Oud 08-11-2004, 23:22
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Gezelschap, zo licht als een veertje.

De gekleurde lichtjes staken af tegen de donkerblauwe lucht. Je keek er naar en vroeg me of ik dat ook zo mooi vond. Overtuigend knikte ik ja. Je glimlachte en sloot me in je armen. Samen keken we naar de sterren, die langzaam tevoorschijn kwamen naarmate de lucht donkerder werd. De mooiste sterren stonden in jouw ogen, vertelde ik je. Achter mijn weerspiegeling zag ik het geluk dat ik voelde, knus in je armen. Je bood me iets te drinken aan, maar ik wilde alleen als jij er ook van zou drinken. Omstebeurt namen we een slokje, hoe meer we op hadden, hoe lekkerder de drank werd. Wij maakten elkaar compleet. Je vroeg me mee naar binnen, weg van de achtergrondmuziek en de overdreven vrolijke mensen. Ze waren vast aangeschoten, de overdadige alcoholvoorraad maakte dat mogelijk. Wij nuchter, maar toch voelden we ons vreemder, gelukkiger dan al die anderen. Op het balkon waren twee stoelen klaargezet, ik vroeg me af of je het al uitgedacht had. Vast niet, besloot ik, aangezien dit jouw huis niet was. Je was gewoon iemand van het feest, zoals ik. Er werd maar één stoel gebruikt, op dat balkon. Je vleide jezelf tegen me aan en smeekte me om je vast te houden. Je was bang van de nacht. Dus ik hield je vast, stevig, met je hoofd op mijn borst. Je vingers tikten op de maat van mijn hartslag. Ik kon je eeuwig vast blijven houden. Ik zag je, ook al waren mijn ogen dicht. En jij zag mij.

De stilte streek over mijn wang toen je me vroeg je te vergezellen. Waarheen wist je niet, maar ik was bereid je te volgen, waar je ook heen zou gaan. We waren bij elkaar, dat telde het meest. De lichtjes ver achter ons, we zweefden boven alles. Op het hoogste punt kusten we elkaar zachtjes. Een vluchtige warmte golfde door me heen. Je gezicht betrok toen er kleine bloemblaadjes op ons neerdaalden, de lucht boven ons was zwart. De wind blies ons naar een plaats, verder dan we ooit met onze gedachten waren gekomen. Een lange kus op mijn mond maakte dat ik verder zweefde. Je bleef achter, op de wonderschone plaats. Toen ik je hand vastpakte, vroeg ik smekend of je mee wilde gaan. Maar je zei nee, onverbiddelijk, je wilde niet verder dan waar ik je gebracht had. De terugreis kon je niet aan, riep je met halfverstikte stem, terwijl de tranen over je wangen liepen.

Ons samenzijn was niet meer perfect, dus ik draaide me om, voortgedreven door de koude wind en de prikkende scherven van mijn gebroken hart. Ik was terug op het balkon, met open ogen en een woest kloppend hart. Je was verdwenen, niets duidde erop dat je ooit in mijn armen had gelegen. Ik streek door mijn haar, mezelf afvragend of dit écht geen droom was. Versuft bleef ik zitten, tot er vlak voor me een beeld verscheen. Van jou. Je ging door de deur naar binnen, langzaam, ondertussen hevig wenkend naar me. Ik stond op en volgde je, door de deur, door de gang, de trap af. Het halletje uit, naar buiten. De andere feestgangers keken me verbaasd na, maar daar lette ik niet op. Ik had alleen maar oog voor jou. Je ging steeds sneller, tot ik het bijna niet meer bij kon houden. Als je te snel ging, bleef je even wachten op me, geruisloos roepend. De waas om me heen werd steeds groter, het enige dat ik nog scherp zag, was jij. Ik glimlachte en rende verder. Ik voelde je weer in mijn armen liggen, de warmte die me overspoelde toen je me kuste. Ik wilde meer. Je ging een gebouw in, de trappen op, steeds hoger en hoger. Ineens bleef je staan, dicht bij een raam. Met een droevig gezicht keek je naar mij, toen naar buiten. De lichtjes van de stad gaven je geen plezier meer, zelfs niet de gekleurde lichtjes in de verte, die afstaken tegen de donkere grond.

Je pakte mijn hand en drukte er een kus op, een kleine rode afdruk achterlatend. Ik pakte je hand en deed hetzelfde, maar mijn lippen lieten geen afdruk achter. Toch glimlachte je vertederd. Hand in hand liepen we verder de trappen op, naar de bovenste verdieping. Je opende een deur en leidde me naar het balkon. Daar bleef je even staan, je keek me liefdevol aan. Ik vroeg of ik in je armen mocht liggen, op die ene stoel die er stond, maar je schudde je hoofd, beslist. Niet op de stoel, zei je, waarna je op de ijzeren rand van het balkon ging zitten.

Ik stond achter je en leunde op je schouders. Eventjes draaide je om, voor een laatste kus op mijn wang. Toen stond je op en liep de lucht in, met je ogen verlangend op mij gericht. Ik pakte je uitgestoken hand en ging op het ijzeren hekje staan. Je tilde me op en knuffelde me, terwijl we samen naar mijn vallende lichaam keken. Je glimlachte, en nam me terug naar de plaats waar ik je ooit verlaten had.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Over vogels en verleden.
Ieke
0 16-04-2005 22:47
Verhalen & Gedichten Kies de winnaar van de verhalenwedstrijd!
Ieke
81 01-12-2004 16:30


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 07:23.