Lees en keur dit (Een nieuw leven herschreven)

[lestat080]

Wat vindt je van deze tekst.

I

Mijn dierbare Eleanore,

Morgen ga ik op jacht. Het einde van mijn strijd nadert, misschien zelfs het einde van mijn leven. Treur niet als ik naar het hiernamaals ga. Ik was voorbestemd om te sterven, jij daarentegen hebt nog een heel leven voor de boeg.
Deze Hergard bezit krachten die geen enkele andere demon heeft. Hij is de laatste en grootste der kwade geesten. Ik heb een visioen gehad, één of andere kracht heeft me verteld waar hij zich bevindt. In het rustige plaatsje Saint-Armand wacht hij op mij, hij weet dat ik kom. Ik zal de geschiedenis induiken als een held, een heilig man. Ik zal de laatste der grote vijanden verslaan en de kerk zal zegevieren tegen de satanische orden. Mijn hart zal altijd aan u behoren, evenals mijn ziel. Buiten de almachtige vader God, ben jij het belangrijkste in mijn leven. Ik moet gaan, de plicht roept. Vergeet niet elke week te biechten,

Benedictus

II

Binnenkort zal ik oog in oog staan met mijn aartsvijand. Benedictus is zijn naam, grootste der tempeliers. De tempeliers, zij die mijn hele familie hebben opgejaagd. Ik ben de laatste van mijn soort. Hoe is het zo ver kunnen komen? Hoe konden stervelingen het duistere ras overwinnen? Neen, het uur van wraak is aangebroken, hij zal in mijn val trappen. Hij zal denken dat de overwinning hem toebehoort. Hoe dom zijn stervelingen. Zelfs Benedictus zal mijn duistere list niet kunnen ontrafelen. Als mijn plan lukt zullen wij weer met de scepter zwaaien. Lang genoeg hebben we moeten wachten in de catacomben der kerkhoven, ons moeten verschuilen in de riolen van Parijs, die tijd is over.

Van op de heuvel van het kerkhof kijk ik neer op het plaatsje Saint-Victor, een vredig dorpje. De kleine huizen staan in keurige rijtjes opgesteld en vormen straten, als in een stad. Rond het gehucht staan ettelijke boerderijen, vooral wijngaarden. Nu is de stad dood, eens de zon ondergaat sluit iedereen zich op in zijn woning, uit angst voor het onbekende. Binnenkort zullen ze wel naar buiten moeten komen, om hun land te verdedigen.

III

Daar stond hij dan, de duivel zelf als je het mij vraagt. Sinds de dag dat hij hier is langsgekomen zijn alle problemen begonnen.

Hij vroeg me of ik varkensvlees had. Wat een domme vraag, welke herberg in Frankrijk nu niet? Ik gaf hem een bord dampende soep met brokjes varkensvlees, zoals hij vroeg. Toen hij klaar was met eten gaf ik hem de rekening.
“Quatre francs monsieur.” Hij gaf me er tien, zonder een woord te zeggen. Toen was ik wel blij, natuurlijk kwam ik er later achter dat het duivelse omkoperij was.

De dorpsoudste zei dat hij een geheim agent van de kerk was, flauwekul. Hij is een of andere duivelsaanbidder, je moest die kleren eens zien. Hij was volledig in het zwart gehuld en droeg laarzen met gouden sporen, dit was de duivel zelve. Twee dagen nadat hij bij me langs was gekomen begonnen de problemen, de problemen die Saint-Victor voor altijd zouden veranderen…

IV

Zonder enig geluid te maken beklom hij de heuvel die naar het kerkhof leidde. Daar wachtte de gevleugelde demon zijn tegenstander op. Eenmaal de tempelier de krakende poort van de begraafplaats opende begon het kwaadaardige monster te spreken.

“Daar ben je dus, Benedictus, ik had nooit gedacht dat Rome jou zou sturen.” Siste de demon.
“Wie dacht je dat zou komen?”
“Toch niet zo een belangrijke jager als jij, ben ik dan toch een bedreiging?”
“Nu nog wel Hergard, maar niet lang meer…”

De tempelier nam zijn zwaard en haalde uit naar het gevleugelde monster. Deze verdedigde zich met zijn gigantische klauwen. De demonenjager mist zijn doel en struikelt bijna over één van de grafzerken.’

“Is dit alles wat je hebt?” brult het lachende monster.

De heilige man haalt nog eens uit naar zijn opponent, dit keer met succes, hij steekt zijn zwaard in de buik van de demon.
“Ik voel dit zelfs niet.” sist het gedrocht.
“Maar dit wel.” De tempelier haalt snel een kleine zilveren staak tevoorschijn en steekt deze efficiënt in het hart van zijn tegenstander, deze begint te lachen.
“Ja, het is gelukt, nu is ons uur aangebroken.” zegt hij terwijl zijn lichaam op een onwaarschijnlijk snel tempo wegrot.

Daar waar enkele seconden zijn vijand had gestaan lag nu een hoopje as. De tempelier zuchtte opgelucht en wreef het zweet van zijn voorhoofd weg.
“Nu is het kwaad voor eeuwig en altijd weggedreven uit Europa.”
Hij knielde neer en begon te bidden.

V

Ik moest God bedanken voor deze overwinning, in zijn naam had ik heel Europa gezuiverd van het kwade. Ik knielde neer en net toen ik wou beginnen bidden maakte een enorme pijn zich meester over me. Ik viel op de grond, het was alsof mijn lichaam in brand stond.

Ik voelde mijzelf veranderen, in wat wist ik toen nog niet. Later zou ik begrijpen waarom het monster lachte toen ik hem doodde.

Helse pijnen maakten zich meester over mij. Mijn botten vervormden en mijn vel scheurde, ik moest schreeuwen van de pijn. Ik kon zien hoe mijn vel veranderde in een lederachtige huid, paars van kleur. Ik voelde vleugels groeien aan mijn rug, het leed bleef maar duren. Het was net een eeuwigheid. Uiteindelijk viel ik bewusteloos neer op de bemoste kerkhofgrond.

Ik deed mijn ogen open, nieuwe ogen. Ik voelde mij enigszins verzwakt door de trasformatie. Wat was ik geworden? Ik betaste mijzelf met klauwen, klauwen als die van een demon. Tot mijn grote verbijstering kwam ik tot de conclusie dat ik dat was geworden waar ik mijn hele leven jacht op had gemaakt.

“Neen” schreeuwde ik met een stem die mij deed huiveren, een stem die niet menselijk was. Ik voelde mij diep teleurgesteld, ik zou nooit een heilig man worden. Waarom had God mij dit aangedaan? Mijn hele leven heb ik heb trouw gediend, was dit een list van Satan?

Voor mij stond een gewone man, hij leunde tegen een grafzerk.
“Wel mijn zoon, bevalt je nieuwe lichaam je.”
Ik keek hem vol haat aan, had hij me dit aangedaan? Ik voelde een drang om hem aan te vallen, maar een of andere kracht belette het me.

“Jij bent nu geworden wat je altijd hebt gehaat en jij zult onze macht op aarde vergroten.”
“Wie ben jij” vroeg ik met een stem waar ik van moest schrikken.
“Ik ben de gezant van Ferluci, de grootste der demonen. Nu ben je nog goed, maar binnen enkele dagen zal de transformatie kompleet zijn. Je zult je vleugels willen gebruiken, mensen willen vermoorden en niets of niemand zal je tegenhouden.”
“Dat zal ik nooit doen” brulde ik met een massieve stem.
“Geloof me, je zult het wel doen.”

Hij was plots verdwenen, ik bleef achter op het kerkhof van Saint-Victor. Ik verachtte mezelf meer dan enig ander persoon op de wereld. Ik was een monster geworden, zou ik ook slecht worden?


Wat vond u ervan, was het makkelijk leesbaar, begreep je alles. Hebt u misschien fouten opgemerkt die ij over het hoofd heb gezien?

[Zut Alors!]

Ik vond de vorige beter.

[lestat080]

Zotje schreef op 26-11-2004 @ 15:16 :
Ik vond de vorige beter.

Waarom, wat is er slechter aan?

[Zut Alors!]

Ten eerste: Dat je op een A4'tje al vijf delen plaatst (ERG kort, en HEEL ERG storend)

Ten tweede: Je geeft teveel weg, veel te veel uitleg, de verrassing is eraf.

Ten derde: Op de een of andere manier is de sfeer weg. Het was juist die sfeer die het zo mooi maakte.

Ten vierde: Je geeft Benedict nu al teveel persoonlijkheid. In de eerste versie kwam hij echt over als een stille, dodelijke killer, in dit deel denkt 'ie de oren van je kop. Ook is hij niet meer zo zelfverzekerd (dat hij ondanks alles koel blijft.)

Je had gewoon een paar kleine dingetjes in je verhaal moeten veranderen, een paar woordjes anders, hier en daar een zinnetje ertussen. Nu heb je je hele stijl om zeep geholpen..

[Zut Alors!]

Wat ik overigens net zo goed had kunnen antwoorden:

Wat was er slecht aan de vorige?

[lestat080]

Ik dacht zo van dat in te delen in kleinde deeltjes omdat het altijd overspringt van perspectief. U wist nu hoe het gebeurde, maar deel vijf komt bij iemand die het leest nog steeds over als een verassing. Het vorige ging volgens mij ook veel te snel vooruit, wat zou ik volgens u aan deze tekst moeten aanpassen?

[Zut Alors!]

"Bewerken" -> "Alles selecteren" -> [Backspace]

En dan natuurlijk die ander neerzetten.

[lestat080]

Zotje schreef op 26-11-2004 @ 22:17 :
"Bewerken" -> "Alles selecteren" -> [Backspace]

En dan natuurlijk die ander neerzetten.

Ja maar weet je, die vorige was veel te snel vooruit en er zat ook geen gevoel in. In deze zit toch een zekere spanningsopbouw en een onverwachte plotopleiding. Het word ook steeds door iemand anders bekeken. U hebt het vorige deel gelezen en voor u is de verassing er misschien af, maar iemand die dit voor de eerste keer leest die zou dat ook nooit denken hoor. Hij zou eerder denken dat de demon een list had gemaakt om hem te doden, niet om hem te transformeren in een demon...

lestat080 schreef op 26-11-2004 @ 22:24 :
Ja maar weet je, die vorige was veel te snel vooruit en er zat ook geen gevoel in. In deze zit toch een zekere spanningsopbouw en een onverwachte plotopleiding. Het word ook steeds door iemand anders bekeken. U hebt het vorige deel gelezen en voor u is de verassing er misschien af, maar iemand die dit voor de eerste keer leest die zou dat ook nooit denken hoor. Hij zou eerder denken dat de demon een list had gemaakt om hem te doden, niet om hem te transformeren in een demon...

Ik zou zeggen dat je inderdaad die 5 'hoofdstukjes' eruit moet halen. Verder zou ik gewoon opnieuw met je oude tekst beginnen, en die wat uitbreiden. Misschien wat elementen uit deze tekst importeren. Misschien moet je niet té veel informatie ineens prijsgeven.

[lestat080]

thomaster87 schreef op 27-11-2004 @ 16:41 :
Ik zou zeggen dat je inderdaad die 5 'hoofdstukjes' eruit moet halen. Verder zou ik gewoon opnieuw met je oude tekst beginnen, en die wat uitbreiden. Misschien wat elementen uit deze tekst importeren. Misschien moet je niet té veel informatie ineens prijsgeven.

Hoe moet ik die vijf hoofdstukjes dan afbakenen?

[Zut Alors!]

thomaster87 schreef op 27-11-2004 @ 16:41 :
Verder zou ik gewoon opnieuw met je oude tekst beginnen, en die wat uitbreiden. Misschien wat elementen uit deze tekst importeren.

[Zut Alors!]

Okee, misschien ben ik een beetje lullig bezig (zie bovenstaande).
Wat ik eigenlijk vind is dat je niet meteen te perfect moet willen kunnen schrijven, omdat het dan juist fout gaat. Je komt telkens maar weer met een beginnetje, maar gaat nooit verder. Ga eerst eens verder, en ga dan, als je dan een lang genoeg verhaal hebt, en van meerdere verschillende lezers kritiek hebt ontvangen, kijken wat je kan verbeteren. Beter nog is om pas als je helemaal klaar bent de boel te gaan veranderen.
Je vorige tekst was echt heel goed, serieus. Je kreeg wel kritieken, maar daar moet je niet meteen op ingaan. Je kan een verhaal toch niet beoordelen op slechts een begin. Pas als er serieus wat staat zou men er goed over kunnen oordelen, en dan moet je de kritieken meenemen (in de rest van je tekst, wat je gehad hebt kun je altijd later nog naar kijken)

Wat je nu hebt is gewoon een samenraapsel van cliché's en 'spannende' gebeurtenissen. Het slechte daaraan is dat de cliché's elkaar te snel opvolgen waardoor het gewoon niet leuk meer wordt. De zogenaamd spannende gebeurtenissen zijn lang niet zo spannend meer, omdat je het mysterieuze van onwetendheid eruit hebt geschreven. Al met al vind ik het gewoonweg doodzonde wat je hebt gedaan. Ik zou als je dit gelezen hebt direct naar de andere tekst springen en daarmee doorgaan. Niet op mij antwoorden, dit topic verder gewoon negeren. Je hoeft die andere tekst zelfs niet eens te verbeteren, gewoon doorgaan. Terugkijken kan later wel. Eerst meer voer voor de lezers.