moet het even allemaal kwijt...

[Steleto]

Geen idee hoe ik onder woorden kan brengen wat er de laatste tijd allemaal speelt, maar ik ga het toch proberen. Let op: grote lap tekst!

Thuis loopt het niet zo goed. Mijn vader zit depressief thuis en is lichamelijk uitgeput. Hij zal waarschijnlijk niet meer in staat zijn om zijn huidige werk weer op te pakken. Dit houdt in dat er van hem geen geld binnenkomt, omdat hij zelfstandig ondernemer is(was).
Mijn moeder werkt parttime en is om de zoveel tijd overspannen, dus dat schiet ook niet zo op.

Ik zit in mijn examenjaar en het valt me bestwel tegen. Ik heb nooit (veel) huiswerk gemaakt, deed alles altijd op het laatste moment (en werd dan ziek)....Nu moet ik ineens heel veel dingen gewoon doen om het te snappen of omdat het MOET. Ik moet ineens huiswerk maken. Afgelopen week heb ik zo'n 4 uur per dag huiswerk gemaakt. Dit ging redelijk, maar het is een druppel op een gloeiende plaat. Ik ben namelijk zo perfectionistisch dat ik heel lang over alles doe, en daarom maar heel weinig afkrijg in zo'n lange tijd.
Het gaat al lange tijd slecht met me, eigenlijk al jaren. Ik heb zo'n twee jaar hulp gehad, en toen "moest ik maar weer beter zijn". Mijn gezin is het gezin dat ooh zo gewoon lijkt, en er wordt alles aan gedaan om die schijn op te houden. Niemand hier thuis zal dus ooit boos worden, of verdrietig. Dat is een soort ongeschreven regel.
Waarschijnlijk zijn mijn ouders bang, want ze wéten dat het niet goed zit. Door de schijn op te houden hoeven ze niet te zien hoe fout het hier zit. Het gezin staat bol van me manipulatie, vernedering, respectloosheid en psychische mishandeling. Hoogstwaarschijnlijk heeft mijn vader me vroeger seksueel misbruikt, en ook later zijn er nog dingetjes gebeurd die niet door de beugel kunnen. Met mijn vader heb ik dan ook een hele slechte relatie en ik ben erg bang voor hem. Ik heb regelmatig nachtmerries waarin ik aangerand word. Soms door hem, soms door een vreemde zonder gezicht. Maar wat daarvan waar is, weet ik niet.
Mijn vermoedens komen trouwens niet alleen door die nachtmerries, ik heb ook nog een aantal andere aanwijzingen, en een heel sterk gevoel dat het zo is.

Naar de buitenwereld toe ben ik energiek, ondernemend, zelfverzekerd en kan ik alles heel goed zelf regelen. Ik heb veel vrienden, haal goede punten, weet veel en weet altijd raad bij andermans problemen.
Van binnen voelt het heel anders. Ik ben aan het einde van mijn energie, ben ontzettend onzeker, bang dat mensen me niet willen, heb faalangst, ben heel perfectionistisch, voel me vaak heel klein en verdrietig, kan niet van mezelf houden, sta ver van mijn lichaam af, verwaarloos mezelf regelmatig als het slecht met me gaat en ik heb vaak destructieve gedachten.
Ik heb regelmatig diepe dalen van een paar weken, die steeds erger worden.
Een vriendin zei vandaag nog dat ze die dalen van mij eng vindt, dat ze haar bang maken. Tijdens het laatste dal, dat twee weken geleden "eindigde", heb ik heel diep van binnen afscheid van mezelf genomen, en ik wist zeker dat ik mijn leven zoals het nu is, absoluut niet meer wilde. Ik heb gevoelsmatig afscheid genomen van het leven dat ik had, van degene die ik was. Ik wilde dat de hele wereld me met rust zou laten zodat ik weg kon gaan en niet meer terug hoefde te komen. Het had me niet verbaasd als ik mezelf die nacht van kant had gemaakt, maar ik heb het niet gedaan. In plaats daarvan ben ik als het ware een leeg omhulsel geworden. Dit klinkt vaag, maar zo voelt het.

Sindsdien leef ik vanuit leegte en onverschilligheid. Ik had vanuit die leegte kunnen besluiten om maar op te houden met leven, maar ik heb ervoor gekozen om door te gaan op de manier zoals ik uiterlijk in het leven lijk te staan. Aardig blijven dus, en mijn zaakjes regelen. Vooral geen wanhoop tonen of voelen. Geen verdriet ervaren, geen woede. Gewoon leegte met een leefbaar omhulsel. En zo leef ik nu. Leeg.

Ik voel niks, terwijl ik wéét dat er een heleboel verdriet ed zit. De concentratieproblemen die ik had vóór de leegte, beginnen weer terug te komen, en ik voel me nog steeds heel onzeker. Ik heb de schijn een week op kunnen houden en nu voel ik hem alweer afbrokkelen. Ik weet niet hoe het verder moet, want vanuit wanhoop kan ik niet leven.
Leegte lijkt mijn enige redding, maar wat als de leegte over een paar weken weer voor wnhoop wordt verruild en het weer gaat zoals al die keren daarvoor? Wat als ik weer de diepte in ga?


Sinds juni ben ik op zoek naar een kamer omdat ik het niet meer red thuis. Mijn ouders zijn hier tegen omdat het het "gelukkige gezin-beeld" doorbreekt (waarom zou je namelijk op kamers gaan als je nog op de middelbare school zit en je in een fijn gezin leeft?), maar ze geven me wel geld omdat het zou lijken alsof ze me tegenwerken als ze dat niet doen, en aangezien ze toch de "liefhebbende ouders" zijn, moeten ze wel.
Alleen heb ik nog steeds geen kamer en woon ik hier dus nog steeds. Ik zou een studie in deze stad gaan doen, waardoor het zich loont om hier een kamer te zoeken, maar afgelopen weekend is alles overhoop gegooid door een gesprek met een docent, en nu blijkt dat de studie die ik hier wil doen, niet echt geschikt is voor mij. Ik zal hoogstwaarschijnlijk naar een andere stad moeten.
Alleen dat al geeft veel spanning; de zekerheid van een voltooide studiekeuze is helemaal weg, ik moet een kamer gaan zoeken in een andere stad (misschien zelfs in amsterdam, wat min of meer onmogelijk is) en ik moet de komende weken ineens allerlei open dagen gaan bezoeken terwijl de SO-week eraan komt.
Daarbij komt, dat als ik in juni/juli naar een andere stad ga, ik nooit aan mijn ouders uitgelegd krijg dat ik de resterende maanden toch nog in deze stad op kamers wil. En er is gewoon bijna geen geld nu, en dus zou het mijn ouders erg veel moeite kosten om een kamer hier te bekostigen.

Nou, die maanden thuisblijven, zou je zeggen. En vanuit de leegte en onverschilligheid waar ik nu in zit, lijkt me dat niet eens zo'n gekke optie. Maar ik weet dat als ik weer in zo'n wanhopig dal terecht kom, ik daar heel anders over denk. En als het dal nog dieper is dan de vorige keer, weet ik niet wat ik dan doe...
Mijn vriendinnen zeggen dat het belangrijk is voor mij dat ik thuis wegga, omdat het er gewoon niet veilig is en omdat het steeds slechter met me gaat. Ik heb eigenlijk gewoon therapie nodig, ik heb een incestverleden te verwerken en dat lukt niet alleen. Daarbij moet ik gewoon weg uit de manipulatie ed omdat me dat nog steeds op een negatieve manier vormt.
Maarja, weggaan is dus -naast het feit dat ik nog steeds geen kamer heb- niet zo makkelijk.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Thuisblijven en doen alsof er niets aan de hand is? Maar kan ik dat nog wel een half jaar? En wat als het niet lukt, ik in een dal terecht kom? En hoe zal het met school gaan? Zullen de concentratieproblemen weer helemaal terugkomen, of zal ik vanuit die leegte blijven werken, wat redelijk goed gaat?
En financieel, hoe moet dat nou?

Een heleboel tekst al, en het voelt alsof ik pas een klein deel verteld heb. Dit alles bij elkaar is gewoon te veel, en het lukt me niet om er alleen uit te komen. Maar vriendinnen staan machteloos en hulpverlening is niet mogelijk (omdat mijn ouders dan de reden willen weten, en die kan ik niet vertellen, en omdat ik bang ben dat ik dan dat onverschillige omhulsel niet kan volhouden en "instort" in mijn examenjaar)
En ook jullie hebben de oplossing niet, dat weet ik. Maar het was wel fijn om het voor een deel op papier te zetten.
In elk geval bedankt voor het lezen

[Droomvlucht]

Ik denk dat je toch hulp moet gaan zoeken, want als je door blijft leven op de manier waarop je dat nu doet, zul je op een gegeven moment instorten. Deze manier van leven is niet vol te houden, en ik denk dat je dat, diep van binnen, ook weet.

Als je hulp nodig hebt, dan moet je die zoeken. Je zegt dat je het niet aan je ouders wil vertellen omdat je bang bent dat je dan zal gaan instorten in je examenjaar.
Maar heb je er ook al eens over nagedacht, dat als je geen hulp zoekt, je net zo goed kan instorten in je examenjaar?

Ik heb ook tegen mijzelf gezegd dat ik niet moest instorten in mijn examenjaar.. als ik dat maar gehaald had.. daarna zou ik wel verder zien. De laatste tijd ging het echter zo bergaf met mij, dat ik heb ingezien dat het onmogelijk is om mijn masker op te blijven houden tot het eind van het jaar. Problemen kun je nu eenmaal niet "eventjes invriezen".

Laat het makser (je) niet breken, maar zoek een manier op het masker af te kunnen zetten.

Liefs,

Laura

P.s En als je doordat je hulp gaat zoeken zou instorten, dan heb je op dat moment wel mensen om je heen die je kunnen opvangen.

Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je minderjarig bent moet je daar gebruik van maken. Met 17 jaar kunnen allerlei instanties je helpen (zie announcement), zodra je 18 bent is dat over.

Kan je dat laatste jaar eventueel niet bij vriendinnen of familie blijven? Je kan natuurlijk braaf meewerken aan de façade en doen alsof je gelukkig bent, of je kan voor jezelf kiezen en nu iets aan situatie doen. Aragnabite zei het ookal, als je gewoon thuis blijft wonen kan je net zo goed instorten. En zelfs als je dat omhulsel in stand kan houden het volgende half jaar, hoe zal jij er dan over een half jaar uitzien? Nu werkt dat defensief mechanisme prima, maar over 1, 2 of 10 jaar zal je er behoorlijk last van krijgen. Probeer er dan maar vanaf te komen.

Je moet op dit moment voor jezelf kiezen. Zoek (professionele) hulp en zorg dat het weer goed met jou gaat.

Instorten kan je idd ook als je op kamers woont...misschien juist wel dan...ik denk niet dat je weg moet lopen voor je problemen... Het lijkt misschien rust te geven en dat zal het misschien ook doen, maar er komen zoveel andere dingen bij kijken, veel meer dan je waarschijnlijk denkt. Al is het alleen maar het financiële gedeelte.

Thuisblijven hoeft niet te betekenen dat je moet doen als of er niets aan de hand is. Je weet behoorlijk goed wat er speelt, hoe je je voelt, enz. En je weet dat je op deze manier niet verder wilt. Zoek met die informatie hulp. Misschien stort je in, misschien ook niet. Problemen kun je iig idd niet zomaar 'even invriezen', dat heb je waarschijnlijk al wel gemerkt. Geen hulp zoeken, betekend denk ik niet automatisch dat je niet in zult storten. Net zo min als het omgekeerde per se betekend dat je dat wel zult doen.

Redt je het op deze manier nog (meer dan) een half jaar? Ik denk dat dat iets is dat je je af moet vragen.

[Steleto]

Bedankt jullie reacties!

Laura, ik heb er inderdaad over nagedacht wat er gebeurt als ik géén hulp zoek, en dat is niet zo'n prettig vooruitzicht, want de kans dat het fout gaat is groot. Maar als ik wel hulp zoek, en mijn ouders komen er achter, zal ik verantwoording moeten afleggen. En ze zullen alles willen weten. Misschien mijn dagboek weer lezen, of blijven doorvragen. Of ze zullen vragen of we er niet samen uit kunnen komen, dat ze toch het beste met me voor hebben en al die praat die ik al zo vaak heb gehoord, maar waar zo nooit naar gehandeld hebben.
Ik denk dat ik nog liever in m'n eentje kapot ga, dan dat ik iets met mijn ouders moet delen. Ik weet niet waarom, maar de afkeer is zó groot....

Ik zal nadenken over een manier om mijn masker af te zetten...


Jadie, ik ben 18, dus ik val net buiten het grootste gedeelte van de jeugdhulpverleningsinstanties (wat een woord...)
Ik heb erover gedacht om bij een vriendin te gaan wonen, daar hebben we het vrij uitgebreid over gehad en ik kan er elk moment voor kiezen om dat ook daadwerkelijk te doen. Maar als ik dat doe, knalt het gezin helemaal volgens mij. Want wie ben ik om het gelukkige plaatje te doorbreken? En het klinkt cru, maar ik heb hun geld gewoon nodig als ik ga studeren....en daarbij weet ik niet of ik zelf al zo ver ben dat ik voor 100% durf toe te geven dat dit een ongezond gezin is en dat ik hier weg moet. (de laatste keer dat ik het echt zo voelde, was tijdens de laatste dip, en als ractie daarop kwam toen het zelf-afscheid zegmaar. Dus ja...)

Ik weet niet hoe ik er over een half jaar uitzie als ik mijn mechanismen aanhoud, maar ik heb ze al jaren...zou het echt zo veel verschil maken als ik ze nog een half jaar langer -bewust- aanhoud? (dit is geen retorische vraag, maar een echte, oprechte vraag waar ik het antwoord niet op weet)

Leonoor, het is niet zo zeer dan ik bang ben om in te storten, maar wel om dat te doen op een manier dat mijn ouders dat merken. Als ik op kamers woon en dat gebeurt (grote kans), dan kan ik het zelf wel oplossen. Maar als ik thuis woon, heb ik daar de ruimte niet voor.
Thuis blijven betekent helaas wel dat ik moet doen alsof er niets aan de hand is. Als ik namelijk laat blijken dat er wel iets is, zullen ze willen weten wat er is. En als ik daar eerlijk over ben -de incest-, dan kan ik hier niet meer wonen. En liegen is voor mij geen optie, dat kan ik niet meer...ik lieg al zo lang, en liegen brengt uiteindelijk nog meer zooi met zich mee omdat je het consequent moet doen en dan steeds uitwegen moet vinden voor de uren die je naar therapie bent etc...

Ik hoopte dat jullie allemaal zouden zeggen dat invriezen wel kon, maar jullie hebben gelijk, het kan niet.
Of ik het op deze manier nog meer dan een half jaar red, weet ik niet. Ik denk het niet, maar dat heb ik al vaker gedacht en ik ben er nog steeds. Als ik dat halve jaar leeg, hard, cynisch en onverschillig blijf, moet het lukken. Maar het lukt me niet om dat echt te controleren, de wanhoop komt soms zomaar opzetten en dan kan ik er niet omheen.


Ik zal nog eens flink over jullie antwoorden nadenken, over hoe ik de komende maanden door wil en kan komen, en over of er niet toch hulpverleningsmogelijkheden zijn...

[pure_evil]

Je klinkt als iemand die met zichzelf en haar omgeving in de knoop zit..daar heb je idd echt hulp bij nodig! Misschien dat er een vertrouwenspersoon is op school, die je kan helpen? of ga naar de dokter, leg hem het uit (en hij vindt dat echt niet erg, k heb het zelf ook gedaan) Hij kan je misschien een instantie aanwijzen, die je anoniem kan helpen. Hoeven je ouders er ook niets vanaf te weten?

Als je denkt dat je niet in staat bent het examenjaar in één keer af te leggen, kun je bij de school aanvragen of je het in meerdere keren mag doen (in verschillende jaren, of met tussenpozen van een aantal maanden) Misschien dat dat de spanning breekt.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, en verder, wij zijn er altijd en je kunt tegen ons aanschrijven als dat helpt

Steleto schreef op 18-11-2003 @ 20:28:
Ik weet niet hoe ik er over een half jaar uitzie als ik mijn mechanismen aanhoud, maar ik heb ze al jaren...zou het echt zo veel verschil maken als ik ze nog een half jaar langer -bewust- aanhoud? (dit is geen retorische vraag, maar een echte, oprechte vraag waar ik het antwoord niet op weet)

Hmm, jammer dat je er net buiten valt. Wat ik als eerste op wil merken: aan de ene kant wil je het perfecte plaatje niet breken, aan de andere kant wil je zo graag het huis uit. Vervolgens zeg je: Ik heb het geld nodig. Volgens mij is dat het belangrijkste en waarschijnlijk enige motief voor jou om het perfecte plaatje niet te verscheuren. Je weet dat het een façade is maar je werkt eraan mee omdat je er een beloning voor krijgt. (geld)

Van mij mag je nog een half jaar zombie spelen. Maar je bewijst jezelf geen dienst. Stel dat er wat ergs gebeurt. Jouw eerste reactie: Ik kruip in een hoekje en doe alsof ik een leeg omhulsel ben. Een paar weken later heb je weer zo'n periode van wanhoop en dan komt komt de klap drie keer zo hard aan.
En ik vermoed dat je later een redelijk normaal leven wilt leiden. Stel, je vriend of vriendin wordt vreselijk boos op je. Jouw eerste reactie: Ik ben een leeg omhulsel. Het kan mij niets doen.
Je werkgever zegt dat je je werk absoluut niet goed gedaan hebt. (fat chance bij een perfectionist) Jouw reactie: Ik ben een leeg omhulsel. Je hebt later een vreselijke puber rondlopen, die zegt dat je een rotmoeder bent. Jouw reactie: Ik ben er niet.
Dissociatie werkt prima in rotsituaties. Je doet het niet voor niets. Maar wat je jezelf af moet vragen is: wil ik zo doorgaan? Je zegt dat het nog maar een half jaar gaat duren en dat je dan weer normaal gaat doen, maar zo makkelijk gaat dat niet, zeker niet als je het al jaren doet. Het is waarschijnlijker dat je zo zal blijven reageren elke keer als er iets gebeurt wat jij als rot, naar of vreselijk ervaart.

Je zegt zelf dat je het niet trekt, waarom zou je dan zo door willen gaan? Ik kan begrijpen dat je bepaalde gevoelens niet met je ouders wilt delen, werkelijk, maar hoe je nu met de situatie omgaat is zo ongezond. Nogmaals, zoek hulp zodat je op een normale manier met bepaalde problemen om leert gaan.

Ik sluit me bij Jadie aan.

En zeker als je op jezelf gaat, zoek dan ivn hulp. Zonder dat red je het denk ik niet... Therapie kan btw vaak onder schooltijd als je niet wilt dat je ouders het weten, overleggen met bv. je mentor en zeggen waarom je er niet bent en waarom je geen briefje in kunt leveren.

[Steleto]

pure_evil schreef op 18-11-2003 @ 20:29:
Misschien dat er een vertrouwenspersoon is op school, die je kan helpen? of ga naar de dokter, leg hem het uit (en hij vindt dat echt niet erg, k heb het zelf ook gedaan) Hij kan je misschien een instantie aanwijzen, die je anoniem kan helpen. Hoeven je ouders er ook niets vanaf te weten?

Ik ga inderdaad naar de vertrouwenspersoon, denk ik. Ik ben een tijd terug al bij de schoolmaatschappelijk werker en bij een leraar geweest, maar omdat er niet echt een oplossing is, is dat vrij kansloos. Ik verwacht niks van die vertrouwenspersoon, maar het is wel fijn om het even kwijt te kunnen.
Via de huisarts heeft geen zin, ik wil geen professionele hulpverlening zolang ik nog thuis woon. Naast dat mijn ouders er toch wel op een of andere manier achter komen, heb ik dan ook totaal geen ruimte voor de gevoelens die loskomen. Ik wil niet tegenover mijn vader aan tafel zitten eten als ik een uur daarvoor met een hulpverlener over incest heb gepraat.

pure_evil schreef op 18-11-2003 @ 20:29:

Als je denkt dat je niet in staat bent het examenjaar in één keer af te leggen, kun je bij de school aanvragen of je het in meerdere keren mag doen (in verschillende jaren, of met tussenpozen van een aantal maanden) Misschien dat dat de spanning breekt.

Dit merken mijn ouders, en daarbij zal de school hier niet mee instemmen omdat ik redelijk goede resultaten haal en iedereen me altijd zo slim en nadenkend enzo vindt...dus ze zullen zeggen dat ik het moet proberen, en dat ik het wel kan enzo.

pure_evil schreef op 18-11-2003 @ 20:29:

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, en verder, wij zijn er altijd en je kunt tegen ons aanschrijven als dat helpt

Tis inderdaad fijn om hier af en toe was van me af te schrijven...


Jadie, je hebt gelijk wat betreft die façade. Ik heb 'm inderdaad nodig voor het geld, maar toch is dat niet de enige reden. Het gevoel een echt gezin te willen hebben, zit toch heel diep. Breken met het het gezin of het gezin breken, zou betekenen dat ik die illusie op moet geven. En dat kan ik nog niet.

Jadie schreef op 18-11-2003 @ 21:09:

Van mij mag je nog een half jaar zombie spelen. Maar je bewijst jezelf geen dienst.

Dat weet ik, maar bewijs ik mezelf wel een dienst als ik tot het diepst van mijn wanhoop ga in mijn eindexamenjaar terwijl ik nog thuis bij mijn vader (en moeder) woon? Ik denk dat dat uiteindelijk schadelijker is.
En ik besef heel goed dat ik van die dissociatie af moet omdat het heel vervelend kan werken in situaties waarin je bij jezelf moet blijven. Maar het is een overlevingsmechanisme, en volgens mij heb ik dat nu nog hard nodig om hier thuis te overleven...Maar het is dus écht nog maar voor een tijdje, want ik wil er (daarna) wel graag vanaf. En ik weet dat ik er niet makkelijk vanaf kom als ik het al zo lang doe, maar doet dat halve jaar er nog wat toe?

Jadie schreef op 18-11-2003 @ 21:09:

Je zegt zelf dat je het niet trekt, waarom zou je dan zo door willen gaan? Ik kan begrijpen dat je bepaalde gevoelens niet met je ouders wilt delen, werkelijk, maar hoe je nu met de situatie omgaat is zo ongezond. Nogmaals, zoek hulp zodat je op een normale manier met bepaalde problemen om leert gaan.

Ik wil zo doorgaan omdat ik niet weet wat ik anders moet. Ik zie het als de enige manier om te overleven.
En ja, het is ongezond, maar echt, ik zie geen andere uitweg (ik zoek er wel naar....maar er is volgens mij geen uitweg die minder schadelijk is dan deze)

Leonoor schreef op 18-11-2003 @ 21:23:

En zeker als je op jezelf gaat, zoek dan ivn hulp. Zonder dat red je het denk ik niet... Therapie kan btw vaak onder schooltijd als je niet wilt dat je ouders het weten, overleggen met bv. je mentor en zeggen waarom je er niet bent en waarom je geen briefje in kunt leveren.

De kans is erg groot dat ik nu niet op mezelf ga wonen, dus hulp komt er voorlopig waarschijnlijk niet...
Onder schooltijd kan wel, maar ik heb mijn lessen hard nodig, er wordt allemaal examenstof behandeld en ik wil niet structureel lessen missen.


Ik heb het gevoel dat ik nu overkom alsof ik niet geholpen wil worden ofzo, maar ik denk wel echt over jullie reacties na, kijk of het mogelijk is wat jullie zeggen etc...maar ik zie echt bijna geen openingen voorlopig...
Hoop dat jullie het niet vervelend vinden hoe ik reageer..

Het gaat weer slechter met me. Ik ben helemaal weg, geen concentratie meer, doe niks meer voor school. Ik zit, verlies mezelf een uur in het vouwen van een papiertje of iets anders onbenulligs. Laat naar bed, vroeg weer op, kijken hoe ver ik kan gaan. Op school het normale, vrolijke, ijverige meisje. Zo normaal....zo gelukkig.
Van binnen slinger ik tussen een soort wanhoop/verdriet (maar niet vanuit m'n gevoel, maar vanuit m'n hoofd), en een eng soort onverschilligheid.
Dat laatste vindt ik geloof ik nog erger dan de wanhoop, omdat ik vanuit onverschilligheid vaak de neiging krijg om alles achter me te laten, inclusief mezelf. Letterlijk (wegvluchten of mezelf van kant maken) of figuurlijk (dissociëren).

Ik voel me raar. Ik bezoek sites over incestverwerking, zoek in de boekwinkel naar boeken over hoe je je beschermingsmuur op kunt houden (die er natuurlijk niet zijn), ben op een opbouwende manier bezig door serieus te denken over naar de vertrouwenspersoon gaan, doe op msn zo ongelooflijk normaal, ik doe tegen m'n moeder normaal.
Terwijl ik schrijf over mijn wanhoop denk ik aan school, terwijl ik normaal doe, denk ik na over afscheid nemen.
Het lijkt alsof ik van binnen heen en weer geslingerd word tussen positief en negatief, opbouwen en afbreken, toekomst en verleden, wanhoop en onverschilligheid, voelen en gevoel onderdrukken.

Ik merk het op, en ik zie het gebeuren, maar het gaat niet over mij. Mijn hoofd voelt wel raar en ik ben wel moe, maar het is niet mijn lijf, het is niet mijn hoofd. Ik kijk alleen maar, dus wat boeit het me eigenlijk ook wat er met "dat daar" gebeurt? (hoezo onverschillig?)
En dan steeds groter wordende schuldgevoelens over het niet maken van schoolwerk, te veel eten, niet perfect zijn.

Dinsdag is de dag dat de vertrouwenspersoon aanspreekbaar is, maar morgen heb ik les van d'r. Misschien....


(sorry voor de vaagheid van dit stukje, maar het is zo'n chaos...)

Steleto schreef op 21-11-2003 @ 00:07:
De kans is erg groot dat ik nu niet op mezelf ga wonen, dus hulp komt er voorlopig waarschijnlijk niet...
Onder schooltijd kan wel, maar ik heb mijn lessen hard nodig, er wordt allemaal examenstof behandeld en ik wil niet structureel lessen missen.

Je hebt niet van die uren waarin je bv. huiswerk moet maken? Dat is toch kenmerkend voor de tweede fase, of heb ik het mis? Of anders onder gym of mentoruur oid, als je dat hebt. Of je hebt *opeens* een uurtje extra op een dag, gewijzigd rooster. Maar goed, kijk maar, jij weet het beste wat mogelijk is natuurlijk.

Ik heb het gevoel dat ik nu overkom alsof ik niet geholpen wil worden ofzo, maar ik denk wel echt over jullie reacties na, kijk of het mogelijk is wat jullie zeggen etc...maar ik zie echt bijna geen openingen voorlopig...
Hoop dat jullie het niet vervelend vinden hoe ik reageer..

Openingen moet je maken, denk ik. Ook zul je, denk ik, zelf iets moeten verzinnen ipv dat anderen het voor je doen. Daar heb je en meer aan en je weet zelf het beste wat je wilt, kunt, enz.

Spreek iig die vertrouwenspersoon een keer aan, als je dat wilt. En wacht er niet te lang mee. Mijn ervaring is hoe langer je wacht, hoe lastiger het wordt.

Succes en sterkte iig.

[idmind]

hoi,

Een oplossing voor de problemen waarin jij nu zit kan ik je niet geven. Wel kan ik zeggen dat het er naar uitziet dat jij een groot conflict hebt met jezelf.
Om de zaken een beetje helder te krijgen zou je eens kunnen proberen om de doelen die je wilt bereiken op te schrijven. Voor elk doel maak je een lijst met middelen die je daarvoor nodig hebt.

Als voorbeeld:

Doel: Ik wil geen masker meer dragen.
Middelen:
Mijn ouders de waarheid zeggen over mijn incest verleden.
Eerlijk zijn tegen mezelf.
De confrontatie aangaan over de gezinssituatie.
Enz.

Doel: Ik wil mijn examen halen.
Middelen:
Ik moet leren hoe ik moet leren.
Concentratie.
Rust in mijn gezin.
Enz.

Doel: Ik wil op kamers gaan wonen.
Middelen:
Geld verdienen (of krijgen).
Enz.

Als je al je doelen op een rij hebt en je hebt de middelen erbij gezet, mail die dan eens naar me. Ik zal er naar kijken en misschien kan ik je dan helpen met wat dingen. In elk geval lijkt het mij belangrijk voor je om structuur aan te brengen en overzicht zodat je kan zien dat bepaalde doelen niet haalbaar zijn als de middelen een conflict oproepen met een ander doel dat jij wilt bereiken.

Een andere vraag: kan je me zeggen hoe jij weet dat je misbruikt bent in het verleden door je vader? Welke “dingetjes” zijn er nog meer gebeurt? Ik kan me voorstellen dat je er nu nog niet openlijk over wilt of kan praten maar je mag dus ook een mail sturen of een pm.

In elk geval kan ik je zeggen dat ik denk dat jij redelijk in een kramp leeft. Het lijkt misschien op leegte maar in feite is het de cocon waarin je leeft die je het gevoel van leegte geeft. Als je in staat bent om daar uit te breken dan zul je zien dat die leegte lang niet zo leeg is als je nu denkt te zien.

Zoals hier boven ook al staat is het belangrijk om hulp te zoeken. Iemand die je kan vertrouwen maar die je ook helpt. Daarvoor zal je ook de “beren op je weg” (de dingen waarvan jij denkt dat ze zullen gebeuren als jij hulp vraagt, de spookbeelden.) moeten laten zijn voor wat ze zijn. Je zal zien dat het heel anders loopt dan dat je denkt. Het kan zelfs zo zijn dat er een onverwachte wending aan jou situatie komt die alles overhoop haalt maar waar je uiteindelijk het beste uitkomt.

Succes ermee en mail me die lijst maar naar idmind@icqmail.com Wie weet wat ik voor je kan betekenen.

zoek in de boekwinkel naar boeken over hoe je je beschermingsmuur op kunt houden (die er natuurlijk niet zijn)

Nogal wiedes. Als je naar het tegenovergestelde zocht.

En ik weet dat ik er niet makkelijk vanaf kom als ik het al zo lang doe, maar doet dat halve jaar er nog wat toe?

Het antwoord op dat stukje heb ik eruit geknipt .
Zoals ik het begrijp is het voor jou een keuze: De hele tijd wanhopig zijn of maar eens in de drie weken/ maand. Dan klinkt de 2e optie inderdaad een stuk beter. Maar wat mij ontzettend zorgen baart is de afstand die je neemt van jouw leven tijdens de periode dat je dissocieert. Als je mijn eerlijke mening wil weten: Als je zo doorgaat, ben je er over een half jaar niet meer. Als je niet voelt, interesseert het je geen reet wat er met je gebeurt en als je wel voelt, voel je je alleen maar wanhopig.
Dus ik blijf het zeggen: zoek professionele hulp! Ga naar die vertrouwenspersoon toe, het liefst zou ik je maandag om 7.30 bij hem voor de deur leggen, en leg de situatie (deels) uit. Vanuit de vertrouwenspersoon is de stap naar professionele hulp ook een stuk minder groot. Het is moeilijk om de eerste stap te zetten en het is nooit het goede moment. (Want na je uitreiking ga je studeren en dan word je opgeslokt door je studie. )
Succes.

[Steleto]

Leonoor schreef op 21-11-2003 @ 07:36:
Je hebt niet van die uren waarin je bv. huiswerk moet maken? Dat is toch kenmerkend voor de tweede fase, of heb ik het mis? Of anders onder gym of mentoruur oid, als je dat hebt. Of je hebt *opeens* een uurtje extra op een dag, gewijzigd rooster. Maar goed, kijk maar, jij weet het beste wat mogelijk is natuurlijk.

Die uren heb ik wel, maar op zo'n manier, dat ze niet echt ruimte bieden....dus midden op de dag één uurtje etc.
Op zich kan ik natuurlijk wel uurtjes smokkelen, maar het is niet alleen in tijd dat er geen ruimte is...ook emotioneel kan ik geen kant op. Als er emoties loskomen, zit ik 's avonds toch weer tegenover mijn vader aan tafel.

Idmind, bedankt dat je het samen met me wilt uitzoeken, maar dat hoeft niet. Je voorbeeldlijstje is wel erg bruikbaar, maar ik denk niet dat jij de aangewezen persoon bent om dat verder uit te werken. Je kent immers mijn situatie niet door en door....Maar in elk geval bedankt, ik zal zelf eens mijn zaakjes wat systematischer op papier zetten en kijken hoe daar een weg in te vinden is.

Over het gedeelte met mijn vader wil ik nu niet praten. Het lijkt me niet verstandig om daar nu over uit te wijden als ik koste wat kost mijn masker op wil/moet houden om te overleven.

Jadie schreef op 22-11-2003 @ 22:15:
Zoals ik het begrijp is het voor jou een keuze: De hele tijd wanhopig zijn of maar eens in de drie weken/ maand. Dan klinkt de 2e optie inderdaad een stuk beter.

Precies...

Jadie schreef op 22-11-2003 @ 22:15:
Maar wat mij ontzettend zorgen baart is de afstand die je neemt van jouw leven tijdens de periode dat je dissocieert. Als je mijn eerlijke mening wil weten: Als je zo doorgaat, ben je er over een half jaar niet meer.

Je verwoordt hier precies waar ik zo bang voor ben, maar wat ik niet zo stellig durfde te zeggen...

Jadie schreef op 22-11-2003 @ 22:15:
Ga naar die vertrouwenspersoon toe, het liefst zou ik je maandag om 7.30 bij hem voor de deur leggen

Sterker nog: ik ben vrijdagmiddag al bij haar () geweest...
Ik heb er veel aan gehad. Ze voelde de situatie meteen aan, schatte goed in waar ik zelf al in mijn ontwikkeling was, op welk niveau ze me moest aanspreken, en wat de mogelijkheden en valkuilen waren. Ik heb veel verteld; over mijn thuissituatie, over het wel/niet op kamers gaan, over dat ik niet weet hoe ik mijn eindexamen moet halen, over de leegte, mijn facade etc. We hebben het wel gehad over hoe groot (klein) ik de kans inschat dat ik mijn examen haal als ik zo doorga. Maar over of ik uberhaupt het einde van dit schooljaar haal, heb ik niet gepraat. Dat klinkt zo heftig meteen...

Ik ga voorlopig elke week naar haar toe, om, in haar bewoordingen "even iemand te hebben die écht vraagt hoe het met je gaat, die er helemaal voor jou is en die je in de gaten houdt"
En dat is precies wat ik nodig heb; iemand die me in de gaten houdt. Want echt diepgaande hulpverlening wil ik voorlopig niet, maar het helemaal alleen doen, wil ik ook niet. Dit voelt wel goed.
Ik kan altijd eerder bij haar terecht als ik voel dat het te hard bergaf gaat. Volgens mij had ze wel door hoe diep ik ga in de dalen...

Geen directe professionele hulp dus, maar wel iemand die een beetje op me let. Hoop dat dat voldoende is...

'k vind het goed van je. Succes en sterkte.

De eerste stap naar een beter leven is gezet.

Offtopic: @Jadie: gefeliciteerd!

[Steleto]

Daar ga ik alweer...
Ik had niet verwacht dat het zo snel zou komen, maar ik ga weer bergaf, en in een flink tempo. Wil me terugtrekken, niemand meer zien, ophouden met alles. Ophouden met huiswerk, met andere schoolzaken, ophouden met eten, drinken, opstaan 's ochtend. Ophouden.
Volgende week begint mijn SO-week. Ik weet niet hoe ik daar ooit doorheen kom... Het is zo ongelooflijk veel, zo moeilijk en zo belangrijk.
Gisteren in bed was ik woedend. Ik wist niet op wie, maar heb het op mezelf uitgekuurd. Lang niet meer zo boos geweest...

Mijn vader die me in de mond legt dat het toch zooo veel beter met me gaat, mijn oma die zegt dat het toch fijn is om nog even thuis te blijven wonen. Waar blijf ik? Waar is mijn mening heen?
Waarom bepalen zij hoe ik me voel en hoe ik moet zijn?
Nee pap, het gaat niet beter met me. Het gaat slechter dan ooit, maar jij wilt het niet zien. Ik ga nog liever dood dan dat ik jouw mijn gevoelens laat zien. Je maakt er toch misbruik van. Kwetsbaar zijn = gekwetst worden.


Destructie. Mezelf tot laat wakker houden, alles doen wat niet goed voor me is.
Maar ik moet wel overeind blijven.

Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk?

Ik wil eindeloos huilen. Alleen nog maar liggen en huilen.
Maar ik moet nog dit en dat en dat en dat voor school doen...
Het gevoel van "Laat mij maar, laat mij maar gaan" overheerst.


Dus: laat me maar

het gaat wel weer over.

[coopergirl]

Hoogstwaarschijnlijk heeft mijn vader me vroeger seksueel misbruikt.

....Was je toen nog tamelijk jong zodat je het je niet meer goed kunt herinneren...? Of....?

Life ain't fair

Ontzettend veel succes en sterkte toegewenst...

Mijn vader die me in de mond legt dat het toch zooo veel beter met me gaat, mijn oma die zegt dat het toch fijn is om nog even thuis te blijven wonen. Waar blijf ik? Waar is mijn mening heen?
Waarom bepalen zij hoe ik me voel en hoe ik moet zijn?

Zij denken dat jij daadwerkelijk gelukkig bent.

Ik ga nog liever dood dan dat ik jouw mijn gevoelens laat zien.

Als je gehoord wilt worden, zal je moeten spreken.

[Steleto]

coopergirl schreef op 24-11-2003 @ 20:35:
....Was je toen nog tamelijk jong zodat je het je niet meer goed kunt herinneren...? Of....?

Life ain't fair

Ontzettend veel succes en sterkte toegewenst...

Bedankt voor je reactie

Ik ga er nu niet over uitwijden, omdat ik bang ben dat dat de structuur in mij díe nog staat, kapot zal maken. Eventueel kun je op mijn naam zoeken, er zijn wel een aantal topics waarin ik uitleg hoe het ongeveer zit.
In elk geval heb ik nauwelijks herinneringen, maar wel het gevoel dat het ooit gebeurd is.

Jadie schreef op 25-11-2003 @ 00:16:

Als je gehoord wilt worden, zal je moeten spreken.

Ik wil wel gehoord worden, maar niet door mijn vader/ouders.
Dus of ik in dit geval moet spreken, lijkt me erg te betwijfelen.