'Gelukkig zijn is een besluit.'

[TheCreator]

Leonoor schreef op 07-06-2007 @ 16:01 :
En jij kijkt niet neer op bepaalde mensen?

Maar dit is dan ook een ander onderwerp he?
Eentje waar ik *andere* raakvlakken mee heb.

[CoveredEyes]

Voor een deel wel. Je hebt keuzes, die kun je maken of niet. Maar voor een deel is het ook niet een besluit en kunnen er dingen gebeuren waar je geen invloed op hebt

TheCreator schreef op 08-06-2007 @ 00:21 :
Maar dit is dan ook een ander onderwerp he?
Eentje waar ik *andere* raakvlakken mee heb.

Maar het gaat wel ook over mensen, wat dat betreft is er in dat opzicht dus niets anders aan.

Andere mensen hebben misschien *andere* raakvlakken met dat 'andere onderwerp'; dus dan zouden ze toch ook mogen reageren zoals jij nu doet?

[trophus]

Het eigen besluit is een MUST om het proces van gelukkig worden te starten, vanwege een paar dingen:

* Als je je "gelukkig gedraagt" zul je over het algemeen ook aardiger behandelt worden, wat je in ieder geval tijdelijk soort van gelukkig maakt.

* Als je je hoopvol opstelt voor de toekomst en open-minded op je omgeving en nieuwe ervaringen reageert zul je eerder ontdekken wat jou echt gelukkig maakt.

Er zitten echter wat haken en ogen aan:

* Als je je echt niet goed voelt en je probeert toch een positieve houding aan te nemen hou je dit maar voor een bepaalde tijd vol. Dat hangt af van bijv. je omgeving, je problemen en je sociale status.
Als je te lang een positieve houding aanneemt terwijl je je echt kut voelt en in deze tijd bereik je geen van je eigen doelen kan dit tot serieuze problemen leiden waardoor het nog moeilijker wordt om een nieuwe 'wave" van optimisme in te zetten.


Uiteindelijk is je eigen geluk je eigen verantwoordelijkheid, het wordt makkelijker als je anderen hebt die gelukkig worden van jouw geluk (bijv. familie, vriendin/vriend of vrienden) omdat deze mensen je er wel mee zullen helpen tot op zekere hoogte.



Hieronder iets over mijn persoonlijke ervaring met het onderwerp, hier kun je afhaken als dit je niet boeit, maar ik onderbouw hiermee wel mijn theorie:

Zelf ben ik vroeger erg veel geplaagd en buitengesloten door leeftijdsgenootjes omdat ik van nature erg voorzichtig ben. Hierdoor werd ik steeds onzekerder.
Ik heb op de basisschool en de middelbare school dan ook nooit een relatie/vriendinnetje of wat dan ook in deze hoek gehad. Nu kun je zeggen dat dat niet zo boeiend is, maar de mensen om mij heen (omgeving) deden erg raar tegen mij als ze er achter kwamen dat ik nooit in een relatie was geweest en zelfs vanwege het feit dat ik "nog maagd" was. Ze behandelden mij hierdoor erg als uitschot, en een klein groepje misbruikte mij voortdurend als pispaaltje. Mijn kleine beetje zelfvertrouwen en eigenwaarde stortte hierdoor enorm in.

Ik begon met blowen en kwam bij groepen mensen terecht die me accepteerden voor wie ik was, ik gebruikte meer en meer drugs en verdoofde mijn gevoel volledig. Ik had op de basisschool al een aantal suicidale periodes gehad en ik had een hekel aan de wereld. Het liefst wilde ik dood maar ik had nog sociale banden (vnl. familie) die mij daarvan weerhielden.
Ik raakte steeds dieper en dieper in de put, want ook in deze situatie geraakte ik niet aan de relatie die mij blijkbaar (zo was mij immers geleerd) tot iets zou maken wat WEL waardevol was in deze wereld.

Ik begon op gegeven moment erg verslaafd spelletjes te spelen om geestelijk nog verder weg te geraken van de "echte wereld". Ik haatte de wereld, en leefde helemaal mee met die scholieren die hun klas afschoten, ik gaf ze helemaal gelijk, al die eikels die anderen tot pispaaltjes vormden gewoon afmaken, die maken de wereld voor sommigen tot een hel, die verdienden het niet om te leven. Ik raakte mijn grip op de realiteit kwijt. Niets kon me meer wat schelen.
Ik had in die tijd wel ergens mijn eerste vriendinnetje, maar dat was ook niet helemaal perfect (ze leefde ver weg en de relatie miste gewoon een warme liefdevolle band naar mijn gevoel) dus toen ging het uit.

Totdat ik op gegeven moment inzag dat mijn leven helemaal nergens meer heen ging, en dat ik in de situatie waar ik in zat mijn leven ook niet veel beter meer zou worden.
Dus ik nam (met heel HEEL veel moeite) een positieve houding aan, ik ging weer sporten, ik ging weer studeren, ik bezocht een psycholoog (moet ik nog terug komen) en mensen namen opeens een positievere houding aan.
Echter, ik voel mij nog steeds erg ongelukkig/eenzaam en het ophouden van mijn optimistisch masker word steeds zwaarder en zwaarder. Het enige wat mij nog aan de gang houd is de wil om niet meer terug te vallen in mijn oude zelf.

Ik ben nog steeds erg onzeker van mezelf, ik weet niet of een relatie zou helpen, maar zelfs al was dat het geval heb ik zo weinig ervaring met die band leggen met iemand en mijn onzekerheid helpt ook niet bepaald. Misschien helpen goede studieresultaten, misschien helpt een "beter lichaam" (doe weer volop aan sport nu), maar wat het ook is, ik hoop dat het snel komt, want lang hou ik het niet meer vol denk ik.

Dus...gelukkig zijn is een besluit? misschien, wat wel zeker is is dat je zelf wel het initiatief moet nemen om van ongelukkig gelukkig te worden.

[Luki]

Doet me denken. Ik bedacht 2 jaar geleden ofzo, dat wil je weten wat echt geluk is moet je weten hoe de harde bodem voelt. Daarna heb je echt een keuze.

Ja daar blijf ik even bij

[nanathenai]

Gelukkig zijn is een keuze. Een soort voldoening is het, als je tevreden bent met het resultaat ben je gelukkig. Als je verder/anders wilt, dan ben je niet gelukkig.