langdradige pijn!

[sannemaria]

Gezellig met school gaan spinnen in de sportschool. Klinkt gezellig, maar niet alles is wat het lijkt. Je stapt op je fiets en begint te fietsen, opdreef trap je door. Vriendinnen naast je waarmee je aan de praat bent geraakt en alles gaat zoals het hoort te gaan, maar dan voel je de pijn door schieten... Je voet zit vast tussen de fiets, groter probleem je krijgt je voet er niet uit. Je laat niets merken en fiets rustig door. Helemaal klaar met spinnen en al omgekleed en wel, voel je toch je voet weer zeuren, 'gewoon laten gaan!', zeg je heel zacht in jezelf, maar werkt het?
Na 2 dagen voelt de pijn nog steeds niet heel fijn aan, maar laten we dit merken bij hockey? Nee natuurlijk niet, gewoon gaan sporten en het moet lukken. Ingelopen en al begint het steeds meer pijn te doen, de trainster kijkt erna en zegt dat je gelijk de volgende ochtend naar de dokter moet, vooruit dan maar!
'Mam de dokter is er niet. Wat moet ik nu doen?', roep je door het huis. Dan maar foto's laten maken. Moeilijk kom je in het ziekenhuis aan en gaat zitten, maar je bent alweer snel aan de beurt.
'Nee, het is niet gebroken. Je kunt gewoon weer rustig gaan.'.
Op school aangekomen voelt het nog steeds niet goed. Wat moet je nu doen? Naar de fysio dan maar...

Leuk een week niet sporten. Als er iets is dat vreselijk is dan is dat wel niet sporten. Je teamgenoten zijn druk bezig op het veld, maar voor jou zit het stilzitten er ook niet bepaald in. Opstaan, zitten, stukje proberen te lopen, zitten, etc... teamgenoten op de bank worden gek, maar kan jij er iets aan doen? Nee, natuurlijk niet! Je wordt helemaal gek van al dat toekijken naar je teamgenoten die zich helemaal rot rennen. Je wilt meedoen.
'Coach, volgende week doe ik gewoon weer mee hoor!', zeg je met veel enthousiasme.

Het fluit signaal klinkt, een hele wedstrijd gehockeyd als of je leven er van af hing. Nou je leven niet, maar je voet wel. Je gooit je schoen uit en de tranen stromen over je wangen heen. Het lijkt wel een tsunami.
'Sanne, wil je iets drinken? Wil je ijs?', iedereen komt het wel zo'n 5 keer vragen. Het is een troost dat je al zulke lieve teamgenoten hebt.

Die trainingen van aankomende week zitten er in ieder geval niet in. Zonder blijk van pijn loop je als ieder ander door school, maar ... wat jij voelt, weet de ander niet.
Geen domme beslissingen meer, eerst moet die pijn weg. Dat is zeker.

<3xx

[writersblock]

deze tekst vind ik een beetje raar, het ligt wrs aan mij maar, sommige stukjes zijn wel diep, maar het gaat over een weekje niet kunnen sporten, ik heb zelf een hekel aan sport maar hou wel héél veel van toneel, toen ik een week mijn stem niet had, dus niet kon komen,was het erg, heel erg maar niet zo erg. wat ik probeer te zeggen is dat je diep probeert te zijn om diep te zijn. en dat is nooit goed. een goede schrijver heeft geen moeilijke woorden, ongepaste diepe gedachten en bijzondere zisconstructies (niet dat jj die gebruikt hoor) nodig om goed te zijn.

[Issun]

Het is wel een mooie anekdote, maar je zou het meer kunnen verpakken als een verhaal.

[Takkie89]

Ik vind het ergens wel een boeiend stuk. Ik vind het alleen niet zo evenwichtig. Bij sommige stukken zie ik het levend voor me, hoe iemand bijvoorbeeld na zo'n wedstrijd aan de kant zit (al is een tsunami weer wat overdreven), maar andere stukken zie ik gewoon echt niet voor me. Hoe kan een voet vast zitten in je fiets en je kunt rustig doorfietsen al doet het pijn... Door het onevenwichtige kom ik niet in je verhaal, waardoor ik het niet iets vindt wat ik snel nog eens zou lezen. Maar ik vind het niet slecht.

[sannemaria]

Haha, ja ik verveelde me dus ben maar gewoon gaan schrijven. Sporten is voor mij heel belangrijk ik doe het echt elke dag. Ik zit nu al ongeveer 9 weken met nog steeds dezelfde blessure en dus nog steeds zonder sport.

Welk leuk dat jullie hebben gereageerd, ik leer er iig iets van