Oud 03-02-2005, 17:53
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
@ Vogelvrij: Ik vind hem wel leuk/mooi, en uilenballen uit elkaar halen is tof. Hebben we ooit gedaan met school.

@ *J'nke*: Leuk. Je tweede zin klopt alleen niet helemaal, er staat "zal" en volgens mij moet dat "zou" zijn. Verder vin'k hem goed.

Nu kan ik weer, maar we gaan zo eten, dus ik houd mijn mond. Kan ik niet de titel reserveren? Dat ik zeg maar een tijdelijke los roep, en vanavond schrijf? Wel een leuke titel namelijk. Nah, weet je wat, ik ga het gewoon proberen. LOS!
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Advertentie
Oud 03-02-2005, 17:59
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Over de nutteloze informatie in onze hoofden
Ik weet ontzettend veel nutteloze, onnodige dingen. Allemaal uit mijn hoofd geleerd, maar zo gauw ik Griekse woordjes moet kennen, is de kracht van mijn brein weg. Toen ik in Londen was, leerde ik in no time de Central Line uit mijn hoofd. Ik weet wanneer je de geluidsbarrière verbreekt en wanneer dat voor het eerst gebeurde, maar niet door wie en dat moet ik nu juist kennen. Er bestaan te veel nummers die ik mee kan zingen, maar ik weet niet de Calypso-artiesten die ik moest leren.
Het lijkt wel alsof mijn hersenen een blokkade hebben opgelegd voor leerstof, of dat leraren niet interessant genoeg vertellen. Misschien als ik mezelf ga vertellen dat Griekse woordjes nutteloos zijn, dat ik het dan wel onthoud...

Het gaat echt nergens over, maar goed.

Volgende titel: Het glazen zeepaardje
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 03-02-2005, 18:09
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Los!

Edit: Ik wil best kritiek geven, maar er zijn intussen al weer zo veel verhaaltjes geschreven, dat dat me eerlijk gezegd teveel moeite zou zijn
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 03-02-2005, 18:29
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Het glazen zeepaardje.

Ik slenterde wat rond in de overvolle kamer. Met grote moeite omzeilde ik twee overvolle kleine tafeltjes en een grote oerlelijke ouderwetse sofa. Ik snapte niet hoe iemand hier zo kon leven. Zelf hield ik meer van strak, modern. Ik was blij dat ik zo weer naar buiten zou mogen, zodra ik dit verplichte bezoekje had afgerond.

Ze kwam binnen met een dienblad waarop een pot thee stond, twee kopjes en schoteltjes, melk en suikerklontjes. Ik was toen nog ontzettend onhandig met kop en schotel, ik liet het kopje altijd voetenbaden. Mijn oudtante ging zitten, kaarsrecht en met de voeten netjes naast elkaar. Ze keek afkeurend toe hoe ik zat te klungelen met de pot thee en kopjes en schotels. Ze verwachtte van me dat ik de thee inschonk, en elke keer weer slaagde ik erin haar teleur te stellen.

“Zo lieve kind, waarom ik je vroeg langs te komen…”
Ik keek op, proberend er zo verwachtingsvol mogelijk uit te zien. “Ja, tante?”
“Zoals je misschien wel gehoord hebt, ga ik binnen niet al te lange tijd verhuizen.”
“Ja, zoiets heb ik inderdaad gehoord. U gaat toch naar ‘Huize Avondrood’?”
Mijn tante knikte en nam een slokje van haar thee, met haar pink omhoog.
“Juist. De kamers daar zijn een stuk kleiner dan die ik hier tot mijn beschikking heb, en omdat ik gesteld ben op mijn spulletjes, wil ik dat mijn naasten er een aantal uitkiezen, zodat ik zeker weet dat er goed voor gezorgd wordt.”
Ik verslikte me haast. “O, wat aardig van u, tante!”
Ze knikte, ervan overtuigd dat ik het meende. “En ik gun jou de eer als eerste iets uit te kiezen.”
“Is het goed als ik op mijn gemak rondkijk?”
“Maar natuurlijk.”
Ik stond op en begon mijn tantes rommel te inspecteren. Toen zag ik hem: het glazen zeepaardje. Ik was als kind al gek op dat beeldje geweest. Toen mijn oma overleed was het blijkbaar naar mijn oudtante gegaan. Ik pakte het op en bekeek het beter. Er zat een krasje op, die ik erop had gemaakt toen ik boos was op mijn oma. Ik schaamde me er nog steeds voor.
“Ik denk dat ik deze neem.”
03-02-2005

Nieuwe titel: Het huis aan de Nachtegalenlaan.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 04-02-2005, 18:22
Anki
Avatar van Anki
Anki is offline
LOOOOOOOOOOS , zo en nu eerst het verhaal van jou lezen, dan ga ik beginne
__________________
Tsja...nou zeg...
Oud 04-02-2005, 19:20
Anki
Avatar van Anki
Anki is offline
Sorry, ben iets doorgeschoten!

Het huis aan de Nachtegalenlaan.
Vroeger woonde ik in een groot huis met een rieten dak. Overal waren kleine hoekjes waar je je kon verstoppen en raampjes waar je doorheen kon kijken en mensen bespioneren. Buiten in de appelboomgaard stonden narcissen tussen de appelbomen. In de zomer plukte ik appels en maakte ik er appelmoes, appelflappen of appeltaart van. De voordeur werd nooit gebruikt want iedereen ging achterom. In de keuken kon je zien dat er geleefd werd. Alles was er zachtgeel en grote gasfornuizen en ovens waren aanwezig. Bijna altijd hing er een overheerlijke broodgeur en aan de kast hing een knoflookstreng. Daar trok de meid een teen vanaf en maalde die fijn met een stamper. Vervolgens vroeg ze aan mij of ik naar de kruidentuin wilde gaan en fijne kruiden wilde plukken. Ik nam dan een mandje mee en kwam terug met een mandje vol peterselie, bieslook, dille, rozemarijn, en basilicum. Dat gooide ze in een menbakje en stopte niet eerder met stampen totdat alle smaken van de kruiden zich met elkaar hadden gemengd. Mijn kamer was groot, vroeger werd hij gebruikt voor een kleine balzaal. Mijn kamer was lichtgeel met donkergeel. Overal hingen dunne witte gordijnen voor de grote ramen. Als mijn ramen open stonden, wat in de zomer voortdurend gebeurde, dreven ze mee op de wind.

We gingen verhuizen, mijn broer en ik. Mijn ouders konden en wilden niet meer voor ons zorgen en dus verlieten we de Nachtegalenlaan. Mijn oude vertrouwde huis, met het rieten dak. Daarvoor in de plaats kwam een weeshuis met een stenen buitenkant en een plein zoals elke normale gevangenis heeft.
Ik wilde mijn moeder een knuffel geven, maar ze draaide haar hoofd weg. Mijn vader wuifde het hele gebaar ook even met zijn hand een andere kant uit. Ik pakte mijn koffers en stapte in de taxi samen met Jop, mijn broer. De rit duurde lang en toen we eindelijk aankwamen was het donker aan het worden. Er kwam een vrouw naar buiten en verwelkomde ons, dat wil zeggen, ze trok de koffers uit de kattenbak en nam Jop en mij aan onze arm mee naar binnen. Toen we binnen kwamen gaf de vrouw, Celina genaamd, ons een rondleiding. Het was als een grote zitkamer met allemaal aangebouwde kleine kamers waar overal twee bedden in stonden.
Ik kreeg een kamer met een meisje van dertien, en mijn broer kreeg een kamer in een ander gebouw. De meisjes en jongens hoorden in aparte gebouwen te slapen.
Het meisje van dertien was stil en verwend. Ik kreeg de tijd om mijn spullen uit te pakken. Mijn spulletjes, wat kennelijk op twee boekenplakken terecht zou moeten komen, zette ik voorzichtig neer. Ik aaide het fotolijstje met de foto van mijn tante. Ik zag haar weinig omdat ze ruzie had met mijn ouders. Het lijstje zette ik neer op de bovenste plank en bleef het een tijdje lang verschuiven totdat het goed stond.
Mijn spullen kon ik lang niet kwijt op twee boekenplanken. De kamer was ongeveer vier bij zes meter. Met twee bedden, twee kasten en vier boeken planken was dat behoorlijk krap. Ik was mijn grote balzaalkamer gewend. Ik werd door Celina geroepen voor de regels. We zaten in de kamer, waar een tv, een aantal banken, een tafel en nog wat meubeltjes stonden. We gingen aan de tafel zitten en Celina begon de regels te vertellen.
Iedereen van dertien tot en met zestien ging om negen uur slapen. Ik was gewend mijn eigen tijd te bepalen en probeerde dat te overleggen. Nee, regels zijn regels. Celina ging verder. Opeens schreeuwde ze heel hard :’ JUSTIN! Als je nu die tv niet zachter zet, zwaait er wat!!!’. Van schrik schoof ik mijn stoel achteruit. Met een zachte stem ging ze verder. Iedereen helpt hiermee en daarmee en blaablaaablaaaa. Ik vond vanaf die dag verschrikkelijk.
Toen het negen uur was moest ik naar ‘mijn’ kamer. Toen ik binnenkwam, zag ik dat het nieuwsgierige nest aan mijn spullen zat. Ze neusde in mijn kast en had mijn boekenplank leeggehaald. Ik was zo kwaad toen ik dat zag, dat ik haar direct een klap op haar wang gaf. Van schrik ging ze huilen en kreeg ik de eerste dag al gelijk straf. Toen ik in bed lag staarde ik naar het raam. Het kon niet open en er hingen geen gordijnen voor.


Mijn broer was kennelijk overgeplaatst naar een ander gebouw en het was niet toegestaan hem op te zoeken. En nee, ze hadden zijn telefoonnummer niet. Ik was verdrietig en boos. Ik weigerde mee te doen met de spelletjes, ik weigerde om negen uur naar bed te gaan en ik vertikte het om de afwas te doen. Ik kreeg elke dag een aantal taken en straffen. Ik mocht Celina niet en ik mocht de kamer, de meubels, mijn kamer, de andere mensen niet. Kortom, ik vond het daar verschrikkelijk.
Celina werd overgeplaatst voor iemand met meer ervaring omdat niemand mij anders aankon. Terwijl ik altijd een lief meisje geweest was, maar niet in dat tehuis.
De vrouw die daar kwam stelde nieuwe regels op en lette erg op mij. Ik was verplicht elke dag af te wassen en ik mocht niet naar buiten tenzij ik het vroeg. Ik doorbrak de regels en kreeg straf. Dag in dag uit.
Op een dag belde er iemand voor mij. Het was mijn tante! Ze vertelde dat mijn ouders verhuisd waren en dat zij het huis gekocht had. Ze wist niet dat wij al twee jaar in een tehuis zaten en dat ze Jop ook gevonden had.
Diezelfde avond heb ik mijn spullen gepakt. Het fotolijstje ging als laatst mijn koffer in en ik werd opgehaald met een taxi.
Ik rende naar Jop toe en viel hem in zijn armen. Hij had in een ander tehuis ver van het mijne vandaan gezeten en was ook blij mij te zien.
Ik zwaaide naar het tehuis en haalde vervolgens mijn neus ervoor op.

Jop en ik vertelde elkaar over de tehuizen en hoe erg het daar wel niet was. Toen we aankwamen stonden de meid, die altijd voor mij kookte vroeger, en mijn tante voor mijn ouderlijk huis aan de Nachtegalenlaan. Ik holde naar hun toe en knuffelde en kuste totdat ik erbij neerviel. Er was niet veel veranderd. Alleen de meubels. De keuken was hetzelfde gebleven. Ik kwam binnen en het eerste wat mij opviel was de knoflookstreng. De meid trok er een teen vanaf en vroeg of ik wat fijne kruiden wilde halen. Ze gaf me mijn mandje, wat ze stiekem bewaard had, en ik holde naar de kruidentuin. Niks was veranderd. Ik kwam terug met peterselie, bieslook, dille, rozemarijn, en basilicum.
Die avond at ik na een lange tijd weer heerlijk.
Ik was doodop en ging naar bed. Mijn tante had alles geprobeerd in te richten zoals ze zich herinnerde zoals het was. Ik lag in mijn kamer, in een nieuw bed. Ik had mijn ramen opgezet en genoot hoe mijn nieuwe zachtgele gordijnen meedreven op de wind.
Ik was weer thuis. In mijn oude huis aan de Nachtegalenlaan…


Nieuwe titel: Het meisje onder de boom
__________________
Tsja...nou zeg...

Laatst gewijzigd op 04-02-2005 om 19:25.
Oud 04-02-2005, 20:21
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Los!
Oud 04-02-2005, 20:35
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Het meisje onder de boom

Hand in hand liepen ze door. Zij stil lachend om haar vrienden die vol van energie sprongen op straat, hij slechts stralend naar het meisje onder hem. Zij die hem af en toe een kneepje gaf en toch altijd weer een deur dichthield, zodat hij moest zoeken wat er achter zat. Ze speelde met hem. Dat wist hij. Maar het maakte niet uit.
Haar gedachtes waren om onophoudelijk naar te luisteren. Om in je op te zuigen en een fijne nasmaak van in je mond te krijgen. In dit geval een fijne klank in je oren, na horen klinken. Ze beschreef bomen, de opbouw ervan en de mooie sierlijke takken. Hij die alles altijd zo gewoon had gevonden, keek met nieuwe ogen de wereld in.
Ze had hem een keer meegetrokken onder een dergelijke boom, hem omhoog laten kijken en het hele leven vanuit de boom beschreven. Prachtig was het. Niet alleen de woorden, maar ook haar blik en houding onder die boom. Hoe ze kon stralen bij het zien van zo iets gewoons.

‘He Anne, heb je dit al gezien?’ Een vriendin van haar was onder een boom gaan staan en keek naar boven.
‘Wat?’ Vroeg zij verbaast.
De vriendin wees omhoog. ‘Als je naar boven kijkt komt er een rode gloed uit de boom.’
Lantarenpalen schenen inderdaad licht op de boom en deden deze in de top opgloeien.
Zij lachte. ‘Heb je dat nog nooit eerder gezien dan?’
‘Nee.’

Hij keek naar de vriendin en zag weer iets nieuws. De manier waarop zijn meisje onder een boom kon staan was bijzonder. Geen enkel meisje kon zo stralend onder een boom staan, zoals zijn meisje dat kon.


---

Tja, ik weet niet wat ik hier van moet vinden .

Nieuwe titel: Dozen en hun leegte
Oud 04-02-2005, 20:45
Anki
Avatar van Anki
Anki is offline
het heeft wel iets Simoen!
__________________
Tsja...nou zeg...
Oud 04-02-2005, 22:28
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Het glazen zeepaardje:
Ik heb een handgemaakt beeldje van een boswachter, bijna precies hetzelfde verhaal
Ik vind alleen het gedeelte voor de dialoog te geforceerd.

Het huis aan de Nachtegalenlaan
Ja, je bent inderdaad een beetje te ver doorgeschoten. Het wordt dan ook af en toe langdradig en rommelig.

Het meisje onder de boom
Wow, die titel heb je mooi benut. Je zit wel behoorlijk in het verliefde sfeertje...

en:


los
__________________
Recht voor je raapje!
Oud 04-02-2005, 22:38
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Dozen en hun leegte

Voorzichtig vouwde hij de kartonnen randen om. Het was lastig vouwen, maar hij had al in de gaten hoe het moest. Deze kant naar binnen, en dan die naar buiten. Als de flappen over elkaar heen vielen bleven ze vastzitten. Hij had het zijn broer wel eens zien doen.
Het jongetje zette de doos voor zich neer, stond op en wierp een blik over de rand. Leeg?
Verbaasd staarde hij naar de bodem. Dozen waren toch gemaakt om iets in te stoppen? Waarom was hij dan leeg? Had hij iets verkeerds gedaan?
Toen zag hij het. Het etiket zat verkeerd om! Hij had de doos op zijn kop in elkaar gezet!
Voorzichtig schoof hij de flappen weer uit elkaar en vouwde hij de doos plat. Vervolgens keerde hij hem om en begon hij weer van voor af aan. Links over rechts, en deze flap over de ander..
Voor hij het wist zat de doos alweer in elkaar. Het was eigenlijk heel makkelijk. Hij trok zich weer op aan de rand en keek opnieuw in de doos. Leeg! Alweer!
Hoe kon dat nou? Hij had zo zijn best gedaan. Waar kon het aan liggen? De jongen liep een rondje en bekeek de doos aan alle kanten. Hij stond goed, alle hoekjes zaten op de goede plek. Hoe kon dat nou? Hij kon er met zijn pet niet bij.
Misschien zat er wat verkeerd aan de binnenkant. Hij trok de doos op zijn kant en ging er op zijn knieen voor zitten. De binnenkant zag er ook normaal uit. Zat de flap niet goed? Hij kroop de doos in.

Even later ging de deur van de garage open. Simon's broer kwam naar binnen gelopen. "Simon? Ben je hier? Simon?"
Hij keek de garage rond, maar geen teken van zijn kleine broertje.
In het midden van de garage stond alleen een lege doos.



Volgende: Ik was je verjaardag vergeten...
__________________
Recht voor je raapje!
Oud 04-02-2005, 23:17
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Citaat:
Simoen schreef op 04-02-2005 @ 20:35 :
Het meisje onder de boom
Ik heb hem opgeslagen. (k)
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Oud 04-02-2005, 23:48
chocomelsletje
Avatar van chocomelsletje
chocomelsletje is offline
oooh!! Ik was je verjaardag vergeten .. vind ik echt een geweldige titel!! Ik wil daar een verhaaltje bij schrijven.. maar op het moment weet ik NIETS.. dus ik pas hem.
__________________
Haar bijna jongensborst, haar haar van goud
Oud 04-02-2005, 23:53
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Mooi verhaal trwns ook, Zut Alors!.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Oud 05-02-2005, 00:04
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Los!
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Oud 05-02-2005, 00:21
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Daar zat ze, temidden van gevallen slingers en scheefstaande meubelstukken, in het midden van de woonkamer. Ze was nog niet alleen; rondom haar lagen enkele mensen hun roes uit te slapen. Het zou onbegonnen werk zijn, ze daarin te storen. Geen betere tekenen voor een geslaagd feest, dat hier plaatsgevonden leek te hebben.

Toch miste er iets, of misschien iemand… het meisje keek nu op. Betraande ogen gaven het panorama van de kamer een geheel andere sfeer. Haar vriendinnen waren allang weg, maar het gemis dat dit misschien had gegeven, was nietig vergeleken met het gevoel van verlies wat haar, en alles om haar heen, nu omhulde. De achterdeur kraakte in de wind. Nog geen half uur geleden waren daar de laatste mensen die in staat waren gebleken nog te kunnen lopen, door weggegaan. Men had deze klaarblijkelijk open gelaten.

Ze keek mistroostig in een likeurglaasje, draaide het rond in haar hand. Onbewust rook ze even. Tequila, met citroen.

Een nieuw geluid tartte de roestige achterdeur. Geen wind, ditmaal. Betrekkelijk zware voetstappen weerklonken in de hal. Het meisje hield haar hoofd schuin, oplettend, maar niet minder droevig. Een ongeschoren mannenhoofd stak om de hoek van de deur. Vervolgens vulde een heel lichaam de groter wordende deuropening.

Hij keek even rond, nam de rotzooi in zich op. Hij hield een klein pakje in zijn rechterhand, welke hij nu een stukje naar voren bracht.
Ongemakkelijk heen en weer wiegend van het ene been naar het andere, keek hij het meisje aan, en zij keek strak terug. Ze deed geen moeite haar eerder gelaten tranen weg te vegen, wat haar beschuldigende gezicht een nog pijnlijker uitstraling gaf.
Hij besloot tot daden over te gaan, bracht het pakje nu duidelijk naar voren, en zei met een onverwacht zachte, hese stem:

“Ik was je verjaardag vergeten…”




Nieuwe titel: De horror van een Ikea-kettingzaag.

Geschreven op een moment waarop ik al uren in bed had willen liggen. Vergeef me dus eventuele slordigheden, ik zie ze niet meer.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"

Laatst gewijzigd op 05-02-2005 om 00:24.
Oud 05-02-2005, 10:14
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Los
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Oud 05-02-2005, 10:40
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Sorry, de horror is niet echt tot uiting gekomen...

De horror van een Ikea-kettingzaag

Er was eens een man die in een heel schattig huisje diep in het bos woonde. Hij woonde daar al jarenlang en was altijd erg gelukkig en tevreden geweest. Eens per jaar ging hij naar de grote stad om boodschappen te doen, de rest van het jaar bleef hij meestal binnen. Hij filosofeerde over het leven, las veel boeken en schreef gedichten. Meestal at hij beschuiten, chocolade en jam, dingen die lang houdbaar bleven. In de lente ging hij soms naar buiten om bosbessen te halen en dat was dan zijn grote belevenis.
Maar op een dag, toen hij boodschappen wilde gaan doen, kwam hij erachter dat de deur niet openging. Hij gooide zijn hele gewicht tegen de deur, maar het hielp niets. De deur ging niet verder dan een paar centimeter open. Eerst raakte hij in paniek, maar gelukkig was hij helder van verstand en bedacht hij dat hij via het raam naar buiten kon klimmen. Even later stond hij buiten en zag hij de oorzaak van zijn haperende deur. Er stond een boom voor zijn deur. Hij probeerde de boom uit te graven, maar het hielp niet. Het was duidelijk dat er grover geschut nodig was, een kettingzaag bijvoorbeeld.

De man ging naar de stad en deed zijn gebruikelijke inkopen. Daarna ging hij naar de Ikea om een kettingzaag te kopen. Bepakt en bezakt kwam hij een paar uur later weer bij zijn huisje aan. Hij zette zijn boodschappen via het raam binnen en bestudeerde dan de kettingzaag. Het zag er nogal ingewikkeld uit, maar een behulpzame bediende had hem in de Ikea al uitgelegd hoe het ding werkte. Helaas voor de man ging het helemaal mis. Hij kon de zaag wel aan de gang krijgen, maar het lukte hem met geen mogelijkheid om de boom om te zagen. De man hield hem eenvoudig niet onder bedwang, hij kon hem niet sturen en daardoor lukte het hem enkel om wat takjes van de boom af te zagen. Maar dit was natuurlijk bij lange na niet voldoende. Uiteindelijk gaf hij het op. Het was inmiddels alweer donker geworden en hij moest zijn boodschappen nog opruimen.
De man klom door het raam naar binnen en borg zijn boodschappen op. Daarna ging hij verder met zjin gebruikelijke werkzaamheden. En hij leefde nog lang en gelukkig.


Nieuwe titel: Het paard in de gang
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Oud 05-02-2005, 13:16
neardo
neardo is offline
los, deze keer zal ik het niet vergeten
__________________
sensationeel kopje verse koffie
Oud 05-02-2005, 13:25
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Volgens mijn vader kan je geen kettingzagen kopen in de IKEA, maar wel in het tuincentrum

O ja! Knap hoe je een sprookje hebt kunnen schrijven met zo'n enge titel.
Oud 05-02-2005, 14:40
neardo
neardo is offline
Het paard in de gang

In een rijtjeshuis, in een nauwe straat in Utrecht, kun je een hartje horen breken. Het kleine jongetje kijkt beteuterd naar zijn ouders. ‘M-maar waarom mag ik dan geen paard?’ ‘Omdat wij geen gras hebben.’ De ferme blik van zijn vader brengt hem snel tot zwijgen.
Als Max ’s avonds in zijn bed ligt denkt hij nog steeds aan zijn paard. Een mooi, snel paard, zo eentje als die Zorro heeft. Zo’n paard wil hij hebben. Hij rolt zich om en kruipt nog dieper weg in de dekens. Maar ja, geen gras, geen paard.
De volgende ochtend loopt het jongetje naar school. Hij staart vertwijfeld voor zich uit. Met flinke passen probeert hij een manier te verzinnen om aan zijn paard te komen. Waarom lukte het nou niet? Opeens ligt Max op de grond, hij was over iets gevallen. Het jochie staat op en veegt zijn broek af. Op zijn handen bevind zich groen spul. Verbaasd kijkt hij om zich heen. Overal liggen hopen gras! Het is de 19e, dan wordt het gemaaid. Dat was hij straal vergeten. Vlug stopt hij zijn broekzakken, zijn jas, alles waar het maar in kan, vol met het groene draad. Zo snel als zijn kleine beentjes hem kunnen dragen rent hij naar de gang. Hij legt het gras zorgvuldig neer en gaat terug om nog meer te halen. De hele dag rent het jongetje heen en weer, telkens enthousiaster. Hij krijgt een paard, zijn eigen trouwe ros!
Tijdens het eten kijkt hij met een ondeugende blik naar zijn vader. ‘Pappa, gaan we morgen een paard uitzoeken?’ Geïrriteerd legt de man zijn bestek neer. ‘Ik zei toch dat je geen paard kreeg.’ ‘U zei, omdat we geen gras hebben. Maar dat hebben we wel.’ Moeder ging met haar hand door zijn haren. ‘Vertel geen leugens jongen.’ ‘Dat doe ik niet!’, hij trok aan hun armen en sleurde ze mee naar de gang, ‘kijk maar!’ Voor hen lag een compleet weiland. Verbaasd keken ze elkaar aan. Ondertussen dacht het jongetje alleen nog maar aan zijn paard. Het zou toch zeker zijn dat hij er nu een kreeg.
‘Beloftes mag je niet breken’, dat zeiden pappa en mamma altijd.

nieuwe titel: Zoete zuurtjes zijn niet zuur
__________________
sensationeel kopje verse koffie

Laatst gewijzigd op 05-02-2005 om 14:43.
Oud 05-02-2005, 14:46
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Los dan maar weer!
Oud 05-02-2005, 16:07
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Zoete zuurtjes zijn niet zuur

Het kleine meisje gaat op haar teentjes staan en strekt zich zo ver mogelijk uit naar de grote potten die zich boven haar hoofd begeven. ‘Papa, papa!’ zegt ze, met een verbazing wekkend lief kinderstemmetje. ‘Papa?!’ Klinkt het al wat ongeduldiger.
Twee grote handen omsluiten haar kleine middel en doen haar zweven alsof ze niet meer dan een veertje weegt. ‘Wat is er, schatje?’
‘Ik wil dat.’ Met een kleine priemende vinger wijst ze in de richting waar roze zuurtjes liggen te pronken.
De vader zet het kindje weer op de grond, pakte haar minuscule handje en met zijn andere hand sleept hij een zware boodschappentas mee. ‘Nee, schat.’zegt hij sussend. ‘Dat gaat niet, we hebben al dropjes, voor mama.’
‘Maar ik wil dat hebben!’ Haar stem veranderd van mierzoet naar jankerig.
Een diepe zucht. ‘Mag ze er eentje proeven?’ vraagt de man vermoeid aan de kruidenier.
‘Natuurlijk.’ antwoord deze vriendelijk en bied haar een snoepbakje aan.

‘Papa?’ vraagt het meisje even later weer. Haar stem is weer in het oude schattige patroon vervallen. ‘Waarom zijn deze zuurtjes niet zoet?’
‘Dat zijn zuurtjes nooit, lieverd.’
‘Waarom heten het dan zuurtjes, papa?’ vraagt ze hoogst verontwaardigd.
De vader zet zijn boodschappentas in het park neer en neemt het kind op schoot. ‘Nou,’ begint hij al over haar witte krullenbos aaiend. ‘Er was ooit eens een koning en die hield heel veel van zure zuurtjes.’
Een verhaal rechtstreeks uit de duim gezogen voltrok zich voor de ogen van het meisje, die wezenloos naar de eendjes staarde. Waarschijnlijk zag zij nog enkel de koning en de heks die de zure zuurtjes vervloekte, in de vijver dansen. De zuurtjes waren voortaan zoet.

‘Daarom zijn zoete zuurtjes niet zuur.’ Besluit papa zijn verhaal en hij staat weer op.
De blauwe ogen van het meisje glanzen nog een tijdje na. Nu is alles duidelijk.

Zo lopen vader en dochter, hand in hand weer verder over de grijze stoeptegels van de straat.
‘Papa?’
‘Ja?’ Te vermoeid om nog schatje te kunnen zeggen.
‘Mag ik nog een zuurtje?’
---

Titel: Haren
Oud 05-02-2005, 17:07
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
@ Simoen: Je schrijft goed

De rest vond ik ook niet verkeerd, maar deze twee verhalen vielen me gewoon heel erg op

Edit: Beter zo?
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.

Laatst gewijzigd op 05-02-2005 om 17:58.
Oud 05-02-2005, 17:52
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Dankje , maar je noemt maar 1 naam hoor!
Oud 05-02-2005, 20:05
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Citaat:
Simoen schreef op 05-02-2005 @ 16:07 :
[B] ‘Papa?’ vraagt het meisje even later weer. Haar stem is weer in het oude schattige patroon vervallen. ‘Waarom zijn deze zuurtjes niet zoet?’
Ik zou zeggen dat dat laatste woord 'zuur' moet zijn.

Lief, niet onaardig.

(k)Chan
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Oud 05-02-2005, 21:39
Xbl*Boss NL
Avatar van Xbl*Boss NL
Xbl*Boss NL is offline
Looos, zet je schrap, hier komt mijn bult onzin..:

Haren
Joris liep vanuit school richting zijn huis, in de binnenstad van Eindhoven. Waarom, vroeg Joris zich af. Hij had NIETS om naar huis voor te komen. Zijn moeder was de slechtste die hij zich voor kon stellen, ze ging tot diep in de nacht stappen en liet daardoor Joris en zijn kleine zusje aan hun lot over. Hierdoor zag Joris er onverzorgd uit, met zijn grote bos vette, blonde haren en zijn vaak vieze kleding.

Op een dag, was zijn zusje doodziek, maar zijn moeder kwam maar niet thuis. Toen zijn zusje begon te schreeuwen van de ondraaglijke pijn, besloot Joris snel hulp te gaan halen, hij probeerde de telefoon, maar, hoe kon het ook anders, zijn moeder had de rekening al een tijdje niet kunnen betalen en daarom was de telefoon buiten gebruik. Hij sprintte naar buiten, en klopte aan bij zijn buren, die geen van allen opendeden. Toen zette hij de sprint in naar de dichtstbijzijnde telefooncel, ongeveer 3 straten weg van zijn huis. Meerdere keren struikelde hij bijna en hij liep een vrouw omver, hij verontschuldigde zich, maar rende zo snel door dat de vrouw hem amper hoorde. Toen kwam de telefooncel in zicht, met harde vaart botste hij tegen de cel aan, met zijn handen voor zich om de klap op te vangen. Zo hard als hij kon, trok hij de deur open, en graaide in zijn zak, waarin hij nog 3 muntjes voelde. Hij duwde ze in het gleufje van de telefoon, maar deed dit te hard, en het muntje viel terug. GODVERDOMME!!!! Galmde door de straten, en mensen keken om naar wat er aan de hand was, niemand schoot de arme jonge echter te hulp. In zijn paniek was hij vergeten dat het alarm nummer gratis was, en dus liet hij het op de grond liggende muntje voor wat het was, en toetste 112 in. En hoge vrouwenstem reageerde aan de andere kant van de lijn, alarmcentrale, hoe kan ik u helpen?
Joris antwoordde dat zijn zusje erg ziek was en vroeg om een ambulance bij Westmalle straat 6.

Joris denkt nog iedere dag aan zijn zusje, van wie hij zielsveel hield. Zijn moeder had hij het nooit vergeven, dat ze niet thuis was, zij had zijn zusje wel kunnen helpen, haar leven kunnen redden. Maar dat was het verleden. Nu, 6 jaar later, hij is inmiddels 20 jaar, leid hij een kluizenaars leven. Zonder vrienden, famillie of andere contacten.
Zijn enige bezigheid is motorrijden. Iets waarvan hij zielsveel genoot. Snel, over de afgelegen wegen rond zijn huis, met de wind door zijn haren.

Zijn moeder is opgesloten in een tehuis. Ze is gestoord, sinds de dood van haar dochter, van wie ze, ondanks de slechte behandeling, hield met heel haar hart. Ze gaf Joris de schuld van de dood, en was vastberaden om wraak te nemen op hem.

Het is een zonnige zondag ochtend, licht schijnt in Joris zijn ogen, waardoor hij wakker word. Hij loopt naar beneden en smeert een cracker vol met smeerkaas, zet de radio aan en schenkt een glas sinaasappel sap in. Al luisterend naar het nieuws, geniet hij van zijn ontbijt. Eenmaal klaar met zijn ontbijt, besluit hij een stukje te gaan toeren op zijn grote trots, zijn Harley Davidson motor. Hij pakt de sleutels van het aanrecht, en loopt naar de garage. Hij steekt de sleutels in het sleutelgat, en geniet van de typische brom, de brom waarvan hij is gaan houden in zijn afgezonderde kluizenaarsleven. Nog steeds was zijn motor alles voor hem, heerlijk toeren met de wind in de haren, vol gas over de afgelegen wegen. Hij reed door tot diep in de avond, toen het donker werd, besloot hij terug richting huis te gaan. Hij sloeg een bospad in, het was een kortere weg naar huis, maar wel een donkere, hij moest goed uitkijken, al wist hij de weg op zijn duim. Alles ging zoals het normaal ging, todat hij een ander motor geluid hoorde… Niemand kwam ooit bij hem en zijn huis in de buurt, wie kon dat zijn…
Hij trok zich er verder niets van aan en reed verder, steeds sneller, todat hij recht voor zich een auto met hoge snelheid op zich af zag komen. Zijn hard begon sneller te kloppen, en even leek de tijd stil te staan, de auto was nog maar 200 meter van hem af, 100 meter, hij werd verblind door het felle licht en verstijft van de schrik, de auto zat nog maar 50 meter van hem af, en vaag zag hij wie de auto bestuurde… Haar rode ogen staarde hem eng aan, haar haren piekten alle kanten in, en haar kleren zagen er uit als die van iemand uit een inrichting… Toen drong het tot hem door, de enge vrouw in die auto, was zijn moeder!

Niks herinnerde hij zich, vertelde hij de politie agent, na dat stuk. Zijn leven was geruïneerd, zijn enige lichtpuntje, motorrijden, was hem afgenomen, doordat zijn benen verlamd waren.
Nooit meer zal hij met zijn haren in de wind vol gas over de wegen scheuren, het leven had voor hem geen zin meer.

2 weken later werd hij in zijn ziekenhuiskamer aangetroffen, met een mes in zijn nek. Hij had zichzelf van het leven beroofd….

Laatst gewijzigd op 05-02-2005 om 21:41.
Oud 05-02-2005, 21:46
Xbl*Boss NL
Avatar van Xbl*Boss NL
Xbl*Boss NL is offline
Jaa ik verveelde me en dus is ie een beetje lang geworden...

Titel van het volgende verhaal word: De rode kamer,
Doe je best
Oud 05-02-2005, 23:11
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Mooi verhaal, haal de kleine foutjes eruit en kijk nog even naar de plekken waar je per ongeluk bent overgestapt van tegenwoordige tijd op verleden tijd; dan krijg je toch zeker een mooi kort verhaal dat de moeite waard is.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Oud 05-02-2005, 23:36
Xbl*Boss NL
Avatar van Xbl*Boss NL
Xbl*Boss NL is offline
Bedankt, foutjes kunnen ook wil liggen aan het feit dat ik vanmiddag carnaval heb gevierd en niet meer helemaal scherp ben (niet alle fouten, vond het alleen wel een goede smoes)
Oud 06-02-2005, 00:43
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
L.O.S.

Ik kom opeens op een gedachte.
__________________
Recht voor je raapje!
Oud 06-02-2005, 00:58
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
De rode kamer

Ik heb dorst.
Het is laat geworden, ik weet het. En ja, ik heb teveel gedronken. Dit bed voelt ook niet aan als het mijne. Waar ben ik? Is dit een hotel? Daar lijkt het niet op. Om mij heen zie ik slechts rode muren. Boven mij slechts een rood plafond. Ik richt me op van het bed en kijk de kamer rond. Tegen de muur staat een kast, met een radio. Daar tegenover staat het bed, bij het raam. Daarvoor hangt echter een geel gordijn. Het steekt fel af tegen het rode interieur. Waar slaat dit op? Wat is dit voor vreemde kamer?
Ik sta op met het plan de kamer zo snel mogelijk te verlaten, maar zodra ik probeer de knop van de deur om te draaien blijkt het dat ik vast zit. Er is geen beweging in te krijgen, ik zit opgesloten. Wat nu?
De adrenaline schiet door mijn aderen. Wild trek ik de laden van het kleine kastje open. Het enige dat ik vind is een nietszeggende memo en een leeg cd-hoesje. Vervolgens draai ik mij om naar het raam. Als ik de gordijnen opzij trek valt mijn blik op de door de nacht verlichte stad. Het biedt me een weemoedige aanblik, vooral omdat ik hier binnen zit. Maar op datzelfde moment valt me iets op. Op het raampost ligt iets, iets kleins. Het is een sleutel.
Is dit de sleutel van de deur?
Direct probeer ik hem op het slot, maar nee, helaas, hij past niet.
Misschien op de ladekast? De onderste lades zitten op slot. Voorzichtig steek ik de sleutel in het gat en ja, een van de sloten lijkt te passen.

In de lade vind ik een klein rood kistje, dichtgegrendeld door een vreemd slot. Een nieuwe puzzel. Hoe ga ik deze openen?
De vormen op de deksel lijken me een boodschap te geven. Twee ronde vormen met daaronder een brede smalle strook, een rechthoek. Het lijkt alsof er iets in die vormen past, maar wat?
Opnieuw kijk ik de kamer rond. Heb ik iets over het hoofd gezien? Een nieuwe sleutel? Iets om me te helpen deze kamer te verlaten?
Nog steeds slaapdronken kijk ik om me heen. Er moet iets zijn, er moet een manier zijn om uit deze kamer te komen...




Ja, een open einde, vooral omdat het anders te lang zou worden. Vervolg eventueel op aanvraag.

Voor meer informatie: The crimson room
__________________
Recht voor je raapje!
Oud 06-02-2005, 01:19
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Uiteraard lever ik ook een nieuwe titel. Ik was het bijkans helemaal vergeten, maar voor het te laat is:

Bob
__________________
Recht voor je raapje!
Oud 06-02-2005, 10:00
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
@Zut Alors! Hij is mooi, interessant!! Heb zelf ook wel eens zo'n soort verhaal geschreven, over iemand die in een kamer zat zonder deur, alleen een klein tralieraampje.. Ik wil best een vervolg
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Oud 07-02-2005, 16:48
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
En niemand die nu heel hard LOS!!! roept? Tsss... Dan doe ik het!


LOSSSS!!!!!

__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 07-02-2005, 17:00
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Ik iig niet, want ik ben afgekickt. Of ik ben moe. Nja, succes!
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 17:07
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Bob.

Zo heette hij. Bob. Ze zuchtte frunnikte nog wat aan een plukje haar, wat eigenlijk al perfect zat. Bob. Wat een schitterende, korte naam. Zo krachtig, zo fier. Zijn gestalte paste bij zijn naam, krachtig, fier, trots. Het enige verschil uitte zich in zijn lengte. Hij was niet kort, nee, hij was van een perfecte lengte. Een halve kop groter dan zij, precies goed. Ze keurde haar gezicht en kleding nog eens in de spiegel. Ze glimlachte haar witte tanden bloot, keek of er niets tussen haar tanden zat en sloot haar mond weer. Ze knikte naar zichzelf en keerde zich van de spiegel af.

Ze stapte het huis binnen, knikte naar degene die de deur had opengedaan.
“Hoi! Ik ben toch niet de eerste hé?”
De deuropener keek spottend op haar horloge. “Hoe zou dat kunnen? Je bent een uur te laat!”
Ze haalde haar schouders op. “Fashionably late!”
“Sure, als jij het zegt.”
Ze stapte door naar de huiskamer, waar luide muziek op stond en waar groepjes mensen praatten en lachten. Ze speurde rond, op zoek naar Bob. Ze zag hem uiteindelijk staan, leunend tegen de rand van een eettafel, pratend met een meisje. Ze zag hoe hij haar kuste hoe zij zijn kust beantwoordde. Wanhoop greep naar haar keel. Ze draaide zich om en liep de kamer uit, de gang door.
De deuropener zat op de trap. “Ga je nu al weg?”
“Ja… Fashionably early!”
“Ik gok dat je Bob hebt gezien.”
Ze wierp de deuropener een dodelijke blik toe en stapte de koele avondlucht in. Er waren nog veel meer jongens met korte, krachtige namen. Ergens…
07-02-2005

Nieuwe titel: De stierenaanbidster

@ Roosieh: AFGEKICKT? JIJ? Neeeeee... Dat meen je niet! Goh...
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 07-02-2005, 17:15
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
@ I C U: Ja, afgekickt, en te moe om nog te kunnen schrijven. Bijna dan, want ik ga zo los roepen. Best een leuk verhaaltje, maar een beetje... hm... standaard. Krachtige korte namen vind ik wel leuk bedacht.

En nu roep ik LOS! (Is schrijven niet ook een soort improviseren, maar dan anders? Sorry, ik zit met improviseren in mijn hoofd, toneelweekend gehad en (dus) moe, maar nu roep ik echt LOS.)
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 17:26
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
De stierenaanbidster
Ik liep langzaam langs het weiland, waar vier koeien stonden. In de wei ernaast stond een stier. Plots zag ik één van de koeien door het gras rennen. Ze sprintte naar het hek en knalde er bijna tegen aan. Haar achterpoten knakten door en het leek net alsof ze een buiging maakte. De stier stond verbaasd naar haar te kijken, met grote uitpuilende ogen. Die ogen deden me denken aan het koeienoog dat we moesten ontleden met biologie, toen ik bijna over mijn nek was gegaan. Het oog kwam ook van een stier, en toen mijn vriendinnetje dat hoorde, begon ze met haar roze sjaal te zwaaien. Hij was dan wel niet rood, maar roze zou ook moeten werken - in haar gedachtengang dan. Vreemd genoeg werkte het nog ook, want het oog trilde en dat zag er zò goor uit, dat ik heel misselijk werd.
De koe die nu een buigng aan het maken was, loeide luid en doordringend. De stier brulde hard en rende ineens mijn richting op. Ik keek omlaag en zag de roze sjaal van mijn vriendin om mijn nek hangen. Het enige wat ik toen nog deed, was heel hard rennen...

Ok, het slaat nergens op, maar goed.

Volgende titel: De jongen en het oogpotlood.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 17:39
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hm, toen ik de titel bedacht had ik totaal iets anders in gedachten! Toch een aardig verhaaltje, Roos!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 07-02-2005, 18:05
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
I C U schreef op 07-02-2005 @ 17:39 :
Hm, toen ik de titel bedacht had ik totaal iets anders in gedachten!
Ik ook toen ik hem las.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 18:07
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Roosieh schreef op 07-02-2005 @ 18:05 :
Ik ook toen ik hem las.
Maar dat idee was niet goed genoeg? Ofzo?
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 07-02-2005, 18:09
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
I C U schreef op 07-02-2005 @ 18:07 :
Maar dat idee was niet goed genoeg? Ofzo?
Jawel, maar mijn vingers luisterden niet.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 18:15
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Roosieh schreef op 07-02-2005 @ 18:09 :
Jawel, maar mijn vingers luisterden niet.
Het is een grof schandaal! Je zou ze een tik op de vingers moeten geven! *let op de woordspeling *
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 07-02-2005, 19:30
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Citaat:
I C U schreef op 07-02-2005 @ 18:15 :
Het is een grof schandaal! Je zou ze een tik op de vingers moeten geven! *let op de woordspeling *


En ik ga zo slapen want ik ben moe.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Oud 07-02-2005, 19:58
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
De jongen en het oogpotlood

Hij keek in de spiegel en zuchtte. In zijn hand had hij het oogpotlood dat hij over enkele seconden op zou gaan doen. Het moest gewoon, hij moest het proberen. Iedereen deed het, het was mooi en het zou hem zo leuk staan. Dat zei iedereen tegen in ieder geval tegen hem, dus dan zou het wel zo zijn. Een paar weken terug had hij mascara geprobeerd en hij had moeten toegeven dat het hem goed stond. Zijn ogen werden er groter en mooier van. Het had hem nog meer het gevoel gegeven dat zijn lichaam niet bij hem hoorde, maar het deed er niet toe. Hij wilde over dat soort dingen niet nadenken, nu niet meer. Hij moest zijn lichaam accepteren, hij moest ervoor zorgen dat hij zijn lichaam mooi vond. Dit oogpotlood zou hem daarbij helpen. Voorzichtig schroefde hij het dopje eraf en bekeek het puntje. Het was een beetje stomp, maar dat hoorde vast zo. De eerste poging mislukte, hij zag eruit als een of ander spook, maar bij de tweede poging ging het beter. Zijn ogen hadden nu een mooi bruin randje. Hij knikte naar zichzelf. Nee, uiteindelijk was er met zijn lichaam niets mis, hij hoefde zich nergens voor te schamen. Voorzichtig glimlachte hij. Het meisje in de spiegel glimlachte zwakjes terug.

Blegh, ik ben te moe, sorry..

Nieuwe titel: Examenstress
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)

Laatst gewijzigd op 07-02-2005 om 20:09.
Oud 07-02-2005, 20:45
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Oe, vogelvrij! Die vind ik echt mooi verzonnen . Nee echt, heel goed.
Oud 08-02-2005, 09:55
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Citaat:
Simoen schreef op 07-02-2005 @ 20:45 :
Oe, vogelvrij! Die vind ik echt mooi verzonnen . Nee echt, heel goed.

Dank je... Maar ik heb talloze van dit soort verhalen geschreven en daarbij vergeleken is deze toch niet zo heel erg goed, eigenlijk
Maar toch bedankt

Ik vind trouwens dat de meeste van deze verhalen wel mooi zijn, zeker als je bedenkt dat ze in erg korte tijd zijn verzonnen
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Oud 08-02-2005, 16:59
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hey, die titel heb je ook gebruikt voor een gedicht, toch? Maar idd, goed verhaal!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Oud 08-02-2005, 17:10
Sifl
Avatar van Sifl
Sifl is offline
LOS
__________________
I`m in a box

Laatst gewijzigd op 08-02-2005 om 17:12.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Games Wij maken een computer spel en hebben je hulp hard nodig!
HKU_Smee
26 13-04-2010 11:46
Games >> nieuw spel : fallen sword <<
Dionvd
10 03-04-2007 12:32
Games Diablo-esque spellen?
Verwijderd
47 05-02-2006 17:28
Software & Hardware [Software] Probleem met installeren spel
Verwijderd
7 07-04-2005 17:18
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen frans - spelletje
Verwijderd
4 02-10-2003 20:13
Games wie kent het spel bid for power
giresun27
30 19-02-2002 22:40


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 18:37.