Verhalenwedstrijd - Mijn land is mijn land niet meer

Ik loop al twee weken. Lopen, lopen, lopen. In de hoop voor een beter leven. In de hoop dat we het ergens anders wel zullen overleven. Hopen, en natuurlijk bidden voor een klein greintje van geluk. Elke ochtend, elke middag en elke avond bid ik tot god. Ik vraag hem om hoop, ik vraag hem om regen, ik vraag hem om een toekomst voor mijn kinderen. Want mijn kinderen zijn alles wat ik nog heb. Ja, natuurlijk dat beetje spullen dat ik bij elkaar geraapt heb om mee te nemen, maar mijn kinderen zijn mij echt dierbaar. Ik doe alles voor ze. En daarom vluchten we weg van dat vreselijke Soedan vol haat, ruzie, bloed en oorlog. Ik had mijn kinderen er niets te bieden. Ooit wel, maar dat is een lange tijd terug. Elke dag worden huizen vernield, kerken kapot gemaakt en moorden gepleegd. Er gaat geen dag voorbij zonder vloeiend bloed.

Het is allemaal begonnen op een lawaaierige dag. Dat is nu precies drie weken geleden. Het had al een maand niet geregend. Er was veel brand, door de enorme droogte. Maar niet in ons huis. Nee, ik dacht dat god het goed met ons voorhad, dat ons niet zoiets kon overkomen. Ik had het immers goed. Mijn man had een baan en mijn kinderen konden naar school. Natuurlijk waren er ook tijden dat ook wij wat honger hadden, maar dat was niet meer dan normaal voor ons. Ook die dag hadden wij honger. Er was wat vee van ons gestorven, en de oogsten waren dit jaar mislukt. Maar mijn man zou wat kunnen halen bij een boer, een heel stuk verder. Een auto hadden we niet, daar waren we nog voor aan het sparen. Dus mijn man moest lopen. Het zou één dag heen lopen zijn en één dag terug. Hij was nog maar een paar uur weg, een paar kilometer verder. Opeens hoorde we een schot, en daarna heel hard geschreeuw. Ik deed snel het raampje open om te kijken wat er aan de hand was. Mijn buurvrouw was geraakt in haar been. Er kwam een soldaat naar mij toe. Hij was niet zo heel oud, ik schat een jaar of zeventien. Hij zei dat ik uit mijn huis moest, dat ik snel spullen moest pakken en dan zo snel mogelijk moest vertrekken. Dat zou veiliger zijn, zei hij. Veiliger voor mij en mijn kinderen. Want ons dorp zou overvallen worden. Ik weigerde. Natuurlijk weigerde ik! Ik had het toch goed? Er was nooit iets mis gegaan. Mijn kinderen hadden daar vrienden, en het leven was hier prima. Toen ik dat zei werd de man kwaad. Hij begon in de lucht te schieten. ‘Jullie zijn ook allemaal hetzelfde!’ schreeuwde hij. ‘Die vrouw daar, die daar op de grond ligt, wil jij er ook zo uit zien? Je moet hier weg! Of ik schiet jou ook! Dit een bevel!’ Hij werd nu echt kwaad en richtte zijn geweer naar mij toe. Het enige wat ik kon doen was maken dat ik weg kwam! Eerst pakte ik razendsnel en doodsbang wat spullen in. Wat dekens, overig brood en het laatste beetje water. Daarna ging ik snel naar de school waar mijn kinderen zaten. De school was net uit en mijn kinderen kwamen meteen naar mij toe. Ik vertelde hun wat we moesten doen. Dat we ons een dag schuil zouden houden een stukje hier vandaan, want anders zullen de soldaten ons weten te vinden en dan mogen we niet meer in ons huis wonen. Dus die avond aten wij een beetje, en dronken een beetje, en vielen veel te laat in slaap. We sliepen onder een boom, buiten ons dorp.
Toen we wakker werden gingen we meteen weer naar ons dorp. Maar ons huis was er niet meer. Het was helemaal kapot, er was geen steen meer van over. Het was leeg geroofd en daarna plat gebrand. Mijn oudste dochter trok aan mijn versleten jurk en zei: ‘mama? Wat is er gebeurt? Waar moeten wij nu wonen?’ Er vielen velen tranen over mijn wangen. Het enige wat ik kon zeggen was: ‘Ik weet het niet, schat. Ik weet het echt niet.’ Ik voelde me hopeloos. Ik wist echt niet wat ik moest doen.
Na een uur was ik over de eerste schok heen. Nadenken ging al een stuk beter, ik kreeg alles wat helderder in mijn hoofd. Ik besloot nog tot vanavond in ons dorp te blijven. Zodat mijn man de kans had om terug te komen. En daarna zullen wij het land uit vluchten.
De dag duurde erg lang. Ik zocht tussen de puinhoop, dat eerst ons huis was, naar overgebleven spulletjes. Ik vond niet veel. Wat servies, en nog een stuk fruit. Maar verder vond ik niets. Het werd al aardig donker en ik begon me hevige zorgen te maken over mijn man. Hij zou namelijk al lang terug moeten zijn. Ik zat uren lang tegen een boom aan terwijl mijn kinderen voor de laatste keer met hun vriendjes speelden. Er kwam een man voor me staan. Ik kende hem wel. Het was een goede vriend van mijn man. Hij zei: ‘Ik heb Machof gesproken. Hij kan niet snel naar huis komen vandaag. Hij is neergeschoten. Hij leeft wel. Ik moest van hem doorgeven dat jullie weg moesten uit jullie dorp. Dat jullie geen zorgen moeten maken. Hij redt zich wel alleen.’ En met die woorden liep hij rustig en geluidloos weer weg, alsof er niets gebeurt was. Ondertussen had ik het gevoel dat heel de wereld instortte. Zoveel pijn op één dag. Zoveel problemen op één dag. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik begon gillend met mijn vuist tegen de boom aan te slaan, net zolang totdat mijn hand helemaal kapot was. Uitgeput ging ik liggen, met mijn bloedende hand naast mij. Ik hijgde, huilde en huilde. Ik had het gevoel dat ik nooit meer zou kunnen stoppen met huilen. Ik huilde nog steeds toen ’s avonds mijn kinderen bij me kwamen liggen en om eten kwamen vragen. Ik huilde nog steeds toen mijn kinderen in slaap vielen. De tijd leek veel te langzaam te gaan. Ik staarde naar de lucht waar de sterren en de maan met me mee huilden. Midden in de nacht stopte ik met huilen en viel ik direct in slaap.
De volgende morgen werd ik wakker. Ik voelde mijn hart pijnlijk in mijn hoofd bonzen. Mijn kinderen sliepen nog. Ik keek naar ze en ik lachte. Ik lachte! Terwijl mijn man is neergeschoten en mijn huis is verbrand! Meteen verdween de grijns van mijn gezicht. Ik ga mijn land uit, dacht ik. Mijn land waar ik van hield. Mijn land waar ik ben opgegroeid, is niet langer het land waar ik voor leef. Mijn land is mijn land niet meer.

Nu loop ik dus al 2 weken rond in die enorme droogte. Het water is op. Voedsel hebben we niet meer. We hebben alleen elkaar. Mijn kinderen zijn uitgeput en uitgedroogd. Ze hebben nou al 2 dagen niets gedronken. Alleen maar gelopen en gelopen. Mijn zoon is vooruit gelopen. En wij rusten uit. Mijn kinderen zijn zo mager geworden. Ik heb nog wel wat geld in mijn zak, maar dat kan ik nergens kwijt. Ik begin te zingen voor mijn kinderen, en al snel zingen zij mee. Zo zitten wij een paar uur. Wachten totdat wij weer sterk genoeg zijn om verder te lopen.
‘Mama, mama!’ Hoor ik in de verte. Dat is mijn zoon die terug komt. Hij kijkt blij. ‘Er is water verderop mama, er is water!’ Ik sla een kreet van geluk! Eindelijk, eindelijk water. Opeens hadden mijn kinderen en ik weer energie en we staan op. Mijn zoon achterna, naar water. Het is een paar kilometer lopen. Ik merk dat mijn benen moe beginnen te worden. En ik hoop heel hard dat mijn zoon zich niets ingebeeld heeft. Maar nee, ik zie een rivier. Ik pak mijn kinderen beet en ren er naar toe. Water, heerlijk sprankelend water. Het koele water druipt van mijn gezicht. Wij zullen hier een paar dagen blijven. Om van het water te genieten. Om te badderen en onze kleren te wassen. Hier in de buurt zijn ook bomen.
Ik denk aan mijn man. Wat mis ik hem vreselijk! En ik ben nu zo ver weg. Ik zal hem nooit meer zien. Hij is daar, ik ben hier, en er zit honderden kilometer tussen. Nooit, nooit meer terug naar mijn man, waar ik echt onbeschrijfbaar veel van hou.