kweet het even niet meer:( (lang verhaal)

[Oktober]

Dit is een heel lang verhaal, maar zat er even mee, a en dan moet je het even kwijt.
Ben net even met m'n hond uit geweest, even letterlijk uitwaaien met die storm, maar eigenlijk deed het niet veel goeds. Voelde me weer net zo als een paar maand geleden (misschien wel langer eigenlijk) alleen dan anders, jah natuurlijk anders, want alles is anders. Altijd. Ik ben bang, dat weet ik wel. De waarheid is hard, maar om em te zeggen is eigenlijk nog veel erger. Dat kan ik dus niet dat blijkt wel weer. En toen ik er even over nadacht realiseerde ik me dat ik er eigenlijk voor weg loop, ik durf niks te zeggen. Jah een grote bek, die heb ik wel, maar egt eens een keer zeggen hoe het nou zit kan ik godverdomme niet. Het is nu bijna 11 uur, morgen een proefwerk en vroeg op. Dat proefwerk zal wel goed gaan, slaap kom ik toch wel te kort en zo veel tijd heb ik niet nodig, douchen kan niet en eten doe ik de laatste tijd toch zo weinig dus veel maakt dat niet uit. Maar het feit dat het zo in me kop blijft steken irriteerd me.
Een korte uitleg. Ik zat dus op msn, gezellig te praten, maar ik durfde 'hem' ( klinkt zo dom) natuurlijk niet te vertellen hoe ik me voelde. Wel n btje, maar hij las me msn naam niet, terwijl men daaruit altijd datgene leest wat ik niet rechtstreek kan zeggen Ik voelde me eigenlijk gewoon eenzaam en had egt het gevoel gesprekken langs elkaar heen liepen, nou ja, gesprek, veder sprak ik niet met veel mensen namelijk, ze zaten allemaal om de haverklap off- en on line, heel irritant, maar goed. Ik merkte dat ik sjaggie begon te worden. Ik had gewoon ff een vriendin of zo nodig om mee te praten, maar ik wist ook wel dat ik het allerliefst alles tegen hem zei. Stille hints of vrienden? (Klinkt zo dom, tja.) Dat wist ik dus niet en ik weet ook eigenlijk niet wat ik zelf wil... Hij vraagt of ik wil komen, met vakantie bijvoorbeeld, maar onduidelijk is of dit voor 1 keertje es een dagje is, of meerdere keren. Wellicht het laaste, maar het is msn, sarcasme is niet voor honderd procent duidelijk bij de "". Ik sla alles af, maar dan ook weer niet direct. Ik doe alsof het een grapje is, ik denk ook dat dat het is, maar zeker weten doe ik het niet. Liever wil ik ook dat hij me serieus uitnodigd om binnenkort wat leuks te gaan doen samen, al is het als vrienden. Als ik dan terug kom van het uitlaten van mijn grote (en vooral sterke pff) hond, merk ik dat ik boos ben, geirriteerd. Ik durf de waarheid niet te zeggen, ik durf eigenlijk heel weinig. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op mensen afgestapt ben, zowel jongens als meisjes niet, man vrouw wat maakt het uit, ik voel me niet vertrouwd bij vreemden (duh, maar na een poosje als je iemand kent moet je toch de waarheid kunnen zeggen). Ik lieg, steeds vaker, over de stomste dingen. Ik vezin verhaaltjes die ik voor het gemak het stempel waarheid geef. Maar op dezelfde toon vertel ik echt gebeurde verhaalde. In het begin is het helemaal niet erg, maar ik merk dat ik er steeds makkelijker in ben, zelfs tegen een van mijn beste vriendinnen lieg ik, over onozele dingen ook nog, tegen me familie lieg ik al jaren, maar het vervelende is dat ik nu tegen ieder een andere leugen vertel. Over de leugens maak ik me eigenlijk nog niet zo'n zorgen. Over de waarheid, die ik niet vertel, ben ik veel minder tevreden. Ik voel me laf, maar ik weet niet hoe ik het moet veranderen. Eigenlijk is het heel simpel, ik ben gewoon bang voor afwijzing. Als ik van iemand begin te houden, neem ik afstand, omdat ik wel weet dat het niks word. Niet omdat ik nou zo'n ontzettend miderwaardigheidscomplex heb, maar ik weet het niet, ik heb het gewoon altijd goed. Soms beeld ik me wel in dat diegene mij ook leuk vind omdat ie bepaalde dingen zegt en zo, maar meestal sla ik dat dan toch af, ik ga gauw over op een ander onderwerp. En daar schrik ik dus van, opeens realiseerde ik me dus dat ik eigenlijk onmiddelijk een muur om me heen ging bouwen als men te dicht bij mij kwam. Want ik weet gewoon dat het me pijn gaat doen. Aan de andere kant sta ik het wel weer toe. Het is net een weegschaal, ik wil wel, maar durf niet. En ze wegen bijden evenveel, waardoor ik dus nergens voor kies, bij de pakken kan neerzitten en zielig kan doen. Daar wil ik dus van af. Ik ga degene waar ik van hou niet blokkeren op msn, maar ik het hem ook niet zeggen, dat ik me zo voel, of ik ga ook niet aanstalten maken om hem te spreken zodat ik dat eens kan zeggen of zo. Nee ik kies niet en dat haat ik van mezelf. Ik word sjaggie (maar eigenlijk is dat een afgezwakt woord). Ik durf de waarheid niet te zeggen... Ik durf dit niet onder mijn echte naam te posten. Ik durf niet te veel details weg te geven omdat ik alsnog bang ben dat men er achter komt. Ik heb zelfs nog gedacht aan het maken van een nieuw e-mail adres, maar dat schijnt nu geld te kosten. Ik geloof dat die forumbazen nu wel kunnen zien wie ik ben, als ze de e-mail adressen vergelijken, maar dat vind ik eigelijk niet zo heel erg intressant, die ken ik toch niet zo persoonlijk.
Dit hele verhaal is een beetje vaag geworden en nogal lang. Logisch, het is bijna half 12, ik typ hier op mijn net nieuwe laptop (weet niet of ik die naam wel goed heb geschreven) in bed (luxe hoor zo'n ding) Maar off line, morge ochtend ga ik wel ff versuren, want ik ben bang dat ik me bedenk of heel erg spijt ga hebben. Dan ben ik dus weer es te bang. Maar ik wil hier dus van af dus dan moet ik het juist sturen. Als ik nu een manderijntje in 1 schil schilde (dan mag je een wens doen) zou ik wensen dat ik gewoon eerlijk kon wezen, gewoon kon zeggen wat ik wou. Maar serieus ik kan het niet. Ik kan het amper denken, laat staan dat mijn lippen de woorden kunnen vormen. Ik kan het ook niet typen, want hier lul ik er al een heel verhaal om heen. Maar ik kan gewoon niet tegen diegene zeggen dat ik hem nodig heb, dat ik misschien wel meer voor hem voel, dat ik zo graag praat, dat we dat ook wel doen, maar dat ik dat ook in het echt wat vaker wil en dat ik er misschien meer waarde aan hecht dan hem, dat ik gewoon van hem wil weten hoe hij daar over denkt, gewoon eerlijk. Maar ik durf het niet, hoe moet ik in godsnaam beginnen. Ik realiseer me dat het geen kwestie is van niet willen maar echt niet kunnen. En dat is zo raar want dat past helemaal niet bij mij en ik kan het ook eigenlijk moeilijk accepteren. Voel me dan ook vet kneusje ergens ook wel weer komisch.
Als je het tot zo ver gelezen hebt, benk je heel blij Ik zou het zelf misschien niet eens doen(). Als je hier iets nuttigs op hebt te zeggen, graag. Niet van: doe het gewoon (dat zou ik misschien zelf wel als antwoord geven nou misschien ook weer niet) maar zo werkt het dus niet, dat vind ik zelf ook fucking frustrerend, maar ik ben gewoon zo bang mensen kwijt te raken als ik ze vertel wat ik werkelijk denk, wat ik werkelijk voel. Toen ik me nog niet zo lang geleden ontzettend wel down voelde, heb ik wengens omstandigheden serieus aan zelfmoord gedacht. Ik weet zeker dat er mensen zijn die na het lezen van deze zin (of misschien al eerder) mij compleet voor gek verklaren. Ik weet zeker dat ik het nooit gedaan zou hebben overigens, want dat zou ik nooit durven. Ook weten maar een stuk of 2 mensen dit. Ik voel dit absoluut niet meer, ik voel me de laatste tijd heel vrolijk, ben zelfs nog wat drukker als normaal () en ik ben gewoon blij met deze situatie. Maar ik wil gewoon eerlijk kunnen wezen en niet meer altijd bang hoeven zijn dat alles wat ik zeg fout is (want ik weet ook heus wel dat dat niet altijd zo is). Kijk, in het therapeutische gedeelte zit 't em niet, ik weet wel dat het allemaal niet zo is, dat er mensen zijn die om mij geven zoals ik ben. Ik weet dat ik nergens voor hoef te vrezen, nou moet ik het alleen ook nog niet doen of eigenlijk gewoon weten hoe ik dat dan niet doe. Hoe kom ik er van af.. Dat klinkt niet egt goed die zin, maar wat ik bedoel is; hoe kan ik dus gewoon zeggen wat ik eigelijk wil zeggen. Hoe moet ik beginnnen en alles en wanneer op welke momenten enz. Op de een of andere manier heb ik daar nog niet helemaal de feeling voor.
Ik hoop echt dat iemand er iets van snapt en bereid is dit helemaal te lezen() want ik zit er echt mee en ik kan me zo dus niet egt op andere dingen concentreren en dat terwijl de buitenwereld heel veel van me verwacht..
(Het is nu kwart voor 12, ik ga nu zo slapen. Morgen maak ik een profiel aan en post ik dit.)
Waarschijnlijk heb ik sommige dingen er wel 10x in gezet, maar als ik eenmaal bezig ben... Dit moest ik gwoon allemaal even kwijt. Pff, last van me schouders nu (kan k lekker slapen)

Bedankt voor het lezen als je tot zo ver bent gekomen

Kwil gewoon alleen even weten wat ik moet doen.

Heel veel liefs van mij. (Noem me maar zoals je wil)

P.s. Geen lullige reactis graag dat kan ik op dit moment niet bepaald hebben hebben. Zeg gewoon wat je wil zeggen, maar doe dit wel met een beetje emphatie, zodat ik er ook wat aan heb. Bedankt alvast

Hé
Allereerst wil ik zeggen dat ik het wel erg rot voor je vind.
Je zit er erg mee, en dat blijkt wel uit je verhaal.
Ik heb het helemaal gelezen en ik snap wel dat je je zo rot voelt. Je kan eigenlijk niet jezelf zijn omdat je bang bent zo veroordeeld te worden. Daarom doe je maar alsof je anders bent. Dat is rot, voor je omgeving, maar bovenal voor jezelf.
Heb je al geprobeerd er met iemand over te praten, een vertrouwenspersoon op school bijvoorbeeld. Die kan je ook tips geven over hoe je jezelf kunt veranderen zegmaar.
Hoe je er van af komt? Ik zou het werkelijkwaar niet weten.. sorry...

[G.D.Z]

Wat ik ervan begrijp is dat je gewoon erg bang bent om afgewezen te worden door die bepaalde jongen. Je wil alleen dat ie ja zegt en geen nee.
Volgens mij focus je je te veel op die ene persoon. Er zwemmen echt meer vissen in de zee. Je moet niet denken dat als je afgewezen word door deze dat je je hele leven ongelukkig blijft ofzo, er komen echt wel weer andere mensen langs.
En als het nou wat wordt tussen jullie (nog steeds ervan uitgaand dat dat je probleem is) geniet er dan gewoon van zolang het duurt. ik weet niet hoe oud je bent.. maar als je jong bent komen en gaan vriendjes en vriendinnetjes.
Okee het is waarschijnlijk niet iets waar je iets aan hebt. dus wens ik je maar gewoon sterkte ! en blijf het een beetje positief inzien.

[~~dolce~~]

pff... wat een lang verhaal
maar tja.. ik heb het wel gelezen.. maar ik heb eigenlijk neit zoveel erop te zeggen... ik snap dat je hier mee zit... en dat je je er rot door voelt..
Het lijkt me helemaal een slecht idee om naar de vertrouwenspersoon te gaan, zoals mushu als zei.
verder wil k je heel veel sterkte wensen..
kuzz mir

[Oktober]

Mushu schreef op 04-11-2003 @ 15:24:
Hé
Allereerst wil ik zeggen dat ik het wel erg rot voor je vind.
Je zit er erg mee, en dat blijkt wel uit je verhaal.
Ik heb het helemaal gelezen en ik snap wel dat je je zo rot voelt. Je kan eigenlijk niet jezelf zijn omdat je bang bent zo veroordeeld te worden. Daarom doe je maar alsof je anders bent. Dat is rot, voor je omgeving, maar bovenal voor jezelf.
Heb je al geprobeerd er met iemand over te praten, een vertrouwenspersoon op school bijvoorbeeld. Die kan je ook tips geven over hoe je jezelf kunt veranderen zegmaar.
Hoe je er van af komt? Ik zou het werkelijkwaar niet weten.. sorry...

Hey
Allereerst bedankt voor t lezen
Het was heel moeilijk voor mij om dit te posten allemaal, k tijfelde nog steed of ik dit wel moest plaatsen en zo.
Het vervelende eraan vind ik dat het helemaal niet bij me past, ik ben juist niet zo'n typje, tenminste, dat dacht ik altijd van mezelf, nu weet ik t nie meer. Maar ik zie mezelf eerder als de vertrouwenspersoon dan degene die er naar toe gaat, niet dat ik mezelf daar geknipt voor vind, maar gewoon... ((snap mezelf even niet)
Ik zit op een nieuwe school en heb geen idee wie die vertrouwenspersoon is en om eerlijk te zijn durf ik dat ook niet misschien... ja ik weet niet...
In ieder geval bedankt voor je tips. Mayb is het zoiezo handig om met iemand te gaan praten, maar das n btje n probleem met die 'vrienden' van mij, ze hebben het heel druk met hun eigen problemen (niet negatief opvatten, maar snappie)
Maar thnx iig.

Liefs, ikke

G.D.Z schreef op 04-11-2003 @ 15:37:

Wat ik ervan begrijp is dat je gewoon erg bang bent om afgewezen te worden door die bepaalde jongen. Je wil alleen dat ie ja zegt en geen nee.
Volgens mij focus je je te veel op die ene persoon. Er zwemmen echt meer vissen in de zee. Je moet niet denken dat als je afgewezen word door deze dat je je hele leven ongelukkig blijft ofzo, er komen echt wel weer andere mensen langs.
En als het nou wat wordt tussen jullie (nog steeds ervan uitgaand dat dat je probleem is) geniet er dan gewoon van zolang het duurt. ik weet niet hoe oud je bent.. maar als je jong bent komen en gaan vriendjes en vriendinnetjes.
Okee het is waarschijnlijk niet iets waar je iets aan hebt. dus wens ik je maar gewoon sterkte ! en blijf het een beetje positief inzien.

Hey
Even reactie hier op
Em, het is niet zo dat ik alleen ja wil horen, dacht al dat dat zo over zou komen maar ik wil het gewoon weten, alleen ben dus te bang om het er maar over te hebben, voel me vreselijk kut onder en dat heb ik dus niet alleen bij hem. Ik heb niet zo heel veel vriendjes (stom woord eig) gehad in mijn leventje, maar ik stapte in ieder geval nooit op ze af. Het is inderdaad waar, er zijn zoveel meer maar het is ook niet zo dat ik zo'n 'he's the one' idee heb, ik heb dit altijd gehad, zoiezo ook bij andere jongens zeg maar.
Ik ben 1 jaartje jonger dan jonger dan jou en dat is wel een beetje jong, het is egt niet zo dat ik morgen moet getrouwd zijn maar ik wil gewoon eerlijk kunnen zijn, eigenlijk 'normaal', net als anderen, maar ik ben gewoon misschien dan bes wel onzeker
In ieder geval wel bedankt voor je reactie
Eigenlijk is het gewoon dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik wil eigenlijk dat mensen dit weten, dat hij dat weet, dat me vrienden dat weten, dat eigenlijk, niet veel meer. Maar aan de andere kant doe ik er alles aan om te zorgen dat niemand het weet.
Ik weet het ook eigenlijk niet meer helemaal

Maar thnx in ieder geval voor je reactie.

Liefs van mij.

[Oktober]

mir_1986 schreef op 04-11-2003 @ 16:07:
pff... wat een lang verhaal
maar tja.. ik heb het wel gelezen.. maar ik heb eigenlijk neit zoveel erop te zeggen... ik snap dat je hier mee zit... en dat je je er rot door voelt..
Het lijkt me helemaal een slecht idee om naar de vertrouwenspersoon te gaan, zoals mushu als zei.
verder wil k je heel veel sterkte wensen..
kuzz mir

Hey
Ja hij is heel lang inderdaad.
Thnx voor lezen
Ik weet ook niet veel op deze reactie te zeggen dan bedankt, dat wel

Liefs, ikke

[~~dolce~~]

Oktober schreef op 04-11-2003 @ 20:14:
Hey
Ja hij is heel lang inderdaad.
Thnx voor lezen
Ik weet ook niet veel op deze reactie te zeggen dan bedankt, dat wel

Liefs, ikke

ik bedoelde natuurlijk dat het me Geen slecht idee lijkt om naar de vertrouwenspersoon te gaan.

[//ItsJustMe\\]

...
em, ... het bracht nogal wat in me los door dit te lezen, herkenbare dingen, manier van schrijven. . .-zucht- maar goed.

Misschien is het handig om eens kort en duidelijk te zeggen wat "dit" en "dat" is zoals je in deze zin zegt.

Ik wil eigenlijk dat mensen dit weten, dat hij dat weet, dat me vrienden dat weten, dat eigenlijk, niet veel meer.

Gewoon heel concreet, grof en kort. Probeer het eens als je wil.
Dan is het misschien ook duidelijker voor jezelf of kom je zo misschien daarna op een idee hoe je het zou kunnen gaan zeggen. (angst en het echt kunnen zeggen even buiten beschouwing gelaten).

Wat is "het" wat je niet kan vertellen?