Beeldend verhaal drama/muziek

[Fleur]

Ik moet voor school (spw4) een verhaal vertellen op een beeldende manier, waarbij gebruik gemaakt mag worden van voorwerpen, muziek e.d
De doelgroep die ik voor dit verhaal gekozen heb, zijn brugklassers.


[gedempt licht]
[komt op en gaat op de grond zitten bij het kaarsje en dagboek]
[steekt kaarsje aan en begint te schrijven/vertellen]

Lief Dagboek,
ik ben blij dat ik thuis ben, er is weer een dag om, weer een dag ouder, weer een dag overleefd. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhoud. Ik ga er zo langzamerhand aan kapot. Al jaren is het aan de gang, al vanaf groep 5 ben ik de klos. Ben ik nou echt zo raar, dom, lelijk en onaardig als ze zeggen? Niemand wil me eens kans geven, iedereen doet er aan mee. Mij de grond inboren is bijna een plaatselijke sport geworden, iedereen doet mee en iedereen heeft er plezier in, behalve ik natuurlijk. Behalve ik, het is altijd iedereen...behalve ik. Ik hoor nergens bij, heb geen vrienden, geen vriendinnen, geen gezellige ouders of leuke broertjes en zusjes. Ik sta er zoals gewoonlijk alleen voor, de enige vriend die ik heb ben jij.
De enige waar ik zo nu en dan wat steun aan heb en aan wie ik mijn gevoelens kwijtkan zodat ik met een gerust hart kan gaan slapen. Weet je dagboek, morgen, morgen ga ik een nieuwe start maken! Ik wil dat alles beter wordt en een leuk leven leiden zoals iedereen om mij heen lijkt te hebben! Waarom zou zoiets niet voor mij weggelegd zijn? Als mensen mij echt niet kunnen accepteren zoals ik ben, misschien moet ik me dan maar aanpassen aan de rest.
Nee...ik houd mezelf voor de gek. Iets soortgelijks heb ik al zo vaak geprobeerd, het werkt gewoon niet, wat ik ook doe, ben of zeg, ze hebben altijd wel een reden om me te pesten en de grond in te boren.

[kijkt naar haar polsen]

Momenteel zie ik maar een uitweg, maar die uitweg is zo definitief dat het me bang maakt. Zo vaak heb ik de voor en tegens tegen elkaar afgewogen. Niemand zal me missen, niemand zal een traan om me laten...Ik vraag me af wat mijn klasgenoten er van vinden, beseffen ze wel dat ze mijn leven verwoesten en me kapot maken? Als ik dood zou zijn, zouden ze het dan beseffen? Moet ik mijn leven geven om hun een les te leren? Mijn leven is dan wel niets waard, maar mijn dood is dan misschien wel iets waard....

[lange stilte, kijkt naar polsen]
[loopt naar zijkant podium, pakt iets scherps, zet muziek aan]
[kijkt een tijd naar haar polsen]
[snijd vastbesloten haar polsen door, blaast het kaarsje uit en gaat liggen]


Heeft iemand nog tips?

Is het misschien te dramatisch of te nep?
Al het commentaar is iig welkom, zodat ik het kan verbeteren waar dat nodig is.

Ik maak maar kort gebruik van muziek, zelf dacht ik aan Within Temptation - Our Farewell, maar mocht iemand nog een andere suggestie hebben...graag!

[rozijntje]

niet slecht op zich, kan wel pakkend zijn mits goede uitvoering.
een vraagje: hoe ga je op het podium je polsen oversnijden? misschien niet zo makkelijk als het lijkt.

[Fleur]

t gaat om het gebaar denk ik..
misschien dat ik een stanlymesje neem (zonder mesje) en dan alleen de beweging maak

Het ligt zeer waarschijnlijk aan mij, maar tijdens het lezen van jouw verhaal kreeg ik het geweldige idee om een (te groffe) parodie te maken op alle verhalen over pesten vanuit de slachtoffer positie.

Althans, deels ligt dat aan mij, omdat ik nogal graag een parodie op dingen maak en graag de onderste steen boven krijg door dingen om te draaien en van een compleet ander standpunt te laten kijken.

Maar anderszijds heb jij er ook mee te maken. Wanneer ik namelijk zo'n parodie zou maken, zou ik me moeten richten op de vaste elementen van het pest-verhaal, de zogenaamde clichés van het genre. Jowu verhaal zou daarvoor als documentatie materiaal kunnen dienen.

Wat jij doet is vluchtig en zeer beknopt (waarschijnlijk omdat je het niet te lang wilde maken) iemand neerzetten die gepest wordt. Ze/hij verteld dat aan het dagboek, denkt even na en maakt er daarna een einde aan. Fijn, gezellig, goed vermaak voor rond het haardvuur in de bange, donkere dagen.

Maar liever zou ik hebben dat het personage meer zou gaan leven. We weten nu niets van hem/haar, alleen dat het iemand is die een relatief kloterig leven heeft, niemand als vriendje/vriendinnetje heeft en ook nog eens nergens anders steun vindt. Stereotype van iemand die gepest wordt. Waarom laat je hem/haar geen persoonlijke gebeurtenis aan het dagboek vertellen om hem/haar zo karakter te geven en tot leven te laten komen?

Echter, als je dit als een toneelstuk opvoert, dan zou dat niet al te nodig zijn. Het publiek ziet dan namelijk het persoon vanzelf en verplicht al voor zich, dus dat probleem is dan weggenomen. Het is in dat geval een belerende vinger die ons verteld wat we allemaal al jaren weten: 'pesten is slecht!'.

Wild idee: ik zou het zelf grappig vinden als je de actie van het pesten die beschreven wordt in het dagboek op zo'n ironische manier verteld dat het publiek daarvan in de lach schiet en dan vrij snel na die lach het persoon zichzelf van kant laat maken. Daarmee spreek je het publiek meer aan. Het blijft niet meer ver weg...

Ik weet trouwens niet of dat nummer van Within Temtation erg wild of juist rustig is, maar ik zou kiezen voor een zeer sereen nummer. Ook op het laatste hoeft er niet meer herrie, want het uitblijven van de muzikale spanning kan leiden tot spanning bij het publiek. Als ik een voorstel mag doen; luister eens naar de Moonlight Sonota van Ludwig v. Beethoven. Zeer geschikt voor de kaars ook.

Zomaar wat ideeën.

LUH-3417

[Anne]

Ik heb zelf ook zoiets gedaan voor drama. Maar dan minder expliciet. Misschien dat ik dat ook als tip kan geven: probeer de hoofdgedachte (persoon wil zelfmoord plegen) niet met zoveel woorden te zeggen/laten zien. Laat het publiek nadenken, hun eigen interpretaties hebben.
Mijn laatste regel was: en de volgende dag was ze dood. Mocht je interesse hebben, ik wil het hier nog wel een keer posten, zodat je het eens kan lezen (niet overnemen ajb! ). Ik had er in ieder geval een 9 voor.

[Fleur]

LUH-3417 schreef:



Zomaar wat ideeën.

LUH-3417

bedankt voor je ideeën!!
hier heb ik zeker wat aan en ik zal al je tips een zorgvuldig doorlezen en kijken hoe ik er mee mijn verhaal kan verbeteren!

our farewell is een rustig nummer en begint instrumentaal, ik vind het een mooi rustig gevoelig nummer, aangezien ik de muziek maar heel even nodig heb leek het me wel geschikt, maar ik zal even de CD collectie van mij moeder doorspitten en eens luisteren naar dat stuk van Beethoven

Anneee, ook bedankt voor je tips en als je je verhaal wilt posten graag! Ben benieuwd en wie weet heb ik er iets aan (nee ik zal het zeker niet overnemen )


Overigens betrek ik het publiek totaal niet bij mijn verhaal, ik hoop dat het geen bezwaar is...