[verhaal] Maar het is wel zo!

[Vlooienband]

Ik geloof niet dat ik hier een inleiding voor kan bedenken, dus ik laat het zo.
Commentaar is meer dan welkom, alweer vraag ik om de ongezouten meningen.



Maar het is wel zo!

Wat is het leven nu eigenlijk? Ik zit hier, in mijn besloten kamertje en leef mijn besloten leven, Alles wat ik nu doe en later nog ga doen, staat vast. Ik ga mijn studie afmaken, ik zal een chirurg worden en later een leuke man trouwen. Zo gaat mijn leven eruit zien. Zo ziet het eruit. Maar is dat alles? Het leven moet toch vast wel een diepere betekenis hebben? Zijn wij allemaal hier om een eigen leven te leiden en lak aan alle anderen te hebben? Als ik de tv aandoe, zie ik het journaal. Het gaat over Amerika en over oorlog. Waar dan ook, er is altijd wel een oorlog aan de gang. En als de oorlog te lang duurt, verdwijnt hij uit onze omgeving. Wij rijke landen zijn echt erg, als dingen niet snel genoeg opgelost worden, verdwijnen ze uit beeld. Niemand hoort nu nog iets over de burgeroorlogen in Afrika. Niemand leest nu nog iets in de kranten over de slachtoffers van Kosovo. We denken er soms, heel soms nog aan. Dat vindt men erg. Daarom, omdat het allemaal zo erg is, denkt men gauw ergens anders aan. Is het niet schandalig dat het zo kan? Bestaat er geen maatschappelijke verantwoordelijkheid? Is de mens niet verantwoordelijk voor haar eigen daden? Want als ik het zo zie, dan gaat het helemaal fout. Wij mensen maken de ozonlaag kapot, waardoor veel mensen huidziekten zullen krijgen. De wereld gaat kapot door ons toedoen!
De schrijfster is de aandacht van de lezers nu aan het verliezen. Want dit is immers bekend. Het is geen fascinerende, choquerende boodschap. MAAR HET IS WEL ZO!
Ik ben moe. Ik wil niet slapen, want ik weet dat mijn vermoeidheid komt door alle zorgen die ik heb. Ik voel me persoonlijk verantwoordelijk voor veel dingen. Ik neem de oorlogen serieus, ik voel me schuldig bij elke hap die ik eet omdat kindertjes in de Derde Wereld die ene hap eten zoveel meer nodig hebben dan ik. Vroeger wilde ik met kerstmis geen puppy, speelgoedbeest of computerspel, maar ik wilde rechtvaardigheid, zoals ik vroeg: "Lieve meneer de Kerstman, ik weet dat U het heel druk hebt, maar ik wil graag een cadeautje. Ik wil maar 1 ding namelijk rechtvaardigheid. Liefs, Chris".
Wanneer ik naar buiten loop, worden de wreedheden in de Derde Wereld verdrongen door de junks die ik zie zitten onder de brug. Hen loop ik snel voorbij, met mijn nieuwe mantelpakje met bijpassende Italiaanse laarsjes. De nieuwste en duurste kleding uiteraard. Ik moet kwaliteit hebben, aldus mijn vader en moeder. Is het dan een grote fout, dat ik als enige van mijn geldverkwistende familie een geweten heb dat groot genoeg is voor een heel land?
Besta ik alleen om me van het lijden van anderen bewust te zijn? In de hoop dat ik er iets aan ga doen? Dit is zinloos. Het uittypen van mijn relaas werkt niet. Mijn schuldgevoelens worden er slechts groter door. Ik blijf geloven dat ik grootse dingen moet verrichten. Ik wil de wereld helpen.
De professoren die me les geven, begrijpen me niet. Ik vroeg mijn docente filosofie laatst, waarom de mens onwetend is. Ze vatte het op als een grootse belediging en mag me nu niet. Ik zit er niet mee, maar ze begrijpt me niet!
Niemand snapt mij. Als de wereld weet hoe ze mensen moet helpen, wat ze ook weet, moet ze verder dan haar neus lang is kijken.
Maar helaas, omdat deze boodschap niet vernieuwend, choquerend en dergelijke is, kan ik er niks aan doen. Moet ik mijn onvermogen accepteren en begrijpen dat ik de wereld niet kan redden?
Waarschijnlijk wel. Het zal mijn omgeving blij maken; mijn ouders, vrienden, vriendinnen, docenten en collega’s zullen blij zijn. Dan kunnen ze namelijk weer met een schoon geweten hun afgeschermde leventjes leiden. Want dat is voor hen vreugde.
Och hoor, de telefoon gaat. “Chris, kom je eten? Robert dient het eten op”. Allé, de butler serveert het eten. Laat ik mijn lichaam verblijden met voedsel.
Ik groet u allen.

Verhaal, relaas, bekentenis, aansporing, wat is het eigenlijk? Er zit een fictief karakter in, dus laten we het er op houden dat het een verhaal is.

Wat echter overstelpend is, is de boodschap die ons allen in achterhoofd spookt. Wij maken de wereld kapot en vinden het geweldig leuk om dat te doen. Via het figuur wordt dit aan ons verteld, maar het is niet sterk genoeg.

Je merkt dat zelf ook, wanneer je zegt dat je de aandacht van de lezer verliest. Je probeert ons dat wakker te schudden met die regels tekst, maar ook als hij in hoofdletters staat, werkt hij niet genoeg. Ook omdat hij al de titel was, komt hij niet meer als de verassing die hij had moeten zijn.

We drentelen dan weer terug naar het persoonlijke van het figuur, waar we ook begonnen, en breien er een einde aan. Tot zover de dag uit het leven van een verwend mens met een enorm geweten.

Ik hierboven ongezouten weergegeven wat ik inhoudelijk minder aan je tekst vond. Je let zelf in je lijst altijd op de vernieuwingswaarde van een verhaal, of wat je er origineel aan vindt. Ik doe dat hier ook en moet zeggen dat er wel sommige originele dingen in zitten, maar dat het wijzende vingertje dat wij zo goed kennen de overhand biedt. Helaas.

Wat ik dus nog niet gezegd heb, is dat je taalgebruik goed is en dat je met je stijl dit onderwerp nog redelijk boeiend weet te houden. Daar zal het dus niet aan liggen.

Ik vond trouwens maar een fout: 'Allé' moet volgens mij, en een Vlaming waar ik het aan vroeg, geschreven worden als 'Alez'. Maar dat weet ik niet zeker.

LUH-3417

Het moet geschreven worden als 'alléz' (= Frans voor 'vooruit/kom op').

Ik vind het verhaal trouwens een beetje onsamenhangend; er komt niet echt een centrale boodschap aan bod. In het begin vraag je je af 'Wat is het leven nu eigenlijk' en dan begin je over oorlog, hoe erg het is dat men dingen vergeet (slachtoffers Kosovo), later stel je dan weer de vraag ' bestaat er geen maatschappelijke verantwoordelijkheid' ....Er is niet echt antwoord gegeven op de hoofdvraag.

Bovendien geeft de titel ook niet aan wat de centrale vraag van het verhaal is.

[Vlooienband]

Over de titel heb ik zelf lang nagedacht. Ik kwam eerst op de proppen met "wereldgeweten", maar achteraf gezien leek me dat een slechte titel. Dan moet ik onwillekeurig terugdenken aan de namen die ik mijn knuffels vroeger gaf; Blauwtje, Geeltje, enzovoorts.
Vandaar deze titel. Maar de titel zorgt er nu ook voor dat die ene zin niet meer opvalt. Moeilijk dus.

Ik heb al eens vaker deze boodschap, namelijk dat wij mensen de wereld grondig aan het verpesten zijn en de stompzinnigheid van de mens, geprobeerd over te brengen. Helaas lukt me dat nooit zo goed. Helaas, want het lijkt me leuk als ik dat een keer goed kan doen.
Misschien komt dat omdat ik vaak in een deprimerende bui ben als ik dit soort geblaat schrijf. Ik creeër dan een persoon die even ongestraft zit te zeuren en iedereen daar graag mee lastig valt. Ondertussen noemt ze zichzelf onbegrepen, als motief voor het zeuren, klagen e.d.
Hebben jullie dan tips, die ik kan gebruiken om het beter te doen? Ik wacht af

Je kan het probleem proberen vanuit andere hoeken te benaderen. Je hebt nu aanspraak gedaan op het geweten van de medemens in een betoog waarin je boos bent, maar ook voor de zoveelste keer in het gezicht duwt wat er allemaal mis is.

Denk eens aan de Greenpeace-reclames. Die zijn zo goed omdat ze iets anders zijn. Denk aan dat doemscenario met die zwerver die bedeld om geld en er dan verse zuurstof mee koopt, of denk aan die TellSell-achtige reclame over het leegvissen van de zeeën.

Je boodschap is dan hetzelfde, maar de manier om het tot de mensen te brengen is anders. Je vindt een nieuwe ingang en het raakt de mensen dan beter.

Zorg in ieder geval dat je geen betweterige preker wordt, want daar hebben we er genoeg van. Zeker nu we de hele normen en waarden-rommel weer over ons heen gaan krijgen, heeft geen Nederlander meer behoefte aan die polderachtige betutteling.

LUH-3417 - Mijn verbinding is heel erg vreemd vanavond...

[Vlooienband]

Klinkt goed. Ik ga het maar eens proberen. Eerst meer tijd hebben, dus vandaag zal ik op school enorm productief gaan wezen. Huiswerk op school maken, het is wat.

Iig bedankt voor de tip, ik ga dat zeker proberen.