Drie broers

[Maudd]

Om even wat uitleg bij dit verhaal te geven, ik kreeg bij nederlands een foto te zien uit de film 'Once upon a time in the West' Op deze foto zag je een man aan een galg hangen, alleen stond er nog een man onder. Als die man dus weg zou gaan, of omvallen van vermoeidheid betekende dit het einde van de bovenste man. Bij dit beeld moest ik een verhaal schrijven, in vorm van een briefroman. Ik hoop dat jullie het verhaal zo een beetje begrijpen



DRIE BROERS


New York, 29 mei 1986

Het is jouw schuld. Als je mij niet had geroepen, had ik het niet gehoord, had ik niet omgekeken, had ik niet niét opgelet en doorgehad dat zijn benen moe werden. Maar dat had ik dus niet door, want ik, ik luisterde naar jouw stem. Oh ik kan hem wel haten die ene zin: ‘Jeroehoen, je vrouw gaat eraan.’ Waarom riep je me? Had je niet een paar tellen kunnen wachten? Het maakte me zo boos, dat ik helemaal vergat dat het leven van Chris van mij afhing. Ik wou naar je toe rennen, je voor altijd uit mijn leven laten verdwijnen, maar ik bedacht me. Te laat. Ik voelde zijn voeten van m’n schouders afglijden en draaide me om. Daar hing hij.

Elke nacht denk ik eraan, eerst dacht ik dat het mijn schuld was. Ik was degene die zich teveel bewoog, ik was degene die alleen maar sprakeloos kon toekijken hoe hij daar zo hing. Maar nu ben ik erachter, ik heb je door. Jij riep me, je wist dat hij daar hing, jij wist dat hij bij de minste beweging van mij van me af zou glijden en zou vallen..... Je kon er gewoon niet tegen dat ik meer van hem hield dan van jou. Nou op deze manier heb je daar niks aan veranderd, ik haat je meer dan ooit tevoren. Het begon met een beetje treiteren, mij overal de schuld van geven, papa en mama wijsmaken dat het echt zo was. Ja, je kreeg iedereen mee in je spel. Iedereen geloofde je, iedereen haatte me, alleen Chris niet. Hij koos voor mij. Dat was de reden dat je ook begon met zijn leven te verpesten. Ik kon er niet meer tegen, ik ging weg. Ver weg, zo ver als maar kon. Naar Amerika, en Chris ging mee

Hoe je ons ooit hebt kunnen vinden kan ik nog steeds niet beseffen. Een paar duizend kilometer verderop iemand terug vinden. Als ik nou in een grote stad in Europa had gewoond kon ik het nog wel begrijpen, maar zo ver weg? Midden in de wildernis? Ik had net een mooi bestaan opgebouwd; een grote boerderij, een vrouw en zelfs twee schatten van kinderen! Maar wie kwam het weer verpesten? Jij, zoals altijd. Ik zie het nog voor me, je kwam aanrijden op een zwart paard, je was alleen. Je begroette me met zo’n gemene glimlach zoals alleen jij die kan hebben. Ik negeerde je, maar je bleef. Ik heb je zo vaak gezegd dat je me, als ik ooit zou emigreren, nooit zo mogen volgen. Je hebt niet geluisterd. Je bouwde een huis, een paar honderd meter verder op. En toen het af was begon het. Mijn hele leven ging eraan, voor de tweede keer…


Amsterdam, 14 juni 1986

Je moet je niet zo aanstellen, broertje. Volgens mij verbeeld jij je dingen, ik heb je nooit geroepen, laat staan dat ik je in Amerika ben komen opzoeken. Hoe zou ik jou nou kunnen vinden? En waarom zou ik je weer willen zien? Ik was blij toen je eindelijk uit mijn leven verdween, alhoewel, dat treiteren had ook wel iets. Echt iedereen geloofde me, zo leuk gewoon. Alleen Chris niet, die zeikerd. Ach ja, de jongste van drie broers, daar is altijd wel iets mis mee. Net als met de middelste trouwens. Maar goed om even in mijn verhaal te blijven, ik was dus blij dat je uit mijn leven verdween, eindelijk rust! Ik ben volgens mij met het treiteren begonnen toen ik 15 was, jij 13. Altijd omringd door vrienden, ik niet. Ik was jaloers. Ja, ik geef het toe, ik was ontzettend jaloers. En toen bedacht ik dit, geniaal gewoon. Iedereen moest het wel geloven, het kon niet anders. Ze zouden je gaan haten, ze zouden je ontwijken, niets meer met je te maken willen hebben. Ik zou de held worden, want ik had het ontdekt. Wat ontdekt? Dat zul jij je al die jaren wel hebben afgevraagd. Nooit heb je het geweten, nooit zul je het weten ook. Chris weet het wel, of wist moet ik zeggen. Hij heeft het je alleen nooit verteld. Jullie deelden alles, behalve dat. Natuurlijk, Chris wou het dolgraag aan je vertellen, maar na een aantal ‘gezellige gesprekjes’ met mij dacht hij daar wel anders over. Jullie werden samen de dorpsgek van Scherpenzeel en na een tijdje konden jullie het niet meer aan. Emigreerden naar het verre Amerika. Daar stopt mijn verhaal, meer weet ik niet broertje. Schrijf je me terug?


New York, 30 juni 1986

Jij vuile klootzak, jij… Ik heb er gewoon geen woorden voor, zo erg ben jij. Nooit in Amerika geweest? Ik droomde zeker… En dan noem je mij gek, lekker is dat. Volgens mij ben jij degene die een beetje gek is hier, ik weet echt honderd procent zeker dat jij het was! Ik zag het aan je moedervlek, die ene, links van je neus. Waar je zo’n ontzettende hekel aan had, het enige waar ik jou mee kon pesten. Waarom ontken je alles? Schaam je je er zo voor dat het jou schuld is dat Chris dood is? En hij niet alleen, ook mijn vrouw en kinderen. M’n hele leven ligt in puin. En nee, waarom ze me haatten heb ik inderdaad nooit geweten. Het interesseert me ook niet meer, ik heb het van me afgezet. Chris heeft er nog een lange tijd meegezeten, je moet wel een heel gezellig gesprek met hem hebben gehad zeg! Wat heb je hem aangedaan?


Amsterdam, 14 juli 1986

Nu ik toch aan het vertellen ben, ik heb hem niets aangedaan hoor. Alleen gedreigd, gedreigd dat ik zijn vriendin wat zou aandoen. Je weet wel, dat blonde grietje, Annick heette ze. Helemaal gek was ie op haar. Ik ook. Alweer was ik jaloers, ik ben altijd jaloers. Jaloers op jou, op Chris, op iedereen. Ik ben gewoon een mislukkeling, want ja het is waar. Ik ben wel in Amerika geweest, en heb jou leven weer verstoord. Ik heb Chris vermoord, je vrouw, Levi en Amber.

Mijn hele leven is verpest. Daarom kwam ik het jouwe ook verpesten. Het is me gelukt, ik dacht dat ik nu wel voldoening zou krijgen. Maar ik heb een nieuw gevoel ontdekt, wat ik nog nooit eerder heb gevoeld: spijt. Spijt, spijt, spijt. Wat een shit-gevoel zeg! Ik zou mijn hele leven veranderen, als dat kon. Ik zou geen leugens meer verspreiden, zoals ik in mijn jeugd over jou heb gedaan, niemand meer bedreigen en vooral geen geweld meer plegen. Je weet natuurlijk nog niet wat ik in de rest van mijn leven heb gedaan. Ik zal het je vertellen.

Toen jij vertrok uit Scherpenzeel werd het leven daar erg saai. Ik vertrok naar de grote stad, Amsterdam. Ik was het leven daar niet gewend en kwam al snel terecht in de criminaliteit, in een jeugdbende. We bedrogen oude vrouwtjes, staken auto’s in de fik, we dealden en ga zo maar door. Op een gegeven moment werd ik gepakt, samen met nog een gast. Na een lang verhoor bekenden we en gaven we de namen door van de andere bendeleden. Iedereen werd gepakt en het werd een van de grootste rechtszaken van de geschiedenis. Maar natuurlijk werd het ook duidelijk dat ik iedereen verraden had… Op de dag dat ik vrijkwam, ik heb ruim 7,5 jaar gezeten, stond de halve bende me op te wachten. Ik ben gevlucht en in het laadruim van een schip gekropen. Toen ik wakker werd was ik al ver op zee, op weg naar Amerika. Eenmaal daar ging ik op zoek naar jou en Chris, in de hoop het weer bij te kunnen leggen. Hoe ik jullie gevonden heb weet ik niet helemaal meer, maar toen ik aankwam rijden op m’n paard waren alle goede gedachten opeens verdwenen. Ik voelde alleen maar haat en jaloezie. En zo is het dus gebeurd, ik ben je weer gaan treiteren en begonnen met je leven opnieuw te verpesten. Eigenlijk denk ik er liever niet aan terug, maarja het zal toch moeten. Hoe het verder is gegaan weet je, ik zette jou en Chris in die benarde positie, vermoordde je kinderen en verkrachtte je vrouw. Ik riep je nog, vanaf dat moment zie ik alleen een waas. Toen ik daaruit bijkwam was ik weer in Nederland, in een witte kamer. Van een psychiatrische inrichting, zo kwam ik later achter. Ik ben gek Jeroen, helemaal gek! Al vanaf het begin, niet jij maar ik. Iedereen in Scherpenzeel dacht het juist omgekeerd, want ik, ik heb verteld dat jij gek was, in jezelf praatte, tegen planten en dieren. Dat je ’s nachts in jezelf praatte, waanideeën had en allemaal onzin die ik me niet eens meer wìl herinneren. Ze geloofden me, zoals je wel weet.

Nu weet je alles, alles is eruit. Ik heb mijn hart geleegd, iets wat ik al heel lang wou. Hopelijk vergeef je me en komt het ooit weer goed tussen ons. Mijn taak zit erop. Dag broertje…


Amsterdam, 15 juli 1986

Lieve Jeroen,

Deze brief vond ik op het kussen van je broer, met jouw adres erop. Ik heb hem niet gelezen. Je zult je wel afvragen waarom ík jou deze brief stuur en Martijn niet. Ga even zitten en neem de tijd.

Martijn is dood. Ze vonden hem vanmiddag. Hij kwam niet meer terug na zijn dagelijkse wandelingetje in de tuin van de inrichting. Grote paniek natuurlijk, de hele tuin werd uitgekamd. En daar hing hij, in een boom, helemaal wit. De verdere details zal ik je maar besparen; Martijn heeft zelfmoord gepleegd, zichzelf opgehangen. Waarom weet niemand, het ging net zo goed met hem. Hij zit al zo’n 4,5 half jaar in deze inrichting. Nadat hij helemaal overstuur in een vrachtschip werd gevonden, is hij hier gebracht. Langzaam aan, na veel praten over zijn jeugd en de gebeurtenissen van vijf jaar geleden, begon hij weer aan te sterken. Hij werd weer vrolijk, had weer zin in dingen en begon te tekenen. Het enige wat nog ontbrak was contact met jou. Toen kreeg hij die brief van jou, hij fleurde helemaal op. Heeft je duizenden brieven geschreven, waarvan één verstuurd. Hierbij stuur ik je de tweede, misschien kun jij eruit opmaken waarom hij dit heeft gedaan. Bij deze wil ik je ook uitnodigen voor Martijn’s begrafenis, ik weet dat dat een van zijn grootste wensen was.
Hopelijk zie ik je 24 juli, het adres zet ik onderaan de brief.

Veel liefs,

Annabel, zuster van het SPDC-oost te Amsterdam


Adres Begraafplaats:
Begraafplaats Vredenhof
Haarlemmerweg 367
1051 LH Amsterdam
Telefoon (020) 682 60 13

[I C U]

Hmm... Het heeft wat. Alleen naar mijn idee wordt de kwaliteit na de eerste brief minder, bij de brieven van Jeroen dan. Ook vind ik het taalgebruik van de twee broers zijn TE verschillend. Ik snap wat je ermee wilt bereiken -> duidelijk verschil maken tussen de twee broers en hun karakters, maar toch denk ik dat je het best subtieler kan brengen.
Verder vind ik de inhoud wel sterk! Misschien kun je proberen het in een 'normale' verhaalvorm te gieten, en kijken wat er dan uitkomt!
!

[Maudd]

Dankje voor je commentaar Over de tweede brief van Jeroen, ben ik het wel mee eens, zit daar ook over te denken hoe ik dat anders kan brengen. Maar dit is pas een van de eerste verhalen die ik schrijf, dus ik ben er wel tevreden mee

[I C U]

Maudd schreef op 13-06-2005 @ 20:13 :
Dankje voor je commentaar Over de tweede brief van Jeroen, ben ik het wel mee eens, zit daar ook over te denken hoe ik dat anders kan brengen. Maar dit is pas een van de eerste verhalen die ik schrijf, dus ik ben er wel tevreden mee

Dat mag je zeker zijn Maar blijf verbeteren En schrijven

[Choking Duck]

Vooral schrijven! wat een sterk verhaal!
Ik zou op het moment, met de dood van 'the evil brother' niet echt een idee hebben hoe het verder zou moeten, al is dat niet aan mij .

Schrijf verder iniedergeval, maak er wat moois van!