Er komt in mij een heel gek idee op, maar misschien is dat wat jij bedoelde...
Ik zie hoe je door een gang loopt van een leeg gebouw dat mensen wel eens een school noemen, op een middag. Iedereen is verdwenen, naar buiten toe. Binnen valt de gloed van een late zomerzon door de ramen op de muren en de tegels. En ook op jou, de dichteres, levend in een klein gaatje in de tijd. Even vergetend dat je werkelijk op school bent, even denkend dat je daar alleen bent, als in een droom. Straks herbegint de werkelijkheid, het werken en leren.
Misschien geef ik er een te persoonlijke interpretatie aan, maar ja... da's toch één van de wonderen van poëzie
Groetjes, Dreampoet