eeuwig verdrietig

De drang om te huilen zet zich langzaam
gevoelloos om in het verlangen om te schreeuwen
om zich vervolgend geluidloos over te laten vagen
in de eeuwig starende blik van altijd,
om langzaam alles kapot te gooien
door de woede van het huilen
in stilte, en alleen als,
als ze verdrietig is.

De drang om niet te verliezen zet zich langzaam
vredig om in het strijden naar de woorden
om zich vervolgens weg te laten vagen
in het eeuwige gemis van altijd
om vlug het laatste kapot te maken
door de onvergeten herinneringen
in stilte, en alleen als,
als ze verdrietig is.

De drang om het op te geven verliest het langzaam
volledig van de woede omgezet in haat
om zich door het vechten naar de woorden
in de eeuwige strijd tegen de geweten onmacht
gehaast het laatste woord te laten vallen
door alle onvoorstelbare leugens
in stilte, en alleen als,
als ze aan je denkt, is ze verdrietig


In mijn linker hand zal ik drie bloemen dragen
en met mijn andere hand zal ik mijn tranen vangen

[Vogelvrij]

Wow, hartstikke mooi! Hoewel de zinnen niet echt van gelijke lengte zijn, loopt het toch goed, zeker als je het hardop leest en in sommige zinnen nog wat extra pauzes stopt. Ik vind dit een gedicht dat je moet voordragen

vervolgends

vervolgens

herineringen

herinneringen

leugends

leugens

Dankje

[Paris]

De drang om te huilen zet zich langzaam
gevoelloos om in het verlangen om te schreeuwen
om zich vervolgend geluidloos over te laten vagen
in de eeuwig starende blik van altijd,
om langzaam alles kapot te gooien
door de woede van het huilen
in stilte, en alleen als,
als ze verdrietig is.

De drang om niet te verliezen zet zich langzaam
vredig om in het strijden naar de woorden
om zich vervolgens weg te laten vagen
in het eeuwige gemis van altijd
om vlug het laatste kapot te maken
door de onvergeten herinneringen
in stilte, en alleen als,
als ze verdrietig is.

De drang om het op te geven verliest het langzaam
volledig van de woede omgezet in haat
om zich door het vechten naar de woorden
in de eeuwige strijd tegen de geweten onmacht
gehaast het laatste woord te laten vallen
door alle onvoorstelbare leugens
in stilte, en alleen als,
als ze aan je denkt, is ze verdrietig

Je zinnen beginnen steeds hetzelfde (wat je opzettelijk zal hebben gedaan, maar), daardoor wordt het voor mij saai. Ik vind de inhoud wél mooi, maar door de manier waarop je het vertelt/beschrijft raak je snel mijn aandacht kwijt. Ik kan het ook niet echt vinden in Vogelvrij's reactie, ik vind hier namelijk niet echt een lekker ritme in.