Hoi! IK ben nieuw hier!!

Voordat iemand het leest wil ik even zeggen dat ik hier nog niet zo veel van af weet en dit gewoon eens wil proberen!


Vastbesloten er een goed jaar van te maken stapte ik, vol goede moed, de klas binnen. Het was druk. Gelukkig kende ik al veel mensen in mijn klas en voelde ik me dus ook bijna meteen op mijn gemak. Dit jaar zou het me lukken. Dit jaar zou een super jaar worden. Ik had er tenslotte alle vertrouwen in.
Het eerste uur hadden we Nederlands. Iedereen was meteen stil toen de lerares over haar zelf begon te vertellen. Het verhaal fascineerde me en daardoor merkte ik haar ongewone uiterlijk niet op. Het enige waar ik oog voor had waren haar bloedrode lippen waarover de woorden een voor een naar buiten kropen. Ze sprak hard en duidelijk. Ik ging met mijn hoofd heen en weer om alle bewegingen van haar lippen met mijn ogen te kunnen volgen. Het was moeilijk want ze stapte van het ene op het andere been alsof ze zenuwachtig was. Misschien was dat ook wel zo, want zij zat tenslotte als enige wel in een voor haar totaal nieuwe klas. Ze vertelde over de rijk groene weilanden die haar huis omringde en over de zon die haar tuin, als hij ‘s avonds onder ging, in een land van schaduwen veranderde. Haar huis was groot en ze woonde er met haar man, hun twee honden, vijf katten, negen kippen, zes koeien en een paard. Ik vond het schitterend zoals ze over haar ervaringen met de honden vertelde en over haar ongelukje in de schuur.
‘Bella had een kalf gekregen en daardoor gaf ze meer melk dan voorheen. Dus ging ik, vastbesloten dit keer de emmer vol te maken, op de kruk naast Bella zitten. Na een lang uur en tien zere vingers was de emmer dan eindelijk tot aan het randje vol. Ik wilde hem enthousiast aan mijn man laten zien en tilde de emmer met een ruk op, waarna ik, tot mijn schrik, in het zachte hooi belandde. De warme melk goot uit de emmer zo over mijn jurk heen. Ik was druipnat. Snel probeerde ik op te staan en de emmer in de goede positie terug te zetten. Ik keek in de emmer en er zat bijna niets meer in. Teleurgesteld liep ik de schuur uit opzoek naar een droge jurk.’ Zo ging het vijftig minuten lang door. Onze lerares vertelde boeiend, heel boeiend. Je kon uit haar verhaal opmaken dat ze Nederlands gaf. Alles werd gearticuleerd uitgesproken en de zinsopbouw en woorden kennis was voortreffelijk.
Toen ging de bel. Ik was geschrokken. Deze les ging veel te vlug voorbij.

Ik liep het lokaal uit, de trap af, weer een ander lokaal in en ging zonder dat ik het wist op een lege stoel zitten. Nog in gedachten verzonken staarde ik voor me uit. Ik dacht aan het verhaal dat me net verteld was. Geschrokken keek ik op toen ik iemand ‘Meisje!’ hoorde roepen. Het was de leraar. Opeens besefte ik dat ik in het verkeerde lokaal terecht was gekomen en rende met een vluchtige “oh, sorry!” de klas uit. Ik deed een mislukte poging de deur niet met een klap achter mij dicht te gooien. De klap was veel harder dan verwacht. Snel rende ik de lange gang uit. Hèhè, even op adem komen dacht ik bij mezelf. Ik zocht een lege tafel en ging zitten. Nog geen halve minuut later stond ik alweer op. Mijn tas! Waar was mijn tas gebleven? In paniek snelde ik in de richting van het lokaal dat ik net verlaten had. Daar stond hij. Naast de deur, op de grond. Waarschijnlijk had ik hem daar zelf neergezet maar toch werd ik boos op de leraar. Stel je voor, iemand had het geld, of erger mijn splinternieuwe armband uit mijn tas gepikt! Ik vond dat de leraar best even op mijn tas had kunnen passen. Kwaad griste ik mijn tas, iets te enthousiast en er niet op lettend dat de rits open was, van de grond. Met een doffe bonk vielen, in één keer, al mijn boeken eruit. Ik draaide met mijn ogen. Dit had ik weer! Snel raapte ik de boeken op en stopte ze terug in mijn tas waarna ik de rits weer sloot. Gelukkig had niemand van mijn klas dit gezien. Ik was tenslotte zestien en daarmee een van de oudste kinderen van de klas. Ik voelde me op een rare manier een beetje verantwoordelijk voor alle anderen en wilde daarom perse het goede voorbeeld geven. Vorig jaar was ik juist een van de jongste. Ach, vorig jaar. Mijn vriend vond het erg voor me dat ik was blijven zitten, maar hij zei dat het misschien ook wel goed voor me was. Zo leerde ik misschien wat ik vorig jaar gemist had, en was ik beter voorbereid op het examenjaar. Ook zei hij dat het helemaal niet zo erg was om te blijven zitten. Ik zou toch wel gauw nieuwe vrienden krijgen. Dat nam ik dan maar van hem aan. Hij was tenslotte een jaar ouder, zat op gymnasium,-- wat trouwens beduidend veel hoger leek dan mijn niveau--, en daarbij was hij ook al eens blijven zitten in de brugklas. Ik vond het fijn dat hij mij zo kalmeerde. Anderen konden dat niet. Hij wel.
Ik besefte dat ik al lang had staan dagdromen en schrok daarom toen ik naar de klok keek. Tien minuten te laat! Snel viste ik mijn agenda uit mijn tas en keek op mijn lesrooster. Tweehonderd en tien. Daar had ik les. Vlug rende ik naar het lokaal.



Ps zeg me gerust wanneer er fouten in staan of waneer een zin niet lekker loopt, want daar ben ik niet zo goed in...
Kusjes Vera

[Flshman]

Hoi! Welkom hier

Je schrijft wel aardig, het leest makkelijk. Het enige nadeel is eigenlijk het verhaal zelf. Het is vrij saai, er gebeurd niets tot weinig spannends in! Dit soort verhalen zijn er in overvloed, allemaal voortkabbelend, zonder enige gebeurtenissen die mij doen verlangen naar een vervolg

Als probeerseltje vind ik hem wel aardig, in iedergeval veel plezier op het Letterenforum!

bedankt voor het lezen en je hebt inderdaad gelijk... er gebeurt niet veel
ach ja misschien gebeurt er in het vervolg nog wel wat dat zet ik in ieder geval hieronder:

De leraar was niet zo blij met mijn te late verschijning, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij zei niets en bleef me vragend aankijken. Ik legde uit dat ik mijn lestrooster kwijt was en dat ik het lokaal had moeten zoeken. Ook vertelde ik over het verkeerde lokaal. Ik had beet, de leraar slikte het. Ik kon gaan zitten. Wel zei hij dat het niet meer voor zou komen want dat tolereerde hij niet. Een harde vent, dacht ik bij mezelf en ik zocht mijn plaats op.
De les was saai en ik begon me te vervelen. In mijn schrift tekende ik allerlei figuurtjes met mijn rode pen. De figuurtjes waren allemaal anders. Één van de figuurtjes leek een beetje op een mond. Met mijn pen begon ik het figuurtje in te kleuren. Heel secuur en voorzichtig tot ook het laatste witte lijntje rood was. De mond was vuurrood, nee, bloedrood! Zo bloedrood als de lippen van de vreemde Nederlands lerares. Wat waren ze prachtig! Na een tijdje gestaard te hebben naar de rode mond deed ik mijn schrift dicht en legde mijn hoofd op mijn armen zodat het een beetje rust kreeg. Ik was moe en verlangde naar de pauze. Ik zou voor de eerste keer in acht weken mijn oude vrienden weer terug zien. Ze hadden mijn nieuwe haarkleur nog niet gezien. Ik was al blond, maar nu was ik erg blond, te blond volgens mijn moeder. Ach ja, zelf was ik er ook niet helemaal tevreden mee maar blij was ik toch. Eindelijk ging de bel. Ik kon gaan. Als eerste liep ik met grote versnelde passen het lokaal uit, de gang op, de trap af naar de plaats waar ik en mijn vrienden pauze vierden. Hetzelfde ritueel herhaalde ik al twee jaar en ik deed het dus ook zonder erbij na te denken. Maar zoals zo vaak had ik niet goed opgelet en net toen ik de hoek om wilde botste ik tegen een jongen aan. Hij leek ouder, een jaar of achttien. Hij had kort donkerblond haar en was stevig gebouwd. Of kwam het door de jongen die naast hem liep? Die was enorm mager en had zo te zien acne. Het zag er vies uit. Maar ik lette niet op hem. Ik lette alleen maar op de jongen waarmee ik zojuist de botsing had gehad. Hij glimlachte en hielp me overeind. Ik glimlachte terug en zei sorry. ‘Ach, kan toch gebeuren’ zei hij. ‘Een meisje met zo’n mooie ogen kan ik dat toch niet kwalijk nemen?’ ik voelde dat ik rood werd en ik keek verlegen om. Eindelijk liep hij door. Naar mijn weten had hij wel een uur naar mijn ogen had staan staren. In werkelijkheid waren het natuurlijk maar een paar seconden, maar mijn knieën werden week en het voelde alsof ik flauw ging vallen. Een uur stond de wereld stil en ik voelde me zo licht als een veertje maar tegelijkertijd wilde ik onzichtbaar zijn. Ik voelde me stom en tegelijkertijd gevleid. Moest ik lachen? Of juist normaal kijken? Er gingen duizenden gedachten door mijn hoofd. Duizenden vragen waar ik het antwoordt op wilde. Te snel gesteld en onbeantwoord. En ze bleven onbeantwoord. Het hele uur lang. Het hele uur en die paar seconden.

[stroopwafel]

vraag me eigenlijk wel af wat je van plan bent met het hele verhaal, heb je al een vervolg in je hoofd of schrijf je stukje voor stukje?

[-Farfalla85-]

Ik vind het eigenlijk wel een leuk verhaal..

Eehm ik heb wel een idee waar dit verhaal heen moet gaan, maar ik heb het nog niet op papier. het gaat in ieder geval over twee meisjes en het moet zo gaan dat 1 hoofdstuk over het ene meisje gaat en het 2e over het andere meisje en dan weer het 3e over dat andere meisje als je begrijpt wat ik bedoel...
dus: meisje A hoofdstuk 1
meisje B hoofdstuk 2
meisje A hoofdstuk 3
meisje B hoofdstuk 4 enzovoorts!!!

Ik heb al een deel van hoofdstuk 2 gemaakt maar veel verder ben ik nog niet gekomen vanwege mijn school exames.

groetjes V


H2

De late avondzon scheen, door een spleet tussen de gordijnen, Sanne’s kamer binnen. Haar donkere haren leken nog zwarter dan normaal en haar huid weerkaatste in kleine druppels al het licht. Ze moest echt eens naar de dokter. Haar gezicht zag er niet meer uit. Overal had ze die kleine rot dingen! Overal. Op haar rug waren ze nu ver weg, maar in haar gezicht bleven ze zitten, wat ze er ook aan deed. Ze hadden haar op haar oude school wel eens kruimeltaart genoemd. Ze had gedaan alsof ze het niet gehoord had, maar toch was ze ’s avonds in huilen uitgebarsten. Toen Miranda belde was het gelukkig al iets beter. Miranda stelde haar gerust. Haar puistjes zouden heus wel een keer verdwijnen en als dát gebeurde zou ze de mooiste van allemaal zijn. Ja ja, Miranda had makkelijk praten! Zij was bloedmooi. In tegenstelling tot haar broertje. Hij was enorm lelijk. Nou kon dat natuurlijk nog veranderen want hij was pas elf jaar oud, maar goed toch zag je wel dat hij er niet bepaald mooier op zou worden. Sanne speelde met de draden van haar jurk. Door het dromen vergat ze de tijd en schrok toen de klok vijf uur aanwees. Haar muziekles begon over een kwartier al en zo moest er nog helemaal naar toe fietsen! Snel pakte ze haar tas en deed haar muziekboeken erin. Vanaf dat Sanne zes was had ze zich al verdiept in muziek. Het fascineerde haar. Als ze achttien zou worden wilde ze verder gaan in de muziek. Zingen en dansen waren een passie geworden. Terwijl Sanne haar best deed om tegen de wind in te fietsen vloog de tijd voorbij. Ze had gedacht dat ze haar les nog wel zou halen maar dat zat er vandaag niet in. Tien minuten te laat rende ze het lokaal in. De andere waren al begonnen.
‘Ah daar zullen we Sanne hebben. ‘ zei meneer Fransen met een boze blik. ‘Wil Sanne misschien uitleggen waarom ze zo laat is?’ ‘Ik ,… ik had wind tegen.’ Hijgde Sanne. ‘Mijn moeder kon me niet brengen en ik had er geen rekening mee gehouden dat ik moest fietsen. Het zal niet meer voorkomen.’ ‘Dan is het goed, ga nu maar vlug zitten dat mag je bladzijde drieëntwintig voor ons zingen.’ Met een rood hoofd van al de stres ging Sanne zitten en pakte haar boek. Bladzijde drieëntwintig was moeilijk, maar Sanne zong prachtig. Meneer Fransen was tevreden en ging door met de les. Zoals zo vaak herhaalde ze de toonladders. Sanne verveelde zich. Ze had die toonladders nou al zovaak gedaan. Hier, thuis en nog waren ze niet goed genoeg. Sannes gedachten dwaalden af. Ze had vroeger altijd al op zangles gewild. Haar zus had het ook gedaan maar bij haar was het er eigelijk nooit van gekomen. Dit jaar was ze dan voor de eerste keer naar de muziekschool gegaan en had zich ingeschreven.

[Celine88]

Ik vind het nogal saai er gebeurd weinig. Maar als je leuk vind ga gewoon verder. Oefening baart kunst. suc6