De schaal

[Reynaert]

Dit verhaal heb ik geschreven aan de hand van een opdracht voor Nederlands. Het betrof hier de slotopdracht voor mijn schrijfdossier. Er waren 10 opdrachten, waarvan 9 betogen of beschouwingen en 1 literaire opdracht. Ik heb die literaire opdracht gekozen. Er werd een aanhef gegeven, verder moest ik het verhaal verder afschrijven met de voorwaarde dat er minimaal twee flashbacks in voor moesten komen. Dit was het resultaat.

De schaal

In de verte kon ze de overspanning van de Moerdijkbrug al zien. Ze stond, zoals zo vaak in Nederland, weer eens in de file. Normaal gesproken kon ze daar wel geduld voor opbrengen, maar vandaag viel het haar zwaar. Ze moest toch echt op tijd in Antwerpen zijn, ze voelde zich opgejaagd. Onbegrijpelijk eigenlijk dat Brenda haar zo laat pas gebeld had. Zij had er zelf toch ook alle belang bij. Ze begreep niet goed waarom ze Ab niet gevraagd hadden deze belangrijke rit te doen. Die kende Antwerpen nog veel beter dan zij en zou minder kostbare tijd verliezen in die doolhof van straten. Ze werd rechts ingehaald over de vluchtstrook door een zilvergrijze Ford Focus. “Nare lui”, dacht ze nog. (einde aanhef)
Terwijl links van haar een zelfde type auto haar probeerde in te halen voegde de eerste Ford voor haar in. Met rode letters wisselden zich telkens de woorden “stop” en “politie” af op het display dat aan de achterzijde van de auto bevestigd was. Heel even schoot er een waanbeeld van een spectaculaire ontsnappingspoging door haar hoofd, maar al direct daarna wist ze dat ze geen kans maakte. Gedwee volgde ze de twee auto’s stapvoets naar de eerstvolgende parkeerhaven.

“Onthoud dat dit onze laatste man is! Hij mag niet sterven voordat hij ons verteld heeft waar de schaal is”, schalde de altijd spuwende stem van Brenda door de hoorn.
“De schaal? Heeft al dit vreselijke gedoe nog steeds te maken met die stomme schaal?”, had ze geantwoord.
“Het gaat hier om de schaal van keizer Ping Pong Mao Tsjeng! Desnoods knip je al zijn tenen eraf en vil je hem levend, als hij maar in leven blijft en ons vertelt waar die schaal is!”
De organisatie had veel belang bij een zo kostbaar artefact als de Japanse schaal, dat had ze inmiddels wel begrepen. Met tegenzin had ze haar inmiddels stokoude vader naar de buren gebracht en was ze naar Brenda gegaan. Deze gaf haar twee ampullen met insuline. Terwijl het speeksel haar in het gezicht vloog werd haar nog eens op het hart gedrukt om haast te maken.

Eenmaal in de parkeerhaven stopten de twee Fords, één voor één achter haar. Met een onbenullige zwaai, alsof ze van niets wist, stapte ze haar auto uit. Van beide andere auto’s vlogen de twee portieren open en er stapten vier mannen in smoking uit. Even later vloog ook het achterportier van de voorste Ford open. Met gebogen hoofd stapte er een man van middelbare leeftijd uit. Hij had een overdreven paars pak aan en dure, Italiaans ogende schoenen. Zijn gezicht had veel weg van een prop papier, verfrommeld en gekreukt door de lasten van zijn leven. Desondanks keek hij zeer vrolijk, alsof er snel een einde zou komen aan alle lasten. Vanaf het eerste woord, de eerste klank in zijn stem, herkende ze hem opeens. Een hoge jongetjesstem die totaal niet bij hem paste wenste haar een goedemiddag.
“Ab! Wat is er in vredesnaam aan de hand? Ik moet insuline aan ons mannetje van de schaal brengen. Ik weet zeker dat de organisatie, en in het bijzonder Brenda, ‘not amused’ is als dat arme suikerpatiëntje sterft”, sprak ze op een verontwaardigde toon. Ab knikte meewarig en haalde een sigaar uit de koker in zijn borstzak.
“Weet je”, sprak hij, en hij pauzeerde even om zijn sigaar aan te steken, “ik vroeg me af waar je die insuline nu eigenlijk bewaard?”
“Gewoon, in het dashboardkastje, hoezo?”
Als een echte Italiaanse maffioso knipte hij even met zijn vingers waarop de man met een smoking die het dichtst bij haar was naar haar auto liep en de ampullen eruit haalde. Vervolgens liep hij naar Ab en overhandigde hem de glazen buisjes. Ab ging half in de auto zitten, hij zat nu vlak naast haar. Met grote ontzetting greep ze het portier vast. Ab stroopte zijn broekspijp op, haalde een injectiespuit uit zijn borstzak en schroefde een ampul erop. Met een vertrokken grijns gaf hij zichzelf de insuline.
“Ik ben het ontsnapte mannetje van de schaal, dat zielige suikerpatiëntje; nu wil ik zelf wel eens weten waar dat ding is.”

Zelfs het grijze wolkendek kon de prachtige kleuren van alle bloemen en planten in deze tuin niet verstommen. Ze liep over het pad van kiezelstenen tussen twee rozenperkjes door. Ze hoorde een zacht tikken, toen ze omhoog keek zag ze een kleine specht in de eik.
“Papa!”, riep ze, “Papa! Kom eens snel kijken!”
Uit de achterdeur van het huis, hun huis, kwam een volwassen man gehuppeld. Hij liet zijn armen langs zich fladderen, zijn hoofd wiegde hij bij elke sprong de andere kant op.
“Kleine meid, die mij verblijdt, kleine meid, die mij verblijdt”, zong hij alsmaar terwijl hij enkele hinkpassen deed.
“Kijk papa, ik heb een specht gevonden. En daar bij de stam van de boom liggen de schalen van een ei. Is dat zijn ei, papa?”
Haar vader keek beteuterd neer op de kleine kleuter, die zij nog was. Hij tilde haar op, zette haar op zijn schouders en begon terug te lopen naar het huis. Onderwijl sprak hij een gedicht uit, wat zij tot op de dag van vandaag niet was vergeten.

De dode man, omvat door leven,
gaf mij eens een lege schaal.
Hij sprak slechts éénmaal, zeer verheven,
“Beste jongen, dood gaan wij allemaal.”

Terstond viel hij toen ter aarde,
om nimmer meer op te staan.
De schaal, en dan vooral haar waarde,
is mij desondanks niet ongaan.

Want wie de dood in ogenschouw neemt,
wordt als het ware van het leven vervreemd.
De schaal brak ik op zijn hoofd,
en ik heb hem toen, van zijn portemonnee beroofd.

“Waar is de schaal?! Brenda moet het je verteld hebben, hoer.” Ab sloeg haar in het gezicht.
“De schaal is stuk! Mijn vader wist het al, de stuk is schaal. Als een ei viel het uit de boom, de keizerspecht tikte tegen de insulineampullen.”
“Ze raaskalt, hier heb ik geen geduld meer mee. Jongens!” Dat laatste riep Ab nog eens extra hard, onmiddellijk kwamen de vier mannen in smoking binnengelopen. Het toiletgebouw stinkt, denkt ze, net als alle toiletten bij parkeerplaatsen. Het stinkt hier naar rotte eieren. Ab klapte een keer in zijn handen.
“Desnoods knip je al haar tenen eraf en vil je haar levend, als ze maar in leven blijft en ons verteld waar die schaal is!”

Drachten, april 2004

[duivelaartje]

Apart, maar wel leuk.

1 foutje:

“Desnoods knip je al haar tenen eraf en vil je haar levend, als ze maar in leven blijft en ons verteld waar die schaal is!”

Even een "d" erachter plakken.

Verder goed.

Mooi verhaal, niets aan op te merken. Keep up the good work

[Reynaert]

Bedankt voor het commentaar. Het resultaat was overigens een 8, maar volgens mij heeft mijn leraar principieel iets tegen cijfers hoger dan een 8. Ook voor mijn mondeling literatuur had ik 'maar' een 8, terwijl de leraar geen enkel punt van kritiek had. Nog anderen die willen reageren?

[FIEloSOOF]

sorry, ik ben te dom

[Reynaert]

FIEloSOOF schreef op 31-05-2004 @ 21:11 :
sorry, ik ben te dom

Ik hoop dat je inziet dat je je nu verontschuldigt voor al je voorouders, voor de gehele evolutie die het mogelijk heeft gemaakt dat jij bestaat. Je verontschuldigt je namelijk voor datgene wat je zelf bent, al is domheid daar een onderdeel van. Je moet je daar nooit voor verontschuldigen, zeg dan gewoon 'ik ben te dom'.

Renard schreef op 31-05-2004 @ 22:15 :
Ik hoop dat je inziet dat je je nu verontschuldigt voor al je voorouders, voor de gehele evolutie die het mogelijk heeft gemaakt dat jij bestaat. Je verontschuldigt je namelijk voor datgene wat je zelf bent, al is domheid daar een onderdeel van. Je moet je daar nooit voor verontschuldigen, zeg dan gewoon 'ik ben te dom'.

Purist...

[FIEloSOOF]

haha, sorry, ik was me niet van deze grote fout bewust

ik verbeter, IK ben te dom

zo goed?

[Reynaert]

FIEloSOOF schreef op 01-06-2004 @ 21:41 :
haha, sorry, ik was me niet van deze grote fout bewust

ik verbeter, IK ben te dom

zo goed?

In feite doe je nu hetzelfde en spreek je jezelf daarna tegen, maar over dit paradoxale in je berichten zal ik maar beten zwijgen voordat ik een rel uitlok.

Wil er nog iemand anders reageren?

[Millroy]

Niet als je op alle reacties zo gaat reageren.
Not in the mood for a mind trip.
Doe je best maar .

[Astuanax]

Pas op, straks pakt hij je nog op je Engels woordgebruik...
IK kan hem in ieder geval al zeker terugpakken met een kanjer van een dt-fout:
“ik vroeg me af waar je die insuline nu eigenlijk bewaard?”
Als mijn Nederlands-bitch dit zou zien zou ze mij eerst op een van haar typische, saddistische, vogelgezichten trakteren waarna ze uit haar dak zou gaan, overkoken en totaal beginnen flippen, een twee op tien zou ik wss. niet eens halen....

Voor de rest, mooi verhaal

[FIEloSOOF]

ik houd wel helemaal m'n mond hier

[Reynaert]

FIEloSOOF schreef op 03-06-2004 @ 11:32 :
ik houd wel helemaal m'n mond hier

Ach kom, ik plaag je wat.