Achter de grote, gele deur.

[Millroy]

Eend schreef op 29-07-2004 @ 00:36 :
Jullie doen precies hetzelfde, slimbo's

Daar heb ik lol in.

[Droomvlucht]

M@rco schreef op 28-07-2004 @ 22:36 :
Dan lees je het toch gewoon niet?

Zo en nu gaat iedereen weer gewoon lief tegen elkaar doen (en daar bedoel ik niet per se mee "discussieren mag niet", maar wel "het mag niet op deze manier"), de discussie gaat inmiddels btw ook niet echt meer over het verhaal.

[honnepon]

Ik vind het een mooi stukje waar ik me echt in kan leven. Het hield voor 99% mijn aandacht erbij, nou dat lukt nooit snel omdat ik niet graag lees. Dus dat heb je toch goed gedaan . Ik vind het onderwerp ook boeiend om te lezen, dus ik verwacht wel een vervolg hoor...

[Eend]

Ik ben al bezig met het vervolg

[Sterretje*]

Ik vind dat je op een hele prettige manier schrijft en je weet echt mijn aandacht vast te houden. Ik herken bovendien heel erg veel uit mijn eigen opnameperiode, dus ik kan merken dat je het niet uit je duim zuigt. Ik heb alles gelezen en hoop dat je snel met meer tekst komt. Ga vooral zo door!

Liefs Magic_STAR*
(Wat deed die Youri nou ineens op de open afd.? Ik wil het weten. )

Nog even voor de duidelijkheid: Het is natuurlijk wel zo dat mensen met aan mening die anders is dan die van de massa ook mogen reageren. Het is wel prettig als je je mening onderbouwt en eventueel opbouwende kritiek geeft, zodat TS er eventueel ook wat mee kan.

[Eend]

Leonoor schreef op 29-07-2004 @ 12:24 :
Nog even voor de duidelijkheid: Het is natuurlijk wel zo dat mensen met aan mening die anders is dan die van de massa ook mogen reageren. Het is wel prettig als je je mening onderbouwt en eventueel opbouwende kritiek geeft, zodat TS er eventueel ook wat mee kan.

idd, dat heb ik ook wel een beetje geprobeerd om uit te leggen.

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 12:11 :
Ik vind dat je op een hele prettige manier schrijft en je weet echt mijn aandacht vast te houden. Ik herken bovendien heel erg veel uit mijn eigen opnameperiode, dus ik kan merken dat je het niet uit je duim zuigt. Ik heb alles gelezen en hoop dat je snel met meer tekst komt. Ga vooral zo door!

Liefs Magic_STAR*
(Wat deed die Youri nou ineens op de open afd.? Ik wil het weten. )

thnx

ja, wat Youri daar deed weet ik ook nog even zo net niet, maar wilde een draai in het verhaal geven

We zullen zien hoe Femke er achter komt wat Youri daar doet

[Sterretje*]

Eend schreef op 29-07-2004 @ 13:45 :
thnx

ja, wat Youri daar deed weet ik ook nog even zo net niet, maar wilde een draai in het verhaal geven

We zullen zien hoe Femke er achter komt wat Youri daar doet

Haha, hopelijk krijg je snel weer inspiratie.

Kus, Magic_STAR*

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 13:56 :
Haha, hopelijk krijg je snel weer inspiratie.

Kus, Magic_STAR*

inspiratie genoeg

Femke zat aan haar bureau een brief te schrijven naar Eva. Ze vertelde dat ze Youri net gezien had en hoe saai ze het eigenlijk vond op de open afdeling. Uit verveling tekende ze er ook nog wat vreemde poppetjes bij.
Femke was blij, dat ze ochtendcorvee had gehad, want nu hoefde ze in ieder geval niet vroeg haar kamer af, zodat ze Youri niet hoefde te zien. Wat moest hij hier eigenlijk? Hij was toch niet zo gestoord als zij was? Het was een hele normale jongen en ja, knap ook moest Femke toegeven. Ergens vond ze hem ook heel leuk, maar ze durfde het niet. Ze kon het gewoon niet! Het zweet brak uit op haar lijf en haar lichaam rilde. Wat als Sjors en Richard dat ene niet hadden gedaan, was ze dan wel met Youri gegaan? Dan had ze vast ook nooit in de separeer beland en had ze al die pogingen om zichzelf van het leven te beroven nooit uitgevoerd. Femke schrok. Was het de verkrachting dan toch de oorzaak van alle ellende? “Nee! Dat kan niet! Het is mijn eigen schuld!” riep Femke had op en voelde de tranen opkomen. “Het is allemaal mijn eigen schuld!” Femke probeerde de tranen weg te slikken, want het was geen gezicht als ze met een behuild gezicht aan tafel kwam bij het middag eten.

Ze friste haar gezicht op met een plons water en wat zeep. Ze borstelde haar haren nog even en bekeek zichzelf eens goed. Op school kreeg ze vaak te horen dat ze zo’n mooi meisje was, maar waarom voelde dat dan niet zo? Ze voelde zich zo enorm afschuwelijk en vies. Ze was gewoon met twee ‘vreemde’ gasten het bed ingedoken. Nou, ja, eigenlijk wilde ze helemaal niet, maar als ze echt niet had gewild, dan had ze wel weg kunnen komen. Dus eigenlijk wilde ze het gewoon. “Vuile slet!” zei ze triomfantelijk tegen zichzelf en liep haar kamer uit.
Daar botste ze tegen Youri en Felix op. “Hoi Fem, dit is Youri, hij komt in de kamer naast je te liggen.” zei Felix. “Hoi, ik ben Femke.” zei ze. Ze hield zich maar dom, want Felix mocht niet merken dat ze elkaar al kenden. Youri glimlachte flauw. “Ik ben Youri.” zei hij. Femke knikte zenuwachtig. “Ja…dat wist ik.” zei ze en liep door naar de eetruimte.
“Zo Femke, is die nieuwe niet wat voor jou?” vroeg Frank gelijk. “Frank hou je kop!” zei ze fel. “Ik vind hem wel knap hoor!” zei Ester, het nieuwe meisje. Femke keek haar pissig aan. Van Youri moest ze afblijven. Youri was van haar! Maar waarom wilde ze hem dan niet? Femke begreep het niet.
Even later kwamen Felix en Youri de eetruimte binnen. “Youri, jongen! Hoe maakt u het?!” vroeg Frank druk. “Frank, doe eens even rustig!” zei Felix streng. “Ik doe alleen maar lief!” protesteerde Frank. “Frank! Je weet wat ik bedoel!”
“Ja, ik weet wat je bedoeld! Je bedoeld, dat ik hier niks mag!” zei Frank kwaad en liep van tafel weg. “Momentje stilte?” vroeg Felix. De anderen knikte en even bleef het stil.

Na het eten mochten ze weer even buiten in het tuintje zitten. Frank en Elmar gingen basketballen en Ester, Femke en Youri zochten een plekje in de schaduw op. Marnix had vandaag een gesprek, want die mocht waarschijnlijk vandaag al over naar de open afdeling. Femke kon zich er niets bij voorstellen dat hij niet mocht. Hij mocht tenslotte al alleen naar het winkelcentrum!
“Hé…” zei Youri, die naast haar kwam zitten. “Hoi…” antwoordde ze kort. “Nooit verwacht dat ik jou hier tegen zou komen.”
Youri glimlachte. “Ik doe het ook niet expres. Ik moest van mijn psychiater. Hij vertrouwde het niet meer of zoiets. Boeiend. Ze laten je hier onnodig in een kutwereld leven.”
“Och, ja, wen d’r maar alvast aan. Je zult er toch mee verder moeten.”
“O, echt niet! Ook hier kan ik mezelf wat aan doen hoor. Simpel zat.”
“Och, hou je mond toch. Ik wil het hier niet eens over hebben!”
“Geef niet. Hoe is het?”
“Fantastisch. Ik zit op de gesloten afdeling met vier muren om me heen en geniet van de schaduw.” antwoordde Femke wat onwennig. “Is het hier wel een beetje leuk? Ik bedoel… Hoe gaat het er hier aan toe?”
“O, elke ochtend word je met z’n allen onder de douche gegooid. Daarna moet je gaan ontbijten. Daarna word je in je cel opgesloten met een dwangbuis om en zie je maar hoe je de dag doorkomt!” spotte Femke. Youri en Femke keken elkaar aan en schoten in de lach. “Sorry, dat ik zo bot deed. Ik ben gewoon geschrokken toen ik je hier zag.” zei Femke. “Och, maakt niet uit. Ik schrok ook toen ik jou zag, maar nu ben ik wel blij dat ik hier met een bekende zit!” zei Youri en stond op. “Zo, waar kun je hier drinken pakken?”

Eend schreef op 29-07-2004 @ 13:43 :
idd, dat heb ik ook wel een beetje geprobeerd om uit te leggen.

Het was ook in het algemeen bedoeld, ook voor vriendjes, enz.

'k vind het verhaal best lekker weg lezen. Er komt idd wel erg vaak 'Femke' in voor, daar heeft Mijn* wel gelijk in, 't is nog niet zo erg dat ik me er aan stoor, maar 't valt me wel op.

[Sterretje*]

Ik ben helemaal tevreden.

Misschien heb je iets aan deze steekwoorden die in me op komen als ik aan mijn opnameperiode denk:
- kamerschoonmaak
- de therapieën (creatieve therapie, muziek therapie, psychomotorische therapie, psychotherapie)
- AB (=activiteiten begeleiding); sporten, zwemmen, leuke dingen doen
- 10min-gesprekjes met de socio's
- gezinsgesprekken
- bezoek ontvangen
- briefjes onder de deur schuiven bij anderen terwijl je zogenaamd naar de wc gaat in het rustuur
- de muntjestelefoon
....

Liefs, Magic_STAR*

[light fighter]

de wending met Youri vind ik persoonlijk niet zo net alsof je absoluut neit wist wat je er mee moest doen dat hij daar was

[Sterretje*]

light fighter schreef op 29-07-2004 @ 14:11 :
de wending met Youri vind ik persoonlijk niet zo net alsof je absoluut neit wist wat je er mee moest doen dat hij daar was

Ja, dat klopt toch ook....maar dat komt doordat ze stiekem een beetje verliefd op hem is.

[Eend]

Leonoor schreef op 29-07-2004 @ 14:08 :
Het was ook in het algemeen bedoeld, ook voor vriendjes, enz.

'k vind het verhaal best lekker weg lezen. Er komt idd wel erg vaak 'Femke' in voor, daar heeft Mijn* wel gelijk in, 't is nog niet zo erg dat ik me er aan stoor, maar 't valt me wel op.

Ik ben altijd bang dat mensen t anders niet zouden snappen

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 14:10 :

- briefjes onder de deur schuiven bij anderen terwijl je zogenaamd naar de wc gaat in het rustuur

Dat waren nog eens tijden! Wij hadden op de open afdeling 2 verdiepingen en dan gingen we zelfs met een touwtje naar beneden met iets zwaars eraan briefjes sturen

En zo hielden wij ook contact met de gesloten afdeling. Briefjes onder de tussendeur door

Eend schreef op 29-07-2004 @ 16:49 :
Ik ben altijd bang dat mensen t anders niet zouden snappen

Zoals iemand (volgens mij was het LUH) ooit zei: "onderschat je lezers niet".

[Eend]

Leonoor schreef op 29-07-2004 @ 16:59 :
Zoals iemand (volgens mij was het LUH) ooit zei: "onderschat je lezers niet".

Ok, thnx, ik had er bij het laatste stuk al een beetje opgelet Ik zal er in het vervolg nog meer op letten

[Sterretje*]

Eend schreef op 29-07-2004 @ 16:51 :
Dat waren nog eens tijden! Wij hadden op de open afdeling 2 verdiepingen en dan gingen we zelfs met een touwtje naar beneden met iets zwaars eraan briefjes sturen

En zo hielden wij ook contact met de gesloten afdeling. Briefjes onder de tussendeur door

Wij hadden ook zo'n tussendeur (deur tussen de open en gesloten afd.) Alleen waren er twee deuren met daartussen een ruimte waar een slaapkamer zat die speciaal bedoeld was voor iemand die niet in de separeer hoefde, maar die niet naar de andere kamers mocht kunnen (zoals een jongetje, die anderen heeft verkracht en die dan niet zonder begeleiding bij de andere patiënten mag komen of iemand die s'nacht anderen gaat storen etc.) Als die kamer bezet was dan werd die tweede deur afgesloten en kon je geen briefjes onder de deur schuiven naar de gesloten afd. want dan bleef het liggen in die tussen ruimte.
Een beetje een ingewikkeld verhaal...
Ben jij bekend met een twee-persoons slaapkamer? Daar maak je ook de leukste dingen mee.

Kiss,
Magic_STAR*

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 18:33 :
Wij hadden ook zo'n tussendeur (deur tussen de open en gesloten afd.) Alleen waren er twee deuren met daartussen een ruimte waar een slaapkamer zat die speciaal bedoeld was voor iemand die niet in de separeer hoefde, maar die niet naar de andere kamers mocht kunnen (zoals een jongetje, die anderen heeft verkracht en die dan niet zonder begeleiding bij de andere patiënten mag komen of iemand die s'nacht anderen gaat storen etc.) Als die kamer bezet was dan werd die tweede deur afgesloten en kon je geen briefjes onder de deur schuiven naar de gesloten afd. want dan bleef het liggen in die tussen ruimte.
Een beetje een ingewikkeld verhaal...
Ben jij bekend met een twee-persoons slaapkamer? Daar maak je ook de leukste dingen mee.

Kiss,
Magic_STAR*

Nee, wij hadden allemaal een luxe 1 persoons kamer, maar boven wel een hele leuke lange gang waar je tijdens de overdrachten lekker kon hangen
Ooit wel eens het effect van een goed rollend skateboard en zo'n linoliumvloer (ofzoiets) getest? Of 'hoe ver kan ik doorglijdend op mijn sokken'?
Best wel fout eigenlijk.
Ach, ik was toen nog klein

[Sterretje*]

Eend schreef op 29-07-2004 @ 19:33 :
Nee, wij hadden allemaal een luxe 1 persoons kamer, maar boven wel een hele leuke lange gang waar je tijdens de overdrachten lekker kon hangen
Ooit wel eens het effect van een goed rollend skateboard en zo'n linoliumvloer (ofzoiets) getest? Of 'hoe ver kan ik doorglijdend op mijn sokken'?
Best wel fout eigenlijk.
Ach, ik was toen nog klein

Wij hadden 2 twee-persoonskamers, 4 gewone kamers voor één persoon en 2 speciale kamers (met afluisterapparatuur).
Als wij druk deden in de gangen merkten we ook vaak dat je snel op je bek kon gaan, maar we zijn niet op het idee gekomen om te gaan sok-glijden. Wel deden we ook hele gekke dingen hoor! Zo hadden we bijv. een keyboard die geile geluidjes kon maken. Nou, daar hadden sommige jongeren LOL mee hoor... Ben jij trouwens weleens weggelopen uit de instelling? En ging jij ook voor een paar uurtjes naar school? En hadden jullie een bad? Ik ben een keer samen met een meisje in bad gegaan. Dit mag dus ECHT NIET. En ik ben ook betrapt in de kamer van een meisje en toen probeerde ik me achter het gordijn te verstoppen...hihi...
Ook waren er jongens die me maar niet met rust konden laten en omdat ik mijn kamerdeur niet opendeed tijdens rustuur, gingen ze keihard bonken om mijn deur en supersnel hun kamers in (gewoon als grap). Raad eens wat er gebeurde? Ik had dus zo'n kamer met afluisterapparatuur en een socio rende de trap op en kwam echt mijn kamer ingestormd. Dacht ze dat ik de boel sloopte of zo en toen ik vertelde wat er werkelijk was gebeurd geloofde ze me niet! Ik zat echt heel rustig achter m'n bureau'tje met een pen en papier voor me...

Maarre....wel verder gaan met je verhaal over Femke hè?
Kus, Magic_STAR*

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 22:45 :
Wij hadden 2 twee-persoonskamers, 4 gewone kamers voor één persoon en 2 speciale kamers (met afluisterapparatuur).
Als wij druk deden in de gangen merkten we ook vaak dat je snel op je bek kon gaan, maar we zijn niet op het idee gekomen om te gaan sok-glijden. Wel deden we ook hele gekke dingen hoor! Zo hadden we bijv. een keyboard die geile geluidjes kon maken. Nou, daar hadden sommige jongeren LOL mee hoor... Ben jij trouwens weleens weggelopen uit de instelling? En ging jij ook voor een paar uurtjes naar school? En hadden jullie een bad? Ik ben een keer samen met een meisje in bad gegaan. Dit mag dus ECHT NIET. En ik ben ook betrapt in de kamer van een meisje en toen probeerde ik me achter het gordijn te verstoppen...hihi...
Maarre....wel verder gaan met je verhaal over Femke hè?
Kus, Magic_STAR*

Wij hadden alleen op de separeer een bad.
Wij hebben ons ook wel eens allemaal in het berghok opgesloten bij een uitzendkracht 's nachts. Pas toen ze kwaad een ander ging halen gingen wij schijnheilig ons bed in en deden we alsof we sliepen. Die reactie van die andere sociotherapeut was zooo grappig: O, naja, je zal het wel gedroomd hebben!

[Sterretje*]

Eend schreef op 29-07-2004 @ 22:49 :
Wij hadden alleen op de separeer een bad.
Wij hebben ons ook wel eens allemaal in het berghok opgesloten bij een uitzendkracht 's nachts. Pas toen ze kwaad een ander ging halen gingen wij schijnheilig ons bed in en deden we alsof we sliepen. Die reactie van die andere sociotherapeut was zooo grappig: O, naja, je zal het wel gedroomd hebben!

Ik had net nog ff iets bij mijn vorige bericht geplaatst, moet je ff lezen.
Een bad bij de separeercellen!! Wij hadden een ranzige douche. We hadden trouwens 3 separeers (dit waren de betere, je had op andere afd. meestal ook 1 separeer, maar dan zonder cameratoezicht) Hadden jullie ook zo'n rare spiegel, dit was vast zodat je spiegelbeeld naar alle kanten gereflecteerd wordt en die socio's je dan goed in de gaten kunnen houden. ggrrr..
Waren jullie separeerdeuren nou geel? Volgens mij vertel je dat in het verhaal. Bij ons was echt alles WIT! Ik heb me een keer verstopt met een meisje in het creatieve hok onder een tafel met daarvoor de prullenbak en een grote houtplaat. Jongeren gingen er gewoon zitten en wij konden alle roddels horen en iedereen was ons uiteindelijk aan het zoeken... STOUT

Dames, voor een gesprek tussen twee personen is msn/mail/pm.

[Eend]

Magic_STAR schreef op 29-07-2004 @ 22:57 :
Ik had net nog ff iets bij mijn vorige bericht geplaatst, moet je ff lezen.
Een bad bij de separeercellen!! Wij hadden een ranzige douche. We hadden trouwens 3 separeers (dit waren de betere, je had op andere afd. meestal ook 1 separeer, maar dan zonder cameratoezicht) Hadden jullie ook zo'n rare spiegel, dit was vast zodat je spiegelbeeld naar alle kanten gereflecteerd wordt en die socio's je dan goed in de gaten kunnen houden. ggrrr..
Waren jullie separeerdeuren nou geel? Volgens mij vertel je dat in het verhaal. Bij ons was echt alles WIT! Ik heb me een keer verstopt met een meisje in het creatieve hok onder een tafel met daarvoor de prullenbak en een grote houtplaat. Jongeren gingen er gewoon zitten en wij konden alle roddels horen en iedereen was ons uiteindelijk aan het zoeken... STOUT

Dat van dat bonken was flauw zeg Ik zal ff gaan pm-en, anders gaan we zo off-topic

[Eend]

Tijdens het bezoekuur kreeg Femke weer eens geen bezoek. Het contact met Eva was een beetje aan het verwateren. Ze kon tenslotte niet meer elke middag langs gaan bij haar en voor Eva zelf was het ook niet te doen om twee keer drie kwartier te moeten fietsen.
Gelukkig waren er meerderen die geen bezoek hadden. Alleen Marnix zijn ouders kwamen langs, want Marnix mocht over naar de open afdeling. Samen met zijn ouders was hij zijn kamer aan het leegruimen. Femke kon zelfs op haar kamer horen hoeveel lol ze hadden. Had zij dat maar eens met haar ouders, maar voorlopig zat dat er niet in. Haar ouders stuurden haar wel altijd kaartjes, maar ze wist niet of ze daar zo blij mee moest zijn. Haar ouders wilden haar ter adoptie af staan, omdat ze zo onhandelbaar was, maar de rechter had ze verteld dat ze daar nog even mee moesten wachten tot ze hersteld was.
Ze stond op en opende de deur op een klein kiertje. Ze zag hoe Marnix en zijn ouders plezier aan het maken waren. Iets wat zij nog nooit gehad had. Vooral zijn moeder zag er leuk en gezellig uit.
Femke volgde elke beweging die Marnix z’n moeder maakte , totdat Youri zijn hoofd er voor stak. “Stiekem lopen gluren, hè!” pestte hij haar. Femke was licht geschrokken. “Dat verwacht je niet!”
“Hier, ik heb een breifje voor je geschreven, maar ik ga nu snel terug naar mijn kamer, voordat ik betrapt word.” zei Youri en gaf haar het briefje. Daarna draaide hij zich om en schoot snel zijn kamer weer in.

Voorzichtig vouwde ze het briefje open, wat nogal een karwei bleek te zijn, aangezien het in een zwaantje gevouwen was. Na een beetje puzzelen kreeg ze het briefje open.

Hé Fem,
Ik had jou hier echt niet verwacht,
maar toch ben ik wel blij dat je er
bent. Ik voel me echt alleen hier.
Mis jij de vriendenkudde ook?

Knuf, Youri

P.S. Ik weet wat Sjors en Richard
je hebben aangedaan…

Hij wist het gewoon! Hij wist wat er gebeurd was en nog deed hij er niets mee! Hij nam het niet eens voor haar op. Hij gaf haar niet eens troost… Femke barstte in tranen uit. Het eerste de beste glas wat ze binnen handbereik kreeg smeet ze tegen de muur kapot. Ze pakte een glasscherf en net toen ze de scherf op haar arm wilde zetten klopte sociotherapeut Marlies op de deur. “Femke? Mag ik even open doen?” Femke raakte in paniek en zette snel een snee in haar arm. “Femke? Ik weet dat je er bent. Als je nu niks zegt kom ik binnen.”
Weer zweeg ze. De snee was dieper uitgevallen dan de bedoeling was. Toen ze de deurklink omlaag zag gaan verborg ze haar arm snel onder haar witte shirtje, maar dat was niet zo’n goede oplossing. “Hé meisje, ging het niet goed?” vroeg Marlies bezorgd. Femke kwam er achter dat ze nog een betraand gezicht had en dat het bloed door haar shirtje heen was komen zetten. “Kom, dan gaan we het even verbinden.” zei Marlies en maakte een handgebaar.
Ze stond op en liep met Marlies mee.
In de ehbo kamer verbond Marlies haar arm. “Wat ging er niet goed?” vroeg ze. Femke slikte. Ze kon het gewoon niet meer voor zich houden. “De verkrachting… Ik weet het niet meer. Mijn ouders willen me niet meer en ik zit hier maar zonder te weten of ik wel een normale toekomst heb. Ik wil gewoon zoals andere meisjes van veertien zijn. Ik wil ook kunnen puberen en ik wil ook naar school kunnen en een beetje ruzie met mijn ouders kunnen maken…” Ze stopte. Meer mocht Marlies niet weten. Ze ging geen uitgebreid verslag doen van de verkrachting en de stemmen die ze ’s nachts nog steeds wel eens hoorden.
“Weet je? Ik raad je aan om dit allemaal tegen je behandelaar te vertellen. Desnoods schrijf je een brief of weet ik veel wat. Het is zo zwaar om het allemaal in je eentje te dragen. Zeker als je nog zo jong bent en al zoveel meegemaakt hebt. Zullen we anders zo even naar de spreekkamer gaan en daar even met elkaar praten?”
Femke knikte. “Ik neem wel wat warme chocolade melk van kantoor mee, lust je dat?” Weer knikte ze en samen liepen ze via het kantoortje naar de spreekkamer. Daar praatten ze nog een halfuurtje met elkaar en gingen daarna terug naar de afdeling.

"Gelukkig waren er meerderen die geen bezoek hadden."

"“Stiekem lopen gluren, hè!” pestte hij haar."

"“Hier, ik heb een briefje voor je geschreven"

"Weer knikte ze en samen liepen ze via het kantoortje naar de spreekkamer, waar ze wel een half uur aan het praten waren."
Vind ik een wat rare zin (door het tweede deel).

[Eend]

Leonoor schreef op 29-07-2004 @ 23:29 :
"Gelukkig waren er meerderen die geen bezoek hadden."

"“Stiekem lopen gluren, hè!” pestte hij haar."

"“Hier, ik heb een briefje voor je geschreven"

"Weer knikte ze en samen liepen ze via het kantoortje naar de spreekkamer, waar ze wel een half uur aan het praten waren."
Vind ik een wat rare zin (door het tweede deel).

thnx, verbeterd

[shadorea]

weer helemaal top...

[Nijn*]

Hai meis,
Ik ben net terug en heb je verhaaltje in een keer gelezen (wat ik nog niet gelezen had dan he).. En het is echt top!! Het wordt alsmaar beter, k hoop dat er snel weer vervolg komt!

Nijn*

[Eend]

Zal ff kijken of ik op kan schieten

[Sterretje*]

Ben je gestopt met schrijven????
Ik mis een nieuw deel...
Het was juist zo spannend.
Misschien heb je niet zoveel tijd om te schrijven...

Liefs,
Chantal

[Hamkaastostie]

jah ik w8 ook met spanning!

[Eend]

hmm, ja, ik heb er niet echt zin in gehad de afgelopen tijd, maar ik zal proberen mezelf er eerdaags weer toe te dwingen

[Mysterons]

Als de behandelaars van Femke weten dat ze verkracht is, waarom nemen ze dan geen stappen om die jongens voor de rechter te slepen?

[Eend]

Mysterons schreef op 22-08-2004 @ 23:31 :
Als de behandelaars van Femke weten dat ze verkracht is, waarom nemen ze dan geen stappen om die jongens voor de rechter te slepen?

Ze hebben nog geen bewijs?
Als een persoon met psychische problemen beweerd dat ze verkracht is en niemand bewijzen heeft, hoe sterk staat ze dan?

[Dromer_de_kers]

leuk geschreven!
Geen hoogstaande literatuur, maar gewoon goed en leuk geschreven Dit soort onderwerpen spreken me wel aan

[Eend]

Dromer_de_kers schreef op 23-08-2004 @ 01:24 :
leuk geschreven!
Geen hoogstaande literatuur, maar gewoon goed en leuk geschreven Dit soort onderwerpen spreken me wel aan

Het is gelukkig ook niet de bedoeling, dat ik een schrijfster ga worden

[Mysterons]

Eend schreef op 22-08-2004 @ 23:50 :
Ze hebben nog geen bewijs?
Als een persoon met psychische problemen beweerd dat ze verkracht is en niemand bewijzen heeft, hoe sterk staat ze dan?

Okee

[Eend]

Mysterons schreef op 23-08-2004 @ 22:19 :
Okee

[Eend]

Eindelijk motivatie!

Femke had het er erg moeilijk mee dat Youri gewoon had geweten dat ze verkracht was door zijn vrienden, maar liet dat, behalve dat ze wat afstandelijker deed, niet verder merken. Ondanks wat hij haar had aangedaan, wilde ze niet dat de vriendschap kapot ging. Het was nu al twee weken geleden sinds hij het aan haar verteld had, maar toch bleef het lastig.
Vandaag had Femke haar 4de evaluatiegesprek weer. Ze zat hier nu al bijna een jaar en het ging beetje bij beetje steeds beter. Samen met Felix liep ze het kantoortje van haar behandelaar binnen, die tevreden op zijn stoel zat. “Zo, hoe is het nu met je?” vroeg hij vriendelijk. De hele ochtend had ze tegen dit gesprek opgezeten, maar nu haar behandelaar zo vrolijk overkwam werd ze wat ontspannender. “Het gaat wel…” antwoordde ze en zag dat Felix wat aantekeningen maakte. “Mag ik je complimenteren over je geweldige positieve sprongen, die je sinds het laatste evaluatie gesprek hebt gemaakt?” Femke knikte. Na een heel gesprek over de vele dingen waar ze aan moest gaan werken en over de dingen die ze nu al netjes afgesloten had, begon haar behandelaar over de open afdeling. “Hoe zou je dat gaan vinden? Je bent al een hele tijd telkens aan het oefenen en het gaat eigenlijk steeds beter.”
“Het zou veel beter zijn! Ik word die gesloten afdeling een beetje zat.”
“Dat is alleen maar positief. Ik stel voor om eerst vandaag met de groepsactiviteit mee te gaan en om daarna samen met de sociotherapeuten te kijken of je aan het eind van de middag al over kan, of dat je nog even een weekje wacht met de overplaatsing. Lijkt dat je wat?”
“Ja, op zich wel, ligt er aan wat de activiteit is, haha!” grapte ze. “Ze gaan paardrijden bij de manege hier verderop.” Zei Felix. “En omdat Franka niet mee durft naar die paarden, hebben we tijdelijk van dienst geruild, dus ik ga ook mee.” Dat sociotherapeut Franka niet mee ging vond ze alleen maar beter. Die zag er zo enorm streng uit. Alleen dat ze gingen paardrijden op de manege waar zij tot anderhalf jaar geleden ook had gereden vond ze wel even moeilijk. “Ik heb daar ook gereden vanaf mijn zesde… Ik ben er alleen weggegaan, omdat ik het niet meer leuk vond. Dat was vlak voordat ik deze opname kreeg. Nouja, een half jaar daarvoor, maar toch. Ik wil wel mee, maar het lijkt me wel moeilijk om alle paarden weer te zien, die ik verzorgde en zo.”
“Dat snap ik, je hoeft ook niet persé mee.”
“Nee, ik ga wel! Het is misschien nu of nooit!” zei ze fel. Ze had er stiekem ook wel zin in om weer eens op de manege te komen. Zeker nu ze wist, dat er altijd iemand was om haar op te vangen.
Ze belde gelijk de moeder van haar beste vriendin op om te vragen of ze haar rijbroek mocht lenen. Haar eigen moeder mocht ze niet bellen, dat was afgesproken met de rechter. Haar behandelaar had ook gezegd, dat het een aandachtspuntje werd om aan te werken op de open afdeling.
De moeder van haar vriendin kwam nog geen half uurtje later met Femke’s eigen rijbroek aanzetten. “Je moeder had ‘m aan mij gegeven voor het geval je hem nodig mocht hebben. Ik ga straks langs mijn eigen paard, die op de manege staat, dus misschien zie ik je nog! En owja, Eva en ik komen morgenavond even langs, is dat goed?” Femke knikte erg tevreden. Ze had in tussen tijd al wat spulletjes ingepakt voor het geval dat ze die avond over mocht naar de open afdeling.

Het was lekker koel in de stallen en Femke merkte op dat er een aantal nieuwe paarden bijgekomen waren. Ze zocht haar oude verzorgpaard, maar die was nergens te bekennen. In zijn stal stond nu een zwartbont paardje met blauwe ogen. Op de boxdeur stond ‘Summertime’s Strongest Sunbeam’. “Wow, hoe ze paarden al wel niet noemen tegenwoordig!” zei Ashley tegen Femke toen ze naast haar kwam staan. “Het is een Quarter Horse, die hebben wel vaker van die namen.” antwoordde ze. “Zullen we samen de stal verder bekijken?” vroeg Ashley. Ze knikte en liep samen met Ashley verder.
“Hé Femke! Dat is lang geleden!” riep iemand vanuit een stal die uitgemest werd. Femke keek haar eens goed aan en kwam er achter, dat het haar oude lesgeefster, Theresa, was. “Ik euh… Ik ben hier met mijn afdeling. We komen rijden.”
“Klopt ja, ik kom er zo aan. Dan wil jij zeker wel op Masrino?” Femke werd gelijk wakker. “Staat hij hier nog?!” vroeg ze verbaasd. “Zijn box was namelijk leeg en hier zie ik hem ook niet tussen staan…”
“Nee, dat klopt. Ik heb hem namelijk gekocht. Ik zag veel toekomst in het dier en we rijden nu vrij hoog en hebben heel wat winstpunten. Maar ik weet nog wel hoe bijzonder jouw rijkunst was en ik kan zelf momenteel niet rijden. Ik heb net mijn knie een beetje verdraaid, dus ik zag jou en ik dacht: Ja, die wilt vast wel!”
Haar geluk kon niet op. Een half uurtje later zat ze trots op zijn rug. De meeste uit de groep konden nog vrij weinig, dus een echte spectaculaire les was het niet. Ze merkte dat ze het gehobbel op de rug van Masrino erg gemist had. Misschien moest ze dan maar weer gaan beginnen met rijden, maar ja… Wie betaalde het? En voorlopig zat ze nog vast op de afdeling met een gedwongen opname en haar behandelaar liet haar wel doorschemeren tijdens het gesprek, dat ze nog niet snel vrij gesteld zou worden. ‘Voor het geval dat…’ had hij gezegd. Femke begon er erg tegenop te zitten om terug te gaan naar de kliniek. Het liefst reed ze nu gelijk weg. Felix en Lia stonden nu toch hartstikke machteloos. De bakdeur stond wel open, zou ze? Nee, dat kon ze toch niet maken tegenover Theresa. Alsof het een teken was weigerde Masrino langs de deur heen te lopen, bij de opening bleef hij staan. Femke herkende zijn fratsen wel. Als de deur open stond deed hij dat wel vaker. Hij is regelmatig met ruiter en al het erf opgerend. “Femke! Wordt eens kwaad op hem! Dit mag hij niet doen he?!” riep Theresa, maar Femke luisterde maar half en liet Masrino de bak uitrennen. “Kom op jongen, de vrijheid in!” fluisterde ze en spoorde hem aan. De manege zelf lag aan een dijk, maar naast de dijk was genoeg gras om Masrino te laten galopperen en de rest achter haar te laten. Femke wist dat ze hier gedonder mee zou krijgen, maar ze wilde niet meer. Ze wilde gewoon weer het echte leven in en niet gedwongen op een afdeling zitten en af en toe in de separeer te worden gezet. Zonder dat ze het wist kwam Theresa haar hard achterna gefietst. In Femke d’r ogen stonden tranen. Tranen van de eenzaamheid en van het verdriet. Tranen, die iedereen wilden vertellen om haar nu beet te pakken en haar in je armen te sluiten.
“Masrino, hoooooooooooho!” riep Theresa en Masrino kwam gelijk terug naar de draf. Theresa greep haar kans en pakte de teugels beet en liet Masrino tot stilstand komen. “Mislukt…” fluisterde Femke en liet haar lichaam over de hals van Masrino vallen. “Ik wil niet meer terug naar de kliniek. Ze sluiten me op, ze stoppen me in de separeer en ik voel me daar zo alleen.” Snikte ze. Theresa wilde eerst nijdig tegen haar uitvallen, maar zag nu wel in dat Femke dit absoluut niet met opzet had gedaan. Voor zich zag ze een moedeloos meisje, dat haar paard als uitweg had gezien om te vluchten uit een wereld waarvan zij het bestaan amper af wist. “Kom, Fem. We gaan terug en dan moet je het maar even aan je begeleiders uitleggen.” Theresa hield de teugels beet en liep, met in haar ene hand de teugels van Masrino en in haar andere hand haar fiets, terug naar de manege.
Bij de manege aangekomen, zag Femke dat Felix van zijn paard was afgestapt en dat een vreemde man de les verder leidde. Felix stond bij het hek Femke op te wachten. “Stijg eerst maar af, Femke.” Was het eerste wat uit zijn mond kwam. “Nee, ik ga niet met jullie mee! Ik heb jullie niet meer nodig! Ik wil gewoon vrij zijn!” riep Femke en als Theresa haar paard niet vast had gehouden, dan had ze zich weer omgekeerd. “Kom Fem…” zei Theresa en stak haar hand uit. “Het is beter om nu naar hem te luisteren. Van mij part kom je nog tientallen keren terug om op Masrino te rijden, maar het is nu even verstandiger om af te stijgen.”
Femke pakte Theresa’s hand beet en steeg af. “Ik zal je wel een foto sturen van Mas en als je dan een keertje langs mag komen, dan hoor ik het wel.”
Femke hoorde Theresa’s woorden maar half. Ze keek eerder naar de mooie diepzwarte ogen van Masrino. Even later kwam er een ambulance het erf oprijden. “De ambulance brengt je bij de kliniek en ik ga even met je mee. De rest komt terug wanneer ze klaar zijn.” zei Felix en legde een hand op haar schouder. “Kom, we gaan.”
“Nee!” riep ze en trok zichzelf los. Masrino schrok ervan en begon te trappelen. “Ik breng hem even weg. Ik zie je nog wel, Fem.” zei Theresa en liep samen met Masrino weg. Ze was nog een beetje verdwaasd van wat er allemaal gebeurde. Terwijl ze Masrino afzadelde hoorde ze Femke schreeuwen. “Wat zou er gebeurd zijn met Femke, Mas? Ze leek altijd zo rustig en ze kon zo leuk op je rijden, maar plotseling kwam ze niet meer. Hmm, naja, het zal allemaal wel goed komen. We sturen in ieder geval een mooie foto van je op!”

Femke probeerde zich te verzetten, maar het had allemaal geen zin meer. Door drie man sterk werd ze op de brancard gelegd en vastgebonden. Ze werd verdoofd door medicijnen en alles werd langzaam aan wazig voor haar ogen. Ze kon alles nog wel zien, maar niks boeide haar nog. Ze werd bij de kliniek in de separeer getild en merkte ook hoe Felix zijn hand door haar haar streelde. “Kom op meisje, je redt het echt wel! Vecht door, je bent zo goed op weg!” zei hij en liep de separeer uit. Daar lag ze dan weer na een paar weken… Achter de grote gele deur…

[light fighter]

mooi is er stil van

[Jaleesa]

Mooooooooooooi
*is er ook stil van*

Komt er gauw weer meer??

Kus...Jalees

[Nijn*]

Mooi!! Ik vond het net zo fijn om te lezen dat het iets beter met haar ging, maar ik wist eigenlijk ook wel dat het fout zou gaan op die manege.. Leuk geschreven weer, komt er gauw nieuw leesvoer?

[Eend]

Alstu:

“Maar het ging helemaal niet goed!” begint Femke machteloos tijdens het gesprek met één van de sociotherapeuten. “En toch willen we dat je naar de open afdeling gaat.” begint Felix. “Ja, maar het gaat toch niet, dat zag je toch?!”
“Fem… We willen gewoon dat je naar de open afdeling gaat vandaag. Of je nou vindt dat het goed of slecht gaat, dat maakt ons op dit moment weinig uit. Wij willen gewoon kijken of je al een stap verder kan. Mocht het nou niet goed gaan, dan kun je altijd nog terug naar de gesloten afdeling, maar die keuze ligt bij je behandelaar.”
“Jullie snappen me gewoon niet he?!” riep ze fel en liep kwaad de spreekkamer uit. “Bekijk het maar!” schreeuwde ze en ging naar buiten. Daar ging ze in het gras zitten en gooide af en toe een takje in het water. Ze was het allemaal enorm zat. Ze durfde ergens gewoon niet naar de open afdeling. Ze zou dan alle gezelligheid van de gesloten afdeling moeten missen en dat wilde ze niet. Op de open afdeling was je zo vrij altijd. Je had zoveel ruimte om jezelf iets aan te doen, dat het gewoon eng werd.
Na een tijdje kwam Felix naast haar zitten. “Je bent bang om te gaan he?”
“Neuh, het kan me niet veel schelen. Ik wil alleen niet weer in de separeer belanden.”
“Vertrouw je jezelf niet?”
“Jawel…en toch ook weer niet.” antwoordde ze en gooide weer een takje weg. Felix keek haar bedenkelijk aan. “Weet je wat ik denk?” Femke keek hem aan en schudde haar hoofd. “Dat jij gewoon klaar bent voor een volgende stap. En die stap is de open afdeling.”
Ze draaide haar gezicht weer weg en plukte wat in het gras. “Ik kom hier nooit uit, dus waarom zou ik klaar zijn om een stap verder te nemen.”
“Natuurlijk kom je hier wel uit!”
“Nee, de rechter heeft niet voor niks mijn rechtelijke machtiging weer een halfjaar verlengt! Dat is heus niet, omdat ie zoveel vertrouwen in mij heeft hoor!”
“Ik denk van wel. Ik denk dat hij jou de ruimte wilt geven om te ontwikkelen.” “Ja hoor! Ontwikkelen…welke ontwikkeling? Dat er misschien ooit een kleine kans zal zijn dat ik niet meer de separeer in hoef?!”
“Nee, dat hij jou met dwang aan jezelf probeert te laten werken, zodat je geen mogelijkheid krijgt om je gevecht op te geven, maar dat wij allemaal samen met jou aan een betere toekomst gaan werken.”
“Hoe kun je nou aan mijn toekomst werken als jij zelf nog amper daarmee bezig bent. Jij bent ook maar pas vierentwintig.”
“Hoe kun jij dat nou zeggen als je ongeveer negen jaar jonger bent!”
Femke moest lachen. “Oké, jij wint!”
“Ik had al gewonnen!”
“Kom!”
“Wat doen?!”
“Je moet mijn spullen naar de open afdeling sjouwen voor me. Ik ben daar te slap voor.”
“Ja, beul me maar weer af. Alsof het allemaal maar niets is. Ik heb ook gevoel hoor!”
“Dus toch?! Ik twijfelde al!” zei ze en liep vrolijk naar binnen.
Diezelfde avond zat ze al met al haar spullen op de open afdeling. Ze had geluk gehad, dat ze één van de grootste kamer toegewezen had gekregen. Hiervoor had ze op een wat kleinere kamer gezeten en had ze een probleem gehad met al haar rotzooi, maar dit keer paste het precies. Felix zou ze nu wel erg gaan missen, maar ja, hij had ergens wel gelijk. Ze moest een stapje verder gaan anders kwam ze gewoon nergens. Misschien zou ze juist, omdat ze hier wat vrijer was, minder moeite hebben om hier te zijn en dat ze helemaal niet meer naar de separeer hoefde. Nee, die tijd had ze nou wel gehad. Ze had er afgelopen nacht dan nog wel in door gebracht, maar niks was vreselijker dan dat. Die sociotherapeuten leken je daar wel chronisch te controleren. NU kon ze tenminste een beetje gaan staan en gaan waar ze wilde.
Na een lekker warme douche kroop ze lekker warm onder de dekens. Deze nacht had ze in ieder geval geen slaapmedicatie nodig.

[Hamkaastostie]

mooooooooooooi! t gaat goed! dat vind ik geweldig...uh jah leef een beetje erg met haar mee enzo! oftewel errug goed geschreven!

[Eend]

Leuke nickname

Hier een lang vervolg, ik ben nogal op dreef

Om half acht werd ze gewekt door de wekdienst, die bestond uit iemand van haar afdeling. Ze besloot zich even te douchen en zich daarna pas om te kleden. Echt honger had ze niet en zin om naar beneden te gaan ook niet. Terug op haar kamer pakte ze pen en papier en schreef ze weer een brief naar Eva.

Hee eef,
Hoe is het met jou? Ik zit nu op de open af-
deling en vanavond kom jij langs. Zoals je
waarschijnlijk van je moeder te horen hebt
gekregen, wist Youri al die tijd af van… nou
ja, je weet wel wat. Hij zit sinds anderhalve
maand hier ook in de kliniek en dat vind ik
best wel moeilijk. Ik vond hem best lief en
leuk, maar nu ik dit weet heb ik er wel moeite
mee. Weet je, Eef? Soms weet ik het niet eens
meer. Jij bent nu al over naar de volgende klas
en dan zit ik straks alleen tussen allemaal
kleine kindjes. De rechter heeft mijn RM nog
met een halfjaar verlengd, dus dan zou ik hal-
verwege een schooljaar in een wildvreemde klas
terecht komen. Dat lijkt me al helemaal niks.
Ik vind het heel moeilijk. Ik zie gewoon het nut
Niet echt meer om te leven. Ik vind het echt niet
leuk meer en ze zeggen hier, dat ik nog zoveel
moet leren, maar dat wil ik niet meer.
Ik ga maar stoppen, want ik moet eigenlijk
bij het ontbijt zijn en ik ben niet gegaan.
Ach…ze missen me toch niet.

Liefs,
Femmie

Femke veegde de tranen uit haar gezicht. Op de gesloten afdeling was er nu allang iemand langsgekomen, maar nu bleef het een lange tijd stil, totdat er iemand op de deur klopte. “Femke? Je hebt strafcorvee, omdat je niet bij het ontbijt was.” Werd er geroepen en Femke hoorde de jongen weer weglopen. Het kon Femke allemaal weinig schelen en ze besloot op haar bed te gaan liggen. Strafcorvee…wie had dat nou weer bedacht?! Ze deden het zelf maar! Ze konden haar eigenlijk toch niks maken, want ze zat gedwongen. Een gemene grijns kwam op het gezicht van Femke terecht. “Femke, wat ben je weer geniaal!” zei ze in zichzelf en sprong weer van haar bed af. Ze pakte haar discman en keek of de kust veilig was. Om het hoekje bij de trap zag ze Felix lopen met een blad medicijnen. Die zooi moest ze eigenlijk ook nog innemen, maar daar had ze ook geen zin in. Het werkte toch niet. Ze wachtte even tot Felix voorbij gelopen was en sloop toen de trap verder af. Ze keek even of er iemand in de woonkamer was, maar er zaten alleen twee meisjes en geen sociotherapeuten. Femke kende hun namen niet eens, want ze zou vanmiddag met de groepsbespreking pas voorgesteld worden. Net toen Femke de deur open wilde doen vroeg één van de meisjes of ze wel al naar buiten mocht. “Ja, natuurlijk, anders had ik wel op de gesloten afdeling mogen blijven!” zei ze en liep naar buiten. Terwijl ze door een stuk hoog gras liep zette ze haar discman aan. De muziek van Linkin Park begon te spelen en Femke besloot een stukje te gaan joggen. Door haar trance van vrijheid vergat ze even haar verkrachting. Ze onthield alleen hoe ze de socio’s vandaag eens flink dwars kon zitten. Als ze vrijheid mocht hebben, dan maakte ze daar maar al te graag gebruik van!
Femke was tevreden en straalde. Ze was vrij, helemaal vrij!

Na een uurtje vond ze het mooi geweest en besloot ze de kliniek weer binnen te gaan. Toen ze binnenkwam botste ze gelijk tegen een sociotherapeut op. Femke herkende hem van een tijdje geleden en besefte dat het Mark was, die haar de separeer in gesleept had. Femke besloot niks te laten merken en zei vrolijk gedag en wilde verder lopen. Ze wist dat ze gezeur zou krijgen en had expres haar muziek uitgezet, zodat ze zou horen wat de socio’s tegen haar zeiden, maar dat zij wel een excuus had, dat haar discman aanstond. Inderdaad begon Mark haar terug te roepen, maar ze deed net of ze het niet hoorde. Rustig liep ze de trap op en hoorde ze hoe iemand anders de aandacht van Mark trok.
Net toen ze de oordopjes uit haar oren wilde trekken, botste ze tegen Lia aan. Alles was goed, behalve Lia! “Jaaaa, Femke, jou moest ik hebben. Kom je mee?”
“Ik leg even mijn discman weg.”
“Nee, kom maar gelijk mee.”
“Waarom dat nou weer?! Ik mag toch wel mijn discman even veilig leggen, voordat ik ermee ga gooien?”
“Nee, je gaat gewoon nu direct met mij mee.”
“Waar slaat dit op?!”
“Dat mag je me zo uit gaan leggen, kom!”
“En toch breng ik mijn discman in veiligheid.” zei ze en liep vlug door naar haar kamer. Toen ze de deur weer opentrok stond Lia voor haar deur te wachten. “Nou ja, waar slaat het op?!”
Lia ging er niet in mee en liep samen met Femke naar de spreekkamer. Waarom?! Waarom had uitgerekend nu Lia dienst?!
Nadat ze beide in een stoel waren gaan zitten keek Lia haar bedenkelijk aan. “Je kent de regels neem ik aan.” begon ze. Femke knikte braaf. “Dan weet jij vast ook dat jij nog niet alleen naar buiten mag.” Weer knikte ze. “Waarom doe je het dan?”
“Omdat ik ook wel eens naar buiten wilde! Je weet niet hoe het is om opgenomen te zijn. Nee, jij gaat straks om vier uur weer fijn naar huis. Gezellig naar je gezin, naar je kinderen of bij je moeder op bezoek! Het kan je dan helemaal niks meer schelen of ik hier zit of niet. Ik zit toch maar opgesloten en je ziet het toch maar als werk! Ik ben niks waard, maar ik moet me wel gedragen. Als ik vrij wil zijn, dan doe ik dat! Jullie maken mij kapot hier! Ik ben hier nog geen ene meter opgeschoten! Jullie haten mij gewoon en jullie willen mij graag zien lijden. Jullie willen gewoon dat ik mezelf van ka…”
“Femke!” zei Lia streng. “Nou moet je eens goed luisteren! Wij zijn hier om jou te helpen, ja? En…”
“Helpen?! Noem je dit helpen?! Jullie verminken me gewoon!” zei Femke en stond kwaad op. “Bekijk het maar, stommert!” zei ze en liep kwaad de kamer uit. Ze liep door naar haar kamer en ging op bed liggen, waar ze in tranen uitbarstte.
Even later werd er op haar deur geklopt en de deur ging langzaam open. “Femke?” het was de kalme stem van Mark. “Mag ik even bij je komen zitten?” Ze knikte, maar keek hem niet aan. “Ik heb je medicijnen bij me. Het is misschien even beter als je ze inneemt.”
“Ik hoef die zooi niet! Neem ze zelf maar!” snikte ze. “Fem… Ik heb ze niet nodig, maar jij wel. Neem ze nou maar.”
“Verkoop je zo ook je drugs of doe je dat op een andere manier?!”
“Femke, ik probeerde nog redelijk te blijven, maar als je zo gaat doen dan hoeft het van mij ook niet. Als je ze nog wilt kom je ze zelf maar halen. Ik zie je over een kwartiertje bij het middageten.” zei hij en liep de kamer uit en sloot de deur.

Na een half uur lag Femke nog steeds op haar bed. Wat nou middageten! Ze had zelf nog wel een aantal oudbakken sultana’s! Om zichzelf te vermaken zette ze haar muziek hard aan en begon ze een gedichtje te schrijven.

Gevangen.

Gevangen in mijn pijn
Gevangen in mijn verdriet
Praten heeft totaal geen zin
Want luisteren doen ze hier niet

Mijn hart rot weg
En niemand kan het wat schelen
Mijn leven voor altijd kapot
Geen leven om te delen

Ik hoef niet meer te lachen
Geluk hoef ik niet te krijgen
En over de gevangen gedachtes
Zal ik altijd blijven zwijgen

Trots keek ze naar het gedicht op papier. Niemand hoefde nog te weten dat ze nog steeds aan de dood bleef denken. Niemand hoeft te weten aan de nachtmerries over de verkrachting. Niemand hoefde dat ooit te weten te komen, want dood zal ze gaan. Hier zal ze toch geen steek verder komen. Zeker niet op de open afdeling met die saaie socio’s. Ergens mistte ze Felix hier wel. Met hem kon ze altijd goed praten en nu zat ze hier met een stel strenge gevallen waar ze het niet echt mee kon vinden. Femke ging weer op haar bed liggen en viel van vermoeidheid in slaap.

Rond half vijf werd ze gewekt door Felix. “Wat doe jij hier nou weer?!” vroeg ze slaperig. “Ik wilde even met je komen praten.”
“O, ik wens je veel succes.”
“Fehem, je weet dat dit zo niks oplost. Niemand vindt het zo leuk. De sociotherapie niet, de andere jongeren op de afdeling, maar vooral jij vindt dit niet leuk.”
Ze haalde haar schouders op. “En wat wilde je eraan veranderen dan?”
“Gewoon, ik wilde even een praatje komen maken. Aangezien je vandaag niet eens van je kamer af bent gekomen en het Lia en Mark niet gelukt was om degelijk met je te praten, wilde ik het eens even hebben over vanochtend.”
Femke zuchtte. “Begin jij nu ook al?!”
“Fem, je weet net zo goed als ik dat dit gedrag gewoon niet kan hier. En je weet ook net zo goed als ik dat je niet zonder toestemming zomaar weg mag gaan.”
“Ja, nou en! Jullie gaan toch ook weg aan het einde van jullie dienst? Ik voel me gewoon zo alleen hier. Jullie gaan gewoon naar huis, naar je gezin en weet ik veel wat en ik? Ik mag niet eens mijn eigen moeder zien!”
“Nou, een gezin heb ik niet hoor. Ik heb hoogstens 2 cavia’s die op me zitten te wachten.”
“Pfff, heb jij cavia’s?! Wat schattig!”
“Ja, ze heten Micky en Muis. Maar even to the point. Als iemand de regels overtreedt zitten er gewoon consequenties aan vast.”
“Moet ik nu de separeer weer in?”
“Nee, je mag alleen de hele week geen bezoek ontvangen.”
“Dat kunnen jullie niet maken! Jullie nemen hier gewoon alles van me af! Eerst word ik afgezonderd van al mijn vrienden en familie en nu mag ik ook al geen bezoek ontvangen?! Weet je?! Jullie bekijken het maar! Ik ga zelf wel naar het bezoek toe!” schreeuwde Femke en wilde opstaan, maar Felix hield haar tegen. “Kom op, Fem. Als je nou niet weg was gegaan, dan had je ook gewoon je bezoek mogen ontvangen deze week.”
“Ja, geef mij de schuld maar weer! Niemand weet hier wat ik doormaak! Ik wil gewoon weg hier!”
“Dan zul je nog een half jaartje moeten wachten.”
“Tegen die tijd ben ik al dood.”
“Nee, dat geloof ik niet. Ik denk dat jij tegen die tijd een heel stuk verder dan nu bent mits je jezelf die kans geeft.”
“Jullie moeten mij die kans geven! Jullie houden me hier toch vast!”
“Meis, we doen het allemaal voor je eigen bestwil.” zei hij en sloeg een arm om haar heen. “Joh, je trilt helemaal.”
“Ja, ik vind het een beetje eng zo…”
“Moet ik me arm weghalen?”
“Nee, hoeft niet. Het is wel een beetje fijn zo…” zei ze en bloosde. “Oké, dan is het goed.” zei hij en gaf haar een knuffel.

[Sterretje*]

Jeetje, spannend...
Het verhaal spreekt me echt aan!
Mijn complimenten aan Eend.

Ik luisterde ook altijd naar Linkin Park tijdens mijn opname.

Kus, Chantal

[Eend]

Magic_STAR schreef op 04-09-2004 @ 11:04 :
Jeetje, spannend...
Het verhaal spreekt me echt aan!
Mijn complimenten aan Eend.

Ik luisterde ook altijd naar Linkin Park tijdens mijn opname.

Kus, Chantal

Ik luisterde vooral depri muziek En dan keihard, zodat iedereen wist dat ik mij klote voelde en ik geen gezeik aan mijn deur wilde hebben als ik de corvee was vergeten en zo. En als er dan iemand op de deur kwam kloppen, deed ik net of ik die niet hoorde