Waar

[Vogelvrij]

Oké, ik weet dat het geen originele titel is, dat wel meer verhalen van mij zo heten, maar het is nu eenmaal een heerlijk woord

Ze lazen de Tina, later de Fancy. Hoewel ze hun toekomst rooskleurig zagen, wisten ze dat er ook een hoop ellende zou kunnen komen. In hun tijdschriften lazen ze over hopeloze verliefdheden, lichamelijke en seksuele problemen, dyslexie en automutilatie. Hoe kan het dat al deze dingen hen bespaard bleven? Waarom was ik het altijd die alles overkwam? Of komen hun problemen pas later, als ik eindelijk kan genieten van een welverdiende rust? Hoe zit deze wereld in elkaar?

I

“Ik heet Mieke,” mompelde ik. Ik voelde dat ik rood werd en vervloekte mezelf. De eerste schooldag op een nieuwe school, ik moest een goede indruk maken. “Iedereen is zenuwachtig,” had mijn moeder gezegd, maar ik merkte er niets van. De mensen om mij heen leken zich allemaal volkomen op hun gemak te voelen. Sommige kenden elkaar al en praatten en lachten met heldere stemmen. Ik was jaloers op ze, nu al. Het was mijn plan geweest om opnieuw te beginne. Een nieuwe school, een nieuwe start. Niemand kende me hier, dus ik zou de persoon kunnen zijn die ik wilde. Dat had ik tot vandaag tenminste gedacht. Maar het was mislukt, na drie woorden was mijn plan al nutteloos geworden. Ik, Mieke Visser, zou altijd het meisje blijven dat bespot en gepest zou worden. Mijn rode hoofd was daarvan het bewijs.
“Eva,” stelde het meisje met de rode haren, dat naast me zat, zich voor. “En hoe heten jullie?” vroeg ze aan de twee meisjes die achter ons zaten. De ene was duidelijk van Chinese afkomst, de andere was een opvallende verschijning met een gele trui en een paars rokje. “Ik heet Lisanne en zij heet Jung.” Het meisje met de felgekleurde kleding lachte een plaatjesbeugel bloot. Ik begreep niet waarom ze lachte, maar omdat ik geen gek figuur wilde slaan, glimlachte ik maar wat mee. “Nou, ik ben blij dat er een paar aardige meiden in mijn klas zitten,” zei Eva opgewekt. Ze stootte me aan met haar elleboog. “Wie weet, misschien heeft mijn moeder gelijk met haar gezeur dat de middelbare schooltijd de leukste periode uit je leven is.”

Het was stom toeval dat ik meteen die eerste dag naast Eva belandde en dat zij besloot dat we vriendinnen zouden worden. Zo was Eva, ze besloot dat dingen waren zoals ze waren en de rest van de wereld had zich daar dan maar naar te gedragen. Op dat moment maakte dat me niets uit, ik was blij dat ik zo snel vriendinnen had gevonden. Het leken me ook echt drie aardige meisjes en mijn vertrouwen in een nieuwe start was weer helemaal terug. Dat blozen zou ik altijd houden, maar blijkbaar stoorden mijn nieuwe vriendinnen zich daar niet aan. Zij accepteerden me zoals ik was.

Waar ben ik eigenlijk? Ben ik hier opgesloten? De deur is op slot, ik kan hier niet weg. Waar blijven Eva, Lisanne en Jung? Ze zouden me toch komen ophalen… Of was dat gisteren en vergis ik me? In deze grijze ruimte lijkt tijd niet te bestaan, elk moment is hetzelfde. Het wachten verveelt me, ik wil hier weg!

[Nijn*]

Leest lekker weg, zou graag een vervolg lezen. Het lijkt in eerste instantie op een tienerverhaaltje maar de laatste alinea linkt ergens anders naar. Ik vind dat je een lekkere losse stijl hebt; ga zo door.

Overigens, ik neem aan dat je een toets hebt gemist maar toch:

Het was mijn plan geweest om opnieuw te beginne.

- beginnennn dus.

Nijn*

[barkrukkie]

ik heb hetzelfde als Nijn*, die laatste alinea maakt me ook wel nieuwsgierig naar een vervolg

verder leuk geschreven

[SiemdeCyper]

ik wil wel meer idd

[Vogelvrij]

Dank jullie wel

II

Eva en Jung werden al snel onafscheidelijk. Bij de meeste lessen zaten ze naast elkaar, maar soms ging Eva naast Lisanne zitten en Jung naast mij. Als ik niet naast Jung zat, zat ik naast Lisanne of alleen. Lisanne was namelijk verliefd geworden op Thomas, die ook in onze klas zat en ze probeerde zoveel mogelijk naast hem te zitten. De plaats in de klas was belangrijk, je kon je status aflezen aan de persoon naast wie je zat. Als deze persoon populair was, werd je zelf ook populairder. Als je alleen zat, was je zonder status. Ik zat vaak alleen, maar wel altijd in de buurt van Eva en Jung. Zodra het even kon, draaide ik me om en begon ik met hen te kletsen. In een paar weken had ik al veel over ze geleerd en een leven zonder vriendinnen kon ik me al bijna niet meer voorstellen. Ik was gelukkig.

“Hé Mieke, ben je een kanariepiet of zo,” vroeg Marcel met een brede grijns. Ik schudde mijn hoofd, maar wist verder niet wat ik kon antwoorden. Ja, ik had een gele trui aan, maar Lisanne had ook vaak gele kleding. Waarom noemden ze haar dan geen kanarie? “Of ben je een vuurtoren?” vroeg Marcel door. “Je hoofd is helemaal rood.” Iedereen lachte en ik voelde me eenzaam. Zelfs de verlegen Jung had een glimlach om haar mond. Het was de eerste keer dat jaar dat ik werd gepest, maar het zou niet de laatste zijn. Misschien was de middelbare school toch niet zo leuk als ik eerst had gedacht, was het gewoon een voortzetting van de basisschool. De vertrouwde gevoelens van eenzaamheid en wanhoop kwamen weer terug, mijn enige metgezellen in de wereld van het pesten. Op die momenten had ik geen vriendinnen, was het de wereld tegen mij.
Toch was er iets veranderd, want zodra het pesten ophield, lieten mijn vriendinnen merken dat ze er voor me waren. Niet dat we ooit over het pesten praatten, maar ze waren toch vriendelijk voor me. “Jongens zijn echt kinderachtig,” zei Lisanne nadat ze me voor de eerste keer pestten.
Eva knikte. “Flauwe schepsels, dat zijn het.” En ik lachte was alweer vergeten hoe ik me even daarvoor had gevoeld. Ik hoefde niet populair te zijn, ik hoefde zelfs niet door iedereen geaccepteerd te worden. Een paar vriendinnen waren genoeg.

Maar in de nacht voelde het anders, in de nacht kwam de pijn terug. De eenzaamheid en het gevoel mislukt te zijn, grepen me aan en maakten me gek van wanhoop. De tranen prikten in mijn ogen, maar ik wilde niet huilen. Ik had vriendinnen, waarom zou ik me rot voelen? Mijn benen jeukten en als vanzelf zochten mijn nagels mijn vel en begonnen ze met krabben. Pas na lange tijd hield ik op, de jeuk had allang plaats gemaakt voor een gloeiend gevoel. Toen ik mijn lampje aandeed en het dekbed terugsloeg, zag ik dat mijn nagels bloederige schaafwonden hadden veroorzaakt. Op een vreemde manier luchtte het me op, ik deed mijn lampje uit en viel snel daarna in slaap.

Oei, herkenbaar gevoel. Je hebt het zo geschreven dat je je zelf zo gaat voelen zoals zij zich voelt. Dat vind ik knap gedaan
Je schrijfstijl (of misschien gewoon het onderwerp) doet me een beetje aan Carry Slee denken...

Ik ben benieuwd naar het vervolg

[hodelahitie]

Vooral het 2e schuingedrukte stukje roept vragen op, maar dat is wel goed. De vragen die de hoofdpersoon zich afvraagt maken het boek interessanter, je merkt zo beter wat zij denkt etc. Dus eigenlijk moet je die er vaker in doen en het wel gewoon "vaag" laten.

Alleen deze keer wel een happy end hè?

[Roosje]

Pesten is . Ik vind het verhaal wel 'n beetje cliche, maar het leest iig lekker weg. Ik wil zeker wel meer lezen!

[farai]

Top verhaaltje weer meid. Gevoelig onderwerp wel maar ja ik lees dat altijd graag dus...

[Vogelvrij]

Carry Slee Nou ja, jullie commentaar is in ieder geval wel positief, bedankt allemaal Nu ik alles alleen nog eens overlees, ben ik er absoluut niet tevreden over, maar ach, ik heb tenminste weer een keer wat geschreven

Ze waren zo vreselijk naïef! Tot bijna op het laatste moment dachten ze dat ze konden doen met mij wat ze wilden, ze dachten dat ze mij in hun macht hadden. Ik ben zo blij dat ik ze heb kunnen laten zien wie ik werkelijk ben, hoe ik denk en wat ik voel. Op het laatste moment hebben ze mijn ware aard leren kennen.

III

Mijn vader was met een veel jongere vriendin naar Canada vertrokken toen ik acht was. Nooit had ik daar met iemand over gepraat, maar na een paar maanden vertelde ik het toch aan mijn vriendinnen. Eva hield een slaapfeestje en we lagen allemaal in onze slaapzakken in de woonkamer. Omdat het donker was, leek het net alsof je niet tegen de rest praatte, maar gewoon tegen jezelf. Het was al bijna een uur, de ideale tijd om persoonlijke gesprekken te voeren. Ze reageerden heel lief en ik dacht dat ze me begrepen, maar even later ging het gesprek ineens over jongens. “Ben jij eigenlijk wel eens verliefd geweest?” vroeg Lisanne. Ik antwoordde ontkennend. Jongens interesseerden me niet. Eva lachte en zei dat ik raar was. “Ben je lesbisch of zo?”

Nee, ik was niet lesbisch, ik had het enkel druk met andere dingen. Ik moest mijn moeder gelukkig houden door hoge cijfers te halen en niet over mijn vader te praten. Ook over het pesten kon niet gesproken worden, enkel over vrolijke dingen. Verder had ik veel last van slapeloosheid, ik piekerde over van alles en nog wat. De enige manier om de gedachten te stoppen was het openkrassen van mijn benen, maar tegelijkertijd moest ik bedenken hoe ik mijn beschadigde benen verborgen kon houden.
Na Eva’s vraag had ik er nog een probleem bij. Waarom werd ik nooit verliefd? Zou ik dan toch lesbisch zijn?

De volgende middag gingen we naar de stad, waar we een aantal jongens van Lisannes oude school ontmoetten. We praatten wat en het was best gezellig totdat Eva besloot dat een van die jongens verliefd was op mij. En ik uiteraard ook op hem. Ze gaf hem mijn telefoonnummer en ging daarna met een van de andere jongens mee. De volgende dag vertelde ze ons uitgebreid dat ze hadden gezoend en hoe geweldig hij was. “Heb je nog wat van Dirk gehoord?” vroeg ze even later.
“Nee, gelukkig niet,” zuchtte ik.
Eva keek verbaasd. “Mieke, het was duidelijk dat jullie elkaar leuk vonden. Je zit natuurlijk nog in de ontkenningsfase.”
Diezelfde middag belde Dirk me op om te vragen of ik meeging naar Lisannes feest. Ik had niet geweten dat er een feest kwam, wat me zo in de war bracht dat ik toestemde. Toen ik er de volgende dag Lisanne naar vroeg, zei ze dat ze me vergeten was uit te nodigen en bood ze duizendmaal haar excuses aan. Natuurlijk was ik van harte welkom.

[CSN]

Het leest inderdaad fijn en ik wil wel een vervolg lezen ook .

Begin is vooral erg mooi, en het leest idd lekker weg

[I C U]

Nice! Je stijl is soepeltjes en vloeiend, heerlijk! Het onderwerp is cliché, maar door die schuin gedrukte stukjes krijgt het een extra dimensie.
Toch denk ik dat ik de vorige verhalen van je beter vond, waaraan dat precies ligt, is moeilijk te zeggen. Misschien om dat die meer 'ziel' hadden, of iets dergelijks. But don't mind me, ga door met schrijven, want ik wil toch wel weten hoe het verder gaat

[Nijn*]

Tot nu toe vind ik het eerste stukje het mooiste. Ik vind dat je een beetje Carry Slee-neigingen krijgt af en toe, dat is best jammer. Het is best cliché en heel mooi vind ik je taalgebruik/zinsopbouw/constructie niet, maar toch de moeite waard om verder te lezen. Dus ook het vervolg zal ik zeker lezen Moet wel zeggen dat ik betere dingen van je heb gelezen..

[Vogelvrij]

I C U schreef op 23-04-2005 @ 16:28 :
Nice! Je stijl is soepeltjes en vloeiend, heerlijk! Het onderwerp is cliché, maar door die schuin gedrukte stukjes krijgt het een extra dimensie.
Toch denk ik dat ik de vorige verhalen van je beter vond, waaraan dat precies ligt, is moeilijk te zeggen. Misschien om dat die meer 'ziel' hadden, of iets dergelijks. But don't mind me, ga door met schrijven, want ik wil toch wel weten hoe het verder gaat

Mja, ik snap wel wat jullie bedoelen, bij andere verhalen was het idee ook gewoon wat beter. Ik zit een beetje in een inspiratieloze periode waarin ik wel graag wil schrijven En alles is al uitgetypt, het is slechts nog een kwestie van posten
Maar toch nog steeds bedankt voor de overwegend positieve reacties


Naast naïef waren ze ook gelukkig. Dat kon ik minder goed hebben, omdat ik zelf helemaal niet gelukkig was. Het pesten, de slapeloosheid en de automutilatie, alles werd steeds erger. Nu is het voorbij en heb ik nergens meer last van. Ik vraag me alleen af waar ze blijven…

IV

Op het begin was het feest best gezellig, ondanks dat ik het gevoel dat ik eigenlijk niet welkom was niet helemaal kon kwijtraken. Maar Lisanne deed heel normaal tegen me, er was goede muziek en er ging een aangename sfeer. Na anderhalf uur dansen voelde ik de vermoeidheid toeslaan, bovendien had ik het erg warm. Daarom besloot ik even naar buiten te gaan. Eva, Robert en Dirk liepen met me mee. Robert was Eva’s vriendje en eenmaal in de tuin begonnen ze te zoenen. Dirk keek er een beetje afgunstig naar, maar ik voelde alleen schaamte. Een beetje onhandig knoopte ik een gesprek met hem aan, om zijn aandacht af te leiden. Na een paar minuten ging Eva zich ermee bemoeien. “Hé Dirk, wist je dat Mieke het laatst nog over je had?” Haar rode haar was duidelijk zichtbaar in de nacht. “Ze vond het hartstikke leuk dat je haar hier mee naartoe nam.” Ze sloeg een arm om Robert heen en knipoogde naar me. “Ik zie jullie straks!” riep ze en ze verdwenen naar binnen.
“Zullen wij ook weer teruggaan?” vroeg ik een beetje aarzelend. Dirk schudde zijn hoofd en pakte mijn armen vast. Beduusd liet ik het toe dat hij me naar zich toe trok. “Ik…” begon ik, maar eigenlijk wist ik helemaal niet wat ik wilde zeggen. Dirk was best een leuke jongen, maar springend blond haar en een aardig karakter, maar ik was niet verliefd op hem. Of dacht ik dat alleen maar, omdat ik er bang voor was? Misschien werd ik wel nooit verliefd omdat ik het zo’n raar idee vond dat iemand van me zou houden. De twijfels overspoelden me, maar ik kreeg snel antwoord op mijn vragen. Dirk drukte zijn mond op de mijne en wrong zijn tong tussen mijn lippen door. Ik schrok me dood, maar durfde niets te doen omdat ik hem niet wilde kwetsen. Maar toen zijn tong de mijne zocht en rondjes ging draaien in mijn mond, voelde dat zo onaangenaam dat ik me resoluut lostrok. Nee, ik was niet verliefd op deze jongen. Ter plekke besloot ik dat ik nooit in mijn leven meer zou zoenen. “Het spijt me,” zei ik en toen draaide ik me om en liep weg, Dirk verbouwereerd achterlatend.

Natuurlijk wisten Eva en Lisanne de volgende dag dat er iets die avond was gebeurd en ze hoorden me volledig uit. Jung hield zich een beetje op de achtergrond, waarschijnlijk omdat zij nog nooit had gezoend en daardoor vond dat ze geen recht had om van alles te vragen. Ik probeerde hun vragen te ontwijken of antwoordde maar wat vaag, maar ze hielden niet op. Het stopte pas nadat Eva tot de conclusie was gekomen dat Dirk me waarschijnlijk had afgewezen en dat ik nu barstte van liefdesverdriet. “Arm kind,” vond ze.
Ik kon ze de waarheid niet vertellen. Ze zouden me toch niet begrijpen en bovendien was het vervelend voor Dirk, die dit helemaal niet had verdiend. Daarom knikte ik maar wat bij Eva’s conclusie, maar die nacht voelde ik me nog rottiger dan normaal. Uiteindelijk stond ik op en liep naar beneden. Op de tafel lag mijn moeders aansteker. Ik pakte hem op en liet het vlammetje branden. Het zag er zo mooi en onschuldig uit, maar toen ik mijn arm erin hield, merkte ik dat er achter dat onschuldige uiterlijk toch iets heel gemeens lag. Pas veel te laat, toen de pijn ondraaglijk werd, haalde ik mijn arm uit de vlam. Er zat een kleine brandwond, maar spijt had ik niet.

Soms staat alles me ineens zo helder voor de ogen en dan huil ik. De spijt verteert me, ik heb alles alleen maar erger gemaakt. Ik ben een mislukkeling en niemand kan me troosten, omdat iedereen weet dat ik terecht zo lijd.

[I C U]

De manier waarop je de eerste zoen beschrijft is best wel herkenbaar Verder goed stukje weer, je stijl is nog steeds heerlijk. Ik heb wel het idee dat het te beschrijvend is, dat het een relaas is, een waterval van woorden die er in een keer uit moeten. Maar nogmaals: een vervolg is wederom welkom!

[Vogelvrij]

I C U schreef op 24-04-2005 @ 11:44 :
De manier waarop je de eerste zoen beschrijft is best wel herkenbaar Verder goed stukje weer, je stijl is nog steeds heerlijk. Ik heb wel het idee dat het te beschrijvend is, dat het een relaas is, een waterval van woorden die er in een keer uit moeten. Maar nogmaals: een vervolg is wederom welkom!

Ik vrees dat dat helaas mijn stijl is, ik heb gewoon een te beschrijvende stijl. Hoe zou je dat kunnen veranderen? En inderdaad, waterval van woorden die er in een keer uit moeten, dat is nu precies de manier waarop ik schrijf

[I C U]

Vogelvrij schreef op 24-04-2005 @ 11:48 :
Ik vrees dat dat helaas mijn stijl is, ik heb gewoon een te beschrijvende stijl. Hoe zou je dat kunnen veranderen? En inderdaad, waterval van woorden die er in een keer uit moeten, dat is nu precies de manier waarop ik schrijf

Het is in elk geval herkenbaar!

[Roosje]

Hm... ja. Op zich schrijf je lekker, het leest fijn enzo, maar ik heb idd wel eens wat beters van je gelezen. Iets gevoeligers, vooral. Nou ja, een vervolg wil ik heus wel.

Hm, ik weet gewoon pas wat ik vind als ik de rest ook gelezen heb hoor, ik zit er in ieder geval best wel in

[Vogelvrij]

Tussendoorhoofdstukachtigiets


V

Krassen in mijn benen waren niet meer genoeg. Ik maakte nog wel schaafwonden, maar meer uit gewoonte dan dat het hielp. Brandwonden maken hield beter, ik werd er rustiger van en het zette die eeuwige gedachtes stil. Maar natuurlijk lukte het me niet om ze verborgen te houden. Voor de schaafwonden had ik nog wat smoesjes kunnen bedenken, maar bij de brandwonden ging dat niet. Vooral Eva bleef maar vragen stellen. Toen Lisanne uiteindelijk rechtstreeks vroeg ik ze soms zelf maakte, kon ik dat niet ontkennen. Daarop flipte Eva totaal, ze noemde het eng en abnormaal. Jung was de enige die zei dat ik ermee moest stoppen. Ze had gelijk, ik besefte zelf ook dat ik hier niet lang meer mee door kon gaan. Maar het was moeilijk en daarom zei ik tegen mezelf dat ik nog wel schaafwonden mocht maken, maar geen brandwonden, bij wijze van compromis. Ze maakte ik aan het einde van het schooljaar twee voornemens: ik zou nooit meer zoenen en nooit meer brandwonden maken.

Ook in de vakantie trok ik veel met mijn vriendinnen op en dit deed me beseffen dat er daadwerkelijk iets was veranderd. Vakanties op de basisschool waren meestal niet echt bijzonder geweest. Soms maakten mijn moeder en ik een uitstapje, maar de meeste dagen zat ik binnen te lezen of te tekenen. Deze vakantie was leuker en afwisselender. Aangezien ik alleen de klasgenoten ontmoette die mij aardig vonden, werd ik niet gepest. Vroeger verlangde ik tijdens de vakanties wel eens naar school, omdat ik me verveelde, daar had ik nu geen last van. Alle leuke dingen van school waren ook in de vakantie bij me. We sleten hele dagen bij het zwembad en picknickten op het gras. Ja, op dat moment wist ik dat het leven ook best aangenaam kon zijn.

Vaak ook voel ik helemaal geen spijt en vind ik dat ik het juist heb gedaan. Het is alleen zo vervelend dat niemand me begrijpt, iedereen ziet enkel de slechte dingen in me. Maar ieder mens heeft goede eigenschappen, toch? Ik voel me zo eenzaam…

[Nijn*]

Ik vind de schuingedrukte stukjes eerlijk gezegd mooier dan de gewone stukjes.

Btw:

Dirk was best een leuke jongen, maar springend blond haar en een aardig karakter, maar ik was niet verliefd op hem

Hoezo 'maar', moet het niet zoiets als 'met' zijn?

Bij mij zijn het ook de schuine stukjes die me het meest nieuwsgierig maken. Maar met de rest is ook niets mis

[Roosje]

Meer(A)?

Ik vind het best wel leuk, eigenlijk.

[Vogelvrij]

Nijn* schreef op 25-04-2005 @ 16:32 :
Ik vind de schuingedrukte stukjes eerlijk gezegd mooier dan de gewone stukjes.

Btw:

Hoezo 'maar', moet het niet zoiets als 'met' zijn?

Ik ben dol op schuingedrukte stukjes Die vond ik ook het leukst en gemakkelijkst om te schrijven

Dat moet inderdaad "met" zijn, hartelijk bedankt Ik maak soms rare fouten en het is handig dat je die even zegt

[I C U]

Er zitten best wel wat tikfoutjes in, ik ben nu alleen even te lui om ze eruit te halen! Maarre, het is best goed, alleen... het wordt steeds minder! Die schuine stukjes blijven goed, dat wel Maar blijf gerust schrijven en posten, ben benieuwd hoe dit afloopt!

[Vogelvrij]

I C U schreef op 26-04-2005 @ 15:55 :
Er zitten best wel wat tikfoutjes in, ik ben nu alleen even te lui om ze eruit te halen! Maarre, het is best goed, alleen... het wordt steeds minder! Die schuine stukjes blijven goed, dat wel Maar blijf gerust schrijven en posten, ben benieuwd hoe dit afloopt!

Daarom komen er nog maar twee hoofdstukken, zodat het eindigt als een nachtkaars

Ik zou echt van je houden als je die tikfoutjes er een keer uit zou willen halen...

[Sketch]

Derde regel van V, hield ipv hielp. Ik wacht de laatste 2 hoofdstukken even af.

[Vogelvrij]

Sketch schreef op 26-04-2005 @ 16:37 :
Derde regel van V, hield ipv hielp.

Bedankt

VI

Twee jaar later hield ik me nog steeds aan mijn voornemens. Aanstekers raakte ik nooit meer aan, evenals jongens. Mijn leven kroop voort, dag na dag. Het pesten bleef doorgaan, maar mijn vriendschap met Eva, Lisanne en Jung bestond ook nog altijd. Lisanne was in de derde blijven zitten en Eva had een ander profiel, dus ik zat alleen bij Jung in de klas. Ergens vond ik dat wel prettig, want Jung en ik raakten zo veel hechter bevriend en bovendien zat ik nooit meer alleen. En in de pauzes zag ik Eva en Lisanne, wat vaak erg gezellig was.
In de vierde kregen we maatschappijleer van mevrouw Van de Linden. Zij was erg jong, hoogstens 25 en ze zag er knap uit met haar lange, blonde haren. Binnen de kortste keren was maatschappijleer van iedereen het lievelingsvak. Ook in vond mevrouw Van de Linden erg aardig en volgde graag haar lessen. Bij haar werd ik ook nooit gepest, iedereen vond het belangrijker dat mevrouw Van de Linden hen aardig vond. De lessen maatschappijleer waren een lichtpuntje in mijn troosteloze bestaan. Ondanks dat ik vriendinnen had, voelde ik me vaak eenzaam en onbegrepen. Mijn moeder was bijna nooit aanspreekbaar, van mijn vader had ik al tijden niets gehoord. Mijn benen zaten onder de littekens en mijn cijfers gingen steeds meer achteruit. En omdat mijn moeder meestal niet kookte, at ik ook erg slecht. Om dat laatste maakte ik me niet echt druk, ik had toch geen zin in eten. Bovendien kon je dagelijks in de krant lezen dat overgewicht zo’n groot probleem was, dus het was juist goed dat ik een paar kilo’s afviel. En ik had al genoeg andere dingen aan mijn hoofd, maar gelukkig waren er de maatschappijleerlessen waarin ik me gelukkig voelde.

“Ik heb een nieuwtje,” kondigde Jung in de pauze aan. “Vertel!” Eva’s belangstelling was meteen gewekt.
“Mieke is verliefd,” zei Jung. Met twinkelende ogen keek ze me aan. Verbaasd schudde ik mijn hoofd. “Hoe kom je daar nu weer bij?”
Jung haalde haar schouders op. “Intuïtie. Zoiets voel ik gewoon.”
“Ben je eindelijk over Dirk heen?” lachte Eva. “Dat werd ook wel tijd!”
“Ik ben helemaal niet verliefd,” mompelde ik, maar tegelijkertijd verscheen het gezicht van mevrouw Van de Linden voor mijn ogen. Misschien had Jung toch gelijk. Maar ik wilde helemaal niet verliefd zijn en zeker niet op een lerares! “Ze is op mevrouw Van de Linden,” deelde Jung mee. “Het is echt hartstikke duidelijk, hoor!”
Ik voelde dat ik rood werd, maar samen met de schaamte kwam er nog een gevoel los: woede. Waarom bazuinde Jung dit rond, waarom had ze het niet eerst aan mij gevraagd? Ik wist niet of ik verliefd was, maar als ik het was, dan wilde ik absoluut niet dat Eva en Lisanne dat wisten. Ik voelde me verraden en ik wenste dat ik eerder had geweten wat Jung van plan was, maar het was al te laat. Mijn leven viel in stukken uit elkaar, zelfs de lichtpuntjes waren vergeten in het donker. Ik zou nooit meer normaal maatschappijleer kunnen volgen en mijn vriendinnen was ik kwijt.

Ze lachten me uit, daar heb ik nooit goed tegen gekund. Ik heb nooit veel eisen gesteld aan mijn leven, ik wilde enkel dat een paar mensen me aardig vonden en me accepteerden. Elk leven verdient z’n lichtpuntjes, waarom had mijn leven er dan geen?

[Sketch]

"Ook in vond mevrouw" ik dus

De tijd gaat wel heel snel, ze zitten nu al in de vierde

Nog één hoofdstuk, benieuwd hoe het gaat eindigen.

[CSN]

Hmm ik ben ook wel benieuwd hoe het af zal lopen, maar vind het laatste stukje wel iets minder. Misschien inderdaad doordat het opeens zo snel gaat, maar ik heb hier ook het idee dat de zinnen niet zo goed op elkaar aansluiten. Het lijkt alsof je daar bij de eerste 5 stukjes wat meer aandacht aan hebt besteed. Verder fijn .

[Nijn*]

Poeh. Het gaat ineens wel heel snel en als je alles nog in één hoofdstuk wilt gaan proppen, kijk je dan wel uit dat je het niet afraffelt, want dat zou zonde zijn! Ik blijf erbij: de schuine stukjes zijn het best

[I C U]

Toch vond ik dit stukje iets beter dan de rest, hoewel het nog steeds een waterval van woorden is! Ben benieuwd naar het einde

O, je weet dat ik graag wil dat je van me houdt, maar ik ben toch echt te lui

[Sketch]

Grimm doet het wel

[Nijn*]

Sketch schreef op 26-04-2005 @ 19:40 :
Grimm doet het wel

Da's makkelijk

*wacht af*

Jullie vinden dat het snel gaat, maar als het allemaal heel uitgebreid beschreven wordt zou ik het ook niet leuk vinden. Hmm, dit klinkt vaag
Ik ben gewoon benieuwd naar de rest, laat ik het daar op houden

[barkrukkie]

ik vind 't een leuk verhaal
en zal ook de vervolgen graag lezen

verder niet echt veel op aan te merken, ik vind je stijl niet echt storend ofzo, 't gaat misschien wel niet zo heel snel vooruit (veel beschrijven), maar dat vind ik eigenlijk ook wel weer wat hebben

[Redhair]

Mmm, leuk. Die beschrijvende stijl vind ik wel fijn. Ik wacht af...

[Vogelvrij]

Nijn* schreef op 26-04-2005 @ 17:39 :
Poeh. Het gaat ineens wel heel snel en als je alles nog in één hoofdstuk wilt gaan proppen, kijk je dan wel uit dat je het niet afraffelt, want dat zou zonde zijn! Ik blijf erbij: de schuine stukjes zijn het best

Sjt, je praat over mijn nog grotere gebrek dan dat ik een te beschrijvende stijl heb: mijn neiging om het af te raffelen aan het einde. Ik wil mijn verhaal altijd zo graag naar een einde toe werken, dat ik het einde juist het minste aandacht schenk, zeg maar. Maar goed, hier dus het laatste stuk

VII

De dag waarop ik besefte dat ik verliefd was, was tevens de dag waarop ik besefte dat ik geen vriendinnen had en ook nooit had gehad. Al die jaren had ik over me heen laten lopen, al die jaren had ik willen geloven dat er mensen waren die om me gaven. Maar dat was niet zo, ik was alleen op de wereld. Het maakte niemand wat uit dat ik bestond. Eva, Lisanne en Jung hadden gewoon gebruik van me gemaakt, ik was hun vriendin zodat ze altijd een onderwerp hadden om zich vrolijk over te maken. Door met mij om te gaan, kregen ze een beter gevoel over zichzelf. Het enige wat ze al die jaren hadden gedaan, was me uitlachen en me vernederen. O, we hadden best lol gehad zo af en toe, maar je kunt met elk persoon in de juiste omstandigheden wel pret maken. Dat drong die dag ineens heel helder tot me door en ik wist dat ik een periode ging afsluiten. Ik had er genoeg van dat niemand ooit naar me luisterde, dat iedereen zich alleen maar met me bemoeide als het hen zo uitkwam. Er moest iets veranderen.

“Zaterdag al?”
“Ja, ik weet dat het wat kort dag is, maar…”
“Ik kan wel, hoor.”
“Mooi zo!”

Alledrie waren ze gekomen. Ze waren natuurlijk nieuwsgierig naar hoe ik woonde, want ze waren nog nooit bij me thuis geweest. Ik had het altijd zo weten te draaien dat we bij iemand afspraken, want het was meestal een chaos bij ons. Het ging steeds slechter met mijn moeder, soms kwam ze hele dagen niet thuis. Soms bood ik aan samen met haar naar een huisarts of zo te gaan, maar dan snauwde ze dat er niets met haar aan de hand was. Ze had enkel wat rust nodig.
“Is je moeder niet thuis?” vroeg Lisanne nadat ik iedereen van taart en drinken had voorzien en op de bank was geploft. Ik schudde mijn hoofd. “Werken.”
“Op zaterdag?” vroeg Eva verbaasd. “Deden mijn ouders dat maar, ik word echt helemaal gek van ze. Altijd word ik op mijn vingers gekeken.” Het gesprek kabbelde voort en ik begon al bijna te twijfelen, maar toen vroeg Lisanne plotseling: “Heb je nu onderhand al werk gemaakt van mevrouw Van de Linden, of blijf je de stille aanbidster?” Op dat moment wist ik weer dat ik gelijk had en dat ik mijn plan moest uitvoeren. Alles lag al klaar, het zou zonde zijn als ik deze kans liet schieten. Ik gaf geen antwoord op Lisannes vraag, maar vroeg in plaats daarvan of ze mijn kamer wilden zien. Ik sliep op zolder en toen ze mijn kamer aan het bewonderen waren, zei ik dat ik even naar het toilet ging. Omdat Eva net mijn cd-speler probeerde, viel het hen niet op dat ik mijn kamerdeur sloot. Pas toen ik een kast ervoor schoof, vroegen ze zich af waar ik mee bezig was. Maar het was al te laat, ik haalde de papieren en kleding uit de kast en hield er een aansteker bij. Daarna rende ik naar beneden en stak nog meer papieren aan. Vuur gaat van laag naar hoog. Ik was eerst bang dat het niet goed ging branden, maar mijn vrees was ongegrond. Na ruim een kwartier stond het hele huis in lichterlaaie. Pas een half uur later arriveerde de brandweer, die helaas te laat kwam om de drie meisjes te bevrijden. Wel vond de brandweer mij. Eerst dachten ze een overlevende te hebben, maar het werd hun al snel duidelijk wie ik werkelijk was.

Soms raak ik de greep op de werkelijkheid kwijt. Ik weet niet waar ik ben, zelfs niet wie ik ben. Het enige wat ik weet, is dat ik moet wachten. Mijn vriendinnen komen zo. Ik wil hier weg, het is zo grijs en tijdloos hier, daar raakt een mens van in de war. Maar ik moet wachten, ze hebben me gezegd te wachten. Ik voer altijd alle opdrachten uit die ik krijg.

[Sketch]

Hele abrupte switch naar het uiteindelijke besef, en vervolgens naar het 'plan', maar wel een heel onverwacht einde

Die schuine stukjes, zit ze in een soort cel/inrichting, en denkt ze terug aan haar vriendinnen?

[Redhair]

Zoiets zag ik al aankomen, maar toch vond ik het goed. Lekker krankzinnig .

[rare kwast]

cool einde las lekker weg...
jammer dat het af is

[I C U]

Wow een plotseling en goed einde! Nice Misschien komt het door de waanzin die erin zit, maar bij het laatste stuk vond ik de kwaliteit ineens veel beter! Goed werk...

Nou Ik verwachtte iets anders als einde. Niet dat het negatief is hoor, goed geschreven, maar ik had een veel positiever einde in mijn hoofd

[Sketch]

Thoughtful schreef op 27-04-2005 @ 18:45 :
Nou Ik verwachtte iets anders als einde. Niet dat het negatief is hoor, goed geschreven, maar ik had een veel positiever einde in mijn hoofd

Ik vreesde eigenlijk iets als zelfmoord, dit vind ik best wel positief hoor. (ok, die vriendinnetjes kwamen er niet zo goed van af, en van het huis zal ook niet veel over zijn gebleven, maar toch)

Sketch schreef op 27-04-2005 @ 18:49 :
Ik vreesde eigenlijk iets als zelfmoord, dit vind ik best wel positief hoor. (ok, die vriendinnetjes kwamen er niet zo goed van af, en van het huis zal ook niet veel over zijn gebleven, maar toch)

Ik dacht dat zij juist zelf door die meisjes opgesloten werd in één of ander klein hokje, en dat ze daar doodsbang was en inderdaad misschien wel van plan was om zelfmoord te plegen.
Maar in mijn hoofd had ik er dan wel nog een einde aan geplakt dat alles gewoon weer goedkwam.

Maar ik had het kunnen weten, verhalen van Vogelvrij lopen veel vaker slecht af

Dat einde. :\

[Vogelvrij]

Sketch schreef op 27-04-2005 @ 18:49 :
Ik vreesde eigenlijk iets als zelfmoord, dit vind ik best wel positief hoor. (ok, die vriendinnetjes kwamen er niet zo goed van af, en van het huis zal ook niet veel over zijn gebleven, maar toch)

Voor mijn doen is dit een zeer positief einde Sorry Thoughtful dat het anders was dan je had gedacht

En Sketch, ze zit inderdaad in een soort van cel of inrichting, dat mag je zelf bedenken verder

[Roosje]

Omg.

Goed geschreven, mooi einde, alleen een beetje omg-erig, zeg maar.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 28-04-2005 @ 14:51 :
Omg.

Goed geschreven, mooi einde, alleen een beetje omg-erig, zeg maar.

Dat noem ik nog eens commentaar waar ik wat aan heb Wat is omg-erig nu weer?