Ik sluit mezelf buiten

[Charina]

Hallo mensen,
Misschien gaat dit een lang verhaal worden, maar ik moet het echt kwijt. Ik kom de laatste tijd steeds meer tot de conclusie dat het mijn leven overheerst, maar toch wuif ik het steeds weg.
Ik word niet buitengesloten, ik sluit mezelf eerder buiten bij de groep. Dat maakt me met de dag ongelukkiger.
Op het eerste gezicht ben ik een normaal 16-jarig meisje: ik haal redelijk goede resultaten op school in vwo-5, werk bij de AH als caissière en dans twee keer per week. Ik leef met mijn ouders vredevol thuis.
Door de grootte van mijn borsten en het feit dat ik een redelijk slank figuur heb, kan ik de deur niet uit zonder dat ik word aangestaard of nagefloten. Tot zover de feiten die andere meisjes misschien jaloers zouden kunnen maken.
De meeste 16-jarigen, ook in mijn omgeving, gaan al veel uit. Ik niet. Niet dat ik het niet wil, de paar keer dat ik uit ben geweest vond ik het geweldig en ging ik helemaal uit mijn dak, maar ik heb gewoon niet de contacten om met een paar personen wat af te spreken. Wat resulteert in het feit dat ik vrijwel elke zaterdagavond bij mijn ouders op de bank hang.

Mijn ouders vinden, en terecht, dat als ik uit wil met een groepje af moet spreken en daar de hele avond/nacht mee door moet brengen. Ik probeer elke week wel weer wat af te spreken met een paar meisjes uit mijn klas, die ik al lang en goed ken en op wie ik denk te vertrouwen, maar het lukt gewoonweg niet, omdat zij sowieso al met elkaar gaan en het dan wel op een beloop laten.
Heb je dan geen vriendin met wie je gewoon af kunt spreken en op wie je ouders vertrouwen? Nee. Ik denk dat ik heel mijn leven al moeite heb met contacten maken, of ik heb gewoon heel erg pech gehad. Vroeger was ik onzeker, en hoewel ik dat nu niet meer ben, denken veel mensen natuurlijk nog wel dat ik dat ben. Bovendien is het op mijn leeftijd zo moeilijk om tussen de mensen in een groepje te komen, ik heb altijd het idee dat ik er maar buiten hang. Ik heb geleerd er mee te leven dat je op school werkstukken altijd moet doen met iemand die ook overblijft, net zoals opdrachten bij gym, en dat de pauze eigenlijk helemaal geen feest is omdat je geen vast groepje hebt waar je bijstaat.
Maar nu begint het me steeds meer tegen te werken, het valt zo op. Serieuzere verkeringen, dat begint nu ook te komen. Ik ben al een jaar verliefd, en de meisjes om me heen zeiden enthousiast dat hij ook op mij was, wat ik ook opmaakte uit enkele signalen, maar de laatste tijd negeert hij me alsof ik niet besta. Omdat hij dit weet, dat weet ik zeker. Ik denk echt, jammer dan, moet die maar niet zo oppervlakkig doen. En het ligt natuurlijk aan mezelf, dat zal ik nooit ontkennen.

Denk niet dat ik sociaal gestoord ben of zo. Op hyves heb ik best wat vrienden, mijn msn lijst is ook niet klein en er zijn altijd wel mensen die met me willen msn’en en praten. De vonk slaat echter alleen nooit over.
Ik ben altijd hard tegen mezelf geweest, ik ben er zo gewend aan geraakt dat ik niet beter wist. Vorig jaar vond mijn moeder het tijd dat ik maar wat aan ging doen, en ze stuurde me naar de psycholoog. Op zich heb ik daar best wat aan gehad, ik ben me bewuster geworden van mijn situatie. Van de psycholoog kreeg ik steeds opdrachten mee. Ik moest contact maken met de anderen, op een gegeven moment in de pauze vragen of ze mee gingen een ijsje halen etc. Maar toch, de contacten tussen mijn andere leeftijdgenoten zitten zo vast, je kunt er moeilijk tussen komen. Ik heb geen flauw idee waar ik het over moet hebben, omdat ik eerder al weinig contact had, en je valt zo ontzettend met de deur in huis als je vraagt “zullen we een ijsje halen?” Misschien was mijn psycholoog, ik ben er na een paar gesprekken mee gestopt, wel te lief. Ik had denk ik een andere nodig die veel meer confronterend was, en hogere eisen stelde. Wat ik er aan over heb gehouden, is dat ik het langzaam op moet bouwen (alhoewel ik dat zelf ook wel had kunnen verzinnen), het is alleen de vraag hoe.

Het is voor mij een grote stap om dit hier te plaatsen, ik heb mezelf namelijk altijd voorgehouden dat het wel meeviel. De druppel kwam van gisteravond; er was een groot festival in de stad, waar ook veel gedronken wordt, en mijn moeder ging met twee vriendinnen daar heen. Ik heb de afgelopen week ontzettend mijn best gedaan, maar kon niks afspreken met mijn ‘vrienden’ (want ze mogen me denk ik wel), dus ik gokte het er maar op dat ik wat leuke mensen tegen zou komen (de avond ervoor was dat ook gelukt, na een tijdje zoeken, maar dat had ik er voor over). Ik fietste mee met mijn moeder en co, ingehaald door mijn ware, waar ik het net over had, en zijn vrienden. Het was echt een hel, pas na een halfuur kwam ik wat bekenden tegen, waarmee ik vrijwel de hele avond ben opgetrokken; maar ik merkte wel dat het niet helemaal klikte. Aan het eind van de avond kwam ik wat betere bekenden tegen, die al behoorlijk bezopen waren en toen ik vroeg of en waar ze nog uit gingen daarna, waren ze niet echt aardig, en ik was helemaal nuchter dus dat ging niet samen. Uit ellende ben ik al om half twaalf met mijn moeder naar huis gegaan.

Als de mensen die toch wel om mijn geven zien, en dat doen ze, dat ik alleen ben, waarom nemen ze me dan niet op in de groep? Dat ligt waarschijnlijk aan mij, ik blijf me de hele tijd groot houden en doen alsof ik mijn eigen boontjes kan doppen. Ik heb zelfvertrouwen, dat ik vroeger niet had, gekregen en ben nu eerder arrogant dan onzeker. Toen ik nog onzeker was heb ik gelogen over iets stoms tegen misschien wel mijn aankomende vriendinnen (het beetje contact dat ik door de psycholoog had gemaakt), en ik heb nu, na de vakantie en nu ik ze weer zie, het idee dat ze me dat niet helemaal vergeven (ze zijn trouwens klasgenoten). Toen ze erachter kwamen dat ik had gelogen, zeiden ze dat ze teleurgesteld waren in mij en mij zagen als een, weliswaar niet hun beste, vriendin. Je wil niet weten hoeveel dat toen met me deed… Ik ben veranderd, en wil dat graag aan de buitenwereld laten zien…Alleen hoe?
Kan iemand, na het lezen van dit ellendig lange stuk, me alsjeblieft een beetje op weg helpen?
Alvast bedankt!

[Poepkind]

Middelbare scholiertjes zijn nou eenmaal bekrompen types, nog even en dan ga je studeren. Je zult zien dat mensen dan opeens veel meer open minded zijn, veel minder groepjes vorming, en dat het gewoon allemaal veel losser en gemakkelijker gaat. Voor mij, en met mij een boel anderen, was de uni echt een verademing. Lid worden bij een vereniging die bij je past, en een leuke gezellige tijd is gegarandeerd
Je kan eigenlijk niet binnen komen bij een bestaand groepje, die zijn zo vastgeroest in hun gewoonte dat het niet te doorbreken is.
Je kan beter bij een clubje gaan, iets van sport of cultuur en proberen daar met wat nieuwe mensen op te trekken.

lastige situatie, jij bent er nooit helemaal tussen gekomen, en hebt jezelf ook niet van je beste kan laten zien.
Ondertussen moet je nog wel 2 jaar met deze mensen zitten voordat je gaat studeren en alles anders wordt (wat ook echt zo is).

Als de mensen die toch wel om mijn geven zien, en dat doen ze, dat ik alleen ben, waarom nemen ze me dan niet op in de groep?

Is er misschien niet een kans dat jij hun signalen niet oppikt? Hebben zij niet al pogingen gedaan jou uit te nodigen met uitgaan, feestjes, film kijken etc? Als jij mss een aantal keer hebt afgewezen houden mensen er vaak op den duur wel mee op.

Ik denk dat het toch tijd wordt om bij een club oid te gaan, aangezien je blijkbaar in je eigen klas er echt niet meer tussenkomt.

Ja inderdaad, op de middelbare school bij nieuwe groepen komen is niet onmogelijk, maar wel moeilijk. Gemakkelijker en prettiger zou het misschien inderdaad zijn om bij een soort club te gaan (sport, toneel, wat dan ook). En uitzitten, ja.

Ik weet er weinig over te zeggen, in ieder geval.. Zie het vaker gebeuren dat mensen op de middelbare school maar niet echt aansluiting kunnen vinden en enorm blij zijn als ze eindelijk studeren.

Hoe is de toekomst met deze klas? Zul je nog lange tijd met dezelfde mensen in de groep zitten of zit er een verandering aan te komen?

Wat er gezegd wordt.. middelbare scholieren, vooral in jouw leeftijd, zijn moeilijk. De meesten willen "erbij horen" en doen daar moeite voor, eventueel ten koste van anderen. En dat jij enorm je best doet er wel "bij te horen", werkt dat misschien alleen maar tegen. Mensen kunnen jou bijvoorbeeld weer gebruiken om een band met elkaar te vormen, via geroddel e.d., wat dan helemaal niet persoonlijk tegen jou gericht hoeft te zijn.

Ik heb in de 1e en 2e klas van de middelbare school enorm mijn best gedaan erbij te horen, maar door de verschillende interesses e.d. werd ik daar zelf eigenlijk ook niet gelukkig van. Ik moest altijd zo mijn best doen, dat was dodelijk vermoeiend. Uiteindelijk heb ik me toen gesetteld als "buitenbeentje" en kwam ik in een clubje terecht met alle mensen die buiten de groepjes in hun klas vielen. Met elkaar hadden we het enorm gezellig, organiseerden we onze eigen feestjes en via hen leerde ik ook weer nieuwe mensen kennen. In de 4e klas kwam alles goed.. daar was iedereen volwassener en hoefde je je niet meer te bewijzen. Iedereen ging met iedereen om, naast het hebben van de vaste vriendinnen.

Het is vervelend dat je geen vaste basis aan vriendinnen hebt. Een goede vriendin die niets met school te maken heeft o.i.d. In de toekomst komt het vast allemaal goed met jou, maar daar heb je nu nog niet zoveel aan. Misschien moet je eens kijken of je 1 persoon ziet/kent met wie je gewoon 1 op 1 na schooltijd eens iets af kunt spreken.. dus niet meteen bij een hele groep willen horen, maar eerst wat kleiner wat fijne vriendschappen opbouwen. Vanuit daar kom je dan misschien wel in een leuk groepje terecht of deze persoon kan je in ieder geval steunen wanneer je je eenzaam voelt o.i.d.

[Al Murphy]

Stel dat je nu wel bij een groepje zou horen, en veel vaker met een vast kliekje zou afspreken, binnen school, buiten school, eender hoe, zou je dat echt gelukkiger maker maken? Ik denk het niet.

Grootste probleem lijkt me op dit moment dat je een beetje alle kleine probleempjes op een grote hoop gooit, en ineens die hele grote hoop probleempjes wil oplossen. Dat werkt niet. Je wil misschien ook teveel datzelfde conventionele tienerleven van al je klasgenoten, maar misschien is dat niet eens waar jij je het best in voelt. Sommige mensen passen ook helemaal niet in dat groepjesdenken. Dat doe je nu niet, en volgens mij zal dat op zich ook weinig veranderen als je nu eens wel in een club/clubje/whatever, of binnen een paar jaar in een universiteit terecht komt. De aard van het beestje verandert toch nooit, hoezeer je ook je best doet, en dat hoeft ook niet. En zoals je aanvoelt maakt dat ook niet het verschil of mensen je aardig vinden of niet, maar ik denk dat je dat al door hebt.

Oplossingen? Er bestaan veel kleine oplossingen voor veel van je kleine deelprobleempjes. In plaats van jouw groepje te zoeken, vinden en erin te infiltreren, kan je toch ook gewoon af en toe proberen closer te worden met mensen apart. Dus niet ernaar hengelen om door godweet welk groepje uitgenodigd te worden om komende zaterdag mee te gaan naar hun danscafé op zaterdagavond, maar vraag jij gewoon eens iemand die je zelf leuk vind, en waarvan je weet dat hij/zij jou ook wel aardig vind, om eens iets samen te doen. Ook voor kleine dingetjes. Vraag eens iemand om gewoon donderdag na school mee de stad in te gaan om die en die leuke broek te gaan gaan kopen, en dan kan je nog eventjes een koffie samen gaan drinken, en that's is. Op zaterdagavond hoef je ook niet per se met een groepje mensen af te spreken om hun programma te volgen, maar bedenk eens wat jij leuker vindt dan thuis op de bank te hangen. Resultaat kan gerust zijn dat je dan om 20u een pannenkoek gaat eten met A, om 22u even binnenspringt om hallo te gaan zeggen bij B en C, om 23u zie je D en om 1u ga je dan eens kijken of E zoals bijna elke zaterdag ergens te vinden is en maak je daar een half uur een praatje mee. Een beetje vlinderen tussen allemaal leuke mensen is misschien veel meer iets voor jou. Als de gelegenheid zich voordoet geef je zelf eens een feestje en nodig jij een paar leuke mensen uit. Maar sowieso: allemaal kleine dingetjes, kleine stapjes, en hooguit proberen om kleine deelprobleempjes op te lossen in plaats van wachten tot alles alles alles ineens als een puzzel in elkaar valt.

Wat je ook moet 'durven': niet afhankelijk zijn van anderen, en dingen puur voor jezelf doen. Desnoods betekent dat dat je ergens heen gaat waarvan je eigenlijk bijna weet dat je er amper bekenden tegenkomt, maar laat dat juist een challange zijn om je er op jezelf te amuseren, spreek eens een vreemde aan, en doe consequent keihard wat je zelf het leukst lijkt.

Als de mensen die toch wel om mijn geven zien, en dat doen ze, dat ik alleen ben, waarom nemen ze me dan niet op in de groep?

Niks achter zoeken. Cru gezegd straal je dat waarschijnlijk uit, maar zie dat vooral niet als iets verkeerds. In principe ben je geen deel van hun groep, dat weet jij ook, en zij ook, dus waarom doen alsof? Jij bent gewoon Els of Carla of weet-ik-veel en blijkbaar zit jij net wat anders in elkaar dan je klasgenootjes. Gedraag je daar gerust naar (c: In plaats van een van hun kan je voor hen beter ook gewoon Els of Carla of whatever blijven, en dat weten ze ook wel, die is op haar manier ook leuk en gaaf én die is slank en heeft grote borsten (c:

En laatste tip. Als je closer wil worden met die ene jongen die je wel leuk lijkt: spreek liever niet met hem af wanneer die met zijn vriendengroepje een avond ergens gaat staan zuipen, want dan heeft hij toch vooral aandacht voor zijn drinkbuddies en niet voor jou. Je mag hem gerust af en toe voor je opeisen, maar liefst in kleine porties per keer, en met hem alleen, want jij functioneert volgens mij duidelijk veel beter als individu dan in een onbekend groepje.

[trophus]

Groepen spelen (vaak onbewust) spelletjes met rank en dergelijke. Sterke personen worden vaak door de "popi-jopie" types geweerd omdat zij een bedreiging vormen voor hun "leiderschap" binnen de groep.
Vaak stralen deze popi jopie types ook alleen maar kracht uit die ze niet echt hebben. Ik denk dat je dat zelf deels ook inziet en dat het daarom ook bedreigend voor ze is om je dichterbij te hebben.
Tot zover het gedeelte waarom ze je waarschijnlijk niet toelaten binnen de groep.

Verder zul je het heft in eigen hand moeten nemen en scheit hebben aan de mening van anderen. Dat klinkt heel simpel, maar ik weet maar al te goed dat dat niet zo is.
Als je er over wil praten o.i.d. kun je me wel PM'en, ik denk dat ik wel begrijp in welke situatie je nu zit. Het klinkt voor een enorm groot deel heel erg herkenbaar van vroeger.

Ten slotte wil ik je een assertiviteitsgroep aanraden. Het valt me op dat je psycholoog daar nog niet over is begonnen. Een assertiviteitsgroep is erg gericht op de problemen die jij op dit moment hebt (omgang en band met anderen)

[Charina]

Nou, het is natuurlijk zo dat ik over twee jaar een heel nieuw leven begin en daar naar uitkijk (alhoewel ik ergens bang ben dat ik weer in hetzelfde patroon terug zal vallen), maar ik leef nú en ik wil er iets van maken, ik wil niet zo eenzaam zijn. Ik voel de laatste tijd steeds meer dat ik een paar vriendinnen nodig heb als ik ruzie heb met mijn ouders, als er op het werk geroddeld wordt, school niet meezit of wat dan ook. Ik krijg nu op zich van de paar meisjes uit mijn klas wel steun, dat is wel heel lief maar net te oppervlakkig.
Ik heb het in mijn openingspost denk ik te veel over groepsvorming gehad. Die is er wel, maar gelukkig niet altijd. Eén op één met elkaar optrekken lijkt me voorlopig ook het beste, maar ik heb daar moeite mee, mis de vaardigheden eigenlijk die een gesprek leuk en scherp houden.

Stel dat je nu wel bij een groepje zou horen, en veel vaker met een vast kliekje zou afspreken, binnen school, buiten school, eender hoe, zou je dat echt gelukkiger maker maken? Ik denk het niet.

Jawel. Het is niet zo dat ik per se bij een groepje wil horen, ik mis de contacten gewoon. En ik ben iemand van gezelligheid, maar kan dus eigenlijk m'n ei niet kwijt.

[Al Murphy]

trophus schreef:

Ten slotte wil ik je een assertiviteitsgroep aanraden.

Dat je sociaal gezien binnen geen enkel tienergroepje past of valt heeft niks te maken met een gebrek aan assertiviteit.

Vreemd ook dat je haar eerst een te sterke persoonlijkheid aanmeet, en dan uit je hoge hoed een assertiviteitscursus opduikelt.

[Charina]

trophus schreef:

Groepen spelen (vaak onbewust) spelletjes met rank en dergelijke. Sterke personen worden vaak door de "popi-jopie" types geweerd omdat zij een bedreiging vormen voor hun "leiderschap" binnen de groep.
Vaak stralen deze popi jopie types ook alleen maar kracht uit die ze niet echt hebben. Ik denk dat je dat zelf deels ook inziet en dat het daarom ook bedreigend voor ze is om je dichterbij te hebben.
Tot zover het gedeelte waarom ze je waarschijnlijk niet toelaten binnen de groep.

Ik begrijp wat je me vertelt, het is alleen niet erg van toepassing op mijn situatie nu. Het verhaal van de popi-jopies is wat overdreven, ik kan me niet indenken dat de één de leider is over de anderen (wel neemt de één meer initiatief, maar dat heeft meer met je persoonlijkheid te maken). En die groep zit echt niet zo muurvast dat ze de hele tijd bij elkaar blijft, integendeel, gisteren splitste het zich helemaal op. De meeste mensen ken ik er al jaren en, ik wil niets afdoen aan mensen die lager opgeleid zijn, het feit dat eigenlijk iedereen vwo, of tenminste havo doet maakt het dat er weinig ranks zijn denk ik. Iedereen wordt in zijn waarde gelaten, omdat bijna iedereen zich kan verdedigen.
Wat ik wilde zeggen, is dat ik gewoon net te weinig contacten heb om duidelijke afspraken te maken en dat zit me steeds dwars.

Verder zul je het heft in eigen hand moeten nemen en scheit hebben aan de mening van anderen. Dat klinkt heel simpel, maar ik weet maar al te goed dat dat niet zo is.
Als je er over wil praten o.i.d. kun je me wel PM'en, ik denk dat ik wel begrijp in welke situatie je nu zit. Het klinkt voor een enorm groot deel heel erg herkenbaar van vroeger.

Ten slotte wil ik je een assertiviteitsgroep aanraden. Het valt me op dat je psycholoog daar nog niet over is begonnen. Een assertiviteitsgroep is erg gericht op de problemen die jij op dit moment hebt (omgang en band met anderen)

Over dat eerste: natuurlijk neem ik het heft in eigen handen. Zoals ik al zei, heb ik behoorlijk wat zelfvertrouwen, ik durf echt wel op mensen af te stappen en mijn eigen mening te vormen.
Over iets dergelijks als een assertiviteitsgroep is mijn psycholoog wel begonnen, maar om even heel eerlijk te zijn, daar ben ik te arrogant voor. Ik zal hier best kritiek op krijgen, maar ik denk dat ik niets leer van nagespeelde scenes met onzekere mensen. De realiteit is heel anders.

Maar bedankt voor je reactie, de anderen ook.

Ik heb trouwens geen tijd en zin om naar een of andere sport- brei- of schaakclub te gaan. Ten eerste omdat ik er op dit moment helemaal geen tijd voor heb, en ten tweede omdat ik vrijwel zeker weet dat ik in exact hetzelfde patroon terugval: ik heb het erg gezellig, kan goed met de mensen omgaan (maar die mensen hebben ook weer hun eigen vrienden), maar echte vrienden zal ik er niet maken.

[trophus]

Al Murphy schreef:

Dat je sociaal gezien binnen geen enkel tienergroepje past of valt heeft niks te maken met een gebrek aan assertiviteit.

Vreemd ook dat je haar eerst een te sterke persoonlijkheid aanmeet, en dan uit je hoge hoed een assertiviteitscursus opduikelt.

sterke persoonlijkheden worden vaak ik hoekjes gedrukt waardoor ze het gedeelte assertiviteit binnen de ontwikkeling mis kunnen lopen. verkijk je er niet op, jongeren kunnen echt keihard voor elkaar zijn emotioneel

Charina schreef:

Nou, het is natuurlijk zo dat ik over twee jaar een heel nieuw leven begin en daar naar uitkijk (alhoewel ik ergens bang ben dat ik weer in hetzelfde patroon terug zal vallen), maar ik leef nú en ik wil er iets van maken, ik wil niet zo eenzaam zijn. Ik voel de laatste tijd steeds meer dat ik een paar vriendinnen nodig heb als ik ruzie heb met mijn ouders, als er op het werk geroddeld wordt, school niet meezit of wat dan ook. Ik krijg nu op zich van de paar meisjes uit mijn klas wel steun, dat is wel heel lief maar net te oppervlakkig.
Ik heb het in mijn openingspost denk ik te veel over groepsvorming gehad. Die is er wel, maar gelukkig niet altijd. Eén op één met elkaar optrekken lijkt me voorlopig ook het beste, maar ik heb daar moeite mee, mis de vaardigheden eigenlijk die een gesprek leuk en scherp houden.

Je hoeft er niet per se vaardigheden voor te hebben.. Ik denk dat het het belangrijkste is dat je er niet teveel over nadenkt, niet teveel bij stilstaat en vooral het cliche "jezelf" bent. Misschien moet je een stuk initiatief gaan nemen om de contacten die je al hebt verder uit te kunnen diepen. Organiseer eens een avond bij jou thuis met dat groepje meisjes, geef een feest voor de gehele klas, dat soort dingen. En toon interesse.. Vraag andere mensen veel naar hoe het met hen gaat, wat ze ervan vonden dat ze een laag cijfer hadden, of ze vaak ruzie hebben met hun ouders, of ze leuk werk hebben etc. Stel vragen als je niet weet wat zelf te vertellen, grote kans dat mensen dingen terug gaan vragen en dat je dan je verhaal kunt doen over bijvoorbeeld het geroddel op je werk. Als jij veel interesse toont in mensen, goed naar hen luistert (en bijvoorbeeld onthoud dat die ene een spannend sollicitatiegesprek had dan en 5 minuten van tevoren een succesje smst) heb je grote kans dat mensen jou vanzelf meer gaan opzoeken.

Dan hou je natuurlijk dat als meisje a, b, c en d altijd samen uitgaan ze uit automatisme jou misschien niet meevragen.. maar door zelf iets te organiseren kun je dat patroon misschien doorbreken?

[Charina]

Dusjcrib schreef:

Je hoeft er niet per se vaardigheden voor te hebben.. Ik denk dat het het belangrijkste is dat je er niet teveel over nadenkt, niet teveel bij stilstaat en vooral het cliche "jezelf" bent. Misschien moet je een stuk initiatief gaan nemen om de contacten die je al hebt verder uit te kunnen diepen. Organiseer eens een avond bij jou thuis met dat groepje meisjes, geef een feest voor de gehele klas, dat soort dingen. En toon interesse.. Vraag andere mensen veel naar hoe het met hen gaat, wat ze ervan vonden dat ze een laag cijfer hadden, of ze vaak ruzie hebben met hun ouders, of ze leuk werk hebben etc. Stel vragen als je niet weet wat zelf te vertellen, grote kans dat mensen dingen terug gaan vragen en dat je dan je verhaal kunt doen over bijvoorbeeld het geroddel op je werk. Als jij veel interesse toont in mensen, goed naar hen luistert (en bijvoorbeeld onthoud dat die ene een spannend sollicitatiegesprek had dan en 5 minuten van tevoren een succesje smst) heb je grote kans dat mensen jou vanzelf meer gaan opzoeken.

Dan hou je natuurlijk dat als meisje a, b, c en d altijd samen uitgaan ze uit automatisme jou misschien niet meevragen.. maar door zelf iets te organiseren kun je dat patroon misschien doorbreken?

Je slaat de spijker op z'n kop, ik weet al langer dat ik het ongeveer zo moet gaan doen. Maar je hebt het heel goed verwoord, misschien is het inderdaad een idee om zelf maar eens wat te gaan organiseren...alhoewel ik bij een feestje me wel heel erg verantwoordelijk zou voelen of het gezellig is...

[Thee Muts]

Charina schreef:

Je slaat de spijker op z'n kop, ik weet al langer dat ik het ongeveer zo moet gaan doen. Maar je hebt het heel goed verwoord, misschien is het inderdaad een idee om zelf maar eens wat te gaan organiseren...

Ik denk dat je daar al een heel eind mee komt; dan kom je er ook snel genoeg achter wat jíj leuk en gezellig vindt. Verder sluit ik me helemaal aan bij de post van Dusjcrib

alhoewel ik bij een feestje me wel heel erg verantwoordelijk zou voelen of het gezellig is...

Jij bent toch niet als enige verantwoordelijk dat het gezellig wordt? Jij schept bepaalde voorwaarden voor de gezelligheid door iets te organiseren: Je regelt een gezellige plek, muziek, hapjes, drankjes en meer van dat soort dingen die je leuk vindt. Of de mensen het vervolgens naar hun zin hebben, hangt helemaal van hun instelling af. Als zij sacharijnig (weet nooit hoe je dat woord spelt ) gaan lopen doen omdat ze bijvoorbeeld de muziek niet leuk vinden, dan kiezen ze daar toch zelf voor? Ze kunnen zich er ook weinig van aantrekken en het gezellig voor zichzelf maken door lekker met andere mensen te gaan kletsen; om maar een klein voorbeeld te noemen. Dat iemand een feest organiseert, betekent niet dat je iedereen de hele avond ook moet vermaken. Als het goed is, doen de 'gasten' dat zelf.

Zie het gewoon als uitgaan. Als je naar een kroeg/club gaat, liggen daar toch ook alleen maar de voorwaarden voor de gezelligheid; de daadwerkelijke sfeer hangt toch voornamelijk van je eigen stemming en instelling af?

[dallie]

Het is lastig om uit je bericht op te maken waar het probleem precies ligt. Ik denk dat je gewoon moet blijven proberen en vooral niet een te grote control-freak moet zijn. Easy-going is wat mensen graag hebben. En het is moeilijk voor veel mensen om easy-going te zijn omdat ze bang zijn dat ze meelopen of zichzelf verliezen in de groep. Het is een uitstraling die je ook moet hebben/ontwikkelen.

Ik herken je probleem best wel goed, ik had het vroeger namelijk ook en het is vanzelf goedgekomen. Ik weet niet waardoor het gekomen is, ik ben naar mijn mening juist veel minder sociaal / lief dan vroeger maar juist nu mogen mensen me veel meer en bellen ze me op of ik mee wil naar allerlei dingen. Heel bizar. Sterkte!

[waves]

Het inderdaad heel moeilijk om in al gevormde groepjes te komen. Probeer inderdaad bij verenigingen wat vrienden te maken. Je zegt dat je 2 keer per week danst, vraag aan mensen van dansen of ze zin hebben om op stap te gaan. Dan kom je weer mensen tegen die zij kennen, etcetera. Ga in pauzes gewoon bij een groepje zitten en probeer wat mee te kletsen met waar ze het ook over hebben. En bij groepjes maken, vraag gewoon iemand of je erbij mag. Niet geschoten is altijd mis .

Charina schreef:

Denk niet dat ik sociaal gestoord ben of zo. Op hyves heb ik best wat vrienden, mijn msn lijst is ook niet klein en er zijn altijd wel mensen die met me willen msn’en en praten. De vonk slaat echter alleen nooit over.

Hey, Hyves en MSN zegt bijzonder weinig over je sociale vaardigheden hoor

Misschien is een teamsport iets voor jou? Of vrijwilligerswerk bij jou op school? Bij ons was er altijd een soort vereniging op de middelbare die feestjes organiseerde e.d.

[Lilything]

Ik geloof heus dat je niet sociaal gestoord bent. Eenzaamheid is soms iets wat ontstaat door bepaalde keuzes en wat niet echt bewust ontstaan is. Een eerste liefde is vaak iets wat invloed kan hebben op hoe jij je voelt. Ik denk dat je moet proberen om met hem af te spreken. (ja dat is heel erg eng, maar anders hou je altijd spijtgevoelens omdat je niet keihard "nee" gekregen hebt van hem, keihard "nee" hoe pijnlijk ook helpt)

Probeer de eenzame mensen te vinden in je klas, of de mensen die anders denken (probeer je eigen vooroordelen opzij te zetten) en probeer wel jezelf te blijven bij je contacten. Probeer ook contacten te combineren, zit er niet iemand op dansles ook toevallig bij jou op school?

Ik vind het dapper dat je geprobeerd hebt contacten te maken op dat feest. Ik heb het idee dat je enig kind bent, is dat zo? Dat kan vaak in je nadeel werken, een zus of broer kan je vaak meenemen en je kunt vaak bij zijn/haar vriendengroep hangen zonder dat het raar lijkt.

Hoe raar het ook is, als ik zie dat iemand alleen staat, durf ik ook niet altijd iemand erbij te betrekken (ik maakte het vandaag nog mee, ik voel mee met diegene maar ik weet niet hoe ik diegene bij het gesprek kan betrekken; ook verlegenheid van mij)

Probeer ook uit de slachtofferrol te blijven trouwens. Ik denk dat je inderdaad moet blijven proberen, het zal misschien even duren. En misschien komen de fijne contacten uit onverwachte hoek (miss via familie of buurkinderen or whatever).

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

[Charina]

Ik ben geen enigkind, maar heb wel een zusje van drie jaar jonger...af en toe mis ik een oudere broer of zus wel, om zoveel redenen...
Over hoe het nu gaat, eigenlijk nog steeds hetzelfde... Het is lastig, ik opende dit topic in een wanhopige opwelling na die ene avond, maar na een paar dagen is alles weer zoals het was en ben ik er weer helemaal aan gewend geraakt.

Ik heb de laatste tijd wat zelfvertrouwen opgebouwd, maar ik merkte net weer dat dit eerder opgeblazen zelfvertrouwen is... zaterdag was er namelijk een feest van de AH, erg gezellig gehad en was ook redelijk bezopen toen ik thuis werd gebracht door een jongen en een meisje (minstens een jaar ouder dan ik), die waren gewoon gezellig vrolijk en eigenlijk niet bezopen. Nu vertelde dat meisje me zondag op msn dat ze zeven glazen wijn op had... maar zij vond zichzelf helemaal niet bezopen...
Nou vond ik dat niet helemaal kloppen, en schijnbaar heb ik tegen andere mensen (?) gezegd dat zij dus echt wel dronken was ofzo, en net zei ze op msn tegen me dat ze dat niet leuk vond van me...
Nja, dat meisje is ontzettend betrouwbaar en zorgzaam, daar steek ik mn hand voor int vuur, en ze zou me ook niet thuis hebben gebracht als ze echt bezopen was...
Daar word ik dan weer zoo onzeker van... ik bedoel ze had het me 10 min later gelijk weer vergeven eig en wilde me graag helpen, maar toch... ik zou niet graag over haar willen roddelen, echt niet... En het gesprek begon toen over roddelen. Tja, ik weet niet hoeveel ik over anderen praat, maar wat mijn moeder me laatst vertelde, dat maakte toen wel indruk... dat mijn oma en overgrootoma, zoveel mogelijk mensen weghielden van huis, bang waren over wat er over hun gezegd werd en daarom zelf de ergste dingen zeiden over anderen, en als je dat hoort dat is echt niet leuk, maar verschrikkelijk cynisch en hard.
Ik dacht misschien heb ik dat ook wel een beetje. Omdat ik altijd wel buitengesloten ben, heb ik altijd het idee gehad dat mensen over me roddelden...het is een soort cirkel.

Ik heb niemand die ik écht kan vertrouwen en met wie ik het over zoiets kan hebben. Dat mis ik gewoon. Nooit iemand zomaar kunnen bellen, of gewoon bij iemand binnen kunnen lopen. Eigenlijk gewoon geen feedback, maar ik ben er aan gewend geraakt en heb er mee leren leven... hoewel ik toch eigenlijk nog onzeker ben, heeft me dat aan de andere kant weer hard gemaakt.

Wat ook een soort cirkel is, nou die ene jongen waar ik totaal geen contact meer mee heb. Als ik vrienden zou hebben met wie ik uit kon gaan zou ik allicht met heb in contact komen, maar zolang ik dat niet heb krijg ik door een mogelijke relatie met hem ook niet meer vrienden (aanzien, ja zo zit de wereld in elkaar). En dan is de cirkel weer rond.
Het is moeilijk hoor, die cirkels te doorbreken... wat er ook nog bijkomt is dat ik uitgaan echt heel leuk vind, maar dat het voor mij best wel deprimerend is met het idee "mn klasgenoten zitten gezellig in de kroeg" zaterdagavond al op bed te liggen...

Is er geen tent waar de meesten naartoe gaan van je klas enzo?

Misschien kan je daar dan gewoon verschijnen en raak je vanzelf weer in gesprek met je klasgenoten. Daarnaast ben je niet helemaal alleen, want je 'kent' er dan toch mensen.

Of zeg ik nu iets heel geks?

[metallica]

Ik weet het niet want ik heb niet alles gelezen... maar doe je miss niet te hard je best om vrienden te maken en ergens bij te horen? Naar mijn eigen ervaring blijkt dat bepaalde dingen op een gegeven moment gewoon komen en dat je niet enorm je best hoeft te doen om vrienden te maken. Het is natuurlijk wel raadzaam om eens ergens naar toe te gaan en wat contacten te leggen, maar ga het niet forceren.
Echt, ik weet hoe vervelend het is om er op school niet tussen te passen. Maar op een gegeven moment leer je mensen buiten school kennen, waarbij je niet je best hoeft te doen om uitgenodigd te worden en die je gewoon nemen zoals je bent. En op dat moment heb je je klasgenoten ook helemaal niet meer nodig...
Ik ken iemand die heel hard haar best doen om vrienden te maken. Ze doet overspontaan, nodigd iedereen thuis uit, maakt met iedereen een kletsje en een babbeltje. Enja, mensen doen aardig terug ze vinden haar ook wel aardig, maar vrienden maakt ze er niet mee integendeel zelfs. Omdat het te overduidelijk is dat ze koste wat het kost vrienden wil maken en zich eigenlijk maar opdringt.

[EXBO]

Ik werk nu ook ongeveer 2 maanden bij de AH als cassiere en ik merkte doordat de sfeer daar veel opener is, er zijn wat oudere jongeren (omdat de minimum leeftijd 16 is) die vaak al studeren o.i.d.. ik ben ook nooit goed geweest in vrienden maken, maar ik begin ook steeds beter met mn collega's om te gaan. Je zei dat je met je klasgenoten niet zo goed kon opschieten omdat ze niet echt vertouwen (over iets dat eerder gebeurd was?), dus misschien kan je vrienden op werk proberen te maken, of misschien bij dansles..(ik heb mijn beste vriendin ook ontmoet bij mn sportvereniging)

[Charina]

Bij dansles en ook bij de AH werkt het hetzelfde als op school: ik kan er goed met de mensen opschieten, alleen echt iets afspreken, zo ver komt het eigenlijk nooit.
Misschien omdat ik het idee heb dat mensen er vanuit gaan dat je toch wel je eigen vriendenclubje hebt, en zij hun eigen, dat het onderwerp "laten we iets gaan doen" onbewust nooit echt te sprake komt.

Is er geen tent waar de meesten naartoe gaan van je klas enzo?

Misschien kan je daar dan gewoon verschijnen en raak je vanzelf weer in gesprek met je klasgenoten. Daarnaast ben je niet helemaal alleen, want je 'kent' er dan toch mensen.

Of zeg ik nu iets heel geks?

Nou ten eerste wil ik sowieso zaterdagavond/nacht niet alleen fietsen... ten tweede voel ik me ook zo zielig als ik er alleen heenga... en ten derde, als ik dan bekenden tegenkom, komen die met de vraag "met wie ben je", dan voel ik me al helemaal zo rot

Volgens mij doe ik echt niet opvallend mijn best vrienden te maken, sterker nog ik laat het eerder op een beloop, hoewel ik wel contact probeer te maken hoor.