Advertentie | |
|
09-08-2003, 20:57 | |||
Verwijderd
|
ik vind het een leuk verhaal. je hebt oog voor detail. eerst in het huis, dit bijvoorbeeld
Citaat:
Citaat:
succes met je verhaal! |
10-08-2003, 13:04 | |
‘Steven,’ grijnsde hij. ‘Nou, prettig kennis met je gemaakt te hebben,’ zei Hannah. Vervolgens liet ze Steven en z’n maten grijnzend achter.
Thuis trof ze weer een verlaten keuken aan. En opnieuw klonk het zachte stemmetje in haar hoofd: ‘Ze ligt weer met hoofdpijn in bed. Schiet op, ga naar haar toe!’ Meteen beende Hannah de keuken uit, de gang in en de trap op naar haar moeder’s kamer. Inderdaad, de gordijnen waren dicht en de dekens opgebold. ‘Mam?’ Aarzelend liep ze naar het bed. ‘Mam, slaap je?’ Geen antwoord. Ze duwde voorzichtig tegen de lakens. Ineens klonk er een zachte kreun. ‘Hannah?’ ‘Ja,’ zei Hannah, ‘Ik ben het.’ ‘Hannah, zou je me alsjeblieft nog even alleen willen laten? Ik barst weer van de hoofdpijn.’ Klonk het gesmoord. ‘Weet je het zeker? Moet ik anders weer thee zetten?’ ‘Nee, hoeft niet,’ het klonk steeds vermoeider. ‘Oké.’ Toen ze op de overloop stond wist ze niet wat ze moest doen. Ze voelde zich leeg. Nog nooit had ze haar moeder zo gezien. Ze liep verlaten naar haar kamer en keek met lege ogen naar de boekenwand. Langzaam streek ze met een vinger langs de kaften. Een goed boek? Ze wist dat ze er altijd van opknapte. Even in een andere wereld zijn. Ze pakte een willekeurig dik boek met rode kaft. ‘Verhalen uit de zeventiende eeuw’ las ze. Ze installeerde zich op haar bed en sloeg het boek open. Ze begon te lezen, maar na de eerste bladzijde wist ze niet meer wat er nou had gestaan. Ze zette het boek weer terug en stond een tijdje radeloos voor zich uit te kijken. Nu miste ze haar vader echt. Ze wist zeker dat als hij er nog was geweest, ze samen voor haar moeder konden zorgen. Of natuurlijk een oplossing voor de hoofdpijn vinden. Maar hij was er niet. Alleen haar moeder en zij. Met een leeg hoofd liep Hannah naar beneden, de deur uit naar buiten. Ze ging een stukje wandelen. Gewoon, lekker in de open lucht door het bos. De heldere koele namiddag prikkelde haar zintuigen en maakte weer alert. Daardoor zag ze zelfs van deze afstand dat haar grote vrienden er nog stonden. Toch liep ze door. Ze konden haar hier tussen de bomen niet zien, dus dat was veilig. Steeds dichterbij kwam ze. Er kraakte een takje onder haar voet, en meteen hoorde ze een vogel verschrikt wegvliegen. Geschrokken keek naar de jongens die nu wel heel dicht bij leken te zijn. Shit, ze hadden haar opgemerkt. In elk geval zag ze Steven omkijken. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar even aan. Toen draaide hij zich om naar zijn vrienden en zei iets. Ze knikten en Steven draaide zich weer om. Hij kwam haar kant uitgelopen. Hannah voelde zich heel ongemakkelijk. Ze was heel nieuwsgierig, maar tegelijk voelde ze ook een soort afstandelijke haat. Steven bleef op minder dan een meter afstand van haar staan. ‘Hoi,’ zei hij. ‘Hoi,’ wantrouwig keek Hannah hem aan. ‘Ga je me meelokken naar je vrienden en me verder voor lul zetten?’ Steven grinnikte. ‘Nee, ik heb gezegd dat ik even moest ehm, nouja, niks. Wat doe jij hier eigenlijk?’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Gewoon, even wandelen. Aangezien er verder niks te doen is thuis, kon ik net zo goed even van ons prachtige bos genieten.’ Hannah merkte dat Steven haar ondertussen even vluchtig bekeek. ‘Ik weet dat je vindt dat ik er raar uitzie,’ zei ze. Hij keek haar weer aan. ‘Raar?’ Vroeg hij. ‘Apart zou ik zeggen. Na vandaag weet ik dat er niet veel meiden zwart gekleed door het leven gaan. Sterker nog, niemand.’ ‘Dan ben ik dus de eerste.’ Steven knikte. Even viel er een stilte. Hannah maakte er stiekem gebruik van door Steven eens goed te bekijken. Hij droeg een donkergroen T-shirt met lange mouwen, een grijze broek en modieuze gympen. Z’n haar stond in stekels omhoog en hij had een korte zwarte ketting met spikes om zijn hals. Z’n huid was behoorlijk zongebruind. Ze moest toegeven dat hij er niet slecht uitzag. Een vreemde rilling liep over haar rug. Zijzelf droeg een zwart getailleerde blouse met daaronder een spaghettibandjes topje. Daaronder had ze een zwarte wijde broek. Haar schoenen waren van zwart leer met hak. Eigenlijk was ze best klein, vond ze. Steven had nu ook door dat ze hem bekeek. ‘Ik zie d’r saai uit hè?’ Hij grijnsde even. Hannah had absoluut geen zin om te zeggen dat hij er eigenlijk helemaal niet zo saai uitzag. In plaats daarvan haalde ze haar schouders nonchalant op. ‘Ik ga weer terug,’ zei Steven en knikte naar zijn vrienden die een eindje verderop met elkaar stonden te kletsen. ‘Wil je mee?’ Vroeg hij ineens. Hannah keek hem stomverbaasd aan. Alsjeblieft zeg, dat is de stomste vraag die iemand haar kon stellen. ‘Nee, dankje hartelijk. Ik mag ze niet.’ ‘O. Oké dan,’ zei Steven. ‘Tot morgen denk ik hè?’ ‘Ja, denk het,’ antwoordde Hannah. Ze keek hem even na toen hij terugliep en ging toen zelf ook weer naar huis. Toen ze al weer een eindje verder was, keek ze heel even achterom. De jongens stonden er nog. Ineens ving ze weer de blik van Steven. Hij grijnsde. Snel draaide Hannah zich weer om en liep stug door naar huis. Eenmaal thuis zag ze haar moeder in de keuken zitten. Voor haar op tafel stond een dampende mok. Toen ze zag dat Hannah in de keuken stond, toverde ze een verkouden en geforceerde glimlach tevoorschijn. ‘Hoe lang ben je al wakker?’ Vroeg Hannah voorzichtig. ‘Nog maar net. Ik heb geslapen zoals ik dat nog nooit heb gedaan.’ Haar moeder pakte de mok en nam er een klein slokje van. Ineens kon Hannah zich niet meer inhouden. ‘Mam, ik maak me echt zorgen om je. Je bent nog nooit zo verkouden geweest en je hebt ook nog nooit zo’n hoofdpijn gehad.’ Ze voelde dat ze zou gaan huilen als ze nog meer zou zeggen. Ze slikte moeizaam. Toen zei ze zachtjes: ‘Ik mis papa zo.’ Haar moeder keek haar meelevend aan en gebaarde dat Hannah ook even moest gaan zitten. Ze zat nog nauwelijks of ze voelde de tranen over haar wangen rollen. ‘Ik mis hem ook vreselijk. Het zou vreemd zijn als dat niet zo was. Maar je weet dat alle dingen die om je heen gebeuren gewoon gebeuren. Je kunt er niets aan doen en dat kan soms ontzettend treurig zijn. Zoals bij je vader. Maar je moet wel weten én onthouden dat hij van je hield en je mag hem dan ook nooit vergeten. Natuurlijk is je verdriet nu nog heel sterk, maar heb er vrede mee en je zult zien dat het heel langzaam maar zeker meer deel wordt van je leven. Accepteer het. Ik heb er ook nog veel moeite mee, maar in de toekomst zullen er nog meer treurige dingen gebeuren, en ook die moet je verwerken.’ Ze keek Hannah even diep in de ogen en glimlachte toen. ‘Gaat het weer een beetje?’ Hannah knikte. Ze pakte een tissue en veegde haar gezicht af. Haar moeder gaf Hannah de mok en dankbaar nam ze een slok van de hete thee. Kamillethee, proefde ze. 'En,' zei haar moeder, 'maak je alsjeblieft niet druk om mij. Ik ben verkouden en dat gebeurd iedereen wel eens, oké?' 'Oké,' zei Hannah een beetje beduusd. ’s Avonds ging Hannah zelf met hoofdpijn naar bed. Van huilen kreeg ze altijd een fikse hoofdpijn. En weer, toen ze net in slaap was gevallen schrok ze weer wakker van een zacht stemmetje.
__________________
Monty Python is briljant
|
13-08-2003, 12:42 | |
Sorry voor het wachten, maar kben zelf nu ook een goed boek aan het lezen.
‘Mam kan zoveel zeggen. Je hebt alle reden om jezelf zo druk te maken. Zomaar een verkoudheid, amehoela.’ Maar wat moet ik dan, dacht ze. Ik heb verder geen idee wat ik er aan kan doen. Mam is flink verkouden, ik niet. Ik mag alleen wel oppassen dat ze mij niet aansteekt. ‘In ieder geval haar gewoon in de gaten houden. Daar is niets op tegen. Bovendien kun je haar dan ook nog te hulp staan als je weet wanneer ze weer hoofdpijn krijgt.’ Dit keer klonk het stemmetje helderder en nadrukkelijk. Ja, besloot Hannah. Ik zal mam voorlopig in de gaten houden. Ze bleef nog even wakker liggen, maar al snel viel ze in slaap. Steven stond voor zijn huis. Hij dacht terug aan wat er vandaag was gebeurt, de eerste dag na drie jaar weg te zijn geweest. Niet dat hij veel had gedaan, maar hij had wel een vreemd figuur ontdekt op het schoolplein. Een meisje van een jaar of zeventien en helemaal zwart gekleed. Hij had opeens oogcontact met haar gehad, maar al snel was ze weer verdwenen. ’s Middags zag hij haar nog twee keer. Toen hij met zijn vrienden aan de bosrand stond en zij kwam langslopen. Hij wist nu wel hoe ze heette. Hannah. Ze had duidelijk geen zin gehad om een praatje te maken en ook hij voelde er weinig voor, vooral waar z’n vrienden bij stonden. Hij vond haar gewoon vreemd, en hij had een vreemd gevoel dat hij nog een reputatie hoog te houden had, en niet met haar gezien durfde te worden. Was ook waar. Zijn vrienden lachten haar achter haar rug uit en roddelden over haar. Later in de middag hoorde hij geluiden achter zich en zag haar weer. Wat ze in het bos deed wist hij niet, maar hij zag wel kans om nu met haar te praten. Hannah had een ongemakkelijke indruk gemaakt. Hij liep zelfverzekerd op haar af en begon een kort gesprek met haar. Ook van dichtbij had ze een vreemde uitstraling, Ze was anders dan andere meiden, maar toch leek het wel bij haar te horen. En ze was klein. Onvermijdelijk in dit soort situaties hadden ze elkaar even opgenomen. Hij wilde het niet, maar moest voor zichzelf toegeven dat ze er niet slecht uitzag. Na het gesprek gingen ze allebei hun eigen weg. Na een tijdje keek hij nog even naar waar Hannah liep, en ving haar blik. Hij grijnsde zonder het zelf te willen, meer als een reflex. Ze mocht zijn vrienden niet, had ze gezegd. Maar goed ook. Hij mocht haar vrienden waarschijnlijk ook niet, als ze die al had. Hij zou morgen wel weer verder zien. Eerst maar es wat leuks doen op z’n computer, aan z’n site werken of zo. Steven liep recht door naar de deur om vervolgens tegen zijn broertje op te botsen. Steven vloekte binnensmonds en vervolgde zijn weg naar zijn kamer. Een bureau met computer, een nog lege boekenkast en z’n bed stonden eenzaam tegen oranje en groen geverfde muren. Steven smeet zijn tas in een hoek en ging op zijn bed liggen. Jippie, dacht hij, weer thuis. Hij had net zo goed alleen achter kunnen blijven. Na drie jaar weer terug keren was één van de slechtste dingen geweest die ze hadden kunnen doen. Onwillekeurig gleden zijn gedachten weer vaag naar de situatie vanmiddag in het bos. Hannah had er niet uitgezien alsof ze er al jaren woonde. Hij had haar nog nooit gezien. Hij kreeg ineens een idee. Hij zou haar morgen kunnen vragen of ze hem misschien een paar dingen kon laten zien die in die drie jaar waren veranderd. Weinig kans dat ze dat zou doen, maar misschien kon hij zelf dan wel tot zover meelopen dat hij wist waar ze woonde. Waarom wilde hij dat eigenlijk weten? Hij kende haar helemaal niet. En ze was vreemd. Ach ja, hij zou het morgen ook wel zien. Hannah werd de volgende ochtend gewekt door haar moeder. Niet veel later zat ze aan haar ontbijt en zei ze haar moeder gedag. O ja, alweer fijn naar school lopen. Rennen beter gezegd. Onderweg kwam ze zo goed als niemand tegen. Ze liep stug door en zag een halfuur later haar school voor zich opdoemen. Dit keer was het schoolplein verlaten. Plotseling stond haar hart stil. Haar favoriete groepje bosrand jongens stond voor de ingang. Ze versperden de doorgang. Één van hen had haar opgemerkt en zei dat ongetwijfeld tegen zijn vrienden, want het volgende moment waren alle blikken op haar gericht. Hannah bleef staan. De jongens, met Steven voorop, kwamen haar kant uit. Ze keek hem recht aan. ‘Wat moet je?’ Vroeg ze. ‘Gewoon, gezellig praten. Mag dat?’ Steven klonk geamuseerd. ‘Ik zie niet in waarom niet, nee. Maar ik voel er weinig voor om met jullie een fijn theekransje te houden. Als je me er even langs laat, kan ik naar de les.’ God, wat klinkt dat verschrikkelijk sneu, dacht ze meteen. ‘Waarom zou je naar zo’n saaie les willen? Je leert er toch niks meer dan je al weet.’ Hannah kon hem daar moeilijk ongelijk in geven. Ze wilde alleen niet hier met hen blijven staan praten. Waarom eigenlijk niet? Ze lachten haar uit. O ja? Wanneer hadden ze haar voor het laatst uitgelachen? Twee dagen geleden hadden ze haar banden leeg gestoken. Reden genoeg dus. Hannah woog haar kansen af. Toen wierp ze Steven een laatste minachtende blik toe en duwde hem aan de kant. Helaas was hij sterker dan ze dacht en hield haar netjes tegen. ‘Hé, waar dacht je zo snel heen te gaan?’ Hannah keek Steven kwaad aan. ‘Naar binnen misschien? Ik mag dan wel niks meer leren, ik heb altijd nog lege bladzijden in m’n schrift die ik nog onder moet kalken.’ Jeetje, wat klonk dat weer stom. Daar was Steven het blijkbaar ook mee eens. ‘Ik dacht eigenlijk aan een korte rondleiding door de stad. Ik ben nieuw, dus misschien kun je me nog het één en ander bijbrengen.’ Hij zag dat ze hem bedenkelijk aankeek. ‘Oké,’ stemde ze uiteindelijk toe.
__________________
Monty Python is briljant
|
17-08-2003, 21:21 | |
Hier weer een stukje. Ik heb de dialogen ff wat overzichtelijker gemaakt dacht ik zelf, maar dat moet je zelf maar oordelen. Iig weer ff wat leesvoer
Vrijwel meteen wees ze met haar rechterhand naar het gebouw achter Steven. ‘Dat is dus de school,’ zei ze. Daarna draaide ze zich een kwartslag naar links en begon met stevige passen de straat door te lopen. ‘Links en rechts zie je huizen, oude met nieuwbouw tussendoor.’ Steven zag dat Hannah er een soort spelletje van maakte. Mij best, dacht hij, en deed vrolijk mee. Na nog een paar saaie straten te zijn doorgelopen, kwamen ze aan in het stadscentrum. Het stelde niet veel voor, maar hier was wel het meest over te vertellen. Vanuit de straat waar ze nu stonden, konden ze een grote kerk zien. De massieve houten deuren waren gesloten. Voor de kerk lag een rond plein, met in het midden een grote treurwilg, omringd door een hoekige houten bank. Vanaf dit plein had je toegang tot alles omliggende winkels. Hannah liep naar het bankje, ging zitten en vertelde welke winkels er al stonden toen ze in de stad kwam wonen, en welke er nieuw waren bijgekomen. Steven hield haar in de gaten en zag dat ze steeds serieuzer werd. Ze zat nonchalant op het bankje, en ondertussen praatte ze duidelijk tegen het groepje jongens. Haar haren had ze deze keer in een vlecht, die losjes achter de leuning van het bankje hing. Steven betrapte zichzelf erop dat hij naar haar stond te kijken. Zijn ogen flitste even naar zijn vrienden, maar die hadden niets in de gaten. De opluchting was blijkbaar van zijn gezicht af te lezen, want toen Hannah zijn kant op keek, fronste ze haar wenkbrauwen. De rondleiding stopte bij de bosrand. De jongens gingen terug de stad in, naar een kroeg, maar Steven bleef staan. ‘Bedankt,’ zei hij en stak zijn hand uit. Hannah haalde haar schouders op, en legde haar hand in de zijne. ‘Alsjeblieft,’ zei ze, en liet weer los. Ze had geen zin om terug te gaan naar school. In plaats daarvan liep ze het bos in. Steven kwam achter haar aan. ‘Waar ga je heen?’ Vroeg hij. ‘Wat denk je zelf?’ Antwoordde Hannah. ‘Waarom loop je me trouwens zo achterna?’ Er klonk argwaan door haar stem. ‘Dit is openbaar gebied, toch? Niemand verbiedt me hier te lopen,’ zei Steven. Hij liep nu naast haar. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze echt geïrriteerd was. Ineens keek ze terug. Een paar seconden lang hield ze zijn blik vast. Toen wendde ze haar blik af en versnelde ze haar pas. Steven bleef staan en keek haar na. Hij wilde net weggaan, maar zag dat Hannah zich omdraaide en naar hem toeliep. ‘Ik bedacht me net dat ik beter niet naar huis kan gaan. Mijn moeder heeft vandaag vrij en ze zal niet erg blij zijn mij veel te vroeg thuis te zien komen,’ zei ze en er trok een zenuwachtige grijns over haar gezicht. Steven keek haar even stom aan, herstelde zich en zei: ‘Je zou met mij mee kunnen naar de kroeg. Maar ik weet niet of je het daar wel leuk gaat vinden.’ ‘Zien we vanzelf.’ Hannah voelde een soort spanning opkomen. Nog steeds voelde ze zich heel ongemakkelijk. Toch kwam ze naast Steven lopen. De straat uit. De volgende in. De hele weg keek ze recht voor zich uit. Toen wilde ze het weten. ‘Zijn die vrienden van jou echt je vrienden?’ Het klonk aarzelend, maar ze bleef recht voor zich uit kijken. Steven keek haar aan. ‘Ja, nou, nee…, ik denk het.’ Klonk het. Hij kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hij wist het zelf ook niet meer. Ze waren de enige bekenden geweest, maar ook zo vreselijk veranderd. Vroeger konden ze zonder veel woorden hele gesprekken voeren. Nu hadden ze zelfs om steeds onbenulligere dingen ruzies. Hij wist dat hij dat niet kon vertellen, maar vroeg of laat zou Hannah er toch achterkomen. Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken heel even aan en besefte dat het erg vreemd voelde om hier naast haar te lopen. Waarom liep hij hier eigenlijk? Hij had nu ook bij zijn vrienden kunnen zijn, aan het poolen of zo. Er liep een bijna onbewuste huivering langs zijn rug. Tot zijn opluchting zag hij dat ze er bijna waren. Rechts verderop in een lange straat hing een uithangbord van de kroeg. ‘Biertje?’ Was de naam. Zodra Hannah het ook zag, begon ze iets langzamer te lopen. Steven merkte het, en paste zijn tempo aan haar aan. Eigenlijk had Hannah er helemaal geen zin in, maar ze vond op één of andere manier dat ze zich moest bewijzen tegenover het groepje jongens. Ze stonden voor de deur. Steven knikte even kort naar Hannah en deed de deur open. Het was een schemerlichte ruimte met rechts een paar tafeltjes en hier en daar bezette stoelen. Meer naar links, schuin tegenover de deur was de bar. Ook hier waren maar een paar krukken bezet. De barman stak zijn hand op ter begroeting. Steven groette op dezelfde manier terug, Hannah knikte kort. Links van hen stond de pooltafel. Daaromheen stonden Steven’s vrienden. Ze keken allemaal hun kant op. Één van hen, een jongen met blond krulletjeshaar, keek hatelijk naar Hannah. De rest had een haast zelfvoldaan, spottende grijns op hun gezicht. Steven liep naar een jongen met blond stijl haar en zei iets tegen hem. Door de muziek kon Hannah hen niet horen, maar aan de gebaren en blikken naar haar was het duidelijk dat het om haar ging. Even later trok de jongen zijn schouders onverschillig op en knikte even. Steven wenkte haar. Toen ze een meter van hem vandaan stond kon ze hem goed verstaan. ‘Je kunt meedoen als je wilt,’ zei hij. ‘Om eerlijk te zijn heb ik dit nog nooit gedaan,’ mompelde Hannah. Steven had haar niet goed gehoord, maar Hannah keek onzeker naar de pooltafel. ‘O, oké. Je kijkt gewoon eerst even, en dan probeer je het zelf.’ Hannah knikte en ging op een tafel een eindje van de jongens vandaan zitten, maar op zo’n manier dat ze alles goed kon zien. De jongens begonnen te spelen. Na een paar minuten kreeg ze al het door. Niet veel later kwam Steven naar haar toe en overhandigde haar de keu. Ze voelde hoe zijn hand de hare raakte. Haar ogen flitsten naar de zijne, maar ze liep door naar de pooltafel en wachtte op haar beurt. Ze keek even over de tafel, en wist als bij toverslag waar ze het beste kon staan voor een mooi effect. Ze nam haar positie in, en zag dat er precies gebeurde wat ze had verwacht. Zo ging het nog even door. Ze liet haar ogen over de tafel glijden, bepaalde haar positie en zag het precies als in haar gedachten gaan. De jongens keken haar verbaasd aan, en de blonde met krulletjes hoorde ze: ‘Beginnersgeluk’ mompelen. Ze keek naar Steven en hij keek met een scheve grijns om zijn mond terug. Hij was zo te zien even naar de bar gegaan, want hij had een nog onaangeroerd glas bier in z’n hand. Hannah zag dat de jongens Steven’s bier ook hadden gezien, en volgden zijn voorbeeld. Zijzelf ging naast Steven op een tafel zitten. Ze had haar wantrouwen en onzekerheid een beetje laten varen en nam een slokje van het bier dat Steven haar aanbood. Getver, dacht ze. Schijnbaar keek ze ook zuur, want Steven grinnikte en nam het bier weer van haar over. Ook dit keer ontmoetten hun handen elkaar. Steven had nog een paar slokken genomen, toen Hannah zijn glas weer pakte en dit keer een ferme slok nam. Ze wist het met moeite door te slikken, maar nam meteen nog een slok. En nog één. Ach, zo goor was het nou ook weer niet. Terwijl Steven haar verbaasd gadesloeg, dronk ze het achter elkaar op. Ze zette het lege glas naast zich op tafel en keek Steven aan. ‘En hoe vond je dat ik speelde?’ Vroeg ze. ‘Heel goed voor een beginner,’ zei hij. Bij het zien van Hannah’s grijns moest hij grinniken. Dit trok de aandacht van de ander jongens. De blonde met stijl haar zei iets tegen degene met blonde krullen. Deze kwam van zijn kruk af en keek hen spottend aan. ‘Ik wist niet dat je op zwarten viel Steven.’ Het klonk al net zo spottend. Steven wist niet hoe hij moest reageren. Hannah keek van de één naar de ander, maar kon de alcohol voelen stijgen. Shit, ze had het te snel gedronken. Heel fijn. Ze liet zich van de tafel glijden en wilde voor de jongen langs lopen. Hij stak echter een arm uit en versperde haar de weg.
__________________
Monty Python is briljant
Laatst gewijzigd op 17-08-2003 om 21:25. |
20-08-2003, 16:31 | |
Ahum, plechtige mededeling:
Ik kan vandaag nog niet nieuwe posten, want: ik moet straks eerst eten, dan naar de bios ( ) en m'n zus heeft fijn haar eigen muziek aan, dus dan schrijft het voor mij niezo ontspannen. Nog een reden: ik had vandaag weinig tijd, want ik moest ff helpen met spullen naar nieuwe kamers verhuizen (lang verhaal ) Sorry, maar ik beloof dat er morgen meer komt!
__________________
Monty Python is briljant
|
21-08-2003, 20:58 | |
Sorry, tis niezo heel veel, maar ja, een nieuwe kamer krijgen vergt ook aandacht
‘En waar was jij van plan heen te gaan? Geen zin om bij je vriendje te blijven?’ ‘Hij is verdomme mijn vriendje helemaal niet! En laat me los!’ Woedend keek ze de jongen aan. Hij lachte en verstevigde zijn grip. ‘Frank, laat haar gewoon los. Ze heeft niks verkeerd gedaan toch? Ja, van jullie gewonnen, so what? Het is maar een spelletje.’ Zei Steven terwijl hij van de tafel af kwam. ‘Kijk es aan, hij komt op voor zijn liefje,’ zei Frank. Hannah keek eerst kwaad naar Frank, daarna naar Steven. ‘Ach, barst. Wat wil je van me?’ Hannah keek Frank aan, en vond dat zijn gezicht wel erg dichtbij was. Ze voelde een vlaag van kriebels in haar buik, giechelde en ineens raakten haar lippen de zijne. Tot haar grote verbazing zoende hij haar terug. Ze had niet in de gaten dat Steven langs hen heen liep en zonder om te kijken de kroeg verliet. De blonde jongen met stijl haar zag het gebeuren en maakte Hannah’s arm los uit Frank’s greep. Hannah voelde alsof ze uit een droom ontwaakte en keek hen om de beurt aan. Toen ze besefte wat ze had gedaan, sloeg ze een hand voor haar mond, duwde Harm opzij en rende de kroeg uit. O nee, alsjeblieft niet hè? Haar hoofd zat vol, en denken ging heel moeilijk. Ze rende tot ze op de hoek van de straat stond. Haar ogen zochten Steven, maar hij was nergens te bekennen. Ze haalde paniekerig adem, dacht zo goed mogelijk na en besloot dat naar huis gaan de enige verstandige optie was. Ze rende door naar het bos, waar het schemerig was en voelde tranen opkomen. Thuis was ze. In de keuken was het donker. Hannah knipte het licht aan en keek op de klok. Zes uur. Het begon weer vroeg donker te worden. Ze wilde haar moeder roepen, maar er kwam niet meer dan een droog gesnik uit. Ze liep door naar de kamer, en deze was ook verlaten. ‘Ze is weer boven, schiet op!’ Het stemmetje klonk als een bliksemslag door haar hoofd. Mam zou toch niet weer…? De moed zonk haar in de schoenen. Ze rende naar boven, vergat de deuren dicht te doen en was haar schoenen vergeten uit te doen. Boven deed ze de deur op van haar moeder’s slaapkamer. Meteen schoten haar ogen wijd open en gaf ze een gil. Haar moeder lag naast haar bed op haar rug. Haar ogen waren dicht, maar ze ademde nog wel. ‘Mam!’ Hannah rende naar haar toe, liet zich op haar knieën vallen en pakte haar moeder’s hand. Heel even dacht Hannah een klein kneepje er in te voelen. ‘Mam?’ Hannah zag hoe haar moeder haar ogen opende. ‘Hannah? Waar ben ik?’ Vroeg haar moeder. ‘Je bent in je kamer, ik denk dat je van je bed bent gevallen.’ Antwoordde ze. ‘Waarom huil je?’ ‘Gewoon, had ik zin in,’ zei Hannah. Toen haar moeder haar een verontwaardigde blik toewierp, zei ze vlug: ‘Lang verhaal.’ Haar moeder fronste even haar wenkbrauwen, maar ging toen rechtop zitten. Ze veegde de donkere haren uit haar gezicht en slaakte een zucht. ‘Weer hoofdpijn?’ Vroeg Hannah. ‘Nu niet,’ zei ze, ‘maar kun jij je nog herinneren wanneer ik voor het laatst uit bed ben gevallen?’ Hannah schudde haar hoofd, waarop haar moeder zei: ‘Ik ook niet.’ ‘Mag ik me nu eindelijk zorgen over je maken?’ Vroeg ze, en meteen welden er weer tranen op. Haar moeder keek Hannah even meelevend aan, en gebaarde dat ze tegen haar aan moest komen zitten. Zo bleven ze even zitten, zonder een woord te zeggen. Pas toen Hannah even naar beneden ging om thee te halen, zei ze: ‘Ik vind dat je toch echt even naar de dokter moet mam. Je hebt het steeds vaker en dan erbij te bedenken dat je bijna niet verkouden bent…’ ‘Misschien doe ik dat wel ja. Maar jij moet je er niet druk om maken, begrepen?’ Ze keek Hannah doordringend aan en ontving een opgestoken duim als antwoord. Steven zat naar het plafond te staren terwijl hij op een pen kauwde. Jezus. Dat was het enige woord wat hij op dit moment voor Hannah kon verzinnen. Hij had haar er nooit ofte nimmer voor aangezien dat zij uitgerekend Frank zou zoenen. Oké, ze mocht dan wel drank op hebben, maar dit? Hij had haar al vreemd gevonden, waarom zou ze dit dan eigenlijk ook niet doen. Nee, hij zag haar er gewoon niet voor aan. Ze zag er veel te onschuldig voor uit. Anders had ze juist in zijn vriendengroepje gezeten natuurlijk. ‘Waar in vredesnaam maak ik me zo druk om?’ Hij zei het hardop. Ze is alleen maar één of ander stom figuur die dit soort dingen lachertjes vind. Had ik kunnen weten. Nee, niet. Echt niet. Ophouden. Hij kauwde zo abrupt hard op zijn pen dat het plastic omhulsel splijtte. ‘Shit.’ Hij ging iets rechtop zitten, mikte, en de pen landde in de prullenbak. De volgende ochtend op het plein was het rustig. Hannah keek rond of ze Steven zag, zonder succes. Zal wel weer spijbelen, dacht ze. Maar net op het laatste moment, nadat de bel was gegaan, zag ze iemand aankomen. Aan de silhouet zag ze dat het Steven was. Hannah bleef staan. ‘Was het nog leuk gister?’ Vroeg Steven, en het sarcasme droop van zijn stem. ‘Wat? Ja, het poolen wel. Maar dat andere…,’ Hannah aarzelde even, maar toen ze zijn gezicht zag, sloeg ze haar ogen neer. Steven keek haar minachtend aan, schudde toen zijn hoofd en liep naar binnen. Hannah bleef even staan, vermande zich toen en liep daarna ook naar binnen. Ze voelde zich weer leeg. Waarom moest zij dat nou weer hebben. Ik heb er nooit om gevraagd te kunnen leven, dacht ze. Ik had net zo makkelijk niet kunnen bestaan. Het had weinig verschil gemaakt in ieder geval. Geen vrienden, geen leuke school, geen vader, een zieke moeder. Precies, een zieke moeder. Één ding om nog te leven. Eerst mam beter, dan zien we wel weer. Maar als ze nou niet ziek is? Dan zou ik makkelijk weg kunnen blijven. Dan heb ik nooit bestaan. Niemand zal me missen. ‘Jezus, waar denk ik aan?’ Ze zei het hardop, en de conciërge die ook in de gang was, keek haar vreemd aan. ‘Een euro voor je gedachten,’ grinnikte hij. Hannah rolde met haar ogen zuchtte. Ze liep door, maar graaide in haar broekzak en gooide een euro naar de conciërge. Hij lachte, en zei: ‘Het is uit met je vriend.’ Hannah lachte een halve glimlach, nog diep in gedachten, en zei: ‘Was het maar waar.’ De conciërge schudde zijn hoofd. ‘Het moet niet gekker worden,’ mompelde hij en gooide zijn zojuist verdiende euro in de lucht alvorens hem in zijn zak te stoppen. Inderdaad, dacht Hannah, het moet niet gekker worden.
__________________
Monty Python is briljant
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Psychologie |
Eetstoornis Anorexia Nervosa - Boulimia Nervosa e-hazeleger | 12 | 18-05-2011 17:09 | |
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen |
Russisch (basis) foxcat95 | 7 | 16-02-2011 19:17 | |
De Kantine |
Het grote ctrl+v topic #67 TopDrop | 500 | 31-08-2007 16:08 | |
Seksualiteit |
Sekshoroscopen! Elister | 81 | 14-07-2004 16:27 | |
Verhalen & Gedichten |
Mijn boek Verwijderd | 35 | 02-05-2004 20:04 | |
Liefde & Relatie |
contact leggen met een leuke meid Dotcom | 13 | 05-03-2002 16:14 |