[Verhaal] Het dak op

- - -

Het was eigenlijk een doodnormale donderdag, maar opeens rook Wernhard een opmerkelijke geur. Om beurten zwiepte hij zijn armen omhoog en wroette hij met zijn neus in zijn oksel. Een breed scala aan luchtjes kwam hem tegemoet, maar niet die ene geur. Hij lichtte zijn voeten op van de grond en draaide op zijn draaistoel rond. “Ach,” zei hij zacht, “daar zal je de haard van ons probleem hebben.”
En een haard was het zeker. Ruim de helft van Wernhards kamer stond in brand. Vermoeid keek hij toe hoe de vlammen gretig rondgrepen door zijn boekenkast. Zonde, vond Wernhard. De helft van die boeken had hij nog niet eens gelezen. Hij liet zijn handen op zijn knieën vallen. “Enfin,” zuchtte hij, “terzake.”
Wernhard kwam overeind en hoorde zijn knieën kraken. Even schrok hij omdat het geluid zo onbekend in de oren klonk, maar dat kwam natuurlijk door het geknetter van het vuur op de achtergrond. Wernhard rekte zich uit en liep naar zijn raam.
“Wel, daar gaan we dan”, en hij deed het raam open. Even later zat hij op de nok van het dak. Verderop en zag hij de brandweerwagen de straat in rijden.

Kleine dauwdruppels vormden zich op de trui van Wernhard. Hij rook er even aan en trok zijn neus met een ruk weer weg. Het stonk naar verbrand hout en nachtelijk nat. Jammer, want die trui had hij met kerst van zijn moeder gekregen.
De dauw was afkomstig van de straal water die de brandweer stelselmatig zijn kamer in spoot. Wernhard dacht er het zijne van. Onder hem, op de stoep, zag hij allerlei mensen heen en weer lopen en moeilijk doen. Een brandweerman met een grotere helm dan alle anderen schreeuwde het één en ander en de kleine helmen deden allemaal wat hij opdroeg. Althans, dat nam Wernhard aan, want door de sirenen, het vuur en het water kon hij niets horen.
Na verloop van tijd merkte een kleine helm hem op. De man liep naar de grote helm toe, riep iets, wees naar Wernhard en ging vervolgens staan in een pose die verraadde dat hij ter plekke promotie met opslag verwachtte. De grote helm dacht er heel anders over. Hij liep de brandweerwagen in om te bellen. Even later kwam een brandweerman met een helm van middelmatige afmeting naar de opperhelm toe. Weer gepraat, weer gewijs en de helm in de middenmoot kroop de wagen in.
Niet veel later werd een grote ladder uit de wagen omhoog geduwd, de kant van Wernhard op.

Wernhard bekeek dit alles met een kritische blik. Die helmen, die vond hij wel mooi, maar of al dat vuur, water, licht en geluid nodig was, wist hij niet. Bovendien had hij helemaal geen zin in die grote ladder die op hem af geschoven werd. Zeker niet toen een onbehouwen vlerk met een kleine helm die ladder beklom en naar hem toe kwam. Even had Wernhard overwogen om met de ladder naar beneden te gaan, onder de voorwaarde dat de grootste helm die ze hadden hem kwam halen. Nu deze minihelm, in feite nog een pet, hem van het dak moest komen sleuren, werd hem alle zin om trap te lopen ontnomen. Hij wilde in een bakkie.

“Meneer!”, riep de kleine helm die eindelijk bovenaan de ladder gekomen was.
“Hm?”
“Wij zijn van de brandweer. Zet u voorzichtig één voet op de bovenste sport van de ladder. Ik zal u begeleiden. Alles komt goed!”
“Oh, nee, dank u. Dat hoeft niet hoor. Ik wens niet met uw ladder naar beneden te gaan.”
“Meneer?”
“Als ik al naar beneden ga, dan gebeurt dat op eigen initiatief en in een bakkie.”
“Bakje?”
“Een bakkie! Och, hoe heet zo’n ding in de volksmond. Oh, ja! Een hoogwerker. In een hoogwerker wil ik wel naar beneden komen, anders niet.”
De kleine helm ging voorzichtig weer naar beneden.

Niet veel later kwam de grootste helm van het gezelschap de ladder op lopen, maar Wernhard had zich voorgenomen om niet op zijn avances in te gaan. Een bakkie of… of… dan liever de lucht in!
“Meneer,” begon de helm, “ik kan u verzekeren dat u nergens bang voor hoef te zijn. Deze ladder gebruiken we al jaren en er is nog nooit een ongeluk mee gebeurd. U bent hier op de ladder echt veiliger dan daar op het dak.”
“Meneer, het heeft niets te maken met angst of veiligheid. Ik heb altijd al een keer in een bakkie willen zitten en dit lijkt me de uitgelezen mogelijkheid. Bovendien lijkt zo’n ladder me maar een tochtige bedoening. Misschien vat ik wel kou wanneer ik al die vreemde kapriolen in het holst van de nacht uit ga voeren!”
“Maar meneer, heeft u enig idee hoe duur het voor de gemeente is om een hoogwerker te regelen en in te zetten? Zeker wanneer het in feite niet nodig is?”
“Ik maak wel uit of het nodig is. Meneer. Ik ben immers het slachtoffer en was het niet voor mijn nalatigheid, was er geen brand uitgebroken en had u nu niets te doen. Wees blij dat ik u werk verschaf en redt me in stijl!”
“Maar wij zijn van de vrijwillige brandweer”, probeerde de grote helm nog, maar Wernhard had zich alweer omgedraaid op de nok van het dak.

De brand was al bijna geblust toen de burgemeester langzaam en voorzichtig de wankele trap op kwam klauteren. Bovenaan pufte hij even uit voordat hij zijn zegje deed.
“Meneer, ik moet zeggen dat uw gedrag me ten zeerste tegenvalt. Wij doen er alles aan om de overlast van deze brand zo beperkt mogelijk te maken voor alle betrokken en u zit hier te mokken op de nok. U kunt nu naar beneden komen met deze ladder, of…”
“Nee!”, viel Wernhard hem in de reden. “Ik zal niet op jouw gammele rotladder naar beneden komen! Ik wens met gepaste stijl in een bakkie naar beneden geëscorteerd te worden. Dat lijkt me wel het minste wat ik verdiend heb na al die jaren gemeentebelasting. Of hebben jullie soms al dat geld al verbrast op etentjes met het voltallige ambtenarenapparaat? Nou?”
“Nee, natuurlijk niet meneer, maar…”
“Niets te maren! Ik wens nu van mijn eigen geld met een bakkie gered te worden en anders hoeft het niet meer voor mijn part. Ik wens u een goede nacht!”

De burgemeester klauterde moeizaam weer naar beneden. Ondanks de kou maakte hij zich met elke stap lager weer bozer en bozer om Wernhard. Verdomde plebs met hun pretentieuze gezever ook altijd.
“En?”, vroeg de grote helm toen de burgervader weer met beide benen op gemeentelijke grond stond.
“Hij wil niet. Laat hem daar maar lekker verrekken. Ik ga naar huis en ik raad jullie aan hetzelfde te doen.”

De grote helm riep alle kleine weer bij zich en na een korte toespraak kropen ze allemaal weer de brandweerwagen in en reden ze stilaan weg. Mooi, dacht Wernhard, ze maken ruimte voor de hoogwerker die me weldra zal komen redden.
Achter de huizen van de volgende rij kwam langzaam een waterige zon op.

Op vochtige nachten, wanneer een kille wind door de bomen jaagt, kan men nog altijd het gekerm van een boze Wernhard horen. Een Wernhard die langzaam stierf aan onderkoeling, maar wel in stijl.

- - -

LUH-3417 - Er zitten vast nog wat fouten in, maar ik ken mensen die het fijn vinden om die er voor me uit te halen.

OMG <3

Ik zou je kunnen zoenen.

LUH-3417 schreef op 25-01-2006 @ 15:47 :
LUH-3417 - Er zitten vast nog wat fouten in, maar ik ken mensen die het fijn vinden om die er voor me uit te halen.

Capriolen hoort volgens mij met een C. Red me in stijl zonder t. volgens mij beperkt houden ipv maken. in de rede vallen zonder n.

Mooi verhaal, maar de brandweer is wellicht medeplichtig aan moord.

[Barones]

ik vind 'm leuk

haha gered worden in stijl. Je moet er maar op komen.

de fouten ga ik er voor jou niet uithalen. Daar ben ik niet zo goed in.

He ja, wat leuk! Zinnig commentaar heb ik eigenlijk niet, het is wel goed zo denk ik.

[I C U]

<3 Puik stukje werk! En laat ik nou net geen zin hebben om de fouten eruit te halen Ik ben al net zo lui als jij

Echt leuk, weer 's een leuk stukje om te lezen zonder dat het cliché is

tof stukje!

[Barones]

Inderdaad. Eindelijk iets dat anders is dan de doorsnee verhaaltjes. Niet zo cliché, zoals Mala al zegt

Dank u voor het lezen, de reacties en de eruitgehaalde fouten. Voelt goed. :$

LUH-3417