[casus]

[Fantôme]

Casus:

Jolyn is behoorlijk zenuwachtig. Ze zit in de bus onderweg naar de jeugdzorg. Ze heeft vandaag een intakegesprek met Kirsten. Ze houdt haar tas stevig tegen haar aan en kijkt af en toe onzeker om zich heen. Er gaat van alles door haar heen: “Waarom kijkt iedereen naar me? Zullen al die mensen weten wat ik ga doen… Nee vast niet. Maar wat als.. Ze zullen het zeker zien als ik uitstap. Als er nou mensen zijn die zien dat ik naar de jeugdzorg loop? Wat zullen ze van me denken. Ze moeten eens weten! Wat zal Kirsten gaan vragen? Hoe zal ze zijn… Zou ze me raar vinden? Wil ik eigenlijk nog wel hulp?” Dit en nog veel meer dingen spoken door haar hoofd. Ze heeft zich telefonisch aangemeld en al een hele vragenlijst in moeten vullen (naam: Jolyn van den Berg, leeftijd: 16, opleiding/diploma: Havo, aangemeld via: schoolmaatschappelijk werk / eigen aanmelding enz).

Wanneer ze bij BJZ is aangekomen volgt ze de borden die er hangen “wachtkamer”. Nadat ze een lange gang is doorgelopen ziet ze een aantal mensen zitten. Sommigen lezen een boekje, anderen kijken nerveus om zich heen. Dat zal de wachtkamer wel zijn dan, denk Jolyn en ze neemt plaats naast iemand van haar leeftijd. Het is een jongen en hij ziet er volgens Jolyn niet verkeerd uit. Bijna automatisch kijkt ze naar zijn polsen. Geen krassen. Na een half uur te hebben gewacht, en al een kwartier na afspraak is er nog steeds niemand voor Jolyn gekomen. Ze vraagt het aan iemand met een stapel dossiers die toevallig langsloopt waarvan ze vermoedt dat hij hier werkt. Dit blijkt inderdaad het geval. Hij wijst haar erop dat ze zich moet melden zodat aan de hulpverlener doorgebeld kan worden dat ze er is. Dit gaat Jolyn dan maar snel doen.

Kirsten krijgt een telefoontje dat Jolyn er is. Ze kijkt op de klok en ziet dat Jolyn aan de late kant is, maar ze vind het niet heel erg. Haar vorige gesprek liep een beetje uit, en op deze manier had ze even tijd om een kopje koffie te drinken en de laatste formulieren in te vullen.
Ze loopt naar de wachtkamer. De meeste jeugdigen die er nu zitten kent ze wel. Er zit een meisje bij die ze nog niet eerder heeft gezien. “Dat moet Jolyn zijn” denkt Kirsten. Dit blijkt te kloppen. Kirsten geeft Jolyn een hand en merkt dat Jolyn warme handen heeft. Ook kijkt ze naar de grond en loopt ze langzaam. Kirsten maakt hieruit op dat Jolyn zenuwachtig is en biedt haar wat te drinken aan. Dit wil Jolyn echter niet.

Kirsten verteld iets over BJZ en haar functie binnen de organisatie. Ook legt Kirsten uit dat zij beroepsgeheim heeft en dat alles wat Jolyn haar verteld binnen dit gebouw blijft. Wel heeft ze ‘teamoverleg’ dus met haar collega’s bespreekt ze het wel. Kirsten benadrukt dat er niets wordt gedaan buiten Jolyn om. Kirsten ziet duidelijk dat het Jolyn oplucht en maakt hier ook een opmerking over: “Ik zie dat je wat ontspannerer bent, was je er bang voor dat andere mensen hierover te weten zouden komen?” Jolyn knikt en zegt dat ze het niet goed wist. Vervolgens legt Kirsten uit wat ze in dit gesprek hoopt te bereiken en waarom dat belangrijk is: “Zoals je weet is dit een intake-gesprek. Ik wil in eerste instantie wat algemene informatie weten en ik wil graag samen met jou kunnen omschrijven wat nu het meest belangrijke is waarvoor je hier komt” waarop Jolyn weer knikt. Jolyn had thuis op de sites van BJZ gekeken en wist ook dat ze zoiets een ‘hulpvraag’ noemen.

Kirsten heeft als doel voor ogen om tot een hulpvraag te kunnen komen. Ze wil hierbij ook wat dingen weten over de achtergrond van Jolyn. Enkele punten waar ze aandacht op wil richten zijn thuis, school, vrienden/vriendinnen, in hoeverre Jolyn gemotiveerd is voor de hulpverlening, welke hobby’s ze heeft, wat Jolyn verwacht hier te kunnen bereiken, wat Jolyn al geprobeerd om de problemen op te lossen (wat werkte en wat niet?). Kirsten beseft dat dit veel punten zijn voor in één gesprek maar de intake hoeft van haar ook niet in één keer voltooid te zijn. Wanneer er meer tijd nodig is wil zij zsm een nieuwe afspraak maken met Jolyn.
Omdat Kirsten merkt dat Jolyn nog niet erg op haar gemak is wil ze beginnen met het onderwerp ‘hobby’s’. Ze heeft bij veel cliënten gemerkt dat dit vaak niet erg gevoelig ligt en een goed begin is om een gesprek op gang te laten komen.
Over de hobby’s van Jolyn komt Kirsten het volgende te weten: Jolyn volleybalt. Dit doet ze als vanaf haar 9e jaar en ze vind het erg leuk om te doen. Ze hebben een goed team, verteld ze, maar er zit één meisje in die de hele tijd suf loopt te doen. “Logisch dat ze vaak wissel is” voegde Jolyn er nog aan toe. Wel vind ze het moeilijk om naar volleybal te gaan de laatste tijd. Ze volleybalt namelijk in een korte broek en een shirt met korte mouwen. Doordat ze soms haar armen krast moet ze dit continu zien te verbergen of smoesjes verzinnen. Kirsten is stil als Jolyn verteld over haar automutilatie en kijkt haar bezorgd aan. Jolyn merkt dit op en zegt: “Wat? Dat wist je toch?” Kirsten zegt dit niet te weten. Jolyn had telefonische aanmelding gedaan. Bepaalde dingen zijn toen opgeschreven (waarvoor Jolyn hulp wilde hebben) maar Kirsten heeft er bewust voor gekozen deze niet te lezen om er onbevooroordeeld in te stappen. Nu denkt ze het beter wel gelezen te kunnen hebben.

Verder komt in het gesprek het volgende naar voren:
De situatie thuis is voor Jolyn gecompliceerd. Jolyn’s ouders zijn getrouwd, wonen in één huis maar moeder heeft ook een vriend, Gerard. Er is over een echtscheiding gesproken maar daar is niet voor gekozen door ouders. Moeder is door de week thuis en in het weekend bij haar vriend. Jolyn geeft aan dit moeilijk te vinden. Jolyn heeft veel moeite met haar vader. Ze zegt zich niet op haar gemak te voelen bij hem. In het eerste gesprek vind Jolyn het moeilijk om daar verder op in te gaan. Kirsten wil hier nu ook niet op aandringen. Het gesprek verloopt soepel en ze is bang dat het stagneert als ze hier nu op door gaan. Kirsten maakt er wel een notitie van, omdat ze er wel achter wil komen wat er precies speelt.
Met moeder heeft Jolyn wel een goede band. Enkele jaren geleden zijn er problemen geweest met Jolyn’s zus, Meike. Inmiddels hebben ouders en Meike geen contact meer met elkaar. Kirsten merkt dat Jolyn het een moeilijk onderwerp van gesprek vind en probeert Jolyn aan te moedigen: “Ik zie dat dit een moeilijk punt voor je is, vertel wat je kwijt wilt op dit moment, het gaat heel erg goed”. Jolyn verteld verder over haar thuissituatie: “Ik heb echt het gevoel tussen Meike en mn ouders in te staan”, zo begint ze. Dit omdat zij nog wel contact met Meike heeft. Ze zegt het idee dat hebben dat ze haar ouders ‘verraadt’ als ze naar Meike toe gaat, maar dat ze zich anders schuldig voelt tegenover Meike wanneer zij ook niet meer met haar om zou willen gaan. Jolyn begint te huilen. Kirsten schuift haar de tissues toe en besluit het even te laten gaan.

Wanneer Jolyn weer gekalmeerd is stapt Kirsten handig over op het onderwerp school: “We hebben het nu een beetje over de thuissituatie gehad, en ik begrijp dat bepaalde zaken erg moeilijk liggen. Hoe gaat het met jou op school?” Jolyn kijkt haar bedenkelijk aan. School is een breed onderwerp. Waar moet ze beginnen? Kirsten geeft haar wat dingen aan: Wat voor niveau doe je? Hoe lukt dit? Je vriendengroep op school? Welke vakken vind je leuk? Wat niet? Hier lijkt Jolyn al iets meer mee te kunnen. Ze verteld het volgende:
Jolyn zit in 4 havo en vind het erg zwaar. Het studiehuis is niets voor haar zegt ze. “Iemand moet me echt achter me reed aanzitten, anders doe ik me huiswerk niet hoor! Heb wel betere dingen te doen.” “Zoals?” vraagt Kirsten. Jolyn denkt even na en zegt dan “computeren, uitgaan, naar vriendinnen toe, filmpie kijken, volleyballen”. “Vertel eens wat meer over je vriendinnen?” “Ik heb drie echte vriendinnen. Zij zitten ook bij mij op school en één van hen, Ellen, zit ook bij me in de klas. Ik bespreek niet alles met ze, maar ik weet dat ik dat wel zou kunnen doen mocht ik dat willen. We zijn alledrie sportief maar doen niet dezelfde sport. Ellen doet aan dansen, Bianca doet tennis en Marinda doet aan capoeira. De vakken die ze leuk vind zijn Biologie en Geschiedenis. “Geschiedenis leest makkelijk weg” zegt ze. “Je kan het eigenlijk lezen als een verhaal. En biologie is gewoon leuk. Vooral over erfelijkheid en DNA enzo.” Wel geeft ze aan zich de laatste tijd slecht op haar schoolwerk te kunnen concentreren. Ze maakt ook niet meer iedere dag haar huiswerk, en schrijft het dan over van anderen.”Gym vind ik een verschrikkelijk rotvak. Ik haat het” zegt ze “Ik haat het verschrikkelijk. Ik blijf maar bezig mn littekens te verbergen.”. “Op welke manieren probeer ze te verstoppen?” vraagt Kirsten. Jolyn lijkt allerlei manieren te hebben: veel armbandjes, polsbandjes, een lange broek, foundation eroverheen, verband (en dan zeggen dat ze haar pols / enkel gekneusd heeft). Als het even kan verzint ze een smoes om niet met gymnastiek mee te doen. Jolyn slaakt een zucht. Ze vind sport hartstikke leuk maar die littekens zitten toch wel in de weg.
Kirsten besluit dat het genoeg is geweest voor dit gesprek. Ze zegt Jolyn dat ze het over nog meer onderwerpen wil hebben, en dat ze graag een volgende afspraak maakt. Ze wil weten hoe Jolyn hier tegenover staat. Jolyn stemt gelukkig toe (Kirsten had het wel een beetje verwacht, Jolyn was erg open voor een eerste keer). De volgende afspraak vind plaats over 10 dagen.

Tien dagen later zit Jolyn weer in de bus naar BJZ. Ze voelt zich al een stuk minder zenuwachtig dan vorige keer en ze heeft de afgelopen dagen veel over het gesprek nagedacht. Ze is vastberaden om door te gaan met de gesprekken. Ze heeft vertrouwen in Kirsten, ondanks dat Kirsten niet de moeite had genomen haar aanmelding te lezen.
Jolyn weet nu dat ze zich eerst moet melden, vervolgens neemt ze plaats in de wachtkamer. Die leuke jongen is er niet vandaag… jammer!

Kirsten vind het belangrijk om er vandaag achter te komen wat Jolyn verwacht hier te kunnen bereiken en wat Jolyn al gedaan heeft om haar problemen zelf op te lossen. Het begin van het gesprek verloopt zo:
”Goedemorgen Jolyn, hoe gaat het met je?”
”Hoi, gaat wel”
”Heb je nog nagedacht over ons gesprek van vorige week?”
”Ja”
”en…?”
”en wat?”
” Hoe denk je erover, wil je ermee door”
”ja”
Kirsten heeft het idee dat ze teveel vragen aan het stellen is, en allemaal (te) korte antwoorden krijgt. Ze besluit het iets anders aan te pakken:
”Kun je me vertellen waar je over nagedacht hebt de laatste tijd? En wat zorgde ervoor dat je door wilt met de hulpverlening”
Jolyn denkt na, en dan begint ze te praten: “Ik heb eigenlijk alleen maar aan het gesprek gedacht… Ik heb het niet aan mijn ouders verteld, ze weten niet dat ik hulp heb hier, dat mogen ze ook niet weten hoor! Ze weten niet eens dat er iets aan de hand is geloof ik. Maar ik wil wel door met de hulpverlening, het gaat zo gewoon niet langer thuis. En mn vriendinnen worden me ondertussen ook zat geloof ik. Ik heb ook gewoon helemaal nergens zin meer in… Zelfs bij volleybal blijf ik weg de laatste tijd…”
Kirsten heeft hieruit een paar dingen opgepakt waar ze het over wilt hebben met Jolyn. Namelijk:
1) Waarom niet aan de ouders verteld. Waar is Jolyn bang voor? Of is het iets anders?
2) Waarom heeft ze het idee dat haar vriendinnen haar zat worden?
3) Waarom blijft Jolyn weg bij volleybal?

Kirsten komt hierover het volgende te weten:
1). Het gezin heeft negatieve ervaringen met hulpverleners. Tijdens de moeilijkheden met Meike is er hulpverlening geweest vanuit de GGZ. De ouders hebben zich in die tijd niet gehoord gevoeld door de hulpverlening en Jolyn wil niet dat het bij haar op dezelfde manier gaat verlopen. Daarom wil ze niet dat haar ouders te weten komen dat ze hulp heeft van BJZ.
Bovendien geeft Jolyn aan dat haar ouders veel aan het werk zijn. Ze praat nooit echt met ze over problemen. Haar moeder is bankmedewerkster (fulltime) en haar vader is econoom bij een onderzoeksbureau. Jolyn zelf wil niet zo’n beroep gaan uitoefenen. Ze wil graag verpleegkundige worden. Op de vraag waarom ze dit wel worden zegt ze, enigszins twijfelend: “Ik vind het leuk om met mensen te werken en ben altijd geinteresseerd in tv-documentaires over onderwerpen die zich in het ziekenhuis afspelen. Ik heb een EHBO cursus gedaan en dat vond ik heel erg leuk. Het liefst zou ik op de kinderafdeling werken… Dat lijkt me echt mooi werk”.
2). Jolyn geeft aan dat ze de laatste tijd steeds haar vriendinnen moet bellen, maar dat haar vriendinnen haar niet bellen. Bovendien praten ze er de laatste tijd snel omheen als Jolyn over haar problemen begint. Jolyn heeft het gevoel dat haar vriendinnen haar problemen (en daarmee Jolyn zelf) zat zijn. Haar vriendinnen hebben de laatste tijd wel eens gezegd dat ze gewoon ‘chagrijnig’ is. Jolyn denkt dat ze wel een beetje gelijk hebben, maar ze weet niet wat ze eraan kan doen. Jolyn heeft het idee dat ze haar vriendinnen alleen maar tot last is. Ze heeft besloten maar even niet naar ze toe te gaan.
3) Jolyn blijft weg bij volleybal omdat ze onzeker is over haar uiterlijk. Ze vind zichzelf te dik in vergelijking met de andere meiden. Vroeger lette ze daar nooit zo op, maar het laatste half jaar wel. Ze ziet zichzelf als minderwaardig. Sinds die tijd blijft ze steeds vaker weg. Ook het verbergen van haar littekens wordt erg moeilijk. Zeker sinds mensen ernaar zijn gaan vragen. Tenslotte zegt ze, enigszins beschaamd, dat ze er ook niet erg veel zin meer in heeft… Ze blijft liever thuis.

Kirsten is nu veel te weten gekomen over de achtergrondsituatie van Jolyn, maar ook over wat voor effect het op Jolyn heeft. Het is duidelijk dat Jolyn zich ‘down’ voelt en ongelukkig met zichzelf is. Dit uit zich, zoals Jolyn zelf aangeeft in niet zelfverzekerd zijn maar ook in automutilatie. Ook zijn de neerslachtige gevoelens al lange tijd aan de gang. Zeker een halfjaar. Kirsten wil voor dit gesprek nog een paar dingen weten. Daarna wil ze het in de vergadering, die 2 dagen later zal plaatsvinden bespreken. Het gesprek loopt nog als volgt:
”We hebben het nu over allerlei onderwerpen gehad. Dit heb ik verschillende malen samengevat om misverstanden uit de weg te helpen. Nu heb ik toch nog enkele vragen aan je. Kun je aangeven hoeveel dagen per week ongeveer je je neerslachtig voelt?”Jolien denkt na en antwoord dat ze zich vooral de laatste tijd meestal neerslachtig voelt. “Eigenlijk iedere dag wel. Soms gebeuren er leuke of grappige dingen. Ik kan wel plezier hebben… Soms… maar het is niet meer hoe het geweest is. In de afgelopen maanden heb ik geen dag gehad waarop ik me alleen maar goed voelde. Soms heb ik dagen waarop ik eigenlijk niks wil… Ik wil hier niet aan toegeven, maar soms doe ik dat wel. Ik kan makkelijk thuis in mijn bed blijven liggen, m’n ouders zijn toch aan het werk…”
Het is even stil. Kirsten ziet dat Jolyn nadenkt. “Ik wil me graag weer goed voelen… Ik hoop dat u me kunt helpen…” Kirsten glimlacht. Dit is een heel positief punt. Jolyn lijkt erg gemotiveerd voor hulp. Dit geeft ze haar dan ook terug: “Ik vind het heel goed van je dat je hier met zo’n goede instelling komt.Ik ben blij dat je graag aan je problemen wilt werken. Dat maakt het voor ons allebei makkelijker.” Jolyn knikt en er verschijnt een flauwe glimlach op haar gezicht. Dan vraagt ze: “Hoelang gaat het ongeveer duren?Denkt u dat ik er over een maandje ofzo weer vanaf ben?” Als Kirsten haar hoofd schudt en uitlegd dat het meestal toch een stuk langer duurt is de teleurstelling bij Jolyn van het gezicht af te lezen. “Maar” vervolgt Kirsten “Je zult snel ontwikkelingen zien, en zien dat het steeds beter met je gaat. We gaan eraan werken, en ik heb alle vertrouwen in je, en jij? “Ik weet het niet”zegt Jolyn “Maar als jij het zegt zal het wel”. Kirsten besluit dat het genoeg is voor vandaag. Ze legt Jolyn uit wat er wordt besproken in de vergadering. Ze besluiten dat Kirsten telefonisch (mobiel, om de wens van Jolyn, dat haar ouders hier niet van weten, in eerste instantie te respecteren) contact opneemt met Jolyn wanneer het besproken is. Ze kunnen dan een nieuwe afspraak maken.


Het is een casus die ik moest schrijven voor mijn opleiding. Eigenlijk gewoon een (kort) verhaal waarin zoveel de kant van de client als die van hulpverlener belicht wordt. Ik denk dat ik dat wel heb gedaan maar aangezien ik niet vaak/veel schrijf en ik vermoed dat hier veel goed mensen zitten wil ik gaar tips van jullie alvast bedankt! groetjes, fantome

[Nijn*]

Goed geschreven, goed de beide aspecten laten zien, herkenbaar ook (en ik weet denk ik over wie het gaat )..
Alleen deze zin is echt krom wen:

Ik zie dat je wat ontspannerer bent,

Verander bijv in: 'Ik zie dat je je wat meer ontspant' of 'Ik zie dat je wat meer ontspannen bent'

Succes ermee!
Nijn*

[Fantôme]

LOL, ik viel zelf al over dat woord en kwam maar niet op het heldere idee de zin íets te veranderen.
verder: je krijgt zo pm.
x

[light fighter]

op een gegeven moment staat er reed maar ik denk dat je bedoelt reet

verder vind ik het goed geschreven en denk ik dat het je goed gelukt is om beide kanten te belichten hoewel de kant van de hulpverlener minder is, daar had je mss nog wat meer uit kunnen halen. maar ik vind het goed geschreven!