Achter de grote, gele deur.

[Eend]

Ook dit is weer een mengelmoesje van situaties die ik zag gebeuren tijdens mijn eigen opname. Ik vond het wel weer eens leuk om een verhaal te schrijven.
Ben benieuwd naar het commentaar

“En? Wat voor een situatie heb jij op je formulier omschreven, Femke?” vroeg therapieleider Jordi. Femke schrok even. Ze zat nog niet zo lang in deze therapie groep en had ook nog nooit een situatie ingebracht. Ze had de situatie wel opgeschreven, maar dan besprak ze hem met een sociotherapeut op de afdeling en niet in een therapiegroep. Femke keek angstig de groep rond en begon toen voorzichtig met het voorlezen van haar situatie. “Ik eh… Ik zit met vrienden bij een vriend thuis. En er komt een jongen naast me zitten, die heel erg aan me begint te zitten…” Femke merkte dat de groep wat stiller werd en iedereen keek haar aandachtig aan. Femke begon helemaal te trillen en keek angstig om zich heen. Jordi probeerde het een beetje te negeren en ging verder. “En wat deed jij in deze situatie?”
“Ik kon.. kon niks d-doen.” stammelde Femke zachtjes. Jordi schreef de situatie op het whiteboard, dat voor in het lokaaltje hing. De rest uit de groep bestond uit drie meisjes en twee jongens en allemaal voelde ze de enorme spanning, die er hing. Femke dacht weer terug aan dat ‘gezellige’ avondje waarbij Youri haar aan had zitten raken. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en verteld, dat hij haar leuk vond. Op dat moment was het helemaal zwart geworden voor haar ogen. Toen ze later weer kon zien zeiden haar vrienden, dat ze zeker tien minuten buiten westen was geweest.

”Femke? Ben je er nog?” vroeg Jordi en weer keek iedereen haar kant op. Femke zat strak en angstig voor zich uit te staren. Met haar lijf wiebelde ze van voor naar achter en haar armen had ze gekruist op haar schouders gelegd, alsof ze haar lijf wilde beschermen. “Femke!” riep Jordi nu wat strenger en gaf haar een duw op haar rug. Nog steeds reageerde Femke niet. De rest van de groep trok heel erg naar elkaar toe en de spanning was te snijden.
Omdat Jordi haar niet alleen kon laten drukte hij op zijn alarm. Al snel kwamen er een stuk of vijf sociotherapeuten aanrennen. Jordi nam er eentje apart en vertelde wat er aan de hand was.

Ze zag het weer gebeuren. Ze voelde Youri z'n aanraking en hoorde zijn tedere woorden, die als een reusachtige angst op haar af kwamen razen. Niet alleen zag ze Youri, maar ook twee andere gedaantes, die ze helemaal niet kende. Femke verstijfde. Voelde ze dat nou echt?! Ze werd vastgegrepen! Het waren vier stevige handen, die haar probeerden op te tillen. Femke schreeuwde uit angst en probeerde zich los te worstelen, maar niks hielp. Ze probeerde trappen uit te delen, maar toen voelde ze nog meer handen, die haar benen vastpakten. “Hé! Femke!” klonk het streng in de verte. Waar kwam dat vandaan?! Waar was ze?! Het bleef maar zwart voor haar ogen en de paniek speelde hoog op in haar lichaam. Ze voelde zich op en neer hobbelen en ook hoorde ze wat vage stemmen. De stemmen hadden het over de separeer. Wat was dat in godsnaam?! Gingen ze haar opsluiten?! Weer begon Femke hard te schreeuwen. Ze schrok al helemaal toen haar arm strak beet gehouden werd en ze een felle steek voelde. “Laat me los! Laat me gaan! Ik zal alles doen wat jullie willen! Ik zal me niet meer verzetten! Laat me gaan…” Femke werd steeds zwakker. Ze deed nog pogingen om zichzelf los te trekken, maar dat was tevergeefs.
Even later werd ze op een bed gelegd en hoorde ze een grote zware deur dichtgaan. Daarna viel ze in een diepe slaap.

Femke werd wakker toen ze een lieve rustige stem haar naam hoorde zeggen. Langzaam opende ze haar ogen en zag dat er twee jonge vrouwen in de deur opening stonden. Eerst herkende ze hun niet, maar even later begon het allemaal een beetje door te dringen. Die twee jonge vrouwen waren twee sociotherapeuten van de afdeling waar ze zat. Ze had die twee heel graag gemogen en was blij ze te zien. Maar wat ze niet snapte was dat ze niet wist waar ze was. Ze miste het bureau en haar spulletjes. Ze zag alleen maar vier witte muren en heel hoog een klein raampje. Verder zat er dan een grote dikke gele deur. “Waar ben ik?!” vroeg Femke verward. “Je bent in de separeer, maar we komen je halen om te komen eten op de afdeling.”
“Hoe kom ik hier?!” vroeg Femke al iets meer gespannen. “Dat bespreken we na het eten samen met je behandelaar. Kom eerst maar even lekker eten met de groep.” zei één van de twee sociotherapeuten en namen haar mee naar de open afdeling. Pas toen ze op de afdeling aankwam wist ze weer hoe die twee sociotherapeuten heetten. Het waren Esmé en Lia. Hoe had ze dat nou weer kunnen vergeten?!

Na het eten had ze een gesprek met haar behandelaar en Esmé. Ze kreeg te horen wat er die middag was gebeurd en dat ze voortaan bepaalde medicijnen moest slikken om zulke voorvallen te gaan voorkomen. Ook kreeg ze kalmerende medicijnen, die ze drie keer per dag in moest gaan nemen. “Heb je dit wel eens vaker gehad?” vroeg Femke’s behandelaar. Zelf wist hij het allang dat ze het regelmatig had gehad. Ook bij gesprekken met haar psychiater had ze redelijk vaak black-outs gehad. Soms viel ze alleen maar weg, maar soms kreeg ze dit soort aanvallen. Daarom had ze uiteindelijk deze gedwongen opname gekregen.
“Nee, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik viel alleen wel eens flauw, maar dat overkomt iedereen wel eens.” De behandelaar knikte aandachtig. “Nou, weet je wat je gaat doen? Je gaat lekker elke avond een uurtje rusten en je krijgt daarbij vrijstelling aan de activiteiten van de afdeling. Zo wil ik, dat je ’s middags ook even een half uurtje rust neemt. Spreken we dat af?” Femke knikte. Ze moest wel, want ze had zo’n vaag vermoeden dat als ze weigerde, dat ze dan weer in de separeer belandde en daar had ze geen zin in.
Haar behandelaar vond ze wel aardig, maar ze wist eigenlijk niet eens wat zijn naam was. Ze zat hier pas twee weken, hoe moest zij nou al die namen kunnen onthouden. Alleen Jordi zijn naam kon ze onthouden, maar die zag ze ook drie keer per week. Al die sociotherapeuten ook wel, maar die waren erg afwisselend. Hoe die diensten nou precies zaten wist ze niet, maar daar kwam ze dacht ze nog wel achter.

Femke kreeg eerst haar ontspanningsmedicatie en ging daarna een uur op haar bed liggen. De druk op haar hoofd verminderde en alles om haar heen leek haar niet te boeien, totdat Youri opbelde…

ik vind het opzich wel leuk om te lezen. maar het komt niet echt dramatisch op me over, op de een ofandere manier. (weet ook niet of dat de bedoeling was) je beschrijft wel duidelijk en goed, de gedachtes en gevoelens van Femke ed. ik heb ook nog niet zoiets van'ik iwl snel meer lezen'.
ik hoop niet dat ik nou heel bitchy overkom oid. ik heb verder geen verstand van verhalen schrijven oid. ik kijk alleen of het me boeit, aangrijpt enz.
als je meer post ervan wil ik het trouwens wel lezen. ik wil ook wel weer weten hoe het verder gaat. hmmm beetje onduidelijk miss, sorry
xxx kir

[Eend]

sonho schreef op 02-07-2004 @ 23:49 :
ik vind het opzich wel leuk om te lezen. maar het komt niet echt dramatisch op me over, op de een ofandere manier. (weet ook niet of dat de bedoeling was) je beschrijft wel duidelijk en goed, de gedachtes en gevoelens van Femke ed. ik heb ook nog niet zoiets van'ik iwl snel meer lezen'.
ik hoop niet dat ik nou heel bitchy overkom oid. ik heb verder geen verstand van verhalen schrijven oid. ik kijk alleen of het me boeit, aangrijpt enz.
als je meer post ervan wil ik het trouwens wel lezen. ik wil ook wel weer weten hoe het verder gaat. hmmm beetje onduidelijk miss, sorry
xxx kir

Het moet ook niet zwaar dramatisch overkomen. Hmm, ik laat (tenminste, dat probeer ik) mijn verhalen altijd met de werkelijkheid in verband staan. Als er bij mij zoiets op de afdeling gebeurde, dan was het ook niet van: Goh, wat dramatisch nou! Het was meer iets van: Hoe groeit die persoon op? Wat is z'n lijdensweg en zo
Mja, kweenie of het duidelijk voor je is Maar ik baseer het graag op de werkelijkheid. Ik wil niet dat het helemaal dramatisch overkomt. Ik wil het neutraal houden, zodat je zelf je emotie toe kan passen.

Maar om jou bitchy te noemen?! Waarom? Je geeft je mening, wie ben ik om dat van je af te pakken?

Eend schreef op 03-07-2004 @ 00:03 :
Het moet ook niet zwaar dramatisch overkomen. Hmm, ik laat (tenminste, dat probeer ik) mijn verhalen altijd met de werkelijkheid in verband staan. Als er bij mij zoiets op de afdeling gebeurde, dan was het ook niet van: Goh, wat dramatisch nou! Het was meer iets van: Hoe groeit die persoon op? Wat is z'n lijdensweg en zo
Mja, kweenie of het duidelijk voor je is Maar ik baseer het graag op de werkelijkheid. Ik wil niet dat het helemaal dramatisch overkomt. Ik wil het neutraal houden, zodat je zelf je emotie toe kan passen.

Maar om jou bitchy te noemen?! Waarom? Je geeft je mening, wie ben ik om dat van je af te pakken?

ja ik begrijp het. ik dacht dramatisch omdat dat in de titel stond. als je baseerd op de werkelijkheid, vind ik het wel heel duidelijk, zeg maar. hoe het ging, hoe de persoon dacht. heel duidelijk verteld! ik begrijp nu meer hoe je het wilde laten overkomen zeg maar. met dat neutraal houden. nou vind ik het verhaal eens tuk beter gelukt zeg maar!

ow ja over dat bitchy; ik vind het soms moeilijk mn mening te geven, ik was nou niet super positief etc., ben nogal onzeker, vandaar

[Eend]

sonho schreef op 03-07-2004 @ 00:12 :
ja ik begrijp het. ik dacht dramatisch omdat dat in de titel stond. als je baseerd op de werkelijkheid, vind ik het wel heel duidelijk, zeg maar. hoe het ging, hoe de persoon dacht. heel duidelijk verteld! ik begrijp nu meer hoe je het wilde laten overkomen zeg maar. met dat neutraal houden. nou vind ik het verhaal eens tuk beter gelukt zeg maar!

ow ja over dat bitchy; ik vind het soms moeilijk mn mening te geven, ik was nou niet super positief etc., ben nogal onzeker, vandaar

Je moet je mening gewoon geven. Wat maakt het jou nou uit wat die mensen op internet die je verder helemaal niet kent, van jou vinden?
Als jij vindt dat het een slecht verhaal is, is er niemand die dat van je af kan nemen

[Thee Muts]

Mooi. Duidelijk beschreven en je weet mijn aandacht goed vast te houden. Zal ook wel komen doordat het onderwerp mij heel erg aanspreekt, maar zeker ook door de manier waarop je schrijft. Heel realistisch inderdaad, omdat je dingen beschrijft die je zelf hebt gezien/meegemaakt.
Ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe het verder gaat, of gaat het niet verder en heb je alleen maar een momentopname beschreven?

[Astuanax]

Mooie beschrijvingen, bij het lezen van het verhaal ging ik ook helemaal mee in de wereld van het vertelsel, ik kon me er helemaal in inleven!
Komt er nog een stukje?

Astuanax schreef op 04-07-2004 @ 16:42 :
Mooie beschrijvingen, bij het lezen van het verhaal ging ik ook helemaal mee in de wereld van het vertelsel, ik kon me er helemaal in inleven!
Komt er nog een stukje?

[Millroy]

Grim schreef op 04-07-2004 @ 17:28 :

[Astuanax]

Grim schreef op 04-07-2004 @ 17:28 :

luie hoer!

[Eend]

Weet je? Ik zat het eigenlijk stiekem uit te stellen, maar ik zal er nu direct aan beginnen

[Eend]

“Hé!” zei Youri. “Hai…wat is er?” antwoordde Femke. “Hoezo? Moet er iets zijn dan? Ik dacht; laat ik Fem eens bellen, dan krijgt zij ook eens wat gezelschap.”
“O, ja, sorry…”
“Is er iets?”
“Nee, hoezo?”
“Je klinkt zo… Nah, je klinkt gewoon niet zoals afgelopen weekend. Waarom kan jij eigenlijk door de weeks niks afspreken?”
“Dat euh…dat willen mijn ouders niet.” Femke begon weer te trillen. Wat moest hij van haar?!
“O, oké. Ik wilde namelijk vragen..” zei Youri, maar kon zijn zin niet afmaken. “Laat me met rust!” schreeuwde ze. “Ga een ander pakken, maar laat mij met rust. Alsjeblieft…”
“Fem, wat is er aan de hand?! Moet ik even langskomen? Waarom moet ik je opeens met rust laten? Ik begrijp je niet…” vroeg Youri verward. “Nee, sukkel! Je kan niet langskomen! Ik zit in een kliniek en dat is allemaal de schuld van die vrienden van je! Zij hebben mij kapot gemaakt! Dus laat me verdomme met rust!” schreeuwde Femke en hing op. “Laat me met rust…” zei Femke zachtjes en rolde zich als een klein huilend meisje op tegen de muur. “Ret-formulier!” zei Femke en sprong op. “Nee! Niet invullen! Ze bekijken het maar!” dacht Femke en ging weer liggen op haar bed. Ze kon niet slapen en staarde weer strak voor zich uit. “Vuile hufters!” mompelde ze. “Vuile, gore hufters!”
Even later klonk er geklop op de deur. “Femke? Kom je wat drinken met de rest?” vroeg Esmé. Femke, die zelf weer van de wereld af was geraakt uitte zich nogal kwaad “Waarom zou ik?! Dan kunnen jullie me weer observeren, dat is het enige doel daarvan! Dat jullie me kunnen zien!” riep ze. Dat deed iedereen altijd met haar. Iedereen wilde haar uit de tent lokken en altijd met van die lullige smoesjes! “Ja, ik heb geen zin om alleen te lopen, wil je met me mee?” zei Femke op kinderachtige toon en liep zenuwachtig door haar kamer. “Of euh, kom je gezellig mee naar binnen? Dan kan ik je fijn verkrachten!” In haar stem klonk steeds meer nijd. “Femke? Mag ik even binnenkomen?” vroeg Esmé. “Eerst zeggen wat je van me wilt! Moet ik me helemaal uitkleden?! Of euh…heb je liever alleen de onderkant bloot?!”
“Femke!” klonk het streng vanaf de andere kant van de deur. Het was een, ondanks dat ie streng klonk, een zachte mannenstem. Het was zeker weer zo’n sociotherapeut van de gesloten afdeling. Ondanks alles stond Femke nog steeds te trillen en het zweet stond op haar rug. Haar ogen keken zichzelf angstig aan in de spiegel. “Jij vuile trut! Jij moet dood!” schreeuwde ze tegen zichzelf.
“Femke…wil je de deur even open doen.” vroeg de mannenstem. “Nee, sorry, ik snij net mijn polsen door!” Femke had het nog niet eens gezegd of de deur vloog open. Femke had inderdaad het mes op haar polsen gehouden. Gelukkig had ze verder nog niks gedaan.
“Femke, kom je mee?” vroeg de man vriendelijk. Op dat moment werd Femke weer de echte Femke. “Waarom? Wat is er gebeurd?!” vroeg Femke met grote angstige ogen. “We gaan even naar de gesloten afdeling.” zei de man. “Nee! Ik weiger!”
“Lieverd, je hebt niks te weigeren.” zei Esmé. “Het is voor je eigen bestwil. Neem dat maar van mij aan.”
“Maar ik heb helemaal niks gedaan! Wat is er gebeurd dan?!”
“Je bent weer weggeraakt, meis. We hebben net met je behandelaar gebeld en die vindt het beter als je vannacht op de andere afdeling slaapt.” vertelde Esmé rustig. Femke kreeg tranen in haar ogen. “Ik wil niet, ik wil hier blijven…” snikte ze. “Dat kan niet, meis. Dat gaat gewoon niet.”
“Ik ga toch niet mee… Ik beloof dat ik me zal gedragen! Echt waar!”
“Dat kun je dan morgen met je behandelaar bespreken, maar nu ga je met ons mee.” zei de man. “Nee!” snikte Femke en liep verder haar kamer in. “Jullie krijgen mij niet mee.”
“Moeten we de andere sociotherapeuten oppiepen?”
“Nee, want dat helpt toch niet.”
“Femke… Laten we dit even rustig oplossen. Je zult wel met ons mee moeten, dus je kunt er gewoon echt niet onderuit. Misschien, als je meewerkt, mag je morgen dan wel gewoon weer terug. Je maakt het nu alleen maar moeilijker voor jezelf.”
“Maar ik heb helemaal niks gedaan!”
“Femke, er is wel wat gebeurd en dat weet jij nu ook. Dus of je loopt nu met ons mee, of we zullen je moeten dwingen.”
“Ik loop niet mee… Ik blijf hier!”
“Mark, neem jij haar mee?” vroeg Esmé aan haar collega. Mark knikte en liep de kamer in. Net toen hij Femke d’r hand wilde pakken rende Femke weg. Femke, die vergeten was, dat Esmé daar nog stond, rende recht in de armen van Esmé. Toen Mark haar weer over wilde nemen, verkrampte ze. “Doe me niks, alsjeblieft, doe me niks!” vroeg ze smekend. Mark negeerde het opzettelijk en pakte haar nog strakker beet. “Dan had je maar vrijwillig mee moeten lopen. We hebben het een aantal keer aan je gevraagd, maar je weigerde nog steeds, dus je weet wat je de volgende keer moet doen. “Dat weet ik niet, klootzak!” plotseling werd Femke weer woedend en begon met haar benen alle kanten op te trappen. “Laat me los!”schreeuwde ze. “Vuile klootzak! Jij bent net als Sjors en Richard!”
“Is de separeer vrij?” vroeg Mark aan zijn collega Bert. Bert knikte en liep samen met Mark mee om de deuren open te houden. Weer voelde Femke haar arm strak beetgepakt worden en weer voelde ze die felle steek. “Neeeeeee!” schreeuwde Femke, maar ze voelde zichzelf nog net op bed gelegd worden.
Esmé keek haar bezorgd aan. “Een meisje van veertien en dan zo’n leven…” zei ze en sloot de grote dikke deur van de separeer.

[light fighter]

ik zeg meer meer meer!

wat is een retformulier

[Eend]

light fighter schreef op 05-07-2004 @ 18:54 :
ik zeg meer meer meer!

wat is een retformulier

ow, sorry
Dat is een formulier waarin je je gedrag opschrijft.
Je zet de situatie neer, je gevoel (bang, blij, bedroefd, boos) met een cijfer (hoe bang, blij, bedroefd, boos je bent). Je schrijft je gedachtes op van wat je dat moment denkt en je zet neer hoe je reageert.

Zo kun je je gedrag later herzien en kun je je eigen gedrag verbeteren

[Roxjuh]

howly mowly.. hoe weet jij dit allemaal..

(tog geen eigen ervaring )

[Eend]

Luid werd er op de deur geklopt. “Femke? We komen je medicatie brengen.” Langzaam opende Femke haar ogen. “Medicatie? Wat? Huh?” mompelde ze en keek duf rond in de separeer. Ze zag dat de gele deur langzaam open ging en dat Esmé haar hoofd om de hoek stak. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze. “Beter dan ooit.” mompelde Femke en keerde haar rug naar Esmé toe. “Kom Femke, je moet even je medicatie innemen.” zei Esmé licht dwingend. “Ik hoef niks. Ga weg. Ik wil rust hebben…”
“Het is echt beter voor je als je ze inneemt meis.” Femke voelde zich zwaar en slap. Haar ogen opende ze met veel moeite. Femke kon Esmé niet eens scherp zien. Het enige wat ze wilde was slapen.
Met moeite klom Femke overeind en nam het plastic bekertje met water van Esmé over. Esmé gaf haar d’r medicijnen en keek goed of ze het innam.
“Ik ga nu rapporteren en daarna ben ik 2 dagen vrij, dus ik zie je eventjes niet. Zul je het redden verder zo?”
“Wanneer mag ik hier uit?”
“Dat is aan je behandelaar om daarover te beslissen. Je hebt het er zelf naar gemaakt, Je had ook gewoon met ons mee kunnen lopen.” Femke keek Esmé nijdig aan. Hoe durfde ze dat te zeggen! “Nou, dan zie ik je over twee dagen, oké?”
Femke knikte en ging weer liggen, terwijl Esmé de deur sloot. “Trut…” dacht Femke hardop.
Nu pas viel het haar op, dat ze haar eigen kleding kwijt was en dat ze een soort wit short aan had. Waarom was dat nou weer?! Ze werd zo moe van deze hele instelling. Ze deden hier alsof ze een enorme gek was. Ze werd de separeer in geduwd als ze niet luisterde en sociotherapeuten trapte. Nou, dan moesten ze haar maar met rust laten! Ze mag niet eens weg hier! Behalve vorige week dan, maar dat was omdat ze naar de verjaardag van haar beste vriendin mocht. En dan was het nog niet lang, want ze mocht maar vier uurtjes weg. Alsof ze weg zou lopen! Het waren niet eens vier uurtjes geworden, omdat ze flauw gevallen was. De ouders van haar vriendin vertrouwden het niet en hadden haar eerder teruggebracht.
Plotseling voelde Femke zich enorm eenzaam. Kon ze nu maar een echt meisje van veertien zijn…

Femke wist niet hoe laat het was. De separeer was donker en op de afdeling was het stil. Tenminste, ze hoorde geen geluidjes van borden die op de tafels werden gelegd door de corveeploeg. Femke was zo wakker, dat ze maar besloot om wakker te blijven. Het zou immers zo wel licht worden en dan werd ze toch wel gewekt. Met haar vingers tekende ze figuurtjes in het laken.
Ze wist niet hoelang ze al figuurtjes zat te tekenen toen de nachtdienst langskwam. “Kun je niet slapen?” vroeg hij. Femke schudde haar hoofd. “Ik wacht wel tot het licht word.” antwoordde ze. “Dan kun je lang wachten meisje, het is pas drie uur.”
Femke schrok van de tijd. Hoe kon dat nou? Ze was klaarwakker. “Ik ben helemaal niet moe…” zei Femke ietwat teleurgesteld. “Probeer toch maar even lekker te gaan slapen, dat is goed voor je.” Femke knikte en ging weer liggen. “Slaap lekker.” zei de nachtdienst en sloot de zware gele deur weer.
Het was zo enorm oneerlijk… Ze hoorde hier helemaal niet te zijn. Er zat hier niemand van haar leeftijd! Iedereen was ouder. Ze voelde zich niet alleen eenzaam, maar ook heel erg klein en bang. Waarom lieten ze haar nou achter in zo’n hok met kale witte muren en enkel maar een bed? Een normaal meisje van haar leeftijd zat te blokken voor tentamens in deze tijd, die was blij als ze nog maar een beetje slaap kon krijgen en zij? Nee, zij lag klaar wakker in een separeercel en ze wist niet eens de tijd!

[Eend]

Roxjuh schreef op 05-07-2004 @ 23:04 :
howly mowly.. hoe weet jij dit allemaal..

(tog geen eigen ervaring )

Een groot deel van eigen ervaring en een ander deel van ervaring van ex-afdelingsgenootjes. En ook weer informatie van de sociotherapeuten.

[Roxjuh]

*groot applaus!!*

[Astuanax]

mooi!
wat zijn tentamens?

[Eend]

Astuanax schreef op 06-07-2004 @ 23:49 :
mooi!
wat zijn tentamens?

je weet wel, die dingen die je op school maakt

[Millroy]

Wij hebben geen tentamens.
Enkel examens.
Tentamens zijn examens elk trimester, nee?
Anyway, het zal ons een zorg wezen, jullie zitten ermee .

[Nijn*]

Mooi geschreven Eend! Maarreh...post je wel snel ff het vervolg?

@ Millroy, op wat voor school zit jij dat je geen tentamens hebt?

[Astuanax]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 13:44 :
Mooi geschreven Eend! Maarreh...post je wel snel ff het vervolg?

@ Millroy, op wat voor school zit jij dat je geen tentamens hebt?

een vlaamse school

[yuck fou]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 13:44 :
Mooi geschreven Eend! Maarreh...post je wel snel ff het vervolg?

@ Millroy, op wat voor school zit jij dat je geen tentamens hebt?

ik heb ook nog nooit tentames gehad
(en nee ik ben geen belg)

[yuck fou]

apart verhaal...

[Eend]

Vervolg

Het leek uren te duren voordat ze in slaap viel. De nachtdienst was weer langsgekomen en toen had hij gezegd, dat het al half zes was. “Het schiet op!” had Femke sarcastisch tegen hem gezegd. Ze had nu al een hekel aan hem. De enige socio die ze echt had gemogen was Esmé, maar die had nou echt iets pijnlijks gezegd. Hoe kon je nou zeggen dat het haar eigen schuld was?! Alsof ze graag in de separeer wilde zitten met zo’n achterlijk shortje aan. Ze voelde zichzelf maar dom en lomp.
Toen de nachtdienst om zeven uur weer even een praatje met haar kwam maken, merkte ze pas dat ze eigenlijk wel moe was. De nachtdienst had tegen haar gezegd, dat ze om half tien een gesprek met haar behandelaar had. Nee, daar zat Femke op te wachten.
Een kwartiertje later viel ze alsnog in slaap, maar werd om half tien weer gewekt door twee sociotherapeuten en haar behandelaar. De sociotherapeuten had ze nog nooit eerder gezien. Eentje leek heel jong, die andere was een oudere vrouw.
“Zo, hoe gaat het met je?” vroeg haar behandelaar vriendelijk. “Goed…” mompelde Femke. Het maakte toch niks uit wat ze zei. Ze hadden toch allemaal hun eigen oordeel al klaar liggen. De behandelaar vroeg of ze bepaalde dingen had gezien of gevoeld, maar Femke wist eigenlijk niet eens waarom ze in de separeer zat. Ja, ze hoorde het achteraf van sociotherapeuten, maar ze had het zelf niet meegemaakt.
“Wat zie je er moe uit. Heb je slecht geslapen?” vroeg haar behandelaar weer. “Ik heb heel de nacht wakker gelegen. Wanneer mag ik hier weg? Ik haat het hier!”
“Bedoel je van de kliniek of van de separeer?”
“Van de separeer…”
“Dat zal nog wel een paar dagen kunnen duren. We laten je nu eerst langzaam opbouwen op de gesloten afdeling. Vandaag mag je met de groep mee eten en bij het fris drinken vanavond. De rest van de dag zal je rond moeten brengen in de separeer. Denk je dat je dat aankan?”
Femke werd woedend. “Tuurlijk kan ik dat aan! Ik ben geen geuk! Ik wil niet in dit hok opgesloten zitten. Ik wil niet om het half uur gecontroleerd worden. Ik wil gewoon vrijheid!”
“Femke…” zei de behandelaar rustig. “…wordt eens rustig. We weten allemaal dat je het heel zwaar hebt en daar willen wij jou bij helpen, maar je moet het wel toelaten. De rechter heeft je een rechterlijke machtiging van een half jaar gegeven, die nog verlengt kan worden naar een jaar of langer. In die tijd zul je hier op de afdeling moeten verblijven.”
“Nee! Ik wil niet!” schreeuwde Femke en barstte in tranen uit. “Ik kan het niet… Ik heb geen toekomst, ik heb geen leven. Het enige wat ik heb is dit stomme shortje en een kale kamer waar ik in opgesloten word.”
“En je hebt ons.” zei de manlijke sociotherapeut. “Hier, deze moet je nog even innemen.” zei hij en gaf Femke haar kalmeringsmedicatie. Zonder te weigeren nam Femke dit keer haar medicijnen in. “Wat heb ik nou aan jullie als jullie er niet zijn. Wanneer jullie me ervan gaan beschuldigen, dat ik jullie trap en me vervolgens weer hier gaan opsluiten…” snikte Femke. “Dat doen wij niet en dat weet jij ook wel. Je hebt net te horen gekregen dat we je gaan opbouwen. Dat doen we gewoon niet te snel, omdat het anders sneller mis kan gaan. We willen gewoon zekerheid hebben dat het goed met je gaat. We doen het echt niet om je kwaad te doen.” zei de manlijke sociotherapeut weer. “Vanmiddag kom je gewoon gezellig mee eten. Het is weekend, dus er worden lekkere broodjes gebakken. Als je wilt praten, dan moet je gewoon op die rode knop drukken, oké? Wij zijn hier gewoon voor je en je staat niet alleen, meid.” zei hij weer en gaf Femke een schouder klopje. “Hoe heten jullie eigenlijk?” vroeg Femke. “Weet je dat nog niet? Nou, ik ben Felix, ja denk maar weer aan het kattenvoer, dat doen ze hier altijd en zij is Marlies.”
Femke keek ze alledrie één voor één aan. “Oké…” zei ze en ging weer liggen. “We komen je een kwartier voor het eten halen. Als het niet gaat moet je het gewoon aangeven, dan mag je eerder terug.” zei Felix en sloot de zware gele deur weer. Bedenkelijk keek Femke even naar de deur. Ze verheugde zich er op dat ze er straks even uit mocht. Moet je nagaan, een normaal meisje van veertien verheugde zich om in de stad te gaan shoppen met vriendinnen en zij was al blij, dat ze eventjes uit de separeer mocht. Ze besloot goed haar best te doen, zodat ze hier eerder weer weg kon. Misschien mocht ze over een weekje wel weer naar de open afdeling!

Femke viel weer half in slaap toen ze een stem hoorde. “Femke!” fluisterde de stem. Femke deed haar ogen half open, maar er was helemaal niemand. “Femke, stomme trut! Je moet je mond blijven houden. Je mag niemand verraden!” fluisterde de stem iets harder en strenger. “Ga weg!” zei Femke angstig. “Ja, dat zei je toen ook…” hoorde ze de stem weer zeggen. Femke probeerde uit te vinden waar de stem vandaan kwam, maar het leek zich steeds te verplaatsen. “Hahahahahaha!” hoorde ze de stem gemeen lachen. “Je bent bang!”
Femke trilde. Ze zat hier helemaal alleen en niemand kon haar horen. Ze hoopte dat het bijna tijd was voor het avondeten, zodat de separeer uit mocht. “Ik ga zorgen dat je hier niet uit komt, hahahahahahaha!” weer kwam dat enge lachje. Femke kneep haar ogen dicht en duwde haar handen tegen haar oren, maar nog bleef die stem er. “Ga weg!” schreeuwde ze. “Ik zal het nooit meer doen. Ik zal nooit iemand meer vertrouwen, maar ga je dan weg?” huilde ze zachtjes.
Femke hoorde de deur langzaam opengaan, maar durfde niet te kijken. “Femke?” hoorde ze een andere stem zeggen. Ze waren met z’n tweeën! Plotseling voelde Femke een hand om haar arm. Femke zette het op een schreeuwen. “Ga weg! Laat me met rust! Ik zal niks zeggen! Ik zal zwijgen over wat jullie deden!” schreeuwde Femke. “Femke, wordt eens rustig… Wat is er aan de hand?” Nu pas herkende Femke de stem. Het was de stem van Felix. Een rustige vertrouwde stem. Er was hier helemaal niemand geweest. Femke barstte in tranen uit. “Wat was dat?” vroeg ze huilend. Haar lichaam trilde en schrokken bij elk kleine geluidje. “Kom maar hier…” zei Felix en sloeg zijn arm om haar heen. Als een klein meisje kroop Femke dicht tegen hem aan. “Ik wil het niet meer…” zei ze huilend. “Ik word gek in deze wereld… Iedereen wilt me kapot hebben… ”
“Niemand wilt je kapot hebben, meisje. Alleen is het gewoon heel moeilijk nu voor je.”
Femke deed haar best om Felix niet te vertrouwen. Ze was bang dat de stem weer terug kwam en dat wilde ze niet. “Ik vertrouw je niet!” riep ze per ongeluk hardop. “Wie vertrouw je niet?” vroeg Felix verbaasd. “N-niemand…sorry…” zei Femke geschrokken.
“Het is misschien beter als je nu even in de separeer blijft.” zei Felix. “Nee! Laat me niet alleen! Ik wil d’r uit!” riep Femke en stond snel op. Snel probeerde ze te ontsnappen, maar ze was vergeten dat Marlies om de hoek stond. Marlies greep haar gelijk vast. “Hier blijven jij!” zei ze en zette haar terug in de separeer. “Ik wil niet meer!” schreeuwde Femke en begon tegen te werken. “Ze zette haar benen af tegen de deurpost, zodat Marlies haar niet de separeer in kreeg. Felix had al op zijn alarm gedrukt en al snel kwamen er andere sociotherapeuten aanrennen. Het was Bert met nog iemand, maar Femke bleef zich afzetten. “Nee! Laat me los! Richard laat me los!” Felix pakte haar bij haar benen en trok haar de separeer in. “Au! Au! Au!” schreeuwde Femke en probeerde zich los te trekken, maar het hielp niet. Toen Felix haar benen los wilde laten begon ze weer te trappen. De andere socio’s kwamen weer met een spuit aan lopen en de ander deed de deur dicht. Femke zag de spuit nu voor het eerst en begon nog agressiever te worden. “Rot op! Laat me los!”
“Hé! Rustig nou!” riep Felix streng. “Als je normaal doet, dan hoef je die spuit niet eens te krijgen.” Femke’s geschreeuw ging over in tranen. “Maar ik wil hier gewoon niet meer zijn. Ik hoor hier niet. Ik moet naar school, ik moet naar mijn klasgenootjes… Ik ben hier zo alleen…” Femke’s lichaam verslapte en dook in elkaar. De andere socio’s gingen weg, maar Marlies en Felix bleven. Marlies kwam naast haar zitten en troostte haar. “En toch moet je doorzetten meisje. Als je nu doorvecht dan krijg je een hele mooie toekomst. Het is nu even zwaar, maar over een tijdje zul je zien, dat het allemaal beter zal gaan.”

[Droomvlucht]

Mooi geschreven meid..

*knuf*

Knap dat je het zo op papier weet te zetten!

[Nijn*]

Mooi..ik kan me zo goed inbeelden hoe ze zich voelt..zo alleen..
Ik vind het op een of andere manier ook wel spannend..hoop dat er snel een vervolg komt!

Oh nog even één ding:

zei de manlijke sociotherapeut

't is toch mannelijke?

liefs, en schrijfze nijn.

[Eend]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 15:22 :
Mooi..ik kan me zo goed inbeelden hoe ze zich voelt..zo alleen..
Ik vind het op een of andere manier ook wel spannend..hoop dat er snel een vervolg komt!

Oh nog even één ding:

't is toch mannelijke?

liefs, en schrijfze nijn.

kan wel Maar Manlijk keurde mijn word ook goed
Ik wist t niet meer

[Nijn*]

ja, dat word van tegenwoordig is echt vreemd man...

[light fighter]

cool nog meer, veel meer!!!!!!!!!!!!!!!!

[Astuanax]

heel mooi

wat is een geuk?

[away]

Astuanax schreef op 07-07-2004 @ 17:44 :
heel mooi

wat is een geuk?

misschien moet dat gek zijn?

Wauw, ik vind het echt een heel cool verhaal. Echt superknap dat je je eigen ervaringen en die van anderen zo goed kan verwoorden...

meer meer!!!

[Eend]

Astuanax schreef op 07-07-2004 @ 17:44 :
heel mooi

wat is een geuk?

een gestoorde Denk dat het typisch Gouds is of zo

[Eend]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 16:31 :
ja, dat word van tegenwoordig is echt vreemd man...

Die van mij keurt goede woorden gewoon fout, maar weet niet hoe ie ze anders moet spellen

[Eend]

Femke was blij met Felix en Marlies. Ze waren heel anders dan de socio’s op de open afdeling. Toch mocht ze hen niet vertrouwen. Ze had van Marlies papier en een zeer buigzame pen (waar amper mee geschreven kon worden) gekregen. Marlies of Felix kwamen een half uurtje later weer even kijken. Femke besloot een brief naar haar beste vriendin Eva te schrijven, zodat ze in gedachte toch even met haar kon praten.

Lieve Eva,
Hoe is het met jou? Ik zit nu in de separeer en
verveel me best wel een beetje. Het gaat niet echt
goed met me. Ik zou vanmiddag even op de afde-
ling mogen om mee te eten, maar dat ging niet
door, omdat ik gek werd. Ik werd wel heel lief
getroost door Felix, een sociotherapeut van hier.
Je weet wel, zo’n leiding geval. Hij sloeg zijn arm om
me heen, echt zo lief! Hoe gaat het op school? Ik
mis het eigenlijk best wel heel erg. Hoe gaat het
met Jaqueline? Is ze nog steeds geschorst of mag
ze de les van Jaanstra alweer in? Het was echt
lullig hoe zij behandeld werd! Dit wordt wel een
lange brief hoor, maar ik heb zoveel te vertel-
len. Weet je nog toen Sjors en Richard mij ver-
kracht hadden? Ik hoor nu de hele tijd hun
stemmen in mijn hoofd. Ik mag van die stemmen
er hier niet over praten. Ze zouden ook zorgen,
dat ik voorlopig niet meer uit de separeer zal ko-
men en tot nu toe is dat ze gelukt. Soms ben ik echt
zo ontzettend bang hier. Ook raak ik telkens van
de wereld en dan spuiten ze me plat en kom ik
dus weer in de separeer terecht. Ik weet dan zelf
niet meer wat er gebeurd is. Ze leggen het nu wel
uit en ik weet nu ook, dat ik dit vaak in de les heb
gehad. Weet je nog die ene keer dat Van der Berg
zo kwaad op me werd en ik helemaal niet meer wist
wat ik gedaan had?

Even een nieuw blaadje hoor. Er zitten maar 28
regels op. Een heel raar formaat papier is dit,
maar het zal weer een apart iets zijn. Ik krijg zelfs
eten op een plastic bord. Niet normaal toch?!
Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk hier.
Soms denk ik echt; ik had nu met Eva in de stad
kunnen lopen! Dan baal ik heel erg dat ik hier zit.
Weet je nog dat ik telkens sneed? Dat kan hier niet
eens. Ik heb alleen maar een bed hier staan. Ik zit
opgesloten achter een grote gele deur. Strakjes
komt Felix of Marlies weer even kijken hoe het
met me gaat. Ik vind het wel leuk als ze even ko-
men, maar het liefst was ik gewoon vrij geweest.
Ik mis jou echt heel erg. Ik kan hier niet eens mu-
ziek luisteren. Dus ook niet die cd die jij speciaal
voor mij gebrand hebt.
Ik hoop dat ik snel uit de separeer weg mag, maar
dat zal wel niet. Ik ben zo bang, dat ik vanavond
weer gek word. En dat ik dan weer niet uit de
separeer mag. Kom jij wel snel een keer op bezoek?
Ik mis jou en de rest van ons vriendengroepje
echt heel erg!

*Dikke knuffel*

Femmie

Met tranen keek Femke nog even naar de brief. Wanneer ze hem zou versturen wist ze niet. Nee, dan moest ze eerst hier uit zijn. Eerder mag ze ook geen bezoek ontvangen, dus niemand kan de brief dan op de post doen.
Femke legde de brief opgevouwen naast haar bed neer en liet zich op haar bed vallen. Er rolde een traan uit haar oog. “Waarom ik…” huilde ze. Ze kneep haar ogen dicht en viel weer half in slaap. Ze had niet gemerkt dat de deur langzaam open ging. “Femke? Slaap je?” fluisterde een mannenstem. Femke verstijfde. Het zal toch niet? “Hé meisje, rustig maar. Ik kom even je pillen brengen. Het is namelijk al bijna twee uur.” Femke ontspande van opluchting. Gelukkig, het was Felix maar. “Moet ik die pillen slikken? Ik heb helemaal geen trek.” Felix moest lachen. “Je hoeft er ook niet op te kauwen!” Femke glimlachte terug met een lege blik en nam braaf haar medicatie in. “Hoe gaat het nu met je?” vroeg Felix. “Wel wat beter. Ik heb net een brief naar mijn beste vriendin geschreven.” zei Femke. Ergens was ze enorm blij, dat Felix er weer even was. Ze vond het gezellig om met iemand te praten. “Wat ik wilde voorstellen was, dat je nu even een half uurtje met de groep buiten even wat komt drinken. Ik heb je kleren meegenomen, dus je hoeft niet in je short.” Femke schoot overeind. “Mag ik er even uit?!” zei ze blij. Felix knikte.
Felix nam haar mee de separeer uit. Ze stond nou in de kamer met de wc en het bad, waar ze vanochtend vroeg nog even in had mogen liggen van de nachtdienst. Felix sloot de separeer achter zich dicht. “Ik zal je hier even alleen laten. Als je klaar bent roep je maar. Ik sta buiten de deur te wachten.”
Femke was enorm opgelucht. Ze mocht eindelijk uit de separeer, ook al was het maar voor een half uurtje. Nu had ze de tijd om zichzelf te bewijzen, dat het goed kon gaan als zij niet in de separeer zat. Ze kleedde zich aan en borstelde haar haren, daarna bonkte ze op de deur, dat ze er uit wilde.

Buiten viel het zwaar tegen. Femke dacht, dat ze het heerlijk zou vinden om weer buiten de separeer te zijn, maar ze werd doodsbang. Toch probeerde ze dat gevoel te negeren, want anders wist ze zeker, dat ze nog heel lang in de separeer moest zitten.
Felix was met drie anderen van de gesloten afdeling aan het basketballen, terwijl Marlies in het hoekje van de tuin een sigaretje zat te roken, samen met nog een meisje. Femke zat apart op een stoel met haar hoofd in haar armen. Ze had geen zin in basketbal en ze durfde niet bij Marlies aan te sluiten. Waar ze wel van genoot was het geluid van de radio.

[Nijn*]

Mooi weer...
Zeg, is dit deels eigen ervaring? Dan heb je het wel heel moeilijk(gehad)!...*knuffelt*
komt er snel een vervolg?
Nijn*.

[Eend]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 18:56 :
Mooi weer...
Zeg, is dit deels eigen ervaring? Dan heb je het wel heel moeilijk(gehad)!...*knuffelt*
komt er snel een vervolg?
Nijn*.

Nee, dit is geen eigen ervaring. Dit is een ervaring van een afdelingsgenootje.

[light fighter]

eend schrijf door!! ik wil meer meer

wat ben ik toch veel eisend

light fighter schreef op 07-07-2004 @ 19:26 :
eend schrijf door!! ik wil meer meer

wat ben ik toch veel eisend

Veeleisend aan elkaar

Grim

[Eend]

light fighter schreef op 07-07-2004 @ 19:26 :
eend schrijf door!! ik wil meer meer

wat ben ik toch veel eisend

Hmm, ok, ik zal doorschrijven, ik zie wel hoever ik kom

[Nijn*]

Eend schreef op 07-07-2004 @ 19:46 :
Hmm, ok, ik zal doorschrijven, ik zie wel hoever ik kom

schrijf sneller ...ik meen het, ik ben ongeduldig ik wil vervolg

[Eend]

Nijn* schreef op 07-07-2004 @ 20:29 :
schrijf sneller ...ik meen het, ik ben ongeduldig ik wil vervolg

oké oké oké!

[Andora]

mooi! *wil ook vervolg*

[Eend]

De radio… De leuke muziek en de stilte die weg viel. Femke had niet eens door, dat ze in slaap gevallen was. “Hé luilak! Wil je ook wat drinken?” vroeg Marit, een afdelingsgenootje. Glas! Ze zou een glas in handen krijgen! Gelijk sloeg haar gedachte weer om. Zij was niet lieve Femke meer. Zij was Femke die doordraaide. Rustig knikte Femke. Even later kreeg alleen zij een plastic beker. De rest kreeg allemaal netjes een glas, maar nee hoor, zij niet! Ze dronk de inhoud van de beker op en smeet hem woedend op de grond. “Verdomme!” riep ze kwaad en liep naar binnen. Ze nam de eerste de beste deur en gaf daar een enorme trap tegen. “Ik wil hier niet meer zijn!” schreeuwde ze. “Laat me hier uit!” Femke rende naar de deur toe. Achter de deur bevond zich de hal en daarna volgde de open afdeling. Ze bonkte hard tegen de ramen aan, maar het glas wilde niet breken. “Laat me er uit!” schreeuwde ze nog een keer. Bert, de sociotherapeut van de open afdeling kwam via het kantoortje naar binnen. Femke wilde snel via de deur van het kantoor naar buiten glippen, maar Bert hield haar tegen. “Daar gaan wij dus niet heen.” zei hij en sloot de deur. Hij negeerde haar verder en liep naar de tuin toe, waar hij met Felix en Marlies ging praten.

Zo te horen hadden ze lol. Femke stond hier de boel bij elkaar te schreeuwen, maar niemand stak er aandacht in. Femke zat alleen voor de deur en kon verder nergens heen. Niemand stak tijd in haar. Nee, ze hadden het te druk met hun eigen lol. Ze was pas een kwartier op de afdeling, maar het leek uren te duren.
Vijf minuten later kwam Marlies naar haar toe lopen. “Wil je zonodige medicatie?” vroeg ze. Femke keek haar niet aan. Nee, ze kwamen niet naar haar toe en nu komen ze eindelijk wel en dan willen ze haar weer platspuiten. “Nee, dank je. Ik heb al genoeg op.” antwoordde Femke sarcastisch. “Nou, als je het alsnog wilt, moet je het maar even zeggen.” zei Marlies en liep weer weg. “Ja, doe maar zo, loop maar weer weg. Laat me maar weer alleen zitten, dat is wat jullie hier altijd doen…” riep Femke haar na. “Vind je dat?” vroeg Marlies. “Wij komen elk half uur bij je kijken en toch vind jij dat je alleen gelaten wordt?”
“Ja!” zei Femke kwaad. “Het boeit jullie geen ene reet wat ik mezelf aandoe! Al zou ik mezelf straks ophangen aan mijn trui dan doet het jullie nog niks!” Femke probeerde nog een aantal keer op het raam te slaan, maar nog steeds had het geen zin. “Laat me er uit!” schreeuwde ze weer. “Nee Femke, dat weet je!” zei Marlies streng. “En nu ga je rustig doen of je gaat nu al terug naar de separeer en dan haal ik ook het papier weg!”
“Weet je? Je doet maar, trut!” riep Femke kwaad. Marlies haalde Felix erbij en hij deed de deur naar de voorkamer alvast open. “Jullie krijgen me er toch niet in…” mompelde Femke en kwaad keek ze rond. “Kom je?” vroeg Felix. “Nee!” zei Femke vastbesloten. “We krijgen toch niet weer dat spelletje he?” vroeg hij. “Ik wil er gewoon niet meer in, klaar.”
“Ja, vertel dat je behandelaar maar. Op dit moment heb je niks te willen. Je kunt nog vijf minuten er uit blijven. Het is net wat jezelf wilt.” Felix was gewoon niet pissig te krijgen. Hij bleef gewoon constant met zijn hoofd koel en dat viel Femke maar zwaar. Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weer weg. Femke besloot een mes mee te smokkelen. Ze liep naar de keuken en pakte een mes uit de besteklade. De socio’s waren weer wat aan het basketballen en hadden er, voor zover zij wist, geen oog voor.
Vijf minuten later kwam Felix binnen. “Voordat je mee gaat naar de separeer wil ik eerst dat mes hebben.” zei hij. “Maar ik heb helemaal geen mes…” zei Femke. “Femke, ik heb zelf gezien dat je ‘m pakte, dus geef hem nu maar aan mij.”
“Ik heb niks!” riep Femke kwaad. “Hou me niet voor de gek Femke! Ik wil je best helpen, maar dan moet je wel mee helpen! Geef dat mes!” Femke smeet kwaad het mes naar de andere kant van de woonkamer. “Jullie gunnen me ook niks!” zei ze kwaad en liep naar buiten. Ze wilde via de regenpijp het dak op klimmen, maar toen had Marlies haar al vast. “Laat me nou, alsjeblieft.” smeekte Femke. “Je weet de regels. Morgen wordt dit met je behandelaar besproken!” zei Marlies streng. Femke zakte in elkaar. “Jullie wilden me toch helpen…”
“We helpen je in jouw eigen belang en nu opstaan. Je gaat terug naar de separeer.” Marlies klonk nu heel streng en Femke werd al iets banger voor haar. De tranen rolden over haar wangen. “Ik wil niet meer. Laat me alsjeblieft vrij.”
“Doorlopen.” zei Marlies kortaf. “Maar…” begon Femke weer. “Je wilt niet. Nee, dat horen we ook al de hele tijd. Toch moet je, klaar. Discussie gesloten.” zei Marlies.
Felix had de separeer al open gedaan en Bert stond al klaar om te helpen.
Femke wilde niet en ze deed weer een poging tot weigeren. “Blijf van me af!” schreeuwde ze weer, maar dit keer was ze te zwak om ook maar iets tegen te werken. “Tot over een half uurtje.” zei Felix en knipoogde en sloot de zware gele deur. Femke had Felix willen smeken om niet weg te gaan. Ze durfde niet meer alleen te zijn. Ze liep naar de deur en begon met bonken. “Help me!” riep ze, maar er was niemand, die dat hoorde.

[away]

alweer erg mooi...

een foutje

Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weer weg. Marlies besloot een mes mee te smokkelen.

[Eend]

away schreef op 07-07-2004 @ 21:43 :
alweer erg mooi...

een foutje

Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weer weg. Marlies besloot een mes mee te smokkelen.

oeh, thnx

Wat bedoel je met Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weg?
Of was dat meer om mijn fout duidelijk te maken?

Het klonk wel moordadig

[Nijn*]

Oeh...mooi

[Eend]

thnx Nijn*

Een half uurtje later kwam Felix weer langs. Bert assisteerde hem, omdat Marlies met iemand anders bezig was. Felix kwam bij Femke op haar bed zitten, terwijl Bert in de kamer daarnaast bleef wachten. Net als Marlies regelmatig deed. Femke lag huilend op haar bed. Ze had met haar nagels haar armen opengehaald. “Hé meisje, hoe voel je je nu?”
“Klote.” snikte ze. “Mijn buik doet pijn…” Felix aaide over haar rug heen. “Waarom maak je het ook zo moeilijk voor jezelf meisje. Als je telkens zo’n rel blijft schoppen, dan mag je er strakjes helemaal niet meer uit. Ik had juist verwacht dat het wel goed zou komen met dat opbouwen. Je wilde er zo graag uit.” Femke werd rustig van zijn aanraking en zijn stem. “Ik weet ook niet hoe het allemaal komt… Ik wil het helemaal niet, alleen ik heb het zelf niet in de hand.” Felix keek haar bedenkelijk aan. “Wat heb je niet in de hand?” Die woede, die angst, die blijheid. Het lijkt wel alsof ik maar een lijf ben en iemand anders de macht heeft. Ik doe het allemaal heus niet expres.” Felix glimlachte. “Dat weet ik meisje en daarom willen wij je ook helpen.”
“Maar waarom sluiten jullie me hier dan op?”
“Dat doen we voor jouw eigen veiligheid, omdat we ons zorgen om je maken.”
“Waarom maken jullie je dan zorgen?”
“Nou, het is niet niks om hier met een rechterlijke machtiging te zitten als veertien jarige.”
“Ligt het allemaal daaraan?”
“Nee, het ligt ook een beetje aan wat er gebeurd is. Die eerste week van de therapie is duidelijk te zwaar voor je geweest. Daarom heb je nu ook zo’n klap gehad, maar we hopen eigenlijk dat je er weer bovenop klimt. Op dit moment blijf je gewoon hangen en dat is zo zonde. Morgen heb je trouwens om half tien weer een afspraak met je behandelaar en Marlies. Ikzelf heb dan avonddienst. Ze gaan dan kijken of het wel goed voor je is om zo lang in de separeer te zitten. Ik ben trouwens jouw mentor geworden, dus dan kunnen we morgen avond even een zelfcontrole plannetje bedenken.”
“Ik ben bang voor dat gesprek. Dadelijk moet ik nog heel veel weken in de separeer blijven.”
“Dat zou een optie kunnen zijn, maar ik vind je te sterk voor de separeer. Maar hé! Het is al drie uur. Ik moet gaan rapporteren. Zien wij elkaar morgen avond?” Femke knikte. Ze was blij met het gesprekje van Felix, want het gaf haar weer een beetje hoop. “Nog een fijne avond he? En hopelijk slaap je wat beter vannacht!” zei Felix en sloot de deur.
Femke voelde zich gelijk weer heel alleen. Ze bleef nog even op haar buik liggen om de fijne beweging van Felix z’n hand over haar rug te blijven voelen. Het had haar zo op d’r gemak gesteld.
Femke probeerde weer wat te rusten. Weer viel ze even in slaap. “Femke?” fluisterde een stem. “Felix?” vroeg ze versuft, maar de deur was gesloten. “Nee, ik ben Felix niet.”
“W-w-wie ben jij dan wel?” vroeg Femke angstig en wilde naar de rode knop grijpen. “NEE!” siste de stem kwaad. “Blijf van die knop af!” Femke werd nog angstiger. “W-w-wie b-ben jij dan?” vroeg ze nog een keer. “Hahahahaha!” klonk het enge lachje weer. “Ach, je kent me wel… WANNEER JE ME ZIET!” siste de stem weer. Femke kroop angstig ineen. “Felix!” riep ze angstig, maar er kwam amper geluid uit. Weer probeerde ze naar de rode knop te grijpen. “Blijf daar van af zei ik je!” siste de stem weer. Femke schrok. De stem klonk vlak bij haar oor. Ze sprong van haar bed af en ging in de hoek aan de andere kant van de kamer zitten. Ze voelde een koude windvlaag door haar haren gaan. “Lekker zacht meisje, hahahahahaha!” Femke nam een sprint naar de rode knop en drukte er op. “WAT DEED JIJ?! Je verraad me!” siste de stem kwaad. “Nee…nee, echt niet!” verdedigde Femke. “JAWEL! En dat zul jij gaan merken ook!” siste de stem. “Laat me met rust!”zei Femke en kroop in het hoekje op haar bed. “NEE! Nog lange niet! Je hebt me verraden!” De stem klonk woedend en Femke werd alleen maar banger. Langzaam ging de deur weer open. “Femke?” Het was de stem van Felix. Later stak hij zijn hoofd om de hoek. Femke zat trillend en ineen gedoken op haar bed. “Je bent nog net op tijd, meis. Ik wilde al bijna mijn pieper wegleggen en naar huis gaan. Wat is er aan de hand?” vroeg Felix en kwam op haar bed zitten. “Hij was hier…” zei ze met een bibberende stem. “Wie was hier?”
“D-die stem… Hij bedreigde me… Hij zei, dat ik hem verraden had en dat hij wraak zou nemen…”
“En die stem was hier? Waar kwam hij vandaan?”
“Overal! Vlak naast mijn oor toen ik op bed lag. Boven me toen ik in die hoek daar zat en hij verplaatste zich telkens.”
“En hoe denk je dat wij je daarbij kunnen helpen?”
“Ik weet het niet.”
“Moeten we misschien vaker langskomen of euh… Moet je er misschien wat vaker uit?”
“Ik weet het echt niet.”
“Zal ik anders je extra medicatie gaan halen? Dan krijg je even wat meer rust.”
“Ik vind het best…” Felix knikte en sloot de deur achter zich dicht. Even later kwam hij terug met een plastic bekertje en een wit rond pilletje.

Nadat Felix weg was gegaan begon ze steeds wat rustiger te worden. Rond vier uur werd er weer op de deur geklopt. Weer twee totaal vreemde socio’s stonden voor haar neus. Ze bleken Angela en Nienke te heten. Ook stond haar behandelaar er bij. “Hé Femke, hoe is het nu met je? Ik kon nog even tijd voor je maken, omdat ik hoorde dat de separeer niet zo goed verloopt.” Femke keek hem een beetje onverschillig aan. Wat moest zij nou weer met die informatie. “Misschien is het wat te snel, maar ik wilde je er eigenlijk uithalen, wat denk jij daar zelf van?” Femke kon zijn woorden amper geloven. “Graag zelfs…” zei ze. “Oké, omdat ik je nog niet op de open afdeling wil hebben, mag je zo strakjes met Angela of Nienke je spullen van de open afdeling hierheen verhuizen. Verder wil ik wel met je afspreken, dat mocht er iets gebeuren, je gewoon naar de separeer gaat en daar net zolang blijft, totdat ik, of een dienstdoende arts, je gesproken heb. Spreken we dat af?” Femke knikte.

Femke mocht zich weer in normale kleren hijsen en met begeleiding van Angela haar kamer op de open afdeling leeg gaan ruimen. Daarna kreeg ze haar nieuwe kamer toegewezen. Wel kreeg ze een apart rustprogramma, zodat ze niet te veel tegelijk kon gaan doen. Ook de therapiegroep werd stopgezet. Ze moest nu elke dag met de afdelingsactiviteiten mee gaan doen.

[shadorea]

echt onwijs goed!!!