Vluchtgedrag

[Reynaert]

Begin van een verhaal; zou je hierna verder willen lezen?

Vluchtgedrag

Weg naar Berlijn. Het lijkt een goede plek voor Martha en mij om te verdwijnen. Er is nog niets besloten door er heen te gaan; wanneer nodig kan ik haar een perspectief op terugkeer voorspiegelen. We drijven over de oranjebelichte snelweg, afgezien van wat vrachtverkeer is deze nacht er een van verlatenheid. Martha ligt op de achterbank te slapen, ze heeft onze jassen over zich heen getrokken. Telkens drijft mijn blik via de achteruitkijkspiegel naar haar donkerblonde krullen. Ze lijkt in niets op mij, waarschijnlijk heeft haar moeder alle genetische ruimte opgeëist. Hoe kan ik ooit een vader voor haar zijn als ze straks een kopie van haar moeder blijkt? Ik speel wel eens met de gedachte dat ik haar vader niet ben, maar die paranoia kan ik nu niet gebruiken.
Mijn jas ligt over haar sproetige gezicht. Even doet een gedachte zich aan: wat als ze gestikt is? Golven paniek, een maag die zichzelf oprolt. Ik sla mijn arm naar achteren en schuif met mijn rechterhand het geïmproviseerde dekbed van haar gezicht. Nasale adem raakt mijn pink. Ik onderdruk de neiging om haar wakker te maken en richt me op de weg. Het landschap wordt langzaam kaler, de poelen licht van voorbijgaande steden zijn gekrompen. Over een paar uur zullen de dikke verkeersaders van Duitsland verstopt raken, dan moeten we zo ver mogelijk van de grens verwijderd zijn.
Hoe lang nog voordat onze verdwijning opgemerkt wordt? Idealiter zou je een vluchtpoging voorbereiden, maar ‘ideaal’ is geen woord dat past bij onze situatie. En van een beetje improvisatie is trouwens vrijwel niemand ooit slechter geworden. Volgens mij is er een historische neiging om improviseren te bevoordelen; het zal iets met evolutie te maken hebben. Toch voel ik me schuldig om de angst die ik Jasmijn bezorg, maar het is een schuldgevoel dat te torsen valt. Het alternatief, Martha verliezen, is het overwegen niet waard. Rationeel gezien heb ik geen keuze.
-Pap, ik moet plassen.
Martha is dus wakker geworden, tenminste wakker genoeg om haar aandrang te voelen (maar slaperig genoeg om zich nog niet af te vragen waarom ze achterin een auto ligt in plaats van in haar hoogslaper). De eerste de beste afslag met een P-teken leidt naar een uitgestrekte parkeerhaven vlak naast een tankstation. Ik zet de auto naast een vrachtwagen, op de zijkant daarvan staat een lachend jongetje en de tekst ‘Haribo macht Kinder froh’. Wat valt er nou te lachen.
Martha kruipt de auto uit en samen lopen we naar het schemerige toiletgebouw. Halverwege vindt haar hand de mijne. Achter ons klinkt het radeloze razen van de snelweg. Uit het gebrek aan onderbrekingen van dat geluid valt op te maken dat het al drukker wordt, de ochtend dringt zich aan ons op. Zo onverbiddelijk heb ik dit gloren zelden ervaren.
Terwijl ik bij het toiletgebouw sta te wachten trekt er een rood-wit knipperlichtje langs de hemel. Wanneer ik een vliegtuig zie probeer ik me soms voor te stellen hoe het is daarbinnen. En hoewel dit misschien niet het geschikste moment is, moet ik er nu toch aan denken. Het zachte ronken van de motoren dat overstemt wordt door het gesnurk van een vrouw bijvoorbeeld. Ze zou zo’n beige toeristenbroek en een hoed van nepstro kunnen dragen. Haar kalende man port haar telkens in de zij zodra de misthoorn van rochelgeluiden weer oplaait, waarna ze even stil is totdat haar hoofd weer in een knik op haar schouder glijdt. Er is gerinkel van glaasjes als de stewardess een kar met drankjes door het gangpad duwt. Daar wordt de vrouw natuurlijk wel wakker van: ze bestelt meteen drie slaapmutjes die het ongenoegen van haar man meer zullen voeden dan haar eigen slaperigheid. Het is mooi om je dit soort dingen voor te stellen, al is het maar om de realiteit van je eigen leven even te vergeten. We waren voorbestemd om van dezelfde onbenulligheid uit te maken als die man en vrouw in het vliegtuig, maar er moest zo nodig een existentiële ommezwaai gemaakt worden. Niet mijn idee, ons ‘stompzinnige leventje’ was me veel te lief. Jasmijn heeft de veranderingen opgeworpen waar Martha en ik nu aan trachten te ontsnappen.
- Waar is mama? Waarom zijn we hier?
Martha. Haar gezicht dat overstroomt van verwondering. Breekbare kalmte.
-Ik weet het niet, kleine. Ik weet het niet.

[Broeder]

Er zijn me een aantal dingen opgevallen. Misschien dat je er wat aan hebt.

Reynaert schreef:

[i]
Vluchtgedrag

Weg naar Berlijn. Het lijkt een goede plek voor Martha en mij om te verdwijnen.

Hier gaat het bij mij vaak al fout. Het gelijk komen met een naam vind ik, vooral in een inleidend stuk, erg lelijk. Ten eerste omdat veel mensen in hun streven naar originaliteit vaak met gedrochten van namen komen (hier vrij neutraal overigens), maar vooral omdat het simpelweg meteen een hoop fantasie bij de lezer weghaalt. Het maakt het erg concreet en veel mensen hebben ook bepaalde associaties bij bepaalde namen, wat het alleen nog maar verergert. Een mooie beschrijving van de omgeving, de dochter die op de achterbank ligt of wat dan ook, zonder al te veel over de inhoud danwel beweegredenen prijs te geven zou veel passender zijn denk ik. Maar goed, dat is misschien ook een kwestie van smaak.

We drijven over de oranjebelichte snelweg,

Drijven? Anglicisme of beeldspraak. Dat laatste impliceert echter eerder iets langzaams, dan kun je nog beter 'glijden' nemen. En oranjebelicht? Dat heb ik eerlijk gezegd nog nooit gezien.

Hoe kan ik ooit een vader voor haar zijn als ze straks een kopie van haar moeder blijkt?

Deze logica ontgaat me.

Mijn jas ligt over haar sproetige gezicht. Even doet een gedachte zich aan: wat als ze gestikt is?

Contradictie. Zojuist keek je nog naar haar krullen en nu blijkt de jas over haar gezicht te liggen. Het kan natuurlijk dat de jas precies op de haargrens ligt en er een klein beetje krul te zien is, maar het wordt toch lastig.

Nasale adem raakt mijn pink.

'Raken' lijkt me bij lucht/adem niet echt een gepast werkwoord.

de poelen licht van voorbijgaande steden zijn gekrompen.

Evenzo hier. Gekrompen? Minder/sporadischer geworden? Dat steden lijken te 'krimpen' kan ik me nog voorstellen, maar bij licht is het toch meer een kwestie van aan/uit en hoeveelheid.

Toch voel ik me schuldig om de angst die ik Jasmijn bezorg, maar het is een schuldgevoel dat te torsen valt.

Jasmijn .

Het alternatief, Martha verliezen, is het overwegen niet waard. Rationeel gezien heb ik geen keuze.

Rationeel juist wel. Emotioneel misschien niet, maar dat is wat anders.

Ik zet de auto naast een vrachtwagen, op de zijkant daarvan staat een lachend jongetje en de tekst ‘Haribo macht Kinder froh’. Wat valt er nou te lachen.

Of bij 'op de zijkant' een nieuwe zin beginnen of iets schrijven als 'een vrachtwagen met op de zijkant...'.

Achter ons klinkt het radeloze razen van de snelweg.

Radeloos? Snelwegen klinken toch juist heel monotoon? Sowieso zou ik iets anders kiezen vanwege het dubbele ra-, maar misschien heb je dat ook juist wel opzettelijk gedaan.

Uit het gebrek aan onderbrekingen van dat geluid valt op te maken dat het al drukker wordt, de ochtend dringt zich aan ons op. Zo onverbiddelijk heb ik dit gloren zelden ervaren.

Ho ho. Zojuist 'krompen' de poelen licht van de steden nog, ik neem aan omdat het steeds later in de nacht geworden was en even later (je beschrijft slechts een korte tijdsspanne) blijkt het toch al ochtend te worden? Dan gaat er juist overal meer licht branden. De snelweg was ook nog zo goed als leeg heb je eerder verteld, maar bij nader inzien toch niet.

Terwijl ik bij het toiletgebouw sta te wachten trekt er een rood-wit knipperlichtje langs de hemel. Wanneer ik een vliegtuig zie probeer ik me soms voor te stellen hoe het is daarbinnen. En hoewel dit misschien niet het geschikste moment is, moet ik er nu toch aan denken. Het zachte ronken van de motoren dat overstemt wordt door het gesnurk van een vrouw bijvoorbeeld. Ze zou zo’n beige toeristenbroek en een hoed van nepstro kunnen dragen. Haar kalende man port haar telkens in de zij zodra de misthoorn van rochelgeluiden weer oplaait, waarna ze even stil is totdat haar hoofd weer in een knik op haar schouder glijdt. Er is gerinkel van glaasjes als de stewardess een kar met drankjes door het gangpad duwt. Daar wordt de vrouw natuurlijk wel wakker van: ze bestelt meteen drie slaapmutjes die het ongenoegen van haar man meer zullen voeden dan haar eigen slaperigheid. Het is mooi om je dit soort dingen voor te stellen, al is het maar om de realiteit van je eigen leven even te vergeten.

Niks op aan te merken, al acht ik de kans klein dat je drie alcoholische drankjes achter elkaar of tegelijk krijgt in een vliegtuig.

- Waar is mama? Waarom zijn we hier?
Martha. Haar gezicht dat overstroomt van verwondering. Breekbare kalmte.
-Ik weet het niet, kleine. Ik weet het niet.

Het lijkt me eerlijk gezegd wel erg sterk dat, tenzij het kind erg traag van begrip is, dat ze pas nadat ze wakker is geworden in een auto en wakker genoeg is om aan te geven dat ze moet plassen en dit ook kan doen op een parkeerplaats, zich dán pas afvraagt waarom.


Maar los van alle kritiek vind ik het verder niet slecht, ik betwijfel alleen of het - behalve de voor de hand liggende - genoeg vragen oproept om verder te blijven lezen.

[Reynaert]

Heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen om zo uitgebreid (en streng) commentaar te leveren. Hier kan ik zeker wat mee!

[Broeder]

Oke, mooi zo . Verder moet je natuurlijk vooral schrijven zoals je het zelf graag doet, ik geef alleen maar aan wat ik anders gedaan zou hebben.

Goede beslissing trouwens om ze naar Berlijn te laten gaan. Het is hier zeker goed toeven.