inge mocht van Justin mee de kast in.
Er was genoeg plaats. James, Jonny en Michael doken onder bureaus of ze probeerden onzichtbaar tussen de andere jongens te liggen. Peter had met zorg zijn plekje zo gemaakt, dat hij er haast onopvallend bij lag. Half onder een bureau, half bij een van de jongens. Zijn hart had een sprongetje van schrik gemaakt toen hij die dreunende voetstappen gehoord en gezien had. Hij wist niet waarom het schoolhoofd zo laat nog liep te ijsberen. Hij was bang dat ze hem gezien had, het had maar een seconde gescheeld. Hij keek even onder zijn wimpers door naar de ramen. Hij zag niets. Zou ze weg zijn? Hij wilde Michael en de anderen roepen toen hij twee speurende, nijdige ogen door het
raam zag kijken, helemaal in de hoek. Even flitsten haar ogen deze kant op, en haar voetstappen kwamen dichterbij. Peter sloot ogenblikkelijk zijn ogen. De deur ging op een
kier. Hij hoorde hoe Jonny die als een hoopje kleren opgerold onder een tafeltje lag zijn adem inhield. Voor zijn neus verschenen plotseling twee bruine schoenen. ‘Jij daar!’
hoorde hij het schoolhoofd schreeuwen. Hij opende zijn ogen en zag hoe Jonny blauw en groen van angst naar haar toeliep. ‘Waarom lig jij zo abnormaal onder die tafel?’ beet het
schoolhoofd hem toe, terwijl ze rond hem heen ging lopen. Jonny slikte eenmaal en probeerde haar te overtuigen dat hij het koud had. Het schoolhoofd keek Jonny zo sluw aan dat Peter niet begreep dat Jonny’s benen het niet begeven hadden. Peter geeuwde plotseling en kreunde
een beetje alsof hij net wakker werd. Hij probeerde zijn ogen zo slaperig mogelijk te laten lijken en stond langzaam op. ‘Wat is er aan de hand, juffrouw,’ vroeg hij onschuldig.
Het schoolhoofd nam hem van top tot teen op. ‘Zit deze jongen in deze klas?’ vroeg ze.
Peter knikte. ‘Natuurlijk zit hij in onze klas. Dat mietje,’ voegde hij eraan toe. Het schoolhoofd keek Jonny nijdig aan en liep met veerkrachtige passen weg terwijl ze de deur
keihard achter haar dicht sloeg. James kwam geschrokken overeind. ‘Dat was dapper, Peter!’ zei hij zachtjes, voor het geval het schoolhoofd nog in de buurt zou zijn. Jonny moest even van de schrik bekomen en ging stilletjes op een tafeltje zitten. Michael dook op uit een paar
jongens en ergens hoorden ze dat een kastdeur geopend werd. Zodra ze allemaal bij elkaar stonden wisten ze dat een nieuw avontuur begonnen was. Een nieuw avontuur, dat ze samen
zouden delen.

Pfff. Ok, zo beter?

[Vlooienband]

Beter. Er zitten zo nu en dan nog wat enters teveel in, maar hij is goed leesbaar. Vanavond zal ik het lezen, als ik er aan toe kom. Morgen heb ik mondeling van NL, dus dat vergt even tijd.

Op zich is het verhaal best leuk..alleen zijn sommige dingen niet echt origineel meer.. en ik zou minder van dat zei zegt ,hij zegt erin doen..dan vat je het verhaal op een gegeven moment niet meer omdat het dan te saai wordt om te lezen..naja SUCCES ermee! Greetz

[Angeles]

Misschien valt ze wel wat veel in herhaling, maar ik vind de schrijfstijl best goed, ze is namelijk nog vrij jong en voor een meisje van dertien vind ik het lang niet slecht. In tegendeel.

Ramses heeft wel gelijk, je zou er eens op kunnen letten, maar verder vind ik het knap geschreven, qua stijl, maar het klopt wel dat je het af en toe niet meer helemaal goed kunt volgen. Let er op dat je het niet te langdradig maakt. Te veel hoofdpersonen is ook niet altijd handig, dat maakt het voor de lezer vaak verwarrend en moeilijk.

Succes ermee!