Ongeveer zes maanden geleden is er een huisgenote vertrokken (studentenhuis met z'n negenen) , het nieuwe meisje, nine, vond ik vanaf de eerste dag al leuk maar helaas had ze al twee en een half jaar een relatie met jasper. De laatste maand kon ik mijn gevoelens niet meer verbergen en zij ook niet, we waren allebei duidelijk verliefd op elkaar, maar ja... jasper... Al ging het de laatste tijd niet zo goed tussen hen, jasper (26) was al heel erg vooruit aan het denken aan huisje boompje beestje terwijl nine (18) net ging studeren en nog volop van het leven wil genieten.
op een gegeven moment werd het voor allebei steeds duidelijker, en de dubbelzinnige gesprekken steeds normaler, en kwam het hoge woord eruit, we waren op elkaar verliefd... We zaten steeds vaker bij elkaar thee te drinken, te praten en soms ook een zoentje, maar het was duidelijk... er moest een keus gemaakt worden... Jasper of ik.
Na een week getwijfel, gehuil en getroost was het duidelijk voor nine, het ging niet meer werken tussen haar en jasper en zij kon hem geen eerlijke kans meer geven... ze maakte het uit...
Het was een ontzettend zwaar weekend, en ze heeft er nu (twee weken later) nog steeds ontzettend veel moeite mee. Ze merkt telkens nog hoe groot deel van haar leven uit jasper bestond, ze ging om met zijn vrienden, ze ging naar cursus met vrienden van wouter, ze zagen elkaar soms wel drie keer per week, hij werkt bij haar oom, zijn auto was betaalt door geleend geld van haar spaarrekening... het was niet normaal meer...
het werd dan ook hoog tijd om haar eigen leven te beginnen en zichzelf weer te zijn...
Een keuze waar ik nog elke dag blij van word, omdat ik het belangrijkst vind dat zij gelukkig word en haar eigen leventje start.
De laatste week zaten we ook steeds vaker bij elkaar op de kamer, veel zoenen maar ook veel praten en gezellig bij elkaar zijn. maar zij mist jasper nog elke dag, en vind het moeilijk om de relatie van twee en een half jaar achter zich te laten, daarom hebben we ook afgesproken met elkaar om te gaan als normale huisgenootjes en (nog) geen relatie aan te gaan.
Al is dat nog wel het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, we wonen al in één huis, en zien elkaar bijna elke dag, in het begin ging het dan ook wel (1e twee dagen) maar daarna toch stiekem gezoend, en het werd steeds erger, vanavond zijn we uiteindelijk in bed beland en met elkaar gevreëen, we vonden het allebei fijn, ook al was het niet de bedoeling... maar plotseling begon ze te huilen, en ik vroeg waarom... ze schaamde zich voor haar littekens, in het verleden had ze vaak momenten waarop ze zichzelf pijn deed, snijden met een mes of iets scherps... Dat had ze mij al eerder verteld, maar ze zei dat ze zich schaamde voor de littekens. ik zei dat ze zich bij mij nergens voor hoeft te schamen en ik haar respecteer zoals ze is, dat het een deel van haar leven was maar nu is afgesloten, dat ze een mooi persoon is en dat ze daar best trots op mocht zijn... maar ze zei dat ze geen mooi persoon was... ik schrok ook toen ze zei dat het nog niet afgesloten was maar nog steeds een deel van haar leven is... ze zei dat ze het de laatste tijd niet heeft gedaan, maar wel de neiging heeft gehad... Ik zei dat ze altijd bij mij terecht kon, dat ik haar wil helpen en wil dat ze gelukkig is... en toen zei ze dat ze ging slapen, en ging ik denken...
Wat kan ik doen?? Kan ik haar helpen?? Moet ik haar wel helpen?? Moet ik hulp inschakelen?? Kan iemand helpen??
|