het betreft over mij en het huis waarin ik leef, althans probeer te leven (
)
ik ben nogal een overgevoelig persoon, daarvan ben ik wel blij dat ik dat alvast van mezelf weet.
Het probleem ligt daar echter niet echt.
Ik leef in een huis bij mijn ouders een broer en een zus, waarvan de zus zwanger is.
We zijn allemaal in de 20 en eigenlijk op leeftijd dat we onze eigen vleugels uit gaan slaan, maar wegens bepaalde ( vooral financiele ) omstandigheden kan dit helaas niet.
Tussen mij en mijn bro gaat het wel goed, af en toe hebben we weleens meningsverschillen oid, maar dat lijkt me best gezond, de hele tijd vrolijk tegen elkaar zijn is ook niet alles.
Maar ik en mijn zus!, een wereld van verschil, een week gaat het goed daarna barst de bom weer.
Ze is nogal gefrustreerd lijkt het, om de kleinste dingen kan ze kwaad worden, dat is trouwens bijna altijd al zo geweest maar het word erger wenneer ze echt met iets zit.
En ik weet dat ze met iets zit, ik weet ook met wat maar ik kan niet met haar 'praten' op die bepaalde manier dat het voor haar een opluchting zou moeten zijn.
Zij lucht zich op door mensen te irriteren, bepaalde dingen te eisen, zorgen dat je het niet meer naar je zin hebt in je eigen huis.
Een hele tijd geleden was mijn moeder 'het slachtoffer' nu ben ik het, en met 'het slachtoffer' bedoel ik dus de boksbal voor haar, de persoon waar zij zich op kan laten gaan.
En dat is geen pretje, een paar dagen gaat het bijv. goed en kun je alles tegen haar zeggen en dan op een bepaald moment word ze krankzinnig, insane, je doet iets wat niet naar haar zin is ( zet bijvoorbeeld de muziek iets te hard, of je draait een cd die niet naar haar zin is ) en daar barst de bom weer, de vorige keer kreeg ik een asbak naar mijn hoofd die ik gelukkig net kon ontwijken, helaas belandde die wel gebroken in mijn bed.
Ik kan wel tal van incidenten op gaan schrijven, maar dat heeft natuurlijk weinig nut, jullie begrijpen nu wel een beetje wat ik bedoel hoop ik.
Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen, vandaag was er weer iets soortgelijks gebeurd en mijn zenuwen worden nu wel flink op de proef gesteld, ik weet nooit wenneer ik iets goeds doet en wenneer niet.
Mijn vriend kan nu ook niet meer langskomen want zij irriteert zich aan hem, enja met gillen en dingen kapotmaken krijg je natuurlijk snel je zin.
Ik heb er wel met mijn moeder over gepraat, dat ik het niet vind kunnen, en dat als zoiets gebeurd ik er dagen last van heb, ik zenuwachtig word en me niet lekker in mijn vel voel zitten, dat ik vind dat mijn zus zich ook wel een beetje aan zou kunnen passen en dat niet alles van een kant moet komen, dat ik niet begrijp waarom ze mijn vriend ineens niet mag, dat ik niet begrijp waarom ze zo tegen mij doet maar eigenlijk ook weer wel, alleen wil ik niet dat ze zo op deze manier gebruik van me maakt, dat ik haar boksbal niet wil zijn, dat ik eigenlijk liever verhuis als het op deze manier verder moet dan maar geen school volgend jaar.
Mijn moeder zei dat ze het erg jammer zou vinden als ik op deze manier het huis zou verlaten en om de rede waarom, ze zei dat ze het begreep maar dat het nog maar 3 maanden zou duren, ze zei dat ze zou proberen met zus te gaan praten.
Ik weet ook dat het voor de andere bewoners van dit huis niet erg gezellig is en ook voor hun de nodige spanningen met zich mee brengt, dat word ook meerdere malen tegen mijn zus gezegd, het lijkt erop dat ze juist wil dat iedereen deelt in haar spanningen en dat iedereen haar problemen oplost en dat iedereen zich zorgen moet maken over haar toekomst.
Iedereen heeft natuurlijk ook zijn eigen zorgen in ieder gezin hetzelfde, ik kan er alleen makkelijker over praten met wat vrienden of ouders, zij is erg gesloten en kan het niet op een 'normale' manier uitten, ik weet alleen niet wat ik ertegen kan doen.