Oud 23-07-2001, 00:27
Prada
Prada is offline
Dit is een verhaal dat ik heb geschreven doordat ik er (onlangs) ben achtergekomen dat vele zaken onbereikbaar zijn, maar vaak ook lijken en en juist onvoorkoombaar zijn...Het is een verhaal over religie, liefde en onschijnbaarheden...

De weg; of waarom gaat de zon niet onder?

Dit moest het zijn. Een lange, dorre weg. Ik hield het verfrommelde papiertje, waarvan ik de afzender niet kende, in mijn handen. Ja, dit is de weg die ik moest volgen. Sinds ik het papiertje in mijn brievenbus vond, had ik me vele keren afgevraagd wat de betekenis was van de woorden die er met dat perfecte handschrift op geschreven stonden. Waarom wilde een vreemd persoon mij ontmoeten? Waarom moest ik persé deze dode weg volgen? Volgens de woorden op het papiertje zou de weg zeer lang zijn; ik zal geen zijwegen of kruispunten tegenkomen, maar ik zou me regelmatig gaan afvragen wanneer er een einde aan zal komen; ik ga hem zelfs eindeloos en daarmee doelloos vinden. Er stond ook een waarschuwing op het papiertje: “Zodra de weg eeuwig lijkt door te lopen en je de moed hebt opgegeven, keer dan niet om, maar loop door. Je moet de weg hoe dan ook volgen, van begin tot eind, ik zal je hoe dan ook ontmoeten, zelfs als je bent omgekeerd.” Aan het eind van de weg, waar ik op dit moment voor sta aan het begin, zal ik de vreemde afzender ontmoeten. Hij zal me iets geven. Wat dat is zal dan blijken. Toen ik het papiertje voor het eerst in mijn handen kreeg, dacht ik dat het een smakeloze grap was. Maar het lijkt wel alsof ik door een instinctieve drang naar de plek ben gebracht waar ik op dat moment stond.

Voorzichtig zette ik de eerste stap op de weg waarvan ik de bestemming niet van ken. De weg stond niet op de kaart. Geen van mijn vrienden en kennissen kende de weg. De weg was hard. Ik zette door en ging het onbekende tegemoed. Na enkele kilometers was alles verdwenen. Van de bomen, van de struiken, van het gras, ja, zelfs van het onkruid was niks meer te bespeuren. Ze leken in het niets te zijn verdwenen. Ik realiseerde me dit pas op het moment dat ik mijn bewegingen stopzette en om me heen keek. Een plots gevoel van eenzaamheid overviel me. Een leeg gevoel verscheen in mijn maag; honger had ik niet. Wat scheen de zon fel. Ook de bewolking was verdwenen. Ik ging even aan de kant van de weg in het mulle zand liggen. Ik sloot mijn ogen en speelde met een steentje dat mijn hand had gevonden. Het zonlicht scheen door mijn oogleden heen. Maar ik stoorde me er niet aan. Ik kan me niet herinneren in slaap te zijn gevallen. Maar het moment dat ik wakker werd staat me nog goed bij. Ik opende mijn ogen en zag een groot zwart gestalte tussen mij en de zon staan. Ik schrok wakker en deinsde achteruit. Een vreemde vrouwenstem (ze leek uit tientallen stemmen te bestaan) gerustte me geen angst te hebben. Het zwarte gestalte veranderde langzaam in een schitterende vrouw op een machtig paard. De vriendelijke gelaatsuitdrukking van haar deed me opstaan. Ze had een spierwitte huid en zag dat ze naakt was. Nog nooit had ik zo’n mooi lichaam gezien. Al zittende op haar paard vond ik in haar de absolute perfectie. Nooit eerder had ik zoveel schoonheid gezien. Haar aanzicht deed mijn gevoel van eenzaamheid veranderen in puur geluk. Helaas was dit gevoel van korte duur. Ze zei met haar overweldigende stem dat ik haar snel weer zou ontmoeten en keerde zich om. Ze reed snel weg op haar paard over de weg. Met stomheid geslagen keek ik naar de steeds kleiner wordende vleesgeworden vorm van perfectie. Ik bleef staren tot zelfs de stofwolk die ze achterliet was verdwenen.

Toen mijn eenzaamheid weer volledig was teruggekeerd snelde ik de vrouw op het paard achterna. Ik zou haar snel weer ontmoeten. Wie was ze? Waarom ben ik haar tegengekomen? Ze gaf me geluk en nam het zo snel weer af. Ik dacht aan niets anders dan haar aangezicht. Was zij de afzender van het briefje? Zo ja, waarom liet ze me dan in de steek? Ik moest haar vinden. Ik liep harder dan mijn lichaam aankon. De zon scheen nog even fel als in het begin van mijn reis. Dat was al vele uren geleden. Zou de zon ooit nog ondergaan? Ik rende kilometers achter elkaar. Totdat ik op de grond viel van uitputting. Ik was leeg. Zowel fysiek als in mijn geest. Een angstige gedachte besprong me. Ik zou haar nooit meer zien. Ik bemerkte dat er een traan over mijn wang gleed. Voordat deze mijn lichaam verliet, kriebelde hij nog even onderaan mijn kin om zich vervolgens op de weg te storten. Ik verloor mijn bewustzijn.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gelegen, maar het kan niet lang zjin geweest. De zon bleek nog steeds op har hoogtepunt te zijn. Ze brandde fel op mijn voorhoofd. Een stekende pijn in mijn hoofd. Bij elke hartslag een kanonschot. Maar ik bemerkte het nauwelijks. De eenzaamheid knaagde aan me. Ik voelde het door mijn gehele lichaam. Waar kwam dit gevoel vandaan? Ik was slechts enkele kilometers verwijderd van de wereld waar ik zovele vrienden had. Doch voelde het alsof ik op een andere planeet was neergedaald; ver van alles dat mijn leven genietbaar maakte. Ik kon niet terugkeren; ik liet het mezelf niet toe. Ik moest de vrouw vinden. Ik stond op, veegde de grauwe plekken van het zand dat de weg op mijn kleding had achtergelaten van me af en vervolgde moeizaam de weg. Ik kwam langzaam vooruit. Kilometers achter elkaar liep ik bevangen door eenzaamheid. Af en toe haalde ik het papiertje uit mijn zak om de woorden, die ik zo goed kende, weer te lezen. De enige leidraad die ik op dit moment nog had. Ik moest naar het einde van de weg. Voor mijn gevoel had ik dagen gelopen (volgens mij waren het dagen), maar de zon had zich niet verplaatst. Ik wist zeker dat ik ver verwijderd was van het beginpunt. Waarom stond de zon stil? Ze kwelde me, deed mijn huid branden. Ik smeekte haar weg te gaan. Af en toe viel ik. De eerste paar keer probeerde ik vrijwel meteen op staan en de weg onmiddellijk te vervolgen. De volgende keren bleef ik een tijd liggen en keek naar de zon. Ze deed mijn ogen pijn, maar het kon me niks schelen. Niks kon me meer schelen. Ik had immers niks meer. Ik liep doelloos over de weg. Waarom had ik zo lange tijd niks gezien? Waarom was er hier niks? Waar was de vrouw naar toe gegaan? Waar was ik? Er was slechts één weg en zelfs op deze wist ik te verdwalen. Zou ik dan toch maar terugkeren?

Ik was doorgelopen. Na enkele dagen (de zon was niet ondergegaan) zag ik in de verte links van de weg een zwarte stip. Er was daar iets. Ik haastte me er naar toe. Zo snel ik kon. Het ging langzaam. Door het felle zonlicht, hoewel mijn ogen er inmiddels aan gewend waren, zag ik niet wat het was. Pas op enkele meters afstand drong het tot me door. Een galg. Meteen schoot bij mij de vraag te binnen waarom een galg zich in deze vergetelheid bevond. Was het soms een waanbeeld van mij? Ik liep er naar toe. Ik raakte het voorzichtig aan. Het was er echt. Ik ging zitten, mijn rug tegen de galg. Wat voelde het heerlijk aan; die harde houten balk die mij steun gaf. Ik was kapot. Weer viel ik in slaap. Waar kwam die moeheid vandaan? Ik werd wakker met een steek in mijn rug. Het leek alsof ik was neergestoken. Maar dat kon niet, er was hier immers niemand. Slechts ik en de galg. Het moest de galg zijn die me zoveel pijn had gedaan. De enige steun die ik in zoveel dagen had gehad, had me verlaten. Wederom een gevoel van eenzaamheid dat door mijn lichaam walmde. Ik probeerde het uit te kotsen. Het hielp niet, ik hield er slechts een benauwend gevoel aan over. Het hout van de galg was verhit door de zon. Ik brandde mijn vingers. Als reactie schopte ik tegen de galg; nu deed ook mijn voet pijn. Ik ging in het zand liggen. Ik huilde. Ik keek naar de galg; het touw leek nooit gebruikt te zijn. Ik wilde terug, maar kon het niet. De zon drong door in elke cel van mijn lichaam, maar ik kon slechts de eenzaamheid voelen. Het touw beving mij, ze trok me aan. Ik stond op en liep naar het touw. Ik ging op het gammele kistje staan dat recht onder het touw was geplaatst. Ik stond nu oog in oog met de grote lus. Mijn hoofd paste er met gemak doorheen. Ik trok het touw aan totdat de lus strak om mijn nek zat. Ik tilde mijn voeten op; het touw knelde mijn keel af. Ik keek naar het hout van de galg. Er stonden letters in gekerfd. “ZOEK MIJ”. Mijn voeten vielen weer op het kistje. Was dat aan mij gericht? Ik haalde het touw weg van mijn keel en stapte van het kistje af. Ik viel op de grond en hoestte. Mijn keel was droog, maar ik had geen dorst. Ik stond na enige tijd weer op en liep naar de grote houten balk. Het hout was helemaal egaal. Er waren geen letters te bespeuren. Had ik gedroomd? Nee, ik wist zeker dat die letters daar stonden. Ze waren aan mij gericht. Ze moesten geschreven zijn door de vrouw. Ik keek nog even naar de galg om vervolgens de weg weer te vervolgen. Ik moest haar vinden.

Ik verbaasde me over het feit dat ik nog steeds geen enkele vorm van leven had gezien, behalve de vrouw. Geen vogels, geen planten, zelfs geen insecten. Wat was dit voor plaats? Zoveel vragen speelden door mijn hoofd. Vooral over de vrouw. Wie was ze? Waarom moest ik haar vinden? Hoe kan het dat ze met zo’n vreemde stem sprak? Hoe kwam ze aan haar eigenaardige huidskleur? Waarom was ze naakt? Vragen waarop ik geen antwoord had. Dat kon immers niet. Ik realiseerde me dat ik de gehele weg nog geen zuchtje wind had gevoeld. De omstandigheden waren hier niet van deze wereld. Weer zag ik iets in de verte, nu op de weg. Dichterbij gekomen zag ik dat het paard van de vrouw was; hij lag op de weg. Hij bewoog niet; was hij dood? Ik raakte hem aan, geen reactie. Hij ademde niet; hij was dood. Waarom lag dit beest hier zo maar op de weg? Waarom heeft de vrouw haar hier achtergelaten? Het was zo’n prachtig beest. Dikke tranen vluchtten uit mijn ogen. Ik zette mij naast het kadaver neer en aaide hem. Ik kon het dier niet zomaar laten liggen en mijn reis vervolgen. Naast de weg begon ik met mijn blote handen te graven in het zand. Ik groef uren achter elkaar. Het gat was al groot, maar niet groot genoeg. Tijdens het graven bezeerde ik mijn hand. Er lag hier iets begraven. Ik haalde het uit het zand. Het was smerig geworden door het zand; het had hier lange tijd verborgen gelegen. Ik veegde het zand er af. Het was een leren kokertje. Ik opende het. Er zat een stukje papier in. “Vergeet je onze afspraak niet?” Stond er op. Een angstig gevoel sloop snel door mijn lichaam. Was dit aan mij gericht? Ik draaide het papiertje om. Wederom letters. “Het is niet ver meer, maar je bent nog niet gereed. Bijna kun je mij ontmoeten, maar ik zal nog wachten.” Teleurstelling en woede. Ik was al zover gekomen, zoveel pijn heb ik geleden, waarom liet de afzender mij nog wachten? Waarom was ik niet gereed? Ik ging zitten naast het gat dat ik had gegraven. Ik keek naar het paard. En weer moest ik huilen.

Dagen lang heb ik op deze plek gezeten en ik zit er nog steeds. Waarom is er geen verandering op deze plek? De zon schijnt nog even fel als aan het begin van de reis. Toch verstrijkt de tijd hier wel. Ik heb vele keren geteld. Tijd verstrijkt maar de aarde staat hier stil. De zon pijnigt me nog steeds. Maar ik blijf zitten, ik wacht tot ik gereed ben voor de ontmoeting, maar bovenal wacht ik op de vrouw. Ze heeft me gezegd dat ik haar weer zal zien. Ik wacht hier, met haar paard dat nog steeds tegenover me ligt en met de zon. Ik heb nog nooit zo naar de nacht verlangd.
__________________
Timeo Danaos et dona ferentes...
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 23-07-2001, 11:02
MAS187
MAS187 is offline
Phewww, weer een half uur verder

Nou, ik moet zeggen dat het verhaal me wel raakt. Op de 1 of andere manier breng ik dit in verband met mijn eigen leven (lees: zaken die onbereikbaar zijn, maar vaak ook lijken en juist onvoorkoombaar zijn)...

Je hebt een rijke fantasie

Leuk verhaal

MAS187
Never give up...
Met citaat reageren
Oud 23-07-2001, 12:41
rodina
Avatar van rodina
rodina is offline
*stil*

...wouw!

meer kan ik er niet over zeggen: heel mooi
__________________
Freak me baby
Met citaat reageren
Oud 23-07-2001, 15:39
kiezel
Avatar van kiezel
kiezel is offline
Hard en genadeloos :
In het begin wordt het idee, je boodschap overschaduwd door een wat zwakke stijl en irritante, afleidende foutjes in bv. tijd. De inleiding was wat mij betreft ook enigszins overbodig; de rest van het verhaal heeft geen uitleg of 'reden' in die vorm nodig.
Meer naar het einde wordt het idee veel beter vormgegeven en het verhaal indringender. De beelden die je gebruikt zijn dan vaak erg mooi.
__________________
We are not striving for elegance
Met citaat reageren
Oud 23-07-2001, 16:25
Verwijderd
bah, ik was zooo benieuwd wat er zou gebeuren als de ik persoon haar opnieuw ging ontmoeten, en toen was het al afgelopen Ik wil een vervolg! Ik ben nu veel te nieuwsgierig.. je hebt me weten te boeien met je ontzettend mooie/boeiende verhaal!
Met citaat reageren
Oud 23-07-2001, 19:25
GeritoDM
Avatar van GeritoDM
GeritoDM is offline
Echt tof!
Heb eigenlijk nog nooit zoiets als dit gelezen. Je wordt echt meegesleept.
__________________
...
Met citaat reageren
Oud 24-07-2001, 08:55
Gwen.
Avatar van Gwen.
Gwen. is offline
jezus, ik wist niet dat jij kon schrijven jowh
het is bijna geschikt als filmscript, deed me echt denken aan The Cell. Ik zag alles sow voor me gebeuren in een vage wereld ver hier vandaan die niet meer de onze is. En ik zat me toch af te vragen wat er zou gebeuren als je die vrouw zou ontmoeten, maar het gebeurde niet!!! Echt klowte
Ik kan echt niet eens beschrijven wat ik wou zeggen als reactie, maar ik vonnut een geweldug verhaal das zeker
__________________
.
Met citaat reageren
Oud 25-07-2001, 01:00
PV
PV is offline
Ik vind het mooi geschreven, je kunt dingen heel goed beschrijven, de omgeving, ik kreeg het gevoel dat ik daar was, mede doordat ik al eens op zo'n soort weg ben geweest (met een brandende zon, droge omgeving, enige wat anders was dat er wel mensen waren). Alleen wordt het een onwaarschijnlijk verhaal doordat de zon nooit onder lijkt te gaan.
Ik snap alleen niet wat dit verhaal met religie en liefde te maken heeft
Met citaat reageren
Oud 26-07-2001, 22:46
kiezel
Avatar van kiezel
kiezel is offline
Citaat:
PV schreef:
Alleen wordt het een onwaarschijnlijk verhaal doordat de zon nooit onder lijkt te gaan.
Is voor jou de enige waarschijnlijkheid die, die je met je ogen voor je ziet? En is waarschijnlijkheid essentieel voor een geslaagd verhaal? Bedenkelijk vind ik dat. Maar ook dat is natuurlijk maar een mening.

__________________
We are not striving for elegance
Met citaat reageren
Oud 26-07-2001, 23:27
PV
PV is offline
Citaat:
kiezel schreef:
Is voor jou de enige waarschijnlijkheid die, die je met je ogen voor je ziet?
Uhm nee, maar zo bedoelde ik het niet, de zon gaat nu eenmaal onder, of je moet de hele wereld rondlopen en dat gebeurd hier toch niet? Het verhaal zou realistischer worden als de zon wel onderging. Maar misschien was het niet de bedoeling een geheel realistisch verhaal te schrijven, I dunno.

Citaat:
kiezel schreef:
En is waarschijnlijkheid essentieel voor een geslaagd verhaal?
Dat zei ik niet, ik vind het verhaal op zich zeker geslaagd, alleen is het niet erg waarschijnlijk dat het in het echt kan gebeuren, door die zon. Maar zoals ik zonet zei, ik weet niet welke bedoeling erachter zit.
Met citaat reageren
Oud 28-07-2001, 13:36
Prada
Prada is offline
Citaat:
PV schreef:
Maar zoals ik zonet zei, ik weet niet welke bedoeling erachter zit.
Daar ik een groot aanhanger ben van het surrealisme, heb ik geprobeerd met dit verhaal juist de onwaarschijnlijkheid mogelijk gemaakt...De zon is slechts een middel dat voor verwarring zorgt...De van de zon zorgt ervoor dat hij zijn lichaam en geest niet meer onder controle heeft (l'absurdité)...Misschien heb ik je zo meer duidelijkheid verschaft...
__________________
Timeo Danaos et dona ferentes...
Met citaat reageren
Oud 05-08-2001, 22:00
tampaszta
tampaszta is offline
Ik ben net terug en nu in de war... Ik zag je verhaal staan met de titel, dus ik heb hem maar gelezen. Het heeft me nu helemaal in zijn macht, ik ben verrast en verward tegelijkertijd. Ik zal je morgen proberen te bellen, dit lukt me zo niet...

(k)
__________________
...Catch me flying in your Sun...
Met citaat reageren
Oud 06-08-2001, 09:10
tampaszta
tampaszta is offline
Het is prachtig, de symboliek is geweldig, hoewel ik bij een aantal dingen nog mijn vraagtekens zet...
De liefde en religie heb ik er geloof ik in ontdekt. De zon gaat niet onder... Hmmmm, ik vind het idee meesterlijk bedacht, voor zover ik het volg. Ik ben toch nog een beetje onzeker en in de war.
__________________
...Catch me flying in your Sun...
Met citaat reageren
Oud 09-08-2001, 18:31
Hm, ik heb het idee dat ik heel anders denk over het verhaal dan de andere, of misschien ook niet.

Het verhaal zie ik het volgende (en sorrie als dat niet is wat je ermee bedoel)
Hij (de ik persoon) staat aan het begin van het een deel van zijn leven, een nieuwe weg, en begint daar te lopen, zoekend naar iets maar niet precies wetend wat. Soms lijkt alles ontzettend zinloos, maar er zijn af en toe mensen, gebeurtenissen etc die het leven mooi maken. Dat kan een moment zijn, maar hier is het een vrouw. Die dingen komen en gaan, net zo als de zwaardere tijden, dat je er het liefst mee stopt. Maar ook dan is er vaak wel iets of iemand dat/die je door laat gaan.
Soms moet je gewoon even rusten, alles op een rijtje zetten voor je weer goed verder kunt gaan.

Beetje offtopic misschien maar zo zie ik het. Verder vind ik het verhaal goed, meeslepend werd geloof al eerder genoemd, het is echt dat je wilt weten wat "het" nou is dat voor het briefje geschreven heeft, maar of dat de vrouw nu is...
Met citaat reageren
Oud 10-08-2001, 15:15
snoopytje
snoopytje is offline
De inleiding was inderdaad overbodig, maar voor de rest WAUW
Hoewel ik erg graag een vervolg wil weten denk ik niet dat er 1 komt, maar ik kan er naast zitten hé
Tis echt wel een mooi verhaal, je leeft heel mee, wel als je ooit een boek uitgeeft, je hebt al 1 klant

ik denk ook hetzelfde als killah_babe
------------------
Ik hou van Mohammed, Mohammed you're the best and I'll always love you

[Dit bericht is aangepast door snoopytje (10-08-2001).]
__________________
The thin line between love and hate
Met citaat reageren
Oud 11-08-2001, 20:15
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
.........

is anders en heel goed
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 15-08-2001, 17:45
*Fallen_Tear*
*Fallen_Tear* is offline
Citaat:
rodina schreef:
*stil*

...wouw!

meer kan ik er niet over zeggen: heel mooi

inderdaad
__________________
Ik ben verliefd op het leven
Met citaat reageren
Oud 15-08-2001, 21:27
Ninnoc
Ninnoc is offline
ik print t even uit ... commentaar komt later
__________________
because we are born free, to have the world as our playground
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 15-08-2001, 23:21
autodropje
Avatar van autodropje
autodropje is offline
wauw.....[stilte]

vreemd, maar toch o zo herkenbaar
__________________
Praat niet over jezelf, dat doen wij wel als je weg bent|Ban de zuurkool uit de supermarkt!|waaromniet? *kusje*| Boomknuffelaar
Met citaat reageren
Oud 16-08-2001, 11:17
Simon
Avatar van Simon
Simon is offline
Best een pittig verhaal. Een heel bijzondere stijl, waar ik even aan moest wennen, maar die (omdat je er redelijk consequent in bent) wel een bepaalde sfeer oproept.

Overigens zitten er her en der spelfoutjes en rare zinnen.
Ik stond op, veegde de grauwe plekken van het zand dat de weg op mijn kleding had achtergelaten van me af en vervolgde moeizaam de weg.
Deze is bijvoorbeeld wat krom. Kan op zich wel, maar doet af aan de leesbaarheid van het geheel.
Of hier:
Nog nooit had ik zo’n mooi lichaam gezien. Al zittende op haar paard vond ik in haar de absolute perfectie. Nooit eerder had ik zoveel schoonheid gezien.
Die eerste of laatste zin is een beetje dubbelop.

Verder wel interessant. Ik ben best benieuwd naar wat extra toelichtingen.
__________________
Dat internet heeft wel wat. twitter.com/scholieren of simon@scholieren.com
Met citaat reageren
Oud 23-08-2001, 21:17
silver_kane_freakje
silver_kane_freakje is offline
Citaat:
snoopytje schreef:
De inleiding was inderdaad overbodig, maar voor de rest WAUW
Hoewel ik erg graag een vervolg wil weten denk ik niet dat er 1 komt, maar ik kan er naast zitten hé
Tis echt wel een mooi verhaal, je leeft heel mee, wel als je ooit een boek uitgeeft, je hebt al 1 klant

ik denk ook hetzelfde als killah_babe
jah ik wil em ook kopen
Echt een mooi verhaal...je weet alles zo mooi en realistisch uit te beelden..ik zag het helemaal voor me...wow...ik zat helemaal in het verhaal...vooral toen met die galg...ik dacht o,jee....dit is het einde...en kreeg het verhaal toch een andere wending...echt een boeiend en meeslepend verhaal!


__________________
I want you to turn cold ice in my soul.....Got to freeze this yearning inside..... | Through The Wind We Crawl | *concertverslaafd*
Met citaat reageren
Oud 15-04-2002, 15:23
Hannibal
Hannibal is offline
Al meer dan 9 maanden geleden toen je dit verhaal schreef mailde of msnde je me om mij te vragen of ik het verhaal begrijp, want dat deden de forumbezoekers niet. Nu, april 2002, lees ik het verhaal opnieuw, en vannochtend is je inspiratiebron voor het schrijven van dit verhaal die dit weekend hier is geweest weer teruggegaan naar Basel.
Nu pas, zie ik het antwoord op elk stuk symboliek, en zie ik ook dat het verhaal te vergelijken is met het einde van 2001: A Space Odyssey.
Laat iedereen maar om vervolgen schreeuwen, of de verbanden met religie cq liefde niet begrijpen, of je stijl niet waarderen. Wie het wil horen krijgt de juiste boodschap.

Kus
__________________
We are all one. I do not follow a better path, I just follow another path.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Psychologie Borderline (BL)
MisterDJ
10 11-05-2005 07:11
Verhalen & Gedichten Plaats hier gedichten die je mooi vindt van bekende dichters.
Dreamerfly
106 28-12-2004 22:45
Verhalen & Gedichten de weg; of waarom gaat de zon niet onder...
sjoeltie
10 11-09-2004 18:06
Levensbeschouwing & Filosofie Dit gedicht!!!!!!!! is verplicht!!!!!!!!! duidelijkheid over de islam!!!
IGRA
1 15-01-2004 17:53
Verhalen & Gedichten Winnaar verhalenwedstrijd: Kleine, groene beestjes en het vergaan van de aarde.
Verwijderd
13 03-12-2003 15:04
Verhalen & Gedichten verhalenwedstrijd: Kleine, groene beestjes en het vergaan van de aarde
Vlooienband
0 01-10-2003 15:30


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 19:46.