de geurpsychose (vervolg)

[edgaar5000]

voorafgaande stuk en vervolg;

De Geurpsychose.

Rond tafeltje, asbak, vaatje zout-vaatje peper.
'Lekker die milkshakes hier hmm vind je niet?', zegt een dikke man.
Aan het tafeltje zitten een dikke grote man en een ietswat zenuwachtig ogend jonge man. De jonge man kijkt nerveus in het rond en neemt een kleine slok van zijn glas rode wijn. Daarop begint hij tegen de grote te praten met een vervelend klinkende neusstem.
'Volton, luister goed, ik ga je iets vertellen.'
'ik kan me erg goed herinneren; het geval doet zich voor toen ik nog op de basisschool zat, in groep vijf geloof ik; op mijn duim had ik een klein wondje, ter grootte van het gaatje in een stopkontakt.'
'Het zat bovenop het gewricht van mijn duim, ja daar zat het.' De jonge man wijst naar zijn duim.
Volton kijkt verbaasd en snijdt zijn kalkoenbiefstuk in reepjes.
'Het wondje, ik kon er maar niet van af blijven, dat heb ik vaker met korstjes; maar goed; ik bleef het dus telkens open krabben.'
'Soms kon ik het opbrengen om het een dag ofzo met rust te laten maar dan daarna moest ik eraan zitten.'
'Je weet wel hoe dat is als je zo'n wondje openkrabt, er verschijnt maar een beetje bloed en eigenlijk zit je daarna met een soort van pusgaatje.'
Volton at altijd met snelle bewegingen. Bovendien maalde hij met een moordend tempo. Nu keek hij de ander met opgetrokken wenkbrauw aan.
'Sorry Volton, je zit te eten, maar je moet weten dat dit essentieel is voor wat ik probeer uit te leggen; het gaat om de geur van zo'n open wondje, zo'n ontstoken korstje, dat riekt zoetig; maar zoetig op een misselijkmakende manier.'
De korstjesman neemt een tweede slok van zijn glas wijn en kijkt door het raam naar de daken van de stad. Hij zucht.
'Soms dan zou ik willen, dat ik niet zo'n goed geheugen had; dat kan een ware hel zijn.'
'Er is me laatst zoiets voorgevallen; ik was ergens waar het op een bepaalde manier rook, dat was geloof ik bij iemand in de auto, ja dat moet zijn toen ik laatst een lift kreeg van mijn oude schoolvriend Hektor.'
Hektor's naam doet bij Volton wel een belletje rinkelen, maar de korstjesman gaat onverstoord verder;
'Die Hektor houdt zijn auto niet schoon, er dwalen appelkroosjes en zulks rond. Dat veroorzaakt een typische lucht en het heeft bij mij, net een week niet meer gerookt en met weer goed werkend reukorgaan de herinnering van de lucht van het duimwondje zogezegd getriggerd, snap je?'
Volton steekt een sigaret op en bromt instemmend.
'Wel, die geur, die is blijven hangen, ik moet er steeds aan denken. Van alles heb ik al geprobeerd, parfummetjes ruiken, lekker eten, ik heb zelfs weer gerookt, maar niets hielp.'
'Je hebt een geurpsychose', zegt Volton na een tijdje met zijn zware stem, de stinksigaret smeult uit in de asbak. 'Ik weet wel iets om dat te verhelpen, het ligt in mijn auto.'
Volton staat op en schuift een paar bankbiljetten onder het glas van de milkshake. Hij en de korstjesman lopen richting de liften.
Het duurt een eeuwigheid voor ze beneden zijn, het lijkt of in het warenhuis alleen vrouwen met kinderwagens zijn, die allemaal met de lift willen. Als de korstjesman en Volton eindelijk de begane grond bereiken staan ze dan ook zielig in een hoekje gedrukt omgeven door buggy's.
De korstjesman is blij om buiten te zijn, de frisse lucht daar vermindert de steeds aanwezige korstjesgeur. Het is niet druk die dag en dus hoeven ze maar kort te lopen alvorens ze Volton's auto bereiken.
Volton stapt in en opent de deur aan de zijde van de korstjesman. 'Stap in Bastiaan, we gaan een stukje rijden.'
Bastiaan; zo heet de korstjesman, liever heeft hij dat mensen hem Bas noemen maar dat weet Volton en dus is die hem altijd plagerig voluit Bastiaan blijven noemen. Geïriteerd gaat Bastiaan de korstjesman zitten. 'Je weet dat ik er een hekel aan heb als je me zo noemt Volton, en waar wil je heen rijden, ik dacht dat je de oplossing hier in de auto had?'.
'Niet zo zeuren Bastiaan', zegt Volton met een grijns op z'n gezicht terwijl hij de auto start.
Nadat ze het stadsverkeer achter zich hebben gelaten draaien ze de snelweg op. Volton rijdt hard, de hele tijd net iets te hard naar Bastiaan's mening; het maakt hem nog zenuwachtiger.
'Jezus man, Bastiaan, wanneer ben jij eens ontspannen? Het lijkt alsof je al weken op scherp staat', Volton kijkt Bastiaan onderzoekend aan. 'Vertel op man, er is meer aan de hand of niet?'.
Bastiaan kijkt naar buiten. Het is zonnig weer en er rijden een hoop mensen die terugkomen van vakantie lijkt het. Volbepakte auto's, vervelende kinderen achter in. Zwaar gefrustreerde ouders voor in. Een grijns verschijnt op zijn schrale hoofd. 'Nou ja ik weet 't ook niet zo goed allemaal Volton, waarom denk je dat ik jou heb ingehuurd?'.
Volton knikt in Bastiaans richting terwijl hij de fik in een sigaret jaagt 'ja dat is logisch gast, bedoel; je ziet mij nu al een paar jaar zo af en toe, en ik ben er van overtuigd dat je vooruitgang hebt geboekt. Echt ik heb jou met grote sprongen vooruit zien gaan mijn beste Bastiaan, maar de laatste tijd; hmm de laatste tijd lijk je ergens mee te zitten, niet alleen die geurpsychose nee, dat is een kleine bijkomstigheid. En je weet zo onderhand; ik kan je alleen helpen als je me alles verteld Bastiaan; alles.'
'Misschien wordt ik oud Volton, zou het daar niet gewoon mee te maken hebben? Waar gaan we eigenlijk heen kom op vertel het me nou; je weet dat ik geen type voor verrassingen ben; ik heb er zelfs een grondige hekel aan'.
'Je kan ook verschrikkelijk zeuren maar dat weet ik ook al langer', zegt Volton en hij pleurt zijn sigaret uit het raam; 'we gaan een bezoekje brengen aan je oude schoolvriend Bastiaan, je weet wel, die met z'n vieze auto; Hektor Vlaplan.'

Hektor woont sinds enkele jaren in een boerderij net buiten een van de grote steden van het land. Nadat hij de boerderij wat heeft opgeknapt doet hij tegenwoordig de hele dag niets. Zijn vriendin, hoe heet ze ook al weer? werkt bij een redelijk succesvol platenlabel; ze zit tegen een promotie aan, ze gaat er voor en heeft plezier in het werken. Bovendien, en dat is het belangrijkste volgens Hektor, vind ze het geen enkel probleem dat Hektor de hele dag een beetje door het huis slentert of op de bank ligt.
De afspraak is dat er, als ze ’s avonds thuiskomt, wat te eten is en dat Hektor, mocht zij daar zin in hebben en dat is meestal wel het geval, in staat is tot een fijne prestatie in bed.
Hektor is een tevreden gast, ja hij komt gelukkig en rustig over.

Bastiaan en Volton rijden met de tijd voor avondeten het erf op. De zon hangt laag en loom, stralende zomerpracht over de weilanden. De kippen lopen los en stuiven aan de kant als de oude peugeot van Volton nadert. Bij het uitstappen komt er een goedzak van een hond hen begroeten met een natte neus, vrolijk kwispelend met dit onverwachte bezoek. Verderop is een hangmat gespannen tussen een boom en de schuur, aan de vorm te zien ligt er iemand in te suffen en af en toe verschijnt er een rookwolkje. ‘Dat zal Vlaplan zijn’, Volton stapt erop af, Bastiaan volgt.

‘Zo zo, waaraan heb ik dit onverwachte gezelschap te danken?’ vraagt Hektor met een grijns op z’n gezicht, ‘zoals jullie zien ben ik op het moment erg druk bezig, het lijkt me beter als we dit onderhoud een ander keertje plannen’.
Daarop stapt hij grinnikend uit de hangmat en geeft zijn oude vrienden een welgemeende hand. ‘Kom op jongens, aan de wijn!’.
Terwijl ze richting de keuken lopen rijdt verderop Nadine het erf op. Ze toetert.
Hektor wuift en loopt de keuken in, op de voet gevolgd door Bastiaan en Volton.
‘Ik moet ondertussen wel koken jongens, dat weten jullie. Maar maak het jezelf gemakkelijk aan de keukentafel, ik pak even een fles wijn uit de kelder; trouwens Bastiaan, hoe gaat het met je duim?’.
Vlaplan knipoogt lachend naar Volton en loopt de trap af naar de kelder/