zwanger worden

[Lilything]

Promillage schreef:

Ik moet er niet aan denken.

Misschien dat een dagje in een creche je op andere gedachten kunnen brengen. Kinderen vreten sowieso al je energie weg.

Ik snap dergelijke nesteldrang niet zo goed eigelijk. Wil je iets opvullen in je leven?

Man (tenminste ik ga er gewoon vanuit dat je een man bentsorry als ik dat fout heb) Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen Ik ben nog erg druk met mijn studie, en inderdaad en daarom vind ik het echt niet de tijd ervoor. Ik denk dat ik per dag wat uurtjes in de avond heb en zelfs dan doe ik nog dingen voor school of spreek ik af met vrienden of bel ik met mensen. Echt vrije tijd ken ik eigenlijk amper. (ik kan zelfs geen huisdier nemen)

Ik heb heus wel ervaring met kinderen (en ja zelfs met honderden bij elkaar en ik vind kinderen ook regelmatig irritant haha). Het is gewoon iets wat niet voortkomt vanuit een praktisch en objectief beredeneerd iets. Het zal wel dus dat oerinstinct zijn/ die biologische klok/ het lichamelijk klaar voor zijn etc.

Dus volledig aansluitend bij Morgan

Ik vind het eigenlijk wel sneu voor ons, ik voel me meestal niet zó'n slaaf van mijn hormonen

Promillage schreef:

Ik moet er niet aan denken.

Misschien dat een dagje in een creche je op andere gedachten kunnen brengen. Kinderen vreten sowieso al je energie weg.

Ik snap dergelijke nesteldrang niet zo goed eigelijk. Wil je iets opvullen in je leven?

Het is geen gedachte.. Ik duw bij mezelf juist IEDERE gedachte over eigen kinderen mijn hoofd weer uit. Ik denk niet na over namen, ik denk niet na over hoeveel ik er zou willen en meer van dat.. dat alles omdat het buikgevoel al zo heftig is, dat ik bang ben dat mijn ratio me niet meer kan tegenspreken zodra ik het mezelf toesta erover na te denken.

Het is een gevoel in mijn buik. Een zelfde gevoel als "houden van", dat bedenk of beslis ik ook niet maar overkomt me ook gewoon.. Ik hou bij voorbaat al van mijn kinderen, nog voor er ook maar een vruchtje in mijn buik groeit. Dat gevoel is die "nesteldrang", daar helpt geen drukke creche of rottig kind tegen. Er is ook geen leegte, het zal inderdaad gewoon de natuur zijn..

[Lilything]

Morgan schreef:

Ik vind het eigenlijk wel sneu voor ons, ik voel me meestal niet zó'n slaaf van mijn hormonen

Achja, ik voel me ook meestal geen slaaf van mijn hormonen hoor Ik zal ook nooit tegen iemand zeggen in mijn omgeving "weet je wat ik nou graag wil, zwanger worden". Maar zoals Snoopy het presenteert herken ik het absoluut. Als ze nou had gezegd "wie wil er hier binnen nu en 2 jaar kinderen?" dan word ik (omdat ik dan objectief ga nadenken) al veel angstiger en dan had ik waarschijnlijk met mijn zakelijke hoofd "nee" gepost

Bij mij is het ook heel lichamelijk, maar ik ga er ook echt ver in door Helemaal nu ik om me heen ook veel kleine kindjes zie, en met name ook doordat m'n zus zwanger werd en nu een dochtertje heeft. Dat alles maakt het gevoel alleen nog maar sterker... (Helemaal wanneer blijkt dat ik haar bijvoorbeeld ineens wél rustig krijg, terwijl m'n zus alles geprobeerd heeft. Of wanneer ze zo breed naar me lacht en tegen me brabbelt; dan borrelt er echt vanalles in m'n buik, een soort verliefd gevoel.)
Ik heb de namen al helemaal klaar. Ik ben nog niet zo gek dat ik al kleertjes in een doos heb liggen ofzo, dat hoor je ook wel eens, dat gaat me echt te ver. Maar ik ben er wel echt mee bezig...

Morgan schreef:

Ik weet niet hoe het met de anderen zit, maar dat is het bij mij echt niet - het komt me helemaal niet uit, ik ben nog veel te veel de student aan het uithangen. Heb liever een kat. Volgens mij is het echt iets fysieks - mijn lichaam is op deze leeftijd het beste in staat om zwanger te zijn/te bevallen, en dus worden er allemaal hormonen uitgeramd die ervoor zorgen dat ik dat ook wíl.

Ja, dat zal best wel goed kunnen. Ik heb ook grote herkenning bij deze topic overigens... ik zei laatst tegen mijn vriend dat er in de woonkamer best een box zou kunnen staan, haha Hij zei 'Ja, eigenlijk wel he?'
Mijn schoonzusje is zwanger en als dat kindje geboren is dan zal het nog wat worden met mij vrees ik, maar goed, we zien wel...

Ik weet dat het niet kan, ik weet dat ik nog moet studeren, maar het is zo moeilijk om niet over na te denken soms. En soms vind ik het ook echt vervelend dat het nu niet kan.

[Lilything]

Andijvie schreef:

Bij mij is het ook heel lichamelijk, maar ik ga er ook echt ver in door Helemaal nu ik om me heen ook veel kleine kindjes zie, en met name ook doordat m'n zus zwanger werd en nu een dochtertje heeft. Dat alles maakt het gevoel alleen nog maar sterker... (Helemaal wanneer blijkt dat ik haar bijvoorbeeld ineens wél rustig krijg, terwijl m'n zus alles geprobeerd heeft. Of wanneer ze zo breed naar me lacht en tegen me brabbelt; dan borrelt er echt vanalles in m'n buik, een soort verliefd gevoel.)
Ik heb de namen al helemaal klaar. Ik ben nog niet zo gek dat ik al kleertjes in een doos heb liggen ofzo, dat hoor je ook wel eens, dat gaat me echt te ver. Maar ik ben er wel echt mee bezig...

Namen denk ik dan ook wel weer veel over na maar dat heb ik eigenlijk altijd wel gedaan, zelfs als kind al maar klaar heb ik ze niet ofzo (input v/d partner ook wel belangrijk toch?) Ik vind het verder ook super interessant om van die opvoedprogramma's te kijken en daar over na te denken.

Maarja, je moet er ook niet te ver in gaan vind ik. De teleurstelling kan dan keihard aankomen als je ze gewoonweg niet kunt krijgen (hoewel die teleurstelling natuurlijk altijd keihard aankomt daar niet van). De discussie over wel of niet adopteren kan in dit verband ook weer een interessante discussie opleveren (maar is alweer offtopic)...Ik zou zelf denk ik niet gauw tot adoptie overgaan, maar wie weet

Andijvie schreef:

Ik heb de namen al helemaal klaar. Ik ben nog niet zo gek dat ik al kleertjes in een doos heb liggen ofzo, dat hoor je ook wel eens, dat gaat me echt te ver. Maar ik ben er wel echt mee bezig...

Hier net zo.

Namen hebben we en ik heb een paar jaar terug wel een keer een knuffeltje gekocht...wil het liefst ook al kleertje kopen ed...maar daar wacht ik toch nog maar even mee...

Ik zei laatst ook dat ik een bepaalde route vanaf ons nieuwe huis naar de supermarkt zo geschikt vond voor kinderwagens Toen keken m'n ouders echt geschokt en m'n zus moest alleen maar lachen (Die pusht me echt om zwanger te worden; op zich wel fijn, want door tegen haar gepush in te gaan voel ik die drang wat minder )

Oh, en de namen heb ik vooral bedacht, maar hij was ontroerd, dus dat zit wel goed En natuurlijk kunnen ze nog aangepast worden.

[Signy]

Ik wil óóit kinderen maar nu zou ik nog niet zwanger willen worden.
Ik ben zelfs elke maand bang dat ik onverhoopt zwanger ben. (ook al slik ik de pil ).

Ik ben 24 en ik heb een relatie van 2 jaar, maar ik vind mezelf er nog helemaal niet klaar voor om een moeder te zijn. Ook mijn relatie is er nog niet klaar voor, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik studeer daarbij ook nog eens. Dat gaat sowieso nog 2 jaar duren (ik ben dan 27 als ik klaar ben).
Mijn intentie is om te beginnen met kinderen als ik 30 ben ofzo... (Nu las ik in de Viva dat je dan 'nog maar' 25% kans hebt om zwanger te raken maargoeeed ). Ik praat wel met mijn vriend soms over kinderen en hoe we ze willen opvoeden.

Ik werk (bijbaantje) in de kinderopvang en ik kom dus regelmatig met (kleine) kinderen in aanraking. Ik merk hierdoor dat babietjes heel cute zijn, maar mijn eierstokken gaan er niet door rammelen. Wel is dit zulk werk een handige 'voorbereiding op het echte werk', ghehe.

Wat betreft namen en kleding; namen bedenken heb ik altijd al gedaan... en ik zie soms echt zulke leuke kleertjes maar om die nou al te kopen.... eh nee, koop liever iets voor mezelf.

[Vice]

Signy schreef:

Ik werk (bijbaantje) in de kinderopvang en ik kom dus regelmatig met (kleine) kinderen in aanraking. Ik merk hierdoor dat babietjes heel cute zijn, maar mijn eierstokken gaan er niet door rammelen. Wel is dit zulk werk een handige 'voorbereiding op het echte werk', ghehe.

Peuters cute vinden kan ik nog wel begrijpen, maar baby's ............... wat een mormels zijn het.

Geld. Tijd. Carrière. Allemaal weg als je zo'n ding op de wereld zet.

nare man schreef:

Geld. Tijd. Carrière. Allemaal weg als je zo'n ding op de wereld zet.

+ het figuur van je vriendin

[Signy]

Vice schreef:

Peuters cute vinden kan ik nog wel begrijpen, maar baby's ............... wat een mormels zijn het.

Ja veel wel maar echt niet allemaal hoor
Peuters zijn imo leuker eig want daar kan je al een beetje mee communiceren.

Baby's zijn fantastisch als ze lachen

Baby's zijn uit de kluiten gewassen larven die alleen maar schijten en huilen.

[deoxyribose]

kinderen...ik moet er echt niet aan dénken zeg, niet nu en ook niet na m'n dertigste...

[Signy]

Kazet Nagorra schreef:

Baby's zijn uit de kluiten gewassen larven die alleen maar schijten en huilen.

haha ja hoor.

Kazet Nagorra schreef:

Baby's zijn uit de kluiten gewassen larven die alleen maar schijten en huilen.

Dan heb jij nog nooit een baby gezien.

[Lorelei]

Een beetje raar om een baby met een creche te vergelijken, Promillage.

Kazet Nagorra schreef:

+ het figuur van je vriendin

Mijn moeder was na de geboorte van mij en mijn broertje dunner dan ze ooit geweest was en in de jaren daarna ook heel slank. Mijn oma ook, trouwens. Ik gooi het op de goede genen (D'r mag ook wel wat tegenover die slechte ogen staan...

Morgan schreef:

Mijn moeder was na de geboorte van mij en mijn broertje dunner dan ze ooit geweest was en in de jaren daarna ook heel slank. Mijn oma ook, trouwens. Ik gooi het op de goede genen (D'r mag ook wel wat tegenover die slechte ogen staan...

Ha, ook mijn moeder was gewoon nog superslank enzo! Euh... en is, slanker dan ik zelfs. (2 kinderen)

Allemaal leuk en aardig, maar vrouwen die na een zwangerschap nog even slank zijn, geen last hebben van hangende borsten en opgerekte zooi zijn natuurlijk schaars.

Ja nee, inderdaad.. mijn uiterlijk is wel vele malen belangrijker dan het eventueel krijgen van kinderen, ik heb me direct bedacht! Als mijn vriend maar een eeuwig slank vrouwtje heeft he.

[ZerO]

Vrouwen die dik blijven na hun zwangerschap hebben geen discipline niet tijdens en niet na hun zwangerschap!

ot:
nee, nog lang geen drang tot voortplanting

Poggy schreef:

Allemaal leuk en aardig, maar vrouwen die na een zwangerschap nog even slank zijn, geen last hebben van hangende borsten en opgerekte zooi zijn natuurlijk schaars.

Ah shit, ik leef inderdaad voor die platte buik en die perky borsten. Jammer dan

Dusjcrib schreef:

Ja nee, inderdaad.. mijn uiterlijk is wel vele malen belangrijker dan het eventueel krijgen van kinderen, ik heb me direct bedacht! Als mijn vriend maar een eeuwig slank vrouwtje heeft he.

Whoops, gevoelige snaar ergens geloof ik.
Ik zeg alleen maar dat het prima in het rijtje past van wat er allemaal wegvalt wanneer je een kind krijgt en dat jullie tegenargumentatie slecht was.

Uiteraard moet iedereen voor zichzelf bepalen wat hij/zij belangrijker vindt.

[***ailá***]

Ik wil er wel 1. Uh... nu. Maar mijn verstand houdt me onder de duim, de komende 3 jaar zit ik nog op de universiteit

De gemiddelde leeftijd dat een vrouw (kennelijk heeft CBS niet de leeftijd van de man) haar eerste kind krijgt is 29.4. Afgezien van de complicaties die kunnen optreden, wordt het ook steeds moeilijker om (bijvoorbeeld) de pensioenen te betalen. Om de vergijzing tegen te gaan zou 'men' eerder aan kinderen moeten beginnen.

Dus, iedereen: hup, aan de kinderen!

[Lilything]

Poggy schreef:

Whoops, gevoelige snaar ergens geloof ik.
Ik zeg alleen maar dat het prima in het rijtje past van wat er allemaal wegvalt wanneer je een kind krijgt en dat jullie tegenargumentatie slecht was.

Uiteraard moet iedereen voor zichzelf bepalen wat hij/zij belangrijker vindt.

Ik denk dat je wel zover moet zijn dat je je eigen belang opzij kan zetten voor een kind, anders ben je er niet aan toe. Allerlei risico's die eraan verbonden zijn moet je in principe kunnen aanvaarden.

Mensen die echt heel erg op uiterlijk gefocused zijn moeten mijns inziens nooit een kind krijgen (oppervlakkige mensen mogen wat mij betreft wel uitsterven)

[ZerO]

Lilything schreef:

Mensen die echt heel erg op uiterlijk gefocused zijn moeten mijns inziens nooit een kind krijgen (oppervlakkige mensen mogen wat mij betreft wel uitsterven)

Er is een groot verschil tussen goed uit willen zien en oppervlakkig zijn!

Lilything schreef:

Ik denk dat je wel zover moet zijn dat je je eigen belang opzij kan zetten voor een kind, anders ben je er niet aan toe. Allerlei risico's die eraan verbonden zijn moet je in principe kunnen aanvaarden.

Mensen die echt heel erg op uiterlijk gefocused zijn moeten mijns inziens nooit een kind krijgen (oppervlakkige mensen mogen wat mij betreft wel uitsterven)

Tja, en dat is dan ook de reden waarom ik geen kind hoef. Ik vind dingen als carriere belangrijker. . Uiterlijk niet, dat is meer een fijne bijkomstigheid. Denk ook niet dat er veel mensen zijn die alleen daarom geen kind nemen.

Maar nogmaals, het enige wat ik zei was dat hun argument nergens op sloeg. Mensen lezen wat ze willen lezen .

[Lilything]

Poggy schreef:

Tja, en dat is dan ook de reden waarom ik geen kind hoef. Ik vind dingen als carriere belangrijker. . Uiterlijk niet, dat is meer een fijne bijkomstigheid. Denk ook niet dat er veel mensen zijn die alleen daarom geen kind nemen.

Maar nogmaals, het enige wat ik zei was dat hun argument nergens op sloeg. Mensen lezen wat ze willen lezen .

Maar, zoals ik al zei, als je je eigen belangen ervoor opzij wilt zetten, dan ben je er denk ik aan toe Niet dat je je compleet opoffert natuurlijk, maar dat soort dingen als uiterlijk etc moet je dan een plekje kunnen geven, mocht het gebeuren. Natuurlijk alleen maar gunstig als je er dan enigzins ongeschonden uitkomt

Ik vind de reacties van de mannen in dit topic ook wat lomp. Ik denk dat heel veel mannen/ jongens zichzelf later wel als vader zien (niet allemaal natuurlijk)

ZerO schreef:

Er is een groot verschil tussen goed uit willen zien en oppervlakkig zijn!

Natuurlijk, maar als je kinderen krijgt, wil dat niet meteen zeggen dat je er niet meer goed uit kan zien. Ja, je krijgt misschien stretchmarks overal, en je buik zal nooit meer zijn zoals die op je 15de was, en je borsten zullen gaan hangen, maar zelf vind ik dat niet iets dat me tegenhoudt om er goed uit te zien
Als je puur geen kinderen neemt omdat er dan dingen gaan zakken en hangen, dan vind ik dat oppervlakkig.

(Ik meende me trouwens de herinneren dat mannen gemiddeld 36 zijn wanneer ze hun eerste kind krijgen, maar als ik het cijfer van 29,4 bij de vrouwen zie, dan denk ik dat die 36 niet klopt.)

Lilything schreef:

Maar, zoals ik al zei, als je je eigen belangen ervoor opzij wilt zetten, dan ben je er denk ik aan toe Niet dat je je compleet opoffert natuurlijk, maar dat soort dingen als uiterlijk etc moet je dan een plekje kunnen geven, mocht het gebeuren. Natuurlijk alleen maar gunstig als je er dan enigzins ongeschonden uitkomt

Hm. Daar heb je misschien wel een goed punt. Maar dan ben ik er liever maar niet aan toe .

[Marcade]

Andijvie schreef:

(Ik meende me trouwens de herinneren dat mannen gemiddeld 36 zijn wanneer ze hun eerste kind krijgen, maar als ik het cijfer van 29,4 bij de vrouwen zie, dan denk ik dat die 36 niet klopt.)

Heu waarom niet? Ga je nou aan komen zetten dat je dat leeftijdsverschil te groot vind?

[Lilything]

Even wat leesvoer: http://www.kinderwensspreekuur.com/k...angerschap.pdf (Kijk ze proberen ons bang te maken)

Nieuwsberichten
29 juni 2007

Einde uitstel moederschap: probleem opgelost?
CBS: einde uitstel moederschap
“De gemiddelde leeftijd waarop vrouwen moeder worden, neemt niet meer toe. (…) Vrouwen die voor de eerste keer moeder werden, waren in 2006 gemiddeld 29,4 jaar, even oud als in 2004 en 2005. In 1970 waren vrouwen gemiddeld iets ouder dan 24 jaar bij de eerste geboorte. (…) De laatste tien jaar stelden vrouwen de geboorte van hun eerste kind nog steeds uit. De afgelopen twee jaar lijkt het uitstel tot een einde gekomen.” (CBS, 11 juni 2007)

http://www.huismannen.nl/site/artikel.php?id=1783&

Er wordt veel gediscussieerd over ’uitstelmoeders’, maar de gemiddelde leeftijd van vaderschap neemt sterker toe dan die van moederschap. Op verzoek van Trouw analyseert de demograaf het fenomeen van de uitstelvader. Hadden de kinderen die in 1975 in Nederland geboren werden een vader van gemiddeld 29,5 jaar oud, in 2005 was de gemiddelde leeftijd van de vaders 34,2 jaar: een verschil van 4,7 jaar. De gemiddelde leeftijd van de moeders steeg in die periode met 4,2 jaar.

Poggy schreef:

Whoops, gevoelige snaar ergens geloof ik.
Ik zeg alleen maar dat het prima in het rijtje past van wat er allemaal wegvalt wanneer je een kind krijgt en dat jullie tegenargumentatie slecht was.

Uiteraard moet iedereen voor zichzelf bepalen wat hij/zij belangrijker vindt.

Ik bedoelde het niet als argumenatie, eigenlijk. Ik vond het uiterlijk zo een slecht argument om geen kinderen te willen, dat ik het uberhaupt niet als "te weerleggen" beschouwde Ik reageerde puur op morgan, echt als eigen constatering van "hee, inderdaad joh.. mijn moeder is ook nog altijd superslank"..

Ik denk dat Lilything het heel goed omschrijft verder.. Overigens ben ik het er absoluut niet mee eens dat je voor een kind allerlei dingen moet opgeven. Als ik om mij heen kijk zie ik niemand die van alles heeft moeten opgeven na het krijgen van kinderen. Ik zie mensen gewoon hun eigen bedrijf beginnen (met succes), juist switchen naar hun droombaan of zich een jaar in het buitenland settelen om ies van de wereld te zien, alles met kinderen. Het belangrijkste is denk ik dat je de dingen echt wilt, dan weet je ze echt wel te combineren.

En mensen die hun geluk vooral halen uit geld en carriere, moeten dat lekker zelf weten. Ik word daar persoonlijk niet gelukkig van, doe mij maar mensen en hechte banden en speciale relaties in iedere vorm. Familie, liefde, vriendschap, kinderen.. En zo moet iedereen lekker hun eigen leven bepalen

Marcade schreef:

Heu waarom niet? Ga je nou aan komen zetten dat je dat leeftijdsverschil te groot vind?

Heu? Zeg ik dat?
Nee, dat verschil vind ik niet te groot, ik kon me alleen niet voorstellen dat mannen zoveel later vader worden dan vrouwen moeder worden..
(En zoals ik zie zijn vaders inderdaad gemiddeld jonger dan ik dacht, maar niet veel )

Poggy schreef:

Whoops, gevoelige snaar ergens geloof ik.
Ik zeg alleen maar dat het prima in het rijtje past van wat er allemaal wegvalt wanneer je een kind krijgt en dat jullie tegenargumentatie slecht was.

Uiteraard moet iedereen voor zichzelf bepalen wat hij/zij belangrijker vindt.

Ik zeg ook niet dat dat voor iedereen geldt, maar de kans is vrij groot dat ik noch dik word, noch hangborsten krijg. Dus is uiterlijk voor míj geen reden om niet aan kinderen te beginnen. Uitschéuren daarentegen, daar krijg ik nachtmerries van.

Edit: Ik vind 'carrière is belangrijker' ook een nonargument. Niet omdat ik kinderen krijgen nu wél nuttig vind - alsof de mensheid daarop zit te wachten, nog meer van die onderkruipsels. Maar ik snap niet goed dat mensen zoiets enorms niet willen meemaken. Zelf kinderen krijgen, dat is een even 'cruciale' gebeurtenis als zelf geboren worden of sterven. Of nou ja, ik verwoord het niet goed - ik bedoel niet dat je leven niet compleet is als je geen kinderen hebt, maar meer dat... voortplanting in het algemeen nogal het punt is van het leven op aarde. Dat mensen niet willen weten hoe dat voelt allemaal? Ik ben echt te nieuwsgierig om géén kinderen te willen, hoor...

En alsof carrière en een kind niet samengaan.

Ik kan me wel voorstellen dat je iets moet inleveren op je carriere als je kinderen wil. Of ja, ik wil bijvoorbeeld niet dat mijn kinderen gigantisch vroeg en lang naar kinderopvang gaan, sommige kinderen worden bv. rond 6 uur in pyjama's bij de opvang afgezet en na 't avondeten weer opgehaald; dat is niet mijn idee van 'kinderen krijgen'. Maar werken - en groeien in je werk - naast het opvoeden moet best mogelijk zijn, mijn moeder heeft het altijd gedaan en dat ging prima

Ik ben ook beslist niet van plan om een kerel te nemen die niet óók parttime gaat werken. Kom op, zeg, ik ben (ook) universitair geschoold, ik ga me daar niet thuisblijven...

Daarnaast ga ik natuurlijk carrière maken als schrijver en eventueel als gevierd illustrator dus dat kan ook thuis Sowieso is in mijn beroepsgroep thuis werken steeds vaker mogelijk (hoewel ik ook minstens een halve week buitenshuis wil werken). Kun je (bijna) fulltime werken én bij je kinderen zijn.

[Qimm]

Krummeltje schreef:

En alsof carrière en een kind niet samengaan.

Om het dan vervolgens beíde goed te doen is wel moeilijk. Het is moeilijk om je 100% in te zetten voor je baan en 100% voor je kind.
Ik wil wel graag doorwerken dadelijk en dan niet op 50% maar ook wil ik niet dat mijn kind 'mama' tegen de oppas zegt

Ik en mijn vriend hebben nu ook juist een superdruk leven vol werk, verplichtingen, reizen etc. juist omdat we daar nu alle tijd voor hebben. Een avondje rustig op de bank zitten doen we amper, we zijn altijd de hort op en hebben altijd van alles te doen. Dit is een bewuste keuze voor nu, om straks een stuk carrieredrukte in te ruilen voor kinderdrukte

Misschien dat mensen die denken dat ze van alles opgeven nog wel niet voldoende hebben gedaan? Ik heb zelf in mn leven NU al meer gedaan dan ik ooit had durven dromen, al zoveel verschillende ervaring op gedaan op zoveel verschillende plekken dat ik met zekerheid kan zeggen niet terug te hoeven kijken met een "had ik maar..."-gevoel. Ik heb alle kansen gegrepen die ik kreeg, waardoor ik niet het gevoel heb uberhaupt ooit iets gemist te hebben. De ervaring van kinderen krijgen en opvoeden zie ik als een volgende kans die ik als de tijd rijp is net zo hard ga grijpen, zo maak ik alles mee wat er maar mee te maken valt imho

Qimm schreef:

Om het dan vervolgens beíde goed te doen is wel moeilijk. Het is moeilijk om je 100% in te zetten voor je baan en 100% voor je kind.
Ik wil wel graag doorwerken dadelijk en dan niet op 50% maar ook wil ik niet dat mijn kind 'mama' tegen de oppas zegt

Ik doelde eigenlijk ook op partners

[Fantôme]

Poggy schreef:

Allemaal leuk en aardig, maar vrouwen die na een zwangerschap nog even slank zijn, geen last hebben van hangende borsten en opgerekte zooi zijn natuurlijk schaars.

naja, dan wordt het adopteren he?
mooi slank blijven is zeker wel een érg slechte reden om voor adoptie te kiezen?

Hmm, ja, ik zou ook heel graag zien dat mijn man minder zou gaan werken als we kinderen hebben, maar dat vind ik ook weer zonde; dan hebben we allebei net geen carriere.. Het niveau waar hij nu op werkt laat minder werken gewoon niet toe; hij moet een bepaald tempo hebben wil hij mee blijven kunnen komen. Ik zou het enorm jammer vinden wanneer hij na zoveel jaar hard werken ineens flink terug zou moeten schakelen en zodoende feitelijk niets meer over houdt... Ik zou zo graag zien dat hij hoogleraar wordt, en ja, daar hoort hard werken bij.
Maar goed, zelf ben ik niet enorm carriere gericht, denk ik.

Krummeltje schreef:

En alsof carrière en een kind niet samengaan.

'Als we na de bevalling weer terugkeren krijgen we een lager functieniveau en een lagere sociale status binnen bedrijven vergeleken met collega's. En tien jaar na die herintreding verdienen we nog steeds minder dan onze collega's. '

Het kán wel samengaan, maar het is inderdaad moeilijk om beiden fulltime te werken en nog goed voor je kind te zorgen. Dat zou ik mijn kind niet willen aandoen.

Ik vind 'carrière is belangrijker' ook een nonargument. Niet omdat ik kinderen krijgen nu wél nuttig vind - alsof de mensheid daarop zit te wachten, nog meer van die onderkruipsels. Maar ik snap niet goed dat mensen zoiets enorms niet willen meemaken. Zelf kinderen krijgen, dat is een even 'cruciale' gebeurtenis als zelf geboren worden of sterven. Of nou ja, ik verwoord het niet goed - ik bedoel niet dat je leven niet compleet is als je geen kinderen hebt, maar meer dat... voortplanting in het algemeen nogal het punt is van het leven op aarde. Dat mensen niet willen weten hoe dat voelt allemaal? Ik ben echt te nieuwsgierig om géén kinderen te willen, hoor...

En kinderen willen omdat je nieuwsgierig bent is wel een goed argument? Maargoed, dit is gewoon een kwestie van meningsverschil over wat er belangrijker is, is toch niet uit te vechten.