Zelfmoord

[Afwezignummer2]

Als iemand zelfmoord pleegt, dan is hij zo ver heen dat hij zelfmoord pleegt, dus is het dan nog wel erg?

"It is some small consolation that they will not linger in that state where a human is better off dead."

Watzeggie?
Je bedoelt dat zodra iemand het ook echt doet, het ineens niet meer erg is?
Dat betwijfel ik.

[Afwezignummer2]

Ik bedoel, je eigen leven beëindigen.. Tja, dan is je leven niet echt meer waard dan die 20 euro die je in je porto heb zitten, niet?

[WAT]

ik denk dat het meer ligt aan de zelfmoord.
Sommige mensen plannen dit al weken van te voren, sommigen doen dit in een opwelling na een gebeurtenis.

Iemands leven kun je niet vergelijken met geld of materie, want als jij al jaren depressief bent en het gewoon helemaal zat bent en dus soms al weken van te voren zorgt dat alles na je dood netjes geregeld is of als je bijvoorbeeld chronisch ziek bent is de situatie totaal verschillend als dat je bijvoorbeeld gedumpt word en daarom jezelf van kant maakt.
En ook komt het voor dat zelfmoord niet het doel maar de handeling is, mensen gebruiken het soms als laatste schreeuw om hulp en sterven daarbij toch terwijl het eigenlijk niet zo bedoeld is.

Zelfmoord is niet een simpel iets, en zeker niet iets waar dingen als "dan is je leven niet echt meer waard dan die 20 euro die je in je porto heb zitten, niet?" of "dus is het dan nog wel erg?" op van toepassing is.
Op het moment dat iemand aan zelfmoord denkt betekend het vooral dat diegene geen toekomst meer ziet en geen reden meer ziet om verder te leven, niet omdat het het niet waard is maar omdat de persoon geen andere uitweg voor zichzelf (en soms anderen) ziet.

Wat mij het meeste aangreep was een stukje wat ik in een boek las, het boek gaat over een transseksuele jongen (dus een jongen die een meid word) en word geschreven vanuit het perspectief van de moeder. De jongen is 8 jaar en wil dood omdat hij geen jongen wil zijn, hij voelt zich geen jongen en wil daarom niet verder leven. Voor een kind van die leeftijd om die gedachten te hebben....

Mensen die zelfmoord plegen vinden zelf inderdaad meestal dat hun leven niets waard is. Dat neemt niet weg dat anderen kunnen vinden dat het leven van diegene wél iets waard was, en er dus verdrietig om kunnen zijn.

[Afwezignummer2]

Van daaruit bekeken is het toch weer anders, WAT.
Nog, ik zou mezelf van kant maken als ik ook maar denk aan zelfmoord, joh! (haha, flauwe grap...)
Zelfs in een depressie, dan kan je toch niet zo depressief zijn dat je niet verder meer wilt leven?
Het is gewoon echt het hardste dat je jezelf kunt aandoen, van wat de mensheid kent dan.

[WAT]

waarom zou het dan anders zijn?

[Afwezignummer2]

WAT schreef:

waarom zou het dan anders zijn?

Om wat jij zei:

WAT schreef:

Zelfmoord is niet een simpel iets, en zeker niet iets waar dingen als "dan is je leven niet echt meer waard dan die 20 euro die je in je porto heb zitten, niet?" of "dus is het dan nog wel erg?" op van toepassing is.
Op het moment dat iemand aan zelfmoord denkt betekend het vooral dat diegene geen toekomst meer ziet en geen reden meer ziet om verder te leven, niet omdat het het niet waard is maar omdat de persoon geen andere uitweg voor zichzelf (en soms anderen) ziet.

Ze zijn te clouded om nog het leven te zien. Dan kan ik daar medelijden mee hebben.

[WAT]

welke 'soort' zelfmoord zou je dan geen medelij mee hebben?

WAT schreef:

Wat mij het meeste aangreep was een stukje wat ik in een boek las, het boek gaat over een transseksuele jongen (dus een jongen die een meid word) en word geschreven vanuit het perspectief van de moeder. De jongen is 8 jaar en wil dood omdat hij geen jongen wil zijn, hij voelt zich geen jongen en wil daarom niet verder leven. Voor een kind van die leeftijd om die gedachten te hebben....

Inderdaad, ik ken dit voorbeeld en ook dat van een jongetje uit groep 4. Hij heeft ernstige dyslexie en het gáát maar niet goed op school. "Ik wou dat ik dood was!" zegt hij op een dag tegen zijn moeder... Is dat dan meteen zo dat hij inderdaad dood beter af is?!

Ik vind je hele vergelijking eigenlijk maar krom. Soms is zelfmoord juist een weloverwogen beslissing, denk ik eigenlijk. Okee, dat is echt maar heel soms, maar dat doet er niet toe.
Ik vraag me ook af wat je dan van mislukte pogingen denkt?
En sowieso, mensen met gedachten aan of die met de gedachte spelen? Want als je eens wist hoeveel dat er zijn..


Op de vraag

Zelfs in een depressie, dan kan je toch niet zo depressief zijn dat je niet verder meer wilt leven?

nog even dit:
jawel, dat kan heel goed.
Volgens mij ben jij vrij positief ingesteld, maar een depressie kan dit allemaal zomaar in een keer volledig omgooien. Dan zie je dat dus niet meer. Lastig voor te stellen, maar het voelt zeker wel zo.

[Egoconstructie]

Afwezignummer2 schreef:

Van daaruit bekeken is het toch weer anders, WAT.
Nog, ik zou mezelf van kant maken als ik ook maar denk aan zelfmoord, joh! (haha, flauwe grap...)
Zelfs in een depressie, dan kan je toch niet zo depressief zijn dat je niet verder meer wilt leven?
Het is gewoon echt het hardste dat je jezelf kunt aandoen, van wat de mensheid kent dan.

Dat is moeilijk te begrijpen in het 'normale' bewustzijn. Maar als je echt depressief bent kan de wereld letterlijk grijs kleuren, en jouw werkelijkheid veranderen. Als je dat gaat vergelijken met jouw normale werkelijkheid dan is het inderdaad waanzin. Maar het heeft geen zin er over te oordelen. Je moet gewoon aanvaarden dat mensen zo diep kunnen zakken dat er niet meer zoiets bestaat als goed of slecht of verantwoord of eerlijk of laf.

[Afwezignummer2]

Ik ga zo slapen, dus geen tijd om op alles te reageren, maar is deze zin dan niet van toepassing op dit onderwerp?

"It is some small consolation that they will not linger in that state where a human is better off dead."

[MiBe]

WAT schreef:

welke 'soort' zelfmoord zou je dan geen medelij mee hebben?

Alle, zelfmoord is naar mijn mening gewoon laf en weglopen van je problemen i.p.v. ze op te lossen.

[WAT]

MiBe schreef:

Alle, zelfmoord is naar mijn mening gewoon laf en weglopen van je problemen i.p.v. ze op te lossen.

sommige dingen zijn niet op te lossen.
Chronische depressie is daar een van.
Maar zelfmoord komt veel voor onder mensen die door een ongeluk gehandicapt raken en bijvoorbeeld homo's of lesbi's.
Ik kan mij heel goed indenken dat zij in sommige omgevingen en culturen liever voor zelfmoord kiezen dan door te leven.

Weglopen is er dan niet bij, maar voor een zware handicap (zeker als je er voor gewoon normaal was) of homo seksualiteit is er geen oplossing.

@ Ifeellikerain, in het voorbeeld wat ik gaf gaat het mij vooral om dat soort gedachten op zo'n jonge leeftijd, zo iets raakt. En in het geval van mijn voorbeeld was dit een goed uitgedacht plan van het kind, het was niet een "ik ben boos op de wereld, alles is oneerlijk" reactie. Het kind had het idee dat hij fout en slecht was en dat het allemaal toch niet opgelost kon worden en dat het beter voor zijn moeder en broers zou zijn als hij dan dood was.
Mislukte pogingen? Wat ik meegemaakt heb zijn er daar in grote lijnen 2 van. De eerste wil werkelijk dood maar gaat mis, de tweede mislukte poging is eigenlijk een gelukte poging als in het was wel de gedachte om dood te gaan, maar die was onbewust eigenlijk een schreeuw om hulp, deze mensen kunnen met veel hulp 'beter' worden. De eerste soort zal niet (goed) 'genezen'.
Of ik moet weten hoeveel dit is? zo uit mijn hoofd.... 60% van de holebi jongeren en zo'n 80% van jongeren met een mentale/sociale/leer disfunctie. Onder zwaar gepeste kinderen ligt dit op meer dan 90%. In Aziatische landen ligt het percentage zelfmoorden hoger dan in het westen wegens sociale en culturele druk en in 'macho' culturen ligt het precentage zelfmoorden onder homo mannen ook hoger.
Er is maar een heel klein deel wat volledig bewust met de 'juiste' redenen zelfmoord pleegt, al heet dit vaak zelfdoding en komt dit voor bij oa terminale kanker patienten en mensen die (deels) kunstmatig in leven gehouden worden. Zij kiezen om op een ogenblik te sterven omdat het voor hen de 'beste' optie is. Zij hebben vaak de kans om rustig afscheid te nemen van familie en vrienden en doen dit zeer bewust.

"It is some small consolation that they will not linger in that state where a human is better off dead."
Misschien, misschien niet. Maar ik vind dit vooral van toepassing op mensen waar geen hoop meer voor is. Sommige mensen zien slechts niet meer in dat er hoop voor hen kan zijn. Dit oa door slechte zorg voor mensen met problemen en een maatschappij die liever iemand met een probleem daar op afwijst dan dat zij inzien dat zij net zoveel kunnen als elk ander mens.

Doet dit wat met mij? ja. Vind ik dat de maatschappij intolerant is tegen ieder die niet aan de 'norm' voldoet? ja. Vind ik dat daar iets aan gedaan moet worden? JA

[MiBe]

WAT schreef:

sommige dingen zijn niet op te lossen.

Als het niet op te lossen is moet je leren ermee om te gaan.

[Egoconstructie]

Afwezignummer2 schreef:

Ik ga zo slapen, dus geen tijd om op alles te reageren, maar is deze zin dan niet van toepassing op dit onderwerp?

"It is some small consolation that they will not linger in that state where a human is better off dead."

Dit is een generalisatie ("they") op een zeer relatief onderwerp.
Het is zinloos een overkoepelend antwoord te geven. "When a person is better of dead", wie bepaalt dat? Iedere situatie is anders, en daar moeten we bescheiden en meedogend naar kijken.

[WAT]

MiBe schreef:

Als het niet op te lossen is moet je leren ermee om te gaan.

als je het er niet mee eens bent, geef dan voorbeelden. met zinnen als "alle zelfmoord is laf" en "je moet er maar mee leren omgaan" kom je nergens en doet je overkomen als een kortzichtig persoon.

Want ik kan mij bijvoorbeeld heel goed indenken waarom homo's in amerika zelfmoord plegen. Door hun sexualiteit worden zij buiten de gemeenschap gehouden, zij zijn nergens welkom en zij worden vaak niet aangenomen of gewoon zonder duidelijke reden ontslagen, zij kunnen geen familie oprichten en niet samenwonen. Dit zijn dingen die elk persoon in zijn leven nodig heeft, acceptatie en een plek om je veilig te voelen, die word hen onthouden.
Dit is niet op te lossen (niet nu in amerika tenminste) en hoe moet iemand leven als zijn/haar hele zijn word buitengesloten? Dit zijn simpelweg basisbehoeften van mensen....

[Mevrouw Lul]

MiBe schreef:

Als het niet op te lossen is moet je leren ermee om te gaan.

Wat een onzin. Jij bepaalt helemaal niet of iemand wel of niet moet leven. Waarom moet dat? Waarom moet iemand per se in leven blijven? Daar heb jij geen drol mee te maken en ook niet over te oordelen.

[Nienna*]

Sarah schreef:

Mensen die zelfmoord plegen vinden zelf inderdaad meestal dat hun leven niets waard is. Dat neemt niet weg dat anderen kunnen vinden dat het leven van diegene wél iets waard was, en er dus verdrietig om kunnen zijn.

Jammer dat hier niet echt op wordt gereageerd, want dit dekt mijns inziens precies de lading.
Als iemand zelfmoord pleegt, zal het vanzelfsprekend zo zijn dat diegene inderdaad denkt dat de wereld beter af is zonder hem/haar (opwellingen daargelaten). Maar dat wil niet zeggen dat dat ook echt zo ís. Op het moment dat je zwaar depressief bent, kun je niet meer realistisch inschatten hoe het leven zou kunnen zijn zonder die depressie, en heb je vaak ook geen zin/behoefte om alles op te lossen.Edit: of het lijkt alsof het niet lukt, je ziet geen uitweg meer. Neemt niet weg dat diegene zonder die depressie een goed leven zou kunnen leiden. En dan heb je nog de mensen met chronische depressies/andere ziektebeelden zoals schizofrenie, die daardoor hun hele leven moeite hebben met gelukkig zijn. Ik kan me heel goed indenken dat je op zulke momenten niet meer op deze wereld wilt zijn. En dat het heerlijk moet zijn om gewoon voor altijd rust te hebben.
Dat suïcidale mensen egoïstisch zijn, heb ik zelf lange tijd gedacht. Het heeft denk ik te maken met empathisch vermogen en leeftijd dat deze gedachte speelt, want anderzijds denk ik ook wel eens: als je niet eens meer voor jezelf kunt kiezen, wat is dit leven dan nog waard? Moeten mensen echt blijven leven voor anderen?

Feit blijft dat jouw leven voor jou niets waard kan zijn, terwijl het voor anderen, die van jou houden, juist een heleboel waard kan zijn. En daarom kun je niet zeggen dat mensen die zelfmoord plegen, de waarde van hun leven reduceren tot nul om hun daad. Dat kun jij namelijk niet bepalen voor de mensen die van jou houden.

Nog één kanttekening: vaak is het ook zo dat mensen die zelfmoord plegen, het gevoel hebben dat de wereld beter af is zonder hen. De voortdurende zorg voor hen en om hen, dat je andere mensen ongelukkig maakt omdat jij ongelukkig bent: het kan voelen alsof je een enorme last voor iemand bent. Dat is ook vaak zo, dat je een last voor iemand bent, maar toch ken ik geen enkel familielid/vriend die dan zou zeggen: het is inderdaad beter dat je dood bent, want dan heb ik even verdriet maar dan is het daarna over. Zo werkt het gewoon niet in het leven.

Sorry voor de enigszins warrige post

[Arachnia]

Ik vind het een laf excuus om weg te lopen van je eigen problemen en daarmee ook de mensen die van je houden achterlaten.

Het is een egoïstische actie dat zich uit door een waanidee dat je leven niks waard is.

Uiteraard vergt het moed, maar het is ook het toppunt van stupiditeit om datgeen wat het meest waardevol is weg te gooien.

[Lierske]

Dat slaat helemaal nergens op, want je leeft niet VOOR andere maar MET andere. En het is moeilijk om de hele dag aan iedereen te vertellen hoe zwaar je het hebt om geen last te zijn voor anderen. Zoals voorheen is gezegd,niemand zal zeggen wat voor een last je bent,hoewel jezelf ook wel weet dat ze het zullen denken. Je wilt geen last zijn voor andere....

[Arachnia]

Lierske schreef:

Dat slaat helemaal nergens op, want je leeft niet VOOR andere maar MET andere. En het is moeilijk om de hele dag aan iedereen te vertellen hoe zwaar je het hebt om geen last te zijn voor anderen. Zoals voorheen is gezegd,niemand zal zeggen wat voor een last je bent,hoewel jezelf ook wel weet dat ze het zullen denken. Je wilt geen last zijn voor andere....

Ik zeg ook nergens dat je VOOR andere mensen leeft, ik zeg dat je de mensen achterlaat die van je houden.

Niemand wil een last zijn, dat klopt.
Maar dat is tot op zekere hoogte altijd zo.
Als je zelf niet met anderen wilt praten omdat je bang bent om een last te zijn dan versterk je het gevoel van eenzaamheid alleen maar door je eigen fout.

Niemand zal dat inderdaad zeggen, maar er maar vanuit gaan is alsnog idioot.

[Afwezignummer2]

Doorleven is eerder een egoïstische daad, met doodgaan denk je juist niet aan jezelf.
Ik leef totaal niet voor anderen, alleen voor mezelf, als andere mensen me mogen is dat leuk voor mij

[Arachnia]

Afwezignummer2 schreef:

Doorleven is eerder een egoïstische daad, met doodgaan denk je juist niet aan jezelf.
Ik leef totaal niet voor anderen, alleen voor mezelf, als andere mensen me mogen is dat leuk voor mij

Ligt aan de gedachtegang.
Maar over het algemeen denk je met zelfmoord juist alleen maar aan jezelf.
"Oh, ik heb problemen, ik zie het niet meer zitten. Laat ik het maar beëindigen" om 't even bot te zeggen.
Ik zie niet in hoe je dan aan anderen denkt.

"Oh, niemand mag mij, dan is 't maar beter af zonder mij".
Dat is je reinste bullshit van de hoogste plank.

Volgens mij komt zelfmoord alleen maar voort uit de fixatie op 't negatieve.
Afwachten heeft geen zin, maar ook geen actie ondernemen om je leven beter te maken is ook idioot.

Is het niet eerder egoistisch om van iemand die elke minuut van zijn leven ongelukkig is, te eisen dat hij voor jóu daarmee door zal gaan?
Natuurlijk komt zelfmoord voort uit een fixatie op het negatieve, dat is een mooie omschrijving van een klinische depressie. Maar het werkt nu eenmaal niet zo goed om te zeggen "he hou es even op met depressief zijn".

[Vogelvrij]

Arachnia schreef:

Ik vind het een laf excuus om weg te lopen van je eigen problemen en daarmee ook de mensen die van je houden achterlaten.

Het is een egoïstische actie dat zich uit door een waanidee dat je leven niks waard is.

Maar dan maak je een denkfout, namelijk dat mensen die suïcidaal zijn rationeel zijn, onderscheid kunnen maken tussen waanideeën en werkelijkheid, ik denk dat dat vaak niet het geval is, dat het juist heel veel om emoties draait. En dan kun je wel zeggen: ja, je moet leren om ermee om te gaan, maar dat is door al die emoties toch vaak hartstikke lastig, alles loopt dan toch door elkaar en veel mensen zullen ook denken dat ze door hulp te vragen nog meer een last zijn voor anderen dan ze al eigenlijk zijn. (los van het feit dat er situaties zijn waarin het eigenlijk onmogelijk is om ermee om te gaan, die eenvoudigweg niet te accepteren zijn)

WAT schreef:

@ Ifeellikerain, in het voorbeeld wat ik gaf gaat het mij vooral om dat soort gedachten op zo'n jonge leeftijd, zo iets raakt. En in het geval van mijn voorbeeld was dit een goed uitgedacht plan van het kind, het was niet een "ik ben boos op de wereld, alles is oneerlijk" reactie. Het kind had het idee dat hij fout en slecht was en dat het allemaal toch niet opgelost kon worden en dat het beter voor zijn moeder en broers zou zijn als hij dan dood was.
Mislukte pogingen? Wat ik meegemaakt heb zijn er daar in grote lijnen 2 van. De eerste wil werkelijk dood maar gaat mis, de tweede mislukte poging is eigenlijk een gelukte poging als in het was wel de gedachte om dood te gaan, maar die was onbewust eigenlijk een schreeuw om hulp, deze mensen kunnen met veel hulp 'beter' worden. De eerste soort zal niet (goed) 'genezen'.
Of ik moet weten hoeveel dit is? zo uit mijn hoofd.... 60% van de holebi jongeren en zo'n 80% van jongeren met een mentale/sociale/leer disfunctie. Onder zwaar gepeste kinderen ligt dit op meer dan 90%. In Aziatische landen ligt het percentage zelfmoorden hoger dan in het westen wegens sociale en culturele druk en in 'macho' culturen ligt het precentage zelfmoorden onder homo mannen ook hoger.
Er is maar een heel klein deel wat volledig bewust met de 'juiste' redenen zelfmoord pleegt, al heet dit vaak zelfdoding en komt dit voor bij oa terminale kanker patienten en mensen die (deels) kunstmatig in leven gehouden worden. Zij kiezen om op een ogenblik te sterven omdat het voor hen de 'beste' optie is. Zij hebben vaak de kans om rustig afscheid te nemen van familie en vrienden en doen dit zeer bewust.

Sorry, ik had even een enter tussen mijn stukjes moeten zetten, het tweede ("wat vind je dan van mislukte pogingen") was meer bedoeld voor Afwezignummer2. Ik wilde je namelijk alleen maar support geven omdat ik het helemaal met je eens ben.

Verder op de discussie over een last zijn: mensen met een hevige depressie kunnen energie van je vréten. Ik denk dat zij dat zelf ook wel merken, maar nee, de depressie gaat niet 1-2-3 weg. Dus ik geloof dat mensen daadwerkelijk een last kunnen zijn. Meestal niet natuurlijk, en niemand wil natuurlijk dat iemand zich daarom van het leven berooft, maar vergis je niet door te denken dat een depressie een 'klein probleempje met positief denken', ofzo, is.

[MiBe]

WAT schreef:

als je het er niet mee eens bent, geef dan voorbeelden. met zinnen als "alle zelfmoord is laf" en "je moet er maar mee leren omgaan" kom je nergens en doet je overkomen als een kortzichtig persoon.

Want ik kan mij bijvoorbeeld heel goed indenken waarom homo's in amerika zelfmoord plegen. Door hun sexualiteit worden zij buiten de gemeenschap gehouden, zij zijn nergens welkom en zij worden vaak niet aangenomen of gewoon zonder duidelijke reden ontslagen, zij kunnen geen familie oprichten en niet samenwonen. Dit zijn dingen die elk persoon in zijn leven nodig heeft, acceptatie en een plek om je veilig te voelen, die word hen onthouden.
Dit is niet op te lossen (niet nu in amerika tenminste) en hoe moet iemand leven als zijn/haar hele zijn word buitengesloten? Dit zijn simpelweg basisbehoeften van mensen....

In plaats van ertussenuit knijpen kun je ook opkomen voor de rechten van homo's. Daar bereik je hoogstwaarschijnlijk meer mee en biedt iemand in dit geval ook meerwaarde voor de toekomst van homoseksuelen in de VS.

Mevrouw Lul schreef:

Wat een onzin. Jij bepaalt helemaal niet of iemand wel of niet moet leven. Waarom moet dat? Waarom moet iemand per se in leven blijven? Daar heb jij geen drol mee te maken en ook niet over te oordelen.

Volgens mij snap jij het idee van een stelling dan niet helemaal, het is juist de bedoeling dat iedereen erover oordeelt en je zo meningen uitwisselt. Dat jij het niet met mijn mening eens bent is prima, maar dan hoef je het niet op zo'n achterlijke manier te verwoorden.

Iemand die echt zelfmoord pleegt ( en ik heb het dan niet over die puberale pogingen, om aandacht te trekken, met een aardappelmesje in je huid krassen of 5 asprientjes tegelijk innemen ), die is het stadium van problemen oplossen al lang gepasseerd. Als je zo zeer meent dat zelfmoord de enige optie is, dan "weet je zeker" dat jouw dood voor iedereen om je heen, maar ook en vooral voor jezelf de beste oplossing is van problemen. Juist omdat je niet meer kan leven met de problemen die zich als een veel te krappe gevangenis om je heen hebben opgestapeld.

Dus MiBe, wat jij claimt is misschien wel waar, maar niet meer van toepassing op iemand die zo diep in de shit zit dat hij zelfmoord pleegt.

Is zelfmoord daarmee goed te praten? Ja en nee. Ik vind niet dat ik een oordeel moet vellen over iemand die zelfmoord heeft gepleegd. Het is ten slotte al erg genoeg allemaal. Iemand dan nog natrappen met termen als lafaard, klootzak, of egoist is niet echt noodzakelijk. Hij laat een spoor van ellende na, maar dat ziet hij voor hij zelfmoord gaat plegen niet. Zijn ellende is zo diep, dat hij echt er heilig van overtuigd is dat iedereen veel beter af is, en blijer zal zijn, als hij dood is. Het komt niet eens in hem op om verder te denken dan zijn eigen ellende. Dat kan hij niet eens meer.

Ja, zelfmoord is een daad van egoisme. Maar nogmaals: in hoeverre kun je iemand dit aanrekenen?
De term ontoerekeningsvatbaar is hier best wel op zijn plaats denk ik.

[Mevrouw Lul]

MiBe schreef:

Volgens mij snap jij het idee van een stelling dan niet helemaal, het is juist de bedoeling dat iedereen erover oordeelt en je zo meningen uitwisselt. Dat jij het niet met mijn mening eens bent is prima, maar dan hoef je het niet op zo'n achterlijke manier te verwoorden.

En volgens mij snap jij niet helemaal dat ik dan mag zeggen dat ik dat onzin en dom en kort door de bocht vind. Dus bij dezen.

Arachnia schreef:

Volgens mij komt zelfmoord alleen maar voort uit de fixatie op 't negatieve.
Afwachten heeft geen zin, maar ook geen actie ondernemen om je leven beter te maken is ook idioot.

Ja allicht, maar op het moment dat jij niet meer ziet hoe je leven ooit beter zou kunnen zijn dan de hel die het op dat moment voor jou is, is zelfmoord wel een logische stap. Dat kan zijn door een terminale ziekte bijvoorbeeld maar ook als je zo depressief bent dat je je niet kan voorstellen dat dat gevoel ooit weggaat.

Ik begreep het ook nooit, tot ik (nota bene door liefdesverdriet) op een gegeven moment me een tijdje zelf geestelijk zó slecht voelde dat ik er fysiek nog ziek van werd, en toen besefte ik me dat als ik zeker zou (denken te) weten dat ik dat gevoel altijd zou houden, ik ook helemaal niet zo zou willen leven.

Nu is zo'n situatie iets wat binnen korte tijd opklaart, maar als je door bijvoorbeeld een klinische depressie dat gevoel krijgt, helemaal als het chronisch is, en je zeker weet of denkt te weten dat het niet overgaat, dan kun je zeker wel denken dat jijzelf beter af bent door er een eind aan te maken. En natuurlijk is het egoistisch, maar het is ook egoistisch van andere mensen dat ze je per se in leven willen houden dan. Iedereen is egoistisch.

Nou ja ik denk dus wel dat het áltijd weer beter kan worden (euh als we het niet hebben over iets als ietsje-eerder-doodgaan-dan-je-anders-zou-doen) en dat zelfmoord dus altijd een slecht plan is. Maar ik begrijp wel waarom mensen het als een oplossing zien.

Jammer dat ik zo laat instap in de discussie
Maar. Wat er al gezegd is: mensen die zelfmoord plegen denken niet meer rationeel. De werking van de mechanismen in de hersenen is zodanig beïnvloed. Is het egoïstisch om zelfmoord te plegen als je niet meer rationeel kunt denken? Ik vind van niet. Je hebt namelijk niet direct invloed op de werking van je hersenen.

[Volk]

Als voorbeeld van niet rationeel denken als je zelfmoord wil plegen vind ik voor een trein springen wel een goeie.

Volk schreef:

Als voorbeeld van niet rationeel denken als je zelfmoord wil plegen vind ik voor een trein springen wel een goeie.

Ik heb ook een verhaal gehoord van iemand die expres onder invloed van alcohol en slaapmedicatie achter het stuur ging zitten in de hoop zichzelf te pletter te rijden. Die reed gelukkig de auto kapot tegen een muurtje voordat er slachtoffers waren gevallen.

[Afwezignummer2]

Gestoord zijn dat soort mensen, Sarah! Hopelijk is hij ervoor geëxecuteerd (kut, weer zo'n flauwe grap).
Maar ik haat dus echt mensen die al met een heeel klein beetje drank achter het stuur klimmen, zelfs met een druppel vind ik het al.. ongehoord.

Ja, maar diegene wás ook 'gestoord'. Dat is het hele punt. Het is niet vergelijkbaar met mensen die roekeloos gaan rijden na drie biertjes. Dit was iemand met een psychatrische aandoening die echt geen andere uitweg zag en oprecht dacht dat dit een goed idee zou zijn.