Burn-out en/of depressie.

Volgens mij heb ik mogelijk een burn-out en/of depressie, of de verschijnselen ervan. Laat ik eerst even een aantal dingen vertellen (die ik van belang acht) voor ik verder ga.

Ik ben al zeker vanaf mijn intrede in de puberteit geregeld neerslachtig (op mijn 12e/13e ben ik zelfs een paar maanden serieus depressief geweest). In de 3e klas HAVO is dat toegenomen, en vanaf de 4e klas ben ik dagelijks depressief geweest. En na het getuige zijn van een voor mij uiterst traumatisch voorval (anderen vonden het niet zo traumatisch, maar goed, ik ben erg gevoelig voor die dingen), waardoor ik nog depressiever ben geworden en dat op de dag van vandaag nog steeds ben.

Een laag zelfbeeld heb ik ook altijd al gehad, en naarmate de depressie erger werd, werd dat ook erger. Ik ben ook steeds cynischer geworden, ging meer doemdenken, etc. etc. Ik raakte steeds ongemotiveerder in al dat ik deed; want er was geen doel en slagen zou ik toch niet. Ik geloofde niet in mijn capaciteiten, etc.

Ik heb ook steeds met stress moeten leven vanaf dat ik op de middelbare school zat, omdat ik niet goed ben in de exacte vakken en het daarom élk jaar onzeker was of ik het jaar ging halen. Ieder jaar was het dus stressen, stressen, stressen. Vooral in 3 en 4 HAVO. Op een gegeven moment was ik ook op.

Ik lijd ook aan slapeloosheid, ook al vanaf dat ik naar de middelbare school ging. 3x Raden waardoor. Juist, de stress. En sinds kort bleek zelf dat ik rond die periode zelfs begon met knarsetanden in mijn slaap (ik krijg volgende week een gebitje voor het knarsetanden; tot 2 weken geleden heb ik nooit geweten dat ik knarsetandde).

Vorig schooljaar heb ik mijn propedeuse verknald. Deels omdat het niet was wat ik zocht en ik niet gemotiveerd was, maar ook omdat ik steeds het gevoel van presteren had, wat ik te hoog voor mij gegrepen vond.

Nu doe ik weer een nieuwe opleiding, maar m'n ouders hebben gezegd dat ik dit moét halen, wat de prestatiedruk nog verhoogt. En ik heb al zoveel stress, en dan komt er ook nog de stress van de trauma van vorig jaar bij (ik leef er namelijk iedere dag mee nu), etc. Ik voel me constant opgejaagd (vanwege de prestatiedruk op school en de hooggespannen verwachtingen die iedereen van mij heeft) en slaap al maanden slecht. Nu sliep ik altijd al slecht, maar de laatste maanden pas echt erg. Zelfs als ik eens de volle 8 à 10 uur slaap in het weekend voel ik me niet uitgerust. Ik ben constant moe, ook op school (nee, ik heb niet de ziekte van Pfeiffer, want ik heb nog nooit gezoend en deel mijn blikjes ook nooit). Aan schoolwerk kan ik me niet brengen (ik stel alles uit; zelfs aan het schrijven van e-mails aan vrienden kan ik me niet meer toebrengen), en iedere les vecht ik om wakker te blijven en kijk ik op de klok of de les al weer bijna voorbij is (dat heb ik echt erg; helaas gaat de tijd tergend langzaam). Iedere morgen stap ik met loden benen uit bed; ik wil blijven liggen, ik wil niet weer een dag in die sleur, ik wil er een jaartje tussenuit en weglopen. Ik wil rust, rust, rust, al jaren. Maar die vind ik niet.

Soms heb ik het gevoel dat ik wil huilen of overgeven van de stress, angst en sombere gevoelens, maar dat gaat nooit door. Ik heb niets waardoor het zou kunnen opluchten; een flinke huilbui gaat er bij mij niet in, ik ben altijd al iemand geweest die zijn emoties onderdrukt en vindt dat 'gevoelige dingen' not done zijn.

Ik ben geen prater, dus niemand in mijn omgeving weet dat ik hier allemaal zo mee zit. Ook als ik héél voorzichtig iets zeg in de richting van mijn problemen, word ik niet serieus genomen. Ik ben mijn hele leven nog niet serieus genomen. Alle problemen en perikelen van mij worden weggewimpeld, onder het mom van: "Zo erg is het niet", "Je bent jong en in de bloei van je leven; jongeren worden niet moe!", "Stel je niet zo aan", etc. etc. Dat werkt allemaal heel ontmoedigend. Zelfs gedachten van automutilatie (wat ik al een paar keer gedaan heb) en suicïde spoken door mijn hoofd. Ik wens elke dag dat ik doodging en naar de hemel kon gaan, zodat ik rust heb. Dat meen ik, en dat is dus echt niet goed. Ik voel me echt niet mens meer.

Het enige genot dat ik nog heb is eten, alcohol, de computer en de TV.

En toch lijkt het niet allemaal zo erg te zijn. Ik bedoel, het lijkt net alsof mijn problemen in het niet vallen bij mensen die in mijn ogen pas écht depressief zijn of pas écht een burn-out hebben.

Nu heb ik een aantal sites bekeken en ik vind dat ik angstwekkend veel aan de syptomen voldoe van:

- depressies: klik hier, http://www.spreekuurthuis.nl/themapa...ressie]en hier.
- burn-outs: klik hier, hier ook klikken, en hier ook nog.
- hoog-sensiviteit: klik hier; aan de meeste symptomen voldoe ik, maar niet allemaal

Misschien vinden jullie me wel een verschrikkelijke zeur, en misschien ben ik dat ook, maar ik weet niet hoe lang ik dit allemaal nog volhoud. En als ik dit schooljaar niet haal, weet ik niet meer; misschien moet ik maar weglopen. Misschien dat ik dit nog maximaal een jaar of 5 volhoud, maar dan heb ik (als alles goed gaat) net mijn opleiding af en dan moet ik ook nog zo'n 30 jaar gaan werken! Ik krimp helemaal ineen bij de gedachte.

Ik kan geen plezier meer vinden in mijn leven (dat was al jaren zo, maar nu nog meer). Ik zie mezelf nog geen 22 jaar oud worden, ik leef van dag tot dag en van het kijken in de toekomst (of het denken aan de volgende dag) word ik panisch. Steeds maar weer dat 'moeten, moeten, moeten.' Ik word er gek van.

Wat moet ik nu doen? Praten met een psycholoog ofzo wil ik niet, ik houd niet van praten, want dat maakt je kwetsbaar naar mijn idee. En mijn omgeving neemt me ook al niet serieus.

Ik hoop dat jullie me in ieder geval wel serieus nemen en zeggen wat jullie denken, en wat jullie zouden doen in mijn situatie.

Bedankt.

[Aspirantjuffie]

Hoi Murray,

Als ik jouw verhaal zo lees, kan jouw conclussie best wel eens kloppen. Natuurlijk ben ik geen dokter of wat dan ook, maar als ik jouw beschrijving lees, is het wel heel erg herkenbaar.

Je gaf zelf al aan liever niet naar een psycholoog te gaan omdat je niet van praten houd. Misschien is dit ook een van de redenen waarom jij je nu zo voelt. Als je het met andere mensen over jouw gevoelens hebt, kun je er ook wat aan doen.

Het maakt je inderdaad kwetsbaar om over je gevoelens te praten. Juist als jij jezelf kwetsbaar opsteld (en dus je echte ik laat zien) kun je daadwerkelijk voelen wat er om je heen en met jouw gebeurd en dan kun je het ook veranderen. Het "masker" wat je nu draagt zorgt ervoor dat je nu niets met die negatieve gevoelens kan doen... misschien raar maar waar, ondanks dat je jezelf kwetsbaar opsteld kan het misschien wel heel positief zijn.

Is er misschien iemand uit jouw buurt (bijv. mentor, studentenpsycholoog, goede vriend of wie dan ook) waar je bij terecht kunt, om eventueel samen wat met jouw probleem te gaan doen.

Bovenal: schaam je er niet voor.... heel veel mensen voelen hetzelfde als wat jij nu voelt, men zwijgt er vaak over en doet er niets mee, dan verbeterd het echter niet... tip: praat en doe er wat mee

heel veel sterkte toegewenst!!!!
pm-en mag altijd

P.S.: Je houd niet van praten, maar weet je dat je nu alleen al door dat berichtje heel veel van jezelf hebt laten zien?

[Aspirantjuffie]

Murray schreef op 03-12-2003 @ 22:40:
Ik kan geen plezier meer vinden in mijn leven (dat was al jaren zo, maar nu nog meer). Ik zie mezelf nog geen 22 jaar oud worden, ik leef van dag tot dag en van het kijken in de toekomst (of het denken aan de volgende dag) word ik panisch. Steeds maar weer dat 'moeten, moeten, moeten.' Ik word er gek van.

Murray geloof me... het leven is het leven waard! Ondanks dat het af en toe behoorlijk shit lijkt... ook na een langere periode komt het goed, als je zelf wilt.

En als jij weer lekker in je vel zit wordt het moeten, moeten, moeten ook een bijzaak dan kun je zelfs heel veel lol halen uit het moeten...

ik weet uit eigen ervaring dat het erg lastig is, het is mij gelukt en het zou jou ook lukken!!

[Kazanka]

Ik herken die prestatiedrang ook wel. Begin van deze week was ik helemaal gefocused op het goed afsluiten van een tentamen, dat vanavond was, en op een opdracht die ik vrijdag moet inleveren.

Doordat de spanning steeds meer en meer opliep ging het ook weer een wat minder, dat was op maandagavond. Na die avond heb ik mij voorgenomen om niet de studie, de drang om te presteren, mijn leven te laten leiden. Ik leef niet voor mijn studie, waar wel voor weet ik dan ook niet precies, maar een leven aan een studie wijden, aan alleen het presteren, brengt teveel spanning met zich mee.

Op het moment dat ik tegen mijzelf zei om de studie niet mijn leven te bepalen kwam er een soort rustgevoel. Ineens voelde ik mij ook een stuk beter, kan ook dat daar een andere oorzaak voor is. Het tentamen heb ik net gehad en weet nu al dat het zwaar onvoldoende is, tenminste daar ga ik van uit.

Aan de ene kant vind ik het jammer dat alles zo is gelopen. Mocht ik mij beter hebben gevoeld, dan had ik het tentamen beter kunnen voorbereiden en wellicht beter gemaakt, maar dat is nou eenmaal niet het geval.

Doordat ik voor het weekend ook iets leuks heb geplanned, kan ik er mee leven dat het tentamen niet goed ging. Tevens biedt het ook al enig vertrouwen, omdat alle andere studenten beweren het zwaar kut te hebben gemaakt, maar dan zal je altijd weer zien dat ze toch wel een voldoende halen.

Hoe je precies die omschakeling van prestatiedrang naar rust kan realiseren weet ik ook niet precies. Misschien denk je er ook veel te veel over na, wat zeer uitputtend en frustrerend kan werken. Zoals mijn psych vorige week zei: Op de momenten dat je zoveel spanning voelt moet je proberen je gedachten helemaal leeg te maken. Hij zei tevens dat dit heel moeilijk is om te doen, maar als je een manier zou kunnen vinden om daar in te slagen, zal de stress weg gaan.

Succes iig

[Lil'Girl]

Murray, ik herken me hier 100% in. Ik ben helemaal levensmoe, uitgeput en toch moet ik mee met de dagelijkse sleur, school, werk en al die nodige verplichtingen. Ik kan niet meer verder, maar het MOET (!). Ik heb een intense hekel aan al het MOETEN. Ik leef niet echt, ik sleep me door de dagen heen, want wat kan ik anders. Stilstaan, rust dat is er niet. Niemand heeft je die...vrij van school nemen? NEE, dat mag niet. Ik denk ook dagelijks aan de dood, aan de rust die ik dan krijg en al die uren, minuten, seconden op school die duren eeuwen. Wat bij mij anders is dan bij jou is dat ik mijn gevoelens wel laat zien. Ik heb last van huilbuien, ik zeg elke dag dat ik zo moe ben en ja zoals je al zei, je wordt niet geholpen, niemand gunt je rust!!! Je wordt aangezien als zeur, aansteller. Tja, wat heb ik bereikt met mijn gevoelens openstellen? NIKS. Psycholoog is geen optie, want tja wat kan hij doen tegen jou vermoeidheid? NIKS! Neem je rust? Ja dan blijf je zitten, nog een jaartje overdoen en dat brengt nog meer stress mee. Ik weet zelf niet hoe ik hieruit moet komen, maar psychologen doen niks!!! Echt niks, vertrouw me!

Lil'Girl schreef op 04-12-2003 @ 01:49:
Psycholoog is geen optie, want tja wat kan hij doen tegen jou vermoeidheid? NIKS!

Die vermoeidheid is een gevolg van iets, een psycholoog pakt, samen met de persoon in kwestie, de oorzaak aan. En als het goed is, dan zal het gevolg (oa de vermoeidheid) dan dus ook minder worden.

Je kunt van alles proberen, maar als niks werkt, dan zou ik toch een keer iets van hulp proberen. Er zijn ook andere vormen van hulp dan praten, zoek iets dat bij je past, dat is er vast wel.

En/of er iig met je omgeving over te praten, je zult merken dat sommige mensen een heel andere kijk op dingen hebben of juist dezelfde kijk. En je zult merken dat anderen dat soort gevoelens ook herkennen en zij kunnen je eventueel steunen wanneer je het moeilijk hebt. Wanneer jij niks zegt of iets als 'ik voel me niet goed' oid, dan heeft je omgeving ook weinig om serieus te nemen. Wees serieus, vertel dingen, dan weten ze dat het meer is dan alleen maar een keer je niet goed voelen of een puberbui oid.

Maak een lijst van dingen die je nog wilt of moet doen, schiet niet in de stress als dat nog een hele lijst is, dat is het bij iedereen. Spreek met jezelf af dat je elke dag een aantal dingen doet en doe die dan ook, als het af is streep je het door, vaak voelt dat lekker als je het door kunt strepen. Je ziet de lijst ook korter worden, werkt vaak ook motiverend.

Zoek dingen die je leuk vindt of die je leuk lijken, zelfs als niks je leuk lijkt zijn er vrijwel altijd nog wel dingen die iets leuker zijn dan andere dingen. Doe die dingen en probeer daar van te 'genieten'. En probeer te gaan sporten, tijdens het sporten wordt er een stofje in je hersenen aangemaakt waardoor je je beter gaat voelen en sowieso is sporten goed voor een mens. En blijf onder de mensen komen.

Veel dingen, maar met niets doenga je je ook niet beter voelen, eerder alleen nog maar rotter.

Sterkte en succes iig.

[Trimm Trabb]

Ik heb echt precies hetzelfde. Ik wil echt niks meer, heb totaal geen motivatie. Op school gaat het daarom erg slecht en ik MOET dit jaar halen, want m'n ouders hebben er zo'n 2000 euro voor betaald en volgens hun kom ik zonder VWO diploma in de goot terecht...Maar ik kan dit gewoon niet, het past niet bij me en ik ben er niet slim genoeg voor.
Ik heb ook erg veel van de verschijnselen die genoemd worden op de sites over depressie en hoog sensitiviteit, maar ik kan er met niemand over praten, eigenlijk ook om dezelfde redenen.

[MM2]

Het zit allemaal tussen de oren.
Het zijn verschijnselen die je aangenomen hebt, en van buitenaf komen. Jij hebt controle, jij laat het gaan, JOUW SCHULD.

MM2 schreef op 04-12-2003 @ 17:00:
Het zit allemaal tussen de oren.
Het zijn verschijnselen die je aangenomen hebt, en van buitenaf komen. Jij hebt controle, jij laat het gaan, JOUW SCHULD.

Stel dat het een depressie oid is, volgens mij is dat lang niet altijd alleen maar iemands eigen schuld.

Aspirantjuffie schreef op 03-12-2003 @ 22:59:
Is er misschien iemand uit jouw buurt (bijv. mentor, studentenpsycholoog, goede vriend of wie dan ook) waar je bij terecht kunt, om eventueel samen wat met jouw probleem te gaan doen.

Hoi Aspirantjuffie,

Bedankt voor je (aardige) berichtje, daar heb ik wel wat aan (het stemde me een beetje gerust).

Ik heb niemand om mee te praten, vrienden heb ik niet. Ik ben altijd al een vreemde eend in de bijt geweest; mensen vinden mij een apart soort persoon omdat ik zo stil en introvert ben. Ik heb wel een e-mailvriendin in het buitenland zitten, maar haar ken ik dan ook niet in het echte leven. Zij zit ver weg en kan me dus ook niet echt helpen.

Maar ik zou me echt nooit tot iemand wenden die mij in het echte leven kent, ook al is het maar iemand die ik maar vluchtig ken, zoals een mentor (die ik trouwens niet heb, wel een coördinator). Dus dan nog liever aan een vreemde, maar dan ben ik weer bang dat die mij gek gaat vinden of dat die mij slechter kan beoordelen dan iemand die mij wél kent. Het is heel dubbel allemaal, ik denk veel te veel na. Soms denk ik dat een middeltje als valium of prozac me misschien wel heel erg vooruit zou kunnen helpen.

Aspirantjuffie schreef op 03-12-2003 @ 22:59:
pm-en mag altijd

Bedankt. Maar liever niet. Mijn nieuwe contacten gaan na een paar weken altijd de mist in (dat is al jaren zo, maar de laatste tijd nog meer), omdat ik me innerlijk er gewoon niet aan kan toe zetten, het schrijven van e-mails of PM's iedere dag. Dan krijg ik zo'n gevoel van verplichting. En dan realiseer ik me altijd: "school is een échte verplichting waaraan je helaas niet onderuit kunt, maar sociale contacten wel", dus dan laat ik die altijd schieten. Dan heb ik minder dingen aan m'n hoofd en is het leven wat overzichtelijker en simpeler.

Vroeger op de middelbare school had ik in het echte leven wel 1 iemand waar ik mee optrok, maar op deze school helemaal niet meer. Ik weet wel bijna zeker dat mijn klasgenoten van deze school mij nog raarder vinden dan mijn klasgenoten van mijn vorige school, omdat ik nu compleet helemaal geen contact meer met mensen zoek. (Dat weet ik omdat ik zie hoe ze naar me kijken.) Ik kan best een sociale fobie hebben, waar ik wel eens over gelezen heb.

Aspirantjuffie schreef op 03-12-2003 @ 22:59:
P.S.: Je houd niet van praten, maar weet je dat je nu alleen al door dat berichtje heel veel van jezelf hebt laten zien?

Dat is waar, maar omdat nu on-line te vertellen is juist heel gemakkelijk voor mij. Dat komt omdat hier niemand mij kent, waardoor ik dus anoniem mijn zegje kan doen zonder dat ik er problemen mee krijg. In het echte leven kan ik het absoluut niet; ik heb de anonimiteit nodig.

Verder bedankt voor je berichtje.

Kazanka schreef op 03-12-2003 @ 22:59:
Hoe je precies die omschakeling van prestatiedrang naar rust kan realiseren weet ik ook niet precies. Misschien denk je er ook veel te veel over na, wat zeer uitputtend en frustrerend kan werken. Zoals mijn psych vorige week zei: Op de momenten dat je zoveel spanning voelt moet je proberen je gedachten helemaal leeg te maken. Hij zei tevens dat dit heel moeilijk is om te doen, maar als je een manier zou kunnen vinden om daar in te slagen, zal de stress weg gaan.

Succes iig

Ik denk inderdaad te veel na. Dat heb ik altijd al gedaan. Ik maak me teveel zorgen ook. Ik kan er soms niet van slapen, en het heeft inderdaad een zeer uitputtende en frustrerende uitwerking op me. Er zijn periodes waarin het allemaal niet zo erg is, maar ook periodes waarin het allemaal wel erg is, zoals nu. Ik krijg constant van mijn ouders en andere familieleden te horen dat ik er wel erg moe uitzie (op school hoor ik er niks van, maar dat is omdat niemand mij aanspreekt).

Het zou geweldig zijn als ik een manier kon vinden om mijn gedachten leeg te maken, maar ja, zo gemakkelijk is dat niet. Ik probeer al jaren om rust te vinden, maar het lukt niet. Ik word ook altijd erg depressief van slecht weer (in de herfst, winter en lente ben ik dan nog meer neerslachtig dan normaal), dus ik denk dat een verandering van omgeving mij echt zou kunnen helpen om mijn gedachten leeg te maken. Of een vakantie (ik ben nog nooit op vakantie naar een warm land geweest). Het liefst zou ik een jaartje naar het buitenland willen gaan, maar daar heb ik het geld niet voor en mijn ouders willen het niet betalen en willen me ook niet laten gaan. Ik zit hier vast. Het lijkt wel alsof mijn voeten in cement vastzitten, alsof ik veroordeeld ben tot het hebben van een leven zoals dat nu is.

Maar bedankt voor je bericht in ieder geval.

Lil'Girl schreef op 04-12-2003 @ 01:49:
Ik weet zelf niet hoe ik hieruit moet komen, maar psychologen doen niks!!! Echt niks, vertrouw me!

Zo te zien hebben wij met ongeveer hetzelfde te kampen, ja. Maar ik had ook al het idee dat psychologen niet erg veel kunnen doen; praten, ja, maar wat heb ik er uiteindelijk aan? Ik denk dat een verandering van omgeving veel beter zou zijn; migreren naar een warm land waar een relaxte way of life is zou veel beter zijn, denk ik. Dan neem je direct de stressfactoren weg, en dan gaan direct ook de geestelijke problemen weg. Of is dat maar een illusie?

Leonoor schreef op 04-12-2003 @ 01:49:
En/of er iig met je omgeving over te praten, je zult merken dat sommige mensen een heel andere kijk op dingen hebben of juist dezelfde kijk. En je zult merken dat anderen dat soort gevoelens ook herkennen en zij kunnen je eventueel steunen wanneer je het moeilijk hebt. Wanneer jij niks zegt of iets als 'ik voel me niet goed' oid, dan heeft je omgeving ook weinig om serieus te nemen. Wees serieus, vertel dingen, dan weten ze dat het meer is dan alleen maar een keer je niet goed voelen of een puberbui oid.

In het verleden ben ik altijd in mijn vertrouwen beschaamd, vooral als kind. Ik vertrouw mensen niet zo, eigenlijk. Laatst nog, toen ik iets via MSN liet doorschemeren over mijn problemen aan de vriendin aan mijn zusje, waarschuwde ze direct mijn zusje en die vertelde het weer aan mijn moeder. Mijn moeder ging vervolgens op een stomme, mij ongemakkelijke gevoelens bezorgend, me proberen te uitvragen. Soms kan mijn moeder op een kalme manier een beetje hysterisch doen (sorry, dat kan ik niet goed uitleggen). En daar houd ik dus niet van. Het wordt altijd doorverteld wanneer ik iets vertel, en daarmee breng ik mezelf alleen nog maar meer in de problemen. Ik wil er niet met iemand uit mijn eigen omgeving over praten, die maken er toch alleen maar misbruik van of verminderen het probleem tot iets dat nietszeggend is in hun ogen.

Leonoor schreef op 04-12-2003 @ 01:49:
Zoek dingen die je leuk vindt of die je leuk lijken, zelfs als niks je leuk lijkt zijn er vrijwel altijd nog wel dingen die iets leuker zijn dan andere dingen. Doe die dingen en probeer daar van te 'genieten'.

Het enige wat leuk is, is: eten, drank, computeren en TV kijken. Dat zijn uiteraard geen nuttige dingen, maar het is het enige waar ik nog een beetje genot aan beleef.
Sporten is trouwens écht niet mijn ding, ik ben er niet goed in en heb altijd al een 5 voor gym gehad. Dat is dus in ieder geval off limits voor mij.

Noekie schreef op 04-12-2003 @ 15:51:
Ik heb echt precies hetzelfde. Ik wil echt niks meer, heb totaal geen motivatie. Op school gaat het daarom erg slecht en ik MOET dit jaar halen, want m'n ouders hebben er zo'n 2000 euro voor betaald en volgens hun kom ik zonder VWO diploma in de goot terecht...Maar ik kan dit gewoon niet, het past niet bij me en ik ben er niet slim genoeg voor.
Ik heb ook erg veel van de verschijnselen die genoemd worden op de sites over depressie en hoog sensitiviteit, maar ik kan er met niemand over praten, eigenlijk ook om dezelfde redenen.

Ja, zo te zien zitten wij helaas in hetzelfde schuitje. Misschien wil ik wel te veel en laat ik te veel druk op me leggen. Misschien is de universiteit te hoog gegrepen voor mij (ik denk niet dat ik dit schooljaar slaag, dus daar zal ik waarschijnlijk ook wel niet naar toe gaan). Ik bedoel, als ik de hogeschool al kut en moeilijk vond, dan is de universiteit natuurlijk nog meer. Daar heb ik ook geen trek in. Ik heb het gevoel dat ik in mijn leven nooit verder zal komen dan de middelbare school, dat ik alleen maar dáár de capaciteiten voor heb, en niet voor meer en andere dingen. Ook voor werk heb ik niet voldoende capaciteiten; ik ben te dromerig, heb niet genoeg ervaring met sociale contacten en denk te rechtlijnig (ik focus me zo op 1 taak dat ik bijvoorbeeld niet door heb dat klanten me nodig hebben). Mijn baas wou me weg hebben, maar toen kwam er een nieuwe baas, en toen ben ik uit mezelf maar opgestapt, omdat ik wist dat ik een slechte werknemer was.

Ik vraag me af wat voor toekomst ik heb, waar ik terecht zal komen. Ik heb ook al 'visioenen' gehad van mij op straat, bedelend om een aalmoesje.

MM2 schreef op 04-12-2003 @ 17:00:
Het zit allemaal tussen de oren.
Het zijn verschijnselen die je aangenomen hebt, en van buitenaf komen. Jij hebt controle, jij laat het gaan, JOUW SCHULD.

Dat kan je wel wat aardiger zeggen, hoor. Of deed je het expres, om me slechter te laten voelen, zodat ik nog dieper in de put raak? Ik heb al genoeg schuldgevoelens, haatgevoelens (over mezelf) en gevoelens van falen/faalangst, je hoeft het echt nog niet aan te dikken.

Leonoor schreef op 04-12-2003 @ 17:01:
Stel dat het een depressie oid is, volgens mij is dat lang niet altijd alleen maar iemands eigen schuld.

Daar ben ik het mee eens. Maar... lang niet altijd? Ik kan me niet voorstellen dat er gevallen zijn waar iemands depressie wél zijn eigen schuld is. Waarom zou je jezelf een depressie aanpraten? Dat wil toch helemaal niemand, zichzelf zo'n last bezorgen? Daardoor denk ik dus dat depressie nooit iemands eigen schuld kan zijn, en dat het afhangt van persoonlijke aanleg en vooral van factoren van buitenaf.

Murray schreef op 04-12-2003 @ 22:29:
In het verleden ben ik altijd in mijn vertrouwen beschaamd, vooral als kind. Ik vertrouw mensen niet zo, eigenlijk. Laatst nog, toen ik iets via MSN liet doorschemeren over mijn problemen aan de vriendin aan mijn zusje, waarschuwde ze direct mijn zusje en die vertelde het weer aan mijn moeder. Mijn moeder ging vervolgens op een stomme, mij ongemakkelijke gevoelens bezorgend, me proberen te uitvragen. Soms kan mijn moeder op een kalme manier een beetje hysterisch doen (sorry, dat kan ik niet goed uitleggen). En daar houd ik dus niet van. Het wordt altijd doorverteld wanneer ik iets vertel, en daarmee breng ik mezelf alleen nog maar meer in de problemen. Ik wil er niet met iemand uit mijn eigen omgeving over praten, die maken er toch alleen maar misbruik van of verminderen het probleem tot iets dat nietszeggend is in hun ogen.

Soms doen mensen dingen die in jouw ogen stom zijn, maar in hun ogen de enige manier om jou te helpen. Als je niet wilt dat het door verteld wordt, dan moet je dat duidelijk zeggen. En geloof me er zijn mensen die dan snappen dat je dat niet wilt. Je hebt een wel er pessimistisch beeld van 'de mens' in het algemeen. Ik zeg niet dat iedereen te vertrouwen is, maar het is ook niet eerlijk om van te voren iedereen af te schrijven. Test mensen, vertel ze eens iets kleins, als ze daar niet goed op reageren volgens jou, dan vertel je ze niks meer, maar geef mensen die kans. Anders zul je ook nooit iemand ontmoeten die anders is, terwijl die er zeker weten wel zijn.

Het enige wat leuk is, is: eten, drank, computeren en TV kijken. Dat zijn uiteraard geen nuttige dingen, maar het is het enige waar ik nog een beetje genot aan beleef.
Sporten is trouwens écht niet mijn ding, ik ben er niet goed in en heb altijd al een 5 voor gym gehad. Dat is dus in ieder geval off limits voor mij.

Je hoeft ook niet per se te sporten omdat je het leuk vind, dan doe je het omdat je je er misschien beter door voelt. Gym is bovendien absoluut niet representatief voor 'sport'. Ik had voor gym ook nooit hoge cijfers en ik was er ook niet echt goed in en toch sport ik nu weer (en heb ik dat vroeger altijd gedaan). Waarom? Omdat er meer is dan de dingen die je bij gym doet.

Wat de rest betreft...ik denk dat je ook wel eens dingen zult moeten doen die je eigenlijk niet leuk vindt. Al is het maar om die vicieuze cirkel te doorbreken. Met je achter de computer/tv vol te eten/drinken ga je je echt niet beter voelen. Tuurlijk kun je die dingen ook wel doen, ivm het genot dat je daar nog aan beleeft, maar ik zou toch ook andere dingen gaan doen.

Daar ben ik het mee eens. Maar... lang niet altijd? Ik kan me niet voorstellen dat er gevallen zijn waar iemands depressie wél zijn eigen schuld is. Waarom zou je jezelf een depressie aanpraten? Dat wil toch helemaal niemand, zichzelf zo'n last bezorgen? Daardoor denk ik dus dat depressie nooit iemands eigen schuld kan zijn, en dat het afhangt van persoonlijke aanleg en vooral van factoren van buitenaf.

Of je er in komt en/of er in blijft hangen kan iemands eigen schuld zijn (heeft idd ook te maken met aanleg, maar ik denk zeker niet alleen). Als je het je laat overkomen en er niks tegen doet, dan vind ik dat het toch ook gedeeltelijk iemands eigen schuld is. En als je er eenmaal in zit, dan is er in blijven zitten vaak een stuk makkelijker dan er uit proberen te komen, dat je er in blijft zitten is dan dus ook gedeeltelijk je eigen schuld.

[//ItsJustMe\\]

Ik bedoel het volgende allemaal goed, hoef je niet te geloven, maar zou leuk zijn.

Leonoor schreef op 05-12-2003 @ 11:51:
Als je het je laat overkomen en er niks tegen doet, dan vind ik dat het toch ook gedeeltelijk iemands eigen schuld is. En als je er eenmaal in zit, dan is er in blijven zitten vaak een stuk makkelijker dan er uit proberen te komen, dat je er in blijft zitten is dan dus ook (gedeeltelijk) je eigen schuld.

En je denkt niet te veel na, anders was je daar wel achter, (en een paar andere dingen ook). Je denkt teveel in cirkels ja.

Zo te zien hebben wij met ongeveer hetzelfde te kampen, ja. Maar ik had ook al het idee dat psychologen niet erg veel kunnen doen; praten, ja, maar wat heb ik er uiteindelijk aan? Ik denk dat een verandering van omgeving veel beter zou zijn; migreren naar een warm land waar een relaxte way of life is zou veel beter zijn, denk ik. Dan neem je direct de stressfactoren weg, en dan gaan direct ook de geestelijke problemen weg. Of is dat maar een illusie?

come on. . .
Wat denk je zelf.
je kent er niemand, je hebt er geen geld voor, je bent niet sociaal... nog meer?.. wake up! (please!)

Uit nieuwsgierigheid:
Wat heb je gedaan 1e jaar hbo waar je je prop niet gehaald hebt?
En wat studeer je nu?
En wat was dat trauma?

btw ik herken heel veel in je verhaal (maar boeid niet), ik zit zelf ook met wat dingen. En ik neem je verhaal en alles erg serieus. Dat wou ik iig even zeggen.