<fragmentje>

[MightyMarcel]

hier even een fragmentje uit een verhaaltje waar ik mee bezig ben...
zeg wat je d'r van vind !
(als je niet begrijpt waar het over gaat : Lisa zit hier opgesloten in een kleine ruimte, waar ze al een paar weken verblijft.)

FRAGMENT
Lisa’s pijnigende stem klonk niet vrolijk meer, of zelfs maar vrouwelijk, maar eerder als de stem van een hese man die in haar oor fluisterde, terwijl ze haar vingers in haar oren gestopt had. De vingers in haar oren hielpen natuurlijk niet, en de stem klonk steeds duidelijker en harder. Lisa snapte niet wat er met haar aan het gebeuren was. Opeens was de stem daar weer, luider en heviger dan ooit, en tetterde door haar hoofd alsof hij probeerde haar ziel te verscheuren. Als dat de bedoeling was, dan lukte dat aardig goed. Ze voelde zich slechter als eerst, niet alleen door de toenemende knagende honger die aan haar maag vrat als een hongerig wild zwijn, en ook niet alleen door de vermoeidheid, de bittere eenzaamheid of de geur van rotte eieren en oud zweet. De stem was het ergste, omdat het net was alsof ze niet alleen was, terwijl ze diep van binnen besefte dat de stem niet echt was, of, erger nog, dat de saddistische, arrogante stem een deel van haarzelf was, een klein onontgonnen gebied van haar geest waar ze niet aan gewend was, en dat precies wist te zeggen wat haar zou kwetsen, omdat het de waarheid was. “Nick heeft je vermoord”, schreeuwde de stem met ontstellende eerlijkheid, en Lisa schudde haar hoofd. “Niet waar ! Niet waar ! Nick heeft me niet vermoord ! Ik leef toch nog !”.
Ook al was de stem niks meer dan haar verbeelding, veroorzaakt door haar eenzaamheid en het gebrek aan water, toch lachtte de stem om haar. Ze deed alsof ze de waarheid niet wou zien, maar ze had de waarheid al gevoeld en gehoord. Het klopte. De stem schaterde, en even dacht ze dat de stem van buiten kwam, dat er al dagenlang iemand aan de andere kant van de deur met haar zat te praten. Ze stak haar vingers weer diep in haar oren, maar de stem bleef net zo luid en hardnekkig lachen. “Nee, Nick heeft je niet vermoord. Je leeft nog. Natuurlijk leef je nog. De eenzaamste plek op aarde heeft je opgegeten, maar je leeft nog. Niet lang meer, en dat weet je, want je voelt de pijn in al je gekneusde botten en het verdriet in elke druppel opgedroogd bloed terwijl je verlangt naar een schoon glas water, ook al is het maar een klein halfgevuld glas, ook al zou het vies, vervuild water zijn. Je zou zelfs een beker vergif drinken als het je dorst zou lessen, maar je leeft nog. Dus heb je gelijk, Nick heeft je niet vermoord. Dat komt nog.”
Ze hoorde de stem doorzeuren in haar hoofd, en ze hoorde hoe ze zou sterven, en vooral dat ze snel zou sterven. De stem beschreef haar pijnlijke honger en haar bloedend hart precies zoals zij het voelde, en de pijn zwelde aan in haar borstkas en haar maag. Ze verschoof haar been een beetje – ze lag opgekruld op de grond, in een vreemde houding waarin ze uren niet al te oncomfortabel kon liggen, met haar benen over de grond gespreid en haar hoofd op haar handen – en ze schreeuwde van de pijn. Haar voet was blauw en opgezwollen, maar omdat ze dat niet kon zien had ze vreselijke, bloederige beelden bj haar pijnlijke gebroken voet. Ze wist niet wanneer ze haar voet gebroken had, maar ze dacht dat het gebeurd moest zijn voordat ze hier was, toen de vreemde man die nu verdwenen was haar ontvoerdde en ze voor de laatste keer zag hoe mooi de zon was en hoe rustgeven het gras eruitzag. Toen ze op de stoel vastgebonden had gezeten voelde ze het amper, maar sinds ze losgemaakt was, was de pijn steeds erger geworden, totdat de pijn nu vrijwel ondraagbaar was. Ze schoof haar voet langzaam verder naar haar andere been toe, totdat de pijn afzwakte. Sommige houdingen waren vrijwel pijnloos, andere bleke martelend pijnvol, alsof honderden wespen in haar voet waren gekropen en naar buiten probeerden te vechten. Ze beet haar tanden op elkaar om een gloeiende traan te bedwingen, die toch over haar koude gezicht stroomde en op de grond neerdaalde.
Lisa werd wakker door het luide, scherpe geluid van een nieuwe stem. Geschrokken keek ze om zich heen,terwijl ze ging staan. Eerst dacht ze nog dat de stem echt was, dat er misschien iemand aan de andere kant van de deur stond en zich afvroeg wie er binnen was, en even voelde ze haar hart kloppen in haar keel terwijl ze vervuld was met hoop. “Ja ?”. De stem antwoordde wel, maar nu wist ze dat er niemand was. Niemand behalve zijzelf, en de stemmen in haar hoofd. Ze begon zich zorgen te maken over zichzelf, zeker nu ze wakker werd van haar eigen verbeelding. ‘Lisa ! Waarom ben je nog niet dood ?’ Ze probeerde de schreeuwende, hoge stem te negeren, maar ze kon zich niet afsluiten voor haar eigen gedachten. Hoe hard ze het ook probeerde, de stem bleef tegen haar schreeuwen. Uiteindelijke barstte ze uit in een luide schreeuw, een verscheurend harde stem uit haar ziel. “Ik leef nog !”. De stem werd stil, net als Lisa. Ze wist dat er geen tijd meer was. Maar ze wist ook weer dat ze nog leefde.

[nova7]

het einde is heel krachtg en mooi!
je zou misscien wat meer aan de beschrijvingen van de ruimte doen,zodat de lezer het voor zijn ogen ziet
wat ik ook mooi vond = wilde zwijn - metafoor